Al weken verheug ik me op mijn laatste ritje naar Zuid-Limburg.
Al weken verheug ik me op mijn nieuwe baan met een kwartiertje reistijd.
En dan is het zover. Ik zit in de auto op weg naar huis, nog nagloeiend van alle warme woorden, de hartelijkheid, de kadootjes, bedankjes. En daar komt het, onverwachts, het besef van afscheid.
Het afscheid van de lange autoritten. Tijd helemaal alleen van mij en mijn auto. Tijd voor mezelf. Tijd om te denken, te piekeren, te schelden, te zingen. Tijd om oeverloos telefoon te kletsen met vriendin inzelfde situatie alleen op andere snelweg.
Vreemd mechanisme. Hoe wenselijk dit afscheid ook is, de laatste hobbel is die van loslaten wat er toch goed was.
Ik heb genoten van mijn laatste rit. Live mocht in de cd speler. Ik heb de longen uit mijn lijf gezongen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten