K's feestdagen?

Eigenlijk was het gewoon heel anders.
Al had V. wel een kleine klacht op 2e kerstdag: "Eten we nu alweer brood?"
Wat niet helemaal waar was want ik zat 2e kerstdag aan een voorzichtig beschuitje.
Aangezien ik op dat moment net 'aan de beurt' was geweest.
En de rest van de familie al wat verderop in het herstelproces zat.
Dus het kerstdiner werd uitgesteld.
En nog een dag uitgesteld.
En toen we ergens halverwege die week allevijf weer een redelijk rustige maag en darmen hadden ging F. los in de keuken.
Bereidde hij een exorbitante indische kerstmaaltijd.
Wat op zich best een risico was.
Maar het ging goed.
En het was heerlijk.

K's dooie rooie je weet wel kater

Op weg naar bed zie ik hem weer liggen. Voor de zoveelste keer in de mand met sjaals, mutsen en wanten. Een plek waar ik hem niet wil hebben want al die wollige spullen zitten onder de rooie kattenharen na zo'n tukje. Dus ik zet mijn handen onder zijn billen en geef hem een zetje: "Kom op Harrie, eruit.." En in plaats van een geïrriteerde mauw van een warme logge kat die tegen zijn zin de mand uit springt geeft het beestje helemaal niet mee. Hij is koud. Hij is stijf. Hij is dood.

Na 14 en een half jaar is het zomaar ineens op. Stilletjes piept hij er tussen uit. Geen ziektebed, geen moeilijke beslissingen, geen echtelijke onenigheid over investeringsdiepte. En ook geen gewenningsperiode, geen afscheid.

Vanochtend hebben we Harrie begraven. In de tuin.
F. heeft een heel diepe kuil gegraven. V. en E. hebben Harrie in de kist verwend met een warme sjaal en muts (daar wassie gek op, dat mag duidelijk zijn) en we hebben samen de kuil weer dichtgemaakt en aangestampt.

Het verdriet van de meisjes gaat door merg en been. Er zit geen grote mensen relativering op. Dood is dood en dat betekent dat Harrie nooit meer terugkomt en daar moet je keihard van huilen. Boeien dat hij mooi is dood gegaan, niet heeft geleden. En dat enorme verdriet met grote tranen en snottebellen gaat hand in hand met spelletjes doen, koprollen maken en hard lachen.

Toen de kuil dicht was hebben we bij het graf Jip en Janneke champagne gedronken.
Op Harrie!

K's kom er eens kijken

K's kookfeestje

Het is van een klasse apart, het managen van een kinderfeestje. Zoals ik tegen een collega zei: "ik pers er liever een business plan voor 2011 uit..." Maar als ik dan een dag later kan terugkijken op een gezellige middag en een keiblij kind ben ik toch wel in mijn sas.


Het was dit jaar weer van bijzondere allure. Een kookfeestje, in eigen huis. Drie jongens, zes meisjes, drie gangen, een gevoelstemperatuur van min vijftien. Ik was Chef Snijden, Hakken, Koken en Bakken, F. was Chef Buitenspelletjes. Het duidelijk verdelen van taken tussen F. en mij stamt nog uit de tijd dat we ons huis gingen verbouwen en nog moesten trouwen. Samen klussen bleek onze aanstaande trouwdag ernstig onder druk te zetten. Zo werd F. projectleider benedenverdieping, ik projectleider bovenverdieping en trouwden wij compleet gelukkig en met elkaar. Maar dat slechts terzijde.

Het bleek een prima combi, de meisjes zaten eindeloos keurig de champignons, paprika's en ui in miniscule stukjes te snijden en tegen de tijd dat de beheersing van de jongens op was en de sperciebonen door de lucht vlogen bleek het een uitstekend moment voor een potje 'trefbal in de sneeuw'. En daar waar de meisjes bij het opeten van het hoofdgerecht heel geduldig de zelf gesneden champignons, paprika en ui apart schoven (want dat blief ik niet) vielen de jongens aan op de wraps zonder enigszins te proeven waar de vulling in hemelsnaam uit bestond.

Ondertussen koelden wij een verzwikte enkel (enigszins risicovol, buskruiten op een ijsglad plein) en blusten we een huis tuin en keuken brandje (het servetje kwam per ongeluk in de kaars en het jongetje in kwestie dacht dat 'uitblazen' een goede optie was).

Duidelijk merkbaar dat de rek eruit begon te raken propten we er nog een toetje in, schoven we ze allemaal nog wat zinloze give-away-rommel in de handen en hupsakee, tijd voor een rondje thuis brengen. Waarbij één van de feestgangers bij thuiskomst de legendarische woorden sprak: "Ik heb wel een beetje trek... "

K's brok

En weer laat ik me verrassen.
Terwijl ik achteraan in het treintje de zoldertrap op loop.
Met in mijn handen het grote papa-en-mama-kado.
En voor de 9e keer heel hard ´Lang zal ze leven´ zing.
Weer ben ik verrast door de brok in mijn keel.
De brok waardoor ik niet verder kan zingen.
Maar een beetje murmel.
Iets wat lijkt op 'Lang zal ze leven...
...in de gloria!!!'

K's nakijken

Men schrijve 16 november.
De dag dat de dochter slimmer blijkt dan de moeder.

Mijn F. is een telg uit een redelijk clever nest. Ik noem hem gekscherend wel eens 'mijn nurdje' maar dat is natuurlijk alleen gekscherend. Regelmatig bevind ik mij aan de overkant van de tafel, mijn uiterste best doend mijn echtgenoot te volgen terwijl hij geduldig uitlegt hoe de deeltjesversneller werkt, waarom geluid in golven komt of hoe je die godvergeten kubus van Rubik oplost. En altijd weer raak ik lost. Ik ga een beetje begrijpend knikken, hum wat quasi intelligent in het rond en denk na over het boodschappenlijstje.

