K's slaapfeestje

Laat ik met het eind beginnen. Ze waren om 7 uur pas wakker. Eerlijk is eerlijk, dat viel alles mee. Je hoort zat verhalen over toestanden met kinderen die om 5 uur ’s ochtends al door je huis stuiteren. Dat was zeker niet het geval.

Dat ze pas om half 4 allemaal stil waren is daar wellicht de oorzaak van. En dat ze pas stil werden toen F. er met zijn slaapzak tussen ging liggen geeft aan dat kinderen van 9 en 10 veel meer energie hebben dan ik ooit had kunnen verzinnen. Want als ik dat ook maar enigszins had verzonnen was dat hele F**ing slaapfeestje er van z’n lang zal ze leven niet gekomen.

En dat terwijl het in den beginne nog redelijk hoopvol leek. Ze hadden schreeuwend en tetterend The Voice gekeken, we hadden bij iedereen een valeriaantje door de appelsap gedaan (geintje… al was het waarschijnlijk een briljante oplossing geweest) en de bedden in de woonkamer waren zonder noemenswaardige gevechten verdeeld. Dus om half elf togen F. en ik redelijk opgewekt naar boven. Wij zetten onszelf met boek en angry birds in bed, rekening houdend met nog een uurtje of anderhalf rellen. Hoe naïef kan je zijn?

Binnen het uur meldden zich 3 verstandige kinderen (de welbekende afhakers) bij ons bed met het verzoek boven te mogen slapen. Er bleven er 5 over die beneden vooral het stuk ‘feestje’ van het ‘slaapfeestje’ heel serieus namen. Af en toe sukkelde één van ons in slaap om weer wakker te schrikken van aanzwellend geluid vanuit de woonkamer. Het kwam in een soort van golven. Eén van de jongens maakte dan een stomme grap, de meisjes gingen daar nog stommer om lachen en vervolgens schreeuwden de jongens tegen elkaar hoe leuk deze grap was geweest. Het deed denken aan vroeger, toen we nog babies hadden. Dat je in bed ligt, alert op ieder geluidje, met de mantra ‘val in slaap kleintje val in slaap kleine baby val nou in slaap klein monster’ in je hoofd, en dat je dan voor je gevoel, ondanks alles, nét in slaap bent gesukkeld als het geluid uit de babykamer aanzwelt tot een serieus niet langer te ontkennen gekrijs. De baby blijkt niet te slapen. En ik denk dat iedere jonge ouder het met mij eens is dat de week waarin het erop gaat lijken dat die nachtelijke toestanden voorbij zijn één van de grootste zegeningen is in het jonge ouder bestaan.

Anyhow. Na 3 uur welverdiende rust moest er één plassen en had de rest trek in een boterham. De ochtend bestond uit het per sms geruststellen van de verschillende moeders dat zij echt niet de enige waren met een grijzig uitgeput kind op de bank.

V. vond het fan-tas-tisch. Dat is mooi want tot zover het hoofdstuk slaapfeestjes.

K's gesnuffel

Lieve V.'tje,

Morgen is het zover, dag 1 van je schoolloopbaan. Waar je je, naar alle waarschijnlijkheid, aanstaande donderdag al van afvraagt of je echt iedere dag moet. Ja schat, iedere dag. Voorlopig nog even.

Je kroop vandaag bij mij op schoot voor een knuffel en ik snuffelde wat rond in je nekje. En ik mummelde iets van 'mmm... geen babietje meer, mmm... geen peutertje meer... mmm'. 'Dan moet er een nieuw babietje komen', opperde je. Zeker niet. Jij blijft de kleinste van het stel, en zo af en toe grijp ik je op schoot en snuffel ik rond in je nekje, zoals ik al deed toen je nog een babietje was . Je knikte instemmend. Het is een goed plan.

Je bent toe aan school, zoals we dat een tijdje roepen, zoals beaamd wordt door de juffies van het kinderdagverblijf en zoals ook de juf van groep 1 bevestigt na een paar middagen wennen. Je bent gretig, op zoek naar nieuwe dingen, niet bang om in het rond te kijken. Je kijkt de wereld in en vraagt wat er voor je bij is. Je maakt contact, bent nieuwsgierig en duidelijk over hoe je het graag wilt. Je bent toe aan school.

En wat fijn is, is dat er op school iedere dag weer een hele hoop jongetjes zijn. Want ooohhh wat heb je af en toe behoefte aan jongetjes. Jongetjes om mee te rennen. Jongetjes om mee te knokken. Jongetjes om mee te gillen. Jongetjes om mee te voetballen. Jongetjes om mee te gooien. Jongetjes om mee te stoeien. Oerdriften die vervult moeten worden maar waar je zussen hun keurige neusjes voor ophalen.

Je wereld gaat groter worden kleine man. En daar gaan we weer, het inmiddels bekende maar nooit beminde loslaten klopt weer aan de deur. En tja, het is toch zo dat je als nummer 3 net wat minder toestand veroorzaakt met deze stap dan nummer 1 deed. We zijn toch al een beetje door de wol geverfd geraakt. Been there, seen it. Al heb ik me daar wel vaker in vergist.

Ik gun je een vrolijke fijne wereld waarin iedereen je met open armen zal ontmoeten omdat jij dat leuke ventje bent met die blonde krullen waar ze op zaten te wachten. En ik weet ook dat het anders zal zijn. Vergeet dan niet dat ik je op schoot zal grijpen en in je nekje zal snuffelen. Gewoon omdat dat fijn is.

K's ruimtelijke inzicht

Ik kan maar het beste meteen met de deur in huis vallen: dat is niet al te best.
Helaas. Want ik zou echt heel graag een drommels goed ruimtelijk inzicht hebben. Dat je 1 keer een vluchtige blik op de kaart werpt en vervolgens gewoon de weg vindt. Of dat je zo quasi nonchalant om het hoekje kijkt en meteen ziet dat de bank die draai prima kan maken en dat dat dan ook nog waar blijkt te zijn. Of dat je als de bank de draai niet meteen kan maken nog 3 verschillende manieren kan verzinnen waarop het waarschijnlijk toch wel kan. Maar helaas.

