K's spel

Ik mocht meedoen met restaurantje spelen.
Ik was de bezoeker.
Samen met V.'tje kwam ik eten in het restaurant.
V.'tje mocht boeren laten in het restaurant.
Ik niet.
Toen ik naar de wc moest werd mij keurig de weg gewezen: "En hier is een box voor uw baby".
Ik ging helemaal op in mijn rol en zat dus keurig met de deur dicht te poepen.
En daarom schrok ik toen de deur van de wc open gemaakt werd.
Het was E.
Ze keek me serieus aan en vroeg: "Hoe gaat het?"

Kijk. Dat noem ik nog eens klantvriendelijkheid.

K's kerstwandeling

Geweldig vind ik de momenten waarop duidelijk is wat de hele Nederlandse bevolking aan het doen is. Bij voorkeur gebruik ik dat moment voor datgene wat men in ieder geval niet doet. De hond uitlaten. Ik ben gek op de lege straten tijdens voetbalwedstrijden van Oranje, het uitgestorven park tijdens een flinke regenbui.

Dus toen het gister tijd was om met de familie aan te schuiven voor het Eerste KerstdagDiner lijnde ik Jonas aan en begon aan onze wandeling. Een klein intermezzo: het was niet het moment dat onze familie aan tafel ging hoor, zo erg is het nog niet met me gesteld (dat soort onaangepast gedrag bewaar ik voor mijn oude dag, heerlijk lijkt me dat), wij hadden de middag doorgebracht met lekkere happen bij mijn ouders, de kinderen lagen voldaan in bed, F. maakte de open haard aan en Jonas moest plassen, dus het was geen gekke tijd voor een wandeling….

En wij boffen zo hier in de buurt, de meeste mensen hebben genoeg exhibisionisme in zich om de gordijnen lang open te laten, overal kon ik in het voorbijgaan meegenieten van het samenzijn op Eerste Kerstdag. Het was ongeveer om en om. Het ene huis was donker en stil, het volgende huis was verlicht door kaarsen en lampjes, met volle tafels en druk gepraat. Gezellig. Of niet.

Er zijn ook huizen waar alles is zoals altijd. Het huis waar het oude vrouwtje, met haar schortje om zit te slapen in haar, met plastic overdekte leunstoel. Het huis waar de luxaflex scheef opgetrokken is en hij met de tl lamp aan op de bank de krant leest. Het huis waar man en vrouw liggen uit te buiken, zij op de bank, hij in de stoel. Al is het nu andersom. Zou zij gezegd hebben: "het is vandaag Eerste Kerstdag, nu mag jij een keer op de bank schat..."

En dan kom ik een man tegen op een fiets. Alleen. Hij fietst hard door. Waar komt hij vandaan? Waar gaat hij naar toe, alleen? En meteen denk ik dat hij dat van mij ook wel zal denken: Ach gosj, een vrouw alleen met haar hond, op Eerste Kerstdag, tijdens etenstijd... Misschien houdt deze man ook wel heel erg van lege straten zodat hij lekker hard door kan fietsen.

K's winkeltje

Ons huis slibt weer dicht. Koninginnedag is nog veel te ver weg. Dus... winkeltje spelen via Marktplaats. Levert verrassende dingen op.

Zo heb ik de 130 dakpannen die al jaren in de achtertuin lagen gratis meegegeven aan een lekker hapje die op woensdagochtend met zijn Jeep voor kwam rijden. Hij had een kerststolletje meegenomen als dank, de schat. F. lachtte zich suf toen de volgende ochtend bleek dat Jonas het kerststolletje in zijn geheel had opgepeuzeld. Vandaag verkocht ik na 4 dagen biedingen afwachten de airco. Deze werd opgehaald door een neger.

????

Hij vond het zeker een beetje te warm de laatste dagen.

K's tja

Het loopt tegen half 7 en F. heeft een kwartier geleden gebeld dat hij vertrok vanuit 'een uur hier vandaan'. De meiden hangen voor de buis en V.'tje aan de tiet. Als hij klaar is met drinken vind ik hem moe, dus hij gaat naar bed voor we gaan eten. Dat lijkt voorspoedig te gaan maar terwijl ik voor de meiden de boontjes en aardappels op de borden kiep gaat V.'tje helemaal los in zijn bed. Niet moe dus? "Ik ben zo terug meiden, even V.tje troosten, ga maar vast aan tafel". Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, meneer is knap nijdig ('pittig' noemen ze dat op het consultatieburo). Toch nog maar even aan de tiet, misschien wordt hij daar rustig van. Ondertussen probeer ik het eten te managen door te roepen dat ik er echt zo aankom, dat ze alvast mogen beginnen.

Wanneer ik uiteindelijk beneden kom staat E. haar mes en vork in de afwasmachine te proppen. De borden staan er al in. Voldaan kijkt V. me aan: "kijk mama, wij zijn al klaar, dan kan jij lekker straks met papa eten".

Tja, dan val ik even stil. Wat moet ik hier nu van denken? Ben ik een slechte moeder omdat ik mijn dochters zo enorm aan hun lot over heb gelaten en alweer voorrang heb gegeven aan hun luidruchtige broertje. Ben ik een goede moeder omdat ik mijn kinderen blijkbaar zo zelfstandig grootbreng dat ze nu al zelfstandig kunnen eten en opruimen. En hoe zit het met het stukje achterdocht? Dat ik toch stiekem in de prullebak kijk of ik daar toevallig de boontjes terugvind.

K's kerstboom

Zouden ze bestaan? Gezinnen die gezellig samen de kerstboom optuigen? Man en vrouw die harmonieus de lampjes uit de knoop halen? Kinderen die rustig wachten tot de kerstboom rechtstaat voordat ze de piek erin willen plempen? Ik vraag het me ernstig af.

Hier was het dit jaar weer met de hakken over de sloot. Eén tegenslag meer en vrede op aarde was out of the question.

Het begon al met het feit dat de zojuist aangeschafte kerstboom scheef in de emmer bleek te staan. Dat we daar pas achter kwamen toen de kerstboom al binnen op het tafeltje stond maakte het oplossen van dit probleem een riskant klusje met alle naalden- en aarderommel vandien. Vervolgens moesten de lampjes erin. Ergens stond me bij dat ik vorig jaar zo klaar was met die kerstboomrommel dat ik het lampjessnoer vast niet meer netjes één voor één in de houdertjes had gestopt. Zo bleek... de lampjes zaten in de knoop, stevig in de knoop. Grommend en brommend stond F. de ontwerper van kerstboomlampjes naar de hel te verwensen terwijl V. vol goede moed de knopen uit het snoer stond te peuteren, "ik kan dit heel goed hoor". Ik kon helaas niet helpen, V.'tje hing aan de borst... En vanaf de bank maakte ik mezelf een kwartiertje later onsterfelijk populair door te informeren of F. de lampjes vast aan het maken was aan de takken en dat dat volgens mij helemaal niet nodig is.

Goed, tot zover de ouderlijke inbreng, de rest van de versiering was aan de kinderen. En een kerstboom versieren met kinderen staat in het teken van 'laat het los, laat het gaan', want stylistisch verantwoord wordt de boom in ieder geval niet. Wat de boom wel wordt? Vol, topzwaar en asymmetrisch qua kleur, grootte van de ballen en hoeveelheid versiering.

F. en ik namen de rest van het huis onderhanden. Balletje hier, kerstsok daar, lampje zus, kaarsje zo. Om de sfeer enigszins positief te houden heb ik met kromme tenen en tegen elkaar geknepen billen de lampjes die in de vorm van een circustent voor het raam werden gedrapeerd laten hangen.

Om half één was het huis in kerstsfeer. Wij wat minder. Ik vroeg F. of hij nog een kopje koffie lustte. "Doe er maar een neut bij", bromde hij.

K's eerste uitje

Voor mij was het zeker tijd om mijn neus eens buiten de deur te steken, voor iets anders dan een dagelijkse boodschap of een ommetje naar school. En V.'tje moest mee, hij gaat waar zijn fles gaat. Dus afgelopen vrijdag verlieten wij samen het pand. Gewapend met maxi cosi, reiswieg, wipstoel, dekentje, luiers, speentje en billendoekjes. Mijn huiselijkheid van de laatste maanden maakte dat de meiden het maar vreemd vonden: "Hoezo ga jij weg? Mogen wij mee? Ben jij morgen dan wel weer terug?"

Ik had er zin in. Lekker een avondje koken en kletsen met een paar vrouwen. Ik zag het helemaal voor me, V.'tje in de wipstoel, tevreden lachend naar de vrouwen om zich heen, even aan de tiet en dan lekker slapen in de reiswieg. Ik aan tafel, onder het genot van mijn ene bokbiertje, gezellig keuvelend en genietend van het zojuist bereidde heerlijke diner.

Toch vreemd, dat er bij kind 3 nog steeds geen realiteitszin in mij zit. Nergens in mijn verwachting over de avond zag ik mezelf met een ontroostbare baby door de woonkamer ijsberen. Geen enkele keer had ik vooraf bedacht dat zoonlief misschien wel helemaal niet toe was aan een wilde avond en gewoon lekker in zijn eigen bedje in zijn bakerdoek had willen liggen (de bakerdoek die ik uiteraard niet meegenomen had.... paste niet meer in de auto ofzo...).

Er bleken wel een paar dingen zoals verwacht hoor, het was gezellig, het diner was heerlijk en het was zeker voor herhaling vatbaar. Maar dan laten we V.'tje en zijn fles thuis, bij papa.

K's kado's

Eén van de tradities waar wij erg aan hechten is dat we de kinderen, los van hoe oud ze zijn, zelf hun kado laten uitzoeken voor de jarige ouder. Dat levert ieder jaar weer verrassende kado's op. Vol liefde uitgezocht, een beetje ingeleefd in de ontvanger en een tikje meer eigen belang. Het plezier is geweldig. Zowel bij het uitzoeken, het inpakken, het uitpakken als het in gebruik nemen.

Dit jaar kreeg ik van E. een Disney Artist Belle en het Beest inkleurplaat en van V. een wasberentuin van Playmobil (die toevalligerwijs ook heel goed past bij de reeds in bezit zijnde elfentuin). V.'tje, die niet meegegaan was naar de Toys 'R Us, schonk mij geheel belangeloos een hele nacht slaap.

Terwijl de meiden de trap aflopen, ieder hun eigen kadootje dragend zegt V. gelukzalig tegen haar zojuist weggegeven wasberentuin: "deze vind ik zooo leuk". E. kijkt naar haar inkleurplaat en zegt: "ik vind deze zooo leuk..... voor mama".

K's larf

Het ziet er natuurlijk berezielig uit maar het is een wonder. Nu hij zichzelf niet meer wakker slaat (wat zeker niet al te slim is maar ja...) blijkt hij enorm graag te slapen. Eigenlijk gewoon de hele dag door. We zien hem amper nog beneden en dat is jammer want hij is hartstikke gezellig als hij uitgerust is...