Het is niet erg hoor. Ik heb weer andere kwaliteiten. Maar ik ga er wel graag vanuit dat ik mij in het goede koesterende gezelschap bevind van velen, waaronder mijn eigen kroost, die allen dezelfde afhaakneiging hebben. Altijd fijn om met meer te zijn.

Laatst deed F. een poging mij uit te leggen hoe het binaire stelsel werkt. Ook weer zoiets. Totaal onzinnig om daar tijd in te stoppen. Mijn brein is echt te klein om dit te kunnen snappen. Ik lachtte het weg en stapte zonder schroom over naar de orde van de dag. Tot vanochtend. Aan het ontbijt.

De meiden worden tijdens het wegstouwen van wat brood graag uitgedaagd met gezellige rekensommen. Voor E. van 0 tot 14, voor V. van 0 tot 100. Ik kan keigoed hoofdrekenen dus hoor het instemmend aan. Maar terwijl ik mijn cruesli fijn kauw hoor ik V. een antwoord geven wat echt nergens op slaat. "Heel goed", zegt F terwijl hij triomfantelijk naar mij kijkt. Ik verslik me, kijk naar V. die bijzonder trots vermeldt: "Dat is binair rekenen mam".

Men schrijve 16 november.
De dag dat de dochter slimmer blijkt dan de moeder.

Ik kan mijn moment ook nog herinneren. Het had te maken met wis- of natuurkunde. En ik was zeker al 14, maar misschien wel 16. En ik vond mezelf een hele peer...

K's studentenman

"Nee schatje, ik haal de bloemen wel voor de 480e trouwdag van mijn ouders, dat kan wel even tussen hoofdstuk 4 en 5 door".

Altijd fijn.
Denk je dan.
Zo'n man die het thuis een beetje onder controle houdt tijdens het studeren.
Denk je dan.

Tijdens een gesprek met collega x gaat de telefoon. De telefoon staat op stil dus het gesprek wordt niet gestoord. Ik ben de enige die het doorheeft omdat mijn oog er op valt. Het is F. Ik neem niet op. Het gesprek is te intensief. De telefoon gaat meteen daarna weer. Het is weer F. Ik raak uit mijn gespreksconcentratie. En neem weer niet op. Vervolg mijn gesprek. De telefoon gaat direct voor de derde keer. Het is weer F. Er is iets aan de hand. Dat moet wel. Ik verontschuldig mij bij collega x. "Sorry. Ik geloof dat het echt moet". En neem de telefoon op.

"Ja?
Wat is er?"

"Nou... ik sta bij de bloemenwinkel.
En ik heb geen idee welke bloemen ik moet kiezen.
Ze zijn allemaal truttig."

K's wintertijd

Ook al haat ik het ieder jaar meer dat de dagen kort en donker worden, deze eindeloze zondag is het echt de beste van het jaar. Ieder uur weer kijk ik op de klok en denk ik verbaasd  "Ach... zo vroeg pas..."

K's pakezel

Ik was tot nu toe erg in mijn nopjes met het speelgedrag van V.'tje. Daar waar zijn zussen verzuipen in de frutsels en prutsels, in ieder laatje kleine poppetjes, balletjes, knipseltjes bewaren, heen en weer sjouwen met knuffels in doekjes in koffertjes in mandjes in een emmer. Daar speelt V.'tje met samenhangend speelgoed. Hij speelt met auto's in de parkeergarage (heel soms mag Dora meedoen), hij speelt met de duplotrein op de duplotreinbaan (heel soms mag 'Swieber niet stelen' in het wagonnetje), hij speelt met een bal als hij wil voetballen. Helder duidelijk en bovenal overzichtelijk én goed op te ruimen.

Maar er komt verandering in. En of hij nou aangestoken is door het typische verzamelgedrag van zijn zussen of dat het een fase is (o alsjeblieft laat het een fase zijn) is niet duidelijk. Het feit is dat hij de hele dag, van hot naar her, in bed en aan tafel, een hele optocht aan vaste en wisselende contacten bij zich draagt.

Vaste prik is grote vriend de Lollifant (van de gelijknamige Pooh-film, bijzonder de moeite waard voor jonge kinderen én hun ouders, eerlijk is eerlijk, ik kan er geen genoeg van krijgen...). De nek van de Lollifant neemt inmiddels een ernstig dunne vorm aan aangezien hij al maanden en maanden onder de arm van V.'tje woont. En de rest van de speletoestand is afhankelijk van de bui van de drager. De 101 dalmatier pup die bij Lollifant hangt is sinds de afgelopen week in the picture. Een roze tasje met kastanjes heeft hiervoor het veld moeten ruimen. In zijn andere hand bevinden zich de afgelopen 2 dagen een gouden autootje en één of ander supermarktlokkertje.

En dat is hoe hij de dag doorloopt. En wee je gebeente als één van zijn favorites uit het oog raakt. Acuut! Grote paniek! Niemand de deur uit!

's Avonds, als de engel slaapt, peuter ik de kleine speelgoedjes uit zijn dichtgevouwen warme handjes en leg ze in het zicht op zijn commode. Dan kan hij ze in ieder geval niet per ongeluk opeten.

K's herinnering

Toch geinig.

Dat ik me altijd zal kunnen herinneren dat F. op deze avond in 2007 er echt even uit moest en op het punt stond een potje te gaan poolen. En dat hij om half 8 besloot dat het wellicht niet verstandig was om te gaan.

Dat ik me altijd zal kunnen herinneren dat ik liefste vriendinnetje S. om half 8 smste dat ik een knapje en een klotsje had gevoeld.

