K's feestdagen?

Eigenlijk was het gewoon heel anders.
Al had V. wel een kleine klacht op 2e kerstdag: "Eten we nu alweer brood?"
Wat niet helemaal waar was want ik zat 2e kerstdag aan een voorzichtig beschuitje.
Aangezien ik op dat moment net 'aan de beurt' was geweest.
En de rest van de familie al wat verderop in het herstelproces zat.
Dus het kerstdiner werd uitgesteld.
En nog een dag uitgesteld.
En toen we ergens halverwege die week allevijf weer een redelijk rustige maag en darmen hadden ging F. los in de keuken.
Bereidde hij een exorbitante indische kerstmaaltijd.
Wat op zich best een risico was.
Maar het ging goed.
En het was heerlijk.

K's dooie rooie je weet wel kater

Op weg naar bed zie ik hem weer liggen. Voor de zoveelste keer in de mand met sjaals, mutsen en wanten. Een plek waar ik hem niet wil hebben want al die wollige spullen zitten onder de rooie kattenharen na zo'n tukje. Dus ik zet mijn handen onder zijn billen en geef hem een zetje: "Kom op Harrie, eruit.." En in plaats van een geïrriteerde mauw van een warme logge kat die tegen zijn zin de mand uit springt geeft het beestje helemaal niet mee. Hij is koud. Hij is stijf. Hij is dood.

Na 14 en een half jaar is het zomaar ineens op. Stilletjes piept hij er tussen uit. Geen ziektebed, geen moeilijke beslissingen, geen echtelijke onenigheid over investeringsdiepte. En ook geen gewenningsperiode, geen afscheid.

Vanochtend hebben we Harrie begraven. In de tuin.
F. heeft een heel diepe kuil gegraven. V. en E. hebben Harrie in de kist verwend met een warme sjaal en muts (daar wassie gek op, dat mag duidelijk zijn) en we hebben samen de kuil weer dichtgemaakt en aangestampt.

Het verdriet van de meisjes gaat door merg en been. Er zit geen grote mensen relativering op. Dood is dood en dat betekent dat Harrie nooit meer terugkomt en daar moet je keihard van huilen. Boeien dat hij mooi is dood gegaan, niet heeft geleden. En dat enorme verdriet met grote tranen en snottebellen gaat hand in hand met spelletjes doen, koprollen maken en hard lachen.

Toen de kuil dicht was hebben we bij het graf Jip en Janneke champagne gedronken.
Op Harrie!

K's kom er eens kijken

K's kookfeestje

Het is van een klasse apart, het managen van een kinderfeestje. Zoals ik tegen een collega zei: "ik pers er liever een business plan voor 2011 uit..." Maar als ik dan een dag later kan terugkijken op een gezellige middag en een keiblij kind ben ik toch wel in mijn sas.


Het was dit jaar weer van bijzondere allure. Een kookfeestje, in eigen huis. Drie jongens, zes meisjes, drie gangen, een gevoelstemperatuur van min vijftien. Ik was Chef Snijden, Hakken, Koken en Bakken, F. was Chef Buitenspelletjes. Het duidelijk verdelen van taken tussen F. en mij stamt nog uit de tijd dat we ons huis gingen verbouwen en nog moesten trouwen. Samen klussen bleek onze aanstaande trouwdag ernstig onder druk te zetten. Zo werd F. projectleider benedenverdieping, ik projectleider bovenverdieping en trouwden wij compleet gelukkig en met elkaar. Maar dat slechts terzijde.

Het bleek een prima combi, de meisjes zaten eindeloos keurig de champignons, paprika's en ui in miniscule stukjes te snijden en tegen de tijd dat de beheersing van de jongens op was en de sperciebonen door de lucht vlogen bleek het een uitstekend moment voor een potje 'trefbal in de sneeuw'. En daar waar de meisjes bij het opeten van het hoofdgerecht heel geduldig de zelf gesneden champignons, paprika en ui apart schoven (want dat blief ik niet) vielen de jongens aan op de wraps zonder enigszins te proeven waar de vulling in hemelsnaam uit bestond.

Ondertussen koelden wij een verzwikte enkel (enigszins risicovol, buskruiten op een ijsglad plein) en blusten we een huis tuin en keuken brandje (het servetje kwam per ongeluk in de kaars en het jongetje in kwestie dacht dat 'uitblazen' een goede optie was).

Duidelijk merkbaar dat de rek eruit begon te raken propten we er nog een toetje in, schoven we ze allemaal nog wat zinloze give-away-rommel in de handen en hupsakee, tijd voor een rondje thuis brengen. Waarbij één van de feestgangers bij thuiskomst de legendarische woorden sprak: "Ik heb wel een beetje trek... "