K's ontmaagding

Het zit erop. Mijn eerste keer is een feit.

Bij mij viel het wel mee met de zenuwen maar F. had van te voren toch wel erge buikpijn: "En wat nou als het niet leuk is, of ongezellig?". "Ach", zei ik, "het gaat zoals het gaat, dat komt heus wel goed, wij weten er toch altijd wel iets van te maken".

En het was echt heel erg leuk. Zes schattige elvenmeisjes en één stoere ridder. Samen een make upje opsmeren (zelfs de ridder kreeg geheel op eigen initiatief een mooie blauwe nagellak) en flieder fladder door het huis. De uitgezocht spelletjes waren aardig maar toch zeker bijzaak. Zeker voldaan en nog veel moeier hingen F. en ik 's avonds op de bank. De feestweek is ten einde. V. heeft een waardige vijfde verjaardag gevierd.

K's feestweek

V. wordt 5. En als je 5 wordt horen daar allerlei soorten feest bij. Ik noem een grote mensen feest, het trakteren op school en langs de klassen gaan feest en last but not least het kinderfeest. Ik zeg: het lijkt wel een feestweek.

Het grote mensen feest is achter de rug. So far so good. De net leeg gerenoveerde kamer is weer vol gekruid met kinderspeelgoed en V. is gelukkig.

Morgen is het de officiele geboortedag dus daar hoort het trakteren op school en langs de klassen gaan feest bij. Duidelijk een leerzaam jaar, nooit meer een bouwpakketje op internet bestellen. Leuk hoor, maar 3 dagen per week in het teken van knutsel je suf is niet mijn idee van ontspanning.

En dan hebben we woensdag het kinderfeest in het vooruitzicht. De voorbereidingen zijn reeds lang geleden gestart. Wat wordt het thema, hoe kleden we het huis aan, welke kinderen komen, welke allergien hebben deze kinderen (een stukje gewoon ouderwets koekhappen is er tegenwoordig niet meer bij), waar kan je in hemelsnaam koekjes zonder gluten kopen, zit er ei in slagroomtaart, hoe komen we de middag door, kunnen vierjarigen fatsoenlijk klaverjassen of zit dat er niet in, enzovoort. V. heeft er zin in. Dat is mooi.

K's demonen

Voordat ik aan dit stukje ga beginnen voel ik een enorme drang om te vertellen dat ik een gelukkige jeugd heb gehad. Ik heb altijd gevoeld dat er veel van me gehouden werd (en wordt), er was genoeg brood op de plank, we mochten een sport en een instrument, ik kon lekker buitenspelen en we hadden een hamster. So far so good. Maar , ondanks al dit moois, heb ik toch een paar demonen uit mijn jeugd.

Zo werd er op school carnaval gevierd. Toen ik het vierdehands gekregen Roodkapjepakje met bijbehorende bloemenmand was ontgroeid vond mijn moeder dat er voldoende gespendeerd was aan verkleedkleren. Ik mocht kiezen: een laken met gaten voor de ogen of een oud overhemd van papa. "Ja maar, mama, wat ben ik dan?" vroeg ik ietwat benepen. "Nou gewoon", zei mijn moeder zonder blikken of blozen: "een spook of Gekke K.". Ik zie mij nog lopen in de optocht, in mijn met stift opgeleukte overhemd tussen de clowntjes, heksen, ridders en doornroosjes. "Nou gewoon, Gekke K."

Dan hadden wij ergens ver weg aangetrouwd afgevallen van de koude kant een neef en een nicht. Deze waren net een paar jaartjes ouder dan wij dus als zij uit de kleren gegroeid waren en je wachtte nog een paar meer jaartjes (zodat het echt uit de mode was), dan konden wij het aan. Mijn moeder vond dat bij tijd en wijle wel handig zo'n zak met tweedehandsjes die er echt nog ontzettend goed uitzagen (dat kan nog jaren mee....) De meeste kleren kan ik me niet meer herinneren, waarschijnlijk was het in combinatie met iets leuks uit de kast wel te overzien. Maar er was een winter dat er een knalgroene winterjas uit die zak kwam. Niet zomaar groen, nee fluoriscerend groen. En geloof me, dit was ver voordat fluoriscerend groen in de mode kwam. Zo ver daarvoor dat ik ook niet maar enigszins verward kon worden met een trendsetter. Het was een hele lange winter.