Dat ik me altijd zal kunnen herinneren dat schoolvriend K. om een uur of half 9 belde om te vragen hoe het eigenlijk ging. Nou best zei ik nog. Want zo ging het. Al was ik het wel spuug en spuug zat.

En dan te bedenken dat ik altijd een beetje moest zuchten van mijn moeder die ieder jaar weer het verhaal vertelde van de boerenkool, de douche terwijl "je vader stond te stressen dat ik eronderuit moest komen" en de 'floep daar was je al diezelfde avond nog'- bevalling.

K's knarslapje (deel 2)

Mijn knarslapje en ik, wij hebben het nog niet echt gevonden met elkaar. We vallen nu een krappe 2 weken samen in slaap en er is nog geen ochtend geweest dat we samen wakker werden. De eerste paar ochtenden trof ik mijn knarslapje keurig op het nachtkastje aan. Geen idee hoe het daar terecht was gekomen.

Vorig weekend werd het gekker. Mijn knarslapje lag niet op het nachtkastje, niet onder mijn kussen, niet naast mijn bed. Het enige dat ik me nog vaag kon herinneren was dat ik ergens 's nachts had gedroomd dat ik een stapel kleren stevig aandrukte. Beneden op de mat trof ik de factuur van de tandarts, een enorme stimulans om mijn knarslapje stante pede terug te vinden, anders kon dit wel eens een hele dure hobby gaan worden.

En zo kwam het dat ik de hele zaterdagmiddag besteedde aan het terugvinden van mijn knasrslapje. Gestuurd door de herinnering aan mijn vage droom zocht ik tussen de stapel onderbroeken, de t-shirts, de broeken, in de sokkenmand, bij het beddengoed, in de mand met skikleren. Alles moest van de muur, de stofvlokken vlogen in het rond, en passant stofzoog ik de dikke spin op, die het nachtkastje van F. bleek te bewonen, waarna ik de stofzuiger een half uur aan liet staan omdat ik bang was dat de griezel anders door de slang eruit zou kruipen. En langzaam bekroop mij het unheimische gevoel dat ik rare dingen doe 's nachts, en dat ik misschien wel mijn knarslapje door de wc had gespoeld.

Ik kocht de kinderen om, als zij het knarslapje zouden vinden mochten ze tv kijken mét chips erbij. Dus zij rolden over het bed, om te voelen of het echt nergens lag, kropen onder het bed, schoven alles nog eens opzij. Niets noppes nada. Gewoon van de aardbodem verdwenen.

Toch hield ik moed. Wie weet zou ik in de nacht een helder moment krijgen en zo in één vloeiende beweging mijn knarslapje onder uit tussen de weet ik veel wat vandaan vissen. En zo geschiedde.

Om half 5 in de ochtend strek ik me asociaal dwars over het bed uit en waar steek ik mijn teen in? Juist.

Samen wakker worden zit er nog steeds niet in maar sinds die barre zoektocht hou ik mijn knarslapje beter in het slapende oog.

K's meidenuitje

We hebben 2 keer drie kwartier in de auto en Mega Mindy is onze vriendin.

V. hangt onderuit, zingt wat ingetogen maar zeer geconcentreerd de liedjes over de onbeantwoorde liefde van Mega Mindy voor hunk Toby. Je ziet aan haar gekwelde blik dat ze zich tot in haar tenen inleeft. Ik moet denken aan mijn tiende levensjaar, waarin ik vreselijk onbeantwoord maar zo overtuigd verliefd was. Heerlijk mezelf verliezen in de fantastische wereld die ik in mijn hoofd maakte.

E. kweelt vol overgave alles mee. Ze is bijzonder tevreden over haar zangkwaliteiten: "Moet je luisteren mama, mijn stem is net zo mooi als die van Mega Mindy, hoor je dat?" Ik hoor iets heel anders, maar dat is natuurlijk geheim. Ik moet denken aan mijn eigen jeugdige overtuiging, ik had ook zo'n prachtige zangstem, een ietwat vertekend zelfbeeld wat mij veel plezier heeft gebracht. 

Eén moeder, 2 meiden, ieder met een eigen film in ons hoofd scheuren we luid zingend over de weg.

K's mooie kapotte kind

Nou ja.
Zo dus...

K's als...

... als ik nou niet de was nog even snel naar boven had gebracht, dan had ik niet geroken dat hij een poepluier had en dan had ik hem gewoon in zijn bedje laten liggen, was ik even snel op en neer gegaan om de meiden te halen...
... als ik nou niet zo had lopen dralen met de kinderen maar gewoon meteen in de meute mee was gelopen het schoolplein af...
... als ik nou niet Lollifantje voor hem gedragen had was hij misschien met zijn hoofd op de knuffel terecht gekomen...
... als, als, er is geen als...

Het is niet meer te keren. Daar waar V.'tje om 3 uur nog gaaf en heel was, was hij 20 minuten later kapot en gehavend. Een struikel over niets en een val plat op zijn gezicht. Ik peuterde hem van de stoep en keek in een bloedende mond waar ik meteen 1 voortandje miste. De hysterie was groot, bij hem en bij mij. Een minuut later vond ik ons op de grond in de kleuterwc met een bezorgde kleuterjuf en een zorgzame moeder. Terwijl ik mijn tranen liet vallen op V.'tje zijn blonde krullen werd F. gebeld, de tandarts gebeld, het tandje gevonden en een ijsje gehaald.

En natuurlijk komt er langzaam rust als tijd verstrijkt, als papa arriveert, als de tandarts zegt dat het tandje er goed uit is gekomen, dat dit zo vaak voorkomt, dat het geen effect heeft op zijn grotemensentanden, als V.'tje weer begint met praten ondanks zijn dikke lip.