K's hebberige kindertjes

Natuurlijk is er maar één boezem waar de hand in gestoken moet worden en dat is onze eigen. De reden dat ze met Sinterklaas niets anders weten te vragen dan nog meer barbies of weer die onmogelijke Baby Born auto is dat ze door het jaar heen alles wat er nodig en/of leuk is gewoon krijgen. Met 2 inkomens en de internetwinkel dag en nacht geopend, ontbreekt het onze kinderen aan helemaal niets. Daar waar ik vroeger, bij een dringende behoefte aan een nieuwe fiets of een nieuwe nachtpon, stelselmatig doorverwezen werd naar het verlanglijstje voor Sinterklaas en mijn verjaardag wordt er hier door het jaar heen zo ongeveer alles per direct aangeschaft.

Als ze met haar knieën tegen het stuur komt kan ze er toch echt niet meer op fietsen, bij deze leuke blouse horen zeker weten die mooie zeeblauwe sokken, het is toch sneu dat ze altijd bij een vriendinnetje moet spelen om te 'DS-en'. Allerlei bloedspoedredenen om te surfen naar de morgen bij u thuis bezorgde oplossing van dit probleem.

Ondanks deze overdaad vindt een gemiddeld kind het nog altijd geweldig om kadootjes te krijgen. En dan heeft V. ook nog het 'geluk' dat haar verjaardag temidden van de Sinterklaas drukte valt. Dus als er iemand veel kadootjes krijgt in een korte tijd is zij het wel.

Op Sinterklaasavond wordt het pijnlijk duidelijk, het gaat niet meer om wat er zojuist uitgepakt is en hoe groot die gekoesterde wens was maar om hoeveel er nog uitgepakt moet worden en hoe groot die pakjes zijn. 'Dankjewel Sinterklaasje' wordt alleen nog maar onder zware ouderlijke druk geroepen. Onze kinderen zijn verziekt. Ondankbaar, hebberig en onverzadigbaar. En ja, helemaal waar, hand kan alleen maar in eigen boezem.

Met een mengeling van ergenis en vermaak bekijk ik later op de avond mijn spelende kinderen. Alle grote kado's staan onberoerd bij de open haard. De meiden spelen met de kleine autootjes die Sinterklaas voor hun broertje had gekocht, voor € 1,49 bij het Kruidvat.

CitatenK's

V. (op een haar na 6): "Als je je vinger opsteekt moet iemand je een beurt geven".

F., die al maanden droog staat, kijkt mij verheugd aan en steekt 2 vingers in de lucht.

K's aftrap

Zo, we zijn officieel beland in de feestweek rondom de zesde verjaardag van V. De aftrap was gister, met het welbekende Grotemensenfeestje. Vandaag is een rustdag waarbij we in joggingpak nagenieten van de overgebleven taart en de enorme hoeveelheid kado's. Morgen doen we normaal en gaan we ons in de middag buigen over de tractatie. Wie gaan we allemaal waarop tracteren. De klas, de meesters en juffen, de overblijf, de naschoolse opvang, of draven we nu een tikje door. In ieder geval staat het grote tractatiegebeuren gepland voor dinsdag, de verjaardag zelf. De feestweek wordt afgesloten met het zenuwslopende Kinderfeestje, op woensdagmiddag. Het thema dit jaar is 'bakken'. Oma T. heeft al 10 bakkersschortjes genaaid, ik heb me suf gesurfd naar recepten voor koekjes en pepernoten, recepten zonder nootjes, ei en gluten...

K's overpeinzingen

Eigenlijk ben je er gewoon precies niet voor gemaakt.
En dat is vreemd.

Het feit dat je als man en vrouw een kind kan verwekken is een wonder. En dat dat kindje kan groeien in je buik totdat het klaar is, is een minstens zo groot wonder. Maar dan moet het kind ter wereld komen en dan is de uitgang gewoon precies te klein. Ik bedoel, als we hier op aarde zijn om onszelf voort te planten, maak dan gewoon een rits in de vrouw.

Het feit dat je lichaam tijdens dit hele proces zelf zorgt voor eten voor de kleine nieuwe wereldburger is een wonder. En dat deze nieuwe wereldburger precies weet hoe hij dit eten uit de borst kan krijgen, is een minstens zo groot wonder. Maar dan wordt het kind wat sterker en wilder en gaat het happen en schudden tijdens de voeding en dan krijg je pijnlijke kloven in je tere tepels. Ik bedoel, als borstvoeding dan zo vreselijk gezond is voor nieuwe kindjes, maak dan tepels die je tijdelijk kan vervangen door een goede rubberen speen.

Het is allemaal wel mooi, die natuur.
Maar knap jammer dat ze het net niet afgemaakt hebben.

K's grote vriend

Hij is er weer. Hoera.

PS. Op nadrukkelijk eigen verzoek was E. Gele Piet. Want geel is haar lievelingskleur, logisch.

K's wiehaa!!!

Mijn lievelingsspijkerbroek past weer!
Er hangt nog wel wat restafval over het randje maar hij gaat weer over de bovenbenen en de knoop kan dicht.

Ik ben de kilo's overigens niet kwijt...
Gister hebben we ze gevonden op de weegschaal van het consultatieburo. V'tje was in 4 weken tijd 1200 gram aangekomen.

K's vuurdoop

Vanochtend was het zover. F. vertrok op tijd naar zijn nieuwe klus en daar zat ik dan. Eén kind aan de borst, 2 kinderen aan een boterham met smeerworst, de haren nog in de klit, de schoenen nog niet aan en nog 30 minuten voordat de school zou beginnen. Geen stress, hield ik mezelf voor, dat is slecht voor de borstvoeding. En tot en met school verliep het voorspoedig. De haren strak in een staart, keurig op tijd, verschenen we met ons vieren in de klas.

De maxicosi moest op tafel en V. leidde ieder kindje wat de klas binnenkwam langs haar babybroertje. De hele klas had zich verschanst rondom de kleine man, die het zich allemaal liet welgevallen, slapend uiteraard. Toen ik het mooi geweest vond en wou vertrekken was V. nog niet klaar want 'Alex en Paul hadden de baby nog niet gezien'. Uiteindelijk mochten we gaan. Op weg naar huis probeerde ik E. over te halen om haar lopend naar het kinderdagverblijf te brengen maar dat vond E. een bijzonder slecht plan. Te koud, te ver, we moesten echt de auto gaan halen.

Een dik kwartier later waren we klaar om te gaan, iedereen vastgesnoerd in de riemen, het onderstel van de kinderwagen opgeklapt achterin, en hup.... de auto startte niet. Geen beweging in te krijgen. Inmiddels hebben meerdere mensen mij laten weten dat het natuurlijk ook niet goed is om een auto 7 weken stil te laten staan, helaas was niemand zo bijdehand mij dit op tijd (namelijk een week of 6 geleden) te vertellen.

Anyhow, daar zaten we dan gedrieën in de auto. En nu? In mijn ooghoek zag ik de buurman zijn dochter in de auto schuiven, die moest naar hetzelfde kinderdagverblijf als E. Een kleine verbouwing van buurmans auto later reden we met ons allen naar het einddoel van deze ochtend. Godzijdank hoef ik ze pas aan het einde van de dag weer op te halen, ik ga even terug naar bed...

K's genot

Het is zo heerlijk om weer eens...

• voor het slapen snel een dropje te eten zonder dat je een uur wakker ligt van het maagzuur
• stevig door te kunnen lopen met de hond
• een hele lange plas te kunnen doen in plaats van die ene druppel die aanvoelde als een volle blaas
• filet, biefstuk, leverworst en franse stinkkaas te eten onder het genot van één bokbiertje
• opgekruld in slaap te kunnen vallen

Natuurlijk zijn er ook dingen minder heerlijk.
Zoals de gebroken nachten, het krampenuurtje op de meest onmogelijke tijdstippen, de eeuwige honger van de kleine man, mijn transformatie van Lolo naar Lolo XL (echt een tikje overdreven hoor, dit geschenk van moeder natuur) en het feit dat ik geen tijd meer heb om mijn spannende boek uit te lezen.

Maar ach... wat is nou een gebroken nacht als je weer een lekkere grote plas kan doen...

CitatenK's

E. (3 eneenhalf) op het feestje van buurjongen Koen, net op het moment dat we aan tafel gaan:

"Kan iemand mijn jas pakken? Ik ga naar huis..."

K's gezinsuitje

Het was er nog niet van gekomen. Een uitje met het hele gezin. En aangezien F. volgende week weer aan de slag moet moest het vanmiddag gebeuren. Nu zijn wij niet al te creatief in uitjes, bij goed weer gaan we naar de dierentuin, bij slecht weer komen we niet verder dan de binnenspeeltuin Balorig. Het weer was vandaag dramatisch maar met V'tje naar Balorig is natuurlijk geen optie. Stukje googelen bracht ons bij het Spoorwegmuseum. Om de hoek, kindvriendelijk en genoeg te wandelen met kinderwagen.

Gegeven de minimale ervaring die de meiden hebben met museabezoeken was het niet zo vreemd dat ze even moesten inkomen. "Wat gaan we doen dan?", "Waar gaan we nu kijken?", "Waarom zijn we hier?", "Wat doen al die treinen binnen?", "Gaan we met de trein weg dan?"... Maar toen ze eenmaal doorhadden dat ze overal aan, in en op mochten zitten voelden ze zich helemaal thuis en moesten we ze omkopen met een Happy Meal om de tent te kunnen verlaten.

En zoals V. verzuchtte in de auto terug: "Het was een leuke dag... en nu ben ik moe.."

K's schilderij

Ik ben geschilderd. En iedere keer wanneer ik naar het schilderij kijk denk ik 'Wow... ik ben geschilderd...'

Dat je jezelf herkent op een foto is een gewoon goed. Maar dat ik mezelf herken in penseelstreken is meer dan bijzonder. Ik zie mijn knieën, mijn armen, mijn zwangere buik, mijn borsten, mijn nek, mijn haar, mijn profiel. Zonder dat mijn gezicht zichtbaar is zie ik dat ik lach. Het is een fascinerend, vereerd gevoel, dat iemand mij verflaag over verflaag heeft vereeuwigd op een doek.

En terwijl mijn zwangere lijf mij niet gelukkig maakt vind ik dit beeld van mijzelf mooi. Ik kan er naar blijven kijken. En dan snap ik waarom iemand die dit kan een kunstenares wordt genoemd.

K's mijlpaal

Op het moment dat het behandelplan voor A.'s kanker werd uitgerold was het duidelijk dat haar laatste chemokuur ongeveer zou samenvallen met de geboorte van V'tje. Met het groeien van mijn buik kwam het einde van haar strijd dichterbij. Gister was A. hier en kon ze, terwijl het laatste chemogif zijn werk doet in haar lijf, de kleine man vasthouden.

Mooi. Een sterke vrouw, de kanker achter zich latend, met haar armen vol nieuw leven. Twee bolletjes met weinig haar, "kom maar op", leken ze te zeggen, "we zullen de wereld eens wat laten zien".

K's stilte

Ik ben er gewoon een beetje stil van.
Het wondertje van het derde kind.

