K's onderwijskeuze

Echt veel keuze hadden we niet. Hier in 'het dorp' is 1 school. Dus als je als ouder niet 8 jaar lang met je kind in de auto de stad wil doorkruizen is het wel zo slim om gewoon voor de ene school te kiezen. En als je na schooltijd je kinderen wilt kunnen droppen bij vriendjes of vriendinnetjes is het niet handig wanneer je een elfstedentocht moet rijden om alles weer op te halen

Dus wij hebben V. fijn naar de school om de hoek gebracht.
Kleine bijkomstigheid is de uitbreiding van het liedjesrepertoire.

Terwijl V. haar baby Born in de pyama hijst schalt door de kamer:
"Jezus is de goede herder, hij brengt me veilig naar mijn stahahal".

K's kerstinkopen

Ok. Het is natuurlijk niet al te slim. Maar wat moet dat moet. En daarbij zit iedereen toch in de Albert Heijn en daar konden wij met een grote boog omheen.

Vandaag is vriend A. jarig en daar moest nog een kadootje voor aangeschaft worden. Dus wij stopten ons kroost in de auto en vertrokken richtig winkelcentrum. In overleg met het thuisfront was bepaald dat het kado voor vriend A. uit een lingeriewinkel moest komen. Niet onbelangrijk voor het verhaal: F. houdt niet van lingeriewinkels. En dan ook echt niet.

Het was serieus druk in de lingeriewinkel. Met veel mensen en lange rijen omdat alles mooi ingepakt moest worden.

Ik dook met mijn neus tussen de herenslips en vroeg mijn echtgenoot om advies over de prijs: "is 21 euro voor een boxershort normaal??"
V. liep het trapje achter in de winkel op, om daar tussen de pikante behaatjes te snuffelen en riep over alle hoofden heen naar haar vader of de rode (die ze omhoog hield) mooi was.
E. hield een laag bij de grond onderzoek naar de rekbaarheid van de string en trok daarbij de strings van de rekken.

F. coordineerde dit geheel. Terwijl hij de strings terughing op de rekken en een tegenstribbelende E. tegenhield zodat de schade niet nog groter werd, bemoeide hij zich met de aanschaf: "21 euro??? dat is 50 gulden!!" en bestuurde hij V. op afstand: "V. kom hierheen, nee hang die beha terug, ja hij is mooi, nee niet meenemen en kijken doe je met je ogen".

F. had het niet naar zijn zin.
Ik wel. Wat een sexy onderbroeken hebben ze tegenwoordig voor mannen. Ik wist het echt niet.
Het gezinsuitje naar het winkelcentrum op 24 december liep een beetje ongezellig af. F. moest een stukje tieren en ik heb een 'niks-aan-de-hand-muziekje' gefloten.
Vriend A. krijgt een hele sexy slip.

K's college

Soms gebeuren er dingen die terwijl ik het meemaak schreeuwen om gelogd te worden.

Zo stonden wij donderdagavond na het wekelijkse spinningavontuur even met trainer te praten. Mijn zus, die sinds een paar maanden ook tot de verslaafden behoord, heeft last van haar knie en vroeg zich af of dat kon komen door het fietsen. Onze trainer, een tandarts in het dagelijks gebruik, zag zijn kans schoon en begon aan een klein doch degelijk college hogere wiskunde. Al trappend op de fiets wijdde hij uit over "verticale vectoren die maakte dat de distractie in het kniegewricht te groot was om de horizontale vector op te heffen en dat het zo mogelijk was dat de roterende beweging de synopsis tegenging...."

Ik zag mijn zus afdwalen, trainer concentreerde zich op F., de enige die het nog kon volgen.

"Je moet het eigenlijk zo zien", zei trainer, "dat je als je voet beneden is doet alsof je de stront van je hak veegt". Mijn zus en ik knikte opgelucht. We hadden het toch nog begrepen.

K's ontdekking

Toen ik een klein meisje was en naar de kleuterschool ging was de juf mijn held. De juf was mooi, de juf was lief, de juf wist alles, de juf had altijd leuke kleren aan. Als ik later groot was wou ik de juf worden.

Ik heb de lagere school verlaten met het idee dat de juf de beste van de wereld is. De jaren daarna is dat beeld niet bijgesteld. En met dat beeld heb ik mijn dochter naar school gebracht.

En weet je wat ik heb ontdekt? Het is niet waar: de juf communiceert slecht, verstrekt cruciale informatie als het te laat is en kan niet eens onthouden hoe laat de kerstviering begint. De juf is gewoon een mens.

K's balans

Ik heb uitgerekend dat ik meer tijd op de stoel linksvoor in mijn auto zit dan op de bank in mijn woonkamer. Dat is uit balans.

K's zweet

Een jaar of wat geleden ben ik, antisportieve die hard, gegrepen door de sport. Een wonder op zich. Iedere donderdag springen F. en ik vol enthousiasme op een fiets met vliegwiel en trappen we ons een uur lang helemaal het apezuur. Heerlijk!!

Toen we vorig jaar na aantal proeflessen besloten dat dit het was voor ons zijn we naar de plaatselijke Bike en Scooter World getogen om ons allerlei professionele spullen te laten aanmeten. Je kan het zo gek niet verzinnen of het bestaat: een spinningbroek, spinningschoenen, een spinningbidon, een spinninghaarband, spinningsokken, een spinningtattoo.

Gisteravond werd ik getracteerd op een nieuwe term in dit thema:

Toen F. en ik puffend en hijgend de trap afliepen na ons wekelijkse verzetje hoorde ik achter mij een goed opgedroogde fitness hunk zeggen: "Jezus, wat een ranzige spinninglucht hangt hier".

K's generatiekloof

Wanneer op de ochtend na mijn verjaardag om kwart voor negen de telefoon gaat neemt V. op. Ze luistert, zegt niets en legt weer neer. Ik vraag wie dat was.

"Dat was Hans voor je verjaardag".
"Maar waarom zeg jij dan niks?", vraag ik haar.
"Dat was een ememesje, daar praat ik toch niet doorheen...."

K's verjaardag

Zo. Vierendertig jaar. Alsof het niks is.
Een kado op maat van mijn oudste dochter.
Het SpongeBob Squarepants Barricade spel.
Ik bespeur enige vorm van eigen belang.

K's kleine ergenissen

Ik weet nog wel de eerste keer dat ik V. echt bijzonder irritant vond. "Dat kan dus niet", dacht ik toen nog, "Je eigen kind is altijd ok, en als ze niet ok is dan is dat een fase of ze is moe".

Echt dus niet, juist je eigen kind kan zorgen voor de nodige kleine ergenissen.

Het is wel zo dat je daar geruime tijd voor moet samenleven en dat het kind toch een enigszins respectabele leeftijd moet hebben. Oftewel, E. irriteert nog niet zo erg. Tenzij je krijsen na het afpakken meetelt, maar dat is een fase...

Bij V. merk ik na de nodige karaktervormende perioden toch wel trekjes die niet direct aansluiten bij hoe ik ze het liefst zou zien. V. is bijvoorbeeld een bijzondere slak. Ze is over het algemeen niet vooruit te branden en zeker niet op te jutten tot een hoger tempo. Ze bekijkt de zaken nauwkeurig alvorens ze tot actie overgaat, voert de actie vervolgens uitermate grondig en op haar gemakkie uit en evalueert tot slot uitgebreid met zichzelf of dit nou was wat ze ervan had verwacht. Echt zo tergend irritant wanneer je nogal van de hortsjik, vooruit met de geit bent, zoals ik.

Ik koester toch de hoop dat dit een fase is, dat we dit kunnen keren in de 14 jaar die ons nog rest voor ze op kamers gaat. Door het snelle voorbeeld te geven en vooruit te duwen op cruciale momenten. Maar, wegens familiaire herkenning bestaat de kans dat het hier om een genetische kwestie gaat.

Dan hebben we ook nog de eeuwige nationale kennisquiz die V. met haar vader en mij speelt. Bij elke situatie past een vraag die een antwoord behoeft. We krijgen regelmatig een mutiple choice aangeboden maar open vragen zijn ons ook niet vreemd. Bij een weigering onserzijds wordt de vraag net zo lang herhaald tot er een bevredigend antwoord gegeven is. Jokers inzetten behoort niet tot de mogelijkheden.

De enige manier om rust te creeren is een time out aan te vragen en op de klok aan te wijzen waar de grote wijzer moet staan voordat de volgende vraag gesteld kan worden. Daar schuilt een risico in: een vraag over hoe laat het dan is en of dat kort of lang duurt...

K's zucht

Godzijdank.
Hij is weg.

En nu?
Komt er nu psychologische bijstand uit Spanje?
Een supernanny die mijn kinderen weer in het gareel praat met behulp van strafstoeltjes, beloonsessies en gezinsschema's?