En V.'tje maakt het goed. Toen ik vanochtend zijn kamertje op kwam stond hij in bed en zei hij op zijn eigen relaxte 'dude' manier: "Hé mam... m'n tand is deruit".

Ik ben nog even druk met het vervangen van het plaatje. Mijn kleine mannetje met die prachtige witte ronde voortandjes moet plaats maken voor een boevenkoppie met een gat in zijn mond. Dat is het plaatje voor de komende jaren, het is net zo lief, het zal echt wennen. Maar niet zonder pijn in mijn hart.

K's knarslapje (deel 1)

Onze eigen tandarts was een beetje moe geworden van al die tanden dus vanochtend hadden we een vervanger, of een collega, of een waarnemer. Anyhow, het was een enthousiaste jonge wilde tandarts. Nu ben ik over het algemeen helemaal vóór enthousiaste jonge wilde mensen maar in het vak van tandarts vind ik dat een tikje minder nodig. Zeker als hij enthousiast jong en wild in mijn mond aan de slag gaat.

Serieus, de bloedspetters vlogen in het rond. Hij had het helemaal naar zijn zin met mijn enorme tandsteenaangroei en teruggetrokken tandvleestoestanden. Hier een drilboor, daar een haak, nog even met de zaag, stukje flostouw en hopseflopse daar zit ook nog wat. Ondertussen vloog de goede raad mij om de oren. Stukje spoelen met dit, stukje flossen met dat, niet te scheef en niet te hard, en zo niet dan gaan je tanden vanzelf loszitten. Een enorm plezierig vooruitzicht wat mijn tandartsbezoek in één klap bijzonder de moeite waard maakte.

Tegen de tijd dat ik voor lijk in de stoel hing zette hij mijn schoongebeitelde tanden op elkaar: "Knars jij?"
Jazeker meneer de enthousiaste jonge wilde tandarts, al jaren, maar mijn oude lieve zachte tandarts vond dat helemaal niet zo'n probleem. "Knakt jouw kaak wel eens?" Uuh... ja, best vaak eigenlijk en dat is fascinerend raar en niet fijn.

Nou dat beaamde de enthousiaste jonge wilde tandarts. Dat was niet fijn en zeker niet goed en dat was net als een tennisarm, of knakvingers en dat ging van kwaad tot erger als je er niets aan deed en straks komt er een dag en dan is je kaak helemaal uit vorm gezakt. Maar... godzijgeloofd... er is een remedie.

Over 2 weken mag ik terug om gips te happen voor mijn eigen knarslapje. Ik hou jullie op de hoogte.

K's verlegenheid

Na ruim 5 jaar neus snuiten, amandelen wegsnijden, niks ruiken, oorpijn, foto's maken, antibioticakuren en het betere neusstofzuigerwerk zat onze KNO arts met zijn handen in zijn haar. Hij wist het niet meer en besloot dat het tijd werd voor een bezoekje aan een serieuze professor kinder KNO arts. Ik was het daar helemaal mee eens. Want het is namelijk echt heel vreselijk erg en ook al veel en veel te lang. Dus jazeker moet daar een zeerweledelgeleerde professor naar kijken. Een huistuinKNO arts is natuurlijk niet goed genoeg om ons gigantische snotprobleem op te lossen. Ik hou namelijk niet van snot. Echt niet.

Met de uitnodiging van de professor in de ene hand en een nerveuzig kind in de andere hand liep ik het kinderziekenhuis binnen. Eindelijk zouden onze problemen echt aangepakt worden. Na jarenlang getob.

In de wachtkamer kreeg ik langzaam maar zeker wat minder praatjes. De meest vreselijke aandoeningen werden over mijn hoofd uitgewisseld door moeders van hele schattige kleine kindertjes. Jarenlange looporen, gehoorapparaten, het openklappen van een oor om bij de rotzooi te kunnen, uitgezogen holtes, poliepen, kystes, kwatsers en kwotsers. Godzijdank had ik een leesboek bij me waarin ik een half uur lang naar de zelfde zin staarde. "Ach", dacht ik nog: "dat beetje snot..."

Net voordat ik V. mee naar huis wou trekken ("We snuiten nog wel een keer extra schatje..") riep de professor ons binnen.

En het was goed hoor, dat de gezellige professormevrouw zich ontfermt heeft over V. haar snotprobleem. Want het is echt veel te veel en het klopt dat het al veel te lang duurt. Dus we gaan aan de bak. Weg met de snottebellen!

K's nieuwe look

Ik vind ´m keimooi.
Toevallig.

K's vrede

Het is vredig in huis. V. zit te tekenen, E. verft en V.'tje vermaakt zich via de verf en de treintjes met de legopoppetjes en de muziekinstrumenten. Dit soort vredigheid is zeldzaam en heerlijk. Een beter moment om mijn uitgescheurde stapel recepten netjes in de map te stoppen komt er niet dus ik schuif bij de meiden aan tafel.

Na exact 3 eneenhalve minuut houdt E. het voor gezien met de verf. Ze gaat met V.'tje spelen. Ik hum bedenkelijk. Dat wordt over het algemeen door V.'tje heel anders ervaren. Maar we zullen zien. Als het muziek maken overheersende vormen aan gaat nemen kan V. zich niet langer bedwingen en gaat ook zij "met V.'tje spelen". Ik schuif wat heen en weer op mijn stoel en neem me in stilte voor het deze keer aan de kinderen over te laten. Als zij denken dat dit kan...

Binnen no time willen ze alle 3 met dezelfde triangel spelen en rollebollen ze over de grond. Ik bijt op mijn lip en kijk naar buiten. Dan hengst V.'tje met een drumstok in V. haar oog. V. grijpt dramatisch naar haar oog, kijkt met haar andere oog naar mij, of ik graag even haar broer op wil voeden. Maar ik pieker er niet over. Ik zag dit al van mijlen ver aankomen. Los het maar op.