Wat ik wel heel goed kan is knopen hakken. Over waar we naar toe gaan op vakantie. Over dat jurkje of die schoenen. Of over de koelkast die vervangen moet worden. Op het moment dat de teller op minimaal 28 jaar staat (als het niet meer is), het water permanent onder in de koeling staat, we al jaren klagen over te weinig vriesladen en de Wehkamp een korting geeft van 25% heb ik de knoop snel gehakt. Wiehoe een nieuwe koelvriescombinatie voor in de schuur met 3 vriesladen, 3!!!

"Zeg schatje, hoe hoog is die nieuwe koelkast?"
"Stond er niet bij volgens mij... ach in het ergste geval past de magnetron er niet meer bovenop."

Gister werd hij bezorgd. De bezorgjongens schoven hem scheef de schuur in, wilden de draai maken om de koelkast rechtop te zetten en klemvast. Scheef in de schuur, geen beweging meer te krijgen in die hele koelkast. Eén van de jongens legde moedeloos zijn hoofd tegen de koelkast aan. Ja jemig, het was vrijdag einde van de dag, hij wou ook naar huis.  F. nergens te bekennen (zat ergens in Dld te bieren ter ere van het jaarlijkse dispuutsuitje), ikke vrouw alleen, 3 onzelfstandige kinderen, dacht alleen maar: "boehoe ik wil deze nieuwe koelkast in mijn schuur!" "Maar hoehoe???"  De bezorgjongens zagen het lijk al drijven en duwden de ontvangstbevestiging onder mijn neus, of ik even wilden tekenen. Gekke gerritje dacht ik, eerst een oplossing voor dit inmense probleem, no way dat ik zometeen een mega koelvriescombinatie in mijn iemiemienie keukentje heb staan.

Gelukkig zaten wij nog midden in een roseetje op een kleedje en kwamen daar mijn bijdehante buurvrouwen aangesneld, van wie er één gespecialiseerd is in het verzinnen van creatieve oplossingen voor onmogelijke toestanden. Ze ging direct helemaal los: dat er dan maar een stuk uit het plafond gezaagd moest worden, of één van de bezorgjongens misschien een decoupeerzaag bij zich had, en dat ik als koper natuurlijk geen boodschap had aan het feit dat het vrijdag einde van de dag was en of ze het niet nog eens andersom konden proberen met de deur naar het noorden en... Ik stond er een tikje appelig bij dat moet gezegd worden, de bezorgjongens zagen er niet veel beter uit.

Toen kwamen de buurmannen. Die bekeken de toestand, hoorden de wild west ideeën van de creatieve buurvrouw aan en zeiden resoluut: "We moeten graven." En zo geschiedde. Ik stuurde de bezorgjongens naar huis, reikte de schep aan, smste F. over wat gaande was en hoen ruimtelijk rund ik weer was geweest en bleef op afstand. Buurjongen B. zat er op zijn hurkjes bij en hoopte hard op een spannende schat maar het bleef bij een briljant idee, een kwartier werk voordat de koelkast zijn draai kon maken en vervolgens stond als een huis.

De magnetron past er overigens niet meer bovenop. Op een haar na uiteraard.

K's dikke tranen

40 jaar groeien

2 uur en 33 minuten zagen

Crimineel is het.

Het enige maar dan ook enige goeie nieuws is dat ik het kleedje met het roseetje beter kan zien liggen vanuit het zolderraam...

CitatenK's

V.'tje en ik zitten in het bubbelbad.
De bubbels zijn er nog niet dus we darren wat rond in het bad.
Als de bubbels aan gaan schiet V.'tje het bad uit.
Hij kijkt over zijn schouder en roept:
"Mama! Wat wordt dat?"

K's bezwaarschrift

Een weergave van het gesprek tussen mijzelf (hierna te noemen K.) en de mevrouw van de gemeente (hierna te noemen MvdG), een afgevaardigde van de mediation club die je eerst door moet voordat je bij de bezwaarcommissie terecht komt:

MvdG: “Wij hebben u uitgenodigd om te praten over uw ingediende bezwaarschrift”.

K: “Ja dat klopt”
MvdG: “Uw bezwaarschrift ligt hier voor mij”.
K: ….
MvdG: “Kunt u mij even vertellen wat er in uw bezwaarschrift staat?”
K: “Uuh, u vraagt mij nu om te vertellen wat ik u opgestuurd heb en wat u daar voor u heeft liggen?”
MvdG: “Ja. Graag”.

Ik wil natuurlijk niet direct mijn eigen glazen ingooien door te vragen of ik soms tentamen kom doen. Aldus aldoende, ik vertel de mevrouw van de gemeente wat er in het bezwaarschrift staat dat zij voor zich heeft liggen op de tafel.

MvdG: “Tja, het is dan wellicht zo dat de wortelopdruk misschien nu nog wel meevalt maar die wordt hoogstwaarschijnlijk de komende jaren erger en erger”.

K: “Dat is mogelijk. Maar goed, het blijft een parkeerplaats en geen voet- of fietspad. Dat maakt dat het gevaar voor voetgangers en fietsers er niet is”.
MvdG: “Tja. Stel dat de wortelopdruk van dien aard wordt dat er echt daadwerkelijk stenen uit de bestrating worden geduwd…”
K: “Ja?”
MvdG: “Dan liggen er losse stenen op het plein”.
K: “Oei?”

De mevrouw van de gemeente knikt ernstig. Ze zet haar hand onder haar kin en start met nadenken.
Ik denk dat ik even moet wachten.

MvdG: “We kunnen natuurlijk kijken of we de bomen meer ruimte kunnen geven door stenen in een vierkant er om heen weg te halen, de reeds uitstekende wortels terug te dringen, zodat alles weer ondergronds plaatsheeft en dan in het gemaakte vierkant waar de stenen uit gehaald zijn wat heesters planten zodat je ook zeker weet dat er geen stenen meer in terecht komen want dat zou dan weer betekenen dat je terug bij af zou zijn wat natuurlijk zonde zou zijn, neemt niet weg dat er dan minimaal en maximaal 6 parkeerplaatsen geofferd moeten worden en de bomen eigenlijk te weinig ruimte hebben ook in de lucht waar de takken zitten zoals mijn collega’s onlangs hebben gezien toen ze zijn gaan kijken naar waar ik ze heen gestuurd had naar aanleiding van uw bezwaarschrift …”

Vol verbazing staar ik haar aan. Wauw. Wat een lange zin.