Bij kind 1 was ik gewoon in shock, van de wereld. Ik kan me nog herinneren dat ik na een dag of 9 voor het eerst naar buiten ging en de wereld totaal veranderd vond. Het zal alles te maken hebben gehad met mijn kijk erop. Het gevoel wat zich, in de 9 dagen dat ik moeder was, van mij meester had gemaakt plaatste alles in een ander licht. De kwetsbaarheid, het gevoel dat je hart open en bloot boven op je hoofd ligt, voor iedereen te raken, allemaal door de liefde voor dat kleine wezentje wat compleet afhankelijk van je is.

Bij kind 2 maakte ik me vooral zorgen over de toereikendheid van mijn liefde, stel dat alles al in kind 1 gepompt was. Niets bleek minder waar. Op het moment dat E. op mijn buik lag bleek de liefde zich te vermenigvuldigen naar meer dan veel en was er genoeg. Opnieuw dook ik in die wederzijdse afhankelijkheid, het gesnuffel aan elkaar. Moeite met afgeven, mensen, anders dan mijn eigen lief, toelaten in de zorg voor de baby, zo makkelijk te raken in alles waar ik zelf weer aan moest wennen.

Na een paar maanden onstaat bij mij de behoefte naar vrijheid en losmaken. De borstvoeding moet stoppen, ik wil weer aan het werk en ik geniet van het groter worden van de baby. De liefde blijft, de kwetsbaarheid neemt af. En bij het terugkijken naar de eerste maanden is dat met tederheid en zonder weemoed.

Vanuit dit gevoel begon ik aan kind 3, me vooral verheugend op de actie met de baby, als hij straks wat groter is. Geen shock deze keer, geen zorgen over de hoeveelheid liefde, maar wel vooraf al de behoefte aan vrijheid en losmaken, want dat is waar ik me meer mijzelf bij voel. En nu we er weer middenin zitten, vol in de afhankelijkheid, de symbiose in haar volle hevigheid aanwezig, ben ik er gewoon een beetje stil van. Mijn hart ligt weer open, ik voel me klein en kwetsbaar maar sterk als een leeuw voor dit kind. Mijn zoon.

K's punt

Wat een fantastisch gevoel is dit. Wij zijn gewoon klaar, ons gezin is af. Als we met ons vijven op bed zitten voel ik aan alles: jaaah... klaar. Zaterdag tijdens ons eerste toertje als gezin door het dorp kijk ik gelukzalig om me heen terwijl V. de wandelwagen duwt: jaaah... klaar. Als er een man en een vrouw met 1 babietje langslopen denk ik: O, zij moeten vast nog, ik nooit meer. Nooit meer een dikke buik, nooit meer bevallen, nooit meer nooit meer.

Vanochtend was het eerste pakje van de kleine man te klein, ik heb het van de weeromstuit gewoon weggegooid. Heerlijk.

K's zwangerschapsdementie...

... is nog niet over:

tijdens het opvouwen van de was verbaas ik mij over de grootte van de kledingstukken: "huh?... wat een kleine rompers ... "

... O ja ...

K's opties

Wat gaat het worden:

1. V1 en V2
2. V. en Veetje
3. V. en V'tje
4. V. en de kleine man
5. grote V. en kleine V.
6. meisje V. en ventje V.

Aangezien optie 1 mij doet denken aan de bommenwerpers in WOII, optie 2 vooral slechte herinneringen ophaalt aan ontharingsmomenten en alles vanaf optie 4 teveel typewerk kost ga ik voor optie 3. Dus vanaf nu hebben we de reeds vertrouwde V. en wordt het gezin aangevuld door onze baby V'tje. Tegen de tijd dat hij de baard in de keel krijgt overwegen we het geheel opnieuw.

K's kraamhulpen

Eerst was daar Joke. Joke, een rondborstige gezellige tikje Amsterdamse vrouw die vroeger bij de bank werkte maar daar was het niet gezellig en nu lekker kraamzorgde want dat was veel gezelliger. Joke hield van kletsen en praten en bellen met man en zoon. Joke was lief voor iedereen en zorgde goed voor de baby en Joke deed ook wel een wasje en zette een bakkie maar Joke hield vooral van gezelligheid.

En toen was daar zuster Nel. Vijfendertig jaar kraamzorgervaring stapte binnen en in no time glom ons huisje en onze zoon als een spiegeltje. Tot en met de spijlen van het bed werden afgenomen, de kamers werden gelucht, de baby werd tot achter zijn oren opgepoetst en ondertussen werden vader en moeder ingewijd in het 'hoe verzorg ik een baby, degelijk doch eigentijds'.

De kleine man werd in zijn mandje voor het raam geschoven ...plantjes groeien ook niet in het donker... en de tijdslimiet per borst werd afgeschaft ...de lammetjes in de wei laten ook vanzelf los en moeder schaap heeft geen tepelkloven...

Zuster Nel streek alles, tot en met mijn pyama en de duimdoekjes van E. En heus niet voor niks want als je een hydrofielluier nooit strijkt gaat het randje krullen en het vuil dat daarin zit komt er niet meer uit. Ok zuster Nel.

Zuster Nel was al met de vut maar vond haar vak zo mooi dat ze graag nog wat bijbeunde als oproepkracht. Daarnaast werkte ze nog een heel lijstje voorkeurgezinnen af. Gezinnen die al bij een eerder kind van Zuster Nel hadden mogen genieten en het niet meer zonder haar aandurfde. Ik kan me er inmiddels alles bij voorstellen. Zuster Nel rules.

K's bevallingsfeiten (zonder bloederig te worden)

• startsignaal: donderdag 18 oktober, 19.30 uur, een knapje en een klotsje
• weeën: vanaf 22.00 uur, vaak en pijnlijk
• schreeuwen: ja, zowel moeder als kind
• geboortetijd: vrijdag 19 oktober, 1.34 uur (de tijd dat Jan Wolkers voorgoed zijn ogen sloot)
• gewicht en lengte: 4060 gram / 51 cm
• naam kleine man: V. (hier moeten we dus nog een oplossing voor verzinnen...)
• vingers, tenen, piemel, oren : check, check, check, check
• meiden: doorgeslapen
• buurman: wakker gelegen
• laatste keer?: absoluut!

K's zoon

Wauw...
Hij kan slapen.
Hij kan huilen.
Hij kan poepen.
Hij kan drinken.
Wauw...
... een echte man...

K's recordhouder

Tegen alle verwachtingen en voorgevoelens in is onze (nog altijd) ongeboren zoon per vandaag in ons gezin de recordhouder als het gaat om 'wie houdt zijn papa en mama het langst in spanning'. Dat belooft nog wat voor de toekomst.

K's therapie

Nu de dagen weer korter worden en na het avondeten de gordijnen alweer dicht gaan wordt het buitenspelen na het eten weer ingeruild voor een gezelschapsspelletje na het eten. Vorige week begonnen we met het altijd succesvolle memory. Het eerste spelletje eindigde in een huilbui van E. omdat ze maar 1 setje kaartjes had. Maar ach, wat wil je van een meisje van 3 dat eigenlijk het spelletje nog niet helemaal begrijpt en gewoon heel graag de kaartjes van Teigetje wil omdat ze die nu eenmaal het mooist vindt en het niet leuk vindt dat mama die voor haar neus wegkaapt. De belofte dat ze het volgende potje samen met papa mocht doen deed haar tranen drogen en we waren klaar voor ronde 2.

Het tweede spelletje eindigde in een huilbui van V. V. verloor nogal drastisch en werd daar niet een beetje verdrietig van, maar hysterisch ontroostbaar. Ik bekeek dit tafereel met een mengeling van onbegrip en ongenoegen. Daar waar ik ten alle tijden in staat ben mijn kinderen eindeloos en zonder veel woorden te troosten haakte ik nu volledig af. F. daarentegen begreep het wel. Hij herkende het gevoel van vroeger en wist mij zelfs te vertellen dat hij er ook nog bij gilde. Het moet niet gekker worden. Ik kreeg meteen visioenen van V. die bij een vriendinnetje leuk een potje 'Mens erger je niet' en bij verlies de hele buurt bij elkaar krijst. Alsjeblieft zeg.

Dus ik introduceerde mijn therapie: vanaf nu gaan wij iedere avond een spelletje doen net zolang tot jullie niet meer huilen en krijsen wanneer je verliest. En, we zijn er nog niet, na ieder potje feliciteer je de winnaar met een gemeende handdruk. V., nog nasnikkend in een hoekje was uiteraard niet te porren voor dit initiatief maar ik was bikkelhard.

En dat is wat we nu doen. Maar we zullen moeten wisselen van spel want sinds V. weet dat het menens is houdt ze haar koppie er goed bij met als gevolg dat ze elk potje memory moeiteloos wint. En dan heeft de therapie natuurlijk weinig zin. Vanavond maar eens een potje Mens erger je nieten.

K's waaaahhhh....

Toen ik vanochtend een beetje voor me uit zat te mopperen over het uitblijven van de baby, over dat ik weer een dunne buik wil, over dat het allemaal zo lang duurt, keek E. me aan en meldde mij in al haar wijsheid: "Babies komen altijd morgen".

K's grote wachten (2)

K's uitgerekende datum

..... niets.....

K's momenten

Er zijn de laatste weken zoveel momenten die later gebruikt kunnen worden. Straks als de kleine man zijn tiende verjaardag viert, dat F. en ik tegen elkaar kunnen zeggen: "Goh, 10 jaar geleden aten we om deze tijd ananas..", "Goh, weet je nog, dat ik 's middags alle zandbakspeeltjes afspoelde, en 's avonds begon het...", "Ja, net als bij de meiden, die dag met 3 huilbuien dat was de dag van de bevalling...". Maar tot op heden is geen moment goed genoeg. Nu heb ik vanavond voor het eerst van mijn leven de aardappels droog laten koken. Wie weet...

K's opnaaierij

Om de dag belt vriendin S. om te checken of haar telefoon en mijn telefoon nog steeds connecten. Gister trof ze mij al boodschappen doend in de Appie.

"Check", zei ik, "zelfs als ik in de Appie beval kan ik je bereiken".

"Jemig", constateert S., "je bent gewoon nog boodschappen aan het doen... Wanneer is ook al weer de uitgerekende datum?"
"Aanstaande maandag", zeg ik.
"Waarom ben ik dan zo opgenaaid?", vraagt S. zich af, "ik sta de hele dag op scherp en ben steeds bang dat mijn telefoon het niet doet terwijl we nog alle tijd hebben".

"Dat komt door mij", beken ik schuldbewust, "ik was ervan overtuigd dat deze eerder zou komen... niet dus..."

K's zelfstandige kinderen

Laten we eerlijk zijn, het grootbrengen van kinderen kent uiteindelijk maar één doel: er mensen van maken die voor zichzelf kunnen zorgen. Dat dat een flinke klus is, is geen nieuws en daarom beginnen we daar zo vroeg mogelijk mee.

Bij V., die in november de respectabele leeftijd van 6 jaren gaat bereiken, beginnen de trainingen al de nodige vruchten af te werpen. Ze kleedt zichzelf aan en uit (weliswaar veel te traag naar moeders zin maar dat is weer een andere cursus...), ze plast en poept op de wc en maakt zichzelf daarna absoluut acceptabel schoon, ze eet met mes en vork (als wij het heel lief vragen), ze verzorgt na het eten de toetjes- en bijbehorende lepels en ze geeft op verzoek de hond te eten. Toch geen onaardige score.