Als E. vervolgens over de pasgeverfde tekening van V.'tje wandelt en een heel spoor van rode vlekken op de vloer achterlaat kook ik over. Ik vlieg overeind en blaf ze allemaal naar buiten. Tierend prop ik V.'tje in zijn schoenen en duw hem achter zijn snikkende zussen aan. Opgesodehupsekeed! Eruit! Allemaal!

Grommend ruim ik de muziekinstrumenten, legopoppetjes, treintjes én verfspullen op.

Dat was toch weer 12 hele minuten jolijt ##?@*&%!!!

Ik stort mij weer op mijn receptenklus en dan slaat de twijfel toe. Het was ook wel weer een beetje van de onverwachten, die brute uitval. Ik steek mijn oor buiten de deur, hoor ik ze nog? Moet ik ze binnenhalen? Of in ieder geval even kijken waar ze uithangen? Of ze erg verdrietig en geschrokken zijn? Misschien ergens in een hoekje tegen elkaar aan zitten na te schokken?

Vanaf de slaapkamer kan ik buiten overzien dus vanachter het gordijn loer ik over het veld uit. En daar zie ik ze. Gedrieën op de grote trampoline, hand in hand, lachend en zingend aan het springen. Hun loeder van een moeder al lang en breed vergeten.

K's vrije avond

Daar zaten we dan. We hadden al een avond met het bord op schoot voor de tv gezeten. We hadden al een avond een sateetje gegeten en veel te veel bier gedronken. We hadden al een avond een stoommaaltijd opgewarmd en een spontaan bezoekje gedaan. We hadden al een middag geshopt en wijn gedronken op het terras. En nu hadden we nóg een avond de tijd aan ons zelf. Jemig. Wat zouden we deze avond gaan doen. Zoveel mogelijkheden. Oneindig veel mogelijkheden. We konden naar de film. We konden naar de kroeg. We konden gaan sporten. We konden de stad in. We konden naar de sauna....

F. en ik keken elkaar een tikje wanhopig aan.

"Gosh", zei ik tegen F...."wat deden we vroeger eigenlijk met al die tijd?"
"Tja", bedacht F. "uhm... poe... vanalles geloof ik..."
"Wat dan?" drong ik aan.
"Nou uh... kindjes maken bijvoorbeeld."
"Oh ja", zuchtte ik, "dat kan niet meer".
"Zullen we maar een filmpje kijken dan?" vroeg F.

En dat is wat we deden.
En toen de film afgelopen was gingen we naar bed.

Vandaag zijn alle kinders weer thuis gekomen. Nadat we ze in bed gelegd hadden zakten we naast elkaar op de bank voor de buis. Een filmpje kijken. En nu de film afgelopen is gaan we naar bed. Net als gister.

K's vakantie

Het was heerlijk.
Het was de vakantie van...



















... de badmuts...

























... en andere italiaanse mode...



















... de voetbal...

























... hitte...



















... verbrand vlees...

























... de tom tom...



















... gelati...

























... en het meer.

K's laatste week

Ik ben zo ontzettend slecht in die laatste week. Die laatste week voor de vakantie. Jeetjemina wat zit ik mezelf in de weg met al die lijstjes in mijn hoofd, de was die op tijd klaar moet zijn, de kleren die de kinderen nog aan willen maar niet kunnen omdat ze ook mee moeten, de keuken die nog schoon moet, de boodschappen, de halve finale, de nieuwe oude auto, de...de...de... heremetiet wat een toestand.

En het is ook zo wonderlijk dat ik dan in eerste instantie een aantal dagen vrij plan voor we gaan, lekker rustig inpakken, je kent het wel. Maar op de één of andere manier zeg ik dan toch toe 2 dagen van tevoren een vergadering bij te wonen, en ach dat laatste MT moet ook nog kunnen op de ochtend voor vertrek. En ja hoor, daar zit ik weer te koekeloere met 3 lege koffers en nog 12 uur voor de deadline.

Gelukkig ben ik rete flexibel. Dus het feit dat we over 5 uur van plan zijn te gaan rijden en nu nog de keet vol hebben met oranje gekken deert mij om het allerminst.

Ik zeg `Ciao bella´s, prettige vakantie!´

K's weekaahhhh

K's achterbank

Het was een lang en wild weekend. Met feesten, fuifen en verjaardagen tot je er scheel van zag. En we rijden van de laatste fuif naar huis. De kinderen gebroederlijk op de achterbank. E. vredig op haar DS. V. vredig op haar DS. V.'tje vindt het te vredig. De zus binnen handbereik is de klos.

V.: "Hééé V.'tje! Niet doen!!"
V.: "Nou V.'tje! Hou op."
V.: "Rotzak!"
V.'tje: "Ik ben nietun rotssak..."
V.'tje: "Jij bennun rotssak..."
V.'tje: "........."
V.'tje: "Ik bennun koning!"

K's zondag

Het is zondag, ik kijk de kamer rond en ik zie mijn gezin zoals we nu zijn. En ik vraag mij in stilte af waar de tijd blijft.

Was het niet gister dat ik met een dikke buik op de bank zat, E. eraan herinnerde dat we vandaag een afspraak hadden, dat ze zich zou melden op 13 juni 2004? En dat ze geen enkele sjoege gaf. Ze moest en ze zou haar eigen verjaardag krijgen. Niet die van haar opa, niet die van haar tante. Daar zit ze achter een telraam, 100 kralen te tellen, lekker op haar gemakkie: "47, 48, 49.... wat komt er dahan?"

