K's draak

En dan ineens is het zover. De draak in het kind is ontwaakt. Dag lieve, goedlachse, meegaande, gezellige, knuffelbare baby, hallo van Drakenstein.

Dan zou je toch denken dat je je een tweede keer niet zo laat verrassen. Vergeet het maar. Ik denk dat ik dit tijdperk met V. verdrongen heb want ik werd compleet overvallen. Ruim 5 maanden voor ze de alom verfoeide leeftijd van 2 jaar bereikt is E. gestart aan de levensfase met het motto 'ik ben het centrum van het universum en zit me niet in m'n vaarwater'.

Het is natuurlijk ook niet leuk dat je in de auto moet terwijl je net zo lekker zinloos de stoep op en af aan het stappen bent. En dat je moeder zo nodig moet werken wil niet zeggen dat jij meteen van de glijbaan afkomt wanneer zij dat toevallig wil. Jij kan het ook niet helpen dat je nederlands nog niet helemaal van jetje is maar als je naar de keuken wijst en 'stappie stappie' roept is het toch zo klaar als een klontje dat je een beker drinken belieft en wel nu. En liggen op de commode voor een schone luier is voor baby's, daar doe je natuurlijk niet meer aan mee.

Maar dat gekrijs en dat gestamp en dat op de grond gestort van pure woede vind ik als moeder toch een tikkie overdreven.

Nu was V. overal en bij iedereen niet te genieten zo vervelend. Buiten het feit dat wij ons af en toe de ogen uit de kop schaamden voor het schaamteloze puberale gedrag van de dreumes in kwestie was het in ieder geval voor de hele wereld zichtbaar dat wij als ouders enorm te lijden hadden. E. naait ons dubbel. Onder ons viertjes zit ze iedereen het bloed onder de nagels vandaan te halen en op het moment dat buurman A. binnenstapt is ze uwe heiligheid zelve. "Dag buurman, wat kan ik lief lachen he", hij is de deur nog niet uit of de rijst vliegt weer in het rond.

En iedere dag bij het weerzien laat ik me weer misleiden. Eventjes denk ik dat het gezellig, knus en fijn wordt. Maar helaas.

Het is een beetje als een relatie waar de eerste verliefdheid net vanaf is. Dan kan je je ook zo verheugen op dat je elkaar weer ziet. En als je dan bij elkaar zit en je beleeft elkaars overduidelijk aanwezige irritante gewoontes (die er ineens zijn, ze waren er echt niet) dan valt het toch weer een beetje tegen.

Dat komt wel goed. Het is een kwestie van wat meer losheid. Meer met elkaar dan in elkaar. Dat is voor de lange termijn ook beter vol te houden.

K's hondentoilet

Ons weekend speelde zich af in Port Zelande. Een gerenomeerd van alle gemakken voorzien gezinspark. Zo was daar ook het hondentoilet. Jonas heeft kennis mogen maken met dit fenomeen. Een belevenis op zich.

Het hondentoilet is het excuus naar gezinnen zonder hond om gezinnen met hond te tolereren. Het hondentoilet is een met hekwerk afgezet stuk grond van plusminus 3 vierkante meter waarvan de intentie is dat de hond erop poept.

Ons huisje lag aan het Grevelingenmeer en net voor het begin van de duinen lag het dichtsbijzijnde hondentoilet. 'Handig', dacht ik toen ik vooraf thuis de plattegrond bestudeerde. Op ons eerste ommetje stopte ik Jonas in het hondentoilet, deed het hek achter hem dicht en zei: "Zo, ga jij maar even lekker poepen". Jonas ging zitten en keek me onnozel aan. Ik wachtte even, herinnerde hem er meerdere keren aan dat er een prestatie van hem verwacht werd en trappelde wat om me heen. Jonas bleef zitten en onnozel kijken. Drie bevroren tenen later vond ik het genoeg: "Hij zal wel niet hoeven", dacht ik.

Jonas haalde opgelucht adem en verliet op een holletje het hondentoilet. Hij hoefde inderdaad niet, ook niet later tijdens ons ommetje.

Dus uren later, toen wij terugkwamen uit het subtropisch zwemparadijs en Jonas met gekruiste achterpoten ons bij de voordeur van het huisje opwachtte, gingen wij voor poging 2.

