"Je moet eerst voor jezelf zorgen."
"Dat heb ik van papa geleerd."
"Dus ik ben weggerend."
"..."
"Heb zelfs me DS laten liggen..."
E. (5 jaar)
maandag 25 januari 2010
woensdag 13 januari 2010
K's mannen
An sich zou ik er onderhand iets van moeten begrijpen. Zou je denken. Na 2 jaar en 3 maanden. Ik had het in ieder geval gehoopt. Dat een man van mijn eigen vlees en bloed enig licht zou werpen over de duisternis die het fenomeen man vaak voor mij is. Dat ik door mijn eigen zoon bezig te zien eindelijk mijn eigen man beter zou kunnen volgen. Dat leek mij bijzonder handig.
De stand van zaken is teleurstellend. Ik begrijp er eigenlijk feitelijk alleen maar minder van. Waarom, in godsnaam, waarom wil je heel hard op je plastic fiets over de houten vloer fietsen, jezelf tot stilstand botsen tegen de achterdeur en dan triomfantelijk melden dat je 'brommer botst'? Wat bezielt je als je je tanden zet in de kuiten van je zus en dan zeer verongelijkt gaat huilen als zij boos wordt? Wat gaat er in je koppie rond als je met je wijsvingertje over de plastic borsten van de Assepoesterbadschuimfles wrijft en verheerlijkt 'tietuh' murmelt? Waarom ga je vanuit een ontspannen ruststand op de bank ineens gooien met duplo blokken? En dan bij voorkeur naar het glas-in-lood-raam? Hoe komt het dat speelgoed dat al 7 jaar kras en deukvrij meegaat ineens in 1000 stukken uiteen valt? Why on earth gooi je iedere nacht je dekbed uit je ledikant, ook als het 10 graden vriest? Hoe kan het zo zijn dat je hysterisch wordt van een nieuwe warme winterslaapzak en deze pas aan wilt nadat allebei je zussen zijn komen vertellen dat deze slaapzak je "echt heel goed staat", dat je "er echt heel mooi uitziet"? Waarom verdwijnt al het zand uit de zandbak? En dan nog wat, waar blijft dat zand uit de zandbak in vredesnaam?
Ik vind mijzelf af en toe terug, met 2 handen in de lucht, meewarig mijn hoofd schuddend, terwijl ik "testosteron testosteron" mompel. En dan kijk ik F. aan, hopend op enig wederzijds begrip, maar nee, die kijkt glimmend van trots en mannelijkheid naar zijn zoon.
Wat deze zoon mij in ieder geval de afgelopen 2 jaar en 3 maanden heeft doen inzien is dat ik mijn man nooit zal begrijpen. Die helderheid is dan wel weer prettig.
De stand van zaken is teleurstellend. Ik begrijp er eigenlijk feitelijk alleen maar minder van. Waarom, in godsnaam, waarom wil je heel hard op je plastic fiets over de houten vloer fietsen, jezelf tot stilstand botsen tegen de achterdeur en dan triomfantelijk melden dat je 'brommer botst'? Wat bezielt je als je je tanden zet in de kuiten van je zus en dan zeer verongelijkt gaat huilen als zij boos wordt? Wat gaat er in je koppie rond als je met je wijsvingertje over de plastic borsten van de Assepoesterbadschuimfles wrijft en verheerlijkt 'tietuh' murmelt? Waarom ga je vanuit een ontspannen ruststand op de bank ineens gooien met duplo blokken? En dan bij voorkeur naar het glas-in-lood-raam? Hoe komt het dat speelgoed dat al 7 jaar kras en deukvrij meegaat ineens in 1000 stukken uiteen valt? Why on earth gooi je iedere nacht je dekbed uit je ledikant, ook als het 10 graden vriest? Hoe kan het zo zijn dat je hysterisch wordt van een nieuwe warme winterslaapzak en deze pas aan wilt nadat allebei je zussen zijn komen vertellen dat deze slaapzak je "echt heel goed staat", dat je "er echt heel mooi uitziet"? Waarom verdwijnt al het zand uit de zandbak? En dan nog wat, waar blijft dat zand uit de zandbak in vredesnaam?
Ik vind mijzelf af en toe terug, met 2 handen in de lucht, meewarig mijn hoofd schuddend, terwijl ik "testosteron testosteron" mompel. En dan kijk ik F. aan, hopend op enig wederzijds begrip, maar nee, die kijkt glimmend van trots en mannelijkheid naar zijn zoon.
Wat deze zoon mij in ieder geval de afgelopen 2 jaar en 3 maanden heeft doen inzien is dat ik mijn man nooit zal begrijpen. Die helderheid is dan wel weer prettig.
dinsdag 5 januari 2010
K's gelukkige nieuwjaar
Over de start van 2010 niets dan lof.
Dat belooft veel goeds voor de rest van het jaar.
Kom maar op, ik heb er zin in!
En Jonas heeft ook genoten, alleen net effe anders.
Dat belooft veel goeds voor de rest van het jaar.
Kom maar op, ik heb er zin in!
En Jonas heeft ook genoten, alleen net effe anders.
Abonneren op:
Posts (Atom)