Uiteraard is het bij E. minder vergevorderd, net 3 geworden en duidelijk wat luier en gemakzuchtiger aangelegd dan haar zus. De fase 'willikzellufdoen' heeft E. nog niet bereikt en ik vraag me ernstig af of ze die ooit gaat bereiken. E. gebruikt erg graag het excuus 'daar ben ik nog te klein voor' of 'ik wil niet groot zijn'. Gelukkig is ze inmiddels wel zindelijk overdag maar dit ritueel verdient veel aandacht: onder luid geschreeuw dat ze moet plassen, op het potje ('nee, kanniet oppe wc') liefst daarheen getransporteerd waar wij ons op dat moment bevinden. Billen afvegen, potje legen en wc doorspoelen behoren absoluut nog niet tot de zelfstandige kwaliteiten van E.

Zo werd ik gister ernstig verrast door een initiatief waar ik pas uren later achter kwam. Bij het in bed leggen van de kinderen stuitte mijn hormonaal veel te gevoelige reukorgaan op een muur van poeplucht. Vreemdsoortig. Na onderzoek bleek de pot die boven op E. haar kamer staat vol te zitten met een enorme drol en een (ooit naar lavendel geurend) billendoekje. Huh?

V. wist te vertellen dat E. eerder die dag, tijdens het 'vader-en-moedertje' spelen had gepoept en dat zij de billen van haar zusje grondig gereinigd had. Heel zelfstandig. Zeker verrassend.

Godzijdank had geen van beiden de behoefte gevoelt de volle pot naar beneden te dragen om deze te legen in de wc. Al waren we dan waarschijnlijk wel eerder op de hoogte geweest van dit initiatief en was de poeplucht minder indringend op zolder blijven hangen, een slippartij met mijn dikke buik over een drol op de trap is absoluut meer dan ik op dit moment aankan.

K's grote wachten (1)

Het zijn denk ik de meest vreemde dagen uit een leven, de dagen voor, rond en na de uitgerekende datum. Alles is klaar, het wachten is op het eerste initiatief van de kleine man. Omdat je wacht denk je bij alles wat er buiten je eigen initiatief om gebeurt (zoals de telefoon die gaat, de post die komt, iemand die langskomt, een smsje), Ha daar is het... Zo zinloos allemaal. De tijd kruipt voorbij en vol verwachting val je 's avonds in slaap om vervolgens 's ochtends teleurgesteld wakker te worden. Weer niks....

Aangezien ik tjokvol gierende hormonen door het leven ga is mijn gedrag op zijn minst vreemd te noemen. Zoals woensdag. Het begon 's ochtends met wat lichte kritiek van F., waar ik normaal aardig mee uit de voeten kan maar nu dus niet. De rest van de dag was een tranendal. Buiten alle proportie E. gecorrigeerd, E. schrok zich het apezuur en was het eerste half uur niet meer te kalmeren. O sorry sorry. Gehuild omdat het regende, gehuild omdat zus niet kwam, gehuild omdat zus toch kwam, gehuild omdat E. zo huilde, gehuild omdat... weet ik veel. Donderdag was beter, de zon scheen buiten en ook binnen. Zowaar erg hard moeten lachen om V. die met haar karatetechnieken haar vader torpedeerde. In de C1000 getrakteerd op een paar aardige indalingsweeën waar F. vervolgens enorm zenuwachtig van werd. En dan vandaag, een heerlijke rustige dag die ik heb gevuld met het afspoelen van het buitenspeelgoed, het weggooien van oude viooltjes en tomatenplantjes en het schoonspuiten van de tuinbanken en de tuintafel. Echt compleet zinloos in deze periode van regen en meer regen maar desalniettemin zeer bevredigend.

Het effect van mijn gedrag is dat F. van pure zenuwen niks anders meer kan dan een potje schieten, V. vanmiddag in bed doorbrengt en E. alle appels met zeep wast. Ik sleep de hele familie mee.

K's jaloezie

Gewoon een paar uur de drukte ontvluchten. Fijn met barbie achter het gordijn.

Harrie de kat heeft het maar goed voor elkaar.

K's chagrijn

Poeh.
Er zijn dagen bij dan ben ik echt niet te pruimen. Het chagrijn schiet zeg maar mijn omgeving in. Aan het eind van de dag voel ik dat de spieren in mijn hoofd het moeilijk hebben doordat ze de hele dag mijn hoofd in elkaar gefrommeld hebben. Mijn stem is onnatuurlijk laag door al het gegrom en geblaf om me heen. En ik ben moe, zeker niet voldaan.

De kinderen lijken hier geen last van te ondervinden. Ze voelen wel een stukje labiliteit bij mama waardoor ze wat meer op zoek gaan naar grenzen en rekbaarheid (waardoor ik, inflexibel als ik ben, nog strenger en onrechtvaardiger word). Maar er zal nooit eens een kind tegen mij zeggen: "Jezus moeder, kan het misschien een tikje vrolijker?"

K's schoolplein

Na een krappe 2 jaar schoolpleinervaring durf ik mijn conclusie langzaam te trekken. Schoolpleingedrag van moeders is een kopie van schoolpleingedrag van meisjes. Dertig jaar na dato blijken de dames zich moeiteloos te schikken in hun vertrouwde rol.

Zo is er een groepje luidruchtige, goed gekleedde en gekapte dames. Duidelijk de populairste van het schoolplein. Zij zijn ruimschoots voor het einde van de schooltijd aanwezig zodat ze hun plek veilig kunnen stellen, daar waar eenieder langs moet die dichter bij de school wil komen, waar ze goed overzicht kunnen houden op het grote geheel. Met één oog op elkaar gericht wordt er enorm belangrijke informatie uitgewisseld over nieuwe laarzen, de laatste trends op haarkleurmodegebied en het grote feest in het dorp waarvoor zij allemaal uitgenodigd zijn. Met het andere oog wordt het langslopende publiek nauwkeurig beoordeeld. Eventueel populaire mannen worden bezitterig in de groep opgenomen.

Dan is er een groepje rustige, degelijke dames te vinden onder de bomen, achter de glijbaan. Een onopvallend clubje dat elkaar enkel op het schoolplein treft. Zij hebben elkaar gevonden in hun eensgezindheid over maatschappelijke kwesties maar er is geen behoefte aan buitenschoolse contacten. Zij bespreken gedecideerd hun laatste vergadering, de combinatie werk en gezin, de resultaten van de schoolgaande kinderen en hun zorg over het huidige onderwijssysteem. Mannen nemen een boog om dit groepje heen. De dames zijn ietwat scherp van tong, een tikje gevaarlijk.

Een beetje meer naar het midden van het schoolplein staat een groepje van vrouwen die opvallen doordat ze net wat dikker zijn, net wat dunner zijn, net wat meer piekhaar hebben, net wat ouderwetse kinderwagen duwen, net wat rare stem hebben of net die laarzen van 2 jaar geleden nog aan hebben. Ze hebben elkaar gevonden en hebben het goed samen. Ze lachen hard, vangen elkaars kinderen op en zorgen voor elkaars planten. Ze zitten samen in de koffiecommissie en breien de kleren voor de eindmusical. Er staat wel eens een man tussen die gewoon opgaat in het geheel.

En dan zijn er nog

• de moeder van Kijaria en Giovanni
• de altijd jonge moeder die meedoet met tikkertje dat haar zoon met zijn vriendjes speelt
• de moeder die graag wil laten zien dat ze nooit over zich laten lopen, zeker niet op het schoolplein
• de moeder die heel intiem is met de juf
• de werkende moeder wiens kind altijd met het busje mee moet
• de moeder die tegen het hek staat te wachten op haar kind want dat is wat ze komt doen

Ik heb altijd moeite gehad met mijn groepje vinden. Vroeger wilde ik wel erg graag bij het populaire modebewuste groepje horen maar dat zat er meestal niet in. Op het hoogtepunt van mijn roem kreeg ik aansluiting met één van de populaire meisjes maar van een echte groepsopname was geen sprake.

Nu, 30 jaar later, is die behoefte er niet meer. Wat zekerder over wie ik ben en wat ik belangrijk vind sta ik graag tegen het hek te wachten op mijn kind. Want dat is wat ik kom doen.

Ik moet wel zeggen dat mijn populariteit evenredig lijkt toe te nemen met de omvang van mijn buik. Zou ik dan toch nog een keer het meest populaire meisje van het schoolplein kunnen worden....

K's brok

Er zijn van die momenten dat ik ineens overvallen word door de welbekende brok in de keel. Met moeite houd ik de tranen binnen. En dat allemaal omdat het moment me confronteert met het ouder worden van mijn kleine grote meis.

Het uitzwaaien bij de schoolreisbus, die keer dat ze uit school kwam met het verhaal over een papa die dood was gegaan, de solozang op de weeksluiting, het groothouden na een valpartij.

Gister was het er weer. V. liep de Sluizenloop en sprintte het laatste stuk naar de finish met een fanatisme waar menig renner jaloers op mag zijn. Door emotie overmand kreeg ik er slechts 1 foto uitgeperst. Met een grote rose mevrouw op de voorgrond. Maar V. komt eraan, ze sprint de foto in.

K's territorium

Langzaam maar zeker breidt mijn territorium zich uit. Van onder aan de dijk tot achter in het park. Van de Texaco wc naar het toilet op het winkelcentrum. Ik zou groepskorting moeten krijgen, een gemiddeld uurtje winkelen levert de wc exploitant toch al gauw 3 x 20 cent op. En dat allemaal omdat de kleine man nogal dicht op de blaas zit. Iedere beweging van hem geeft mij het idee dat mijn overvolle blaas op knappen staat. De realiteit is dat ik er, na het gestresst zoeken van een geschikte plek, met moeite een paar druppels uitgeperst krijg. Amper 20 cent waard.

K's bijnaam

Voor het eerst van mijn leven heb ik een bijnaam. Mijn naam leent zich voor de nodige afkortingen dus ik ben wel gewend aan K., Kaatje, BaggerK. Maar een heuse bijnaam die past bij iets van mij heb ik tot op heden nooit gehad. Er zijn natuurlijk bijnamen waarbij je je ernstig kan afvragen of je daar blij mee moet zijn. Ik denk aan 'de Neus', 'de Kromme', 'Sinterklaas' (omdat je maar 1 keer per jaar langskomt), 'Crisis'. Toch bijnamen die een stukje van je benadrukken wat je wellicht liever niet benadrukt zou zien.

Mijn bijnaam is prachig. Benadrukt een stukje van mij waar ik erg content mee ben. Lolo. Vriend C. heeft mij deze naam geschonken gezien het grootste voordeel van mijn zwangerschap. Mijn weelderig, zij het tijdelijk, decolleté.

Normaal gesproken is het niet veel. Ook niet niks maar zeker niet veel. En de 2 afgelopen zwangerschap lieten nog minder over. Godzijdank heb je tegenwoordig fantastische bh's die zo keurig gevormd en gevoerd zijn dat het van buiten niet in te schatten is in welke mate de busthouder daadwerkelijk met borst gevuld is. Maar een decolleté, zeg maar van die heuvels die je shirt wat omhoog duwen, waar men stiekem in kan gluren, waarvan een klein stukje en bij voorover hangen nog net iets meer zichtbaar is, dat is niet mijn geluk. Normaal gesproken.

