K's begrafenis

Het was op moederdag dat oma, omringd door haar kinderen, haar laatste adem uitblies. En gisteren hebben we oma begraven. Gisteren toen het weer herfst werd.

De dienst was prachtig mooi met een orkest en een koor. Wat ik dan wel weer bruut vind is dat de dienst gehouden wordt in een kerkgebouw aan de Slachthuisstraat en dat de begraafplaats Braakhuizen heet. Wel oma's humor.

Net als dit gedichtje van Ernst Timmer dat werd voorgelezen, echt helemaal oma:

'n Doodskist heeft zes planken, een vogelhuisje heeft er zeven

aan die ene plank is het te danken, dat de vogeltjes nog leven.

Handig voor die holenbroeder, dat die plank een gaatje heeft

waardoorheen de vogelmoeder, aan haar kleintjes eten geeft.

Leven is de consequentie, van een eitje en een zaadje

of is het misschien toch een kwestie, van een plankje en een gaatje.

Want verdiepen wij ons even, in 't standpunt van de emelt

of de worm of pier of kever, waarvan 't hier op aarde wemelt.

Voor hen is de doodskist leven, en het vogelhuisje dood

om zich voor hun welbehagen, door de doodskist heen te knagen

is voor hun een heksentoer, en zij krijgen in ruil voor 't reisje

naar het gat van het vogelhuisje, gratis openbaar vervoer!

K's slippertjes

Toen wij nog in de fase van bolbuikigheid verkeerden en onwetend waren ten aanzien van het geslacht van ons aanstaand kroost waren wij in de stellige overtuiging dat een kind onzijdig groot te brengen is. De Bart Smitten en Toys 'R Ussen puilen uit van aangenaam, verantwoord en onderhoudend speelgoed voor beide sexen, dus geen enkel excuus om van meet af aan je kind in één of ander verouderd rollenpatroon te drukken.

De afgelopen jaren hebben wij alle vormen van tijdverdrijf gestimuleerd, zowel de mannelijke als de vrouwelijke varianten. En qua interesse gaat dat goed. Onze meiden spelen met autootjes, poppen, jongens, lego, geweren, meisjes, prinsessenkastelen en ballen. Natuurlijk is er wel verschil tussen de één en de ander maar dat lijkt niet eens onlosmakelijk verbonden met het geslacht. Meer een voorkeur afhankelijk van het kind.

En dan ineens blijkt op een dag dat, ook al doe je nog zo enorm je best om het verschil tussen man en vrouw te ontkennen, het verschil er is. Aangelegd in de wortels van de mens. Zonder dat je ooit hebt aangegeven aan je kind dat "wie mooi wil zijn moet pijn lijden" een spreekwoord is dat specifiek voor de vrouw is uitgevonden blijkt ze het al begrepen te hebben.

Ik bedoel, ken je één man die een hele dag op schoenen loopt die niet lekker zitten? Ze kijken wel uit.

En dat de buurvrouw eerlijk toegeeft dat ze gister nogal overmoedig was op haar nieuwe hoge sleehakschoenen terwijl ze heel veel moest lopen, vind ik nog dat daar aan toe.

Maar dat dat al begint als een meisje amper 4 eneenhalf is... V. moest en zou haar groene slippertjes met geborduurde bloemetjes aan naar school. Ik vond het geen bijster goed idee. Maar V., gezegend met de eigenwijze 'ik bepaal zelf wat ik aantrek'- genen van tante H., ging op haar groene slippertjes met geborduurde bloemetjes naar school. Terwijl ze naast me naar huis strompelde met haar kapotte teentjes en ik gewoon een beetje boos was op mezelf dat ik dit had laten gebeuren zei ze: "Het geeft toch niet dat ik niet kan rennen mama, mijn slippertjes staan toch heel mooi als het mooi weer is?" Buurjongen Merlijn keek me niet begrijpend aan en rende er van door: "Kom V. Pak me dan, als je kan".

K's oma

Het heeft toch nog een tijdje geduurd. En ze had zich inmiddels tegen alle verwachting in aardig hersteld. Mijn oma. Vorige week zei ze nog tegen mijn moeder: "Mij krijgen ze niet zomaar klein". En nu gaat ze dood. Afgelopen donderdag maakte ze een lelijke smakkerd van haar scootmobiel omdat ze ergens overheen reedt met haar wiel en daardoor uit balans raakte. Hersenschudding, heup gebroken, in het ziekenhuis een herseninfarct en het is uit met de pret.

Er wordt nu gewacht tot oma het leven loslaat.

