K's kinderklus

Zoals ieder gezellig stel hebben wij ook van die avonden dat je lekker alleen de hort op gaat. Beetje eten met collega's, een klein werkoverlegje of gewoon ordinair de kroeg in. Het kan allemaal. Degene die achterblijft doet de kinderklus.

De kinderklus ziet er als volgt uit: Fluitend kook je het avondeten. Wanneer er een luid gebrul uit de kamer komt ben je weer te laat om E. te redden van een snoekduik van de bank. Rustig troost je de kleine meid. Het eten wordt opgediend en koud geblazen. Vervolgens moedig je de grootste aan tot het eten van dan alsjeblieft in ieder geval 1 tagliatellesliert en hou je het voeren van de kleinste niet bij omdat het tempo van voer verwerken vele malen hoger ligt dan het tempo van voer aanleveren. Onder het genot van een goed gesprek over de dingen van de dag ('wat heb je op het kinderdagverblijf gedaan? dat weet ik niet' en meer van dat soort diepe dialogen) werk je je eigen inmiddels wat te erg afgekoelde prakkie naar binnen. Wanneer de kinderen de dag hebben doorgebracht in de zandbak van het kinderdagverblijf komt het hoogtepunt nog. Het bad.

Gelukkig kan E. inmiddels zitten. Helaas betekent dat niet dat ze dat ook daadwerkelijk doet. Zoals zij door haar leventje stuitert, stuitert zij door het bad. Regelmatig verdwijnt ze koppie onder of glijdt langs de badkant naar beneden. Ze jat alle speeltjes van V. die buitengewoon geconcentreerd opgaat in haar fantasieverhaal over mama's van wie je niets mag en papa's die je op de gang zetten (hoe zou ze er toch bij komen??). En uiteraard gooit ze zo hard met de speeltjes in het rond dat de druppels aan het plafond hangen.

Huilen, krijsen ende schreeuwen als ze eruit moeten. Het einde van de kinderklus is in zicht dus zingend droog je de kinderen af en hijs je ze in de pyama's. Dat verhaaltje voor V. krijg je er nog net, weliswaar gapend, uitgeperst en dan heb je weer overleefd. De kinderklus is geklaard.

Hallo bank, daar ben ik.

K's evenementenbureau

Ik vertel natuurlijk niets nieuws wanneer ik zeg dat de spontaniteit een beetje uit de uitjes is op het moment dat er kinderen in het spel zijn. Toch word ik iedere keer weer verrast door de enorme organisatietalenten die je moet bezitten als ouder om een dagje zonder kinderen uit te kunnen. Een beetje evenementenbureau is er niks bij. Echt niet.

Neem nou afgelopen zaterdag. F. en ik hadden maanden geleden het plan opgevat om, met een stel anderen, ons eens een dag uitgebreid te laten verwennen door allerlei dj’s en andere geneugten op Mystery Land. De voorbereidende fase startte plusminus een maand of 4 geleden. Dan hebben we het over kaartjes bestellen, opa’s en oma’s bellen, zorgen dat zij hun afspraken verzetten (de kaartjes zijn namelijk al besteld, misschien is de volgorde toch de verkeerde), een logeeradres voor de hond regelen. So far so good.

Wanneer de heugelijke dag in zicht komt begint het pas echt. Hoe plan je de breng en haalmomenten zo dat je optimaal kan genieten van die ene dag, niet te veel heen en weer rijdt en toch de ontvangende partijen niet te lang met jouw kroost opscheept (zie 19 aug). Ik mis daar toch het nodige logistieke inzicht. Op de een of andere manier rijden we zeker 3x langs ons huis voordat we alles hebben afgeleverd en is het toch weer diep in de nacht voor we in ons lege huis in bed liggen.

Maar die ene dag. Die is fijn. Alleen maar opstaan en verder niets. Niemand hoeft verschoond, niemand hoeft in de struiken te plassen, iedereen smeert zijn eigen boterham en niemand spuugt op mijn zorgvuldig gekozen outfit.

En na zo’n enorme vrije genietdag is het zo mogelijk nog lekkerder om het hele huis weer vol te hebben. Iedereen in zijn eigen mandje.

CitatenK's

"Doe mij eens een knuffel om. Met 2 handjes".

door V. 3 (eneenhalf)

K's humeurige ochtend

Er zijn talrijke momenten op de dag waarop ik beter te hebben ben dan in de ochtend. Dat geldt eigenlijk in het algemeen. De ochtend is voor mij een stuk van de dag dat ik graag met mijzelf, met mijn ogen dicht doorleef. De ochtend hoeft niet lang te duren. Soms is 5 minuten genoeg, soms heb ik een uur nodig en soms net even wat langer.

Wanneer de ochtend wegens omstandigheden over moet zijn ben ik redelijk in staat het te keren. Maar (die zat er natuurlijk aan te komen) terg me dan niet.