K: “Tja, nou, klinkt goed. Denk ik. Ik bedoel als de bomen dan kunnen blijven dan is dat toch wel wat ik graag zou willen. En de andere mensen in de straat ook”.
MvdG: “Dat moet het Wijkplatform dan wel betalen. En daar ga ik niet over”.
K: “Maar het kappen van de bomen kost toch ook geld, dat wordt nu bespaard”.
MvdG: “Dat is een ander potje”.
K:”…”

Ik ben niet zo goed met al die potjes van de gemeente dus om het geheel niet ingewikkelder te maken dan het al is hou ik even wijselijk mijn mond.

MvdG: “Voor nu is dit wel even genoeg. Ik heb het nodige uitzoekwerk te doen. Daar heb ik 1…2…3 weken voor. Het lijkt mij handig dat u mij belt want ik heb er een broertje dood aan als ik iemand moet bellen die de hele tijd niet bereikbaar is. Dat vind ik zo zonde van mijn tijd”.

Ze haalde me de woorden uit de mond maar ook dat hield ik wijselijk voor me.

K's net

Met gezwinde spoed haastte ik mij naar huis. Het zonnetje stond te stralen aan de strakblauwe lucht. Fuck de voornemens over "alcohol door de week alleen als het echt niet anders kan", dit was een emergency in zijn puurste vorm: Carpe Diem! Zo vond ook mijn echtgenoot, die al met de fles onder zijn arm stond toen ik de keuken in stormde, en ook mijn favoriete buurvrouw die al met het heilige kleedje over het plein draafde. Deze 1e school- cq werkdag moest grondig afgesloten worden. Met een glas in de hand en de neus in de zon.

Hè hè, wat een genot na al die natte druilerige grijze prut dagen. We zaten heerlijk, buurvrouw en ik op het kleedje, buurman en F. in een tuinstoel naast het kleedje (mannen schijnen rechtevenredig met hun leeftijd af te nemen in lenigheid). De mannen babbelden over iets met een v, over de 1e wedstrijd van het seizoen die altijd op de 1e zondag van september plaatsvindt, over de wedstrijd van gister die al gespeeld was ook al was het niet de 1e zondag van september en over de bal die heen en weer ging), wij vrouwen babbelden over de dag van vandaag, de mensen die we hadden gesproken, de mensen die we niet hadden gesproken en de mensen die we vooral niet hadden willen spreken.

De kinderen darden over het veld, deden een koprol en een radslag, stootte een teen, aten een chippie en zeurden om eten. Helaas was het daar zeker niet de tijd voor. De mannen stonden op om buurman 2 te helpen (zo zijn wij in de straat, staan altijd voor elkaar klaar) met het verbouwen van zijn tuin en buurvrouw en ik verschoven ons kleedje een stukje achter de zon aan en schonken nog eens wat in. We rekten ons uit in de zon, vergaten de tijd en ik vond het ineens prima dat de kinderen een filmpje gingen kijken. De mannen kwamen weer terug, babbelden over iets anders met een v, over een bamboehengel, een uitschuif telescoop hengel, een vergunning en een goede plek.

En toen... stonden buurman en F. op en gingen aan het eten beginnen. Buurvrouw en ik keken elkaar tevreden aan, wat hadden we dat weer goed voor elkaar. Toch?

Tijdens het eten, wat nogal gehaast verliep, zag ik in mijn ooghoek buurman 2 klapstoelen tegen onze schutting zetten, ik zag F. knikken en nog wat mosselen wegdauwen, de buurman zei iets in de trent van 'zo terug'. En terwijl ik mijn mond leeg at om te kunnen vragen wat wij met die stoelen moesten werd ik gekust: "het is wel goed toch, dat we even gaan vissen?"

Ik haalde adem, keek om mij heen en zag 3 onzelfstandige kinderen, de puinhoop van een haastig diner en geen man. In geen velden of wegen te bekennen. De hengel was ook weg.

K's niet geschreven vakantielogjes

Bij thuiskomst een opsomming van zaken waar ik een bijzonder leuk logje over had kunnen schrijven tijdens de vakantie (2 weken een familiecamping in Italie en 1 week onze vertrouwde wintersportplek en -gezelschap alleen dan in de zomer) ware het niet dat ik op vakantie was:

1. Men neme de blijdschap om de aankomst van een gezin met luidruchtigere kinderen dan de onze. Daar waar wij vroeger kermend wegzakten in de stoel bij een zojuist gearriveerd stel met schreeuwende kinderen en samen allerlei briljante ideeën hadden over hoe je deze kinderen veel beter zou kunnen opvoeden dan deze jammerlijke ouders deden, veren wij nu op en kijken elkaar gelukzalig aan: We zijn gered, we worden overschreeuwd.

2. Dan hebben we het feit dat je zo goed kan zien aan een stel dat het de vader én de moeder zijn van al de kinderen die ze bij zich hebben. Met al die samengeraapte gezinnen van tegenwoordig kom je nogal eens wat gezelschappen tegen waarvan je denkt: Mmmm...zij is vast de moeder van allebei, hij is vast niet de vader van de oudste maar met de jongste doet hij wel wat kleffer dus of dat is zijn favoriete stiefkind of zijn eigen maar ja hij ziet er eigenlijk niet echt uit als vader en daarbij doen zij samen ook een beetje stijfjes dus waarschijnlijk wil relatie 2 ook niet echt vlotten wat statistisch gezien klopt aangezien meer 2e dan 1e relaties stranden, jaja.....zo dus. Een stel waar vanaf straalt dat zij samen deze kinderen hebben gemaakt gebaard en groot gebracht is slechts een stel met kinderen, met hier en daar een kibbeltje ofzo. Nou ja, anyhow, het valt gewoon op.