Ik heb nog altijd dezelfde bh's aan maar daar waar normaal gesproken de borst lekker los hangt, is de bh nu een tikje te klein. Dat duwt het geheel omhoog en maakt mij de gelukkige bezitter van een heus decolleté. Lolo is tevreden.

K's meevaller?

'dag mevrouw'
'dag meneer'
'wat een mooie buik heeft u'
'dankuwel'
'hoe lang duurt het nog voor de kleine komt?'
'nog een week of 4'
'oooh, dan valt het reuze mee...'
'..?????....'

Wat valt reuze mee?
Hoe ik eruit zie?
Hoe ik erbij loop?
Dat ik nog loop?
Hoe dik mijn buik is?
Hoelang ik nog moet?
Dat ik nog vriendelijk ben?
Dat mijn vliezen niet terplekke breken?
Dat ik niet hijgend over de toonbank hang?
Dat ik niet iedere man verrot scheld omdat zij wel zwanger maken maar nooit zwanger zijn?
Wat valt reuze mee?

K's schoonfamilie

De familie L, aan wiens zoon ik 21 jaar geleden mijn hart verloor, bestaat uit nogal wat opvliegerigheid. Zo heeft mijn schoonvader niet altijd zijn emoties onder controle als hij zich ergens over opwindt, ergert of irriteert. Zo heeft mijn schoonzus eens (in het bijzijn van één van mijn vriendinnen...) een praatpaal in een parkeergarage omver gescholden omdat de slagboom niet openging. Zo heeft mijn eigen F. bij tijd en wijle het hart op de tong, in die mate dat zijn voetbalvrienden zich bij de scheidsrechter verexcuseren: "Ja sorry scheids, hij heeft Gilles de la Touret....". De engelse benaming 'loose my temper', is helemaal van toepassing. Ze zijn echt iets kwijt op dat moment. Mijn schoonmoeder is de rust zelve, het levende bewijs dat de de opvliegerigheid via de mannelijke lijn is doorgegeven.

Afgelopen weekend hadden we een uitje gepland ter ere van de 64ste verjaardag van schoonvader. Bij ons verzamelen, naar een museum en aansluitend een etentje. Wij waren er klaar voor, schoonouders waren binnen, oppas M. zat in de startblokken maar schoonzus en zwager waren ietwat vertraagd, een krap uurtje zeg maar. Dit schoot verkeerd bij schoonvader die daarom uit pure woede, toen niemand oplette, aan de wandel ging ('even een visje eten' noemen wij dat ook wel eens).

Dus toen we dachten te vertrekken bleek schoonvader kwijt. Foetsie. De hele schoonfamilie schoot in het gedrag dat men zich vroeger als gezin eigen had gemaakt. F. begon enigszins overspannen te redderen, liep met mijn tassie iedereen tot spoed te manen, om het maar op te lossen voor zijn vader. Schoonzus zat in de auto te roepen dat we nu toch echt maar moesten gaan en tegen haar moeder te zeggen dat het echt de schuld van zwager was. En schoonmoeder liep met tekkel Ginnie onder haar arm te heen en weren, 'waar issie nou?'

Schoonvader kwam weer terug van zijn wandeling en wou niet meer mee. F. ontplofte en schopte een stoel om. Schoonmoeder probeerde het vertrek te verspoedigen. Oppas M. had zich met de kinderen teruggetrokken in de kamer en bekeek vanachter een kussen deze explosie van gezelligheid.

Een excuus aan schoonvader en wat kalmeringsknuffels voor F. later konden we vertrekken. Oppas M. en de kinderen zwaaiden ons grinnikend uit. Dit zou vast een hele leuke dag worden.

K's begin

Het is begonnen. Sinds maandag is mijn verlof een feit, het begin van de laatste weken van de laatste zwangerschap die ik als drager en barer ooit ga meemaken. Wat een genoegen.

Ja, ik heb gefaald. Ik heb niet genoten van deze laatste zwangerschap. Het lukte me niet. Ik werd gefrustreerd van al die moeite om te genieten van dit wonder. Het is gewoon niet mijn ding. Alle kwalen en ongemakken dienden zich achter elkaar aan op het moment dat ik begon met genieten. Pas toen F. mij verbood zo hardnekkig bezig zijn met een poging tot genieten ging het wat beter. Dat gaf rust, de ruimte om te schelden op alles wat zich voltrekt tijdens het zwanger zijn en waar ik niet vrolijk van word. En dat scheelt een hele hoop frustratie. Dat had ik eerder moeten weten...

Ik verheug me enorm op ons derde kind. Op het knulletje dat ons gezin volmaakt. En ik verheug me zo mogelijk nog meer op het verbranden van mijn ontzettende grote witte zwangerschapsonderbroeken.

K's voorwaardelijk

Toen we in Luxemburg wisselden zei F. voor de 48ste keer: "Let op K. ze controleren streng in Frankrijk, let nou een beetje op je snelheid". Ik was geïrriteerd: "Jahaha, dat weet ik nou onderhand wel".

Het was nog geen half uur later, bij Metz, gezellig met z'n allen op de rem want we moesten terug van 130 naar 90 en de gendarmerie vond mij daar kennelijk niet vlot genoeg mee. Een motormuis met hoge leren laarzen draaide zijn motor soepeltjes naast me en sommeerde mij. Mee de snelweg af.

Vluchten? No way.
F. laten slapen? Niet handig.
Zwangere buik in de strijd? Kansloos.

In rap frans werd mij meegedeeld dat ik 36 km te hard reed en daar per direct 90 euro voor moest betalen. Enigszins opgelucht (dit zou goed komen) liep ik achter de stuurse gendarmeriemeneer aan en nam plaats in het busje waar een enorme bekeuring uitgeschreven werd. Mijn pogingen tot een glimlachcontact werden genegeerd, geen sprankje vriendelijkheid in de lucht. Ondertussen werd de volgende overtredende Nederlander binnengebracht, het bleek een lucratieve ochtend voor de Franse overheid.

Toen de administratiegendarmeriemeneer klaar was met het invullen van zijn epistel keek hij me nog eens streng aan en liet mij duidelijk weten dat ik een heel jaar lang op mijn tellen moest passen in La douce France. De volgende snelheidsovertreding kost mij mijn rijbewijs. Snikkend van de lach vervolgde F. onze weg, een jaar voorwaardelijk: "Ik zeg niks...", zei hij terwijl hij de tranen van zijn wang veegde.

K's vakantiegedachten

We hebben geen haast, geen haast, geen haast.
Rijden rijden rijden. O nee, we hadden geen haast.
Geen haast.
Shit moet ik mee met de gendarmerie, zoveel te hard reed ik toch niet? O fuck, krijgt F. weer eens gelijk..
De caravan ziet er heel anders uit dan op de site.
Wat zijn vrouwen toch lelijk als je achter ze aan het trapje opklimt bij het verlaten van het zwembad
Waar is de vaatwasser?
Hoe zou het op het werk zijn?
Ik wil een bier.
Goh, zij gaan morgen al naar huis, lekker.
Ben ik nou echt de enige die zo panisch op wespen reageert?
Jezus, hoe bruiner de buik, hoe dikker hij lijkt.
Zou op het werk alles goed zijn?
Toch raar dat er niet minder wespen komen als je er zoveel dood slaat.
Hé die wolk lijkt wel Ginny (teckel schoonouders, red.) die op haar rug ligt.
Werk…?
Waar is Harry Potter?
Ik zou echt een moord doen voor een bier.
Ik ga zo een stokbroodje smeren met camembert.
Mmm... ik doe even mijn oogjes dicht.

K's vakantiebaantjes

In mijn oneindige bereidwilligheid heb ik allerlei vakantiegangers aangeboden hun tuinen te sproeien, de post weg te halen, de poezen te voeren, de gordijnen open en dicht te schuiven en, last but not least, de kippen te verzorgen.

F. is wat minder gecharmeerd van al mijn genereuze aanbiedingen, want in de praktijk pakken de dingen weer eens anders uit. Aangezien ik met mijn dikke buik echt niet meer in het kippenhok pas zit hij met zijn neus in de stront....

K's bruiloft

K's toppunt

Het overkwam me vandaag, het toppunt van zwangerschapsdementie:

Zonder portemonnee Utrecht ingaan en daar pas achter komen als je het kaartje voor de parkeergarage wilt betalen...

K's zussie

K's zussie gaat trouwen. Volgende week vrijdag. Op een boot in Muiden. Met E. De vader van haar dochter, de man met wie ze haar leven wil delen. Het raakt me, deze stap. Het uitspreken van een belofte en een verwachting naar de toekomst. Gebaseerd op het gevoel van nu, de ervaring van de afgelopen 6 jaar en 6 maanden. Wetend dat het altijd met ups en downs zal zijn en daarbij zo de moeite waard dat het bezegeld mag worden. De wereld mag weten dat het mooi en bijzonder is.

Ik hou van trouwen. Ik hou van de liefde en daarmee te koop lopen. Ik hou van de emotie en van de tranen. Ik hou van de jurk, de marsepein op de taart, de warmte van de mensen, de blijdschap voor het bruidspaar.

Tussen zussie en E. begon het 6 jaar en 6 maanden geleden. Op onze bruiloft. Dat is toch mooi.

K's nacht

Zie hier.
E. heeft de waterpokken.
En niet te zuinig.

Gister was ze er knap beroerd van. De waterpukkeltjes, zoals ze ze zelf noemt, jeukten en deden pijn. En bij ons is de policy dat 'een kind ziek en ellendig bij ons in bed mag'. Dus zo geschiedde. E. in ons bed te ruste gelegd. F. en ik hadden de deal gemaakt dat hij het eerste deel van de nacht bij haar zou slapen en als ze 's nachts wakker zouden worden zou ik het overnemen. Ik mocht het eerste deel van de nacht bij V. op het matras (opa en oma waren er ook dus het logeerbed was al in beslag genomen). Voordat ik me op het matrasje rolde ging ik nog even bij E. kijken. Ze was nog niet in slaap en had vooral ontzettende jeuk. Onder haar haar, in haar luier, in haar neus, achter haar oor.

Op de matras was het vredig en rustig en ik sliep als een roosje tot F. om half 2 met het dekbed onder zijn arm de kamer binnenkwam. Nu al? Maar nee, F. kon niet slapen van het onrustige gewoel en gejeuk van E. dus hij was afgetaaid. Niet te doen. Konden we dan niet beter E. in haar eigen bed leggen... Nee ze sliep nu net dus laat maar zo. Maar de matrassen waren op. Dus F. op 2 dekbedjes naast mij op de grond. Vanochtend om 6 uur werd F. kreupel wakker. Ik ben eens beneden bij E. gaan kijken en de kleine gespikkelde wurm lag prinsheerlijk breeduit in het midden van het enorme bed. Ergens was hier iets mis gegaan.

