K's hier en nu

Het kost mij nogal eens wat moeite om op mijn vrije dag echt vrij te zijn. Ik ben geneigd werktelefoontjes af te handelen, mail te lezen, allerlei huishoudelijke klusjes door het huis te slaan, kortom, zo druk als een klein baasje. En inmiddels ben ik erachter: dat wil ik niet op mijn vrije dag. Ik wil met mijn kinderen een vrije dag beleven.

Vandaag is het gelukt!
Op deze prachtige nazomerdag hebben wij uren aangerommeld op het strandje bij Boer Bertus. Er was veel zand, ook in laarzen, monden en luiers. Er was een coole glijbaan. Er was een heerlijk zonnetje. Er was verder helemaal niemand.

K's trauma

Zo'n anderhalf jaar geleden hebben wij ons huis laten verbouwen. Groter laten maken. Zwanger van nummer 2 en onder het mom van 'iedereen heeft recht op zijn eigen kamer, ojee kamer tekort' werd de hypotheek verhoogd, een aannemer gezocht en in maart 2004 werd gestart met de bouw van een extra verdieping.

Ik kan mij goed herinneren wat voor weer het was in maart 2004. Ik oefen niet voor "Wedden dat" (iemand roept een maand en ik roep wat voor weer het is geweest), in maart 2004 is de basis gelegd voor mijn trauma. In maart 2004 heeft het heel veel heel hard en heel lang geregend. In maart 2004 liep het water in stromen langs de muur ons huis binnen.

Na het weghalen van de kiezels op ons platte dak bleek het water naar binnen te kunnen en dat was wat er gebeurde. Als het regende en wij lagen in bed hoorde we een tussenruimte in ons plafond vollopen en na een paar minuten liepen de stralen naar beneden.

De aannemer deed wat hij kon maar de enige echte oplossing was het dak dicht maken en dat kon pas als de verdieping soort van af was. Met plastic en houtjes en extra afvoergootjes redde hij wat er te redden viel. Helaas kon dat niet voorkomen dat wij tot en met de 39ste zwangerschapsweek regelmatig op het luchtbedje in de studeerkamer moesten slapen omdat onze slaapkamer weer in een wildwaterbaan was veranderd. En erop liggen is niet zo erg maar kom maar eens van een luchtbed af met een buik als een skippybal...

Nu, anderhalf jaar later hebben wij een prachtige zolder. Niks meer aan de hand, de wateroverlast behoort tot het verleden. Maar toch, met dit akelige herfstweer wat van regenbuien aan elkaar hangt, heb ik last. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat het angst is voor de regen, het luchtbed of de skippyballenbuik. Feit is dat ik er slecht van slaap.

K's vlucht

F. is een weekendje weg.
Hij is met een stel mannen de bloemetjes buiten zetten.
Mannen met als grote gemene deler hun studententijd.

Deze mannen vormden tentijde van hun studie een gezelligheidsdispuut. Zo'n groep jongens met dikke buiken en koppen, ranzige studentenkamers en een stamkroeg met tapijtjes op de tafels.

Op het moment dat de studie al dan niet succesvol beeindigd werd was de dispuutstijd over. Gelukkig bestaat er ook een getemde versie, het oud leden dispuut. Een excuus voor de heren om zich in ieder geval nog 1 weekend per jaar te buiten te gaan aan sterke verhalen en veel te veel bier. De meeste van deze ouddispuutsleden hebben inmiddels een leven dat wordt gedomineerd door vrouw, hypotheek, verantwoordelijke baan, doorwaakte nachten wegens krampjes bij de jongste telg en champions league kijken (het goede nieuws is dat deze levensstijl in veel gevallen de bierbuiken en plofkoppen heeft doen verdwijnen).

Aangezien de heren tegenwoordig wat meer te besteden hebben kan het jaarlijkse weekend op locatie plaatsvinden. Dus niet meer naar de Loonse en Drunense Duinen maar naar Dublin of Riga. Dit jaar is het oog gevallen op Berlijn.

De wereldreizigers maken optimaal gebruik van hun weekend. Ze vliegen of treinen recht op hun doel af om daar de eerste de beste kroeg te bezetten, de kaarten te schudden en bier te bestellen: "Te gek om een keer in Berlijn te zijn".

En ik?
Een weekend met kinderen, hond, geen man?
Ik vlucht naar mijn papa en mama!

K's stilte

Ik kan me nog goed herinneren dat V. een maand of 15 / 16 was en dat ze begon met het ontdekken van de Nederlandse taal. Ik kon niet wachten tot ze echt ging praten. Leek me zo gezellig, beetje babbelen met je kind.

E. is nu 16 maanden en, alsof het zo hoort, begint ook zij langzaam met de overstap van onverstaanbaar gebrabbel naar echte woorden. Maar de tijden in huize L. zijn veranderd. Wij doen niet meer aan stimulatio op het gebied van taalontwikkeling. Met E. converseren wij enkel en alleen in pantomime. Alles om het moment van 3 woord zinnen en meer uit te stellen.

Wij zijn inmiddels wijzer.
Een pratend kind is namelijk niet per definitie gezellig.
Een pratend kind kan vragen stellen waarop je zelf het antwoord ook niet weet: "Waarom moet ik altijd opruimen?"
Een pratend kind snapt niet wanneer het genoeg is geweest: "Waarom moet ik mijn mond houden?"
Een pratend kind zegt dingen die jij alleen maar denkt: "Oeh, die is dik, die heeft veel gegeet".
Een pratend kind vraagt 100 keer hetzelfde: "En dan mag ik tv kijken toch?"
Een pratend kind praat altijd. Alleen niet als het slaapt.
Maar ja, dan is het ook een slapend kind.

K's verandering van spijs doet eten

Er zijn mensen die vinden het heerlijk om regelmatig van huis te veranderen, eens een man in te wisselen, een nieuwe auto uit te zoeken, de garderobe te vervangen of een nieuwe haardracht te proberen.

Ik niet.

Mijn F. is al jaren dezelfde, 5 jaar geleden zijn wij verhuisd om hier voor eeuwig te blijven, toen ik ooit mijn Corsa in moest ruilen voor een snellere, grotere Golf moest ik even slikken en ik heb nog nooit (!!) mijn haar geverfd.

Zo ben ik ook erg gehecht aan mijn ochtendvriend, de heer Evers. Het gekeuvel van hem en zijn mede dj's is mij erg dierbaar in mijn moeilijk opstartbare ochtend (zie mijn humeurige ochtend). De muziek is verdraagbaar, de kletspraat gezellig en na afzienbare tijd kan ik zowaar hardop lachen om de flauwe grappen. Groot was mijn schrik toen ik ontdekte dat ongeveer halverwege het zonnige zuiden van ons kleine landje mijn ochtendvriend zonder pardon van de zender wordt gekieperd. Serieus, halfweg Limburg geeft 538 alleen nog maar het geluid van Roodkapje in de Sneeuwstorm. Dat stemt mij allerminst vrolijk.

Wat heeft Limburg dan wel in de aanbieding?? Ik moet zeggen, er bestaat een acceptabel alternatief. Onze zuiderburen leven zich uit op Studio Brussel. En zo langzaam maar zeker begin ik te wennen aan de verandering in mijn ochtendpatroon. De muziekkeuze is beter, het gekeuvel zacht en vriendelijk. Alleen de humor... die moet je uit de filemeldingen halen: "Het verkeer verlangzaamt op de E40 richting Antwerpen. Er ligt een ladder op de rechter rijstrook. Op de E19 wordt gewerkt. Daarom is het filerijden tussen Zwamrik en De Pinten"

K's grrrr

"Gaat het goed, de combinatie werk en kinderen?"
"Ja hoor".
"Hoeveel dagen werk je per week?"
"Vier".
"Goh, vier dagen, dat is veel".
"Ja best wel, maar mijn man werkt ook vier dagen".
"Ooh, dat scheelt".