3. Inmiddels zou ik zeker een Atje kunnen vullen met wat er allemaal in een Toyota Corolla blijkt te passen.

4. Het hele fenomeen camping is natuurlijk enorm logwaardig. Ik bedoel, hoe exibisionistisch moet je zijn dat je op 2 middelgrote passen van de buren vandaan je hele hebben en houwen zit te doen. En dat dát dan vrij voelt terwijl er nergens een coniferenhaagje te bekennen is, sterker nog, als ik 's ochtends in mijn niemendalletje de tent uit stap roepen er 6 relatief vreemden goedemorgen. Ze zitten net niet dichtbij genoeg om mijn weinig frisse ochtendodeur te ruiken maar het scheelt werkelijk niets.

5. En dan nog mijn klacht over die opblaasbare tenten. Wij zaten er helemaal klaar voor. Nieuwe buren met tent. F. had een biertje uit de koelkast gepakt, legde de Telegraaf opzij en zei tegen mij: 'K. draai je om, dit wordt cabaret'. Tegen de tijd dat ik mijn boek weggelegd had en mijn Hartmanstoel had omgedraaid was die fucking tent al opgezet. De nieuwe buurman maakte net fluitend de laatste scheerlijn vast. Tering! Wat is dit? En mijn jeugdtrauma dan?

6. Tot slot zou ik inmiddels zeker een Atje kunnen vullen met wat er allemaal ten overvloede in onze koffers zat. Snotmiljaar wat kan ik slecht inpakken zeg. Ik heb me sufgeïrriteerd aan mezelf.

K's afscheid

En daar sta ik weer. Met mijn dikke keel. Ik geef hem een hand en wil hem eigenlijk graag bedanken. Voor dat hij mijn meisje heeft leren lezen en schrijven. En dat hij er een leuk jaar van heeft gemaakt. Dat het best even wennen was voor haar in het begin, zonder al die knutsel en speeluurtjes, maar dat ze heel graag naar school ging het afgelopen jaar, en dat dat zeker ook door hem kwam.

De emotie in het moment overvalt me ieder jaar weer. De overgang naar wéér een jaar verder, afscheid nemen van het vertrouwde, loslaten, kleine meisjes worden groot, de volgende verandering.... Ik weet niet wat het is maar het maakt dat ik me weinig welbespraakt voel. Het enige wat ik eruit gepiept krijg is een lullig "bedankt".

Het valt hem niet op want hij heeft zijn eigen verhaal. Hij wil me graag vertellen hoe hij vanochtend een beetje overdonderd werd door ons meisje. Ze was zo verdrietig. En toen hij haar vroeg waarom ze moest huilen pakte ze hem beet en zei hem dat ze hem zo zou gaan missen.

Ik heb hem niet vastgepakt en ben niet gaan huilen. Heb het keurig gehouden bij het schudden van de hand en het lullige "bedankt". De volwassen versie van moeite met afscheid nemen.

K's salsa

Ik had er erg veel moeite mee zaterdagochtend. Iedere keer als de zon tussen de hagelbuien doorpiepte maakte mijn hart een sprongetje: "O zie je wel, het wordt wel een zomerfeestje!!!"  En als dan drie-en-een-halve minuut later de regen in bakken naar beneden kwam stortte ik me weer compleet gedesillusioneerd op mijn kooktaakje. Dat we 7 jaar geleden met een 6 uur oude wurm in de regen van het ziekenhuis naar huis gingen schaarde ik onder de vergissingen van moeder natuur. Op 18 juni is het natuurlijk warm en zonnig. Dus ik marineerde de garnalen en de kippetjes voor op de barbeque, ik maakte een zomerse salade met frambozen en stopte vooral veel tijd in het kleinsnijden van de mango voor de mangosalsa terwijl F. veel tijd stopte in het vijzelen van de vele kruiden voor de salsa verde. Heel veel tijd. Lekkere grote bakken vol salsa.

Dus. Het werd een binnenfeestje. De 7e verjaardag van E.

En dat gaf helemaal niets. Want kinderen geven niet om regen. Dus ieder moment dat het even kon spurtte de hele bende weer naar buiten om verder te gaan met pakkertje of om de hagelstenen op te vangen of om in de plas te dansen. En wij zaten met de grote mensen en heel veel wijn en bier lekker binnen. We kletsten een potje, we aten een taartje, we dronken eens wat, we roosterden de garnalen op de barbeque en de kippetjes in de pan, we aten de zomersalade en...

Nee dus! De in elkaar geploeterde salsa was mij geheel ontschoten! Hoe afschuwelijk was dat! Hagel en salsa. Een. Hele. Slechte. Combinatie.

Inmiddels weten we dat de salsa heerlijk is. Echt heerlijk. De mangosalsa doet het fantastisch met vis. De salsa verde is goddelijk op vlees. Ben benieuwd of we nog steeds zo lyrisch zijn over een week of twee, als we de bakken eindelijk leeg hebben....

K's rennende man

Als trotse echtgenote stond ik veel te vroeg klaar op de afgesproken plek, 2 kilometer voor de finish. De kinderen papten aan met de politieman die zijn auto over dwars op de weg geparkeerd had om het doorgaande verkeer tegen te houden. Ze vertelden de politieman dat papa ook langs zou komen en dat papa kaal haar had. De politieman deed vanaf dat moment heel hard zijn best om papa te spotten.

Na een half uur kwamen er 2 hele snelle lopers en vanaf dat moment vroeg V.'tje zich ongeveer 2x per minuut ongerust af waar papa bleef. De politieman maakte enorm leuke grapjes bij iedere enigszins kalende man en nog meer dijenkletsers bij een neger met een enorm afro kapsel. Thank god was F. van de vlotte deze run en kwam hij na een kleine 3 kwartier langs zoefen. De kinderen blij, de politieman niet, kon geen kant meer op met zijn enorme gevoel voor humor.

Maar goed, nadat we vriend A. nog hadden toegejuichd was de lol voor ons er wel af. Op de één of andere manier is 8 km echt zo'n punt dat iedereen er op zijn ellendigst uit ziet. Dus we gingen huiswaarts.