Barbies. Barbies waren uit den boze in mijn ouderlijk huis. Barbies, volgroeide vrouwen met enorme puntborsten, dat is toch geen speelgoed voor een meisje. Dus wij hadden nul Barbies. Wij wilden wel 10 Barbies en ook nog wel een Ken. Zo was ook het kijken van Dallas en of Dynasty geen enkele optie. Stel je voor dat wij het idee kregen dat het maar normaal was dat je zomaar met iedereen het bed in dook. Omdat wij dat allemaal niet mochten ging ik bij het buurmeisje spelen, zij had wel 10 Barbies en een Ken en die doken aan één stuk door met elkaar het bed in, want dat was leuk.

En dan zijn er nog kleine demoontjes, zoals enkel suikervrije dropjes van de apotheek, met een douchemuts op onder de douche zodat het net leek of het regende, geen hagelslag of vlokken op brood, Piedro schoenen en 6 weken op zomervakantie.

Heel lang zijn de demonen iets van vroeger waar je, soms zelf met een kleine glimlach, aan terugdenkt. En dan word je zelf moeder. De waarden en normen die bij ons vroeger de richting bepaalde zijn overal in mij en bepalen mijn primaire manier van handelen. Dus met alle goede bedoelingen vandien bleek ik hard op weg mijn demonen door te geven aan mijn kinderen.

Tot het moment, V. was bijna 3 en Sinterklaas kwam langs op het werk. Wij mochten van tevoren een kadootje uitzoeken. Ik door die lijst heen en weer en na lang wikken en wegen koos ik voor een schildersezel voor papier en stiften. Heel verantwoord, nuttig, duurzaam, nog jaren plezier van, mijn ouders zouden trots op mij geweest zijn. Nou ik was het niet. V. was in tranen toen ze daar zat met haar doos waarin de schildersezel nog in stukken in zat, terwijl al die kinderen uitgelaten rondrenden met hun uitgepakte plastic winkelwagentjes, tovermuiltjes en soundmixmicrofoons. "En nou is het klaar", dacht ik opstandig, "ik wil het anders".

Dat ben ik gaan doen, afrekenen met de demonen. Als V. een griezelfeestje heeft sprint ik de HEMA binnen en koop alles wat je nodig hebt om eruit te zien als een echte heks. Een zak tweedehandsjes kijk ik door, leuke dingen zijn voor mij, bij twijfel niet binnenhalen en bij ongelukkige kindertjes is het voor de zak van Max. Ieder tweedehandsje dat blijft is een excuus om er leuke shirtjes bij te kopen. V. en E. krijgen voor hun verjaardag een Barbie (van tante H., duidelijk last van dezelfde demonen), een baby Born auto en totaal zinloze elvenvleugels. En als Sinterklaas een doosje chocolade euro's in de schoen stopt mogen ze die in 1 keer opeten, in plaats van het ontbijt. Wat een feest. Natuurlijk sla ik door (schijnt normaal te zijn bij het loskomen van oude gewoontes) maar uiteindelijk kom ik vast uit op een mooi compromis. Ik bedoel, iedereen heeft recht op zijn eigen demonen, ook mijn meisjes.

K's broodje kroket

Sommige dingen zijn echt te grappig. Afgelopen zaterdag zaten wij bij A & C achter een broodje kroket, komt zoon Jesper naar beneden. Hij kwam zijn zus verraden, ze had hem namelijk op zijn kop geslagen. Moeder C., door de wol geverfd, niet voor 1 gat te vangen, ondervraagt Jesper vakkundig onder het motto waar rook is, is vuur. "Waarom ben jij op je kop geslagen?" Het leek er even op dat er geen enkel steekhoudend argument aan ten grondslag lag. Tot Jesper nonchalant vermeldt dat er niet heel veel is gebeurd, hij had alleen zuslief een naampje genoemd, verder toch echt niets. De oren van de ouders waren gespitst, zou het C. lukken het onderste uit de kan te krijgen: "Goh, echt waar, hoe had je haar genoemd dan?" "Nou, gewoon.... kakkerlak."

Ik moet zeggen, C. hield haar gezicht aardig in de plooi en bracht het opvoedmoment tot een acceptabel einde. Toen Jesper enigszins verslagen naar boven verdween kon C. zich bij de rest van de opvoedingsdeskundigen voegen, die proestend onder of achter de bank zaten.