Dit gesprek heb ik de afgelopen bijna 4 jaar talloze keren gevoerd. Steeds weer liep het op dezelfde manier. En iedere keer groeide de onrust. Iets klopt hier niet. En weet je, het klopt ook niet. Dit gesprek slaat echt helemaal nergens op.

Net of mijn 4 dagen minder worden op het moment dat F. ook 4 dagen werkt. Het blijft gewoon 4 dagen, geen dag minder. Het scheelt dus ook niet. Helemaal niks. Als je 4 veel vindt, dan vind je 4 ook veel als F. 4 dagen werkt. Sterker nog, dan werk je dus allebei 4 dagen. Dat is nog meer dan ik in mijn eentje. Dat is pas echt veel. Jemig, wat werken jullie veel.

K's jackpot

Gehoord vanavond bij de filemeldingen?
Twaalluf kilometer stilstaand verkeer tussen Kerensheide en Roosteren?

Dat is veel. Dat is zielig, stilstaand...
Ik stond erin.

En weet je hoe lang zoiets duurt?
1 heel uur en nog 10 minuten voordat je al die twaalluf kilometers hebt uitgerold.

Dat is 10 kilometer per uur. Dat is echt niet hard.

K's wor(s)tel

Het staat in alle boekjes: "Peuters zijn moeilijke eters. Ga de strijd niet aan met uw kind daar waar het eten betreft. Blijf aanbieden en probeer middels het belonen van goed gedrag uw kind zover te krijgen dat het iedere keer wat meer eet. U zult zien dat het na een tijdje vanzelf goed komt".

Huhhuh, tuurlijk. Wel jammer dat het hier niet over ons gaat.

V. is een slechte eter. Het enige dat ze tot nu toe gretig tot zich nam was de borstvoeding. Brood gaat aardig, fruit wil ook nog wel, aardappels en kale pasta lukt nog net maar kom niet aan met groenten. Zelfs in geprakte toestand haalt ze het kleinste stukje groen eruit en wijst met haar bestek 'dat wil ik niet'. Dan schuift ze het bord van zich af en stort zich op het 'wipwappen met de vork'.

Gelukkig heeft V. in die 3 maanden dat ze borstvoeding heeft gekregen zo'n enorme hamstervoorraad aangelegd dat ze nog steeds een bol buikje heeft. Het kan wat lijden zeg maar.

Maar toch, al een kleine 3 jaar eet V. amper groenten en vlees. Dat is lang. En we zijn het zat. Dus we proberen te lokken, te verleiden, te straffen, te pleasen, te vergelijken, zo vermoeiend. En zo weinig effectief.

Vanavond had F. er zin in. Het kleine hoopje bamie op V. haar bord moest en zou naar binnen. Met veel gevoel voor drama maakt F. duidelijk dat ze het toch echt op moet eten want dat het gepiep en gezanik echt genoeg is geweest. En terwijl V. met haar handen de bamie haar mond in propt en het met open mond wegsmakt verzucht F. : "Jemig, wat een gedoe. Morgen doen we wel weer wat aan haar tafelmanieren".

K's werk

Mijn werk is voornamelijk met mannen. Niet gevreesd, geen rode lamp te zien in de wijde omtrek. Maar ergens ooit soort van per abuis ben ik verzeild geraakt in de IT. En de realiteit daar is nog steeds een slechte afspiegeling van de maatschappij.

Mijn werk is dus voornamelijk met mannen. Dat vind ik ok. Ik werk graag met mannen om een aantal redenen, de belangrijkste is dat ik werken met vrouwen maar zo zo vind.