Na een paar uur stapte Zoef de Haas de tuin binnen. Retetrots op zijn tijd. Enigszins veroorzaakt door het feit dat hij graag wilde winnen van zijn voetbalmaatjes maar dat slechts terzijde. Snel is snel. We genoten nog van wat gezinsgeluk alvorens hij plezier ging maken met diezelfde voetbalmaatjes bij een bbq en een avondjes stappen. Dat hij van zijn fiets viel op weg naar de kroeg is niet heel belangrijk voor het verhaal maar wel voor de day after.

Hij voelde zich wat stijf en verrot vandaag.
Ik zei nog zo... je bent geen 20 meer.
En ook geen 30 meer. 

K's meegroeiklus

Ja natuurlijk was het de allerhoogste tijd. Een joekel van een peuter in een ledikant van 'n metertje twintig is proppen. Maar omdat V.'tje toch het allerliefst op zijn buik met zijn billen in de lucht slaapt vond ik het nog altijd prima kunnen. En had ik dus geen enkele reden om mijn laatste baby richting een groot bed te haasten. Heerlijk toch. Mijn kleine mannetje.

F. verzon een manier om de druk op te voeren. Hij beloofde de commode én het ledikant aan zijn zwangere nichtje. Tja, dan heb je ineens een deadline waar niet mee te sollen valt. Al vond ik dat we nog best heel eventjes konden wachten. En vanwege dat enorme uitstelgedrag hadden we het de afgelopen week (de week van de deadline) heel erg druk met verschuiven, verven, veranderen en verplaatsen.

Vrijdagavond stond ik de babykamer in te pakken.
"Gosj", zei ik een tikje weemoedig tegen F.: "negen en een half jaar...."
"Er zit inderdaad een hoop stof op", merkte F. op, die de dingen soms net even anders bekijkt.

Om de grote beddenruil een beetje soepel te laten verlopen moest het juniorbed wat van E. naar V.'tje ging van imago veranderen (van een romantisch ijzeren meisjesbed naar een stoer ijzeren jongensbed) en het grote bed waar E. in geacht werd te gaan slapen van uiterlijk veranderen (van saai wit puberbed naar gezellig bloemig meisjesbed). En dan ga ik ineens bewegen, dan kan ik los met sjabloontjes, leuke kleuren, kwasten.

Missie geslaagd: E. in de gloria met haar bloemige bed. V.'tje (na even sputteren omdat hij ook van bloemen houdt) overtuigd dat zijn ijzeren bed echt alleen voor hele coole jongens is. Alle kinderen naar grote tevredenheid op zolder in bed gestopt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ps. Ben net even gaan kijken boven. Blijkt het jong heel relaxed op zijn zij te slapen. Zou die slaaphouding op de buik met de billen in de lucht dan toch bittere noodzaak geweest zijn...

K's allerbeste moederdagkado

Er was een fietstochtje naar het park.
De zon scheen.
De lucht was blauw.
We zagen een vogelnestschommel.

Die was heel lang bezet.
Dat vond ik logisch.
Maar ook heel vervelend.
Eindelijk gingen die ellendige kinderen eruit.
En E. won de sprint.
We pasten er met 4 in.
Eén mama en 2 meisjes naast elkaar.
Eén jongetje bovenop mama.
Want het was moederdag.
F. zette zijn voeten stevig in het zand.
En begon te duwen.
Hij hield het vol tot wij niet meer wilden.
En dat duurde heel erg lang.

K's rare fransen

Iedere keer als wij door Frankrijk scheuren op weg naar de vakantiebestemming verbaas ik mij over dat ene verkeersbord. Ik heb het vermoeden dat een verkeersbord wordt verzonnen nadat een verkeersdeelnemer iets doet wat niet zo handig blijkt. Zo kan ik mij uitermate goed voorstellen dat de crash van een automobilist tegen een muur aan het eind van een straat die nergens toe leidt heeft gezorgd voor het plaatsen van het bord 'doodlopende weg' aan het begin van diezelfde straat. Of dat de complete chaos op een willekeurig kruispunt het begin was van de borden 'voorrangsweg' en 'u nadert een voorrangsweg' en de zeker niet onbelangrijke haaietanden. En voor de zoveelste keer een te hoge vrachtwagen klem onder een te laag viaduct schreeuwt om een bord 'niet hoger dan 3 meter 40'.

Dat zou dus moeten betekenen dat er ooit een fransman is geweest die op de autoroute met een gangetje van 130 kilomter per uur het stuur een flinke slinger naar rechts heeft gegeven en de auto piepend de oprit naar de snelweg heeft ingeslipt om tegen het verkeer in toch die pitstop te kunnen maken bij de Relais Total de la hupseflups. Het blijft typisch.

K's echtelijke uitspatting

Zoals het een goed echtpaar betaamt hebben F. en ik zo hier en daar een echtelijke uitspatting. Wij vinden dat een leuke doch noodzakelijke onderbreking van het sloven, zorgen, werken, studeren, poetsen, koken, opvoeden, uitlaten, doorkammen, afvegen en uitbaggeren.

Zo gaan wij graag een weekendje lammen in de sauna, een nachtje dansen bij Armin, een sateetje eten bij Friends (wat op de één of andere manier altijd gierend uit de klauw loopt...) of we nemen de tijd voor een goed keukentafelgesprek wat altijd uitermate beter verloopt naarmate de fles leger raakt.

Dat goede keukentafelgesprek laat zich niet plannen. Want eigenlijk hadden we zaterdag overdag al genoeg gevierd, toen we een uitgebreid aantal keren geproost hadden op de 8e verjaardag van nichtje F. Maar thuis aangekomen, met de kinderen in bed en 2 flessen prosecco in de koelkast bleek de tijd weer eens rijp.

Dan praten we wat, we drinken een glaasje, we laten muziekjes aan elkaar horen, we delen gedachten over het leven, we drinken nog een glaasje. Naarmate de tijd verstrijkt en fles 2 ook leger raakt, worden wij steeds contenter met ons, met elkaar, met onze kinderen:
"wat doe jij dat toch goed liefje"
"nou jij kan er anders ook wat van"
"we hebben natuurlijk ook wel hele leuke kinderen"
"dat vind ik nou ook"
"..."

