En dan ineens is het zover. De draak in het kind is ontwaakt. Dag lieve, goedlachse, meegaande, gezellige, knuffelbare baby, hallo van Drakenstein.
Dan zou je toch denken dat je je een tweede keer niet zo laat verrassen. Vergeet het maar. Ik denk dat ik dit tijdperk met V. verdrongen heb want ik werd compleet overvallen. Ruim 5 maanden voor ze de alom verfoeide leeftijd van 2 jaar bereikt is E. gestart aan de levensfase met het motto 'ik ben het centrum van het universum en zit me niet in m'n vaarwater'.
Het is natuurlijk ook niet leuk dat je in de auto moet terwijl je net zo lekker zinloos de stoep op en af aan het stappen bent. En dat je moeder zo nodig moet werken wil niet zeggen dat jij meteen van de glijbaan afkomt wanneer zij dat toevallig wil. Jij kan het ook niet helpen dat je nederlands nog niet helemaal van jetje is maar als je naar de keuken wijst en 'stappie stappie' roept is het toch zo klaar als een klontje dat je een beker drinken belieft en wel nu. En liggen op de commode voor een schone luier is voor baby's, daar doe je natuurlijk niet meer aan mee.
Maar dat gekrijs en dat gestamp en dat op de grond gestort van pure woede vind ik als moeder toch een tikkie overdreven.
Nu was V. overal en bij iedereen niet te genieten zo vervelend. Buiten het feit dat wij ons af en toe de ogen uit de kop schaamden voor het schaamteloze puberale gedrag van de dreumes in kwestie was het in ieder geval voor de hele wereld zichtbaar dat wij als ouders enorm te lijden hadden. E. naait ons dubbel. Onder ons viertjes zit ze iedereen het bloed onder de nagels vandaan te halen en op het moment dat buurman A. binnenstapt is ze uwe heiligheid zelve. "Dag buurman, wat kan ik lief lachen he", hij is de deur nog niet uit of de rijst vliegt weer in het rond.
En iedere dag bij het weerzien laat ik me weer misleiden. Eventjes denk ik dat het gezellig, knus en fijn wordt. Maar helaas.
Het is een beetje als een relatie waar de eerste verliefdheid net vanaf is. Dan kan je je ook zo verheugen op dat je elkaar weer ziet. En als je dan bij elkaar zit en je beleeft elkaars overduidelijk aanwezige irritante gewoontes (die er ineens zijn, ze waren er echt niet) dan valt het toch weer een beetje tegen.
Dat komt wel goed. Het is een kwestie van wat meer losheid. Meer met elkaar dan in elkaar. Dat is voor de lange termijn ook beter vol te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten