CitatenK's

V. (op een haar na 6): "Als je je vinger opsteekt moet iemand je een beurt geven".

F., die al maanden droog staat, kijkt mij verheugd aan en steekt 2 vingers in de lucht.

K's aftrap

Zo, we zijn officieel beland in de feestweek rondom de zesde verjaardag van V. De aftrap was gister, met het welbekende Grotemensenfeestje. Vandaag is een rustdag waarbij we in joggingpak nagenieten van de overgebleven taart en de enorme hoeveelheid kado's. Morgen doen we normaal en gaan we ons in de middag buigen over de tractatie. Wie gaan we allemaal waarop tracteren. De klas, de meesters en juffen, de overblijf, de naschoolse opvang, of draven we nu een tikje door. In ieder geval staat het grote tractatiegebeuren gepland voor dinsdag, de verjaardag zelf. De feestweek wordt afgesloten met het zenuwslopende Kinderfeestje, op woensdagmiddag. Het thema dit jaar is 'bakken'. Oma T. heeft al 10 bakkersschortjes genaaid, ik heb me suf gesurfd naar recepten voor koekjes en pepernoten, recepten zonder nootjes, ei en gluten...

K's overpeinzingen

Eigenlijk ben je er gewoon precies niet voor gemaakt.
En dat is vreemd.

Het feit dat je als man en vrouw een kind kan verwekken is een wonder. En dat dat kindje kan groeien in je buik totdat het klaar is, is een minstens zo groot wonder. Maar dan moet het kind ter wereld komen en dan is de uitgang gewoon precies te klein. Ik bedoel, als we hier op aarde zijn om onszelf voort te planten, maak dan gewoon een rits in de vrouw.

Het feit dat je lichaam tijdens dit hele proces zelf zorgt voor eten voor de kleine nieuwe wereldburger is een wonder. En dat deze nieuwe wereldburger precies weet hoe hij dit eten uit de borst kan krijgen, is een minstens zo groot wonder. Maar dan wordt het kind wat sterker en wilder en gaat het happen en schudden tijdens de voeding en dan krijg je pijnlijke kloven in je tere tepels. Ik bedoel, als borstvoeding dan zo vreselijk gezond is voor nieuwe kindjes, maak dan tepels die je tijdelijk kan vervangen door een goede rubberen speen.

Het is allemaal wel mooi, die natuur.
Maar knap jammer dat ze het net niet afgemaakt hebben.

K's grote vriend

Hij is er weer. Hoera.

PS. Op nadrukkelijk eigen verzoek was E. Gele Piet. Want geel is haar lievelingskleur, logisch.

K's wiehaa!!!

Mijn lievelingsspijkerbroek past weer!
Er hangt nog wel wat restafval over het randje maar hij gaat weer over de bovenbenen en de knoop kan dicht.

Ik ben de kilo's overigens niet kwijt...
Gister hebben we ze gevonden op de weegschaal van het consultatieburo. V'tje was in 4 weken tijd 1200 gram aangekomen.

K's vuurdoop

Vanochtend was het zover. F. vertrok op tijd naar zijn nieuwe klus en daar zat ik dan. Eén kind aan de borst, 2 kinderen aan een boterham met smeerworst, de haren nog in de klit, de schoenen nog niet aan en nog 30 minuten voordat de school zou beginnen. Geen stress, hield ik mezelf voor, dat is slecht voor de borstvoeding. En tot en met school verliep het voorspoedig. De haren strak in een staart, keurig op tijd, verschenen we met ons vieren in de klas.

De maxicosi moest op tafel en V. leidde ieder kindje wat de klas binnenkwam langs haar babybroertje. De hele klas had zich verschanst rondom de kleine man, die het zich allemaal liet welgevallen, slapend uiteraard. Toen ik het mooi geweest vond en wou vertrekken was V. nog niet klaar want 'Alex en Paul hadden de baby nog niet gezien'. Uiteindelijk mochten we gaan. Op weg naar huis probeerde ik E. over te halen om haar lopend naar het kinderdagverblijf te brengen maar dat vond E. een bijzonder slecht plan. Te koud, te ver, we moesten echt de auto gaan halen.

Een dik kwartier later waren we klaar om te gaan, iedereen vastgesnoerd in de riemen, het onderstel van de kinderwagen opgeklapt achterin, en hup.... de auto startte niet. Geen beweging in te krijgen. Inmiddels hebben meerdere mensen mij laten weten dat het natuurlijk ook niet goed is om een auto 7 weken stil te laten staan, helaas was niemand zo bijdehand mij dit op tijd (namelijk een week of 6 geleden) te vertellen.

Anyhow, daar zaten we dan gedrieën in de auto. En nu? In mijn ooghoek zag ik de buurman zijn dochter in de auto schuiven, die moest naar hetzelfde kinderdagverblijf als E. Een kleine verbouwing van buurmans auto later reden we met ons allen naar het einddoel van deze ochtend. Godzijdank hoef ik ze pas aan het einde van de dag weer op te halen, ik ga even terug naar bed...

K's genot

Het is zo heerlijk om weer eens...

• voor het slapen snel een dropje te eten zonder dat je een uur wakker ligt van het maagzuur
• stevig door te kunnen lopen met de hond
• een hele lange plas te kunnen doen in plaats van die ene druppel die aanvoelde als een volle blaas
• filet, biefstuk, leverworst en franse stinkkaas te eten onder het genot van één bokbiertje
• opgekruld in slaap te kunnen vallen

Natuurlijk zijn er ook dingen minder heerlijk.
Zoals de gebroken nachten, het krampenuurtje op de meest onmogelijke tijdstippen, de eeuwige honger van de kleine man, mijn transformatie van Lolo naar Lolo XL (echt een tikje overdreven hoor, dit geschenk van moeder natuur) en het feit dat ik geen tijd meer heb om mijn spannende boek uit te lezen.