Jonas draaide zich bij de eerste de beste struik al in de bekende poephouding maar ik sleurde hem mee naar het hondentoilet en deed het herk weer achter hem dicht. Hij ging weer zitten en keek me opstandig aan: "Denk jij nou echt dat ik die paar minuten in dit hok niet uithou als ik al 2 uur met de hondenbillen tegen elkaar zit?!"

Poging 2 was wederom geen succes. Deze keer schoot Jonas na vrijlating de beschutting in en draaide daar opgelucht zijn drol. Jonas houdt niet van hondentoiletten. Hij schijt liever uit het zicht en dan bij voorkeur aan de rand van het water. Net als thuis.

K's afscheid

Al weken verheug ik me op mijn laatste ritje naar Zuid-Limburg.
Al weken verheug ik me op mijn nieuwe baan met een kwartiertje reistijd.

En dan is het zover. Ik zit in de auto op weg naar huis, nog nagloeiend van alle warme woorden, de hartelijkheid, de kadootjes, bedankjes. En daar komt het, onverwachts, het besef van afscheid.

Het afscheid van de lange autoritten. Tijd helemaal alleen van mij en mijn auto. Tijd voor mezelf. Tijd om te denken, te piekeren, te schelden, te zingen. Tijd om oeverloos telefoon te kletsen met vriendin inzelfde situatie alleen op andere snelweg.

Vreemd mechanisme. Hoe wenselijk dit afscheid ook is, de laatste hobbel is die van loslaten wat er toch goed was.

Ik heb genoten van mijn laatste rit. Live mocht in de cd speler. Ik heb de longen uit mijn lijf gezongen.

PrutsK's

Onder het mom van 'wat zijn we toch lekker bezig', dacht ik gister even het frituurvet te verwisselen. De vorige keer dat ik dat deed knoeide ik wat vetdruppels op de keukenvloer dus ik dacht, laat ik slim zijn, ik doe het in de schuur. Godzijdank, zeg ik achteraf. Het hoe en het waarom laat ik graag in het midden. Het resultaat was een schuur met een dikke laag ranzig frituurvet op de vloer.

Ik heb staan schrobben en staan boenen. Het vet zit aan de fietsbanden, aan de onderkant van de bierflesjes, aan het buitenbadje. En het stinkt in de schuur, het stinkt, enorm.

K's oude matras

Ons matras is een matras van één stuk, 1 metertje 60 breed. Niet zo breed dat je elkaar kwijt raakt 's nachts (dat is niet fijn in de koude winter) en niet zo smal dat je elkaar altijd moet voelen(dat is niet fijn in de warme zomer). Heel knus dus. En zonder nare spleet in het midden waardoor je altijd moet kiezen of je rechts of links gaat wippen. Ook zorgt het ontbreken van de nare spleet dat er nog een beetje ruimte in het midden is voor een klein meisje met nare dromen of een natgeplast bed.

Naarmate ons matras ouder werd ontstond er een grote diepe kuil op de plek waar we geen nare spleet hebben. Een kuil waar je wel in rolt maar niet uit komt. Naarmate deze kuil dieper werd nam rechtevenredig de rugpijn toe bij het wakker worden. Tijd voor een nieuw matras.

Vanochtend uitermate daadkrachtig, samen met V. binnen 10 minuten een nieuw matras aangeschaft bij het plaatselijke 'bedden en matrassen punt'. Thuisgekomen het oude matras uit het bed gesleurd en de trap af geduwd. Compleet onverwachts werd ik overvallen door emotie: op dit matras hebben we 2 kinderen verwekt en gebaard. Op dit matras hebben we gelief en gekoost, gehuild en gezweet, gerold en gebold, geslapen en gesnurkt.

Met een brok in mijn keel meld ik me bij de beheerder van het Gemeentelijke Aanbiedstation: "Ik heb mijn oude matras bij me", pers ik er met moeite uit. "Nou mevrouwtje, dat ding mag in die blauwe container, bij het brandbaar afval".

Hij wordt niet eens gerecycled.

K's genot

Wegens allerlei nevenactiviteiten van mijn trainingsmaatjes moest ik gister noodgedwongen alleen naar de sportschool. Dat is natuurlijk bijzonder ongezellig. Maar ik had geluk.

Het hele uur lang dartelde er een enorme fitnesshunk precies in mijn gezichtsveld door de fitnesszaal. Beetje bankdrukken, beetje gewichtheffen, beetje waterdrinken. Ooh, lucky me.