Was het niet gister dat V.'tje nog een kleine kabouter was? Zijn flesjes achter elkaar leeg dronk en vol aanbidding naar zijn moeder keek. Nu zit er gewoon een 'surf dude' in de kamer. Met lange blonde krullen en een gebruind lijfje. Met praatjes voor 10 en een linkse trap waar Robben jaloers op is. Die alles 'zelluf' wil doen, tot en met de anitklitspray in zijn haar spuiten.

Was het niet gister dat V. voor het eerst naar school ging, dat ik haar met een grote brok in mijn keel overhandigde aan de juf, dat ze naast de juf het schoolplein op huppelde. En kijk nou, onze kleine 'nurd', op weg naar groep 5, helemaal geïntrigeerd door Rubik's kubus. En ze begrijpt het nog ook als haar vader haar uitlegt hoe ze deze kan oplossen. Iets wat mij nooit maar dan ook nooit gelukt is.

Was het niet gister dat F. een succesvol en ongelukkig projectmanager was. En kijk hem daar zitten. Achter zijn dikke engelse boek ´Cognitive Psychology´. Helemaal in zijn sas, op weg naar zijn volgende tentamen.

'Jeemig...' denk ik 'waar blijft die tijd?'

K's weekaahhhh

Gelukkig heb ik een goed boek onderhanden, genoeg werk te doen, en de pc helemaal voor mezelf. Want gezellig een beetje kwartetten met F. zit er de komende weken niet in. Hij zit al te klappen op de bank, de eerste zichtbare tekenen van nervositeit. Vanavond loopt hij warm door de eerste wedstrijden te bekijken en schalt de froufrouzela door de woonkamer.

K's authenticiteit

Ik doe een cursus. Over hoe je tegelijk vrouwelijk, leider en authentiek kan zijn. Dat lijkt mij wel wat. We duiken in de cursus in de theorieën en de papieren, in de vrouwen die ons voorgingen en de wijze heren die daar vanalles over schreven en bedachten. Op zoek naar onze eigen ik, en hoe we die eigen ik in kunnen zetten om daar te komen waar we willen komen. Een leuke prikkelende cursus.

Blijkt toch dat ik helemaal niet naar Den Haag hoef te rijden om les in authenticiteit te krijgeen. Krijg ik ongevraagd even een staaltje 'hoe combineer ik vrouwelijkheid en leiderschap zonder mezelf enig geweld aan te doen' om mijn oren van mijn eigen dochter.

Het was het weekend van de dansshow van V. Een 2 uur durend, wervelend optreden van de dansvereniging waarbij ook V. 2x5 minuten podiumtijd krijgt met haar kleine meisjes jazzdansgroep. Allemaal heel serieus met strakke pakjes, ingevlochten haren en glitter make up. E. en ik brachten V. naar de generale repetitie.

E. had zich die ochtend zelf aangekleed, wat zoveel betekent als alle lievelingskleren aantrekken zonder je iets aan te trekken van de kleur en/of stijl. In E. haar geval is dat een roze/wit gehaakte jurk, een rood shirt en een geel/paars gestreepte legging. Ze had haar eigen trommel omgehangen, een trommel gemaakt van een lege druivendoos vol bierdoppen, waar ze met 2 takken, die diende als drumstokjes, bij voortduring op trommelde.


En daar stond ze, midden tussen al die kleine dametjes met hun strakke pakjes, ingevlochten haar en glitter wangen. Compleet zichzelf te zijn met haar vrouwelijke outfit en haar trommel. "Mama!" riep ze terwijl ze me dwingend aankeek: "V. is klaar, we gaan!"

K's skivakantie

Het was ff rijden (weliswaar comfortabel) maar daar was het dus wel mooi weer.


En believe it or not, we hebben ook nog geskied.
Alleen niet 's middags.


De middag was voor de
oinke
toinke
toinke
toink.

K's comfortabele reis

Sinds wij geswitched zijn van een leven als Dinkies naar een leven als Hospita & Student is er natuurlijk het nodige veranderd. Zo is de poets ontslagen, doen wij enkel nog boodschappen bij de Nettorama en spelen de meiden 's middags thuis in plaats van bij de BSO. Wij letten een beetje op de kleintjes zeg maar. En daar hoort natuurlijk bij dat de BMW verkocht moet. Want een BMW is nogal exorbitant voor een studentje. Zeg maar bijzonder exorbitant.

Maar ja, ook in autoverkoopland is het nog steeds een tikje crisis, een BMW is niet zomaar hatsiekiedee verkocht (en we doen hem natuurlijk niet weg voor een schijntje, mijn studentje moet er nog een hele studie Psychologie van kunnen betalen...). Dus noodgedwongen moesten wij met de BMW op skivakantie. Ik realiseer me dat dit heel vreemde informatie is na bovenstaand intro: studeren, bezuinigen, BMW verkopen en dan zomaar een skivakantie in mei uit de hoge hoed getoverd, op zijn minst vreemd inderdaad. Anyway. Zo was het dus. En het was me toch comfortabel.

Op leren stoelen, met armleuning, in ligstand (uiteraard alleen de bijrijder), automaat, hoog gezeten, ZOEOEOEOEFFFFF....

En dan nog één keer mijn hysterische blijdschap over vriend tomtom. Dat had toch een hoop echtscheidingen kunnen schelen de afgelopen 60 jaar. Het enige wat je nog hoeft te kunnen als vrouw is de gewenste eindbestemming correct intypen. Ik zeg appeltje eitje.

K's rouw

Hou ik op links een schuin oog op de log van vriendin A. om de laatste berichtgeving over haar zieke vader te volgen valt op rechts ineens een oud collega om.
Boem. 44 jaar, in elkaar gezakt, hartaanval, niet meer te reanimeren, dood. Laat achter: een vers getrouwde vrouw, 2 dochters en een enorme club verbijsterde vrienden, collega´s, oud collega´s.