En helaas is de mate van content zijn een uitstekende graadmeter voor de hoofdpijn die ons de volgende ochtend te wachten staat. Een goede reden om het keukentafelgesprek te koesteren, maar voorlopig even niet.

K's witte lijst

Soms is het tijd om hen die je het leven hier en daar makkelijk maken eens te tracteren. Dus op het moment dat wij onlangs voor de zoveelste keer een weekendje oppas konden reserven voor al onze kinderen omdat wij weer hoognodig een avondje moesten dansen, werd het de hoogste tijd voor een kleine tractatie. En wij kennen onze pappenheimers, zij houden van de kleinkinderen, de teckel, de caravan en de chinees. 

Gister de wegbreng- en dansdag.
Het wegbrengen is probleemloos. "Gaan jullie ons missen?" "Neehee! Dahaag!"
Het dansen is heerlijk. Armin rules. Maar dat slechts terzijde.

Vandaag de uitslaap- en ophaaldag.
Bij het ophalen zit de tractatie in de planning. Een beetje op tijd richting de plaatselijke chinees, om een lekker hapje te knagen met elkaar en weer enigszins op tijd de terugweg te kunnen aanvaarden, het is tenslotte zondagavond, niet het handige moment voor een lange natafelavond.

De plaatselijke chinees blijkt een beetje overdonderd door ons, met ons velen, zomaar ineens, tussen het 'snel voor studio sport begint nog even chinees halen'- publiek door. De kaart wordt gebracht, het drinken wordt opgenomen en de chinees verdwijnt in haar afhaalbestellingen. Er komt niks, geen drinken, geen verdere bestelling, geen placemats en geen bestek. Bij een voorzichtige navraag komt de chinees weer tevoorschijn. Ze vraagt wie de Lotenwijn heeft besteld. Natuurlijk is het flauw om grapjes te maken over het geblek van de chinees maar we weten echt niet wat ze nou precies bedoelt. Een stevig stukje hints en we zijn eruit, de rode wijn is op, net als de witte wijn, de spa lood en de flisti. Maar het goede nieuws is, de bestelling is gemaakt, het drinken (wat ze wel hebben) onderweg en de kinderen gezellig.

Zelfs als al het 'snel voor studio sport begint nog even chinees halen'- publiek al lang en breed met de bakken nasi op schoot voor de buis zit, is er voor ons nog geen eten. Nichtje L. informeert steeds minder geduldig naar de status van het eten (het komt er echt zo aan) en de rest van de kinderen begint steeds luider de karaoke liedjes van Kinderen voor Kinderen door de plaatselijke chinees te schallen. Hoe gezellig is deze tractatie.

We hoeven niet lang na te tafelen om er een enorm latertje van te maken. De genodigden hebben wel lekker gegeten en ik hoef maar 30 euro te lenen van één der genodigden om de rekening te kunnen betalen. "Nee, geen pin of cledit cald, alleen papielen geld."

K's voorlichting

Vanavond was het zover. DE VRAAG. Gesteld op geheel eigen wijze.
"Mama, hoe gaat dat eigenlijk? Vrijen?"
Zoals het een goede moeder betaamt werd ik wel een beetje overvallen. Want mijn kind is daar nog lang niet mee bezig. Of course niet. Maar eerlijk is eerlijk, het was een uitgelezen moment. Alleen zij en ik. In de auto. Oudste dochter met haar moeder. Op weg naar een avondje samen op de bank. Heel de ganse verdere familie weg. Uit logeren ende foetsjie. Dus ja, als het dan toch een keer moet. Dan maar nu.

Uhm... En nu?
Ik moest aan mijn moeder denken. Mijn moeder die altijd, altijd, altijd antwoord had gegeven op de vragen die mijn zus en ik verzonnen op dat vlak: "Mama, wat is pijpen?" Terwijl zij met haar enorm katholieke achtergrond de bibbers in haar knieën kreeg van die vragen omdat onze lieve heer zeer waarschijnlijk over haar schouder meekeek: "Gij zult geen vieze dingen aan uw kinderen vertellen!!!" En ze deed het toch. De held.

Dus ik zette de radio zachter en vroeg V. wat ze precies wilde weten. Ik bedoel, een beetje ins blauwe hinein uitwijden over de geneugten van het vrijen ging me net wat ver. En het bleek inderdaad met name gericht op hoe die kinderen nou toch in hemelsnaam ontstaan. Dus ik vertelde V. hoe vrijen in zijn werk ging, met de focus op de bevruchting. Een beetje vaag praatje zat er echt niet meer in want er werd vakkundig doorgevraagd:
V.: "En hoe komen die zaadjes dan uit de piemel?"
K.: "Als die op en neer gaat dan komen er op een gegeven moment zaadjes uit."
V.: "......."
V.: "Dus dan springt de man op en neer?"
Zo kwam het dat ik me op enig moment in de stilstaande auto bevond met mijn linkerduim en wijsvinger in de vorm van een rondje waarin mijn rechterwijsvinger heen en weer ging.

V. vroeg zich af hoe lang je dan moest wachten op een baby. Dus ik vertelde haar dat dat heel verschillend was. Bij de één was het zo gepiept, de ander moest 3 jaar wachten en weer een ander kreeg nooit een baby. Ik werd ook wel weer gerustgesteld. V. heeft nog niet het idee dat men ook vrijt voor de gezelligheid.... "En als je dan 3 jaar moet wachten? Ga je dan nog een keer vrijen?"

K's wc bril

Het blijft een wonderlijk fenomeen, zo'n zonenkind. Bijna drie-en-een-half en ein-de-lijk zindelijk. Daar waar we bij de meiden gepast enthousiast waren bij het bereiken van deze mijlpaal hebben we nu een persbericht uitgestuurd en de vlag uit gehangen. Zeker aangezien hij volgens de normen van het consultatieburo al veel langer zindelijk was (omdat hij wel degelijk wist wanneer hij moest poepen), helaas alleen nog de verkeerde plek opzocht (zijn broek). Tja, zo kennen we er nog wel een paar.