K's organisatietalent

Al eerder beschreef ik de organisatorische hoogstandjes die je als ouders van jonge kinderen moet uithalen voordat je iets leuks voor jezelf kan doen. Inmiddels ben ik wat bijgeverfd door de wol.

Met 1 schoolgaand kind en 1 kinderdagverblijfgaand kind wordt er pas echt een beroep gedaan op je organisatorische kwaliteiten.
Een willekeurige ochtend, hedenochtend:
kinderen wakker, gelukkig uit zichzelf, met name V. is net zo vrolijk als haar moeder wanneer je haar wakker moet maken, aankleden, E. over de zeik want die wil namelijk niet meer liggen op de commode en het verschoont zo lastig staand in een slaapzak, boterhammetje eten, melk drinken, staarten maken, melk drinken, jas aan, MELK drinken!! kom we gaan, Nee, ik moet de pop nog aankleden, nee we gaan nu anders komen we te laat, op een holletje naar school, jemig we zijn de eerste, dag juf, wat is het hier stil, Ja, de kindertjes mogen vandaag uitslapen tot half 10, gggrrrrr, boekje lezen, kind in poppenhoek duwen, dagdag, naar huis, E. inladen, naar het kinderdagverblijf, wegens alle afsluitingen en omleidingen en rode verkeerslichten grote vertraging, net op tijd binnen, Goh, wat ben je laat vandaag....

Samengevat, ik stond vanochtend om 7 uur op en om half 10 zat ik hijgend achter mijn pc. Nog een geluk, ik werk vandaag thuis. Iets anders lijkt niet mogelijk in deze fase van mijn leven.

K's nieuwe hobby

Op het schoolplein staan met alle andere moeders tot je kind uit school komt.

Geeft weer een heel andere kijk op het leven.
Echt enig...

K's inzicht

Terwijl F. driftig zat te zappen en bij alles stopte waarvan ik dacht:"ooh, jasses", en bij alles waarvan ik dacht: "hmm... aardig" direct doorflipperde, kwamen wij gezamenlijk tot de conclusie dat wij weinig interesses gemeen hebben.

Het enige dat we echt allebei leuk vinden is een boekje lezen in bed, voor of na de sex.

K's kado

Bij een jarige dochter hoort een kado. Tot zover zijn F. en ik het helemaal eens. Gezien het feit dat F. meer thuis is in de wereld van het speelgoed valt het uitzoeken van het kado onder zijn verantwoordelijkheid. Het budget is mijn verantwoordelijkheid. Ziehier het probleem.

Dus toen F. zei: "dit wordt het", en ik zei: "dat is te duur", verliet F. met zijn neus in de wind het pand: "dan betaal ik het wel zelf", om na een half uur triomfantelijk terug te keren: "het ligt achter in de auto".

Na een week rondrijden met die doos in mijn achterbak begon ik te wennen aan het idee. Het is uiteraard een superkado. Helemaal goed voor een meisje van 4 dat zich het liefst onderdompeld in fantasieverhalen over prinsessen met rose jurken. Dus op de versieravond (de avond voor de jarige job beneden komt, uitermate geschikte avond voor het hangen van de slingers en het blazen van de balonnen) stelde ik F. voor om het kado alvast in elkaar te zetten. Dat is leuk, dan kan ze er meteen mee spelen. Maar F. had het romantische idee dit kado samen met zijn dochter in elkaar te zetten, dus we lieten de doos de doos en zette deze voor de versierde stoel op tafel.

Ik heb graag gelijk en krijg het nog liever maar eerlijk is eerlijk, ik had wel een beetje te doen met V. , die op haar verjaardag 2 eneenhalf uur moest wachten totdat haar prachtige sprookjeskasteel in elkaar gezet was.

CitatenK's

"Ik merkte afgelopen vakantie dat we nu toch wel aan elkaar gewend raken".

mijn moeder, na bijna 36 jaar huwelijk.

K's klusweekend

Het wordt vast door velen ontkend maar ik voel een duidelijke competitiestrijd op het kinderdagverblijf wanneer het gaat om de traktatie van het kind. Die strijd blijkt wanneer een moeder glimmend van trots het kinderdagverblijf binnenkomt met een idyllische mand vol zelfgeknipte kangaroes met in hun buidel een kangaroe baby van spekjes en kokindjes. En die strijd blijkt wanneer diezelfde moeder bij het ophalen van haar kind enigszins afkeurend het doosje rozijnen verkleed als lieveheersbeestje (te herkennen aan 7 zwarte stippen) uit het mandje haalt. Uiteraard betreft het hier enkel moeders, de vaders kijken wel uit zich hier druk om te maken. Daarbij zie ik de meeste vaders echt niet de hele zondagmiddag kangaroes knippen, maar dat slechts terzijde.

Anyhow, V. wordt volgende week 4. Dus aanstaande dinsdag is het traktatiedag bij het kinderdagverblijf. En aangezien het ook nog de allerlaatste dag is, omdat ze uiteraard meteen na haar verjaardag naar school gaat, moet de traktatie natuurlijk wel een echte klapper zijn. Gelukkig ben ik erg creatief, met name in het gebruik van internet. Dus ook dit jaar weer een kwartier gegoogled op 'traktatie kind afscheid origineel snel klaar niet te duur' en vanmiddag de bijborende hand en span diensten verricht. Toch nog wel een uurtje of 2 onder de knutselpannen. Daarbij moest onze keuken naar de volgende fase (dit was tenslotte maar tijdelijk) en leek het mij leuk de schouw meteen mee te kleuren, om de harmonie te bewaren, of te krijgen, ofzo.

En dat allemaal terwijl boven op mijn nachtkastje de nieuwe Harry Potter ligt te schreeuwen om aandacht.

K's kinderen

Vanavond was het baddertijd. Een knus ritueel.

F. faciliteert het vollopen van het bad. V. kleedt zichzelf uit en gaat daarna op ons bed springen. E. wordt door mij uitgekleed en gaat daarna naar haar springende zus kijken. Specifiek vanavond: E. deed een plasje terwijl ze naar haar springende zus keek. Toen ze zich afzette om richting bad te sprinten, gleed ze uit over haar eigen plasje, resultaat een bloedneus. F. stapt zelf in bad, ik zet de rest erbij. V. doet standaard haar plasje in bad, ik vind het ok, F. vindt het vies. Haren wassen doen we samen, vervolgens pakt ieder zijn favoriete speelgoed uit de bak. Specifiek vanavond: enige paniek, de zeester was weg, gelukkig was V. zo bijdehand om de lepel te pakken en te doen alsof dat de zeester was. Wanneer dat allemaal geregeld is kan ik rustig de was opvouwen en de kinderkamers slaapklaar maken.

Als ik wil lachen ga ik kijken naar mijn 3 bloedjes in bad. Het is een beetje een autistisch geheel. V. gaat helemaal op in haar eigen fantasiegedoe, de zeester (die dus eigenlijk een lepel is) zegt tegen zijn moeder (een groene badeend) dat hij vanavond zijn schoen gaat zetten. E. zit een beetje met een natte Nijntje puzzel in het rond te zwieren. En F. doet natuurkundig onderzoek naar het Dopplereffect onder water.

Wanneer de staat van verrimpeling ernstige vormen aan begint te nemen haal ik eerst E. uit bad. Wanneer zij in bed ligt is V. aan de beurt en dan komt F. ook in beweging. Specifiek vanavond: hij zat bovenop de zeester!!

Wat nou dilemma? Ik heb al 3 kinderen!!

K's rectificatie

Er komen de laatste dagen nogal wat telefoontjes binnen van vrienden en bekenden die voorzichtig informeren of ik misschien in blijde verwachting van nummer 3 ben (laat dat blijde overigens maar weg). De reden hiervoor is mijn ietwat open einde van het stukje op 9 nov. jl.

De laatste voor van het rijtje was 'dillema opgelost'. Daarmee bedoel ik dat wanneer wij 'ja' stemmen op de vraag "gaan wij voor nummer 3?" het dilemma voor eens en altijd opgelost is. Na dit dilemma komt er geen nieuw dilemma rondom dit onderwerp, dat weet ik heel zeker. Wanneer wij niet 'ja' stemmen op de vraag "gaan wij voor nummer 3?" dan blijft het (voorlopig in ieder geval) nog een dilemma. Dat is nou juist het dilemma.

Op de een of andere manier heb ik niet het gevoel dat het er echt duidelijker van wordt.

Voor alle duidelijkheid: ik ben niet zwanger.
En het dilemma is er nog.

K's opslag

Wat heb je toch een ontzettende hoop nutteloze rommel in je hoofd opgeslagen.