Ik werd alleen steeds afgeleid door die gast naast mij. Die bleef op zijn pedalen staan als je moest gaan zitten. Uitslover.

K's hond

Misschien dat wanneer ik er een keer over schrijf, het acceptatieproces op gang komt. Omdat het dan toch alom bekend is, ofzo.

Dit is Jonas. Lief hè?
Onze Jonas is lief. In huis. Met de kinderen. Met honden die hij heeft leren kennen in de eerste 2 jaar van zijn leven. Met mensen. Tegen Henk en Harrie, onze rode katerbroers. Maar wee je gebeente als onze Jonas een hond tegenkomt die niet tot zijn beperkte vriendenkring behoort. Jonas is niet van de flauwe. Wat nou territorium afpissen, hij vliegt ze meteen naar de keel.

In de afgelopen jaren hebben we vanalles geprobeerd, getherapied, zowel medisch als psychisch onderzocht. Ik denk dat er weinig mensen zijn die hun hond zo goed kennen als dat wij Jonas kennen. Helaas levert het niets anders op dan de conclusie dat Jonas een onbetrouwbare valse labrador is die geen seconde uit het oog verloren kan worden.

En dat is op z'n minst jammer. Toen wij 4 en een half jaar geleden in een ultieme burgelijkheidsbehoefte dit hondje uitzochten had ik toch een soort van idyllisch beeld. Van een gezinnetje dat samen met de hond heerlijk in het park neerstrijkt om daar een lekker broodje te eten terwijl de hond een beetje om het gezinnetje heen scharrelt. Nu ben ik inmiddels wijzer en weet ik dat die picknick met enkel kinderen al een onhaalbare kaart is. In een park zitten namelijk wespen en een kind eet geen broodje op een kleed maar graait in de poep en valt in de vijver. Laat staan dat je een broodje kan eten met onze hond in de buurt.

Wanneer Jonas en ik gaan wandelen ben ik optimaal scherp, ik moet hem ten alle tijden voor zijn. Als ik een hond bespeur op ons pad maak ik de afweging of het pad voldoende uitwijkmogelijkheden heeft om de hond te kunnen passeren of dat ik omkeer en op een holletje een ander pad kies. Wanneer de bespeurde hond niet aan de lijn zit zoek ik in gestrekte draf een andere weg. Als dat geen optie is zoek ik contact met de eigenaar van de tegemoettredende hond, zwaaiend en roepend, met het risico dat de tegemoettredende hond denkt dat ik hem roep waardoor deze viervoeter zich in ganzenpas bij ons voegt. In die uiterste noodsituatie knijp ik Jonas zijn bek dicht.

Reuze ontspannend, een ommetje met de hond.

Voor mij is het nog een te grote hobbel maar F. laat Jonas tegenwoordig gewoon uit met zijn muilkorf om. Het komische is dat hij er dan zo gevaarlijk uitziet dat mensen direct hun eigen hond aanlijnen en met een grote boog om hem heen lopen. En dat is nu precies niet nodig bij een gemuilkorfde hond. Die kan namelijk niks. Dat komt door die muilkorf.

K's getut

Ik heb heel veel meegekregen van mijn ouders maar hoe je als vrouw je een beetje leuk op kan maken was niet 1 van die dingen. Mijn moeder had welgeteld 1 lippenstift. Een hele rose, in een gouden hoes. Als ik eraan denk ruik ik hem weer. Met die lippenstift werden de stippen op onze wangen getekend wanneer we carnaval gingen vieren. Met die lippenstift experimenteerden zus en ik qua make up. Je kan je misschien voorstellen dat daar niet de basis is gelegd voor een vakkundige opmaakhand.

Tijdens mijn pubertijd keek ik vol verbazing naar de verfkunsten van vriendinnen, was regelmatig getuige van ruzies over te zwarte ogen en te rode lippen maar voelde zelf geen enkele behoefte tot meedoen. Ik was me denk ik niet zo bewust van mijn spiegelbeeld, vond het ook niet bijster interessant. Als ik hard terugdenk kan ik me eigenlijk ook niet zo goed herinneren hoe ik er in die tijd uitzag. Ook mijn studententijd bleef dat zo. Hoe wijder de ruitjesbloes hoe groter de lol. Haar in een staart en hollen maar.