Hedenochtend was zo’n ochtend waarbij ik net wat langer nodig had dan mijn omgeving toestond. Ontbijtje, kinderen in de auto, tot zover was het allemaal verbloembaar. Ik rij de straat uit, Boem in de file. In de file?? Ja, op dat kippe eindje tussen thuis en het kinderdagverblijf was een dikke vette file. Welke kant ik ook op keek, overal auto’s, op MIJN weg naar het kinderdagverblijf.

Mama, waarom rij je niet harder? Mama, is dit een file? Mama, staan we voor het stoplicht? Mama, waarom zijn er zoveel auto’s? Mama, waarom rij je zo zacht? Mama, zijn we er al? Mama, waarom zijn we er nog niet? Mama, kan je niet harder? Mama, is daar ook een file? Mama, waarom draai je om? Mama, gaan we weer naar huis? Mama, is hier weer een file? Mama, Mama!!

Kijk, dat is dan gewoon net ietsjepietsje teveel van het goede.

K's weekend

Weekend. Heerlijk. Tijd om helemaal te verzuipen in de chaos van van de ongeorganiseerde dag. Niets plannen, gewoon doen. Met een ander gelijkgevormd setje (2 werkende ouders, 2 onzelfstandige kinderen) de huisraad inladen en naar de dierentuin. Samen met heel Nederland de nieuwe tijgerwelpjes in Amersfoort bekijken. Go with the flow, dan kom je vanzelf langs de welpjes.

Zoveel kinderen huilen dat je niet meer weet of je het nou wel of niet het jouwe is (vast niet). Klem staan voor het hek van de drommedarissen omdat er maar 1 kinderwagen tegelijk door het steegje kan. Trots zijn omdat jouw kind niet gaat blèren wanneer je haar uit de speeltuin wegrukt. Zonder van kleur te verschieten € 25,- afrekenen voor 4 koffie, 3 fristi en 1 appelsap met een rietje. Enigszins beschaamd om je heen kijken wanneer jouw kind ligt te trappelen op de grond van boosheid omdat je te krenterig bent 50 eurocent in de giraf te gooien zodat hij gaat galoperen. Op de restauranttafel de luier verschonen van je dreumes die gister zichtbaar wortels heeft gegeten (voor het verschoonkussen was de wachttijd 10 minuten > 5 moeders en 7 jengelende kinderen). Met 4 krijsende kinderen de dierentuin verlaten omdat je net te laat hebt geconstateerd dat ze wel erg moe aan het worden waren.

Het is bijna maandag. Lekker gestructureerd.

K's advertentie

Gezocht: Permanente toezichthouder
Wegens absolute onbekendheid met wilde kamikaze dreumessen en het daardoor ontbreken van enige vorm van ‘in-de-gaten-houd-technieken’ zijn wij op zoek naar een permanente toezichthouder. Wenselijk is dat hij/zij de dreumes in kwestie geen seconde uit het oog verliest om zo te voorkomen dat de dreumes de trap op klimt, het bad uit klautert, van de commode lazert, haar handje klemt in de parasolhouder, gras en/of steentjes opeet en achterover van de bank kukelt.

Wij zijn verwend, daar zijn wij inmiddels achter. Onze oudste dochter V. is er zo eentje die je zonder enige vorm van angst achterlaat bij opa en oma. Zij heeft nooit iets gedaan waar wij van geschrokken zijn. Nooit de boeken uit de kast getrokken, de cd speler gevoerd, de openhaardsteker in haar oog gestoken (of in het oog van de hond), aan de knoppen van het gasfornuis gedraaid, de magnetron open gemaakt. Iedere keer wanneer er een nieuwe motorische mogelijkheid aan het scala wordt toegevoegd is dat een lang proces van wikken en wegen. Alles wordt vooraf uitgebreid bekeken, uitgemeten en afgewogen alvorens de grote stap in het diepe gewaagd wordt. Tot op heden zijn de drempels nog steeds een reden om vaart te minderen, ‘o jee, hoogteverschil in de weg’.

Ja, dat is ook wel eens irritant. V. is altijd de bange poeperd van het stel. Doet niet zomaar mee met de rest want dan moet er eerste gekeken, gemeten en gewogen worden. Tegen de tijd dat V. eraan toe is, is de rest al weer weg. Tegelijkertijd is het erg makkelijk. Als V. iets doet gebeurt het doordacht. Dus als ze zelf van de trap af kan, dan kan ze dat ook. Dan hoef je haar niet nog 80 keer in de gaten te houden en onder aan de trap jezelf beschikbaar te stellen als vangmat, ze kan het en ze doet het uiterst voorzichtig en bedachtzaam.

Onze jongste dochter E. heeft ons nooit voor de gek gehouden, in de buik was het al een stuiterkoningin. En dat is wat ze is. Ze is inmiddels 14 maanden en op de top van ‘ik wil alles en ik kan de helft’, Namelijk erop gaat en eraf niet. Dat gaat regelmatig fout en zeker de helft van de keren had één van ons dat kunnen voorkomen door simpelweg op te letten. En dat zijn we nou juist niet gewend.

K's temperament

Wanneer je het vraagt aan de mensen om me heen zullen ze me als ‘rustig tiepje’ omschrijven. Om me kwaad te krijgen moet ik echt enorm geziekt worden. Driftbuien zijn mij vreemd. [Intermezzo: op vakantie wilde V. met mij tafeltennissen. Zij is daar nog ietwat klein voor maar wie ben ik om haar dat te weigeren. Na een aantal verwoede pogingen om de bal te raken met het tafeltennisbatje smijt ze het batje door de tuin en roept woedend: “ik kan dit gewoon niet” (wat overigens de absolute waarheid was). Deze onbegrensde woede komt uit de genen van mijn echtgenoot, ik zou willen dat ik er iets van had.] Ik maak geen ruzie, schop niet tegen vuilnisbakken, hoef geen agressie kwijt.

Maar o jee, ga een stukje met me rijden. Ik scheld en vloek iedereen stijf die te lang links rijdt, te laat invoegt, te vroeg inhaalt, te lang treuzelt. Ik word woest van die oplichtende borden met de belerende tekst ‘U rijdt te snel’ en nog woester als blijkt dat die tekst een waarschuwing is voor de flitspaal even verderop die ik in mijn razernij over het hoofd heb gezien. Oude mannen met hoeden, vrouwen, alle cliches zijn waar in het verkeer, ik ondervind ze aan den lijve.

Waarom wel temperamentvol in het verkeer; het ontbreken van publiek dat mijn agressieve gedrag mogelijk afkeurt? Niets is minder waar, ook met passagiers in de auto kan ik mij helemaal verliezen in de ergernis. Regelmatig hoor ik een allerliefst stemmetje van de achterbank: “Wat doet die meneer dan mama?”

Och hemel. Die nieuwe SIRE campagne: “We hebben soms een iets te kort lontje in ons landje” die gaat over mij….

K's oma

Mijn oma is wat je noemt een "fief wijf". Ik kan me herinneren dat ze ons vroeger over de schouder slingerde en dan als een echte brandweerman de trap op droeg. Ze weet alles van bomen, vogels, plantjes en beestjes. Ze vindt overal wat van en ze zegt wat ze vindt (en daar zit je niet altijd op te wachten). Mijn oma kan heel hard lachen om mijn flauwe grappen. Mijn oma is 86 jaar. Zes jaar geleden overleedt mijn opa en na de gebruikelijke ontwenningsverschijnselen heeft ze vol energie haar leven doorgezet. Mijn oma heeft me zelfs wel eens toevertrouwd dat ze het toch wel wat vond, dat ze nu gewoon altijd zelf kan kiezen.

Gister zijn mijn zus en ik met onze mannen en bloedjes bij oma op bezoek geweest. Oma had ons uitgenodigd, ze vindt het leuk om haar achterkleinkindertjes af en toe te zien. Ik heb veel foto's gemaakt. Oma is moe.

K's vrije dag

Donderdag is mijn vrije dag. Van mijn werk dan wel te verstaan. Het is de dag dat ik helemaal alleen voor onze kinderen zorg, met ze speel en ze achter het behang plak. Er zijn meer dagen in de week dat ik daar bij betrokken ben, de dagen dat we het samen doen, donderdags is helemaal mijn feestje.

Mijn vrije dag dus. Ik geloof niet dat er dagen zijn in de week dat mijn billen zo weinig in contact zijn met een stoel als op mijn vrije dag. Wakker worden, aankleden, boterhammetjes smeren, niet in je haar smeren, afruimen, opruimen, oeps luier verschonen, met de blokken spelen, niet alles kapot maken, kinderwagen uit de schuur, jasjes aan, stukje wandelen met de hond, jasjes uit, kinderwagen in de schuur, even kopje koffie drinken, o nee eerst luier verschonen, ja jij mag ook wat drinken, zat ik al? fruithapje maken (zelf maken, moet van het consultatiebureau anders ben je een ontaarde moeder), fruithapje eten, niet in je haar smeren, jij naar bed, jij tekenen aan tafel, even kopje koffie drinken, ja ik teken wel mee....

Geen stress, ik geniet zeker ook en wil mijn vrije dag nooit meer inruilen voor een werkdag maar ik begrijp eigenlijk niet zo goed waarom ik toch steeds 'vrije dag' in mijn agenda zet op donderdag.

K's aanschaf

Alle acceptabele mode grenzen zijn overschreden. Gister heb ik voor E. een heuse tuinbroek aangeschaft. Tuinbroeken zijn not done voor een dame. Nu wil het feit dat E. van nature een echte Bob de Bouwer uitstraling heeft en daar hoort gewoon een tuinbroek bij. Zelfs F. (die bij een tuinbroek direct visioenen krijgt van rooie stekeltjes en platgeslagen spinnen onder een panty) was het met mij eens. De tuinbroek is ok. In E. haar geval.

K's log

Dit is het dan.
Mijn weblog waarin ik alle kleine dingen van de dag enorm het lezen waard ga maken.

In K's leven en dus log komen verschillende figuren langs. Het meest frequent zal het K's huisgenoten betreffen: F. is echtgenoot, man en lief. V. en E. zijn dochters van respectievelijk 3eneenhalf en 1 jaar. Jonas is hond en H&H zijn kat.