K's Sinterklaasfeest

In minder dan 10 minuten was het gebeurd. Alle kado's waren opengescheurd, de pepernoten, chocolademuizen en kikkerschuimpjes opgegeten en 'Dankjewelsinterklaasje' was gezongen. Ik weet nog dat ik dacht: 'wel leuk om zo een foto te maken'. Maar het was al voorbij.

Het staat in schril contrast met het zweet dat ik me vanmiddag in de bilnaad heb gewerkt om, in het uurtje dat ik het huis voor mij alleen had, de kadootjes in te pakken, de mand te versieren, de buren te instrueren, een brief van Sinterklaas te schrijven en in de brievenbus te gooien en het huis weer in een onschuldige staat te brengen.

De kinderen waren blij. "Wat goed van Sinterklaas, dat hij weet dat ik zoveel van Bambi hou". Ja ja, die Sinterklaas.

K's ontmaagding

Het zit erop. Mijn eerste keer is een feit.

Bij mij viel het wel mee met de zenuwen maar F. had van te voren toch wel erge buikpijn: "En wat nou als het niet leuk is, of ongezellig?". "Ach", zei ik, "het gaat zoals het gaat, dat komt heus wel goed, wij weten er toch altijd wel iets van te maken".

En het was echt heel erg leuk. Zes schattige elvenmeisjes en één stoere ridder. Samen een make upje opsmeren (zelfs de ridder kreeg geheel op eigen initiatief een mooie blauwe nagellak) en flieder fladder door het huis. De uitgezocht spelletjes waren aardig maar toch zeker bijzaak. Zeker voldaan en nog veel moeier hingen F. en ik 's avonds op de bank. De feestweek is ten einde. V. heeft een waardige vijfde verjaardag gevierd.

K's feestweek

V. wordt 5. En als je 5 wordt horen daar allerlei soorten feest bij. Ik noem een grote mensen feest, het trakteren op school en langs de klassen gaan feest en last but not least het kinderfeest. Ik zeg: het lijkt wel een feestweek.

Het grote mensen feest is achter de rug. So far so good. De net leeg gerenoveerde kamer is weer vol gekruid met kinderspeelgoed en V. is gelukkig.

Morgen is het de officiele geboortedag dus daar hoort het trakteren op school en langs de klassen gaan feest bij. Duidelijk een leerzaam jaar, nooit meer een bouwpakketje op internet bestellen. Leuk hoor, maar 3 dagen per week in het teken van knutsel je suf is niet mijn idee van ontspanning.

En dan hebben we woensdag het kinderfeest in het vooruitzicht. De voorbereidingen zijn reeds lang geleden gestart. Wat wordt het thema, hoe kleden we het huis aan, welke kinderen komen, welke allergien hebben deze kinderen (een stukje gewoon ouderwets koekhappen is er tegenwoordig niet meer bij), waar kan je in hemelsnaam koekjes zonder gluten kopen, zit er ei in slagroomtaart, hoe komen we de middag door, kunnen vierjarigen fatsoenlijk klaverjassen of zit dat er niet in, enzovoort. V. heeft er zin in. Dat is mooi.

K's demonen

Voordat ik aan dit stukje ga beginnen voel ik een enorme drang om te vertellen dat ik een gelukkige jeugd heb gehad. Ik heb altijd gevoeld dat er veel van me gehouden werd (en wordt), er was genoeg brood op de plank, we mochten een sport en een instrument, ik kon lekker buitenspelen en we hadden een hamster. So far so good. Maar , ondanks al dit moois, heb ik toch een paar demonen uit mijn jeugd.

Zo werd er op school carnaval gevierd. Toen ik het vierdehands gekregen Roodkapjepakje met bijbehorende bloemenmand was ontgroeid vond mijn moeder dat er voldoende gespendeerd was aan verkleedkleren. Ik mocht kiezen: een laken met gaten voor de ogen of een oud overhemd van papa. "Ja maar, mama, wat ben ik dan?" vroeg ik ietwat benepen. "Nou gewoon", zei mijn moeder zonder blikken of blozen: "een spook of Gekke K.". Ik zie mij nog lopen in de optocht, in mijn met stift opgeleukte overhemd tussen de clowntjes, heksen, ridders en doornroosjes. "Nou gewoon, Gekke K."

Dan hadden wij ergens ver weg aangetrouwd afgevallen van de koude kant een neef en een nicht. Deze waren net een paar jaartjes ouder dan wij dus als zij uit de kleren gegroeid waren en je wachtte nog een paar meer jaartjes (zodat het echt uit de mode was), dan konden wij het aan. Mijn moeder vond dat bij tijd en wijle wel handig zo'n zak met tweedehandsjes die er echt nog ontzettend goed uitzagen (dat kan nog jaren mee....) De meeste kleren kan ik me niet meer herinneren, waarschijnlijk was het in combinatie met iets leuks uit de kast wel te overzien. Maar er was een winter dat er een knalgroene winterjas uit die zak kwam. Niet zomaar groen, nee fluoriscerend groen. En geloof me, dit was ver voordat fluoriscerend groen in de mode kwam. Zo ver daarvoor dat ik ook niet maar enigszins verward kon worden met een trendsetter. Het was een hele lange winter.

Barbies. Barbies waren uit den boze in mijn ouderlijk huis. Barbies, volgroeide vrouwen met enorme puntborsten, dat is toch geen speelgoed voor een meisje. Dus wij hadden nul Barbies. Wij wilden wel 10 Barbies en ook nog wel een Ken. Zo was ook het kijken van Dallas en of Dynasty geen enkele optie. Stel je voor dat wij het idee kregen dat het maar normaal was dat je zomaar met iedereen het bed in dook. Omdat wij dat allemaal niet mochten ging ik bij het buurmeisje spelen, zij had wel 10 Barbies en een Ken en die doken aan één stuk door met elkaar het bed in, want dat was leuk.

En dan zijn er nog kleine demoontjes, zoals enkel suikervrije dropjes van de apotheek, met een douchemuts op onder de douche zodat het net leek of het regende, geen hagelslag of vlokken op brood, Piedro schoenen en 6 weken op zomervakantie.

Heel lang zijn de demonen iets van vroeger waar je, soms zelf met een kleine glimlach, aan terugdenkt. En dan word je zelf moeder. De waarden en normen die bij ons vroeger de richting bepaalde zijn overal in mij en bepalen mijn primaire manier van handelen. Dus met alle goede bedoelingen vandien bleek ik hard op weg mijn demonen door te geven aan mijn kinderen.

Tot het moment, V. was bijna 3 en Sinterklaas kwam langs op het werk. Wij mochten van tevoren een kadootje uitzoeken. Ik door die lijst heen en weer en na lang wikken en wegen koos ik voor een schildersezel voor papier en stiften. Heel verantwoord, nuttig, duurzaam, nog jaren plezier van, mijn ouders zouden trots op mij geweest zijn. Nou ik was het niet. V. was in tranen toen ze daar zat met haar doos waarin de schildersezel nog in stukken in zat, terwijl al die kinderen uitgelaten rondrenden met hun uitgepakte plastic winkelwagentjes, tovermuiltjes en soundmixmicrofoons. "En nou is het klaar", dacht ik opstandig, "ik wil het anders".

Dat ben ik gaan doen, afrekenen met de demonen. Als V. een griezelfeestje heeft sprint ik de HEMA binnen en koop alles wat je nodig hebt om eruit te zien als een echte heks. Een zak tweedehandsjes kijk ik door, leuke dingen zijn voor mij, bij twijfel niet binnenhalen en bij ongelukkige kindertjes is het voor de zak van Max. Ieder tweedehandsje dat blijft is een excuus om er leuke shirtjes bij te kopen. V. en E. krijgen voor hun verjaardag een Barbie (van tante H., duidelijk last van dezelfde demonen), een baby Born auto en totaal zinloze elvenvleugels. En als Sinterklaas een doosje chocolade euro's in de schoen stopt mogen ze die in 1 keer opeten, in plaats van het ontbijt. Wat een feest. Natuurlijk sla ik door (schijnt normaal te zijn bij het loskomen van oude gewoontes) maar uiteindelijk kom ik vast uit op een mooi compromis. Ik bedoel, iedereen heeft recht op zijn eigen demonen, ook mijn meisjes.

K's broodje kroket

Sommige dingen zijn echt te grappig. Afgelopen zaterdag zaten wij bij A & C achter een broodje kroket, komt zoon Jesper naar beneden. Hij kwam zijn zus verraden, ze had hem namelijk op zijn kop geslagen. Moeder C., door de wol geverfd, niet voor 1 gat te vangen, ondervraagt Jesper vakkundig onder het motto waar rook is, is vuur. "Waarom ben jij op je kop geslagen?" Het leek er even op dat er geen enkel steekhoudend argument aan ten grondslag lag. Tot Jesper nonchalant vermeldt dat er niet heel veel is gebeurd, hij had alleen zuslief een naampje genoemd, verder toch echt niets. De oren van de ouders waren gespitst, zou het C. lukken het onderste uit de kan te krijgen: "Goh, echt waar, hoe had je haar genoemd dan?" "Nou, gewoon.... kakkerlak."

Ik moet zeggen, C. hield haar gezicht aardig in de plooi en bracht het opvoedmoment tot een acceptabel einde. Toen Jesper enigszins verslagen naar boven verdween kon C. zich bij de rest van de opvoedingsdeskundigen voegen, die proestend onder of achter de bank zaten.

K's opvoedkundig onverantwoordelijke zaterdag

Met onze klusweek waren wij blijven steken bij het behangetje in de slaapkamer. Dat lag niet aan onze gezwinde voorspoed maar aan de winkel die het behangetje zou leveren. Dat duurde en dat duurde maar. Vorige week konden we het eindelijk ophalen en ja, vindt dan maar eens een geschikt moment waarop je in 1 keer de hele kamer kan behangen. En de mevrouw van de behangetjeswinkel had me bezworen dat behangen een klus is die je moet doen als je alle tijd hebt, geen haast, geen stress, geen afspraken. Dat bestaat niet in een leven met 2 banen, 2 kinderen en een hond. Maar het logeren op het matras op de grond in de studeerdkamer eiste zijn tol, iedere ochtend werd ik een tikje meer gebroken wakker en het feit dat mijn computer niet bereikbaar was werd zowel voor mijn mail als log onacceptabel.

Dus... zaterdag om 6 uur ging de wekker. Om half 7 zat de eerste baan tegen de muur. Al snel kregen we de smaak te pakken dus toen de kinderen om 8 uur wakker werden heb ik die met een beker sap en een plak ontbijtkoek voor de buis gezet. "Ooh, mama mogen we nu al een film kijken?" Ja, mama moet door en ik vertrouw Jetix en Nickelodeon voor geen meter dus dan maar 's ochtends vroeg de Lollifantenfilm, geheel tegen mijn principes maar het dient een hoger doel. Drie plakken ontbijtkoek, de Lollifant en een stukje Tarzan later zat het behang tegen de muur. De kinderen hadden een geweldige zaterdagochtend gehad.

Kluskaaz

Het is exact 6 jaar geleden. Zeven weken voor onze geplande trouwdag kregen F. en ik de sleutel van ons eerste gekochte prachtig mooie dertiger jaren huis. Het was in een redelijke staat wat bij een dertiger jaren huis zoveel betekent als dat de muren en de plafonds mogen blijven maar dat de vloer eruit moet, de CV buizen opnieuw geisoleerd moeten worden, het puin van 80 jaar geleden onder het huis vandaan moet, de ventilatiegaten geboord, de vloerisolatie aangebracht, de planken op maat gezaagd en gelegd en uiteraard geschuurd en in de lak moeten. Dat konden we toch wel zelf. Sterker nog, dat moesten we wel zelf met een spaarrekening waar ook een bruiloft met alles erop en eraan van betaald moest worden. Wat waren wij nog fijn onbevlekt, naief, soort van dom en kortzichtig. Het enige dat wij ooit samen geklust hadden was een wandje schilderen in de flat en de vloerbedekkinglegmeneer bellen dat hij de vloerbedekking het beste op donderdagochtend kon komen leggen. Niet echt een betrouwbare ervaring bleek al snel.

Het klussen was een drama. F. en ik konden nog geen plank samen dragen. F. zo ongeduldig en aangebrand als hij was en ik een tikje eigenwijs, het werkte niet echt soepeltjes. Ik kan mij nog herinneren dat ik ergens tijdens die klusweken de uitnodigingen voor de bruiloft op de bus deed en bij het loslaten van de enveloppen dacht ik: God zegene de greep, we zien wel wat we doen op 4 januari, er zijn in ieder geval een hoop mensen bij.

