V's amandelen

Het was alweer twee en een half jaar geleden. En die neusamandelen van V., die waren weer aangegroeid. Dat doen ze, neusamandelen. De ellendelingen. Dus het was weer de hoogste tijd.

Godzijdank had ze afgelopen weekend genoeg gespaard om een DS te kopen.

K's roem

"Zeg", zei de 70 jarige eigenaresse van het enige leuke speelgoedwinkeltje in de wijde omtrek: "zag ik jou niet op tv van de week?"

K's tv debuut

Ooohoo... Weet ik veel.
Mijn nieuwe tuniekje is natuurlijk hartstikke leuk, beetje chinezig met groen (doet het altijd wel goed bij mijn ogen) en paars (echt retehip). Maar het is een beetje zakkig en het glimt. Dat is natuurlijk helemaal niet handig onder die grote lampen. Dat jurkje met die figuurtjes is vrouwelijker. Alhoewel, ze zeggen dat je op televisie ruim 3 kilo dikker lijkt. En dan zijn horizontale lijntjes, al zijn het figuurtjes, natuurlijk uit den boze. Zal ik dan toch maar voor mijn bloemetjesjurk gaan? Die heeft zijn succes al eerder bewezen. Dat zal de doelgroep van Omroep Max best een leuke jurk vinden. Toch? Of ben ik dan te fleurig?

K's mission impossible

Niet perse om ons als ouders in te dekken, maar toch wel om aan te geven dat het echt niet allemaal aan F. en mij heeft gelegen als V.'tjes opvoeding een mislukking blijkt te zijn.

V., E. en V.'tje spelen gebroederlijk met de lego. V.'tje is het óf ergens niet mee eens óf loopt over van liefde voor zijn zus en zet zijn tanden in E. haar schouder. E. schreeuwt het uit. Wrijft over haar pijnlijke schouder en kijkt beschuldigend naar haar ouders: "V.'tje bijt mij. Dat mag hij toch niet?!"

Nee natuurlijk niet. Het kind heeft helemaal gelijk. Ik neem mijn verantwoordelijkheid, spreek V.'tje bestraffend toe (terwijl ik door mijn knieën ga en een low tone of voice gebruik) en zet hem op de gang. Na, op een week na, 2 minuten haal ik hem van de gang af, leg gehurkt nogmaals uit dat hij niet mag bijten. V.'tje zegt dat hij het nooit meer zal doen en we doen de goedmaakhug. Om het helemaal correct af te ronden geef ik V.'tje de opdracht zijn zus een sorrykus te geven. Dat zal hij doen.

Ik loop de keuken in en verlies daardoor mijn zicht op de kamer en op de goedmaakhug tussen broer en zus. Terug in de kamer vraag ik V.'tje of hij E. een kus heeft gegeven. "Ja!" zegt hij. Maar als doorgewinterde moeder ga ik niet over één nacht ijs dus ik vraag E. of zij een kus heeft gekregen. "Ja!" zegt zij.

"OOh liegbeest", hoor ik V. tegen haar zusje zeggen.
"Ja nou", fluistert E. "ik wil helemaal geen kus".

K's tekortkoming

Over het algemeen vind ik mezelf als opvoeder best een hele peer. Ik ben mezelf, ik maak onwijs leuke grappen, ik word boos indien noodzakelijk, ik ben ook maar een mens en schuw niet dat te laten zien, ik stel grenzen, ik help, ik leg uit maar niet tot in den eeuwigheid, etcetera etcetera.

Vanavond stuitte ik op een duidelijke tekortkoming. Eéntje in de categorie 'daar kan ik helemaal niets mee'. Het omgaan met kinderen die een spelletje spelen en niet tegen hun verlies kunnen. En in dit geval waren het mijn eigen kinderen.