K's opvoedkundig onverantwoordelijke zaterdag

Met onze klusweek waren wij blijven steken bij het behangetje in de slaapkamer. Dat lag niet aan onze gezwinde voorspoed maar aan de winkel die het behangetje zou leveren. Dat duurde en dat duurde maar. Vorige week konden we het eindelijk ophalen en ja, vindt dan maar eens een geschikt moment waarop je in 1 keer de hele kamer kan behangen. En de mevrouw van de behangetjeswinkel had me bezworen dat behangen een klus is die je moet doen als je alle tijd hebt, geen haast, geen stress, geen afspraken. Dat bestaat niet in een leven met 2 banen, 2 kinderen en een hond. Maar het logeren op het matras op de grond in de studeerdkamer eiste zijn tol, iedere ochtend werd ik een tikje meer gebroken wakker en het feit dat mijn computer niet bereikbaar was werd zowel voor mijn mail als log onacceptabel.

Dus... zaterdag om 6 uur ging de wekker. Om half 7 zat de eerste baan tegen de muur. Al snel kregen we de smaak te pakken dus toen de kinderen om 8 uur wakker werden heb ik die met een beker sap en een plak ontbijtkoek voor de buis gezet. "Ooh, mama mogen we nu al een film kijken?" Ja, mama moet door en ik vertrouw Jetix en Nickelodeon voor geen meter dus dan maar 's ochtends vroeg de Lollifantenfilm, geheel tegen mijn principes maar het dient een hoger doel. Drie plakken ontbijtkoek, de Lollifant en een stukje Tarzan later zat het behang tegen de muur. De kinderen hadden een geweldige zaterdagochtend gehad.

Kluskaaz

Het is exact 6 jaar geleden. Zeven weken voor onze geplande trouwdag kregen F. en ik de sleutel van ons eerste gekochte prachtig mooie dertiger jaren huis. Het was in een redelijke staat wat bij een dertiger jaren huis zoveel betekent als dat de muren en de plafonds mogen blijven maar dat de vloer eruit moet, de CV buizen opnieuw geisoleerd moeten worden, het puin van 80 jaar geleden onder het huis vandaan moet, de ventilatiegaten geboord, de vloerisolatie aangebracht, de planken op maat gezaagd en gelegd en uiteraard geschuurd en in de lak moeten. Dat konden we toch wel zelf. Sterker nog, dat moesten we wel zelf met een spaarrekening waar ook een bruiloft met alles erop en eraan van betaald moest worden. Wat waren wij nog fijn onbevlekt, naief, soort van dom en kortzichtig. Het enige dat wij ooit samen geklust hadden was een wandje schilderen in de flat en de vloerbedekkinglegmeneer bellen dat hij de vloerbedekking het beste op donderdagochtend kon komen leggen. Niet echt een betrouwbare ervaring bleek al snel.

Het klussen was een drama. F. en ik konden nog geen plank samen dragen. F. zo ongeduldig en aangebrand als hij was en ik een tikje eigenwijs, het werkte niet echt soepeltjes. Ik kan mij nog herinneren dat ik ergens tijdens die klusweken de uitnodigingen voor de bruiloft op de bus deed en bij het loslaten van de enveloppen dacht ik: God zegene de greep, we zien wel wat we doen op 4 januari, er zijn in ieder geval een hoop mensen bij.

Dat we het overleefd hebben is geen geheim, de bruiloft was een feest en klussen zouden we nooit meer doen. Ook al was de prachtig geschuurde gelakte vloer al op de dag van de bruiloft helemaal stuk gelopen (nog net niet helemaal droog). Tijd doet wonderen. Zes jaar later denk je "Ach, zo erg was het toch niet". Afgelopen week hebben we de kinderen uit logeren gebracht, de kamer leeggeruimd, een bandschuurmachine, een kantenschuurmachine en een polijstmachine gehuurd, een handzame schuurmachine gekocht en aan de slag.

Op dinsdag hadden we een dipje. Stukje schelden van F. , stukje mopperen van mij. Misschien is het ook wel wijs om nu voor eeuwig te bepalen dat je een vloer schuren niet zelf moet willen doen. Maar verder ging het wonderbaarlijk harmonieus. We hebben af en toe gelachen, elkaar geprezen, een beetje geplaagd en ook nog een hele mooie woonkamer gemaakt. Ik ben gewoon een beetje trots op ons.