Dat we het overleefd hebben is geen geheim, de bruiloft was een feest en klussen zouden we nooit meer doen. Ook al was de prachtig geschuurde gelakte vloer al op de dag van de bruiloft helemaal stuk gelopen (nog net niet helemaal droog). Tijd doet wonderen. Zes jaar later denk je "Ach, zo erg was het toch niet". Afgelopen week hebben we de kinderen uit logeren gebracht, de kamer leeggeruimd, een bandschuurmachine, een kantenschuurmachine en een polijstmachine gehuurd, een handzame schuurmachine gekocht en aan de slag.

Op dinsdag hadden we een dipje. Stukje schelden van F. , stukje mopperen van mij. Misschien is het ook wel wijs om nu voor eeuwig te bepalen dat je een vloer schuren niet zelf moet willen doen. Maar verder ging het wonderbaarlijk harmonieus. We hebben af en toe gelachen, elkaar geprezen, een beetje geplaagd en ook nog een hele mooie woonkamer gemaakt. Ik ben gewoon een beetje trots op ons.

K's levensvragen

Met het ouder worden van de kinderen komen de ingewikkelde vragen. Al maanden maak ik mij op voor de eerste sessie "broodnodige kindvriendelijke voorzichtige sexuele voorlichting". Volgens mijn moeder was ik niet zo vlot en nieuwsgierig indertijd maar mijn zus zeker wel. En aangezien V. met name op mijn zus lijkt ben ik er klaar voor. Ik heb me ingelezen in wat een kind wel en niet aankan, welke metaforen de juiste zijn en welke familieleden bij voorkeur bij deze sessie aanwezig zijn. Ook weet ik inmiddels wat je wel en wat je niet met plaatjes en foto's moet illustreren en heb ik informatie ingewonnen tot hoever ik in detail moet treden.

Toen V. vorige week vroeg of je ook kindjes kan maken als je met een meisje trouwt was ik zeer in mijn nopjes met mijn degelijke voorbereiding. Ik zette de waterkoker aan, pakte de biscuitjes uit de kast en ging er voor zitten. Intussen had V. besloten dat ze toch liever met Jesper wil trouwen en aangezien Jesper een jongetje is bleek een antwoord niet meer relevant. De legotoren moest hoger.

V. speelt wel met levensvragen van een andere orde. Zo vroeg ze gister, vanaf de wc met haar broek op haar knietjes: "Mama, hoe hebben de meneren ons huis gebouwd? Of heeft de Here God dat gedaan?"

Daar was ik niet op voorbereid!

K's winkelmoment

F. en ik zijn niet van die shoppers. Op zaterdagmiddag de stad in om fijn wat niet van te voren gedefinieerde nieuwe kleren te kopen komt niet voor op ons lijstje "ooh, dat vinden wij fijn".

Mijn manier van shoppen bestaat uit internet afstruinen of op een heel impopulair moment een paar winkels in en uit, uitsluitend in mijn eentje. F. heeft geen manier van shoppen, hij heeft bij tijd en wijle wel eens de opmerkzaamheid dat hij nieuwe kleren nodig heeft, daar blijft het meestal bij.

Vrijdag hadden wij een bruiloft. Een krappe week van te voren constateerde F. dat zijn pakken vies, uit de mode en te groot waren. Hij moest voor die bruiloft een nieuw pak. En dat is nou typisch te laat opgemerkt. In ons leven, dat lijkt op een sneltrein die op tijd rijdt, is er geen ruimte voor een ongepland winkelmoment op korte termijn. Maar F., bekend om zijn flexibiliteit, is niet voor 1 gat te vangen. Tien minuten moet genoeg zijn.

Tien minuten was genoeg. We waren keurig op tijd voor het grote Ja woord. Het zweet stond in mijn bescheiden decollete maar F. zag er strak uit. In zijn nieuwe pak, met zijn nieuwe overhemd op zijn nieuwe schoenen. De broek was wel wat lang maar voor korter maken was geen tijd.

K's monster

En dan is er zomaar een maand voorbij. Maar ja, een monster bestrijden gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Om alles wordt gevochten. Blijven zitten tot iedereen zijn toetje op heeft, zetten jullie de televisie uit, schoenen uit als je op de bank zit, jawel je bent wel moe, naar bed, schoenen aan als je naar buiten gaat, nee je mag niet mee de hond uitlaten, melk opdrinken, ook de korstjes eten, nee je hoeft niet te helpen met de vaatwasser uitruimen, jawel we gaan nu je zus ophalen. Hou op schei uit.

Ik heb E. 2 jaar lang echt alleen maar lief gevonden. Zovaak heb ik mezelf en F. geprezen: wat maken wij toch leuke kinderen, ja dat vind ik ook. En op de dag af dat E. 2 jaar werd begon de ellende: Neeeeeeeeee!

De afgelopen 3 maanden heeft ze dat uitgebreid met stampvoeten, gillen, spartelen op de grond, krijsen, slaan en/of schoppen en wegrennen. Het is echt een monster in het kwadraat. En dat kwadraat zit dan met name in het uitgekookte van onze kleine meid.

Zo hebben wij de gang als 'strafstoeltje'. Wat doet ons monster op kritieke momenten net voor F. of ik het besef hebben dat we moeten ingrijpen? "Ik even huilen oppe gang". En hup, daar gaat ze zelfstandig vrijwillig en geheel uit eigen beweging naar de gang. De deur wordt dichtgetrokken, ze vlijt zich op de koude granieten vloer en begint heftig schokkend te snikken wat vrij snel abrupt stopt want ze is "klaar huilen". Ze schrijdt terug de kamer in, loopt een rondje en "o nee, nog huilen oppe gang", terug de gang in. Daar gaat je ouderlijke macht.

De enige manier is de vragen zo te stellen dat Nee het juiste antwoord is. In de vroege ochtend met een fris brein lukt dit nog wel. In de avond delven wij ouders het onderspit.

CitatenK's

"Ik zorg ervoor dat ik nooit meer iets verlies, vooropgesteld dat ik het kan vinden".

Uit 'Waar is Knorretje nou?'

K's achteruitkijkspiegel

K's diepte investering

Inmiddels staan we quitte.

In de Allerhande stond een lekker recept dus gister stiefelde ik naar de slager om de benodigde 4 ons ossenhaas te kopen. Dat de slager het stukje vlees zelf begeleidde naar de toonbank en mij allervriendelijkst vroeg of het zo naar wens was vond ik vreemd. "Ja", zei ik, "lijkt me prima, ik heb niet zoveel verstand van ossenhaas". Dat bleek. "Dat is dan 20 euro mevrouw". Natuurlijk. Zonder te verblikken of verblozen heb ik betaald. Dat was mijn diepte investering voor deze maand.

F's diepte investering

Bij wijze van hele hoge uitzondering maar ere wie ere toekomt hier een log die helemaal aan F. toebehoort.

Koud terug uit het warme Egypte blijkt Henk (Harrie's broer, gezamelijk onze 2 rode katers) wat moeilijk te lopen. Het euvel bevindt zich in de linkerachterpoot. Henk staat bekend als brokkenpiloot, het is hem zelfs ooit als binnenkat gelukt zijn rechterachterpoot te breken, dus in gezwinde spoed haasten wij ons naar de dierenarts. Na wat geduw, getrek, foto's en overleg blijkt dat de poot uit de kom is geschoten. Het zo laten is geen optie want dat doet pijn (briljant gevonden van de dierenarts). Dus wij kunnen kiezen uit 1) opereren door een specialistische dierenchirurg, gehuisvest in een kapitaal pand aan het Wilhelminapark te Utrecht of 2) een spuitje om Henk uit zijn ondraaglijk leiden te verlossen. Ok, en wat betekent optie 1) vragen wij ons hardop af. Optie 1) betekent 780 euro en dan zit de poot voor eeuwig in de kom.

Het is een lastig dilemma maar als het aan mij had gelegen had ik de rest van mijn leven als moordenaar te boek gestaan. Ik vind 780 euro net wat aan de hoge kant voor een kat. F. dacht daar heel anders over. Dus F. heeft zijn spaarpot omgekiept en Henk van de brute spuitjesdood gered.

En dan zijn we er nog niet. Om te revalideren moet Henk de komende 6 weken doorbrengen in een kooi. En daar wordt Henk knap chagarijnig van. De dankbaarheid is ver te zoeken, het enige dat Henk ons laat zien is zijn kont, zijn manier om te tonen dat hij het niet eens is met zijn eenzame opsluiting. Geen benul van het feit dat hij een beleggingsobject is geworden en dat hij vanaf nu alleen maar uit gouden kopjes mag drinken.

K's vakantie

Er zijn natuurlijk een hoop dingen die er niet echt beter op worden wanneer je ouder wordt maar het feit dat je kan kiezen wat je wilt kiezen maakt veel goed. Ik heb de afgelopen 2 weken geen tentstok gezien. Ook niet één met gekleurd tape.

Wel een zwembad, een lopend buffet, Nemo visjes bij hun annemoon, kindertjes die bommetje deden in het zwembad, één hele wolk, zonnebrand, de binnenkant van mijn ogen, diarree, anderhalf boek, de hoteldans, nog meer diarree, het luchtbed, een biertje, geen enkele lange broek, de minidisco, Egyptische mannen die in mijn kleine meisjes wilden knijpen (zo vaak dat E. op een gegeven moment wanhopig zei: "Ik niet hallo zeggen mama"), een krokodilvis en een kameel.

K's tentstokken

Ik hield altijd de rechterstok vast, mijn zusje de linkerstok en mijn moeder (die was toen nog het grootst) moest in het midden. Mijn vader was ondertussen heel druk met het frame in elkaar zetten, het tentdoek uitvouwen en de haringen klaar leggen. Ik had vaak honger, maar daar was geen denken aan: eerst werken dan eten. Zelfs niet als opa en oma de soep al in de kommetjes hadden gedaan. Ik stond met het kwijl in de mond naar de tafel voor de caravan te kijken (ik was sowieso gefascineerd door die caravan, het enige dat oma hoefde te doen was de plankjes onder de pootjes houden die opa dan uitdraaide, en klaar was het weer, de soep kon op het vuur) maar nee hoor, geen haar op het steeds kaler wordende hoofd.

Terwijl een windvlaag zorgde dat mijn zusje bijna de lucht in werd geslingerd (omdat ze de linkerstok zo stevig vasthield, dat was immers de opdracht) vloekte mijn vader half Scandinavië bij elkaar omdat de kleurentape had losgelaten en hij nu niet meer kon achterhalen welke stok aan welke paal hoorde.

Ik kreeg kramp en wisselde voorzichtig van arm, mijn moeder haar tenen gingen zeer doen van het zichzelf net iets langer maken dan ze was en mijn zusje haakte, om aan de grond te blijven, haar voet achter een achtergebleven rotsharing van de vorige kampeerder, want we moesten vasthouden, dat was immers de opdracht.

Wanneer dan uiteindelijk het frame stond mochten we loslaten. Halverwege de sprint naar de caravan van opa en oma werden we terug gesommeerd “zien jullie al een voortent staan?” Vader en moeder rolden het tentdoek over het frame en mijn zusje en ik werden benoemd tot chef rotsharing. Nu wil het feit dat rotsharingen alleen daar gebruikt hoeven te worden waar er rotsen in de grond blijken te zitten (gewone haringen springen al krom bij de gedachte). Dat houdt dus in dat er flink gemept moet worden op de haring zodat deze daadwerkelijk de rots doormidden splijt om zich daar vervolgens voor de komende dagen zodanig te hechten dat de zorgvuldig opgezette voortent niet meegenomen kan worden door een windvlaag.

Opdracht is opdracht en chef rotsharing is niet zomaar een functie dus wij deden in ieder geval verschrikkelijk ons best. Maar pas nadat mijn vader de haringen uit de elastieken had ontwart en ze in de grond had gezet stond de voortent. Overigens geheel niet onaardig. De vakantie kon beginnen.

In de luie stoel voor (!!) de voortent pakte mijn vader de kaart van Scandinavië erbij om eens gezellig samen met ons, onder het genot van een kopje soep (met ietwat slappe croutons), de volgende camping uit te zoeken.

K's WK

Een blik in Kaaz hele oude dagboek:

8 april 1983
We hebben verder vanmiddag buskruit gedaan met Tom, Paul, Esther, Sandra, Dunya, Phillip en Maroesja. Die Phillip hè, die zit in de 6e en is een hele leuke jongen. Ik heb het met Patrick aan en ik hou ook best van hem. Maar toch zou ik het 10.000.000.000x liever met Phillip aan willen want van hem hou ik héél veel. Mijn hartewens is dan ook om met hem te mogen trouwen.

En zo heeft iedereen zijn eigen reden om naar het WK te kijken.