"Hoe zie ik eruit?", vroeg F. enigszins bezorgd, aangezien hij vandaag zijn eerste dag als ZZP'er bij zijn nieuwe opdrachtgever zou gaan beleven. "Beroerd schat", was de enige eerlijke constatering.

K's buik

Die buik is inmiddels natuurlijk niet meer te missen. Dat weet ik, dat zie ik in iedere spiegel, dat voel ik bij iedere trap en ook nog als ik mijn sokken aantrek. Dus wat mij betreft is het niet noodzakelijk dat Jan en Alleman mij daar bij iedere ontmoeting aan herinnert. Maar goed, het is natuurlijk wel lief, vol aandacht en attentie en het is (gezien mijn labiele reactie op de wereld) vast ook niet goed als er geen aandacht aan besteed wordt. Dus vooruit dan maar. Ik glimlach wel en aai liefkozend over mijn ingepakte zoon.

Maar niet alles is vooruit dan maar. Een bolle buik als de mijne heeft een enorme aantrekkingskracht op vrouwen waar ik normaal gesproken met een hele grote boog omheen loop.

Vrouwen die over het schoolplein schreeuwen: "Hij wordt steeds dikker hè!"

Vrouwen die aan mij vragen hoe het gaat om, zonder één seconde op antwoord te wachten, te beginnen over hoe heerlijk hun zwangerschap was, hoe fijn ze het vonden om ongelimiteerd dik te kunnen worden, hoe erg ze hun buik missen, nog steeds.... na 5 jaar...., hoe graag ze nog één keer zwanger zouden willen zijn maar ja, liever niet nog een kind willen, wat een dilemma.

Vrouwen die, zonder dat ze je echt kennen, aan je buik voelen en verontschuldigend opmerken dat ze dat nou eenmaal niet kunnen laten als ze een buik zien.

Een buik zien.... En dat is nou precies hoe ik me dan voel. Een buik. Niet meer en niet minder.

K's held

V. fietst.
Zelfstandig.
Op het pleintje achter het huis wel te verstaan.
V. is 5 jaar, 7 maanden en 10 dagen.
Dat het er nog van gekomen is, merkte de buurvrouw op.

Het blijft voor ons, als ouder, af en toe lastig dat onze oudste dochter een enorme angsthaas is als het op beweging aankomt. F. en ik kunnen het gewoon niet volgen. We begrijpen de angst niet en dat maakt het lastig op een opvoedkundig verantwoorde manier ons kind tegemoet te treden. Voordat we het door hebben, staan we te zuchten, slaan we onze ogen wanhopig naar de hemel op en raken we duidelijk merkbaar geïrriteerd. Dit helpt allemaal niet. Voor geen meter.

Soms verzamelt één van ons de moed om met V. aan de slag te gaan. Praten, vleien, prijzen, volharden, toespreken, chanteren, alles komt uit de kast. En het helpt allemaal niet. Voor geen meter.

Uiteindelijk bepaalt V. haar eigen tijd. Dat was al zo toen wij haar met alle wil van de wereld aan het lopen wilden krijgen en het is nog steeds zo met haar eerste zelfstandige fietstochtje. Op een dag is het zover. V. geeft aan het zelf te willen doen, accepteert geen hulp, hoeft niet omgekocht te worden en daar gaat ze.

Ze is een held.

K's zuur

Het maagzuur neemt ongekende vormen aan. Na mijn bakje yoghurt in de ochtend speelt het al op. Maar ik heb de oplossing: blijven eten...

K's aandacht

Volgens Van Dale:

Aan.dacht (de~)

1. bewuste, gerichte belangstelling => gehoor; <=> afwezigheid

Maar hoeveel je daar nou van hebt... Heb ik dan 3 kilo aandacht te verdelen, of 4 uur, of 2 emmertjes of 8 plakjes... Geen idee, gaat Van Dale me blijkbaar ook niet vertellen. Ik had wel het idee dat ik de afgelopen dagen een ernstig tekort had.

In de eerste plaats was daar natuurlijk V. Mijn kleine dappere meis zonder amandeltjes. Zij had natuurlijk alle recht op aandacht in de vorm van liefde, rennen, inschenken, voelen, zappen, aaien, pilletjes, post, ijsjes, nieuw dvd-tje, smeren en snijden, bedje rechttrekken, tranen wegvegen, bij papa of mama in bed, kadootjes.

E. had dat van een afstandje bekeken en had bedacht dat het zeker de moeite waard was hier eens extra je best voor te doen. Een tikje pijn levert blijkbaar een hoop op. Dus hop, daar was de buikpijn, echt heel erg, nee echt geen honger meer, buikpijn weet je, ze moest echt even op de bank liggen, ja het liefst met de televisie aan, en dat dekentje eroverheen, en kan V. haar voeten weghalen, hé eten jullie een chocoladetoetje, maar dat lust ik wel heel graag.... buikpijn??

Jonas kon ook niet achterblijven. Bij één of andere onnozele snoekduik in de plaatselijke vijver had hij met zijn rechterflank iets scherps geraakt en een lelijke snee opgelopen. Krabben, bijten, draagt natuurlijk niet bij aan de genezing. Dus een kraag gehaald bij de dierenarts en sindsdien loopt Jonas met zo'n beeldige kraag, ook wel lampenkap, op zijn kop. Hij loopt overal tegenaan, kan niet meer bij de kruimels op de grond en wordt keihard uitgelachen door zijn hondenvrienden op straat. Vanuit zijn mand klinkt regelmatig bbbbrrrroooooommmmmm..... aandacht.... ziet iemand hoe zielig ik ben..... bbbbbrrrroommmmm...

Ook mijzelf kost de nodige aandacht. Poeh wat ben ik zwanger, moe, onhandig, zielig.

En dan het beste paard van stal. Mijn lief heeft donderdagmiddag na weken, maanden, jaren dubben eindelijk zijn baan opgezegd. Wat een verademing. En daar heeft hij absoluut te weinig aandacht voor gekregen, zonder twijfel. De aandacht was op. F. was er gister helemaal narrig van, is maar lekker gaan dansen in Amsterdam vannacht. Het gebruikelijke smsje 'ik hou van je en mis je' bleef deze keer uit. Dat snap ik dan wel weer.

K's dag in het ziekenhuis

Poeh....
Het was me het dagje wel.
We hebben de keelamandelen, de neusamandelen, 8 bakjes overgeefsel, 2 ijsstokjes, 6 omhulsels van zetpillen en 800 tranen achtergelaten in het ziekenhuis.
We gaan naar bed.

K's zenuwen

Nog 3 nachtjes slapen en dan is het zover. Samen met de KNO arts gaan we de groene snottebellen te lijf. We zijn helemaal pedagogisch verantwoord voorgelicht en geinformeerd door het ziekenhuis. Dat doen ze helemaal goed, niets dan lof. Maar toch... ze gaan wel knippen in MIJN kind. Het draaiboek van de dag staat in mijn geheugen geprent maar zorgt niet echt voor rust:

"Om 7 uur een licht ontbijt met beschuit en een kopje thee, daarna niets meer".

1. In de wetenschap dat V. nooit voor 7 uur wakker is op haar vrije woensdag, maak je je kind wakker voor een armoedig ontbijt of laat je haar nog een uurtje in heerlijke onwetendheid verkeren met als gevolg dat ze helemaal niets kan eten op deze dag?
2. In de wetenschap dat V. absoluut niet van een kopje thee houdt mag je je kind dan ook een roosvicee sapje geven?
3. Daarna niets meer... en een heel klein kinderkauwgumpje om goed te maken dat ze omkomt van de honger... ?

V. heeft er enorme zin in. Zij kijkt zo uit naar het moment dat ze niet langer de hele tijd verkouden is. En geef haar eens ongelijk. Maar moeten we V. eigenlijk niet vertellen dat het best naar is en dat het erg pijn in haar keel doet? Dat ze de eerste drie dagen om de 4 uur een zetpil in haar billen krijgt (iets wat over het algemeen voor de nodige hysterie zorgt). Dat ze waarschijnlijk helemaal geen zin heeft in al die ijsjes die we haar beloven?

Mama is een tikje nerveus.

K. zal het nooit begrijpen

M: We moeten de poort openmaken
V: Merlijhijn...
M: Ooh die kanonnen moeten kapot
V: Help nou mee dombo
M: Kom nou anders word ik dood
V: Waar ben jij?
M: Hier!
V: Waar heb je die bommen vandaan?
M: Yes we hebben hem
V: Kijk us...
M: Druk op die rode knohop
F: Pak ze jongens, pak ze....
M: Hoe kan ik daar dan bij...?
F:....
M: Ik kan er niet bij!!
V: Kom nou, schiet nou op
M: Hem, hem is de vijand
M: Hem moet ik verslaan
V: Oooh tjemis...
M: Hé ik heb een bom
V: Schieten nu!!
M: Nou V. door jou heb ik hem niet
V: Waar zijn de vliegtuigjes?

Moeders kookwekker: pieperdepieperdepieperdepiep

V: ........

M: ........

K's darmen

Een heleboel dingen begrijp ik of kan ik op z'n minst in de logica van het woord volgen...

...dat je enorm vaak enorm nodig naar de wc moet omdat het wandje tussen de blaas en de ronddraaiende baby erg dun is...
...dat je maagzuur krijgt van alles wat je na 1 uur 's middags eet omdat de baby je maag omhoog duwt...
...dat je bikinilijn een zigzagkromming wordt omdat je deze simpelweg niet kan zien tijdens het scheren...
...dat je als je wakker wordt een doorzakgevoel hebt omdat je langzaam maar zeker verandert in een weekdier...
...dat je huilt om Goede Tijden Slechte Tijden omdat je door de zwangerschapshormonen gewoon een labiele muts bent...

... ik begrijp het allemaal...

Maar waarom in hemelsnaam je darmen er gewoon mee uit scheiden op het moment dat je een kind in je buik draagt is mij een absoluut raadsel. Er gaat gewoon eten in, misschien nog wel meer dan normaal en waar blijft dat dan? Wordt alles met een inwendige staafmixer die navelstreng in gepompt om de baby te voeren? En dan nog, waarom komt datgene wat er dan alsnog wel uit moet niet gewoon lekker vlotjes? Wie heeft verzonnen dat je de hele dag het gevoel hebt dat je wel moet maar dat het slechts in 6 kleine moeizame porties het lichaam verlaat? En dan eigenlijk alleen nog maar als je daar uitgebreid de tijd voor neemt, met iets te lezen erbij...

Onbegrijpelijk.

K's contrast

En daar zit ik dan. Met mijn buik vol leven. Tegenover A. Met haar rug vol kwaad, haar lijf vol strijd.

Het zorgt voor mooie intense momenten. Gesprekken die uitmaken. Echt contact. Warmte. Ik wil er niets van missen.

Terwijl ik zo graag zou willen dat het niet zo was.

V's kijk op

Achtereenvolgens:

• haar broertje (under construction)
• haar moeder
• haar zelf

K's werkelijkheid

Het is zo onwerkelijk dat je doorgaat. Doorwilt ook. En dat dan een deel van je gedachten uitbesteed wordt. Niet beschikbaar voor actuele acties, gewoon chronisch elders.

Het is zo onwerkelijk dat dit onderdeel wordt van de werkelijkheid van je leven. Dat je het ingepast krijgt terwijl het altijd ver van je bed was.

Het is zo onwerkelijk dat je gewoon kan bellen terwijl de ander een infuus chemo toegediend krijgt. En dat de belangrijkste vraag is of haar haar al uitvalt of de pijn minder wordt en of ze goed geslapen heeft.

Het is zo onwerkelijk dat een gezond iemand zo ziek kan zijn.

K's verdriet

Het verdriet is groot. Verdriet om A, mijn lieve dierbare, meer dan collega A. Een collega met wie er vanaf moment 1 een klik was, met wie de samenwerking voor 2 + 2 = 6 zorgt en met wie ik zoveel meer deel dan de zakelijke beslommeringen in ons leven. Vertrouwd, veilig, oprecht en zo rete effectief als managementteam. En nu is ze ziek. Onrechtvaardig, vreselijk ziek. Het begon met een pijntje, een ontsteking? een niersteen? een hernia? en vrijdag werd het gevreesde waarheid. A. heeft kanker.

Het verdriet is groot juist omdat er zoveel moois tegenover staat. En dat maakt dat het verdriet er mag zijn.

Verdriet om het onrecht. Verdriet om de strijd die voor haar ligt. Die ze moet strijden om samen met haar lief en geliefden verder te kunnen. Verdriet om de machteloosheid.

Het verdriet zoekt een plek in mijn lijf. Er moet wat vertrouwen voor wijken, wat begrip, een beetje hoop en wat geloof. Het verdriet brengt ook, strijd, bewondering, drang om door te gaan.

K's hoop en vrees

Uitgaande sms
25 mei 10.32 uur

Lieve A. Echo is goed. Alles wat het moet doen doet het. Wij krijgen een gezonde zoon. Liefs K.

Binnenkomende sms
25 mei 14.11 uur

Lieve K. Niet schrikken, het is vorm van lymfeklierkanker. Te groot om te opereren. Dinsdag naar hematoloog voor bestraling en chemo. We zijn kapot. Kus A.

K's vergrijzende veestapel

Onze beestenboel bereikt momenteel zo ongeveer de helft van hun leven, de poezen Henk en Harrie zijn inmiddels 11 jaar, Jonas de hond is bijna 6. Heel veel meer dan twee keer dit zal het niet worden. En net als bij ons mensen, begint ook bij de dieren de aftakeling zo rond de helft.

Zowel hond als kat begint bij ons ernstige vormen van dementie te vertonen.

Bij Jonas uit zich dat in het zich niet meer herinneren dat hij die grasspriet al uitgebreid besnuffeld had. Dus je staat op het pad, te wachten tot hij uitgesnuffeld is (dat duurt al uren...) en in de aanslag om naar voren te lopen als je onverwachts achteruit wordt getrokken. Terug naar die graspol. Uiteraard sta je bij deze onverwachtse beweging op het verkeerde been waardoor je bijna languit in het zojuist afgepieste territorium ligt.

Henk en Harrie hebben vooral moeite met het onthouden van het reeds geproduceerde geluid. Dus ze mauwen in je oor: MMRRAUW ... Dan zie je ze schakelen: "Zeg, had ik al gemauwd?" Waarna ze het zekere voor het onzekere kiezen en nogmaals je trommelvlies laten trillen: MMMRRRAAAUUUWW. Helaas onthouden ze ook deze keer niet. Het vervolg laat zich raden.

K's oplossing

F. is niet zo'n klusser. Hij is absoluut voorstander van 'je vrije tijd kopen', en daar bedoelt hij mee dat je gewoon iemand inhuurt en betaalt voor de klusserij terwijl je zelf lekker gaat x-boxen. Ik vind het inmiddels allemaal prima. En dat komt met name door mijn eerder opgedane ervaring met F. in klusactie. De stress, de vloeken, de tieren, het ongeduld, het gescheld, het is me allemaal wat veel.

Maar van sommige klusjes vind ik dat we (ok... 'we' is wat optimisch... het gaat toch met name om F.) dus vind ik dat F. die zelf moet kunnen. Zo had ik een jaar of wat geleden het verzoek ingediend wat gaatjes te boren in de betonnen schutting om touwtjes te kunnen spannen zodat de bruidsluier wat minder ongeordend zijn groei groeit. Onlangs vond ik dat ik lang genoeg geduldig had afgewacht en begon met het uitoefenen van wat lichte druk. F. is niet de flauwste, de laatste klusactie was lang geleden, hij greep zijn boor en het verlengsnoer en ging aan de slag.

Eigenlijk ging het bij gaatje 1 al mis maar ik dacht: Ja heee, we zijn nu eindelijk bezig, we gaan niet meteen het boortje erbij neergooien. Dus al mijn motiverende krachten gooide ik in de strijd. Ik lachte erom, ik sprak F. vermanend toe, ik gaf hem gelijk, ik faciliteerde in sapjes en natte lappen, ik telde de succesjes, het was kansloos. Na het derde gaatje was de boor naar zijn galamiezen en F. kokend van frustratie onder de douche.

Met de drie enigszins geslaagde gaatjes kon ik aardig uit de voeten. Voor het vierde gaatje week ik uit naar het raster van de passiebloem. Het vijfde en laatste gaatje was lastig. Er zat op de benodigde plek wel een gat maar veel en veel te groot. Pluggen, schroeven, alles verdween erin. Peinzend in de zon kreeg ik een briljante ingeving.

Het touwtje zit al 2 weken keurig gewikkeld om een schroef die vastgehouden wordt door een dikke plug en zes zachtgekauwde kauwgums.

K's klaagzang

Weeeeeeh.
Mijn lievelingsbroek past niet meer.
Ik heb zo'n trek in een boterham met filet.
Na de lunch heb ik al maagzuur.
Iedere nacht moet ik 2 keer plassen.
Het duurt nog 22 weken, dat is bijna een half jaar.
De zwangerschapskleren die ik nog heb zijn hopeloos uit de mode.
Het regent al de hele ochtend.
Weeeeeeh.

K's avondritueel

Er is iets nieuws toegevoegd aan het avondritueel. E. heeft de afgelopen weken bij het in bed leggen een 'ik ben het er niet mee eens' krijs ontwikkeld waar je u tegen zegt. De ramen trillen bijna uit hun sponningen, twee huizen verder is het drama uistekend te volgen. Het bijzondere is dat E. normaal gesproken, overdag tijdens de dagelijkse beslommeringen wel eens kliert en ettert, wel eens huilt en piept maar nooit, echt nóóit krijst. Ik wist niet eens dat ze het in zich had.

Het is een fenomeen wat zich met name voordoet wanneer ik E. in bed leg. Ze probeert eerst te rekken door een ander boekje in bed te willen, nieuwe doekjes nodig te hebben en een pop in bed te willen leggen die beneden ligt. Wanneer ik het gerek en gestrek afkap en haar een innige welterustenkus wil geven begint het. Ze geeft gas en binnen no time blert ze de hoge c door het huis, afgewisseld met een luide roep om Mammie!!!!!. Ik verlaat de kamer, wacht een adempauze af, ga opnieuw naar binnen, negeer haar woedeaanval van daarnet en doe weer een poging tot een innige welterustenkus. Het zeuroffensief om nog meer doekjes begint opnieuw en we zijn weer terug bij af.

F. zegt dat ik boos moet worden maar hier word ik niet boos van, slechts wanhopig. Dat het wel effect heeft werd dezelfde avond bewezen. Ik had de moed opgegeven en besloten de terrorist te laten krijsen. F. stampt van zolder naar beneden, gooit haar deur open en spreekt haar bars toe. Niks innige welterusten kus, niks onderdekken, slapen zul je. Ze was stil. Leermoment voor mij.

Toen F. 3 kwartier later even om het hoekje van de deur gluurde om te kijken of ze wel fatsoenlijk in slaap was gevallen zat de kleine duivel rechtop in haar bed met een dodelijke blik op de deur gericht. Boos was ze, en stil.

K's buik

Zestien weken zijn we onderweg. In mijn normale toestand ben ik helemaal niet van de buikiigen dus ik vind de ronde bolling onder mijn kleren al echt een enorme buik. Ik kan me niet voorstellen dat je zo'n voetbal bij je draagt puur van het eten. Maar dat is natuurlijk mijn eigen beleving.

Vandaag liep ik een Belgische buurvrouw tegen het lijf met pas nieuw gevulde kinderwagen. Na het gebruikelijke vrouwengeklets over mooie baby, alles goed gegaan, lekker weertje voor zo'n kleintje, wat zie je er al weer goed uit en hoe reageert haar oudere broertje meld ik dat wij er in oktober eentje bij krijgen. "Goh wat plezant", reageert ze, "hoe ver ben je nu dan heen?". Ik vertel haar, terwijl ik op mijn voetbal klop, dat ik 16 weken ben. Ze barst in onbedaarlijk lachen uit en zegt: "Wat hebt gij normaal dan, een putje of zo?"

K's lente?

Het is natuurlijk echt geen optie om een log te schrijven over het weer. Dat gaan we dus ook niet doen.

Desondanks moet ik even kwijt dat het van de vreemde is dat ik hier op 24 april in mijn halve blootje in de tuin zit. Het zweet loopt langs mijn rug, de parasol staat uitgeklapt, mijn voeten in een bak water, een hijgende hond zoekt zijn heenkomen in de koele gang. En straks aan het einde van de dag moet ik de tuin sproeien. Het moet niet gekker worden. Op 24 april.

K's borsten

Inmiddels mag duidelijk zijn dat we eruit zijn: nummer 3 gaat er komen. Maar aangezien ik al op 9 november 2005 berichtte over het dilemma kan je zeggen dat het al met al megalang heeft geduurd voordat de knoop gehakt was. Eerlijk is eerlijk, F. was zo uitgehakt, het oponthoud zat bij mij. Mijn belangrijkste hobbel is inmiddels al weer 14 weken oud: de zwangerschap.

En eigenlijk durf ik het niet te zeggen want ik voel de afkeuring van de luisteraar: "Dat kan je toch niet zeggen". "Jij hebt toch hele soepele zwangerschappen". "Het is toch een wondertje". "Vind je het dan geen wondertje?" "Ach joh, wat is nou 9 maanden". Maar het is gewoon een feit: ik ben niet graag zwanger.

Ik hou niet van een dikke buik die maar blijft groeien. Ik hou niet van het verlies aan energie. Ik hou niet van wisselende stemmingen. Ik hou er niet van als ik niet meer bij mijn bikinilijn en mijn veters kan. Ik hou niet van kwaaltjes. Ik hou niet van gelul over rose wolken. Ik hou niet van positiekleding (alleen die naam al...). Ik hou niet van geen zin in sex. Ik hou er niet van dat vanalles van invloed is op de foetus, van sigarenrook tot de vijfde ziekte op het kinderdagverblijf van E. Ik hou heel erg van rode biefstuk en carpaccio. Ik hou nog meer van roseetjes drinken in de lentezon.

Tegen de gemiddelde moeder op het schoolplein hou ik geen klaagzang hoor. Want het gaat ook prima, ik heb soepele zwangerschappen en kan heel lang vanalles. En de mensen die mij lief zijn kennen het fenomeen inmiddels en leven mee. Zoals vriendin I. mij zeer meelevend vroeg: "En? Geniet je alweer met volle teugen van je zwangerschap?"

Dat poog ik van harte. De knoop is gehakt, het is de laatste keer, dus ik hou me vast aan de lichtpunten: mijn borsten, wat een genot, ik kan eindelijk spreken over een waar decollete.

K's vakantie

Mijn frozen shoulder en ik zijn al vier weken thuis. Vier hele weken, zo lang ben ik, buiten de wettelijk verplichte zwangerschapsverloven, nog nooit achter elkaar thuis geweest.

De eerste 2 weken waren dramatisch voornamelijk doordat mijn frozen shoulder de nacht en de dag beheerste. Niet slapen 's nachts van de pijn, overleven overdag, geen concentratie voor boekjes lezen, sudoku's oplossen, afleiding alleen in lijfelijke aanwezigheid van vrienden en familie en de tv als mijn beste vriend.

De afgelopen 2 weken wordt het geleidelijk beter. Mijn frozen shoulder laat me iedere dag wat meer met rust. Ik slaap weer, kom bij, kan overdag weer wat anders dan zitten en ademhalen. En als vanzelf wordt thuiszitten een saaie bende. Het jeukt en rammelt, er zit weer energie in die eruit moet. Volgens F. krijg ik veel te veel praatjes.

Als mijn frozen shoulder zich gedeist houdt ga ik volgende week weer aan het werk.

Nu is er 1 groot gevaar: het zonnetje schijnt tierig en sinds ik samen met mijn smeerseltje van Dove met glitters en bruinsel in dat zonnetje zit word ik berebruin. Als ik straks weer terugkom op mijn werk zie ik eruit alsof ik op een wekenlange zonvakantie ben geweest. Ik zie er helemaal niet net hersteld uit. Dat vraagt om geklets in de gang.

K's baby (2)

Nadat ze eerst had uitgelegd dat je het geslacht nog niet kan bepalen met 13 weken en na haar verhaal dat ze zich onlangs toch had laten verleiden tot een voorspelling die niet was uitgekomen zei de echoscopist dat "deze baby toch wel heel goed een jongetje kon zijn".

F. verliet stralend het pand, niet beschikbaar voor enig relativerend commentaar van mijn kant.

K's boycot

Citaat: "Sinds 1997 zitten er twee keer per jaar Funnies in de pakken Venz. Je kent ze vast wel. Allemaal verschillende chocolade figuurtjes in allerlei kleuren, die het strooien van je boterham met Venz nog leuker en spannender maken."

Ik heb natuurlijk geen idee hoe de marketing afdeling van Venz eruit ziet. Of deze creatievelingen achter hun bureau dit soort briljante ingevingen krijgen. Of dat ze vroeger, toen ze klein waren, tijdens het eten van hun boterham met saaie bruine hageltjes dachten dat ze die wel eens zouden gaan opleuken als ze later groot waren. Of dat ze van de plaatselijke Funniesfabriek de overgeschoten verschillende chocolade figuurtjes in allerlei kleuren moeten opmaken omdat ze anders een Funnies overschot krijgen. Ik weet het niet.

Een ding weet ik wel. Het zijn geen marketeers met een ontbijttafel vol gillende kinderen, die alleen maar vlokken willen omdat er misschien een Funnie in zit en bij tegenvallend resultaat geen hap van de boterham eten, die mokkend naar de boterham van de ander loeren omdat daar meer Funnies op zijn geland, die het gat in het pak hagelslag groter scheuren om alvast te kunnen kijken hoe groot de kansen zijn op een Funnie bij de volgende strooibeurt, voor wie je 1 enkele kleine Funnie in 3 stukjes moet snijden zodat ze alledrie een evengroot deel krijgen.

Want als dat de praktijkervaring van de marketeers van Venz zou zijn hadden ze vast niet geschreven dat Funnies het strooien van je boterham met Venz nog leuker en spannender maken.

Bij ons komen ze er niet meer in. Funnies.

K's man

Het is gewoon geweldig. Hij wast, hij kookt, hij stofzuigt, hij verschoont luiers en vuilniszakken, hij poetst snoeten, hij ruimt de vaatwasser in en uit, hij vindt mij op tijd zielig en troost me, hij leert ze fietsen, doet ze in bad, hij is geduldig, lief, zorgzaam, hij slaapt met licht en tv aan zodat ik de nodige prikkels binnenkrijg, hij vouwt sokken, hij zet thee, niet te donker.

Ik heb het al jaren in huis. Ik heb er nooit gebruik van gemaakt. Ik wist het echt niet.

K's frozen shoulder

Wikipedia: "Frozen shoulder betekent 'bevroren schouder' ." Joh......

In praktijk komt het neer op: pijn, huilen, balen, kniezen, niet slapen, nog meer pijn. De klacht komt vooral voor bij vrouwen op leeftijd met diabetes. En bij mij.....
De orthopeet had deze week de ontluisterende mededeling dat het zomaar kan ontstaan, dat er niets aan te doen is, dat tijd alle wonden heelt en dat een jaar of 2 kan duren. Goedemiddag.

Qua pijnstillers en andere verzachtende omstandigheden ben ik aangewezen op de oude vertrouwde weinig effect hebbende wel bekende paracetamol. De verse baby die 'as we speak' gebouwd wordt in mijn binnenste maakt dat alle eventueel heilzame stoffen op een lijst verboden middelen staan. Over 6 maanden mag ik mijn eerste ibuprofen slikken.

Ik had me heilig voorgenomen om van deze derde en laatste zwangerschap te gaan genieten maar het lukt niet al te aardig met al dat gebevries in mijn lijf.

K's baby (1)

Mag ik u voorstellen? Onze knappe nieuwe jongeling:

K's bacillen

Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal de schuld van school. Want daar worden bacillen, hoofdluizen en ander gespuis gekweekt alvorens ze met de kinderen meegestuurd worden voor huis-, tuin- en keukenplezier. Het begon dan ook, zoals te doen gebruikelijk bij V. In de nacht, hoesten en proesten en koorts. Dekbed omhoog, kacheltje ertussen, mama op het randje. V. had het goed te pakken, rode konen, geen honger, dvd na dvd werd met waterige ogen bekeken.

Vrijdagavond begon F. met zijn offensief wat ik eerst met met de nodige scepsis aankeek (ik ken mijn pappenheimers inmiddels) maar na een paar uur moest ik toegeven dat ook F. gevloerd raakte. Het weekend stond in het teken van Zorg: voorhoofdjes deppen, sapjes inschenken, sinaasappels pellen, dvdjes verwisselen, wasjes draaien, koorts meten, bedden verschonen, heel gezond koken (bleek alleen voor E. en mij, de zieken hadden geen trek), peptalk houden, hond uitlaten en E. entertainen. Het was zondagavond en ik was gesloopt. Ideaal voer voor hongerige bacillen.

Dus maandag, nadat we de niet kapot te krijgen E. inclusief snotneus, hadden afgeleverd op het kinderdagverblijf, zaten we gedrieën op de bank. Vechtend om de mooie plekken. Steunend en kreunend de bacillen in het rond te blazen. Wie pelt er nu die sinaasappel?

Inmiddels is het ergste geweest, we zijn aan het aansterken. Gezellig allemaal thuis, een warm lentezonnetje, het lijkt zowaar een beetje vakantie.

K's sneeuw

K's romantiek

Mijn grote meis is alweer 2 maanden 5. Een hele mooie leeftijd om ingewijd te worden in het winkelen met je moeder. Ik had er wel een beeld bij toen ik het verzon. Het leek me helemaal romantisch, met de bus heen en weer, lekker samen door Utrecht slenteren, frietje eten, beetje keuvelen, samen kleren uitzoeken bij de H&M, ik iets en zij iets. Vanmiddag om 15.00 uur vroeg ik me af waar in vredesnaam mijn gezonde verstand gebleven was toen ik dat verzon.

Iedereen weet dat het op zaterdagmiddag veel te druk is in de H&M, dat meisjes van 5 altijd meer glimmertjes en glittertjes willen hebben dan hun moeder voor ze wil kopen, dat voetjes van kleine meisjes veel en veel eerder moe zijn dan voeten van grote mama's en dat de bus echt belachelijke omwegen rijdt alvorens je op een kwartier lopen van je huis af te leveren.

Maar ik moet zeggen, V. hield zich niet slecht. Ze heeft sneeuwlaarzen, sneeuwmutsen, sneeuwbrillen en sneeuwwanten gepast en ingestemd met mijn keuze. Ze heeft bij de H&M onder een rek met zomerjurken liggen chillen zodat ze er daarna weer stevig tegenaan kon. En bij de McDonalds verzuchtte ze tevreden terwijl ze om zich heen keek: 'mooi is het hier he mam?' Ze heeft dapper doorgelopen naar de bus en ze heeft tijdens de enorme rit naar huis maar 53x keer gevraagd of het al tijd was om op het knopje te drukken.

Ik laat het even bezinken en schat in dat we over een maand of 3 wel een koopavondje aankunnen.

K's niksie

'Maar is je leven dan zo saai? Dat je nooit meer logt?' Een heel reele vraag, tijdens een gezellig vrouwenetentje, wanneer het bijna 2 maanden geleden is dat de laatste log gepost is. Maar toch, het komt aan. Welke vrouw van 35 jonge lentes wil nou saai zijn? Ik niet. Dacht ik.

Naarmate de avond vordert passeren er meerdere onderwerpen de revue. Verhuizen bijvoorbeeld. Vrouw 1 gaat binnen een jaar een nieuwbouwhuis betrekken en wordt helemaal blij van het uitzoeken van een nieuwe keuken, nieuwe meubels en een nieuw bad. En dat terwijl het stof van de verbouwing in haar huidige huis koud uit haar rokken is gewaaid. Vrouw 2 heeft net de nieuwe kleuren tegen de muur, plafonnetje opnieuw gestuct en is zwaar over de zeik omdat het droomhuis dat ze laatst wilde kopen net voor haar neus aan een ander gesleten is. Vrouw 3 (dat ben ik) denkt: Bbbrrr... Ik zit prima....

Of vakanties, ook een fijn onderwerp. Vrouw 1 wil het liefst in Zweden 6 weken lang van hut tot hut trekken maar aangezien de kinderen nog wat klein zijn voor een dergelijk avontuur zoeken ze voor een aantal weken de Cote d'Azur op. Vrouw 2 gaat de drukte uit de weg en zoekt het op een Oostenrijkse berg. Heerlijk de ruimte, lekker in de sneeuw, spannende skitochten met manlief, lekker met de kinderen de berg op. Vrouw 3 (dat ben ik) denkt: Bbbrrr... Twee weken op een Franse camping in een voorgemeubileerde stacaravan is echt de max...

Uiteindelijk kom je dan uit bij de gedeelde conclusie dat ik gewoon goed gedij bij saaiheid. Zo is het.

Gelukkig hebben we alledrie al jaren dezelfde man, een hypotheek, 2 kinderen. En dat konijn (wat echt heel saai is) dat heb ik dan als enige weer niet. Kleine meevaller.