Het blijft een lastig fenomeen, dood. Ondanks het feit dat het er bij hoort (één ding is zeker...) blijft het wat mij betreft liever iets voor de dikke zaterdageditie van de Volkskrant ("even de familieberichten lezen...") dan voor het echte leven, of in ieder geval mijn leven.

Ik vind de dood gewoon niet zo passen bij de meeste mensen met wie ik af en toe tot zeer regelmatig contact heb. Men is allemaal nog zo levend. En dan toch ineens niet.
De confrontatie is hard.
De realiteit rauw.
Het leven dood.

K's Loesje

K's kinderschare

Er zit natuurlijk best een aardig leeftijdsverschil tussen onze oudste telg en onze jongste telg. En dan zijn er periodes dat het verschil zo groot is dat het niet goed mogelijk iets samen kan doen. Zoals wanneer de oudste groot genoeg is om te schommelen en de jongste nog niet eens kan blijven zitten op een stabiele ondergrond. Of wanneer de oudste groot genoeg is om een hele grote hoge legotoren te bouwen en de jongste zijn grootste lol haalt uit het omduwen van hele grote hoge legotorens.

Maar er zijn ook periodes dat het verschil kleiner wordt en dat dingen heel goed samen gaan.

Zo zijn we nu aanbeland in het tijdperk van 'samen liedjes zingen voor het slapen gaan'. Dat doen we op het grote ouderlijk bed. Ik zit in de kussens en zing, al dan niet bijgestaan door de tekst in het liedjesboekje, allerlei liedjes en versjes uit de oude doos (ze blijven leuk, meezingbaar en opzwepend, echt waar, zelfs 'Hop Marjanneke' doet het keigoed bij de jeugd). En de 3 kinderen, variërend in de leeftijd van 8 naar 5 tot 2, zingen, springen en dansen op het bed.

Maar toch. Het leeftijdsverschil blijft zichtbaar.
Want daar waar V.'tje springt, zingt en ter bedde stort, bekijkt V. tevreden haar billen in de grote spiegel terwijl ze omhoog springt.

K's tom tom

Toen ik afgelopen november voor de 824ste keer verdwaalde, al rijdend het verouderde stratenboek opvrat op zoek naar E2D5C op de kaart van Schiedam West kwam het over me. Dit kon zo niet langer doorgaan. Na mijn bevrijdende coming out, 5 jaar geleden, dat ook ik gewoon een vrouw ben die niet kan kaartlezen, moest ik maar eens stoppen met deze levensgevaarlijke capriolen, die meest van de tijd me niet eens dichter bij het einddoel brachten.

Dus ik vroeg voor mijn verjaardag een tom tom aan mijn echtgenoot. En aangezien mijn echtgenoot destijds nog geen student was kreeg ik acuut een hele mooie tom tom.

Mijn leven is zo rete overzichtelijk sindsdien. Ik zoef over binnenwegen, de kortste route naar Stampersgat, terug langs het water, bijgestaan door Willem die mij bemoedigend en zeer geduldig de weg wijst. En geen gezucht van Willem als ik eens een afslagje mis doordat ik de afstand verkeerd inschat, hij vraagt me vriendelijk te draaien en het nog eens te proberen.

Thuis aan tafel uit ik regelmatig mijn blijdschap over dit prachtige verjaarskado. V.'tje neemt dat serieus. Hij heeft bedacht dat hij zijn moeder best een beetje kan helpen. Dus als wij nu thuis vertrekken op de fiets roept hij bij de eerste bocht: "Deze kant op mama, deze kant op!" Hij is een tikje minder geduldig dan Willem en ook iets eigenwijzer: "Nee mama niet deez kant, die die DIEIEIEIE!!!"

K's nieuwe functie

En toen kwam F. terug. En alles is fijn. Het is fijn om weer samen te zijn. Het is fijn om de kinderen hem te zien bespringen. Het is fijn dat ze met heel veel herrie en kabaal stoeien. Het is fijn om te praten. Het is fijn dat we het allebei goed hadden aangekund, 10 dagen zonder elkaar. Het is fijn dat het fijner is met dan zonder elkaar. Wat is het eigenlijk een raar woord, fijn. Fijn. Beetje truttig. Fijn. Met zo'n mondje, en je pink in de lucht 'wat een fijn kopje thee'. Maar goed. Het mag duidelijk zijn, blijheid alom en die duurt nog altijd voort.

En het is fijn dat de knoop gehakt is, het roer om gaat, F. is weer student. Dus ik heb een nieuwe functie. Hospita. En dat bevalt me wel. Ik heb een studentje in huis, die de kinderen opvangt, de schoonmaaklusjes doet en betaalt in natura. Fijn.

K's lentekriebels

Hoe heerlijk.
Ik zou er zo bij willen kruipen.
Ben alleen bang dat het erg jeukt.
Takjes tijm en rozemarijn in je kont.

K's verlangen

Nou ja, weet je, het goede nieuws is dat alles hartstikke duidelijk is. Als ik niet kook is er geen warm eten, als ik niet was zijn de schone onderbroeken op, als ik de kinderen niet in bed leg blijven ze de hele avond op mijn bank zitten en als ik de hond niet uitlaat poept hij in de kamer. Maar het is wel heel kaal en leeg zonder F. Ik ben toch wel een tikje minder blij, minder leuk en minder gelukkig zonder die man. Wat natuurlijk goed nieuws is.

Nog 2 nachtjes.
Dan issie er weer.
Dan kan ik weer struikelen over zijn rommel en vuile was.
Heerlijk.

ps. Je hoeft trouwens niet bang te zijn dat je in zo'n periode per ongeluk een andere man grijpt want daar heb je echt geen puf meer voor na al die huishoudelijke uitspattingen...

