K's alien

En toen moest en zou er, ondanks alles wat er al is, toch met alle geweld een Playstation3 komen. Ik had nog geprotesteerd, met argumenten zoals: het is toch wel genoeg, en het gaat om de aandacht voor elkaar, en je moet nog wat te wensen houden, en we willen onze kinderen toch niet groot laten worden met het idee dat je alles maar meteen kan kopen, en mensergerjenieten is toch ook leuk. Het was allemaal tevergeefs. Ik werd genegeerd en de Playstation3 werd gekocht.

Dus zo kwam het dat ik gisteravond verbannen was naar de eettafel, mijn heil zocht in het besurfen van Internet terwijl de audiohoek werd uitgebreid met nog meer snoeren, consoles, apparaten en doosjes met spelletjes. De boel was zonder noemenswaardig gescheld aan de praat en F. zat tevreden zijn nieuwe spelletje (dat overigens erg veel lijkt op al zijn oude spelletjes, maar dat zeg ik maar niet want dan begint hij weer over mijn nieuwe laarzen, die zoveel schijnen te lijken op mijn oude laarzen terwijl ze echt heel anders zijn...) te spelen.

Tot ik ineens een baby hoor huilen. Mijn getrainde gehoor richt zich tot de trap naar boven, V.'tje wakker?, het klinkt wel typisch, anders dan normaal. Ik wend mij tot F., wiens aanblik mij verrast met een blauwknipperend geval in zijn oor, en voordat ik hem gevraagd heb of hij ook een baby hoort huilen, hoor ik het gehoest van mijn zwager door de kamer. Wat is dit voor buitenaardse gedoe?

De Playstation3 doet dingen met internet. Dus mijn zwager was mijn zwager die thuis hetzelfde spel als F. zat te doen. En de baby was van één van de medegamers, een medegamer die vooral aan het gamen was, de baby stond beduidend lager op het prioriteitenlijstje. Mijn hemel. Ik had echt veel harder mijn best moeten doen om die Playstation3 buiten de deur te houden.

K's pasen

Aangezien ons hele paasweekend in het teken van poep stond (ja, sorry, ik had ook liever een hoger paaseigehalte gehad maar helaas) en de loosfrequentie vanmiddag eindelijk wat afnam (nadat het 2 dagen continu dringen was voor de wc, terwijl nerveus het onderbroekje gecheckt werd of er wellicht al iets vooruit gefloeberd was) durfde ik een uitje met de dames wel aan. Maar ja, aangezien pasen 2008 werd gekenmerkt door winterse buien en ik daar geen zin meer in heb als het officieel lente is waren de opties wat beperkt. Gelukkig was daar die geniale inval. Ik moest nog een lampje kopen en IKEA heeft een bijzonder goed georganiseerde ballenbak. Jaaah! Eén en één is twee! Weg waren we.

Nu weet ik wel dat iedereen altijd gekscherend vraagt of je nog naar de meubelboulevard gaat op tweede paasdag. En ik denk dan toch, blijkbaar, dat dit leuke grapjes zijn. Zo van: 'Ja haha! lekker naar de meubelboulevard, duuhh...'. Maar dit zijn geen grapjes. Echt niet. Serieus half nederland bevond zich vandaag in de IKEA. Waarom? Er was zelfs een clown in het zelfbedieningsmagazijn. Dit meen je niet!

En ondanks dit alles was het gewoon een hartstikke goed idee van mij. De meiden hebben zich uitstekend vermaakt in de ballenbak, exact 45 minuten, toen moesten ze weer opgehaald worden. En mama heeft haar lampje kunnen kopen en nog 16 zinloze andere producten (helemaal goed, die 45 minuten, 16 zinloze producten is meer dan genoeg). Iedereen blij.

K's dieet

V. en ik moesten naar de schooldokter. Tenminste, V. moest en aangezien ze nog altijd een onzelfstandige kleuter is moest ik met haar mee. Al snel bleek dat ik echt alleen maar taxi was want bij de schooldokter werd het gesprek met V. gevoerd. "En V. Hoe vaak poets jij je tanden?" "Wordt er bij jullie thuis gerookt?" "Werkt je mama?" "En waar ga jij dan naar toe?" "Vind je dat leuk?" Al had ik het mooier willen maken dan het was, het was me niet gelukt. Hadden we eerlijkheid maar niet zo hoog in het vaandel moeten hebben. Na dit kruisverhoor gingen we over tot de afdeling meten is weten. Ogen check, oren check, hinkelen check, lengte check, gewicht mmmmm.... Wat mmmmmm?

