Hou ik op links een schuin oog op de log van vriendin A. om de laatste berichtgeving over haar zieke vader te volgen valt op rechts ineens een oud collega om.
Boem. 44 jaar, in elkaar gezakt, hartaanval, niet meer te reanimeren, dood. Laat achter: een vers getrouwde vrouw, 2 dochters en een enorme club verbijsterde vrienden, collega´s, oud collega´s.
Het blijft een lastig fenomeen, dood. Ondanks het feit dat het er bij hoort (één ding is zeker...) blijft het wat mij betreft liever iets voor de dikke zaterdageditie van de Volkskrant ("even de familieberichten lezen...") dan voor het echte leven, of in ieder geval mijn leven.
Ik vind de dood gewoon niet zo passen bij de meeste mensen met wie ik af en toe tot zeer regelmatig contact heb. Men is allemaal nog zo levend. En dan toch ineens niet.
De confrontatie is hard.
De realiteit rauw.
Het leven dood.
maandag 19 april 2010
maandag 12 april 2010
vrijdag 9 april 2010
K's kinderschare
Er zit natuurlijk best een aardig leeftijdsverschil tussen onze oudste telg en onze jongste telg. En dan zijn er periodes dat het verschil zo groot is dat het niet goed mogelijk iets samen kan doen. Zoals wanneer de oudste groot genoeg is om te schommelen en de jongste nog niet eens kan blijven zitten op een stabiele ondergrond. Of wanneer de oudste groot genoeg is om een hele grote hoge legotoren te bouwen en de jongste zijn grootste lol haalt uit het omduwen van hele grote hoge legotorens.
Maar er zijn ook periodes dat het verschil kleiner wordt en dat dingen heel goed samen gaan.
Zo zijn we nu aanbeland in het tijdperk van 'samen liedjes zingen voor het slapen gaan'. Dat doen we op het grote ouderlijk bed. Ik zit in de kussens en zing, al dan niet bijgestaan door de tekst in het liedjesboekje, allerlei liedjes en versjes uit de oude doos (ze blijven leuk, meezingbaar en opzwepend, echt waar, zelfs 'Hop Marjanneke' doet het keigoed bij de jeugd). En de 3 kinderen, variërend in de leeftijd van 8 naar 5 tot 2, zingen, springen en dansen op het bed.
Maar toch. Het leeftijdsverschil blijft zichtbaar.
Want daar waar V.'tje springt, zingt en ter bedde stort, bekijkt V. tevreden haar billen in de grote spiegel terwijl ze omhoog springt.
Maar er zijn ook periodes dat het verschil kleiner wordt en dat dingen heel goed samen gaan.
Zo zijn we nu aanbeland in het tijdperk van 'samen liedjes zingen voor het slapen gaan'. Dat doen we op het grote ouderlijk bed. Ik zit in de kussens en zing, al dan niet bijgestaan door de tekst in het liedjesboekje, allerlei liedjes en versjes uit de oude doos (ze blijven leuk, meezingbaar en opzwepend, echt waar, zelfs 'Hop Marjanneke' doet het keigoed bij de jeugd). En de 3 kinderen, variërend in de leeftijd van 8 naar 5 tot 2, zingen, springen en dansen op het bed.
Maar toch. Het leeftijdsverschil blijft zichtbaar.
Want daar waar V.'tje springt, zingt en ter bedde stort, bekijkt V. tevreden haar billen in de grote spiegel terwijl ze omhoog springt.
maandag 5 april 2010
K's tom tom
Toen ik afgelopen november voor de 824ste keer verdwaalde, al rijdend het verouderde stratenboek opvrat op zoek naar E2D5C op de kaart van Schiedam West kwam het over me. Dit kon zo niet langer doorgaan. Na mijn bevrijdende coming out, 5 jaar geleden, dat ook ik gewoon een vrouw ben die niet kan kaartlezen, moest ik maar eens stoppen met deze levensgevaarlijke capriolen, die meest van de tijd me niet eens dichter bij het einddoel brachten.
Dus ik vroeg voor mijn verjaardag een tom tom aan mijn echtgenoot. En aangezien mijn echtgenoot destijds nog geen student was kreeg ik acuut een hele mooie tom tom.
Mijn leven is zo rete overzichtelijk sindsdien. Ik zoef over binnenwegen, de kortste route naar Stampersgat, terug langs het water, bijgestaan door Willem die mij bemoedigend en zeer geduldig de weg wijst. En geen gezucht van Willem als ik eens een afslagje mis doordat ik de afstand verkeerd inschat, hij vraagt me vriendelijk te draaien en het nog eens te proberen.
Thuis aan tafel uit ik regelmatig mijn blijdschap over dit prachtige verjaarskado. V.'tje neemt dat serieus. Hij heeft bedacht dat hij zijn moeder best een beetje kan helpen. Dus als wij nu thuis vertrekken op de fiets roept hij bij de eerste bocht: "Deze kant op mama, deze kant op!" Hij is een tikje minder geduldig dan Willem en ook iets eigenwijzer: "Nee mama niet deez kant, die die DIEIEIEIE!!!"
Dus ik vroeg voor mijn verjaardag een tom tom aan mijn echtgenoot. En aangezien mijn echtgenoot destijds nog geen student was kreeg ik acuut een hele mooie tom tom.
Mijn leven is zo rete overzichtelijk sindsdien. Ik zoef over binnenwegen, de kortste route naar Stampersgat, terug langs het water, bijgestaan door Willem die mij bemoedigend en zeer geduldig de weg wijst. En geen gezucht van Willem als ik eens een afslagje mis doordat ik de afstand verkeerd inschat, hij vraagt me vriendelijk te draaien en het nog eens te proberen.
Thuis aan tafel uit ik regelmatig mijn blijdschap over dit prachtige verjaarskado. V.'tje neemt dat serieus. Hij heeft bedacht dat hij zijn moeder best een beetje kan helpen. Dus als wij nu thuis vertrekken op de fiets roept hij bij de eerste bocht: "Deze kant op mama, deze kant op!" Hij is een tikje minder geduldig dan Willem en ook iets eigenwijzer: "Nee mama niet deez kant, die die DIEIEIEIE!!!"
Abonneren op:
Posts (Atom)