Toen ik een werkende vrouw werd heb ik mezelf een make up tasje kado gedaan. De vier volgende jaren hebben daar 1 oogpotlood, 1 mascara en 80 elastiekjes in gewoond. Het schrikbeeld van een uitgelubberde, onverzorgde, slonsvrouw (onder het mom van "ik heb toch al een vent en een kind, zal mij boeien") was de reden dat, toen ik moeder werd, ik ben gaan tutten. Het zal mij niet gebeuren dat ik op mijn dertigste al afgeserveerd wordt alszijnde gebaard dus uit de mode.

En tutten valt nog reuze niet mee. Een fatsoenlijk lijntje boven je ogen zetten is hard oefenen en veel vegen. Als het lijntje op je linkeroog lukt, schiet je op je rechteroog uit waardoor je ze toch allebei moet bijpoetsen zodat er van het hele lijntje niets meer overblijft. En 's ochtends voor je naar een klant gaat experimenteren met een nieuwe kleur oogschaduw is een slecht idee want dat veeg je niet zomaar weer weg wanneer je het niet eens blijkt te zijn met de kleur. Na het opborstelen van de mascara kan je een minuut niet knipperen want anders zitten de zwarte klodders tot aan je wenkbrauwen en een lijntje onder je oog met een oogpotlood eindigt bij mij gegarandeerd in een rood traanoog.

Maar, eerlijk is eerlijk, ik vind mezelf best opknappen als ik een beetje bijgekleurd ben. De lippenstift is nog altijd niet mijn favoriet. Ik denk dat die van mijn moeder mij voor altijd genezen heeft.

K's bloot

F. en ik zijn in de gelukkige omstandigheid dat wij ieder jaar op of rond onze jubileumdag ons kroost mogen droppen bij een trouwe getuige (die van die 4 smsjes) en een qualitytime weekend erop uit kunnen. En om onze behoefte aan luiheid te vervullen verwennen wij onszelf met een weekendje sauna, bubbelbad en donzen dekbedden. Dat is heerlijk. Het is relaxed, het is lekker warm, het is lui en het is met name bloot. En blote mensen zijn leuk. Vind ik.

Blote mensen zijn allemaal hetzelfde omdat ze geen kleren aan hebben.
Blote mensen zijn allemaal anders want echt geen enkel bloot lijf is hetzelfde.
Blote mensen zijn allemaal echt, ze zijn allemaal mooi. Geen push up, geen corrigerende slip, geen slobbertrui, geen hoge hakken. Gewoon bloot.

En omdat we in een sauna allemaal bloot zijn gaan we dus niet zitten loeren naar andere blote mensen. Toch?

Echt wel dus. Ikke wel. De laatste trends op schaamhaarstyling, de oudere man en wat er over is van het mannelijk lid, mijn eerste blote neger-in-het-echt, net ontwaakte priemende borstjes en veel gebruikte uitgelubberde hangtieten, alles is weer voorbij gekomen. En het mooiste is dat er geen schaamte en geen oordeel is. We zijn tenslotte allemaal bloot.

Pas in de kleedkamer, als man en vrouw zich weer wurmt in de kleren die het onderscheid maken met de rest, wordt er weer gekeken. Afkeurend, goedkeurend. We hebben ons oordeel weer terug.

K's snapt het niet

Sommige dingen begrijp ik niet maar die lijken toch zo te zijn.

'Advertising Space' van Robbie Williams kan ik oneindig vaak horen terwijl het volgens mij in essentie een bijzonder saai nummer is. Hoe harder hoe beter, hoe vaker hoe liever, ik kan het al bijna meezingen.
Zo tipte Kluun eens te duiken in de dikke pil Carlos Ruiz Zafon. 'De schaduw van de wind' is een boek waar niet bijzonder veel in gebeurt maar het heeft me gevangen. Elk minuutje vrij is voor Carlos.
En sinds ik een nieuwe baan heb vind ik het helemaal niet meer erg om naar zuid Limburg te rijden. De afstand is nog altijd dezelfde, het aantal medeweggebruikers ook.

Raar, toch?

K's diner

Met 2 kinderen, een hond, 2 katten en een man in huis is het niet altijd optimaal hygienisch. Maar dat het diner met stip op 1 staat in de lijst 'ranzige momenten op een dag' is toch wel droevig. Vanavond werd weer eens pijnlijk duidelijk dat wij ouders nog een hoop te doen hebben voor wij met ons kroost in een zichzelf respecterend restaurant kunnen aanschuiven.

