K's buik

Zestien weken zijn we onderweg. In mijn normale toestand ben ik helemaal niet van de buikiigen dus ik vind de ronde bolling onder mijn kleren al echt een enorme buik. Ik kan me niet voorstellen dat je zo'n voetbal bij je draagt puur van het eten. Maar dat is natuurlijk mijn eigen beleving.

Vandaag liep ik een Belgische buurvrouw tegen het lijf met pas nieuw gevulde kinderwagen. Na het gebruikelijke vrouwengeklets over mooie baby, alles goed gegaan, lekker weertje voor zo'n kleintje, wat zie je er al weer goed uit en hoe reageert haar oudere broertje meld ik dat wij er in oktober eentje bij krijgen. "Goh wat plezant", reageert ze, "hoe ver ben je nu dan heen?". Ik vertel haar, terwijl ik op mijn voetbal klop, dat ik 16 weken ben. Ze barst in onbedaarlijk lachen uit en zegt: "Wat hebt gij normaal dan, een putje of zo?"

K's lente?

Het is natuurlijk echt geen optie om een log te schrijven over het weer. Dat gaan we dus ook niet doen.

Desondanks moet ik even kwijt dat het van de vreemde is dat ik hier op 24 april in mijn halve blootje in de tuin zit. Het zweet loopt langs mijn rug, de parasol staat uitgeklapt, mijn voeten in een bak water, een hijgende hond zoekt zijn heenkomen in de koele gang. En straks aan het einde van de dag moet ik de tuin sproeien. Het moet niet gekker worden. Op 24 april.

K's borsten

Inmiddels mag duidelijk zijn dat we eruit zijn: nummer 3 gaat er komen. Maar aangezien ik al op 9 november 2005 berichtte over het dilemma kan je zeggen dat het al met al megalang heeft geduurd voordat de knoop gehakt was. Eerlijk is eerlijk, F. was zo uitgehakt, het oponthoud zat bij mij. Mijn belangrijkste hobbel is inmiddels al weer 14 weken oud: de zwangerschap.

En eigenlijk durf ik het niet te zeggen want ik voel de afkeuring van de luisteraar: "Dat kan je toch niet zeggen". "Jij hebt toch hele soepele zwangerschappen". "Het is toch een wondertje". "Vind je het dan geen wondertje?" "Ach joh, wat is nou 9 maanden". Maar het is gewoon een feit: ik ben niet graag zwanger.

Ik hou niet van een dikke buik die maar blijft groeien. Ik hou niet van het verlies aan energie. Ik hou niet van wisselende stemmingen. Ik hou er niet van als ik niet meer bij mijn bikinilijn en mijn veters kan. Ik hou niet van kwaaltjes. Ik hou niet van gelul over rose wolken. Ik hou niet van positiekleding (alleen die naam al...). Ik hou niet van geen zin in sex. Ik hou er niet van dat vanalles van invloed is op de foetus, van sigarenrook tot de vijfde ziekte op het kinderdagverblijf van E. Ik hou heel erg van rode biefstuk en carpaccio. Ik hou nog meer van roseetjes drinken in de lentezon.

Tegen de gemiddelde moeder op het schoolplein hou ik geen klaagzang hoor. Want het gaat ook prima, ik heb soepele zwangerschappen en kan heel lang vanalles. En de mensen die mij lief zijn kennen het fenomeen inmiddels en leven mee. Zoals vriendin I. mij zeer meelevend vroeg: "En? Geniet je alweer met volle teugen van je zwangerschap?"

Dat poog ik van harte. De knoop is gehakt, het is de laatste keer, dus ik hou me vast aan de lichtpunten: mijn borsten, wat een genot, ik kan eindelijk spreken over een waar decollete.

K's vakantie

Mijn frozen shoulder en ik zijn al vier weken thuis. Vier hele weken, zo lang ben ik, buiten de wettelijk verplichte zwangerschapsverloven, nog nooit achter elkaar thuis geweest.

De eerste 2 weken waren dramatisch voornamelijk doordat mijn frozen shoulder de nacht en de dag beheerste. Niet slapen 's nachts van de pijn, overleven overdag, geen concentratie voor boekjes lezen, sudoku's oplossen, afleiding alleen in lijfelijke aanwezigheid van vrienden en familie en de tv als mijn beste vriend.

De afgelopen 2 weken wordt het geleidelijk beter. Mijn frozen shoulder laat me iedere dag wat meer met rust. Ik slaap weer, kom bij, kan overdag weer wat anders dan zitten en ademhalen. En als vanzelf wordt thuiszitten een saaie bende. Het jeukt en rammelt, er zit weer energie in die eruit moet. Volgens F. krijg ik veel te veel praatjes.

Als mijn frozen shoulder zich gedeist houdt ga ik volgende week weer aan het werk.

Nu is er 1 groot gevaar: het zonnetje schijnt tierig en sinds ik samen met mijn smeerseltje van Dove met glitters en bruinsel in dat zonnetje zit word ik berebruin. Als ik straks weer terugkom op mijn werk zie ik eruit alsof ik op een wekenlange zonvakantie ben geweest. Ik zie er helemaal niet net hersteld uit. Dat vraagt om geklets in de gang.

K's baby (2)

Nadat ze eerst had uitgelegd dat je het geslacht nog niet kan bepalen met 13 weken en na haar verhaal dat ze zich onlangs toch had laten verleiden tot een voorspelling die niet was uitgekomen zei de echoscopist dat "deze baby toch wel heel goed een jongetje kon zijn".

F. verliet stralend het pand, niet beschikbaar voor enig relativerend commentaar van mijn kant.