Het was na een feestje hier vlak om de hoek. Een feestje waar het hele dorp voor uit gelopen was. Een gezellig feestje met buurtjes, biertjes, Bonnie St. Claire en lekker dansen. F. had het naar zijn zin gehad. Hij had lekker geouweneeld. Hij had fijn met zijn buurtjes biertjes gedronken. Hij had gedanst en meegezongen met Bonnie St. Claire. Uit volle borst. Met andere woorden: Het was mooi geweest, tijd om te gaan.
Maar F. dacht daar anders over (een vaker voorkomend meningsverschil tussen F. en mij als er alcohol in het spel is). Hij had net een buurjongen gestrikt om nog een gezellige blow mee te roken. Ik vond dat een minder goed plan, mede ingegeven door het feit dat de ervaring leert dat F. moet spugen van blowtjes en daarna heel zielig is en/of doet.
Ik ken mijn F. wat langer dan vandaag en weet dat een keihard NEE redelijk kansloos is dus met al mijn tact en zachte dwang loodste ik F. naar huis:
"Liefje, ik denk dat het niet zo verstandig is"...
"Ik vind het fijn als je lekker met me naar huis gaat"...
"Ja, natuurlijk, het is ook niet zo leuk als je dat eigenlijk niet mag"...
"Ik snap wel dat je liever was gebleven maar het lijkt mij slimmer om het bedje op te zoeken"... Eenmaal thuis, de oppas bevrijd, moest de hond nog uit. En ik vertrouwde het niet. Ik zag het helemaal voor me: Jonas en ik een ommetje, komen we terug, F. gevlogen, op zoek naar de buurjongen en zijn blow.
Dus terwijl F. met een bouillonnetje op de bank zat, stopte ik alle sleutelbossen in mijn zak, draaide de deur op slot en vertrok met de hond.
Het scheelde een fikse ruzie dat F. in de veronderstelling was dat de sleutels weer eens kwijt waren...
Rechtsonder ziet u het rechterbeen van E., 50 meter voor de finish van de Sluizenloop. V. was al voorbij gesprint. Een foto maken was kansloos door de vochtige waas voor mijn ogen. Tegen V. hield het verhaal dat ze 'te hard liep om een foto van te maken' aardig stand, ze was zelfs een beetje trots.