V. bleek wat zwaar. Nou is dat niet nieuw maar ik word niet vrolijk van zwaar. Zwaar pretendeert te dik en V. is wat je noemt compact, al vanaf haar geboorte, lekker compact, goed om in te knijpen. Voordat ze ging lopen werd ze wat dikkig maar ach, zo'n dreumes mag best wat dikkig zijn, hartstikke koddig. Nadat ze ging lopen werd ze wat uitgestrekter maar nog altijd compact.

De schooldokter vond het niet echt heel erg, niet echt bijzonder buiten de curve, maar toch wel een puntje van aandacht. Wat doen we op haar brood, tja, appelstroop is beter, en wat krijgt ze te drinken, tja, water is beter... Langzaam maar zeker werd ik een tikje aggressief. Zat deze schooldokter mij nou werkelijk te vertellen dat ik een meisje van 6 geen chocopasta op haar brood mag doen en geen sapjes te drinken mag geven omdat ze daar te dik van wordt? Ik zag me al zitten over 8 jaar met een dochter van 14, vel over been van de anorexia omdat haar ouders haar vanaf vanaf haar zesde hebben ingepeperd dat ze dik wordt van eten.

Vannacht heeft V. 2 eneenhalf uur op de wc gezeten met diarree, ze liep helemaal leeg. Ik schat in dat ze wel een kilo of anderhalf kwijt is. Ik heb een heftige neiging om de schooldokter nog een keertje op te zoeken van de week, te vertellen dat ik haar zorgen zeer serieus heb genomen en mijn dochter van 6 op een streng dieet heb gezet en dat ik graag wil weten of de schooldokter nu wel tevreden is over het gewicht van deze kleuter.

K's Y chromosoom

Een tijd terug las ik een artikel van een geleerde meneer die de noodzaak van het Y chromosoom aan de kaak stelde (voor de onwetenden onder ons, het Y chromosoom is datgeen wat maakt dat zij mannen geen vrouwen zijn). Deze geleerde meneer stelde dat het Y chromosoom, naast de ontwikkeling van eitje tot man (en zijn testosteron) weinig zinvols met zich meebracht. Er zouden op het Y chromosoom enkel gedragskenmerken terug te vinden zijn zoals dominantie, machtswellust en aggressiviteit. Allemaal kenmerken die leiden tot oorlog en verderf, iets waar we als mensheid prima zonder kunnen. Deze geleerde meneer stelde dan ook dat het Y chromosoom in principe rijp is om uit te sterven ware het niet dat er nog altijd mannen nodig zijn om te komen tot voortplanting. Zodra dat kunstje door enkel vrouwen uitgevoerd kan worden is het Y chromosoom officieel overbodig. Een kwestie van tijd lijkt me...

Maar goed, tot de geboorte van V.'tje beperkte mijn ervaringsdeskundigheid met betrekking tot het Y chromosoom zich tot het Y chromosoom van F. En ik denk dat, vergeleken met het verhaal van de geleerde meneer, F. beschikt over een zeer genuanceerd Y chromosoom (al verwacht ik dat zijn voetbalvrienden daar heel anders over denken). In de huiselijke sfeer vertoont F. weinig tot geen dominantie, machtswellust en/of aggressiviteit. Het enige wat wel eens gebeurt is dat hij moet vloeken als hij de kapstok niet opgehangen krijgt.