Zo zong ik gister zonder probleem 'Another day in paradise' van Phil Collins, woord voor woord mee. Zonder bij na te denken. Tot en met het hartverscheurende 'she's got blisters on the sools of her feet, she can't walk but she's trying'.

En geloof mij dat ik dit kwijllied de afgelopen 16 jaar echt niet vrijwillig gedraaid heb (om het fijn van buiten te leren ofzo...)

K's tip

'Wanneer je een witte muur in een rood tint wilt verven is het handig om een scheutje van de uiteindelijke kleur door de grondverf te roeren. Dat scheelt een aantal lagen verf.'

Ik heb het lichtrose vermoeden dat V. het niet eens is met het feit dat deze status van de keuken een tijdelijke is.

K's kindervriend

Kan iemand mij vertellen waarom deze grote kindervriend ruim 3 weken voor zijn verjaardag al in ons land arriveert?
Heeft deze grote kindervriend enig idee wat zijn aanwezigheid voor effect heeft op de kinderen én hun ouders?

Weet deze grote kindervriend dat enkel het feit dat hij in ons land rondstruint betekent dat kleine kindertjes grote hebberige monsters worden, die helemaal hieperdepiep door het huis hollen, iedere dag hun schoen willen zetten, bij alles in de Bart Smit folder roepen dat ze dat van Sinterklaas krijgen en bijna boos zijn wanneer de waarheid anders blijkt?
Heeft deze grote kindervriend weleens gehoord dat ouders, vanaf het moment dat hij voet aan wal zet, veranderen in opvoedkundige kneuzen: "Wel luisteren hoor, anders moet je mee in de zak van Sinterklaas naar Spanje".

Ik verdenk onze grote kindervriend ervan dat hij doordeweeks gewoon achter het grootste bureau van de Toys 'R Us zit. En dan is dit commercieel gezien erg verantwoord.

K's actiepunten

Twee dingen die ik al weken moet maar er steeds niet van komen: naar de kapper en mijn auto wassen. Toen ik vanochtend in mijn goede kleren tegen de vieze auto aan liep omdat ik die niet zag staan vanwege het feit dat mijn haren voor mijn ogen gewaaid waren dacht ik: "En nou is het genoeg!"

Dus ik ben naar de kapper geweest. Ik haat de kapper. De kapper maakt je haar nat en plat waardoor mijn eivormige hoofd er op zijn allereierigst uitziet. De kapper heeft een samenspel van grote spiegels en verlichting die mensonterend is. Ik zie op een afstand van een halve meter puistjes zitten die ik thuis nog niet zie als ik met mijn neus tegen de spiegel gedrukt sta, "Puistjes?? Jij bent toch bijna 34? Ja, puistjes!!". En de kapper knipt hele grote stukken van je haar waardoor ik continu denk: "Ojee, als dat maar goed komt". En het komt niet goed. De komende week moet ik weer elke dag aan mijn pony trekken om deze langer te maken.

Daarna ben ik mijn auto gaan wassen, bij de wasstraat uiteraard. Als echt product van de patatgeneratie: waarom zou je in vredesnaam zelf je auto wassen als er wasstraten bestaan.

Van de wasstraat kan ik erg genieten. Ik vind het een feest om te zien hoe die zwierige borstels met water en zeepsop mijn auto veranderen van een donkergrijs ding naar een zilvergrijze bolide. Het vieze water druipt langs alle kanten naar beneden totdat mijn trouwe vierwieler weer trots staat te glimmen. Ik ben alleen niet zo gecharmeerd van het slotaccoord. Als die enorme metalen fohn uit het plafond komt zakken en de hele tijd net doet of hij tegen mijn auto botst. Nerveuzig dribbel ik voor de wasstraat heen en weer om van alle kanten te bekijken of de fohn niet in mijn pasgewassen auto belandt.

Handig hoor, mijn netgeknipte haar werd en passent meegefohnd. En als mijn pony rechtop staat zie je tenminste niet dat hij te kort is.

K's dilemma

Tegen:

• 9 maanden waarin je oneindig uitdijt, maar 1 keer sex hebt (om zeker te weten dat je het allebei echt niks vindt in deze toestand), iedereen aan je buik zit, de onhandigheid rechtevenredig toeneemt met de kilo's en onuitstaanbaarheid je grootste goed is
• de wereldgerechten van Knorr zijn echt niet geschikt voor meer dan 3 eneenhalve persoon
• verlenging van luier-, fles- en spuugperiode met minstens anderhalf jaar
• er is geen gek op de wereld te vinden die iedere 4 weken op 3 onzelfstandige kinderen en een hond wil passen omdat wij onze stapavond zo nodig hebben
• kans op een jongen waardoor je 4 dozen kinderkleren voor niets hebt bewaard
• kans op een meisje waardoor nu echt vaststaat dat F. zijn zaad aan de trage kant maar wel erg sterk is
• grotere kans op faillisement

Voor:

• de laatste kans op dikke tieten (weliswaar voor een korte periode maar altijd beter dan dit jammere beetje)
• hilarische stukjes op mijn log (voor buitenstaanders dan)
• toch wel heel knussig een gezinnetje met wat meer gedoe, gezelligheid en gerommel
• dilemma opgelost

CitatenK's

"Ik weet niet meer hoe die namen heten. Ik moet die kindjes nog allemaal leren."

V. na 1 middag school.

K's zenuwen

Mijn grootste meisje gaat vanmiddag voor het eerst oefenen op school.
Over een uurtje ga ik haar ophalen bij het kinderdagverblijf en dan ga ik haar voor het eerst brengen. Dan ga ik haar helemaal alleen achterlaten op dat enorme schoolplein tussen allemaal van die wilde kinderen.

Mijn kleine meisje.

Ik kan gewoon niet werken van de zenuwen...

13.30 uur update:
V. huppelt aan de hand van meester Michel mee naar het klimrek.
Moeders zucht een keer diep, pinkt een traantje weg en gaat naar huis.

K's hier en nu

Het kost mij nogal eens wat moeite om op mijn vrije dag echt vrij te zijn. Ik ben geneigd werktelefoontjes af te handelen, mail te lezen, allerlei huishoudelijke klusjes door het huis te slaan, kortom, zo druk als een klein baasje. En inmiddels ben ik erachter: dat wil ik niet op mijn vrije dag. Ik wil met mijn kinderen een vrije dag beleven.

Vandaag is het gelukt!
Op deze prachtige nazomerdag hebben wij uren aangerommeld op het strandje bij Boer Bertus. Er was veel zand, ook in laarzen, monden en luiers. Er was een coole glijbaan. Er was een heerlijk zonnetje. Er was verder helemaal niemand.

K's trauma

Zo'n anderhalf jaar geleden hebben wij ons huis laten verbouwen. Groter laten maken. Zwanger van nummer 2 en onder het mom van 'iedereen heeft recht op zijn eigen kamer, ojee kamer tekort' werd de hypotheek verhoogd, een aannemer gezocht en in maart 2004 werd gestart met de bouw van een extra verdieping.

Ik kan mij goed herinneren wat voor weer het was in maart 2004. Ik oefen niet voor "Wedden dat" (iemand roept een maand en ik roep wat voor weer het is geweest), in maart 2004 is de basis gelegd voor mijn trauma. In maart 2004 heeft het heel veel heel hard en heel lang geregend. In maart 2004 liep het water in stromen langs de muur ons huis binnen.

Na het weghalen van de kiezels op ons platte dak bleek het water naar binnen te kunnen en dat was wat er gebeurde. Als het regende en wij lagen in bed hoorde we een tussenruimte in ons plafond vollopen en na een paar minuten liepen de stralen naar beneden.

De aannemer deed wat hij kon maar de enige echte oplossing was het dak dicht maken en dat kon pas als de verdieping soort van af was. Met plastic en houtjes en extra afvoergootjes redde hij wat er te redden viel. Helaas kon dat niet voorkomen dat wij tot en met de 39ste zwangerschapsweek regelmatig op het luchtbedje in de studeerkamer moesten slapen omdat onze slaapkamer weer in een wildwaterbaan was veranderd. En erop liggen is niet zo erg maar kom maar eens van een luchtbed af met een buik als een skippybal...

Nu, anderhalf jaar later hebben wij een prachtige zolder. Niks meer aan de hand, de wateroverlast behoort tot het verleden. Maar toch, met dit akelige herfstweer wat van regenbuien aan elkaar hangt, heb ik last. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat het angst is voor de regen, het luchtbed of de skippyballenbuik. Feit is dat ik er slecht van slaap.

K's vlucht

F. is een weekendje weg.
Hij is met een stel mannen de bloemetjes buiten zetten.
Mannen met als grote gemene deler hun studententijd.

Deze mannen vormden tentijde van hun studie een gezelligheidsdispuut. Zo'n groep jongens met dikke buiken en koppen, ranzige studentenkamers en een stamkroeg met tapijtjes op de tafels.

