Ik kan me nog goed herinneren dat V. een maand of 15 / 16 was en dat ze begon met het ontdekken van de Nederlandse taal. Ik kon niet wachten tot ze echt ging praten. Leek me zo gezellig, beetje babbelen met je kind.
E. is nu 16 maanden en, alsof het zo hoort, begint ook zij langzaam met de overstap van onverstaanbaar gebrabbel naar echte woorden. Maar de tijden in huize L. zijn veranderd. Wij doen niet meer aan stimulatio op het gebied van taalontwikkeling. Met E. converseren wij enkel en alleen in pantomime. Alles om het moment van 3 woord zinnen en meer uit te stellen.
Wij zijn inmiddels wijzer.
Een pratend kind is namelijk niet per definitie gezellig.
Een pratend kind kan vragen stellen waarop je zelf het antwoord ook niet weet: "Waarom moet ik altijd opruimen?"
Een pratend kind snapt niet wanneer het genoeg is geweest: "Waarom moet ik mijn mond houden?"
Een pratend kind zegt dingen die jij alleen maar denkt: "Oeh, die is dik, die heeft veel gegeet".
Een pratend kind vraagt 100 keer hetzelfde: "En dan mag ik tv kijken toch?"
Een pratend kind praat altijd. Alleen niet als het slaapt.
Maar ja, dan is het ook een slapend kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten