K's zomertijd

Het is niet eens zozeer dat gestolen uur wat me nekt.
Het is dat gepiel met dat klokje in de auto.
Waar zit in jezusnaam ook alweer de knop om dat klokje goed te zetten?
Een half jaar geleden belandde ik ook al bijna in de sloot tijdens het herijken van de tijd.
Waarom heb ik toen niet meteen onthouden waar ik het klokgelijkzetknopje gevonden heb?

K's kleptomaantje

Het was nog heel stil in het winkelcentrum. E., V.'tje en ik hadden vroeg onze slag geslagen. Een volgend maatje schoenen gescoord en bij de Hema wat dozijnverpakkingen ondergoed binnengetikt. E. was erg in haar nopjes (met haar nieuwe schoenen dacht ik) en huppelde door de lege winkelstraat: "Als ik straks thuis ben ga ik meteen boven spelen. Maar ik hang eerst mijn jas op." Achteraf gezien ging hier de alarmbel rinkelen, jas ophangen, een eeuwig discussie item met als resultaat dat ik 12 keer per dag de jassen van de grond vis, maar ik negeerde de bellen en genoot van de nopjes.

Hè gezellig, dacht ik.
Pok, hoorde ik.

"Hé", zei ik terwijl ik naar een schattig rond doosje keek wat ineens op de grond lag, "waar komt dat nou vandaan?" "Hé", zei E met een tikje ingewikkeld gezicht, "waar komt dat nou vandaan? Ik weet het niet..."

E. keek om haar heen. E. zag helemaal niemand in de buurt die hier de schuld van kon krijgen. E. koos eieren voor haar geld en barstte in tranen uit.

Ze had inderdaad in de Hema al gemeld dat ze dit heel graag wou hebben. En ik had gezegd dat ze het niet kreeg. De rest laat zich raden.

Nadat ze het make up doosje terug in het Hema rek had gelegd haalde ze geheel uit eigen beweging een lippenstiftje in dezelfde kleur uit haar zak, die moest ook nog terug. Toen waren haar zakken leeg en konden we naar huis.

De nopjes van E. waren weg. Ik had wel nopjes. Kleine boefjes zijn leuk maar ik was blij dat we een stap hebben kunnen zetten op het pad van niet lonende misdaad.

K's stoere man

F. : "Ik ben wel een beetje zenuwachtig hoor."
V. : "Waarvoor is papa zenuwachtig?"
F. : "De dokter gaat zorgen dat papa geen kindjes meer kan krijgen."
E. : "Hahaha! Papa's kunnen helemaal geen kindjes krijgen!"
V. : "Welles hoor. De papa's hebben de zaadjes en de mama's hebben de eitjes. Toch?"
F. : "Ja. En nu gaat de dokter ervoor zorgen dat papa geen zaadjes meer aan mama kan geven."
"...................................."
V. : "Hoe hou je ook al weer je vork vast?"

K's terror V.'tje

Jawel het is zover, de lieve schattige poezelige babyperiode lijkt voorgoed voorbij. V.'tje ontpopt zich in rap tempo tot de terrorist van de familie. Krijsend en gillend baant hij zich een weg door ons huis een spoor van vernielingen achter zich latend.

Hoe was het ook al weer? Negeren heeft bij de dames goed gewerkt, negatief gedrag negeren, positief gedrag belonen en klaar is je gezellige kind (wij hebben Martin Gaus hoog in aanzien). Maar er speelt bij V.'tje een tweetal complicerende factoren.

Zo heeft hij 2 grote zussen die ook hun mening hebben over wat te doen in noodsituaties: "Maham geef hem zijn bord ik word gek van dit gekrijs!" schreeuwt V. wanhopig met haar vingers in haar oren. "Nee, aah, dat is zielig", vindt E. als V.'tje met stoel en al van tafel af gedraaid wordt. En "hier V.'tje, speel dan maar met het afstandsbediening" als ik hem net het fototoestel afhandig heb gemaakt.

En daarnaast hebben we te maken met het feit dat hij van het mannelijke geslacht is wat in ons geval betekent dat hij wilder, bruter, lomper en bijzonder hardleers is. Een ieniemienie voorbeeld: hij klimt bovenop zijn kinderstoel, bekijkt zijn prestatie vol trots in de spiegeling van de boekenkast en stuitert van boven naar beneden vol op zijn kop. Krijsen ende gillen uiteraard, geen probleem, wij zijn geschapen om te troosten. Paniek gesust, tranen gedroogd, ik draai me om en verdomd als het niet waar is, daar staat hij alweer boven op de stoel. Dus nee, we hebben geen nieuw meubilair, het is uit nood geboren...

Goed, we zijn dus weer gestart met een nieuwe fase en net als de vorige (die van de nachtelijke hongerklop) gaat het vast niet zonder slag of stoot maar voorbij gaat het.

Ik heb me laten vertellen dat jongens in hun puberteit heel lief voor hun moeder zijn. Lijkt me absoluut terecht.

K's smeekbede

Ik ben er klaar voor hoor. Ik heb me helemaal op je gekleed. Laagjes, dan kan ik pellen. Zodra ik je warmte voel gooi ik het laag voor laag uit. Buiten op het bankje is nog wat te hoopvol ben ik bang. Maar binnen, achter het glas moet het toch lukken.


Kom op, je kunt het. Het is al maart, je bent sterk genoeg onderhand.


Kom maar door met die stralen. Joehoe!
Joehoe? ...ik heb je zo nodig...

K's mannelijke kind

Ik denk dat V.'tje gewoon even een punt wou maken. Want hij had zich die middag nogal laten gaan met de roze tasjes van zijn zusjes. En hij had mij gevraagd om een speldje in zijn haar te doen. En hij had best hard gehuild om niet zo veel, ik had hem zelfs gezegd dat mijn schatje wel een meisje leek, of hij soms last had van zijn hormoontjes. Al met al denk ik dat hij zijn moeder hoognodig moest laten zien dat hij een man is, een echte man.

Dus toen hij in zijn dappere blote billen over de overloop paradeerde greep hij zijn kans. Hij stelde zich op achter het traphekje, riep "mama!", keek me recht aan en plaste in een grote boog de trap af.