V. is een lastige eter en dat is waarschijnlijk de reden dat wij tot op heden voornamelijk gefocust zijn geweest op wat er naar binnen ging en het hoe van ondergeschikt belang vonden. Sinds wij de Martin Gaus chanteertechniek loslaten op het eten van boontjes, broccoli en andere groene dingen gaan er met regelmaat vitaminen naar binnen. Triomf. Ware het niet dat wij daardoor ineens oog kregen voor de tafelmanieren van onze oudste dochter. Ze eet als een varken.

Dus:
"ellebogen van tafel
eten aan je vork prikken
nee niet met je vingers
vanaf je bord
niet alle boontjes tegelijk
dat past niet in je mond
niet met open mond eten
eerst je mond leeg dan praten
ja, dat geldt ook voor de aardappels
goed zo, dat is netjes
niet hamsteren
kauwen en doorslikken..."

E. bekijkt dit alles aandachtig vanaf de overkant van de tafel terwijl ze met haar handjes haar mond volpropt met aardappels en luid knetterend haar luier volbaggert. "Vies bah" is haar commentaar. Inderdaad.

F. en ik kijken elkaar aan, kansloos dit. Het toetje doen we weer ieder voor zich.

K's oplossing

11 maanden en 52464 km verder heb ik de oplossing voor dit en voor dit en misschien ook wel voor dit.

Ik heb gewoon een nieuwe baan!!!

K's nacht

F. en ik hadden ons fruitig huwelijk gevierd en waren daarna in slaap gestort. Toen, net voor het einde van de dag, de telefoon ging zat F. direct rechtop in bed (zus miskraam, ouders verongelukt), hij spurtte naar beneden en kreeg deel 1 van 4 sms van liefste vriendin S. aan de telefoon. Terwijl hij mopperend naar boven liep en onderweg deel 2 van 4 en deel 3 van 4 opnam en aanhoorde gleed hij uit over de kattenkots die op de trap was geponeerd door Henk of Harrie. Hij gromde terwijl hij de telefoon in bed gooide: "Hier, jouw vriendin". Ik, slaapdronken, begreep uiteraard niets van deel 4 van 4, draaide me om en sliep verder.

Toen F. een uur later opnieuw het bed uit sprintte werd ik een beetje meer wakker. Ik hoorde de achterdeur, de poortdeur en een enkeltje Parijs.

F. had (in badjas, op blote voeten, bij -4 graden Celsius) vakkundig een eind gemaakt aan een krolse kattendans voor ons huis.

Over het algemeen ben ik niet zo in voor allerlei rumoer 's nachts maar deze 5e huwelijksnacht vond ik toch wel komisch.

K's jubileum

Waarom ze het een fruitig huwelijk noemen, geen idee. Het feit is dat het vandaag zover is. In voor- en tegenspoed. Tot de dood ons scheidt. En echt waar, ik vind het een leuke aangelegenheid, dat getrouwd zijn.

K's nieuwjaarskussen

Niks is zo erg als de eerste dag in het nieuwe jaar op je werk. De dag waarop je alle ongeschoren, geurende, gretige mannen moet kussen. Waar de mannen zelfs je gestrekte arm negeren om je een stevige nieuwjaarsknuffel te geven tegen hun gebreide spencer aan. Mannen die zich het hele jaar door als hoffelijke collega's gedragen en zich op deze ene dag ontpoppen als mega lebberaars zonder gene.

Vorig jaar om deze tijd werkte ik nog in een bedrijf waar het merendeel van het mannelijke soort is. En op een dag als vandaag is dat niet fijn. Wat was ik vanochtend in mijn nopjes dat mijn huidige werkomgeving voornamelijk bestaat uit zachte welriekende vrouwenwangen.

K's 2006

2006 wordt het jaar waarin

• ik ga integreren met de moeders op het schoolplein
• E. de ellendige leeftijd van 2 jaar gaat bereiken
• ik veel maar dan ook veel minder tijd in mijn auto door ga brengen
• we in het hoogseizoen op vakantie moeten
• de slaapkamer lila geverfd gaat worden
• er een knoop gehakt wordt
• wij ons 'fruitige' huwelijk gaan vieren