K's vaderdagkado

Enigszins naïef is het zeker. Want natuurlijk past zo'n mooie grote barbeque niet in zo'n compacte platte doos. Maar op de één of andere manier komt bij mij dat besef altijd een tikje te laat. Op het moment dat manlief het 64 delige bouwpakket uit de doos haalt bijvoorbeeld.

En dan is het toch jammer dat F., nou niet de grootste voorstander van handenarbeid in zijn vrije tijd, uitgerekend op vaderdag (de dag dat papa rusten mag, zoals V. zeker 35 keer gezongen heeft) zich moet buigen over de onmogelijke montage van zijn pasverworven kado. Een weg terug was er niet, de sateetjes lagen al uren in de marinade.

Het had voorkomen kunnen worden. Het enige wat de fabrikant had moeten doen is een sticker op de doos plakken:

'dames let op! Deze barbeque bestaat uit zeker 64 onderdelen. De gemiddelde montagetijd is A) een half uur voor een handige man, B) anderhalf uur voor een middelmatig handige man en C) zeker 4 uur voor een onhandige man. Wilt u de barbeque na deze waarschuwing toch kado doen voor vaderdag, bel met onderstaand telefoonnummer en wij komen voor €25,- de barbeque gemonteerd en al bij u thuis afzetten.'

Ik had het er echt voor over gehad.

K's opvoeding

Geweldig, die feel good tv. Ik kan er helemaal voor onderuit zakken, zo'n gezin met enorme draken van kinderen met de ene escalatie na de andere. Kinderen van 3 die hun ouders schoppen, alles bij elkaar krijsen, wegrennen in het park. Ouders die uit wanhoop elkaar in de haren vliegen. Zo erg dat supernanny eraan te pas moet komen. Ach wij doen het zo gek nog niet, denk ik dan samen met kijken Nederland. Maar eerlijk is eerlijk, supernanny heeft best aardige tips en weet me toch wel weer tot nadenken te bewegen.

In de dagelijkse praktijk merk ik dat deze programma's vooral maken dat ik steeds bewuster aardig onbekwaam ben. Als V. 's ochtends niet vooruit te branden is en ik helemaal geirriteerd naar haar snauw dat ze vaart moet maken denk ik: "tja K. dat had ook best met een beetje humor gekund". Als ik de kinderen voor de televisie zet omdat ik even de krant wil lezen denk ik: "eigenlijk is het tijd voor een stukje productive playtime". En dat E. nog steeds uit een tuitbeker drinkt is echt luiigheid van de opvoeders. Wanneer E. enthousiast komt vertellen dat ze nodig moet 'lassen' en ik haar vertel dat ze dat prima in haar luier kan doen had ik best wat meer actie kunnen ondernemen. Dat ik niet hou van zand in mijn huis betekent natuurlijk niet dat mijn kinderen niet in het zand mogen spelen. En verwachten dat V. het wel zelf kan omdat ze de oudste is, is niet altijd even eerlijk.

Maar het gebeurt allemaal wel. Ik ben ook maar een mens denk ik dan grommend. Suppernanny heeft wel gelijk. Want als het een keer lukt om 's ochtends grapjes te maken tegen V. is het direct een stuk gezelliger.

K's lamlendigheid

De grootste desillusie in mijn leven als moeder totnutoe was de vakantie van vorig jaar. En dan niet zozeer de vakantie ansich alswel de onontkoombare wijzigingen in manier van vakantie houden.

F. en ik zijn nogal van de luie en aangezien daar in het dagelijks leven niet genoeg tijd voor is waren de vakanties altijd uitstekend om daar helemaal aan toe te geven. Een enorme stapel boeken verdrong de truitjes en de hempjes in de koffer en die hele stapel werd tot de laatste letter uitgelezen. Desnoods in de auto terug. Tussen het lezen door deden we wat luie zondagochtendsex, knapten we nog wat uiltjes en dronken flessen wijn leeg. Vakantie op haar best.

Zo begon ik ook vorig jaar op tijd met mijn grote boekenkastensnuffeltocht. Mijn vader heeft altijd de nodige nieuwe potentiele bestsellers in huis, zus vindt ongeveer hetzelfde leuk als ik en vriendin S. kan altijd net wat anders uitlenen dan ik zelf zou uitzoeken wat dan toch weer heel intrigerend blijkt te zijn. Deze keer hielp ook het thuislaten van luiers en rompertjes mee aan het vergroten van de kofferruimte zodat extra boeken ingeladen konden worden.

Wat een gesjouw voor niets. Twee weken vakantie en welgeteld anderhalf boek uitgelezen.

En ik geef toe, achteraf is het zo naief om te denken dat je de hele dag boeken kan lezen wanneer je met 2 kleine onzelfstandige kinderen op vakantie gaat. Kinderen in de fase 'ik wil alles en ik kan niets'. Kinderen die ervoor zorgen dat je vakantie in de verste verte niet meer op vakantie lijkt. Kinderen die tijdens de vakantie ook gewoon in hun luier poepen, een fles willen en huilen als ze geen zin hebben om nog langer in een restaurant te wachten op hun eten. Kinderen die door de warmte nog maar een krap uurtje slapen tussendemiddag in plaats van de idyllische 3 uur die ze thuis liggen te ronken. Kinderen die de hele dag dicht langs het zwembad willen kruipen, niet erin want dat is te nat, zodat je zelf in het zwembad op en neer blijft huppelen om ze op te vangen als ze erin kukelen, tot je blauw van de kou en zo verrimpeld als een oude kiwi afgelost wordt door papa, net weer bijgekomen van zijn ochtendshift.

Dit alles betekent concreet: een zin lezen, controlerend om je heen kijken, omhoog schieten, o nee daar zijn ze, een zin lezen, o die zin had ik al gelezen. Kansloos.

De dip kwam na een week, een flinke dag in diepe rouw gedompeld, de knop omgezet en me vol goede moed gestort in de vakantie met kinderen. Het scheelt enorm wanneer de verwachtingen zijn bijgesteld. En het goede nieuws is, er kunnen voortaan veel meer truitjes en hempjes mee in de koffer.

Afgelopen week zaten F. en ik op Cuba, daar werd gevierd dat het bedrijf waar ik werk 10 bestaat. Een weekje zonder kinderen in een all inclusive resort. Wat een weelde. Op het strand een boek lezen, in slaap vallen als de behoefte daar is, om 11 uur tijd voor de eerste pina colada, naar de disco tot 2 uur. Heerlijk. En het bizarre van ouder zijn is dat je bij alles denkt: "ooh, dat hadden de kinderen leuk gevonden, wat jammer dat ze er niet zijn..."

K's begrafenis

Het was op moederdag dat oma, omringd door haar kinderen, haar laatste adem uitblies. En gisteren hebben we oma begraven. Gisteren toen het weer herfst werd.

De dienst was prachtig mooi met een orkest en een koor. Wat ik dan wel weer bruut vind is dat de dienst gehouden wordt in een kerkgebouw aan de Slachthuisstraat en dat de begraafplaats Braakhuizen heet. Wel oma's humor.

Net als dit gedichtje van Ernst Timmer dat werd voorgelezen, echt helemaal oma:

'n Doodskist heeft zes planken, een vogelhuisje heeft er zeven

aan die ene plank is het te danken, dat de vogeltjes nog leven.

Handig voor die holenbroeder, dat die plank een gaatje heeft

waardoorheen de vogelmoeder, aan haar kleintjes eten geeft.

Leven is de consequentie, van een eitje en een zaadje

of is het misschien toch een kwestie, van een plankje en een gaatje.

Want verdiepen wij ons even, in 't standpunt van de emelt

of de worm of pier of kever, waarvan 't hier op aarde wemelt.

Voor hen is de doodskist leven, en het vogelhuisje dood

om zich voor hun welbehagen, door de doodskist heen te knagen

is voor hun een heksentoer, en zij krijgen in ruil voor 't reisje

naar het gat van het vogelhuisje, gratis openbaar vervoer!

K's slippertjes

Toen wij nog in de fase van bolbuikigheid verkeerden en onwetend waren ten aanzien van het geslacht van ons aanstaand kroost waren wij in de stellige overtuiging dat een kind onzijdig groot te brengen is. De Bart Smitten en Toys 'R Ussen puilen uit van aangenaam, verantwoord en onderhoudend speelgoed voor beide sexen, dus geen enkel excuus om van meet af aan je kind in één of ander verouderd rollenpatroon te drukken.

De afgelopen jaren hebben wij alle vormen van tijdverdrijf gestimuleerd, zowel de mannelijke als de vrouwelijke varianten. En qua interesse gaat dat goed. Onze meiden spelen met autootjes, poppen, jongens, lego, geweren, meisjes, prinsessenkastelen en ballen. Natuurlijk is er wel verschil tussen de één en de ander maar dat lijkt niet eens onlosmakelijk verbonden met het geslacht. Meer een voorkeur afhankelijk van het kind.

En dan ineens blijkt op een dag dat, ook al doe je nog zo enorm je best om het verschil tussen man en vrouw te ontkennen, het verschil er is. Aangelegd in de wortels van de mens. Zonder dat je ooit hebt aangegeven aan je kind dat "wie mooi wil zijn moet pijn lijden" een spreekwoord is dat specifiek voor de vrouw is uitgevonden blijkt ze het al begrepen te hebben.

Ik bedoel, ken je één man die een hele dag op schoenen loopt die niet lekker zitten? Ze kijken wel uit.

En dat de buurvrouw eerlijk toegeeft dat ze gister nogal overmoedig was op haar nieuwe hoge sleehakschoenen terwijl ze heel veel moest lopen, vind ik nog dat daar aan toe.

Maar dat dat al begint als een meisje amper 4 eneenhalf is... V. moest en zou haar groene slippertjes met geborduurde bloemetjes aan naar school. Ik vond het geen bijster goed idee. Maar V., gezegend met de eigenwijze 'ik bepaal zelf wat ik aantrek'- genen van tante H., ging op haar groene slippertjes met geborduurde bloemetjes naar school. Terwijl ze naast me naar huis strompelde met haar kapotte teentjes en ik gewoon een beetje boos was op mezelf dat ik dit had laten gebeuren zei ze: "Het geeft toch niet dat ik niet kan rennen mama, mijn slippertjes staan toch heel mooi als het mooi weer is?" Buurjongen Merlijn keek me niet begrijpend aan en rende er van door: "Kom V. Pak me dan, als je kan".

K's oma

Het heeft toch nog een tijdje geduurd. En ze had zich inmiddels tegen alle verwachting in aardig hersteld. Mijn oma. Vorige week zei ze nog tegen mijn moeder: "Mij krijgen ze niet zomaar klein". En nu gaat ze dood. Afgelopen donderdag maakte ze een lelijke smakkerd van haar scootmobiel omdat ze ergens overheen reedt met haar wiel en daardoor uit balans raakte. Hersenschudding, heup gebroken, in het ziekenhuis een herseninfarct en het is uit met de pret.

Er wordt nu gewacht tot oma het leven loslaat.

Mijn oma. Er gaan weken voorbij dat ik helemaal niet aan mijn oma denk, nu is mijn oma de hele tijd in mijn hoofd. Met alle herinneringen die er zijn.
Mijn oma slingerde ons over haar schouder droeg ons als echte brandweervrouw de trap op. Bij oma logeren was een feest want ze deed de hele dag spelletjes met je. Alles vond ze leuk, valkuiltje, amerikaans jokeren, tafeltennissen. Eten koken kwam er niet van maar dat vond ik niet erg, eten koken was 1 van de dingen die oma helemaal niet kon. Wat een vieze erwtensoep kreeg je bij opa en oma. En dan moest je je yoghurt eten uit hetzelfde bord waar ook de aardappels op hadden gelegen, bah, al die kruimels in de yoghurt. En van die vieze houdbare melk.
Mijn oma had een hond en een hele kooi vol flierefluitendende vogeltjes. En heel veel roze bloemen in de tuin. En oma wist heel veel namen van bloemen en planten als je met haar langs de Dommel liep. Als je bij oma logeerde was het tussendemiddag altijd heel saai. Dan deed ze samen met opa een dutje in 2 grote stoelen. En dan moest je stil zijn en hoorde je alleen de 8 klokken die in huis hingen één voor één slaan. Mijn oma had niet veel gene, het is nog niet zo lang geleden dat ze hier was en tijdens een wandelingetje bij een buurtuin stil stond waar allemaal kabouters uitgestalt waren: "Jemig", riep ze, "dat is afschuwelijk zeg".

Mijn oma is nu aan het dood gaan. Ze kan niks meer. Het leven is op voor haar. Ze moet het alleen nog even loslaten. En dat lijkt nog niet mee te vallen. Maar ja, vind je het gek, als het leven mooi was dankzij alles.

K's gevecht

Wij hebben een manier gevonden om het dichtslibben van ons huis tegen te gaan. Gewoon de zooi verkopen op Koninginnedag. Sinds een paar jaar is ons straatje onderdeel van de vrijmarkt dus het is heel simpel. Wij staan vroeg op, slepen de rommel naar buiten en houden vol. Ook als de vrijmarktsnuffelaar beledigend weinig wil betalen voor het fietsje waar V. op heeft leren fietsen, snik.

Het is een rare mix van emotie. Spullen die minimaal 1 maximaal 11 maanden op zolder staan omdat ze kapot, vervangen, lelijk, te oud zijn, stal je uit en daar vraag je dan geld voor. Ook weer niet te weinig want ja, het is toch wel van waarde. Dat de potentiele koper niets te maken heeft met de emotionele waarde die je er zelf bij voelt is een valkuil. Voor je het weet is Koninginnedag voorbij en sta je al de zooi weer de zolder op te sjouwen. En dat is nou net niet de bedoeling.

Dus ik ga voor bodemprijzen. Tot groot verdriet van vrienden C & C die ons ieder jaar trouw bijstaan op de vrijmarkt. Vooral C. is een gehaaid verkoopster, een talent in keihard onderhandelen en bereid ‘nee’ te verkopen als de snuffelaar te diep zakt. Regelmatig grijpt zij wanhopig naar haar hoofd als ik mijn ‘maak me los’-tactiek toepas. Het resultaat is er dan ook naar, zij rijden jaarlijks met een volle auto terug naar huis, onze zolder is leeg….

Het grootste risico van de vrijmarkt is dat je op enig moment met je zuurverdiende euro’s zelf even een rondje gaat maken. Gelukkig kwam dat er dit jaar niet van. Na de derde hagelbui hadden we het wel gezien, we hebben de boel opgebroken en zijn warme chocomel gaan drinken.

Maar, net voor we naar binnen togen kwamen er twee meisjes aanlopen met een enorme veel te grote veel te blauwe beer op hun arm. De opdracht van vader en moeder was duidelijk: “Raak het beest kwijt, desnoods voor niets”. E. was de gelukkige.

Die gelukzalige grijs van oor tot oor van mijn kleine meisje maakte dat ik over mijn hart streek: “Draag het beest maar naar binnen kind”.

We verkopen het beest volgend jaar wel weer.

K's ideale man

Een man die een appeltje voor je schilt.
Een man die op zaterdagochtend de boodschappen doet.
Een man die het terras op orde maakt, de plantjes in de potten zet en de tuintafel beitst.
Een man die de hond uitlaat, 's ochtends en 's avonds.
Een man die borreltjes inschenkt, de tafel dekt, kookt en op zondag de was doet, zelfs vouwt.
Een man die een boekje voor de kinderen leest.
Een man die hooguit een beetje narrig wordt van iets te veel bemoeienissen in zijn georganiseerde bestaan.

Tuurlijk K. Droom lekker verder. Die bestaan niet.
Nou, echt wel, ik heb het van het weekend weer eens aan den lijve mogen ondervinden.
Ik ben weer eens ouderwets in de watten gelegd door mijn vader.

K's writersblock

Misschien is het een ietwat arrogante titel maar gezien de logstilte van de afgelopen weken vond ik het de enige toepasselijke titel.

De eerste week van de stilte zat ik zo middenin ons serieuze leven dat het niet lukte vanaf gepaste afstand toe te kijken en een log te laten komen. Toen waren er de nodige dagen dat ik van de weeromstuit het leven zo cynisch bekeek dat de narigheid van de log spatte. Een beetje cynisme komt een stukje nog wel ten goede maar van een beetje was in dit geval geen sprake. Ik leek Jan Mulder wel, zo citroenzuur was het.

Uiteindelijk was ik zover, mijn hoofd vol ideeen, achter de pc, lag de server van Blogger eruit. Dan moet het zo zijn. Ik heb me teruggetrokken op de bank, met een kopje thee me nogmaals omgewenteld in dat heerlijke writersblock.

K's principe

We moesten natuurlijk nog een keer terug naar het ziekenhuis want de hechtingen moesten er nog uit. Geen zelfoplosbaarverdwijnende touwtjes voor V. haar kinnetje maar authentiek handwerk. En aangezien V. nu niet de beste herinneringen had aan vorige week heb ik, als pedagogisch verantwoorde moeder, de welbekende Martin Gaus beloningstechnieken toegepast om de stress bij voorbaat te verlagen.

"We moeten nog 1 keer naar het ziekenhuis, dan haalt de dokter de pleister van je kin en de draadjes eruit, en als het klaar is gaan we naar de Bart Smit". "Ok", zei V. "moet ik dan nog een keer heel flink zijn?", "Schatje", zei ik, "zelfs als je het hele ziekenhuis bij elkaar krijst gaan we nog naar de Bart Smit". V. ging gerustgesteld op pad.

Het was allemaal helemaal niet nodig want het stelde geen moer voor maar beloofd is beloofd dus wij naar de Bart Smit. Het eerste wat V. zag toen ze binnenliep was een rose K3 schoudertas. Aangezien mijn budget wel iets groter was dan de bescheiden 4 euro 50 duwde ik V. met de K3 schoudertas verder de winkel in op zoek naar een fatsoenlijk kado. Na een half uurtje wikken en een uurtje wegen, een kwartiertje dubben en een minuut of 10 twijfelen was de keuze gemaakt. Het werd iets prachtigs denk ik, voor kleine meisjes vooral.

Ik toog naar de kassa en voor ik afrekende kwam V. aanlopen met een Barbielipstick. Die moest er ook nog bij. Nu hou ik niet van opmaakmeuk voor kleine meisjes, maar ik hou helemaal niet van kleine meisjes die altijd meer willen. Dus: "Nee, leg maar terug, je hebt een mooi kado uitgezocht en genoeg is genoeg".

De Barbielipstick kostte 1 euro. Omdat ik zo'n principiële trutmoeder ben heeft V. de hele middag met een pruillip om zich heen gekeken, het zojuist verworven kado geen blik waardig gegund. Voor slechts 1 euro meer was het een gezellige middag geweest. O, Martin Gaus, waar ging het toch mis?

K's paasei

Zoals vriendin S. het gister weer eens uitstekend verwoordde: "Ieder stel heeft recht op een issue waar je niet uitkomt, en bij jullie is het dat".

Ik moet eerlijk zeggen dat het me dan nog steeds wel moeite kost. En dat ik nog steeds wel een kater heb van zo'n mislukt paasweekend. Maar over het grotere geheel bezien heeft ze gewoon gelijk. F. en ik gaan elkaar niet begrijpen daar waar het weggaan versus thuisblijven betreft. F. gaat gewoon graag weg, met mij. Ik blijf gewoon graag thuis, met hem. Beide dingen hebben niets te maken met afkeuring van het één, verwijt naar de ander, verveeldheid in het algemeen. Het betreft enkel een persoonlijke voorkeur. Maar omdat het zo vreselijk moeilijk is de behoefte van de ander te begrijpen, laat staan toe te juichen, in het geval dat het jouw behoefte gewoon niet is, gaan we er gewoon niet uitkomen.

Het komt in feite neer op acceptatie. En zeggen wat je eigenlijk het liefst zelf wilt. In plaats van verzinnen wat de ander dan misschien wel zal bedoelen als hij niet zegt wat hij meent maar wel wilt wat hij het liefst zou doen. Of zo.

K's maatschappij

Net op het moment dat ik de kindertjes op het schoolplein afzette, stapte er een horde bejaarden van de pleziervaart af, tegenover het schoolplein de kade op. "Jemig", hoorde ik in het plat Rotterdams: "ik zie alleen maar witte koppies".

"Nee", bemoeide ik me er tegen aan: "daar staat een negertje en daar ziet u nog een halfbloedje, daar bij de zandbak".

De heer op leeftijd keek me aan en glimlachtte: "Bij ons is het net andersom mevrouwtje, daar moet je de witte koppies aanwijzen".

K's pijn

Het was een aardige dokter en zeker ook een lieve zuster. De visjes die ze op het plafond hadden geschilderd vond ik erg slim. Het zoeken van Nemo leidde even af van de bedrijvigheid rondom haar kinnetje. En V. was zo flink. Alleen tijdens de prik van de verdoving moest ze heel hard huilen. Ik denk dat ik harder in haar hand kneep dan zij in de mijne.

Voorover van het fietsje gevallen. Bij de naschoolse opvang. Drie hechtingen in het mooie gave rose kinnetje van mijn meisje. Getekend voor het leven. Bruut vind ik het.

K's poging

Het was een leuke poging. Ik moet helaas concluderen dat hij mislukt is. We proberen het over een half jaartje nog een keer.

Gewoon even geld halen, langs de bakker en op de weg terug een zakje hondenbrokken halen bij de supermarkt. Omdat het niet mogelijk is weg te komen zonder kind 1, en je het met goed fatsoen niet kan maken kind 2 dan achter te laten, vertrokken we gevieren. De naderende grijze wolken deden V. besluiten haar paraplu mee te nemen. Een grenzeloos optimisme van F. deed ons besluiten de kinderwagen niet mee te nemen.

Het begin ging echt goed. V. voorop met de paraplu, E. handje handje tussen ons in. Een bijzonder harmonieus gezinnetje op weg naar de dorpsstraat. Halverwege de heenweg begonnen de eerste barsten te ontstaan. De wind was wat aan de fikse kant, dus V. stond haar paraplu af maar kreeg direct spijt toen E. met de paraplu aan de haal ging. Na het nodige geduw, getrek en gekrijs greep F. V. in haar kraag en maakte met haar rechtsomkeerts. Ik vervolgde mijn weg met E. die subiet niet meer wou lopen. Het was kiezen of delen, 11 kilo op je arm of oorverdovend gekrijs aan je been. Kom op, denk je dan, je bent een consequente moeder of je bent het niet. Ik was het niet. We waren nog niet eens bij de pinautomaat.

Bij de bakker kwamen F. en V. ons weer vergezellen, ze hadden het uitgepraat. F. had de paraplu in de mouw van zijn jas en V. gaf haar zus een kus. Gewapend met gratis gescoorde krentenbol op naar de supermarkt. Het liep als een zonnetje, hondenbrokken ingeladen en de laatste etappe kon beginnen.

Maar ja, als je zus op de schouders van papa mag zitten wil jij dat natuurlijk ook. Dan is getild worden door je moeder, die ook al 3 broden en een zak hondenbrokken probeert te vervoeren, niet genoeg. Dan moet je hard huilen en loswrikken en bijna op de grond vallen en nog harder huilen.

Gelukkig hadden we de paraplu niet voor niks meegenomen. Halverwege de terugweg was daar dan toch de regenbui. Het leken net kleine hagelkorrels.

K's stand van zaken

Ik lig nog niet helemaal op schema maar met voornemen 1 gaat het in zijn geheel niet onaardig.

Van de week werd ik uitgenodigd door een collegamoeder, voor een workshop stempelen op zaterdagavond.

Helaas heb ik wat anders.

K's rrr

Die voorvaderen van ons hadden het zo slecht nog niet verzonnen. Drie R'en in het leven geroepen, de rest hangen we eraan op en gaan met die banaan. Helemaal ok.

Ik bedoel, hoe druk ons bestaan ook is volgens mij gedijen we nog altijd het best bij Rust, Reinheid en Regelmaat. Ik wel in ieder geval.

De afgelopen periode was meer een ABC'tje. Een continue 'Afstemmen-Bijschakelen-Chaos' cyclus. Helemaal niet altijd onaardig maar wel erg vermoeiend. En een vermoeiende tijd in een druk bestaan uit zich in mijn geval uiteindelijk in prikkelig onaangenaam onverdraagzaam gedrag. En aangezien ik dit gedrag met name tentoonspreid in een huiselijke omgeving wordt de sfeer daar niet perse beter van. Net toen ik dacht, 'wat is het hier toch altijd een ongeorganiseerde chagarijnige bende', keerde mijn grote vriend Regelmaat terug in ons leven.

Ik haal op maandagochtend vers brood in plaats van op dinsdagochtend. Ik weet dat ik om kwart voor vijf weg moet van mijn werk om beide kinderen voor sluitingstijd bij de opvang weg te kunnen plukken. Op maandag en dinsdag wordt het diner bepaald door de factor gemak. Op donderdag en zondag mag het kookboek erbij. Brood wordt gesmeerd voordat ik V. uit bed haal, dan kan zij alvast eten terwijl ik E. aankleed. De kinderen gaan op dinsdagavond en zaterdagochtend in bad. En Jonas is op dinsdag en vrijdag om 6 uur 's ochtends aan de beurt. Jonas blijkt ook een grote Regelmaatfreak: dinsdag en vrijdagochtend staat hij op uit zijn mand als ik de trap af kom, de rest van de week doet hij nog niet eens 1 oog open als ik beneden kom. Heerlijk. Ik wentel me gelukzalig om in de Regelmaat.

