K's spel

Ik mocht meedoen met restaurantje spelen.
Ik was de bezoeker.
Samen met V.'tje kwam ik eten in het restaurant.
V.'tje mocht boeren laten in het restaurant.
Ik niet.
Toen ik naar de wc moest werd mij keurig de weg gewezen: "En hier is een box voor uw baby".
Ik ging helemaal op in mijn rol en zat dus keurig met de deur dicht te poepen.
En daarom schrok ik toen de deur van de wc open gemaakt werd.
Het was E.
Ze keek me serieus aan en vroeg: "Hoe gaat het?"

Kijk. Dat noem ik nog eens klantvriendelijkheid.

K's kerstwandeling

Geweldig vind ik de momenten waarop duidelijk is wat de hele Nederlandse bevolking aan het doen is. Bij voorkeur gebruik ik dat moment voor datgene wat men in ieder geval niet doet. De hond uitlaten. Ik ben gek op de lege straten tijdens voetbalwedstrijden van Oranje, het uitgestorven park tijdens een flinke regenbui.

Dus toen het gister tijd was om met de familie aan te schuiven voor het Eerste KerstdagDiner lijnde ik Jonas aan en begon aan onze wandeling. Een klein intermezzo: het was niet het moment dat onze familie aan tafel ging hoor, zo erg is het nog niet met me gesteld (dat soort onaangepast gedrag bewaar ik voor mijn oude dag, heerlijk lijkt me dat), wij hadden de middag doorgebracht met lekkere happen bij mijn ouders, de kinderen lagen voldaan in bed, F. maakte de open haard aan en Jonas moest plassen, dus het was geen gekke tijd voor een wandeling….

En wij boffen zo hier in de buurt, de meeste mensen hebben genoeg exhibisionisme in zich om de gordijnen lang open te laten, overal kon ik in het voorbijgaan meegenieten van het samenzijn op Eerste Kerstdag. Het was ongeveer om en om. Het ene huis was donker en stil, het volgende huis was verlicht door kaarsen en lampjes, met volle tafels en druk gepraat. Gezellig. Of niet.

Er zijn ook huizen waar alles is zoals altijd. Het huis waar het oude vrouwtje, met haar schortje om zit te slapen in haar, met plastic overdekte leunstoel. Het huis waar de luxaflex scheef opgetrokken is en hij met de tl lamp aan op de bank de krant leest. Het huis waar man en vrouw liggen uit te buiken, zij op de bank, hij in de stoel. Al is het nu andersom. Zou zij gezegd hebben: "het is vandaag Eerste Kerstdag, nu mag jij een keer op de bank schat..."

En dan kom ik een man tegen op een fiets. Alleen. Hij fietst hard door. Waar komt hij vandaan? Waar gaat hij naar toe, alleen? En meteen denk ik dat hij dat van mij ook wel zal denken: Ach gosj, een vrouw alleen met haar hond, op Eerste Kerstdag, tijdens etenstijd... Misschien houdt deze man ook wel heel erg van lege straten zodat hij lekker hard door kan fietsen.

K's winkeltje

Ons huis slibt weer dicht. Koninginnedag is nog veel te ver weg. Dus... winkeltje spelen via Marktplaats. Levert verrassende dingen op.

Zo heb ik de 130 dakpannen die al jaren in de achtertuin lagen gratis meegegeven aan een lekker hapje die op woensdagochtend met zijn Jeep voor kwam rijden. Hij had een kerststolletje meegenomen als dank, de schat. F. lachtte zich suf toen de volgende ochtend bleek dat Jonas het kerststolletje in zijn geheel had opgepeuzeld. Vandaag verkocht ik na 4 dagen biedingen afwachten de airco. Deze werd opgehaald door een neger.

????

Hij vond het zeker een beetje te warm de laatste dagen.

K's tja

Het loopt tegen half 7 en F. heeft een kwartier geleden gebeld dat hij vertrok vanuit 'een uur hier vandaan'. De meiden hangen voor de buis en V.'tje aan de tiet. Als hij klaar is met drinken vind ik hem moe, dus hij gaat naar bed voor we gaan eten. Dat lijkt voorspoedig te gaan maar terwijl ik voor de meiden de boontjes en aardappels op de borden kiep gaat V.'tje helemaal los in zijn bed. Niet moe dus? "Ik ben zo terug meiden, even V.tje troosten, ga maar vast aan tafel". Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, meneer is knap nijdig ('pittig' noemen ze dat op het consultatieburo). Toch nog maar even aan de tiet, misschien wordt hij daar rustig van. Ondertussen probeer ik het eten te managen door te roepen dat ik er echt zo aankom, dat ze alvast mogen beginnen.