Maar ach... wat is nou een gebroken nacht als je weer een lekkere grote plas kan doen...

CitatenK's

E. (3 eneenhalf) op het feestje van buurjongen Koen, net op het moment dat we aan tafel gaan:

"Kan iemand mijn jas pakken? Ik ga naar huis..."

K's gezinsuitje

Het was er nog niet van gekomen. Een uitje met het hele gezin. En aangezien F. volgende week weer aan de slag moet moest het vanmiddag gebeuren. Nu zijn wij niet al te creatief in uitjes, bij goed weer gaan we naar de dierentuin, bij slecht weer komen we niet verder dan de binnenspeeltuin Balorig. Het weer was vandaag dramatisch maar met V'tje naar Balorig is natuurlijk geen optie. Stukje googelen bracht ons bij het Spoorwegmuseum. Om de hoek, kindvriendelijk en genoeg te wandelen met kinderwagen.

Gegeven de minimale ervaring die de meiden hebben met museabezoeken was het niet zo vreemd dat ze even moesten inkomen. "Wat gaan we doen dan?", "Waar gaan we nu kijken?", "Waarom zijn we hier?", "Wat doen al die treinen binnen?", "Gaan we met de trein weg dan?"... Maar toen ze eenmaal doorhadden dat ze overal aan, in en op mochten zitten voelden ze zich helemaal thuis en moesten we ze omkopen met een Happy Meal om de tent te kunnen verlaten.

En zoals V. verzuchtte in de auto terug: "Het was een leuke dag... en nu ben ik moe.."

K's schilderij

Ik ben geschilderd. En iedere keer wanneer ik naar het schilderij kijk denk ik 'Wow... ik ben geschilderd...'

Dat je jezelf herkent op een foto is een gewoon goed. Maar dat ik mezelf herken in penseelstreken is meer dan bijzonder. Ik zie mijn knieën, mijn armen, mijn zwangere buik, mijn borsten, mijn nek, mijn haar, mijn profiel. Zonder dat mijn gezicht zichtbaar is zie ik dat ik lach. Het is een fascinerend, vereerd gevoel, dat iemand mij verflaag over verflaag heeft vereeuwigd op een doek.

En terwijl mijn zwangere lijf mij niet gelukkig maakt vind ik dit beeld van mijzelf mooi. Ik kan er naar blijven kijken. En dan snap ik waarom iemand die dit kan een kunstenares wordt genoemd.

K's mijlpaal

Op het moment dat het behandelplan voor A.'s kanker werd uitgerold was het duidelijk dat haar laatste chemokuur ongeveer zou samenvallen met de geboorte van V'tje. Met het groeien van mijn buik kwam het einde van haar strijd dichterbij. Gister was A. hier en kon ze, terwijl het laatste chemogif zijn werk doet in haar lijf, de kleine man vasthouden.

Mooi. Een sterke vrouw, de kanker achter zich latend, met haar armen vol nieuw leven. Twee bolletjes met weinig haar, "kom maar op", leken ze te zeggen, "we zullen de wereld eens wat laten zien".

K's stilte

Ik ben er gewoon een beetje stil van.
Het wondertje van het derde kind.

Bij kind 1 was ik gewoon in shock, van de wereld. Ik kan me nog herinneren dat ik na een dag of 9 voor het eerst naar buiten ging en de wereld totaal veranderd vond. Het zal alles te maken hebben gehad met mijn kijk erop. Het gevoel wat zich, in de 9 dagen dat ik moeder was, van mij meester had gemaakt plaatste alles in een ander licht. De kwetsbaarheid, het gevoel dat je hart open en bloot boven op je hoofd ligt, voor iedereen te raken, allemaal door de liefde voor dat kleine wezentje wat compleet afhankelijk van je is.

Bij kind 2 maakte ik me vooral zorgen over de toereikendheid van mijn liefde, stel dat alles al in kind 1 gepompt was. Niets bleek minder waar. Op het moment dat E. op mijn buik lag bleek de liefde zich te vermenigvuldigen naar meer dan veel en was er genoeg. Opnieuw dook ik in die wederzijdse afhankelijkheid, het gesnuffel aan elkaar. Moeite met afgeven, mensen, anders dan mijn eigen lief, toelaten in de zorg voor de baby, zo makkelijk te raken in alles waar ik zelf weer aan moest wennen.

Na een paar maanden onstaat bij mij de behoefte naar vrijheid en losmaken. De borstvoeding moet stoppen, ik wil weer aan het werk en ik geniet van het groter worden van de baby. De liefde blijft, de kwetsbaarheid neemt af. En bij het terugkijken naar de eerste maanden is dat met tederheid en zonder weemoed.

Vanuit dit gevoel begon ik aan kind 3, me vooral verheugend op de actie met de baby, als hij straks wat groter is. Geen shock deze keer, geen zorgen over de hoeveelheid liefde, maar wel vooraf al de behoefte aan vrijheid en losmaken, want dat is waar ik me meer mijzelf bij voel. En nu we er weer middenin zitten, vol in de afhankelijkheid, de symbiose in haar volle hevigheid aanwezig, ben ik er gewoon een beetje stil van. Mijn hart ligt weer open, ik voel me klein en kwetsbaar maar sterk als een leeuw voor dit kind. Mijn zoon.