K's ontwaken

Ik werd een beetje raar wakker vanochtend.
Eerst dacht ik aan F. Dat was op zich niet vreemd aangezien we hem gistermiddag, na lang en stevig vasthouden, voor anderhalve week uitgezwaaid hadden. Maar direct daarna dacht ik aan Sven. En dat was voor het eerst. Dat ik meteen bij het ontwaken aan Sven moest denken.

Ik denk wel dat het één met het ander te maken heeft.
Doordat F. er niet is zit ik een beetje in mijn eentje op de bank die 10 kilometers te beleven. En de rouwverwerking is verre van effectief als ik dat alleen doe. Blijkbaar is dat gescheld en gevloek van F. niet alleen van belang voor zijn verwerkingsproces maar ook voor het mijne.

K's hele kleine logje over het weer

Godmiljaar.
Het sneeuwt alweer.

V.'tje weet inmiddels dat men bij de aanblik van een besneeuwd landschap iets uitslaakt over de kleur. Dus toen ik vanochtend zijn gordijn opendeed riep hij verrukt uit:

"Kijk nou! Helemaal blauw!"

K's worsteling

Vandaag op het schoolplein ontspon zich een terugkerende discussie. 'Bij wie ga ik spelen en waarom?' E. had haar oog laten vallen op vriendinnetje X met de uitdrukkelijk voorwaarde dat het spelen bij vriendinnetje X thuis plaats zou vinden. Dit behoorde niet tot de opties. Normaal gesproken is het geen enkel probleem dat het dat bij ons thuis plaatsvindt. Maar vandaag moest E. daarvan huilen en wou ze het beslist niet. Het feest ging dus niet door. En ik was ernstig benieuwd wat de reden hiervan was.

Op weg naar huis peuterde ik dat los.
Het ging als volgt:

"E.?"
"Ja?"
"Waarom wil jij niet dat vriendinnetje X bij ons komt spelen?"
"Daarom niet."
"Daarom niet vind ik een raar antwoord."
"..."
"E.?"
"Jahaa..."
"..."
"Nou gewoon. Omdat wij allemaal plekken op de muur en op het plafond hebben. En dan wil zij weten hoezo en dan moet ik weer vertellen. Dat wil ik niet."
"Waarom wil je dat niet?"
"En ik wil ook niet zeggen waarom!!!"

Ik snap het wel.
Het is een beetje dezelfde reden waarom dat het hier al bijna 3 weken stil is. Woorden zijn soms zo lastig te vinden als het moeilijk is. En als je dan dingen moet vertellen zijn de woorden nooit goed genoeg. Of aardig genoeg. Of duidelijk genoeg. Of woorden doen pijn ook al zijn ze eerlijk. En dan kan je ook best kiezen om het niet te willen. Ook niet waarom.

We moesten maar eens gaan verven. Dan kan E. tenminste weer haar vriendinnetje meenemen. En de rest kost wat meer tijd. Dat moet slijten en groeien, dan is verf net wat minder effectief.

CitatenK's

"Je moet eerst voor jezelf zorgen."
"Dat heb ik van papa geleerd."
"Dus ik ben weggerend."
"..."
"Heb zelfs me DS laten liggen..."

E. (5 jaar)

K's mannen

An sich zou ik er onderhand iets van moeten begrijpen. Zou je denken. Na 2 jaar en 3 maanden. Ik had het in ieder geval gehoopt. Dat een man van mijn eigen vlees en bloed enig licht zou werpen over de duisternis die het fenomeen man vaak voor mij is. Dat ik door mijn eigen zoon bezig te zien eindelijk mijn eigen man beter zou kunnen volgen. Dat leek mij bijzonder handig.

De stand van zaken is teleurstellend. Ik begrijp er eigenlijk feitelijk alleen maar minder van. Waarom, in godsnaam, waarom wil je heel hard op je plastic fiets over de houten vloer fietsen, jezelf tot stilstand botsen tegen de achterdeur en dan triomfantelijk melden dat je 'brommer botst'? Wat bezielt je als je je tanden zet in de kuiten van je zus en dan zeer verongelijkt gaat huilen als zij boos wordt? Wat gaat er in je koppie rond als je met je wijsvingertje over de plastic borsten van de Assepoesterbadschuimfles wrijft en verheerlijkt 'tietuh' murmelt? Waarom ga je vanuit een ontspannen ruststand op de bank ineens gooien met duplo blokken? En dan bij voorkeur naar het glas-in-lood-raam? Hoe komt het dat speelgoed dat al 7 jaar kras en deukvrij meegaat ineens in 1000 stukken uiteen valt? Why on earth gooi je iedere nacht je dekbed uit je ledikant, ook als het 10 graden vriest? Hoe kan het zo zijn dat je hysterisch wordt van een nieuwe warme winterslaapzak en deze pas aan wilt nadat allebei je zussen zijn komen vertellen dat deze slaapzak je "echt heel goed staat", dat je "er echt heel mooi uitziet"? Waarom verdwijnt al het zand uit de zandbak? En dan nog wat, waar blijft dat zand uit de zandbak in vredesnaam?

Ik vind mijzelf af en toe terug, met 2 handen in de lucht, meewarig mijn hoofd schuddend, terwijl ik "testosteron testosteron" mompel. En dan kijk ik F. aan, hopend op enig wederzijds begrip, maar nee, die kijkt glimmend van trots en mannelijkheid naar zijn zoon.

Wat deze zoon mij in ieder geval de afgelopen 2 jaar en 3 maanden heeft doen inzien is dat ik mijn man nooit zal begrijpen. Die helderheid is dan wel weer prettig.

K's gelukkige nieuwjaar

Over de start van 2010 niets dan lof.
Dat belooft veel goeds voor de rest van het jaar.
Kom maar op, ik heb er zin in!






En Jonas heeft ook genoten, alleen net effe anders.