Wanneer ik uiteindelijk beneden kom staat E. haar mes en vork in de afwasmachine te proppen. De borden staan er al in. Voldaan kijkt V. me aan: "kijk mama, wij zijn al klaar, dan kan jij lekker straks met papa eten".

Tja, dan val ik even stil. Wat moet ik hier nu van denken? Ben ik een slechte moeder omdat ik mijn dochters zo enorm aan hun lot over heb gelaten en alweer voorrang heb gegeven aan hun luidruchtige broertje. Ben ik een goede moeder omdat ik mijn kinderen blijkbaar zo zelfstandig grootbreng dat ze nu al zelfstandig kunnen eten en opruimen. En hoe zit het met het stukje achterdocht? Dat ik toch stiekem in de prullebak kijk of ik daar toevallig de boontjes terugvind.

K's kerstboom

Zouden ze bestaan? Gezinnen die gezellig samen de kerstboom optuigen? Man en vrouw die harmonieus de lampjes uit de knoop halen? Kinderen die rustig wachten tot de kerstboom rechtstaat voordat ze de piek erin willen plempen? Ik vraag het me ernstig af.

Hier was het dit jaar weer met de hakken over de sloot. Eén tegenslag meer en vrede op aarde was out of the question.

Het begon al met het feit dat de zojuist aangeschafte kerstboom scheef in de emmer bleek te staan. Dat we daar pas achter kwamen toen de kerstboom al binnen op het tafeltje stond maakte het oplossen van dit probleem een riskant klusje met alle naalden- en aarderommel vandien. Vervolgens moesten de lampjes erin. Ergens stond me bij dat ik vorig jaar zo klaar was met die kerstboomrommel dat ik het lampjessnoer vast niet meer netjes één voor één in de houdertjes had gestopt. Zo bleek... de lampjes zaten in de knoop, stevig in de knoop. Grommend en brommend stond F. de ontwerper van kerstboomlampjes naar de hel te verwensen terwijl V. vol goede moed de knopen uit het snoer stond te peuteren, "ik kan dit heel goed hoor". Ik kon helaas niet helpen, V.'tje hing aan de borst... En vanaf de bank maakte ik mezelf een kwartiertje later onsterfelijk populair door te informeren of F. de lampjes vast aan het maken was aan de takken en dat dat volgens mij helemaal niet nodig is.

Goed, tot zover de ouderlijke inbreng, de rest van de versiering was aan de kinderen. En een kerstboom versieren met kinderen staat in het teken van 'laat het los, laat het gaan', want stylistisch verantwoord wordt de boom in ieder geval niet. Wat de boom wel wordt? Vol, topzwaar en asymmetrisch qua kleur, grootte van de ballen en hoeveelheid versiering.

F. en ik namen de rest van het huis onderhanden. Balletje hier, kerstsok daar, lampje zus, kaarsje zo. Om de sfeer enigszins positief te houden heb ik met kromme tenen en tegen elkaar geknepen billen de lampjes die in de vorm van een circustent voor het raam werden gedrapeerd laten hangen.

Om half één was het huis in kerstsfeer. Wij wat minder. Ik vroeg F. of hij nog een kopje koffie lustte. "Doe er maar een neut bij", bromde hij.

K's eerste uitje

Voor mij was het zeker tijd om mijn neus eens buiten de deur te steken, voor iets anders dan een dagelijkse boodschap of een ommetje naar school. En V.'tje moest mee, hij gaat waar zijn fles gaat. Dus afgelopen vrijdag verlieten wij samen het pand. Gewapend met maxi cosi, reiswieg, wipstoel, dekentje, luiers, speentje en billendoekjes. Mijn huiselijkheid van de laatste maanden maakte dat de meiden het maar vreemd vonden: "Hoezo ga jij weg? Mogen wij mee? Ben jij morgen dan wel weer terug?"

Ik had er zin in. Lekker een avondje koken en kletsen met een paar vrouwen. Ik zag het helemaal voor me, V.'tje in de wipstoel, tevreden lachend naar de vrouwen om zich heen, even aan de tiet en dan lekker slapen in de reiswieg. Ik aan tafel, onder het genot van mijn ene bokbiertje, gezellig keuvelend en genietend van het zojuist bereidde heerlijke diner.