Maar er zijn van die momenten dan ben ik er ineens helemaal klaar mee. Mannen zijn soms zo zelfingenomen, overschatte, lompe, weinig sensitieve, egoistische monsters. Het idee dat ik wel een balkenplanning kan maken omdat ik toevallig een vrouw ben dus langer vooruit kan denken, de lompheid dat je mij niet hoeft terug te bellen als ik het vraag omdat je eigen hoofd een beetje vol zit en ik dat wel begrijp, de aanname dat ik wel kan meeschrijven tijdens het telefoongesprek omdat vrouwen nou eenmaal meerdere dingen tegelijk kunnen doen, de suggestie dat ik op mijn vrije dag toch tijd zat heb voor een plan van aanpak als de kinderen in bed liggen, jasses!

Ok, ik generaliseer.
En ik ga niet vrij uit.
Ik moet ook maar eens leren wat duidelijker te zijn.

Waar kan ik me inschrijven voor een cursus bejaarden wassen?

K's hertje

Voor vrouwen met een voetbalman is dit een herkenbaar stukje. Voor vrouwen zonder voetbalman is dit de reden waarom ze vrouw zonder voetbalman zijn.

Mijn F. is een voetbalman. Hij kijkt naar voetbal, praat over voetbal en zegt verstand te hebben van voetbal. Dat is allemaal niet zo'n punt ware het niet dat hij in zijn 34ste levensjaar nog steeds vindt dat hij dit alles in de praktijk moet brengen.

Mijn F. denkt iedere zondag dat hij als een hert over het veld kan darren en net zoveel doelpunten kan maken als hij deed toen hij 20 was. Gister bleek weer eens dat hij toch echt te oud wordt voor deze onzin. Hij heeft bij een val op (??) de keeper van de tegenstander zijn knie geblesseerd. Volgens de dokter is de knie de eerstevolgende 4 dagen te dik om te kunnen zien wat er aan de hand is dus knie omhoog, ijs erop en niet bewegen.

Kijk, daar gaat het mis. Dat is natuurlijk geen grap met 2 banen, 2 onzelfstandige kinderen, 1 hond, een huishouden, 3 wasmanden en de schijf van vijf.

Ik heb tegen F. gezegd: "Ik vind alles leuk en aardig maar ik ben de komende dagen wel af en toe een tikje sikkeneurig". Hij knikte begrijpend. Heel verstandig.

K's trots

Velen ontkennen het bestaan maar het is er: de eeuwige competitie tussen moeders wanneer het de ontwikkeling van hun kind betreft. En dan precies zoals vrouwen dat zo goed kunnen, lekker stiekem: "Mijn dochtertje van 8 maanden zei vanochtend 'paprika', leuk hè. Maar jouw dochter van anderhalf zegt dus nog niks. Ach dat geeft niet joh, dat komt vanzelf, toch?" Daphne Deckers noemt het 'moeders meetlat', en dat is wat het is. Het is verschrikkelijk, het is niet relevant, het is zinloos en alle moeders (ja, ook ik) doen er fijn aan mee.

V. , zoals eerder beschreven nogal van de voorzichtige soort, heeft tot ze 20 maanden was kruipend broek na broek versleten. Ze durfde niet. "Nee, V. loopt nog niet, ze kan het wel hoor, maar ze doet het niet ofzo." Quasi nonchalant voegde ik eraan toe dat het voor ze 16 is toch wel opgelost zal zijn, haha... Wanneer ik later aangesproken werd door een kennis van een kennis van een kennis met de opbeurende woorden 'dat dat toch helemaal geen punt is', wist ik genoeg: V.'s tempo was afwijkend genoeg om op moeders meetlat van betekenis te kunnen zijn.

Ik heb mij toen heilig voorgenomen niet mee te doen aan deze kolder. Ieder kind is anders en heeft recht op zijn eigen tempo. Mijn V. is mijn 10, lopend of niet.

En waar dit hele verhaal nou eigenlijk over gaat? Van de week hebben we schoenen gekocht voor E. Ze is 15 maanden en loopt als een kieviet. Ik doe onverschillig maar ik ben zoooo trots!