Na het in bed leggen van V.'tje (wat ik by the way weer heel opvoedkundig had gefixed) schoof ik aan bij een Winnie de Poeh achtige mens-erger-je-niet variant. De meiden hadden allebei al 2 poppetjes binnen, F. nog maar één en voor de gezelligheid hadden ze ook alvast een rode Winnie de Poeh van mij in zijn huisje gezet. We dobbelden, we verzetten de pionnetjes, we jaagden op elkaar en we hadden plezier.

Totdat...
V. in tranen uitbarstte omdat E. haar eraf moest slaan.
E. boos werd op mij omdat ze helemaal niet wilde dat ze V. moest slaan.
F. een lachstuip kreeg.
Ik zei dat het klaar was en we naar bed gingen.
E. hysterisch begon te huilen omdat ze niet naar bed wou.
F. heel wijselijk zijn mond hield en ondertussen stiekem het spelletje opruimde.
V. snikkend de kamer verliet om haar pyama aan te trekken.
E. stampvoetend achter haar zus aan ging.

Ik kan er helemaal niks mee. Ok, het zijn maar kinderen en ze hebben nog een hoop te leren en dat moet van ons komen maar toch. Wat een bijzonder vreemd gedrag. Gelukkig herkent F. wel het één en ander. Dat biedt perspectief.

K's oneindige gulheid

Het weekendje bij mijn ouders stond al driekwartjaar op de planning. F. had zijn jaarlijkse weekendje 'biertjes drinken met oude vrienden' koud vastgelegd toen mijn moeder enthousiast riep dat ik en de kinderen en de hond dan hartstikke welkom waren bij haar en mijn vader. Toen was ze nog enthousiast, inmiddels denkt ze daar heel anders over, maar daarover later meer.

Dus afgelopen vrijdag togen de kinderen en de hond en ikzelf in de BMWX5 totaal volgepakt met logeerspullen en spullendingen richting ouderlijk huis (wat feitelijk niet mijn ouderlijk huis is maar wel de stad van mijn roots en de plek waar mijn ouders inmiddels gesettled en gelukkig zijn, dus). Ik had wat hoofdpijn en waterige ogen en warm lijf maar dat mocht geen naam hebben. Na 3 wijntjes en de bloemkool en gehaktballen van mijn vader was er geen vuiltje meer aan de lucht. Ik deed leuk mee en maakte grapjes waar we allemaal hard om lachtten, het leek net vroeger.

Na een ietwat brakke nacht, wat natuurlijk kwam door het feit dat de liefde van mijn leven niet naast mij lag maar stomdronken door Oberhausen liep te zwalken, werd ik niet helemaal van jetje wakker. Beetje erg misselijk, tikje veel diarree, warm koud koud warm, ik moest eigenlijk alleen maar een beetje liggen en veel slapen. Hoe enig voor mijn ouders. Komt je dochter gezellig langs met 3 onzelfstandige kinderen en een hond, duikt ze vervolgens de hele dag in het logeerbed.

Er was echt de godganze dag geen lol aan mij te beleven. Het enige wat ik af en toe deed was sms'en met F. die net zo brak in zijn hotelbed lag. Bij hem had het alleen te maken met een kleine misrekening, hij had verzonnen dat hij nog wel als een jonge god de kroegen in Oberhausen tot 7 uur 's ochtends onveilig kon maken, tja...

Maar goed, toen ik me zondags weer iets beter voelde haalden mijn ouders opgelucht adem, ik zou in ieder geval met het hele konvooi in de loop van de dag vertrekken. Dan hadden zij nog even tijd om bij te komen van deze orkaan en konden ze zich vervolgens storten op het inpakken van de koffers aangezien ze binnen 2 dagen naar Frankrijk af zouden reizen voor een korte doch welverdiende vakantie.

Toen ik ze vandaag, onderweg van werk naar huis, even belde om te checken of ze klaar waren voor vertrek bleek ik nog een klein kadootje voor ze te hebben achtergelaten. Ze waren allebei niet zo erg lekker, ze voelden zich misselijk, hadden diarree, en ook wel erg warm koud koud warm. Het hotel van de eerste week van de vakantie hadden ze net geannuleerd.