Op het moment dat de studie al dan niet succesvol beeindigd werd was de dispuutstijd over. Gelukkig bestaat er ook een getemde versie, het oud leden dispuut. Een excuus voor de heren om zich in ieder geval nog 1 weekend per jaar te buiten te gaan aan sterke verhalen en veel te veel bier. De meeste van deze ouddispuutsleden hebben inmiddels een leven dat wordt gedomineerd door vrouw, hypotheek, verantwoordelijke baan, doorwaakte nachten wegens krampjes bij de jongste telg en champions league kijken (het goede nieuws is dat deze levensstijl in veel gevallen de bierbuiken en plofkoppen heeft doen verdwijnen).

Aangezien de heren tegenwoordig wat meer te besteden hebben kan het jaarlijkse weekend op locatie plaatsvinden. Dus niet meer naar de Loonse en Drunense Duinen maar naar Dublin of Riga. Dit jaar is het oog gevallen op Berlijn.

De wereldreizigers maken optimaal gebruik van hun weekend. Ze vliegen of treinen recht op hun doel af om daar de eerste de beste kroeg te bezetten, de kaarten te schudden en bier te bestellen: "Te gek om een keer in Berlijn te zijn".

En ik?
Een weekend met kinderen, hond, geen man?
Ik vlucht naar mijn papa en mama!

K's stilte

Ik kan me nog goed herinneren dat V. een maand of 15 / 16 was en dat ze begon met het ontdekken van de Nederlandse taal. Ik kon niet wachten tot ze echt ging praten. Leek me zo gezellig, beetje babbelen met je kind.

E. is nu 16 maanden en, alsof het zo hoort, begint ook zij langzaam met de overstap van onverstaanbaar gebrabbel naar echte woorden. Maar de tijden in huize L. zijn veranderd. Wij doen niet meer aan stimulatio op het gebied van taalontwikkeling. Met E. converseren wij enkel en alleen in pantomime. Alles om het moment van 3 woord zinnen en meer uit te stellen.

Wij zijn inmiddels wijzer.
Een pratend kind is namelijk niet per definitie gezellig.
Een pratend kind kan vragen stellen waarop je zelf het antwoord ook niet weet: "Waarom moet ik altijd opruimen?"
Een pratend kind snapt niet wanneer het genoeg is geweest: "Waarom moet ik mijn mond houden?"
Een pratend kind zegt dingen die jij alleen maar denkt: "Oeh, die is dik, die heeft veel gegeet".
Een pratend kind vraagt 100 keer hetzelfde: "En dan mag ik tv kijken toch?"
Een pratend kind praat altijd. Alleen niet als het slaapt.
Maar ja, dan is het ook een slapend kind.

K's verandering van spijs doet eten

Er zijn mensen die vinden het heerlijk om regelmatig van huis te veranderen, eens een man in te wisselen, een nieuwe auto uit te zoeken, de garderobe te vervangen of een nieuwe haardracht te proberen.

Ik niet.

Mijn F. is al jaren dezelfde, 5 jaar geleden zijn wij verhuisd om hier voor eeuwig te blijven, toen ik ooit mijn Corsa in moest ruilen voor een snellere, grotere Golf moest ik even slikken en ik heb nog nooit (!!) mijn haar geverfd.

Zo ben ik ook erg gehecht aan mijn ochtendvriend, de heer Evers. Het gekeuvel van hem en zijn mede dj's is mij erg dierbaar in mijn moeilijk opstartbare ochtend (zie mijn humeurige ochtend). De muziek is verdraagbaar, de kletspraat gezellig en na afzienbare tijd kan ik zowaar hardop lachen om de flauwe grappen. Groot was mijn schrik toen ik ontdekte dat ongeveer halverwege het zonnige zuiden van ons kleine landje mijn ochtendvriend zonder pardon van de zender wordt gekieperd. Serieus, halfweg Limburg geeft 538 alleen nog maar het geluid van Roodkapje in de Sneeuwstorm. Dat stemt mij allerminst vrolijk.

Wat heeft Limburg dan wel in de aanbieding?? Ik moet zeggen, er bestaat een acceptabel alternatief. Onze zuiderburen leven zich uit op Studio Brussel. En zo langzaam maar zeker begin ik te wennen aan de verandering in mijn ochtendpatroon. De muziekkeuze is beter, het gekeuvel zacht en vriendelijk. Alleen de humor... die moet je uit de filemeldingen halen: "Het verkeer verlangzaamt op de E40 richting Antwerpen. Er ligt een ladder op de rechter rijstrook. Op de E19 wordt gewerkt. Daarom is het filerijden tussen Zwamrik en De Pinten"

K's grrrr

"Gaat het goed, de combinatie werk en kinderen?"
"Ja hoor".
"Hoeveel dagen werk je per week?"
"Vier".
"Goh, vier dagen, dat is veel".
"Ja best wel, maar mijn man werkt ook vier dagen".
"Ooh, dat scheelt".

Dit gesprek heb ik de afgelopen bijna 4 jaar talloze keren gevoerd. Steeds weer liep het op dezelfde manier. En iedere keer groeide de onrust. Iets klopt hier niet. En weet je, het klopt ook niet. Dit gesprek slaat echt helemaal nergens op.

Net of mijn 4 dagen minder worden op het moment dat F. ook 4 dagen werkt. Het blijft gewoon 4 dagen, geen dag minder. Het scheelt dus ook niet. Helemaal niks. Als je 4 veel vindt, dan vind je 4 ook veel als F. 4 dagen werkt. Sterker nog, dan werk je dus allebei 4 dagen. Dat is nog meer dan ik in mijn eentje. Dat is pas echt veel. Jemig, wat werken jullie veel.

K's jackpot

Gehoord vanavond bij de filemeldingen?
Twaalluf kilometer stilstaand verkeer tussen Kerensheide en Roosteren?

Dat is veel. Dat is zielig, stilstaand...
Ik stond erin.

En weet je hoe lang zoiets duurt?
1 heel uur en nog 10 minuten voordat je al die twaalluf kilometers hebt uitgerold.

Dat is 10 kilometer per uur. Dat is echt niet hard.

K's wor(s)tel

Het staat in alle boekjes: "Peuters zijn moeilijke eters. Ga de strijd niet aan met uw kind daar waar het eten betreft. Blijf aanbieden en probeer middels het belonen van goed gedrag uw kind zover te krijgen dat het iedere keer wat meer eet. U zult zien dat het na een tijdje vanzelf goed komt".

Huhhuh, tuurlijk. Wel jammer dat het hier niet over ons gaat.

V. is een slechte eter. Het enige dat ze tot nu toe gretig tot zich nam was de borstvoeding. Brood gaat aardig, fruit wil ook nog wel, aardappels en kale pasta lukt nog net maar kom niet aan met groenten. Zelfs in geprakte toestand haalt ze het kleinste stukje groen eruit en wijst met haar bestek 'dat wil ik niet'. Dan schuift ze het bord van zich af en stort zich op het 'wipwappen met de vork'.

Gelukkig heeft V. in die 3 maanden dat ze borstvoeding heeft gekregen zo'n enorme hamstervoorraad aangelegd dat ze nog steeds een bol buikje heeft. Het kan wat lijden zeg maar.

Maar toch, al een kleine 3 jaar eet V. amper groenten en vlees. Dat is lang. En we zijn het zat. Dus we proberen te lokken, te verleiden, te straffen, te pleasen, te vergelijken, zo vermoeiend. En zo weinig effectief.

Vanavond had F. er zin in. Het kleine hoopje bamie op V. haar bord moest en zou naar binnen. Met veel gevoel voor drama maakt F. duidelijk dat ze het toch echt op moet eten want dat het gepiep en gezanik echt genoeg is geweest. En terwijl V. met haar handen de bamie haar mond in propt en het met open mond wegsmakt verzucht F. : "Jemig, wat een gedoe. Morgen doen we wel weer wat aan haar tafelmanieren".

K's werk

Mijn werk is voornamelijk met mannen. Niet gevreesd, geen rode lamp te zien in de wijde omtrek. Maar ergens ooit soort van per abuis ben ik verzeild geraakt in de IT. En de realiteit daar is nog steeds een slechte afspiegeling van de maatschappij.

Mijn werk is dus voornamelijk met mannen. Dat vind ik ok. Ik werk graag met mannen om een aantal redenen, de belangrijkste is dat ik werken met vrouwen maar zo zo vind.

