K's wintertijd

Ook al haat ik het ieder jaar meer dat de dagen kort en donker worden, deze eindeloze zondag is het echt de beste van het jaar. Ieder uur weer kijk ik op de klok en denk ik verbaasd  "Ach... zo vroeg pas..."

K's pakezel

Ik was tot nu toe erg in mijn nopjes met het speelgedrag van V.'tje. Daar waar zijn zussen verzuipen in de frutsels en prutsels, in ieder laatje kleine poppetjes, balletjes, knipseltjes bewaren, heen en weer sjouwen met knuffels in doekjes in koffertjes in mandjes in een emmer. Daar speelt V.'tje met samenhangend speelgoed. Hij speelt met auto's in de parkeergarage (heel soms mag Dora meedoen), hij speelt met de duplotrein op de duplotreinbaan (heel soms mag 'Swieber niet stelen' in het wagonnetje), hij speelt met een bal als hij wil voetballen. Helder duidelijk en bovenal overzichtelijk én goed op te ruimen.

Maar er komt verandering in. En of hij nou aangestoken is door het typische verzamelgedrag van zijn zussen of dat het een fase is (o alsjeblieft laat het een fase zijn) is niet duidelijk. Het feit is dat hij de hele dag, van hot naar her, in bed en aan tafel, een hele optocht aan vaste en wisselende contacten bij zich draagt.

Vaste prik is grote vriend de Lollifant (van de gelijknamige Pooh-film, bijzonder de moeite waard voor jonge kinderen én hun ouders, eerlijk is eerlijk, ik kan er geen genoeg van krijgen...). De nek van de Lollifant neemt inmiddels een ernstig dunne vorm aan aangezien hij al maanden en maanden onder de arm van V.'tje woont. En de rest van de speletoestand is afhankelijk van de bui van de drager. De 101 dalmatier pup die bij Lollifant hangt is sinds de afgelopen week in the picture. Een roze tasje met kastanjes heeft hiervoor het veld moeten ruimen. In zijn andere hand bevinden zich de afgelopen 2 dagen een gouden autootje en één of ander supermarktlokkertje.

En dat is hoe hij de dag doorloopt. En wee je gebeente als één van zijn favorites uit het oog raakt. Acuut! Grote paniek! Niemand de deur uit!

's Avonds, als de engel slaapt, peuter ik de kleine speelgoedjes uit zijn dichtgevouwen warme handjes en leg ze in het zicht op zijn commode. Dan kan hij ze in ieder geval niet per ongeluk opeten.

K's herinnering

Toch geinig.

Dat ik me altijd zal kunnen herinneren dat F. op deze avond in 2007 er echt even uit moest en op het punt stond een potje te gaan poolen. En dat hij om half 8 besloot dat het wellicht niet verstandig was om te gaan.

Dat ik me altijd zal kunnen herinneren dat ik liefste vriendinnetje S. om half 8 smste dat ik een knapje en een klotsje had gevoeld.

Dat ik me altijd zal kunnen herinneren dat schoolvriend K. om een uur of half 9 belde om te vragen hoe het eigenlijk ging. Nou best zei ik nog. Want zo ging het. Al was ik het wel spuug en spuug zat.

En dan te bedenken dat ik altijd een beetje moest zuchten van mijn moeder die ieder jaar weer het verhaal vertelde van de boerenkool, de douche terwijl "je vader stond te stressen dat ik eronderuit moest komen" en de 'floep daar was je al diezelfde avond nog'- bevalling.

K's knarslapje (deel 2)

Mijn knarslapje en ik, wij hebben het nog niet echt gevonden met elkaar. We vallen nu een krappe 2 weken samen in slaap en er is nog geen ochtend geweest dat we samen wakker werden. De eerste paar ochtenden trof ik mijn knarslapje keurig op het nachtkastje aan. Geen idee hoe het daar terecht was gekomen.

Vorig weekend werd het gekker. Mijn knarslapje lag niet op het nachtkastje, niet onder mijn kussen, niet naast mijn bed. Het enige dat ik me nog vaag kon herinneren was dat ik ergens 's nachts had gedroomd dat ik een stapel kleren stevig aandrukte. Beneden op de mat trof ik de factuur van de tandarts, een enorme stimulans om mijn knarslapje stante pede terug te vinden, anders kon dit wel eens een hele dure hobby gaan worden.

En zo kwam het dat ik de hele zaterdagmiddag besteedde aan het terugvinden van mijn knasrslapje. Gestuurd door de herinnering aan mijn vage droom zocht ik tussen de stapel onderbroeken, de t-shirts, de broeken, in de sokkenmand, bij het beddengoed, in de mand met skikleren. Alles moest van de muur, de stofvlokken vlogen in het rond, en passant stofzoog ik de dikke spin op, die het nachtkastje van F. bleek te bewonen, waarna ik de stofzuiger een half uur aan liet staan omdat ik bang was dat de griezel anders door de slang eruit zou kruipen. En langzaam bekroop mij het unheimische gevoel dat ik rare dingen doe 's nachts, en dat ik misschien wel mijn knarslapje door de wc had gespoeld.

Ik kocht de kinderen om, als zij het knarslapje zouden vinden mochten ze tv kijken mét chips erbij. Dus zij rolden over het bed, om te voelen of het echt nergens lag, kropen onder het bed, schoven alles nog eens opzij. Niets noppes nada. Gewoon van de aardbodem verdwenen.

Toch hield ik moed. Wie weet zou ik in de nacht een helder moment krijgen en zo in één vloeiende beweging mijn knarslapje onder uit tussen de weet ik veel wat vandaan vissen. En zo geschiedde.

Om half 5 in de ochtend strek ik me asociaal dwars over het bed uit en waar steek ik mijn teen in? Juist.

Samen wakker worden zit er nog steeds niet in maar sinds die barre zoektocht hou ik mijn knarslapje beter in het slapende oog.