Ik hield altijd de rechterstok vast, mijn zusje de linkerstok en mijn moeder (die was toen nog het grootst) moest in het midden. Mijn vader was ondertussen heel druk met het frame in elkaar zetten, het tentdoek uitvouwen en de haringen klaar leggen. Ik had vaak honger, maar daar was geen denken aan: eerst werken dan eten. Zelfs niet als opa en oma de soep al in de kommetjes hadden gedaan. Ik stond met het kwijl in de mond naar de tafel voor de caravan te kijken (ik was sowieso gefascineerd door die caravan, het enige dat oma hoefde te doen was de plankjes onder de pootjes houden die opa dan uitdraaide, en klaar was het weer, de soep kon op het vuur) maar nee hoor, geen haar op het steeds kaler wordende hoofd.
Terwijl een windvlaag zorgde dat mijn zusje bijna de lucht in werd geslingerd (omdat ze de linkerstok zo stevig vasthield, dat was immers de opdracht) vloekte mijn vader half Scandinavië bij elkaar omdat de kleurentape had losgelaten en hij nu niet meer kon achterhalen welke stok aan welke paal hoorde.
Ik kreeg kramp en wisselde voorzichtig van arm, mijn moeder haar tenen gingen zeer doen van het zichzelf net iets langer maken dan ze was en mijn zusje haakte, om aan de grond te blijven, haar voet achter een achtergebleven rotsharing van de vorige kampeerder, want we moesten vasthouden, dat was immers de opdracht.
Wanneer dan uiteindelijk het frame stond mochten we loslaten. Halverwege de sprint naar de caravan van opa en oma werden we terug gesommeerd “zien jullie al een voortent staan?” Vader en moeder rolden het tentdoek over het frame en mijn zusje en ik werden benoemd tot chef rotsharing. Nu wil het feit dat rotsharingen alleen daar gebruikt hoeven te worden waar er rotsen in de grond blijken te zitten (gewone haringen springen al krom bij de gedachte). Dat houdt dus in dat er flink gemept moet worden op de haring zodat deze daadwerkelijk de rots doormidden splijt om zich daar vervolgens voor de komende dagen zodanig te hechten dat de zorgvuldig opgezette voortent niet meegenomen kan worden door een windvlaag.
Opdracht is opdracht en chef rotsharing is niet zomaar een functie dus wij deden in ieder geval verschrikkelijk ons best. Maar pas nadat mijn vader de haringen uit de elastieken had ontwart en ze in de grond had gezet stond de voortent. Overigens geheel niet onaardig. De vakantie kon beginnen.
In de luie stoel voor (!!) de voortent pakte mijn vader de kaart van Scandinavië erbij om eens gezellig samen met ons, onder het genot van een kopje soep (met ietwat slappe croutons), de volgende camping uit te zoeken.