Maar er zijn van die momenten dan ben ik er ineens helemaal klaar mee. Mannen zijn soms zo zelfingenomen, overschatte, lompe, weinig sensitieve, egoistische monsters. Het idee dat ik wel een balkenplanning kan maken omdat ik toevallig een vrouw ben dus langer vooruit kan denken, de lompheid dat je mij niet hoeft terug te bellen als ik het vraag omdat je eigen hoofd een beetje vol zit en ik dat wel begrijp, de aanname dat ik wel kan meeschrijven tijdens het telefoongesprek omdat vrouwen nou eenmaal meerdere dingen tegelijk kunnen doen, de suggestie dat ik op mijn vrije dag toch tijd zat heb voor een plan van aanpak als de kinderen in bed liggen, jasses!

Ok, ik generaliseer.
En ik ga niet vrij uit.
Ik moet ook maar eens leren wat duidelijker te zijn.

Waar kan ik me inschrijven voor een cursus bejaarden wassen?

K's hertje

Voor vrouwen met een voetbalman is dit een herkenbaar stukje. Voor vrouwen zonder voetbalman is dit de reden waarom ze vrouw zonder voetbalman zijn.

Mijn F. is een voetbalman. Hij kijkt naar voetbal, praat over voetbal en zegt verstand te hebben van voetbal. Dat is allemaal niet zo'n punt ware het niet dat hij in zijn 34ste levensjaar nog steeds vindt dat hij dit alles in de praktijk moet brengen.

Mijn F. denkt iedere zondag dat hij als een hert over het veld kan darren en net zoveel doelpunten kan maken als hij deed toen hij 20 was. Gister bleek weer eens dat hij toch echt te oud wordt voor deze onzin. Hij heeft bij een val op (??) de keeper van de tegenstander zijn knie geblesseerd. Volgens de dokter is de knie de eerstevolgende 4 dagen te dik om te kunnen zien wat er aan de hand is dus knie omhoog, ijs erop en niet bewegen.

Kijk, daar gaat het mis. Dat is natuurlijk geen grap met 2 banen, 2 onzelfstandige kinderen, 1 hond, een huishouden, 3 wasmanden en de schijf van vijf.

Ik heb tegen F. gezegd: "Ik vind alles leuk en aardig maar ik ben de komende dagen wel af en toe een tikje sikkeneurig". Hij knikte begrijpend. Heel verstandig.

K's trots

Velen ontkennen het bestaan maar het is er: de eeuwige competitie tussen moeders wanneer het de ontwikkeling van hun kind betreft. En dan precies zoals vrouwen dat zo goed kunnen, lekker stiekem: "Mijn dochtertje van 8 maanden zei vanochtend 'paprika', leuk hè. Maar jouw dochter van anderhalf zegt dus nog niks. Ach dat geeft niet joh, dat komt vanzelf, toch?" Daphne Deckers noemt het 'moeders meetlat', en dat is wat het is. Het is verschrikkelijk, het is niet relevant, het is zinloos en alle moeders (ja, ook ik) doen er fijn aan mee.

V. , zoals eerder beschreven nogal van de voorzichtige soort, heeft tot ze 20 maanden was kruipend broek na broek versleten. Ze durfde niet. "Nee, V. loopt nog niet, ze kan het wel hoor, maar ze doet het niet ofzo." Quasi nonchalant voegde ik eraan toe dat het voor ze 16 is toch wel opgelost zal zijn, haha... Wanneer ik later aangesproken werd door een kennis van een kennis van een kennis met de opbeurende woorden 'dat dat toch helemaal geen punt is', wist ik genoeg: V.'s tempo was afwijkend genoeg om op moeders meetlat van betekenis te kunnen zijn.

Ik heb mij toen heilig voorgenomen niet mee te doen aan deze kolder. Ieder kind is anders en heeft recht op zijn eigen tempo. Mijn V. is mijn 10, lopend of niet.

En waar dit hele verhaal nou eigenlijk over gaat? Van de week hebben we schoenen gekocht voor E. Ze is 15 maanden en loopt als een kieviet. Ik doe onverschillig maar ik ben zoooo trots!

K's maat

Het is niet direct een drankprobleem. Het is meer het probleem van het maat houden, of liever gezegd, het geen maat houden wat mij parten speelt. En dan speelt daar nog het fenomeen dat ik op dit vlak aldoende niet al te veel leer.

Mijn ervaringsdeskundigheid stamt uit mijn middelbare schooltijd, zo stoffig ver terug. Ik kan mij herinneren dat we met een groep vrienden in (toen nog) Sporthuiscentrum gingen vieren dat we al dan niet geslaagd waren voor ons eindexamen. Op avond 1 werd er 'gejuft' (nee, ik ga het niet uitleggen, het was een dom spelletje en als je het fout deed moest je rode martini drinken, hoe meer je dronk, hoe sneller het fout ging, hoe dronkener je werd, je snapt het al). De volgende dag nam de hele bende een verfrissende duik in het subtropisch zwemparadijs, ik lag in bed. Ze gingen gezellig boodschappen doen, koken, eten, ik lag in bed. 's Avonds doken ze de Sporthuiscentrumdisco in, ik lag in bed.

In mijn studententijd heb ik menig day after uit mijn agenda kunnen strepen. De dag had niet bestaan, ik had niets anders dan mijn kussen en de wc gezien en alle goede bedoelingen ten spijt kon ik geen bezoek verdragen.

En op een gegeven moment ga je het patroon herkennen: teveel drank is grote kater. Kijk, dat werkt verhelderend.

Dus daar zit ik dan op 33 jarige leeftijd, gepokt en gemazeld, mij maak je niets meer wijs, op een terrasje in Brugge. Een heerlijk Belgisch biertje in de zon. En nog één en nog één en nog één. En daar had ik ergens die maat moeten houden. Maar nee hoor, het nadenken stopt, de loerende kater lost op in de mist en ik zwaai nog een keer naar de ober: "doe nou maar eens een ander smaakje, gezellig hoor!!"

K's leed

Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat mijn meisjes vandaag lief zijn geweest. Ze zijn vanochtend op tijd afgeleverd bij het kinderdagverblijf. Hebben daar lekker gespeeld. Hun vader heeft vanavond shoarma voor ze besteld en dat hebben ze fijn opgepeuzeld.

Toen ik net thuis kwam heb ik nog even aan ze gesnuffeld. Zo lief als ze slapen. V. op haar rug, luid snurkend, het bed delend met Olifantje (een mega hond die dankzij zijn enorme omvang de liefkozende naam Olifantje heeft gekregen) die toch zeker de helft van het bed in beslag neemt. En E. op haar buik met haar billen in de lucht, armen naar achter, neus opzij. Meteen als je binnenkomt begint ze te woelen en te draaien, zoekt op de tast haar doekje en duim en gromt nog wat. Nog 1 nachtje slapen en dan weer bij daglicht.

Het leed dat werkende moeder heet.

CitatenK's

"Bij gestolen, verloren of ingeslikte kaart, bel met het volgende telefoonnummer."

Sticker op de pinautomaat in Brugge

PeinzK's

Soms heb ik van die momenten. Dan sta ik met Jonas in het donker wat te peinzen. Daar heb ik uitgebreid de tijd voor want Jonas is een erg besluiteloos tiepje als het gaat om de beslissing tussen tegen de boom of tegen de struik met rode besjes plassen. En dan sta ik daar wat te peinzen en dan overvalt het me.

Dan denk ik "Nee... Nee... ik ben niet ik. Ik ben toch niet een vrouw met een respectabele baan, een huis en bijbehorende hypotheek. En nee... ik? Moeder van 2 kinderen? Nee... Raar hoor. Er wordt al 4 jaar druk geklust aan ideale groei omstandigheden voor kleine muppets en dan ineens geloof ik niet dat het echt over mij gaat. Dat ik de moeder ben in dit verhaal. Medeverantwoordelijk voor wat er wel en niet gebeurt". Dat kriebelt vanuit mijn buik omhoog en eindigt ergens in mijn keel.

Ik vermoed dat dit het kleine meisje in mij is, wat meeleest in mijn leven en soms even overneemt. In een flits. En dan zie ik heel even mezelf zoals ik vroeger naar mijn soort vrouwen keek. Oude serieuze mevrouwen met saaie haren die stomme grapjes maakten en in wangen knepen. En dan denk ik "Nee... Nee..."

Dat begrijp ik wel.

K's kijkwijzer

Vanavond zat ik na het badderen nog even met V. beneden in de grote stoel een verhaaltje te lezen. We kregen het over de dood. Gewoon, over wie er allemaal nog dood moet gaan en hoe dat dan ongeveer in zijn werk gaat.

"Nou," zegt V.: "Dan krijg je allemaal grote bubbels en dan heb je overal kriebel. Dan word je helemaal plat. En dan word je dood."

Ik denk Jetix. Het kan ook Nickelodeon geweest zijn. Meekijken tot 6 jaar gewenst.

K's Feng Sui

Dan heb je het eindelijk voor elkaar. De woonkamer is helemaal Feng Sui. Alle rust die je nodig hebt komt vanuit de volkomen in balans zijnde inrichting.