Mijn oma. Er gaan weken voorbij dat ik helemaal niet aan mijn oma denk, nu is mijn oma de hele tijd in mijn hoofd. Met alle herinneringen die er zijn.
Mijn oma slingerde ons over haar schouder droeg ons als echte brandweervrouw de trap op. Bij oma logeren was een feest want ze deed de hele dag spelletjes met je. Alles vond ze leuk, valkuiltje, amerikaans jokeren, tafeltennissen. Eten koken kwam er niet van maar dat vond ik niet erg, eten koken was 1 van de dingen die oma helemaal niet kon. Wat een vieze erwtensoep kreeg je bij opa en oma. En dan moest je je yoghurt eten uit hetzelfde bord waar ook de aardappels op hadden gelegen, bah, al die kruimels in de yoghurt. En van die vieze houdbare melk.
Mijn oma had een hond en een hele kooi vol flierefluitendende vogeltjes. En heel veel roze bloemen in de tuin. En oma wist heel veel namen van bloemen en planten als je met haar langs de Dommel liep. Als je bij oma logeerde was het tussendemiddag altijd heel saai. Dan deed ze samen met opa een dutje in 2 grote stoelen. En dan moest je stil zijn en hoorde je alleen de 8 klokken die in huis hingen één voor één slaan. Mijn oma had niet veel gene, het is nog niet zo lang geleden dat ze hier was en tijdens een wandelingetje bij een buurtuin stil stond waar allemaal kabouters uitgestalt waren: "Jemig", riep ze, "dat is afschuwelijk zeg".

Mijn oma is nu aan het dood gaan. Ze kan niks meer. Het leven is op voor haar. Ze moet het alleen nog even loslaten. En dat lijkt nog niet mee te vallen. Maar ja, vind je het gek, als het leven mooi was dankzij alles.

K's gevecht

Wij hebben een manier gevonden om het dichtslibben van ons huis tegen te gaan. Gewoon de zooi verkopen op Koninginnedag. Sinds een paar jaar is ons straatje onderdeel van de vrijmarkt dus het is heel simpel. Wij staan vroeg op, slepen de rommel naar buiten en houden vol. Ook als de vrijmarktsnuffelaar beledigend weinig wil betalen voor het fietsje waar V. op heeft leren fietsen, snik.

Het is een rare mix van emotie. Spullen die minimaal 1 maximaal 11 maanden op zolder staan omdat ze kapot, vervangen, lelijk, te oud zijn, stal je uit en daar vraag je dan geld voor. Ook weer niet te weinig want ja, het is toch wel van waarde. Dat de potentiele koper niets te maken heeft met de emotionele waarde die je er zelf bij voelt is een valkuil. Voor je het weet is Koninginnedag voorbij en sta je al de zooi weer de zolder op te sjouwen. En dat is nou net niet de bedoeling.

Dus ik ga voor bodemprijzen. Tot groot verdriet van vrienden C & C die ons ieder jaar trouw bijstaan op de vrijmarkt. Vooral C. is een gehaaid verkoopster, een talent in keihard onderhandelen en bereid ‘nee’ te verkopen als de snuffelaar te diep zakt. Regelmatig grijpt zij wanhopig naar haar hoofd als ik mijn ‘maak me los’-tactiek toepas. Het resultaat is er dan ook naar, zij rijden jaarlijks met een volle auto terug naar huis, onze zolder is leeg….

Het grootste risico van de vrijmarkt is dat je op enig moment met je zuurverdiende euro’s zelf even een rondje gaat maken. Gelukkig kwam dat er dit jaar niet van. Na de derde hagelbui hadden we het wel gezien, we hebben de boel opgebroken en zijn warme chocomel gaan drinken.

Maar, net voor we naar binnen togen kwamen er twee meisjes aanlopen met een enorme veel te grote veel te blauwe beer op hun arm. De opdracht van vader en moeder was duidelijk: “Raak het beest kwijt, desnoods voor niets”. E. was de gelukkige.

Die gelukzalige grijs van oor tot oor van mijn kleine meisje maakte dat ik over mijn hart streek: “Draag het beest maar naar binnen kind”.

We verkopen het beest volgend jaar wel weer.

K's ideale man

Een man die een appeltje voor je schilt.
Een man die op zaterdagochtend de boodschappen doet.
Een man die het terras op orde maakt, de plantjes in de potten zet en de tuintafel beitst.
Een man die de hond uitlaat, 's ochtends en 's avonds.
Een man die borreltjes inschenkt, de tafel dekt, kookt en op zondag de was doet, zelfs vouwt.
Een man die een boekje voor de kinderen leest.
Een man die hooguit een beetje narrig wordt van iets te veel bemoeienissen in zijn georganiseerde bestaan.

Tuurlijk K. Droom lekker verder. Die bestaan niet.
Nou, echt wel, ik heb het van het weekend weer eens aan den lijve mogen ondervinden.
Ik ben weer eens ouderwets in de watten gelegd door mijn vader.

K's writersblock

Misschien is het een ietwat arrogante titel maar gezien de logstilte van de afgelopen weken vond ik het de enige toepasselijke titel.

De eerste week van de stilte zat ik zo middenin ons serieuze leven dat het niet lukte vanaf gepaste afstand toe te kijken en een log te laten komen. Toen waren er de nodige dagen dat ik van de weeromstuit het leven zo cynisch bekeek dat de narigheid van de log spatte. Een beetje cynisme komt een stukje nog wel ten goede maar van een beetje was in dit geval geen sprake. Ik leek Jan Mulder wel, zo citroenzuur was het.

Uiteindelijk was ik zover, mijn hoofd vol ideeen, achter de pc, lag de server van Blogger eruit. Dan moet het zo zijn. Ik heb me teruggetrokken op de bank, met een kopje thee me nogmaals omgewenteld in dat heerlijke writersblock.