Maar goed, het leed is geschied, hij heeft de smaak te pakken. Bij ieder onbenullig plasje wordt zeer actief en ingespannen uitgezocht of er ook nog gepoept moet worden, we kijken niet op een half uurtje meer of minder.

Ik kreeg vandaag echter wel het bange vermoeden dat we nog niet helemaal in de veilige zone zijn beland. Toen hij op de wc bril had geplast riep hij mij: "Maham, ik heb op het zadel geplast!"

De verwarring tussen wc en vervoersmiddel ligt op de loer.

K's ongenode gasten

Het idee alleen al. Ik kreeg de koude rillingen over mijn rug. Niet weer. Wij hadden 3 jaar geleden ons portie wel gehad vond ik. Maar ja. Er was wel jeuk. Dus we vlooiden wat af op elkaars hoofd. Niets te vinden in die enorme haardossen. Geen beestjes, geen eitjes. Op internet vond ik dat spanningen heel goed de oorzaak kunnen zijn van 'jeuk op hoofd'. Aangezien mijn werk nogal wat spanning meebrengt de laaste tijd vond ik het een uitstekende verklaring. De jeuk op V.'s hoofd was daarmee niet verklaard, maar ik vond geen tijd in mijn drukke agenda om daar langer dan strikt noodzakelijk over na te denken.

De after holiday luizencontrole op school ging voorbij. Niets. De jeuk bleef.
Nog een keertje vlooien en gevlooid worden. Niets. De jeuk bleef.
En zondagochtend. Verdomd. Daar zag ik ze ineens weelderig tieren op het hoofd van V. En in dezelfde seconde dat ik hysterisch naar F. schreeuwde WAAAAAAAHHHHH LUIZEN!!!!! constateerde hij op E.'s hoofd dezelfde kermis. Ik greep V.'tje bij zijn lurven en IEIEIEIEIEEIEIEHHHHHH!!!!!

Levende beestjes op mijn schatjes. En dan durfde ik nog niet eens te denken aan mijn eigen onwarbare bos haar. O jasses, de jeuk werd ondraaglijk. Luizenshampoo. Wassen, kammen, wassen, kammen. Beddengoed, knuffels, jassen, wassen, wassen, wassen.

"Waar waren de kinderen gisteren?" vroeg ik F.
Want ja, het is natuurlijk wel zo charmant als je de direct betrokkenen even inlicht over de onhygiënische toestand die je kinderen wellicht achtergelaten hebben.
Ik belde op met het heuglijke nieuws.
"O nee", hoorde ik kreunen aan de andere kant van de lijn: "V. heeft hier gister geskeelerd."
"Uh... ja?" zei ik. Ik vond het een vreemd moment om gezellig te gaan keuvelen over wat de kinderen gister voor avontuurlijke dingen hadden ondernomen met elkaar.
"Met de helm van dochterlief op."
"Nou, uh... fijn", zei ik. Want ik was wel heel blij dat ze voor de noodzakelijke veiligheidsmaatregelen had gezorgd. V. is niet zo'n motorisch wonder als ze wat minder stevig staat.
"En?" vroeg ik: "Hebben jouw kinders ook jeuk? Kan je even bij ze kijken?"
"Ze zijn niet thuis", zei ze: "Ze zijn skeeleren.... met de helm op..."

K's nieuwe hobby

Omdat ik nogal hysterisch ben met het op de hoogte blijven van de laatst binnengekomen mail, reactie, kennismakingsverzoek en allerhande logjes had ik lang geleden besloten dat ik genoeg prikkels binnenkreeg via mijn 4 verschillende mailadressen, LinkedIn en de grote blogwereld. Een rondje status checken langs de velden kost mij nu al gemiddeld een half uur. Laat staan als ik ook nog Hyves, Twitter, Facebook, Yfrog, Flowd, iPing, What's App en Tweetdeck moet checken. Mijn digitale wereld was prettig en overzichtelijk. En zo leefde ik bijzonder tevreden. Tot ik onlangs gevraagd werd waarom ik niet Facebook gebruik om te laten weten dat er een nieuw bericht staat op Kaazlog. Nou. Briljant. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb.

Gister heb ik mijn eerste voorzichtige stappen gezet in Facebook land. En weet je, het is gewoon hartstikke gezellig. Ik heb al 11 vrienden, ben nu eindelijk officieel getrouwd met F. (je moet wel allebei 'actief' zijn, anders blijk je weliswaar getrouwd maar met niemand), heb een prikbord en een zus, als ik zeg dat ik Armin leuk vind staat Armin de hele tijd op mijn prikbord dus dat zeg ik niet, en ik ben nu echt eindeloos aan het controleren of er nog iemand wat gepost heeft. De kinderen doen maar iets voor zichzelf en met F. communiceer ik via ons beider prikbord. Spitsvondig en scherp als we zijn. Het leuke is dat iedereen zich ermee kan bemoeien, dus voor je het weet heb je een enorm kringgesprek over een klein echtelijk misverstandje. Enig.... Geloof ik....

Eens kijken of de PR kant van het verhaal zoden aan den dijk gaat zetten.

K's spagaat

En terwijl wij opgeslokt worden door die aandachtverslindende peuterpuber, wordt in de luwte ons oudste kind groter en groter. Soms probeert ze dat ons duidelijk te maken door wat voorzichtig te mopperen over  haar spijkerbroek op hoog water en de knoop die niet meer dicht gaat. Maar ja, wij hebben natuurlijk geen tijd om daar op te letten. Druk als we zijn met corrigeren, interruperen, anticiperen, stoofperen en frustreren.

Dus toen ik onlangs thuis kwam en zag dat de bank helemaal gevuld werd door 1 enkel kind terwijl Nick en Simon luidkeels door onze kamer schalden moest ik dat toch eens van dichtbij bekijken. Welk enorm groot kind ligt er nou zomaar op onze bank en luistert naar Nick en Simon was de vraag die mij bezighield.

Ik tilde het dekentje op waaronder dit grote bankvullende kind lag. En ik geloofde mijn ogen niet. Daar lag mijn eerstgeborene. Mijn kleine zachte onschuldige baby. Het kind wat mijn moederhart had doen ontwaken. Wanneer was dit gebeurd? Wie had dit kind zoveel boterhammen gegeven dat er nu al dit van gekomen was?

V. keerde zich tergend traag om, keek mij zinloos lui aan, strekte haar hand naar de schouw uit en zei : "`Hé mam... de afstandsbediening?"

K's slag bij Nieuwpoort

Het was pak 'm beet een maand geleden dat V.'tje zich realiseerde dat als hij niet gauw wat deed, hij zijn kansen op een lekkere dwarse peuterpuberteit verspeelde (ik bedoel, als fatsoenlijke kleuter kan je natuurlijk niet meer krijsend op de grond laan liggen omdat je koekje kapot is...). Dus terwijl F. en ik elkaar al trots op de schouders klopten, dat we het bij de derde toch echt leken te begrijpen, dat we deze kleine man zonder noemenswaardige problemen richting kleuterschool aan het loodsen waren, maakte V.'tje zijn plan van aanpak. En toen wij heel even de andere kant op keken ging hij los.

Ik moet zeggen... ik wist niet dat hij het in zich had.
Enorm.
V.'tje blijkt in staat om vanuit ieder onbeduidend voorval een opstand te veroorzaken waar de Slag bij Nieuwpoort bij verbleekt.
Als het mijn kind niet was zou ik er met diep respect naar kijken.
Maar het is mijn kind wel. Jemig. Wat een toestand.

Hij krijst en gilt als hij zijn zin niet krijgt, als hij zijn zin wel krijgt gaat hij gillen omdat zijn sok verkeerd zit. Hij wil niet uit bad, ook niet als het water weggelopen is, hij huilt alleen tranen met tuiten omdat hij het zo kouhouhoud heeft. Hij wil niet aankleden, hij wil naar beneden, maar niet bloot. Hij moet een andere luier, deze is niet goehoehoed. Hij wil zelluf zijn brood snijden maar hij krijgt het korstje niet doohoohoor. Hij wil zo graag liefde en aandacht maar kusjes doen pijhijhijn.

En wee je gebeente als er één van zijn 6 stuiterballen onder de kast rolt, iemand aan zijn zelfgetekende schatkaart zit, hij geen snoepje mag, je voor de tv staat als hij zit te kijken, hij mee naar buiten moet, je naar buiten gaat zonder hem, wee - je - gebeente.

Vrijdag in de supermarkt had V.'tje het toetje uit mogen zoeken. Zijn oog was gevallen op slagroomvla, de chocoladevariant. Aan tafel had hij er helemaal zin in. Zelf een bakje en lepeltje gepakt, de slagroomvla uit de koelkast. Hij was er helemaal klaar voor. 

F. doet de vla in zijn bakje.
V.'tje kijkt,
kijkt,
kijkt van zijn bakje met de bruine vla naar het pak slagroomvla naar F.
"En nu de slagroom", sommeert hij.

Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen hoe de situatie was nadat F. had proberen uit te leggen hoe het met de slagroom zat. 

K's vijandige overname

Het was net iets langer dan 10 jaar geleden dat liefste vriendinnetje S. (samen met nog 3 belangrijke anderen), haar handtekening zette onder het huwelijk van F. en mij. Dat was fijn want zonder haar handtekening (en die van die 3 belangrijke anderen) was het hele feest niet eens begonnen. Kort daarop fluisterde ze mij in mijn oor dat die handtekening ook een jaarlijks weekendje weg garantie was. Onafhankelijk van wat wij allemaal zouden produceren.

Dus zo kwam het dat wij onlangs voor de 10e keer met onze bloedjes bij ze voor de deur stonden. Daar waar het 10 jaar geleden enkel een klein schattig babietje en een pupperig hondje betrof was het nu een driekoppige draak en een chagrijnige oude labrador. En daar waar het 10 jaar geleden enkel liefste vriendinnetje S. en echtgenoot was die we overvielen stond nu zoon D. eens te aanschouwen wie er allemaal aan het speelgoed kwamen zitten wat van hem en zijn broertje was.

Het voelde een beetje als een vijandige overname, die hele toestand die wij daar naar binnen fietsten. Maar op één of andere wonderlijke manier vindt iedereen het leuk. De 5 kinderen (jemig, waar komen die allemaal vandaan??) hebben het gezellig, de 2 honden lebberen lekker aan elkaars oor (ook al zijn ze een tikje grijs aan de neus), de eindeloos geduldige voorwaarden scheppende liefjes weten tussen al het zorgen door te genieten en wij... Wij zijn zo gelukkig. Wij hebben gewoon een heel weekend voor onszelf. Helemaal voor onszelf. Dat is toch retechique als je inmiddels 3 kinderen en een hond ergens onder moet brengen.

K's st(o)ring

F. had mij bezworen dat ik gerust de kamer binnen mag stappen als hij zit te mediteren. Nog steeds doe ik het liever niet want ik heb toch het gevoel dat ik ergens in stoor. Maar vanochtend was er een heilig moeten want de broek die ik na ernstig lang wikken en wegen had besloten aan te trekken lag op de strijkplank, en die staat naast F. zijn meditatiebank. Ik had het al even uitgesteld maar kreeg gewoon hele kouwe benen toen ik alleen in mijn sokken, string en bovenkleren mijn mascara op stond te doen. Dus hop dan maar, op mijn tenen sloop ik naar de strijkplank en met mijn rug naar F. voelde ik in het donker tussen de stapel schone kleren.

"Ja hoor", hoorde ik F. achter me, op een duidelijk harder geluidsniveau dan je verwacht van een mediterende man. "Dit is wel de bloody limit."

En zo bleek maar weer dat het begrip stoorzender voor meerderlei uitleg vatbaar is. Daar waar ik mijzelf behoorlijk storend vind als ik tijdens een meditatie binnenkom vindt F. het pas storen als ik gekleed ben in sokken, een shirt en enkelt een string.