En dan wordt het herfst. En komen ze weer binnenspelen...

K's idee

Wat een droevenis de afgelopen dagen.
Tijd voor een briljant idee.

Vanaf nu worden alle baby's geboren met een fatsoenlijke woordenschat, een redelijk medisch inzicht en het vermogen duidelijke taal te spreken. Dat zou onder andere kunnen betekenen dat E., wanneer ze 's nachts huilend wakker wordt, mij kan vertellen dat ze gestoken is door een mug en dat de daaardoor ontstane bult erg jeukt. Dat ze wakker is geworden van het gezoem van de mug wat moet betekenen dat deze zich nog binnen haar klamboe bevindt. Dat scheelt namelijk tot 3 keer toe tevergeefs troosten, poep checken, tandendruppels, net weer in slaap en wèèèèh...

Dat aangeboren spraakvermogen krijgt een dipje wanneer het kind op het toppunt van de 'ik-praat-de-hele-dag-maar-zeg-eigenlijk-niks' fase is. De hoogst noodzakelijke zinnen houdt het kind tot haar beschikking. Denk hierbij aan "ik lust graag chocoladepasta op mijn brood mama", "ik moet even naar het toilet" en "dank u wel slager voor dit lekkere stukje worst". De rest van de woorden en zinnen wordt in een soort van goed bewaakt archief geplaatst waar het weer uit gehaald wordt wanneer het kind het onderscheid kent tussen de zin en de onzin van het communiceren. Bij het ene kind gebeurt dit rond haar elfde, bij de ander rond haar achttiende. Uiteraard pas na een schriftelijk verzoek van de ouders.

K's brief

Lieve KJ,

Vandaag stond ik bij jouw kist en ik dacht:
'Jezus, wat jammer dat jij niet meer verder wou. Wat zonde dat jij niet meer mag bestaan. De mens met humor, met een gezond cynisme, met een talent om mensen te laten zijn wie ze zijn, met zoveel te geven. Maar ook, blijkt nu, de mens met het onvermogen hulp te vragen, met het onvermogen te nemen wat hij zelf steeds weer geeft. Met het vermogen de afschuwelijke onomkeerbare beslissing te nemen er niet meer te willen zijn'.

Het is zo verdrietig. Jouw vrouw. Jouw kinderen. Jouw vrienden, familie en collega's. Het onbegrip. De verbijstering. Het waarom. Waarom? Wat kan er zo erg zijn dat dit de enige weg uit was?

En toen stond ik daar voor jouw kist en werd ik zo verdrietig. Wij zagen elkaar niet vaak meer maar het besef dat 'niet vaak' verandert is in 'nooit' doet pijn. Heel erg pijn. Ik ga je missen.

K.

CitatenK's

“Van één hapje word ik vast niet dik. Eén hapje is zo weinig. Misschien word ik van één hapje zelfs wel dun.”

uit 'Winnie de Poeh en de honingboom'

K's hoop

Iedereen heeft zo zijn eigen manier van omgang met het wereldleed. Ook ik heb daar in de afgelopen 33 jaar wel ongeveer mijn weg in gevonden. In mijn leven is ruimte voor bezinning, medeleven en interesse in andermans welzijn zonder dat het mijn dagelijkse gang teveel aan het wankelen brengt. Wanneer het wereldleed te heftig wordt val ik terug op de ‘Acda & De Munnik’ strategie: “Vanochtend toen de krant kwam heb ik de oplossing bedacht, ik heb hem teruggegeven aan de jongen die hem bracht”. Mijn eigen kleine gezinsgeluk is absoluut prioriteit 1.

Vier jaar geleden op deze elfde september lukte dit niet. Ik denk dat veel mensen die dag hebben doorgebracht in totale verbijstering en ongeloof over de complete gekte die de wereld overgenomen leek te hebben.

Ik was die elfde september enorm zwanger. Zeven maanden onderweg en op het hoogtepunt van mijn emotionele hormonencarrousel. Nog steeds wanneer ik terugdenk aan die dag voel ik weer dat ongeloof, die machteloosheid die zich van mij meester maakte. Ik was niet in staat om de angst die mijn lijf inkroop buiten te duwen. Het kind in mijn buik zou binnen nu en 2 maanden aan wal gaan in deze wereld. Deze afschuwelijke onvoorspelbare wereld. Waar je niet zeker weet of de mens naast je net zoveel waarde hecht aan zijn leven als jij doet aan het jouwe. Ik zat op de poef voor de tv met mijn buik vooruit en huilde. Jezus, waar waren wij aan begonnen?

Een collega zei in die dagen erna: “Juist jouw kind hebben wij zo nodig in deze wereld. Een kind wat opgroeit daar waar het kleine gezinsgeluk prioriteit 1 is. Een kind dat de kans krijgt een stukje van het goede in de wereld te brengen. Ik ben blij dat jouw kind er aan zit te komen”.

En dat klopt, een kind brengt hoop.

K's zelfreflectie

V. heeft een beste vriend. Buurjongen Merlijn. Merlijn is een jaartje ouder en dus wijzer, stoerder, sneller, beter en groter. Dat mag duidelijk zijn. Na een flink jaar met ups en downs zijn ze er halverwege deze zomer helemaal uit: V. is de baas wanneer het gaat over kleding, zonnebrillen, etenswaren, cowgirl-stuff, hoe om te gaan met kleine zusjes (die hebben ze allebei 1) en buiten krijten. Merlijn is de baas wanneer het gaat over fietsen, cowboy-dingen, zorro's en pistolen, duplo torens en treinbanen.

Sinds de strijd is gestreden zijn ze over het algemeen erg leuk samen. Er zijn dagen dat je ze samen mee durft te nemen naar de bakker, er zijn ook dagen dan durf je dat niet. Vanochtend had ik het idee dat het wel zou kunnen.

Ik had geluk. Ik had gelijk. Ze gedroegen zich voorbeeldig. Verkleed als cowgirl en zorro liepen ze keurig, binnen handbereik over de stoep. Links kijken, rechts kijken wanneer er overgestoken moest worden. Het zwaard en het pistool werden alleen tegen bomen en palen gebruikt (ik vind het altijd zo knullig wanneer ze tegen iedere voorbijganger het pistool trekken en roepen “jij moet dood”). Bij de bakker werd niet gezeurd om een koekje, bij de slager niet om een worstje.

Volmaakt gelukkig liep ik met ‘mijn’ kroost terug naar huis. Wat een beetje strakke opvoeding al niet teweeg brengt dacht ik in mijn nopjes.

K's energie

Zo'n bijtank moment. Lekker samen stenen gooien in het water. Jonas met een enorme sprong te water om vervolgens helemaal in de war te constateren dat 'datgeen wat net gegooid was niet langer te vinden is'. Pas na het kanaal grondig te hebben uitgeplozen weer terug op de kant: 'Kan er iemand nog wat gooien, misschien??'

K's meisje

Wij wonen in een buurt met nogal veel jongetjes. Kleine, grote, lawaaierige, gezellige en stoere jongetjes. V. is 1 van de weinig meisjes die buitenspeelt. Dat is helemaal prima. V. kan zich uitstekend vermaken tussen al dat jongensgedoe. En inmiddels hebben een aantal van deze jongetjes zich ontpopt tot koene ridders die continu in de gaten houden of V. het allemaal nog wel trekt.

Van de week zat ik ’s avonds na het eten op het gras te genieten van het buitenspeelschouwspel. De jongetjes en het ene meisje waren verwikkeld in een groots ridderspel. Iedere ridder was uitgerust met een zwaard. Sommige waren helemaal in stijl met ridderschild en riddermuts. Er werd lustig op elkaar ingehakt en de bijbehorende oerkreten maakte het een waar genot om naar te kijken. V. had ook een zwaard en rende driftig met haar ridders mee om de ridders van de andere partij te grijpen.

Terwijl ze langs rent hoor ik haar tegen 1 van haar mederidders zeggen: “Merlijn!! Merlijn, kijk Merlijn, ik heb mijn nieuwe schoenen uitgetrokken, anders worden ze vies”.

Merlijn was niet bijster geïnteresseerd. Typisch.

PrutsK's

Ik ben niet zo handig. Eigenlijk ben ik een groot gevaar, met name voor mezelf, in een huis, tuin en keuken omgeving. Het zijn de zogenaamde B-genen. Mijn zus heeft het ook en tot mijn grote spijt zie ik dat ook V. behept is met een aardige dosis. Gelukkig geldt ook voor zoiets dat men aldoende leert en kan ik zeggen dat ik er inmiddels aardig mee om kan gaan.