Toch vreemd, dat er bij kind 3 nog steeds geen realiteitszin in mij zit. Nergens in mijn verwachting over de avond zag ik mezelf met een ontroostbare baby door de woonkamer ijsberen. Geen enkele keer had ik vooraf bedacht dat zoonlief misschien wel helemaal niet toe was aan een wilde avond en gewoon lekker in zijn eigen bedje in zijn bakerdoek had willen liggen (de bakerdoek die ik uiteraard niet meegenomen had.... paste niet meer in de auto ofzo...).

Er bleken wel een paar dingen zoals verwacht hoor, het was gezellig, het diner was heerlijk en het was zeker voor herhaling vatbaar. Maar dan laten we V.'tje en zijn fles thuis, bij papa.

K's kado's

Eén van de tradities waar wij erg aan hechten is dat we de kinderen, los van hoe oud ze zijn, zelf hun kado laten uitzoeken voor de jarige ouder. Dat levert ieder jaar weer verrassende kado's op. Vol liefde uitgezocht, een beetje ingeleefd in de ontvanger en een tikje meer eigen belang. Het plezier is geweldig. Zowel bij het uitzoeken, het inpakken, het uitpakken als het in gebruik nemen.

Dit jaar kreeg ik van E. een Disney Artist Belle en het Beest inkleurplaat en van V. een wasberentuin van Playmobil (die toevalligerwijs ook heel goed past bij de reeds in bezit zijnde elfentuin). V.'tje, die niet meegegaan was naar de Toys 'R Us, schonk mij geheel belangeloos een hele nacht slaap.

Terwijl de meiden de trap aflopen, ieder hun eigen kadootje dragend zegt V. gelukzalig tegen haar zojuist weggegeven wasberentuin: "deze vind ik zooo leuk". E. kijkt naar haar inkleurplaat en zegt: "ik vind deze zooo leuk..... voor mama".

K's larf

Het ziet er natuurlijk berezielig uit maar het is een wonder. Nu hij zichzelf niet meer wakker slaat (wat zeker niet al te slim is maar ja...) blijkt hij enorm graag te slapen. Eigenlijk gewoon de hele dag door. We zien hem amper nog beneden en dat is jammer want hij is hartstikke gezellig als hij uitgerust is...

K's hebberige kindertjes

Natuurlijk is er maar één boezem waar de hand in gestoken moet worden en dat is onze eigen. De reden dat ze met Sinterklaas niets anders weten te vragen dan nog meer barbies of weer die onmogelijke Baby Born auto is dat ze door het jaar heen alles wat er nodig en/of leuk is gewoon krijgen. Met 2 inkomens en de internetwinkel dag en nacht geopend, ontbreekt het onze kinderen aan helemaal niets. Daar waar ik vroeger, bij een dringende behoefte aan een nieuwe fiets of een nieuwe nachtpon, stelselmatig doorverwezen werd naar het verlanglijstje voor Sinterklaas en mijn verjaardag wordt er hier door het jaar heen zo ongeveer alles per direct aangeschaft.

Als ze met haar knieën tegen het stuur komt kan ze er toch echt niet meer op fietsen, bij deze leuke blouse horen zeker weten die mooie zeeblauwe sokken, het is toch sneu dat ze altijd bij een vriendinnetje moet spelen om te 'DS-en'. Allerlei bloedspoedredenen om te surfen naar de morgen bij u thuis bezorgde oplossing van dit probleem.

Ondanks deze overdaad vindt een gemiddeld kind het nog altijd geweldig om kadootjes te krijgen. En dan heeft V. ook nog het 'geluk' dat haar verjaardag temidden van de Sinterklaas drukte valt. Dus als er iemand veel kadootjes krijgt in een korte tijd is zij het wel.

Op Sinterklaasavond wordt het pijnlijk duidelijk, het gaat niet meer om wat er zojuist uitgepakt is en hoe groot die gekoesterde wens was maar om hoeveel er nog uitgepakt moet worden en hoe groot die pakjes zijn. 'Dankjewel Sinterklaasje' wordt alleen nog maar onder zware ouderlijke druk geroepen. Onze kinderen zijn verziekt. Ondankbaar, hebberig en onverzadigbaar. En ja, helemaal waar, hand kan alleen maar in eigen boezem.

Met een mengeling van ergenis en vermaak bekijk ik later op de avond mijn spelende kinderen. Alle grote kado's staan onberoerd bij de open haard. De meiden spelen met de kleine autootjes die Sinterklaas voor hun broertje had gekocht, voor € 1,49 bij het Kruidvat.