Vanzelf dat daar ook de Rust verschijnt. Ieder gezinslid weet waar hij aan toe is. Moeder is niet meer geirriteerd van dat onvoorspelbare gedoe. Tijdens de drukte van ons tweeverdieners met twee onzelfstandige kinderen is er gewoon Rust. Rust is goed. Rust is fijn.

Alleen die Reinheid...
Dat zit zo, wij hebben een huishouden met 1 hond en 2 katten die achthonderdmiljoen haren verliezen op een dag. Dan hebben wij 2 kinderen zonder benul van modderschoenen, zandbroeken, stenen horen niet in huis en takken al helemaal niet. En eerlijk is eerlijk, F. geeft helemaal niets om Reinheid.

Ik zou hem wel graag erbij willen, de Reinheid. Ik word namelijk wel kriegel van vies, nat, modder, haren, stof. Maar als er Regelmaat en Rust is kan ik ermee leven. Dan ga ik niet in mijn eentje de smerigheid van 6 individuen opheffen. Reinheid is voor later.

K's man met 2 dochters

Soms heb ik echt met hem te doen. Het is zo'n enorm vrouwenhuishouden hier.

Stel je voor, je bent heftig op stap bent geweest en om een uurtje of 6 je bed in gedoken. Op zolder, zodat je lekker kan uitslapen zonder onderbrekingen door ontwakende vrouwen. Tegen een uurtje of 9 komt je oudste dochter helemaal speciaal voor jou naar zolder om zichzelf te showen: "Kijk papa, hoe mooi ik er vandaag uitzie."

Wanneer je in de loop van de middag beneden komt in je badjas met je haar overhoop is er wel enig enthousiasme, eindelijk iemand om mee te legoën, maar ook commentaar van je jongste dochter: "Papa doesjen? Ja?, papa jij doesjen!"

En als je dan, fris gewassen en geschoren op de bank zit voor een lekker potje zondagavondvoetbal beginnen de dochters recht voor de tv 'taartje eten' te spelen.

Hoe veel kan een man hebben?

K's kriebel

Ik wil geen slapende honden wakker maken, maar op nummer 9 overheerste vandaag de voorjaarsschoonmaak lente-opruimwoedekriebels.

Terwijl ik de vetrandjes achter het fornuis wegkrab, onder de bank stofzuig, de tuin schoffel en de hondenmand haarvrij pluk doet E. de beestjes in bad. De beestjes die onder de omgewoelde aarde vandaan kwamen. Recht uit hun winterslaap, zo in bad.

K's geheugen

Dementie tijdens en vlak na je zwangerschap is tot daar aan toe. Tot en met de ontzwangertijd accepteer je dat je lichtvoetig de trap op huppelt om vervolgens boven geen idee te hebben wat je daar in hemelsnaam ging doen. Dat je 4 maanden na je bevalling nog steeds direct na het openen van My documents een complete black out hebt over wat je van plan was te typen is geen drama. Het dient allemaal het hogere doel van de voortplanting. Maar dat ik 21 maanden na de laatste perswee nog steeds radeloos om me heen kijk als ik bij de slager sta nadat ik daar zeer doelbewust heen ben gefietst vind ik niet ok.

Ik begin me zorgen te maken, het komt gewoon niet goed. Vroeger deed ik boodschappen zonder boodschappenlijstje, tegenwoordig vergeet ik zelfs mijn lijstje mee te nemen. De echte belangrijke dingen, zoals kind ophalen bij het kinderdagverblijf, dinsdag is de dag van de naschoolse opvang, de afspraak bij het consultatiebureau, die gaan wel goed. Het lijkt wel of mijn hoofd met al die zaken vol is. Alles wat ik er vroeger makkelijk bij onthield kan niet meer. Mijn bureau en pc op mijn werk zitten onder de gele post-it, de rose zijn voor echte belangrijke dingen, de takenlijst in outlook is inmens, zelfs dingen die ik aan de telefoon beloof vandaag te doen moeten in de takenlijst, anders geen garantie, acties die besproken moeten worden met collega's gaan in excel. Ik ben de hele dag mijn tekortschietende korte termijn geheugen aan het faciliteren.

Er klagen meer vrouwen. Vriendin I. vertelde dat zij door haar dochter 'mama o ja' genoemd wordt, omdat dat haar meest gegeven antwoord op een dag is.
'Mama, we zouden toch naar de geitjes gaan?'
'O, ja'.
'Mama, we gingen toch bananen kopen?'
'O, ja'.

En dat terwijl zwangerschapsdementie gewoon niet bestaat. Er is nog nooit een wetenschapper geweest die deze vorm van geheugenverlies als medisch bewezen heeft verklaard. Het schijnt zelfs zo te zijn dat de geestelijke capaciteiten van de vrouw toenemen tijdens de zwangerschap: 'hoe lastiger de moeder het heeft, des te beter gaan de hersenen werken'. Volgens onderzoekers neemt gedurende de zwangerschap het leervermogen sterk toe en verbetert het geheugen merkbaar.

Nu maak ik me pas echt zorgen.

K's Snuffie

Het was of 'mep je zuster de kamer uit' of een gezamenlijk 'kleur en knutsel snuffie in' project.
Het eindresultaat is geheel niet onaardig (die rode linkerachterpoot is E. haar bijdrage).
Zou het wat opbrengen?

K's lentezonnetje

Doezelde ik toch zomaar even weg...

K's ei

Wat is dat toch met die mannen? Nu zit F. alweer met zijn poot omhoog, een dik ei op zijn enkel, 2 dagen rust houden, de zwelling moet er eerst uit. Stukje zaalvoetballen was het deze keer. Zaalvoetballen met mannen op leeftijd, daar schuilt toch geen gevaar in zou je denken.

Nu begreep ik laatst wel van een voetbalmaat van F. dat ze gestopt zijn met warmlopen voor de wedstrijd. Het risico dat je je in de warmlooptijd al blesseert is te groot. En dan ben je helemaal voor niks gekomen, dat is natuurlijk zonde.

Het verhaal: F. stond op de bal en toen iemand van de tegenstander tegen de bal schopte viel F. om. Compleet logisch goed te volgen verhaal. Helaas viel hij op zijn enkel, wat voor mij lastiger is voor te stellen, meestal val je gewoon op je kont of op je gezicht, F. valt op zijn enkel.

De afspraken zijn deze keer als volgt: er heeft maar 1 iemand recht op chagarijnigheid en dat ben ik, F. houdt 2 dagen rust en biedt niet iedere keer barmhartig aan om heus wel even de hond uit te kunnen laten, F. piept niet, zeurt niet, klaagt niet en zucht niet, F. biedt 1 dezer dagen zijn welgemeende excuses aan en koopt (als hij weer kan lopen) een mooie bos bloemen voor mij. Ei.

K's oeps

Ik trek vlot op bij het stoplicht en slinger mijn bolide naast pomp 3. Van binnenuit floep ik het klepje van mijn tankdop open en stap uit. Ik kijk om me heen en zie een man denken: "huh? een vrouw, een Alfa, kinderzitjes achterin?" Ik denk terug: "Ja, je ziet het goed, er zijn wel snelle moeders in deze wereld". Ik loop pittig om mijn zwarte vriend heen en buig me voorover naar de tankdop. Onverschillig draai ik eraan. Hé? Ik draai wat fanatieker, kijk voorzichtig om me heen. Ik krijg de dop niet open. Met geen mogelijkheid open te schroeven. De jongen in het pompstationhuisje heeft me in de gaten. Hij grinnikt.

Hij laat me nog even klooien en net op het moment dat ik de schaamte voorbij ben en naar binnen wil lopen om hulp te vragen komt hij eraan. "Krijg je de dop er niet af?"
Met één soepele handbeweging slingert hij de tankdop bovenop mijn auto. "Ooooh," blaat ik blond: "moet je hem wel door de klik heen draaien?"

Oeps.

K's gruwel

Bij de meeste smerigheden van mijn eigen kind overheerst de liefde. Mijn brakende kind is vooral heel zielig en wordt daarom brakend en al opgetild en getroost. Al ben ik helemaal ondergekotst, mijn grootste zorg is dat mijn kind gerustgesteld wordt en zich veilig voelt. Wanneer mijn kind de diarree dun langs de benen heeft lopen denk ik geen seconde na en heeft het voorkomen van de afgeschuurde rode billetjes de hoogste prioriteit. Ver daarna komen de ondergespatte meubels en mijn eigen outfit. Desnoods peuter ik op mijn knieen de diarree tussen de houten planken vloer vandaan. Het maakt me allemaal niets uit.

Ik heb wel een gruwel. Snot.
Groene loopneuzen zijn nog tot daar aan toe, mits ze tijdig gegrepen worden. Zodra ze over de bovenlip het mondje binnendruipen of op het bord vallen hou ik het bijna niet binnen. En de onvoorstelbaar smerige gewoonte die V. zich momenteel eigen maakt, de snot met de vinger opdeppen en dan de vinger in de mond, vind ik echt te erg om mee te maken. Zelfs bij het opschrijven gaat mijn mond in een samengeknepen zure citroenenstand staan.

V. is erg verkouden momenteel. Haar neus is rood en kapot. Haar lippen gebarsten en droog. Echt zielig. Mijn hoogste prioriteit ligt in het tijdig opvangen van snotdruipers zodat er zo min mogelijk dingen gebeuren die mijn eetlust bederven. V. wordt de hele dag achtervolgd door haar moeder en de tissuedoos. De gruwel overheerst.

K's aandacht

Zo'n zaterdag, dat je 's middags naar de winkel vlucht om wat tijd voor jezelf te hebben, dat was het vandaag.

Het begon al om half 7 vanochtend toen ik wakker werd van Jonas zijn geblaf. En dat is raar want Jonas blaft nooit. Dus ik dacht slaperig: 'He, dat is raar'. Nog een blaf. 'Ok', dacht ik, 'hier lijkt wel iets aan de hand'. Om een lang wakker wordingsproces kort te maken ben ik op enig moment opgestaan en gaan kijken wat er loos was. Jonas had hoge nood. Hij rende de tuin in, keek diepongelukkig om zich heen (een hond bevuilt bij voorkeur niet zijn eigen nest) en koos voor een plekje dicht tegen de schutting om zijn enorme koeienvla te deponeren. Ik terug naar bed.

V. die bij gebrek aan F. (een nachtje op stap en uit logeren) bij mij in bed lag was inmiddels wakker geworden en had er zin in. Ikke niet. Anderhalf uur weten te rekken maar toen de zon tussen de gordijnen door scheen was het toch echt ochtend.

Na het ontbijt, de ochtendronde met Jonas en het verwijderen van de koeienflats uit de tuin had ik mijn zinnen gezet op een moment met koffie en krant. Juist op dat moment startte F. zijn sms offensief vanuit het logeerbed bij zijn zus. Aandacht op afstand en wel nu. 3 smsjes en 1 telefoontje later was het duidelijk dat ik niet meedeed en boog ik me weer over mijn krant.

Halverwege het artikel over Hilary Clinton, de beoogde eerste vrouwelijke president van Amerika, zag ik in mijn linkerooghoek E. aankomen met een boekje van de Teletubbies. De televisieserie is al niet te nassen, de boekjes zijn nog erger. Dan moet je zelf de Oho's en de Kusjes doen. Dat weiger ik. Ik wil best bladeren, zodat E. heel blij Lala kan roepen als ze de gele Teletubbie ontwaart, meer zit er met mij niet in. Maar niet tijdens het lezen van mijn krant. Er werd gedreigd met krijsen en gillen, ok dan. En E. is de hardnekkigste boekenwurm van de familie, die kan boekjes lezen tot ze erbij neer valt, dan ga je niet winnen. Dus tot nader order werd het lezen van de krant uitgesteld. Misschien als F. thuis was.

Niets was minder waar. F., nog enigszins in de swingmood, had zijn zinnen op mij gezet. Een soort van binnenshuis stalkingsdrama was het. Geen seconde werd ik uit het oog verloren.

Vandaar mijn vlucht naar de winkel, 's middags om 3 uur, op zaterdag. De meest onmogelijke tijd van de week. Uit nood geboren. Even alleen zijn...

K's grote meid

Ze zitten samen aan tafel, te tekenen.
Zij is 4 en hij is 5.
Ze zijn dikke vrienden, spelen zelfs samen doktertje.

Zij heeft een vel vol glimmende glitterende barbiestickers, gekregen van haar tante, helemaal voor haar alleen, benijdenswaardig.
Hij vraagt: "Mag ik een sticker van jou?"
Zij denkt, bekijkt haar schat, bekijkt haar vriend, en zegt: "Ja".

Hij pakt het stickervel aan en trekt zonder twijfel, zonder blikken of blozen de mooiste, grootste sticker van het midden van het vel en plakt deze op zijn tekening.
Zij kijkt, slikt.
"Mooi wordt mijn tekening he", deelt hij mee.
"Ja, heel mooi", zegt zij, oprecht, krijgt haar stickervel terug.

Ik kijk naar mijn meisje. Ik loop over, van liefde.

K's Romeo

Jeetje, dat is ook wat.
Moet je ineens een dikke pauperbak oprijden van je nieuwe werkgever.
Tja, anders staattie voor de deur, dat is toch ook jammer.
Zeker jammer.
Zoef.....

K's combinaties

Ik vond het altijd al lastig. Het is van zoveel dingen afhankelijk. Zoals daar is:

• niet weer hetzelfde
• de agenda van de dag
• de benodigde uitstraling
• het weer
• de tijd van de maand
• het moet schoon en droog zijn

De afspraak met mezelf was dat ik tot en met de ochtenddouche de tijd had om het te verzinnen en daarna was het uit met het gedraal. Hupsakee, dit gaat het worden.

Tegenwoordig is het probleem verdrievoudigd. Voor zowel mezelf, als V. als E. moeten keuzes gemaakt worden. Dit hele setje bij elkaar verzinnen lukt niet tijdens de ochtenddouche (dan heb ik nog geluk dat F. zijn eigen keuzes maakt, uiteraard enkel voor zichzelf, hem keuzes laten maken voor de kinderen zou misdadig zijn).

Het geval E. zou nog wel kunnen in de schemerige ochtend. Het maakt haar niks uit en mij ook niet al te veel, als het maar schoon genoeg is en een beetje meisjesachtig afkleedt. Een keer per week de Nijntje trui is de enige voorwaarde waar aan voldaan moet worden.

Bij V. is dat anders. Wanneer ik wacht tot de ochtend, het moment waarin het allemaal moet gebeuren, dan krijgen we midden in de winter, de pegels hangen aan je neus, een discussie over de roze sandaaltjes. Om dat te voorkomen is het moment van sorteren verschoven naar de avond ervoor, als V. slaapt, in het donker. Het risico op kleurmissers neem ik voor lief. De volgende ochtend hijs ik een halfslapende V. in haar zorgvuldig uitgekozen outfit en met een beetje mazzel komt ze er pas op weg naar school achter dat ze het niet eens is met de keuze van die dag.

K's uitje

Gister gingen vriendin S. en ik naar Amsterdam. Voor een avondje Carre. Door de altijd onbetrouwbare trein lieten wij ons Amsterdam inrijden alwaar wij te voet de stad doorkruistten op weg naar het door S.'s zus aangeprezen eetcafe, om de hoek bij Carre. Het was een hele happening.

Vriendin S. en ik zijn niet zoveel gewend. Beiden geboren en getogen in een willekeurig aanleundorp van een willekeurige middenmoot stad. Pas op 18 jarige leeftijd ervaringen opgebouwd in arbeiders en studentenstad Tilburg. Tilburg, de stad die goed beschouwd beter als een uit de kluiten gewassen dorp beschreven kan worden. Tilburg kent 9 buslijnen, een handjevol taxi's en geen metro, tram of ander zoevend openbaar verkeer. Tilburg kent een mega kermis maar dat is ook het enige. Heel prima te overzien.

Dus Amsterdam is niet helemaal ons ding. Na 100 meter lopen vanaf het Centraal Station kijken we rechts een kroeg in waar de meiden topless op de bar dansen, o ja, haha, we zijn in Amsterdam. Het lijkt wel of iedere mannelijke voorbijganger ons aanspreekt, sommigen in de meest exotische talen. Na check, dubbelcheck op langsrijdende trams wagen we de oversteek naar de andere stoep, worden we overhoop gefietst door een huismoeder met kind voorop die keihard door het rood fietst en ons vernietigend aankijkt, huh? En terwijl we midden op de RegulierDwarsStraat lopen, toch echt op de stoep lijkt het, krijgen we een hartverzakking van de achteropkomende tram.

Wat kan een mens zich een provinciaaltje voelen.
Maar, het eten was lekker, Carre geweldig en de trein terug een stuk minder onbetrouwbaar dan de trein heen.

K's dokterspraktijk

Het is zover. De gevreesde periode van doktertje spelen is aangebroken. Zij is 4 en hij is 5. Om de beurt mochten ze ziek op de bank liggen terwijl de ander de dokter was. De dokter moest de prik toedienen met een spuit (daarvoor deed de toren van het prinsessenkasteel uitstekend dienst). Vanaf de eettafel loerde ik voorzichtig om de bloemen heen hoe dat nou in zijn werk ging.

Een prikje in het bovenbeen. En eentje in de rug. Dan was de ander ziek en de een de dokter. En zo ging dat een tijdje heen en weer. De zieke gaf aan dat de dokter wat vaker mocht prikken, ook lekker in de zij en in de buik.

Het was een keurig spelletje. Kleren bleven aan. Geen onfatsoenlijke voorstellen. Er werd wel heel zachtjes overlegd, beetje alsof ik het niet mocht horen.

K's sneeuw

Ooit eerder maakte ik melding van het feit dat ik liever met mannen dan met vrouwen werk. Een nieuw gegeven is dat op mijn huidige werk de groep collega's voor zeker 85% uit vrouwen bestaat. En die mannen die er zijn, daar kan je je allerlei dingen bij afvragen.

Het is voor het eerst in mijn 10 jarige loopbaan dat mijn vaste werkomgeving deze vorm heeft en ik moet zeggen dat ik na deze eerste maand in het geheel niet ontevreden ben. De vrouwen in mijn omgeving werken hard, zijn kundig, hebben oog voor detail zowel sociaal als vakinhoudelijk en nemen hun verantwoordelijkheid. Ik hoor je denken, "dat zijn geen vrouwen", niet gevreesd, dat zijn ze wel, want ze zeuren, hebben het over de uitverkoop, zeggen stiekem dat de collega van 2 tafels verder eigenlijk nooit heeft begrepen hoe het eigenlijk zit en ontploffen pas als het te laat is.

Van de week gingen we na het werk een hapje eten, als beloning voor de grote inspanning en als stimulans om de spirit er nog even in te houden. Het was een aangenaam vrouwengekeuvel, een heel relaxed diner. Toen we buiten stapte bij Mister Shi (het eten was heerlijk maar die naam, hoe krijg je het verzonnen) lag er een dik pak sneeuw. En ineens kwam daar het woeste beest in de vrouw naar boven.

Er ontstond een sneeuwballengevecht van vrouw tot vrouw. Huppelend als een volleerde bambi met een handje vol sneeuw belaagden de vrouwen elkaar. Hoge kreetjes werden geslaakt bij een jammerlijk mislukte aanval. Vol afschuw werd een voltreffer in ontvangst genomen. De wraak was zoet, die ene vrouw die per ongeluk raak had gegooid werd achtervolgd en op inzeepafstand joelend met sneeuw bekogeld. Oog om oog, tand eruit. Zo zijn vrouwen.

K's vrijdag

Een klein wijntje teveel, potje koken, nog één wijntje dan en aan tafel. Daar zit je dan, net wat te frivool, net wat teveel zin in elkaar, tegenover je kroost.

"Ik vind dit lekker", zegt V.
"Ik vind je moeder ook lekker", zegt F.
"Huh?, je kan mensen toch niet eten?", vraagt V. zich verbaast af.
"Nee", probeer ik opvoedkundig verantwoord, "maar je kan mensen wel lekker vinden over hoe ze eruit zien".
Ja ja, denkt V.
Juist, denkt F: "Kunnen ze al naar bed?"

K's tweede kind

Het is natuurlijk heerlijk om alle aandacht te krijgen. En nooit in je leven krijg je ooit nog zoveel aandacht als wanneer je het eerste en enige kind bent. Alles wat je doet is nieuw. Iedere nieuwe beweging, nieuw woord, nieuwe ontdekking levert een hele rits oehs en aahs op. Als ouder van het eerste en enige kind ben je in topvorm. Alles wordt vastgelegd op de gevoelige plaat, opgeschreven in boekjes en doorgebeld aan de net zo meelevende opa en oma. Als eerst en enig kind geniet je van de aandacht, buit je alles tot in de puntjes uit. Het enige jammere is dat je enige speelkameraadjes die ouders zijn. Die ouders die met open mond naar je kijken, omdat je zojuist een puzzel voor 3 jaar en ouder hebt gelegd met 2 vingers in je neus (en je bent pas 2 jaar en 10 maanden, waar is het fototoestel....).

Dat is dan ook heel fijn aan het zijn van het tweede kind. Je hebt vanaf dag 1 een speelkameraad, een vriend voor het leven, een gabber met wie je kan spelen en kan vechten. Voor een tweede kind is dit bijzonder belangrijk want de ouders, inmiddels moe van het eendjes tekenen en puzzels begeleiden, zijn afgehaakt. Die storten zich weer vol overgave op hun eigen bezigheden zoals daar zijn elkaar, televisie kijken, krant lezen en de kamer stofzuigen. Af en toe worden er wat onzinnige aanwijzingen gegeven vanaf de bank ('niet van de tafel springen', 'haal je hoofd uit de open haard', 'geen legoblokjes in je neus duwen') maar over het algemeen word je als tweede kind ongemerkt groot en groter. Af en toe zegt iemand verbaasd: wat gaat de tijd toch snel hè, moet je zien hoe groot ze alweer is.

Afgelopen week was V. wegens haar tweede vakantie sinds ze sinds 2 maanden naar school gaat, uit logeren bij oma M. Onze vakantiedagen zijn niet afgestemd op de enorme hoeveelheid schoolvakanties dus wij moesten gewoon werken. E. had het rijk alleen. E. is een typisch voorbeeld van een tweede kind. Als ouder zeg je daarover: "E., daar heb je geen omkijken naar, die kan zich zo goed vermaken." Dat klopt mits haar zus in de buurt is. Zo bleek van de week.

Op woensdag had F. het genoegen de dag met E. door te brengen. Hij heeft naar zijn eigen zegge 863 boekjes moeten voorlezen. Nu ken ik F. al wat langer en weet ik dat hij kan overdrijven in zijn enthousiasme maar laat de helft gelogen zijn, dan is het nog veel. Ik bedoel 431,5 boekje op een dag, ga er maar aan staan.

E. bleek zich amper een halve minuut alleen te kunnen vermaken. Daarna stortte ze zich vol overgave op haar vader. En die is uit conditie op het gebied van kindervermaak en vertier. Vanochtend hebben we V. uit de armen van oma M. gerukt en meegenomen naar huis. De rust is wedergekeerd.

K's telefoongesprek

"halloooh"
"hé V. met mama"
"weet ik toch al"
"hoe is het daar?"
"ooh, goehoed"
"wat ben je aan het doen?"
"ik heb mijn jaama aan"
"dat is raar, het is overdag"
"ja maar ik heb toch een kantie"
"das waar, heb je de hele dag al je pyama aan?"
"ja"
"ok, wat heb je dan gedaan?"
"ik heb Bambi gekijkt"
"verrassend"
"en Assepoetser"
"welja, wat ben jij een bofferd"
"ojee, hij botst er tegenaan"
"ben je nu weer televisie aan het kijken?"
"huh?"
"ben je nu weer televisie aan het kijken?"
"euh, ja"
"ben je niet naar buiten geweest?"
"ik heb toch geen kleren aan"
"ben je bloot dan?"
"nee mam, ik heb mijn jaama aan..."
"oja,"
"ik ga pannekoeken eten, weet je wat jij eet?"
"nou...?"
"kip met joeri, dat zei papa"
"lekker hoor, wil jij dat ook?"
"nee, ik wil pannekoeken"
"ok dan, hé V.?"'
"ja?"
"mag ik oma even?"
"o, oma... het is voor jou"

K's nederige excuses

Valentijnsnacht hebben wij doorgebracht in het schijnsel van deze romatische neon verlichting.

Na al die jaren weet F. mij nog steeds tot tranen te roeren met zijn onverwachte uitspattingen.

K's romantiek

Nou, euh, hetzelfde als vorig jaar. En het jaar ervoor. En het jaar daarvoor.

Liefde, voor altijd en eeuwig. En een kus. En warme voeten in bed. En een kopje koffie met geklopte melk. En nog een kus.

Maar geen rozen hoor, geen paniek.

Ooit heb ik nog wel eens opstandig gedacht dat ik wél een romantische man wou. Maar dat bleek niet waar. Ik wil gewoon F.

En F. heeft andere kwaliteiten.

K's verbijten

En dan liepen zus en ik om de salontafel achter elkaar aan te rennen. Heel hard te rennen en te lachen en te roepen. En dan riep mijn moeder: "Hou op meiden want straks is het huilen". En ze had altijd gelijk. Het was straks huilen. Want een van ons stootte zijn teen, bleef achter de groene draaistoel hangen of gleed uit over de slecht geparkeerde schoenen.

Wanneer ik mijn kleine meisjes om de tafel zie rennen, V. volle vaart vooruit en E. (jij bent het monster en jij moet ons pakken, ok) er waggelend achteraan, moet ik zo op mijn tong bijten om niet te roepen: "Hou op meiden want straks is het huilen".

Ik weet dat ik gelijk ga krijgen. Maar ik weet ook dat het heel leuk is om heel hard rondjes om de tafel te rennen. Zo leuk dat het niet erg is om je teen te stoten, te blijven hangen of uit te glijden.

Een beetje huilen weegt niet op tegen al die leuke rondjes.

K's outfit

Ik hou niet van kou en niet van goede schoenen die onder de modder zitten wat je vervolgens in het hele huis terugvindt. Dus als ik met Jonas ga wandelen doe ik mijn dikke jas aan, duik in een warme sjaal en als het erg waait zet ik F.'s muts op (zo'n grote zwarte met de tekst Hitachi erop). En gezien het feit dat ze bij ons achter aan het bouwen zijn, wat de nodige modderbergen veroorzaakt, doe ik mijn regenlaarzen aan. Die overigens erg hip, met bloemen, maar wel gewoon regenlaarzen zijn.

Vandaag liep ik een 'in de buurt vrouw met hond' tegen het lijf. Zij woont midden in die bouwput en was het beu. "Ze zouden iedere vrijdag de straat schoonmaken, nou vergeet het maar, al die smerigheid, is toch niet leuk meer, voor jou toch ook vervelend als je met de hond loopt". "Ach", zei ik, "ik doe mijn regenlaarzen aan en verder nergens last van".

"Nee, hoor", zegt 'in de buurt vrouw met hond', "ik ga nog het hele dorp door, dan ga ik niet voor dat kleine stukje modder regenlaarzen aan doen".

Ok. Zo had ik er nog niet over nagedacht.

K's leegte

Een week lang op scherp.
Mensen, namen, kantoor, systemen, werkwijzen, procedures, relaties, frustraties, opbergsysteem, archief, loginnamen, koffie automaat, parkeerbeleid, telefoon opnemen.
Alles nieuw.
Erg leuk, enerverend, alsof ik er al een maand zit.
Mijn hoofd zit stampend vol.
Mijn lijf is leeg.

K's mission impossible

Het is hier af en toe net het debat over de missie naar Afghanistan. En ik ben dan een soort van Boris Dittrich. Ik wil het niet en het gebeurt niet. En het gebeurt toch. Er is wel een verschil. Ik kan niet aftreden. Soort van 'tot de dood ons schijt' (nee, mam dit is geen typefout, dit is bewust, dichterlijke vrijheid , je kent het wel).

Ook F. en ik willen onze kinderen wat meegeven. Normen, waarden, fatsoen, respect, begrip, weerbaarheid, enzovoort. Eén van de dingen die daar wat mij betreft bijhoort is op een acceptabele manier het diner nuttigen, zodat je dat ook elders kan doen met je kinderen of kan laten doen door je kinderen. Over veel dingen veel dingen zijn F. en ik het eens en kunnen we, zoals het goede ouders betaamt, de welbekende lijn trekken.

Nu is F. het wel met mij eens dat boeren en winden laten aan tafel niet netjes is voor een meisje van 4. Maar het goede voorbeeld geven is nog net even te veel gevraagd. En dat is jammer.

V. had als baby al de gave om knallers te produceren waarvoor je als moeder de behoefte voelt je te verontschuldigen. Zo'n klein hoopje mens, in een box en dan een wind zoals een volwassen kerel laat. Dit is ze niet verleerd.

En er zijn 2 redenen waarom ze er ook nog trots op is:
1. haar vader doet mee
2. haar vader krijgt er de slappe lach van

Ga er maar aan staan Boris.

K's hippe speelgoed

Kijk, oma T. heeft de pop van nieuwe kleren voorzien.
Een heuse rasta outfit met naveltruitje.
Staat haar wel goed hè?

V. vindt het maar "zo, zo".
Het is niet het truitje waar ze over valt.
De broek moet omhoog.

K's verwachtingsmanagement

Ik ben zo benieuwd wat ik dit jaar voor Valentijn krijg.

K's draak

En dan ineens is het zover. De draak in het kind is ontwaakt. Dag lieve, goedlachse, meegaande, gezellige, knuffelbare baby, hallo van Drakenstein.

Dan zou je toch denken dat je je een tweede keer niet zo laat verrassen. Vergeet het maar. Ik denk dat ik dit tijdperk met V. verdrongen heb want ik werd compleet overvallen. Ruim 5 maanden voor ze de alom verfoeide leeftijd van 2 jaar bereikt is E. gestart aan de levensfase met het motto 'ik ben het centrum van het universum en zit me niet in m'n vaarwater'.

Het is natuurlijk ook niet leuk dat je in de auto moet terwijl je net zo lekker zinloos de stoep op en af aan het stappen bent. En dat je moeder zo nodig moet werken wil niet zeggen dat jij meteen van de glijbaan afkomt wanneer zij dat toevallig wil. Jij kan het ook niet helpen dat je nederlands nog niet helemaal van jetje is maar als je naar de keuken wijst en 'stappie stappie' roept is het toch zo klaar als een klontje dat je een beker drinken belieft en wel nu. En liggen op de commode voor een schone luier is voor baby's, daar doe je natuurlijk niet meer aan mee.

Maar dat gekrijs en dat gestamp en dat op de grond gestort van pure woede vind ik als moeder toch een tikkie overdreven.

Nu was V. overal en bij iedereen niet te genieten zo vervelend. Buiten het feit dat wij ons af en toe de ogen uit de kop schaamden voor het schaamteloze puberale gedrag van de dreumes in kwestie was het in ieder geval voor de hele wereld zichtbaar dat wij als ouders enorm te lijden hadden. E. naait ons dubbel. Onder ons viertjes zit ze iedereen het bloed onder de nagels vandaan te halen en op het moment dat buurman A. binnenstapt is ze uwe heiligheid zelve. "Dag buurman, wat kan ik lief lachen he", hij is de deur nog niet uit of de rijst vliegt weer in het rond.

En iedere dag bij het weerzien laat ik me weer misleiden. Eventjes denk ik dat het gezellig, knus en fijn wordt. Maar helaas.

Het is een beetje als een relatie waar de eerste verliefdheid net vanaf is. Dan kan je je ook zo verheugen op dat je elkaar weer ziet. En als je dan bij elkaar zit en je beleeft elkaars overduidelijk aanwezige irritante gewoontes (die er ineens zijn, ze waren er echt niet) dan valt het toch weer een beetje tegen.

Dat komt wel goed. Het is een kwestie van wat meer losheid. Meer met elkaar dan in elkaar. Dat is voor de lange termijn ook beter vol te houden.

K's hondentoilet

Ons weekend speelde zich af in Port Zelande. Een gerenomeerd van alle gemakken voorzien gezinspark. Zo was daar ook het hondentoilet. Jonas heeft kennis mogen maken met dit fenomeen. Een belevenis op zich.

Het hondentoilet is het excuus naar gezinnen zonder hond om gezinnen met hond te tolereren. Het hondentoilet is een met hekwerk afgezet stuk grond van plusminus 3 vierkante meter waarvan de intentie is dat de hond erop poept.

Ons huisje lag aan het Grevelingenmeer en net voor het begin van de duinen lag het dichtsbijzijnde hondentoilet. 'Handig', dacht ik toen ik vooraf thuis de plattegrond bestudeerde. Op ons eerste ommetje stopte ik Jonas in het hondentoilet, deed het hek achter hem dicht en zei: "Zo, ga jij maar even lekker poepen". Jonas ging zitten en keek me onnozel aan. Ik wachtte even, herinnerde hem er meerdere keren aan dat er een prestatie van hem verwacht werd en trappelde wat om me heen. Jonas bleef zitten en onnozel kijken. Drie bevroren tenen later vond ik het genoeg: "Hij zal wel niet hoeven", dacht ik.

Jonas haalde opgelucht adem en verliet op een holletje het hondentoilet. Hij hoefde inderdaad niet, ook niet later tijdens ons ommetje.

Dus uren later, toen wij terugkwamen uit het subtropisch zwemparadijs en Jonas met gekruiste achterpoten ons bij de voordeur van het huisje opwachtte, gingen wij voor poging 2.

Jonas draaide zich bij de eerste de beste struik al in de bekende poephouding maar ik sleurde hem mee naar het hondentoilet en deed het herk weer achter hem dicht. Hij ging weer zitten en keek me opstandig aan: "Denk jij nou echt dat ik die paar minuten in dit hok niet uithou als ik al 2 uur met de hondenbillen tegen elkaar zit?!"

Poging 2 was wederom geen succes. Deze keer schoot Jonas na vrijlating de beschutting in en draaide daar opgelucht zijn drol. Jonas houdt niet van hondentoiletten. Hij schijt liever uit het zicht en dan bij voorkeur aan de rand van het water. Net als thuis.

K's afscheid

Al weken verheug ik me op mijn laatste ritje naar Zuid-Limburg.
Al weken verheug ik me op mijn nieuwe baan met een kwartiertje reistijd.

En dan is het zover. Ik zit in de auto op weg naar huis, nog nagloeiend van alle warme woorden, de hartelijkheid, de kadootjes, bedankjes. En daar komt het, onverwachts, het besef van afscheid.

Het afscheid van de lange autoritten. Tijd helemaal alleen van mij en mijn auto. Tijd voor mezelf. Tijd om te denken, te piekeren, te schelden, te zingen. Tijd om oeverloos telefoon te kletsen met vriendin inzelfde situatie alleen op andere snelweg.

Vreemd mechanisme. Hoe wenselijk dit afscheid ook is, de laatste hobbel is die van loslaten wat er toch goed was.

Ik heb genoten van mijn laatste rit. Live mocht in de cd speler. Ik heb de longen uit mijn lijf gezongen.

PrutsK's

Onder het mom van 'wat zijn we toch lekker bezig', dacht ik gister even het frituurvet te verwisselen. De vorige keer dat ik dat deed knoeide ik wat vetdruppels op de keukenvloer dus ik dacht, laat ik slim zijn, ik doe het in de schuur. Godzijdank, zeg ik achteraf. Het hoe en het waarom laat ik graag in het midden. Het resultaat was een schuur met een dikke laag ranzig frituurvet op de vloer.

Ik heb staan schrobben en staan boenen. Het vet zit aan de fietsbanden, aan de onderkant van de bierflesjes, aan het buitenbadje. En het stinkt in de schuur, het stinkt, enorm.

K's oude matras

Ons matras is een matras van één stuk, 1 metertje 60 breed. Niet zo breed dat je elkaar kwijt raakt 's nachts (dat is niet fijn in de koude winter) en niet zo smal dat je elkaar altijd moet voelen(dat is niet fijn in de warme zomer). Heel knus dus. En zonder nare spleet in het midden waardoor je altijd moet kiezen of je rechts of links gaat wippen. Ook zorgt het ontbreken van de nare spleet dat er nog een beetje ruimte in het midden is voor een klein meisje met nare dromen of een natgeplast bed.

Naarmate ons matras ouder werd ontstond er een grote diepe kuil op de plek waar we geen nare spleet hebben. Een kuil waar je wel in rolt maar niet uit komt. Naarmate deze kuil dieper werd nam rechtevenredig de rugpijn toe bij het wakker worden. Tijd voor een nieuw matras.

Vanochtend uitermate daadkrachtig, samen met V. binnen 10 minuten een nieuw matras aangeschaft bij het plaatselijke 'bedden en matrassen punt'. Thuisgekomen het oude matras uit het bed gesleurd en de trap af geduwd. Compleet onverwachts werd ik overvallen door emotie: op dit matras hebben we 2 kinderen verwekt en gebaard. Op dit matras hebben we gelief en gekoost, gehuild en gezweet, gerold en gebold, geslapen en gesnurkt.

Met een brok in mijn keel meld ik me bij de beheerder van het Gemeentelijke Aanbiedstation: "Ik heb mijn oude matras bij me", pers ik er met moeite uit. "Nou mevrouwtje, dat ding mag in die blauwe container, bij het brandbaar afval".

Hij wordt niet eens gerecycled.

K's genot

Wegens allerlei nevenactiviteiten van mijn trainingsmaatjes moest ik gister noodgedwongen alleen naar de sportschool. Dat is natuurlijk bijzonder ongezellig. Maar ik had geluk.

Het hele uur lang dartelde er een enorme fitnesshunk precies in mijn gezichtsveld door de fitnesszaal. Beetje bankdrukken, beetje gewichtheffen, beetje waterdrinken. Ooh, lucky me.

Ik werd alleen steeds afgeleid door die gast naast mij. Die bleef op zijn pedalen staan als je moest gaan zitten. Uitslover.

K's hond

Misschien dat wanneer ik er een keer over schrijf, het acceptatieproces op gang komt. Omdat het dan toch alom bekend is, ofzo.

Dit is Jonas. Lief hè?
Onze Jonas is lief. In huis. Met de kinderen. Met honden die hij heeft leren kennen in de eerste 2 jaar van zijn leven. Met mensen. Tegen Henk en Harrie, onze rode katerbroers. Maar wee je gebeente als onze Jonas een hond tegenkomt die niet tot zijn beperkte vriendenkring behoort. Jonas is niet van de flauwe. Wat nou territorium afpissen, hij vliegt ze meteen naar de keel.

In de afgelopen jaren hebben we vanalles geprobeerd, getherapied, zowel medisch als psychisch onderzocht. Ik denk dat er weinig mensen zijn die hun hond zo goed kennen als dat wij Jonas kennen. Helaas levert het niets anders op dan de conclusie dat Jonas een onbetrouwbare valse labrador is die geen seconde uit het oog verloren kan worden.

En dat is op z'n minst jammer. Toen wij 4 en een half jaar geleden in een ultieme burgelijkheidsbehoefte dit hondje uitzochten had ik toch een soort van idyllisch beeld. Van een gezinnetje dat samen met de hond heerlijk in het park neerstrijkt om daar een lekker broodje te eten terwijl de hond een beetje om het gezinnetje heen scharrelt. Nu ben ik inmiddels wijzer en weet ik dat die picknick met enkel kinderen al een onhaalbare kaart is. In een park zitten namelijk wespen en een kind eet geen broodje op een kleed maar graait in de poep en valt in de vijver. Laat staan dat je een broodje kan eten met onze hond in de buurt.

Wanneer Jonas en ik gaan wandelen ben ik optimaal scherp, ik moet hem ten alle tijden voor zijn. Als ik een hond bespeur op ons pad maak ik de afweging of het pad voldoende uitwijkmogelijkheden heeft om de hond te kunnen passeren of dat ik omkeer en op een holletje een ander pad kies. Wanneer de bespeurde hond niet aan de lijn zit zoek ik in gestrekte draf een andere weg. Als dat geen optie is zoek ik contact met de eigenaar van de tegemoettredende hond, zwaaiend en roepend, met het risico dat de tegemoettredende hond denkt dat ik hem roep waardoor deze viervoeter zich in ganzenpas bij ons voegt. In die uiterste noodsituatie knijp ik Jonas zijn bek dicht.

Reuze ontspannend, een ommetje met de hond.

Voor mij is het nog een te grote hobbel maar F. laat Jonas tegenwoordig gewoon uit met zijn muilkorf om. Het komische is dat hij er dan zo gevaarlijk uitziet dat mensen direct hun eigen hond aanlijnen en met een grote boog om hem heen lopen. En dat is nu precies niet nodig bij een gemuilkorfde hond. Die kan namelijk niks. Dat komt door die muilkorf.

K's getut

Ik heb heel veel meegekregen van mijn ouders maar hoe je als vrouw je een beetje leuk op kan maken was niet 1 van die dingen. Mijn moeder had welgeteld 1 lippenstift. Een hele rose, in een gouden hoes. Als ik eraan denk ruik ik hem weer. Met die lippenstift werden de stippen op onze wangen getekend wanneer we carnaval gingen vieren. Met die lippenstift experimenteerden zus en ik qua make up. Je kan je misschien voorstellen dat daar niet de basis is gelegd voor een vakkundige opmaakhand.

Tijdens mijn pubertijd keek ik vol verbazing naar de verfkunsten van vriendinnen, was regelmatig getuige van ruzies over te zwarte ogen en te rode lippen maar voelde zelf geen enkele behoefte tot meedoen. Ik was me denk ik niet zo bewust van mijn spiegelbeeld, vond het ook niet bijster interessant. Als ik hard terugdenk kan ik me eigenlijk ook niet zo goed herinneren hoe ik er in die tijd uitzag. Ook mijn studententijd bleef dat zo. Hoe wijder de ruitjesbloes hoe groter de lol. Haar in een staart en hollen maar.

Toen ik een werkende vrouw werd heb ik mezelf een make up tasje kado gedaan. De vier volgende jaren hebben daar 1 oogpotlood, 1 mascara en 80 elastiekjes in gewoond. Het schrikbeeld van een uitgelubberde, onverzorgde, slonsvrouw (onder het mom van "ik heb toch al een vent en een kind, zal mij boeien") was de reden dat, toen ik moeder werd, ik ben gaan tutten. Het zal mij niet gebeuren dat ik op mijn dertigste al afgeserveerd wordt alszijnde gebaard dus uit de mode.

En tutten valt nog reuze niet mee. Een fatsoenlijk lijntje boven je ogen zetten is hard oefenen en veel vegen. Als het lijntje op je linkeroog lukt, schiet je op je rechteroog uit waardoor je ze toch allebei moet bijpoetsen zodat er van het hele lijntje niets meer overblijft. En 's ochtends voor je naar een klant gaat experimenteren met een nieuwe kleur oogschaduw is een slecht idee want dat veeg je niet zomaar weer weg wanneer je het niet eens blijkt te zijn met de kleur. Na het opborstelen van de mascara kan je een minuut niet knipperen want anders zitten de zwarte klodders tot aan je wenkbrauwen en een lijntje onder je oog met een oogpotlood eindigt bij mij gegarandeerd in een rood traanoog.

Maar, eerlijk is eerlijk, ik vind mezelf best opknappen als ik een beetje bijgekleurd ben. De lippenstift is nog altijd niet mijn favoriet. Ik denk dat die van mijn moeder mij voor altijd genezen heeft.

K's bloot

F. en ik zijn in de gelukkige omstandigheid dat wij ieder jaar op of rond onze jubileumdag ons kroost mogen droppen bij een trouwe getuige (die van die 4 smsjes) en een qualitytime weekend erop uit kunnen. En om onze behoefte aan luiheid te vervullen verwennen wij onszelf met een weekendje sauna, bubbelbad en donzen dekbedden. Dat is heerlijk. Het is relaxed, het is lekker warm, het is lui en het is met name bloot. En blote mensen zijn leuk. Vind ik.

Blote mensen zijn allemaal hetzelfde omdat ze geen kleren aan hebben.
Blote mensen zijn allemaal anders want echt geen enkel bloot lijf is hetzelfde.
Blote mensen zijn allemaal echt, ze zijn allemaal mooi. Geen push up, geen corrigerende slip, geen slobbertrui, geen hoge hakken. Gewoon bloot.

En omdat we in een sauna allemaal bloot zijn gaan we dus niet zitten loeren naar andere blote mensen. Toch?

Echt wel dus. Ikke wel. De laatste trends op schaamhaarstyling, de oudere man en wat er over is van het mannelijk lid, mijn eerste blote neger-in-het-echt, net ontwaakte priemende borstjes en veel gebruikte uitgelubberde hangtieten, alles is weer voorbij gekomen. En het mooiste is dat er geen schaamte en geen oordeel is. We zijn tenslotte allemaal bloot.

Pas in de kleedkamer, als man en vrouw zich weer wurmt in de kleren die het onderscheid maken met de rest, wordt er weer gekeken. Afkeurend, goedkeurend. We hebben ons oordeel weer terug.

K's snapt het niet

Sommige dingen begrijp ik niet maar die lijken toch zo te zijn.

'Advertising Space' van Robbie Williams kan ik oneindig vaak horen terwijl het volgens mij in essentie een bijzonder saai nummer is. Hoe harder hoe beter, hoe vaker hoe liever, ik kan het al bijna meezingen.
Zo tipte Kluun eens te duiken in de dikke pil Carlos Ruiz Zafon. 'De schaduw van de wind' is een boek waar niet bijzonder veel in gebeurt maar het heeft me gevangen. Elk minuutje vrij is voor Carlos.
En sinds ik een nieuwe baan heb vind ik het helemaal niet meer erg om naar zuid Limburg te rijden. De afstand is nog altijd dezelfde, het aantal medeweggebruikers ook.

Raar, toch?

K's diner

Met 2 kinderen, een hond, 2 katten en een man in huis is het niet altijd optimaal hygienisch. Maar dat het diner met stip op 1 staat in de lijst 'ranzige momenten op een dag' is toch wel droevig. Vanavond werd weer eens pijnlijk duidelijk dat wij ouders nog een hoop te doen hebben voor wij met ons kroost in een zichzelf respecterend restaurant kunnen aanschuiven.

V. is een lastige eter en dat is waarschijnlijk de reden dat wij tot op heden voornamelijk gefocust zijn geweest op wat er naar binnen ging en het hoe van ondergeschikt belang vonden. Sinds wij de Martin Gaus chanteertechniek loslaten op het eten van boontjes, broccoli en andere groene dingen gaan er met regelmaat vitaminen naar binnen. Triomf. Ware het niet dat wij daardoor ineens oog kregen voor de tafelmanieren van onze oudste dochter. Ze eet als een varken.

Dus:
"ellebogen van tafel
eten aan je vork prikken
nee niet met je vingers
vanaf je bord
niet alle boontjes tegelijk
dat past niet in je mond
niet met open mond eten
eerst je mond leeg dan praten
ja, dat geldt ook voor de aardappels
goed zo, dat is netjes
niet hamsteren
kauwen en doorslikken..."

E. bekijkt dit alles aandachtig vanaf de overkant van de tafel terwijl ze met haar handjes haar mond volpropt met aardappels en luid knetterend haar luier volbaggert. "Vies bah" is haar commentaar. Inderdaad.

F. en ik kijken elkaar aan, kansloos dit. Het toetje doen we weer ieder voor zich.

K's oplossing

11 maanden en 52464 km verder heb ik de oplossing voor dit en voor dit en misschien ook wel voor dit.

Ik heb gewoon een nieuwe baan!!!

K's nacht

F. en ik hadden ons fruitig huwelijk gevierd en waren daarna in slaap gestort. Toen, net voor het einde van de dag, de telefoon ging zat F. direct rechtop in bed (zus miskraam, ouders verongelukt), hij spurtte naar beneden en kreeg deel 1 van 4 sms van liefste vriendin S. aan de telefoon. Terwijl hij mopperend naar boven liep en onderweg deel 2 van 4 en deel 3 van 4 opnam en aanhoorde gleed hij uit over de kattenkots die op de trap was geponeerd door Henk of Harrie. Hij gromde terwijl hij de telefoon in bed gooide: "Hier, jouw vriendin". Ik, slaapdronken, begreep uiteraard niets van deel 4 van 4, draaide me om en sliep verder.

Toen F. een uur later opnieuw het bed uit sprintte werd ik een beetje meer wakker. Ik hoorde de achterdeur, de poortdeur en een enkeltje Parijs.

F. had (in badjas, op blote voeten, bij -4 graden Celsius) vakkundig een eind gemaakt aan een krolse kattendans voor ons huis.

Over het algemeen ben ik niet zo in voor allerlei rumoer 's nachts maar deze 5e huwelijksnacht vond ik toch wel komisch.

K's jubileum

Waarom ze het een fruitig huwelijk noemen, geen idee. Het feit is dat het vandaag zover is. In voor- en tegenspoed. Tot de dood ons scheidt. En echt waar, ik vind het een leuke aangelegenheid, dat getrouwd zijn.

K's nieuwjaarskussen

Niks is zo erg als de eerste dag in het nieuwe jaar op je werk. De dag waarop je alle ongeschoren, geurende, gretige mannen moet kussen. Waar de mannen zelfs je gestrekte arm negeren om je een stevige nieuwjaarsknuffel te geven tegen hun gebreide spencer aan. Mannen die zich het hele jaar door als hoffelijke collega's gedragen en zich op deze ene dag ontpoppen als mega lebberaars zonder gene.

Vorig jaar om deze tijd werkte ik nog in een bedrijf waar het merendeel van het mannelijke soort is. En op een dag als vandaag is dat niet fijn. Wat was ik vanochtend in mijn nopjes dat mijn huidige werkomgeving voornamelijk bestaat uit zachte welriekende vrouwenwangen.

K's 2006

2006 wordt het jaar waarin

• ik ga integreren met de moeders op het schoolplein
• E. de ellendige leeftijd van 2 jaar gaat bereiken
• ik veel maar dan ook veel minder tijd in mijn auto door ga brengen
• we in het hoogseizoen op vakantie moeten
• de slaapkamer lila geverfd gaat worden
• er een knoop gehakt wordt
• wij ons 'fruitige' huwelijk gaan vieren