Maandagochtend erg vroeg. Op weg naar een klant in het uiterste zuiden van ons land krijg ik zo rond Eindhoven trek in mijn Fruit2day. Dit is je dagelijkse portie fruit in een flesje. Een enorm ergonomisch verantwoord flesje. Zo ergonomisch dat je het laatste restje fruit er alleen maar uit krijgt wanneer je het flesje op zijn kop boven je mond leeg schudt. En kijk, zo goed ken ik mezelf, dat doe ik dus niet. Dan maar niet helemaal leeg.

Dat flesje heeft een schroefdop en onder die schroefdop zit zo’n vervelend aluminiumfolie achtig plakkertje wat je met enige kracht van het flesje af moet trekken. Dit is een erg heikele situatie in een rijdende auto. Met de nodig voorzichtigheid gaat dit iedere keer weer goed. En eerlijk is eerlijk, daar ben ik trots op.

Anyhow, het openen en leegdrinken ging ook vanochtend weer van een leien dakje. Een half uurtje later was mijn kauwgum wat flauw geworden en om nou niet het Limburgse land te bevuilen zocht ik in mijn auto naar een prullebakje. Het lege flesje. Dom.

Bij het dichtdraaien voel ik drup. Ik denk “huh?” (zie gister), kijk en verdomme, een vlek op mijn broek. Terwijl ik mezelf verwens lek ik nog een vlek op mijn andere pijp.

De kleur van mijn Fruit2day was Aardbei-Sinaasappel, de kleur van de broek wit.

En ja, ik was op weg naar een klant.
En nee, ik had vanochtend geen Jip&Janneke rugzak meegekregen met een extra verschoning erin.

K's verwondering

Wij doen tegenwoordig iets nieuws. Wij denken wat vaker ‘huh?’. Het is door V. in het leven geroepen en het bevalt uitstekend. Wij kunnen het op commando (“dan doe ik dit en dan moeten jullie ‘huh?’ denken”) maar ook geheel uit ons eigen zelf (“huh?”).

Voorbeelden van momenten waarop we dit graag doen zijn:
* wanneer er iemand kwijt is (bijvoorbeeld verstopt achter een spuugdoekje of theedoek)
* als V. ineens haar sperciebonen op heeft
* wanneer er op je eigen bord plotseling een hele berg sperciebonen ligt
* als E. zomaar begint te huilen (en dan blijkt dat ze haar vinger tussen de kast houdt terwijl ze de kast probeert dicht te doen)

Zomaar van die momenten die een verwondering waard zijn.

CitatenK's

"De heel diepe kuil moet op de plek waar hij is als hij erin valt".

uit 'Knorretje vangt een woezel'.

K's kinderklus

Zoals ieder gezellig stel hebben wij ook van die avonden dat je lekker alleen de hort op gaat. Beetje eten met collega's, een klein werkoverlegje of gewoon ordinair de kroeg in. Het kan allemaal. Degene die achterblijft doet de kinderklus.

De kinderklus ziet er als volgt uit: Fluitend kook je het avondeten. Wanneer er een luid gebrul uit de kamer komt ben je weer te laat om E. te redden van een snoekduik van de bank. Rustig troost je de kleine meid. Het eten wordt opgediend en koud geblazen. Vervolgens moedig je de grootste aan tot het eten van dan alsjeblieft in ieder geval 1 tagliatellesliert en hou je het voeren van de kleinste niet bij omdat het tempo van voer verwerken vele malen hoger ligt dan het tempo van voer aanleveren. Onder het genot van een goed gesprek over de dingen van de dag ('wat heb je op het kinderdagverblijf gedaan? dat weet ik niet' en meer van dat soort diepe dialogen) werk je je eigen inmiddels wat te erg afgekoelde prakkie naar binnen. Wanneer de kinderen de dag hebben doorgebracht in de zandbak van het kinderdagverblijf komt het hoogtepunt nog. Het bad.

Gelukkig kan E. inmiddels zitten. Helaas betekent dat niet dat ze dat ook daadwerkelijk doet. Zoals zij door haar leventje stuitert, stuitert zij door het bad. Regelmatig verdwijnt ze koppie onder of glijdt langs de badkant naar beneden. Ze jat alle speeltjes van V. die buitengewoon geconcentreerd opgaat in haar fantasieverhaal over mama's van wie je niets mag en papa's die je op de gang zetten (hoe zou ze er toch bij komen??). En uiteraard gooit ze zo hard met de speeltjes in het rond dat de druppels aan het plafond hangen.

Huilen, krijsen ende schreeuwen als ze eruit moeten. Het einde van de kinderklus is in zicht dus zingend droog je de kinderen af en hijs je ze in de pyama's. Dat verhaaltje voor V. krijg je er nog net, weliswaar gapend, uitgeperst en dan heb je weer overleefd. De kinderklus is geklaard.

Hallo bank, daar ben ik.

K's evenementenbureau

Ik vertel natuurlijk niets nieuws wanneer ik zeg dat de spontaniteit een beetje uit de uitjes is op het moment dat er kinderen in het spel zijn. Toch word ik iedere keer weer verrast door de enorme organisatietalenten die je moet bezitten als ouder om een dagje zonder kinderen uit te kunnen. Een beetje evenementenbureau is er niks bij. Echt niet.

Neem nou afgelopen zaterdag. F. en ik hadden maanden geleden het plan opgevat om, met een stel anderen, ons eens een dag uitgebreid te laten verwennen door allerlei dj’s en andere geneugten op Mystery Land. De voorbereidende fase startte plusminus een maand of 4 geleden. Dan hebben we het over kaartjes bestellen, opa’s en oma’s bellen, zorgen dat zij hun afspraken verzetten (de kaartjes zijn namelijk al besteld, misschien is de volgorde toch de verkeerde), een logeeradres voor de hond regelen. So far so good.

Wanneer de heugelijke dag in zicht komt begint het pas echt. Hoe plan je de breng en haalmomenten zo dat je optimaal kan genieten van die ene dag, niet te veel heen en weer rijdt en toch de ontvangende partijen niet te lang met jouw kroost opscheept (zie 19 aug). Ik mis daar toch het nodige logistieke inzicht. Op de een of andere manier rijden we zeker 3x langs ons huis voordat we alles hebben afgeleverd en is het toch weer diep in de nacht voor we in ons lege huis in bed liggen.

Maar die ene dag. Die is fijn. Alleen maar opstaan en verder niets. Niemand hoeft verschoond, niemand hoeft in de struiken te plassen, iedereen smeert zijn eigen boterham en niemand spuugt op mijn zorgvuldig gekozen outfit.

En na zo’n enorme vrije genietdag is het zo mogelijk nog lekkerder om het hele huis weer vol te hebben. Iedereen in zijn eigen mandje.

CitatenK's

"Doe mij eens een knuffel om. Met 2 handjes".

door V. 3 (eneenhalf)

K's humeurige ochtend

Er zijn talrijke momenten op de dag waarop ik beter te hebben ben dan in de ochtend. Dat geldt eigenlijk in het algemeen. De ochtend is voor mij een stuk van de dag dat ik graag met mijzelf, met mijn ogen dicht doorleef. De ochtend hoeft niet lang te duren. Soms is 5 minuten genoeg, soms heb ik een uur nodig en soms net even wat langer.

Wanneer de ochtend wegens omstandigheden over moet zijn ben ik redelijk in staat het te keren. Maar (die zat er natuurlijk aan te komen) terg me dan niet.

Hedenochtend was zo’n ochtend waarbij ik net wat langer nodig had dan mijn omgeving toestond. Ontbijtje, kinderen in de auto, tot zover was het allemaal verbloembaar. Ik rij de straat uit, Boem in de file. In de file?? Ja, op dat kippe eindje tussen thuis en het kinderdagverblijf was een dikke vette file. Welke kant ik ook op keek, overal auto’s, op MIJN weg naar het kinderdagverblijf.

Mama, waarom rij je niet harder? Mama, is dit een file? Mama, staan we voor het stoplicht? Mama, waarom zijn er zoveel auto’s? Mama, waarom rij je zo zacht? Mama, zijn we er al? Mama, waarom zijn we er nog niet? Mama, kan je niet harder? Mama, is daar ook een file? Mama, waarom draai je om? Mama, gaan we weer naar huis? Mama, is hier weer een file? Mama, Mama!!

Kijk, dat is dan gewoon net ietsjepietsje teveel van het goede.

K's weekend

Weekend. Heerlijk. Tijd om helemaal te verzuipen in de chaos van van de ongeorganiseerde dag. Niets plannen, gewoon doen. Met een ander gelijkgevormd setje (2 werkende ouders, 2 onzelfstandige kinderen) de huisraad inladen en naar de dierentuin. Samen met heel Nederland de nieuwe tijgerwelpjes in Amersfoort bekijken. Go with the flow, dan kom je vanzelf langs de welpjes.