Sinds de geboorte van V.'tje vind ik dat ik mezelf kan rekenen tot de wat meer doorgewinterde ervaringsdeskundigen daar waar het de kenmerken van het Y chromosoom betreft. Zeker gezien het feit ik alles wat voorvalt kan vergelijken met 2 setjes van enkel X chromosomen en dus een keurige testset tot mijn bezit heb. En ik moet zeggen, ik ben het niet helemaal eens met de geleerde meneer. Er zit een bijzondere hoop meer op dat Y chromosoom. Zoals daar zijn de moeite met veranderingen, onverdraaglijke gillende honger, allergische reacties op doorsnee fruitsoorten zoals appel en peer zich uitend in een hoofd vol jeukende rode pukkeltjes die vervolgens nooit meer weg willen, een glimlach waar moeder, tante, buurvrouw en oma bij wegsmelten en last but not least het vermogen om met zo'n volume stemoefeningen te doen dat de zusjes, terwijl ze hun uiterste best doen Peter Pan te verstaan, geirriteerd melden dat het echt bedtijd is voor de kleine man.

Zinloos is een groot woord. Ik denk wel dat het Y chromosoom een kleine opknapbeurt kan gebruiken.

K's smurfenverzameling

Leuk hoor, die smurfenactie van Albert, wat een jeugdsentiment. En allemaal nog zo hetzelfde: Grote Smurf, Lolsmurf, Potige, Moppersmurf, Brilsmurf, Smurfin, Gargamel en Azraël, Knutselsmurf.

Alleen deze smurf....
Die kan ik me niet zo goed herinneren...

K's liefde

"Hé", moppert F.: "dat derde kind is er toch vooral gekomen omdat ik dat zo graag wou?" "Huh?", zeg ik terwijl ik verliefd rondsnuffel in V.'tjes nekje: "euh... Ja?" "Waarom pik jij hem dan de hele tijd in?" moppert F. door.

Nou gewoon. Omdat het een heel lekker ventje is. En ik de hele dag aan hem wil snuffelen. En wanneer het even niet heeft gekund, omdat hij slaapt of ik werk, dan wil ik daarna alle verloren tijd inhalen. Omdat het mijn laatste baby is. Die veel te snel groter en groter wordt. En omdat ik wel genoeg in zijn nekje gesnuffeld wil hebben voordat ik het niet meer mag. Als hij 16 is en zijn vriendinnetje het niet goed vind dat haar schoonmoeder de hele tijd in de nek van haar vriendje snuffelt, waar ik me op zich wel weer iets bij kan voorstellen. Maar goed. Daarom dus.

K's buren

Het was geen verrassing hoor. En we hadden er ook al over gepraat. Over waar hij dan heen gaat en dat dat helemaal niet ver weg is. Maar blijkbaar was het allemaal nog wat virtueel. Tot het moment dat we van de week de straat in reden en het bord aan het huis hing.

"O...", schrok V.: "te koop...". Ze verborg haar gezicht in haar handjes en begon te snikken. Wel een kwartier lang tranen en verdriet. Groot verdriet over hoe dat dan verder moet. Want dat ze niet alleen de drukke straat over mag steken. En wat dan als wij geen zin hebben om haar te brengen. En dat allemaal nu Merlijn en zij beste vrienden zijn. En ze iedere dag met hem wil spelen.

K's schoenenfetisj

Weet u nog? Van die degelijke piedro schoenen, met dikke veters, spekzolen, verkrijgbaar in de kleuren donkerbruin of donkerblauw maar ooo zo goed voor de voeten? Jarenlang was ik slachtoffer van Janssen, de plaatselijke schoenenspecialist. Met een hele strenge mevrouw van wie ik op één of andere spiegelkruk moest staan zodat ze ook van onderaf kon aanwijzen aan mijn moeder dat mijn voeten echt hele serieuze afschuwelijke schoenen nodig hadden. En als ik die niet iedere dag zou dragen was de kans enorm groot dat mijn toch al labiele voeten helemaal in den vreemde zouden groeien, dat zou echt nooit meer goed komen.

Inmiddels is bewezen dat het allemaal geen ene moer uitmaakt, het beste is lopen op blote voeten en aangezien dat in ons land niet iedere dag kan kun je het beste maar schoenen kopen waar je je gelukkig bij voelt. Wat een genot!

Ik ben een serieus gevaar voor onze gezinsliquiditeit als ik voor de meiden schoenen moet uitzoeken. Ik vind ze allemaal leuk. Echt allemaal. Met glitters en bloemen en stoer maar toch vrouwelijk en ook nog prima pasvorm. En bij het afrekenen doe ik voor één keer even net alsof de guldens nog bestaan en dan valt het best mee voor 2 paar.