Zoveel kinderen huilen dat je niet meer weet of je het nou wel of niet het jouwe is (vast niet). Klem staan voor het hek van de drommedarissen omdat er maar 1 kinderwagen tegelijk door het steegje kan. Trots zijn omdat jouw kind niet gaat blèren wanneer je haar uit de speeltuin wegrukt. Zonder van kleur te verschieten € 25,- afrekenen voor 4 koffie, 3 fristi en 1 appelsap met een rietje. Enigszins beschaamd om je heen kijken wanneer jouw kind ligt te trappelen op de grond van boosheid omdat je te krenterig bent 50 eurocent in de giraf te gooien zodat hij gaat galoperen. Op de restauranttafel de luier verschonen van je dreumes die gister zichtbaar wortels heeft gegeten (voor het verschoonkussen was de wachttijd 10 minuten > 5 moeders en 7 jengelende kinderen). Met 4 krijsende kinderen de dierentuin verlaten omdat je net te laat hebt geconstateerd dat ze wel erg moe aan het worden waren.

Het is bijna maandag. Lekker gestructureerd.

K's advertentie

Gezocht: Permanente toezichthouder
Wegens absolute onbekendheid met wilde kamikaze dreumessen en het daardoor ontbreken van enige vorm van ‘in-de-gaten-houd-technieken’ zijn wij op zoek naar een permanente toezichthouder. Wenselijk is dat hij/zij de dreumes in kwestie geen seconde uit het oog verliest om zo te voorkomen dat de dreumes de trap op klimt, het bad uit klautert, van de commode lazert, haar handje klemt in de parasolhouder, gras en/of steentjes opeet en achterover van de bank kukelt.

Wij zijn verwend, daar zijn wij inmiddels achter. Onze oudste dochter V. is er zo eentje die je zonder enige vorm van angst achterlaat bij opa en oma. Zij heeft nooit iets gedaan waar wij van geschrokken zijn. Nooit de boeken uit de kast getrokken, de cd speler gevoerd, de openhaardsteker in haar oog gestoken (of in het oog van de hond), aan de knoppen van het gasfornuis gedraaid, de magnetron open gemaakt. Iedere keer wanneer er een nieuwe motorische mogelijkheid aan het scala wordt toegevoegd is dat een lang proces van wikken en wegen. Alles wordt vooraf uitgebreid bekeken, uitgemeten en afgewogen alvorens de grote stap in het diepe gewaagd wordt. Tot op heden zijn de drempels nog steeds een reden om vaart te minderen, ‘o jee, hoogteverschil in de weg’.

Ja, dat is ook wel eens irritant. V. is altijd de bange poeperd van het stel. Doet niet zomaar mee met de rest want dan moet er eerste gekeken, gemeten en gewogen worden. Tegen de tijd dat V. eraan toe is, is de rest al weer weg. Tegelijkertijd is het erg makkelijk. Als V. iets doet gebeurt het doordacht. Dus als ze zelf van de trap af kan, dan kan ze dat ook. Dan hoef je haar niet nog 80 keer in de gaten te houden en onder aan de trap jezelf beschikbaar te stellen als vangmat, ze kan het en ze doet het uiterst voorzichtig en bedachtzaam.

Onze jongste dochter E. heeft ons nooit voor de gek gehouden, in de buik was het al een stuiterkoningin. En dat is wat ze is. Ze is inmiddels 14 maanden en op de top van ‘ik wil alles en ik kan de helft’, Namelijk erop gaat en eraf niet. Dat gaat regelmatig fout en zeker de helft van de keren had één van ons dat kunnen voorkomen door simpelweg op te letten. En dat zijn we nou juist niet gewend.

K's temperament

Wanneer je het vraagt aan de mensen om me heen zullen ze me als ‘rustig tiepje’ omschrijven. Om me kwaad te krijgen moet ik echt enorm geziekt worden. Driftbuien zijn mij vreemd. [Intermezzo: op vakantie wilde V. met mij tafeltennissen. Zij is daar nog ietwat klein voor maar wie ben ik om haar dat te weigeren. Na een aantal verwoede pogingen om de bal te raken met het tafeltennisbatje smijt ze het batje door de tuin en roept woedend: “ik kan dit gewoon niet” (wat overigens de absolute waarheid was). Deze onbegrensde woede komt uit de genen van mijn echtgenoot, ik zou willen dat ik er iets van had.] Ik maak geen ruzie, schop niet tegen vuilnisbakken, hoef geen agressie kwijt.

Maar o jee, ga een stukje met me rijden. Ik scheld en vloek iedereen stijf die te lang links rijdt, te laat invoegt, te vroeg inhaalt, te lang treuzelt. Ik word woest van die oplichtende borden met de belerende tekst ‘U rijdt te snel’ en nog woester als blijkt dat die tekst een waarschuwing is voor de flitspaal even verderop die ik in mijn razernij over het hoofd heb gezien. Oude mannen met hoeden, vrouwen, alle cliches zijn waar in het verkeer, ik ondervind ze aan den lijve.

Waarom wel temperamentvol in het verkeer; het ontbreken van publiek dat mijn agressieve gedrag mogelijk afkeurt? Niets is minder waar, ook met passagiers in de auto kan ik mij helemaal verliezen in de ergernis. Regelmatig hoor ik een allerliefst stemmetje van de achterbank: “Wat doet die meneer dan mama?”

Och hemel. Die nieuwe SIRE campagne: “We hebben soms een iets te kort lontje in ons landje” die gaat over mij….

K's oma

Mijn oma is wat je noemt een "fief wijf". Ik kan me herinneren dat ze ons vroeger over de schouder slingerde en dan als een echte brandweerman de trap op droeg. Ze weet alles van bomen, vogels, plantjes en beestjes. Ze vindt overal wat van en ze zegt wat ze vindt (en daar zit je niet altijd op te wachten). Mijn oma kan heel hard lachen om mijn flauwe grappen. Mijn oma is 86 jaar. Zes jaar geleden overleedt mijn opa en na de gebruikelijke ontwenningsverschijnselen heeft ze vol energie haar leven doorgezet. Mijn oma heeft me zelfs wel eens toevertrouwd dat ze het toch wel wat vond, dat ze nu gewoon altijd zelf kan kiezen.

Gister zijn mijn zus en ik met onze mannen en bloedjes bij oma op bezoek geweest. Oma had ons uitgenodigd, ze vindt het leuk om haar achterkleinkindertjes af en toe te zien. Ik heb veel foto's gemaakt. Oma is moe.

K's vrije dag

Donderdag is mijn vrije dag. Van mijn werk dan wel te verstaan. Het is de dag dat ik helemaal alleen voor onze kinderen zorg, met ze speel en ze achter het behang plak. Er zijn meer dagen in de week dat ik daar bij betrokken ben, de dagen dat we het samen doen, donderdags is helemaal mijn feestje.

Mijn vrije dag dus. Ik geloof niet dat er dagen zijn in de week dat mijn billen zo weinig in contact zijn met een stoel als op mijn vrije dag. Wakker worden, aankleden, boterhammetjes smeren, niet in je haar smeren, afruimen, opruimen, oeps luier verschonen, met de blokken spelen, niet alles kapot maken, kinderwagen uit de schuur, jasjes aan, stukje wandelen met de hond, jasjes uit, kinderwagen in de schuur, even kopje koffie drinken, o nee eerst luier verschonen, ja jij mag ook wat drinken, zat ik al? fruithapje maken (zelf maken, moet van het consultatiebureau anders ben je een ontaarde moeder), fruithapje eten, niet in je haar smeren, jij naar bed, jij tekenen aan tafel, even kopje koffie drinken, ja ik teken wel mee....

Geen stress, ik geniet zeker ook en wil mijn vrije dag nooit meer inruilen voor een werkdag maar ik begrijp eigenlijk niet zo goed waarom ik toch steeds 'vrije dag' in mijn agenda zet op donderdag.

K's aanschaf

Alle acceptabele mode grenzen zijn overschreden. Gister heb ik voor E. een heuse tuinbroek aangeschaft. Tuinbroeken zijn not done voor een dame. Nu wil het feit dat E. van nature een echte Bob de Bouwer uitstraling heeft en daar hoort gewoon een tuinbroek bij. Zelfs F. (die bij een tuinbroek direct visioenen krijgt van rooie stekeltjes en platgeslagen spinnen onder een panty) was het met mij eens. De tuinbroek is ok. In E. haar geval.

K's log

Dit is het dan.
Mijn weblog waarin ik alle kleine dingen van de dag enorm het lezen waard ga maken.

In K's leven en dus log komen verschillende figuren langs. Het meest frequent zal het K's huisgenoten betreffen: F. is echtgenoot, man en lief. V. en E. zijn dochters van respectievelijk 3eneenhalf en 1 jaar. Jonas is hond en H&H zijn kat.