K's chineesje

Als wij in de meisjeskant van onze familie ergens trots op zijn dat is het wel op het keurige ABN wat wij allemaal spreken. En wij zijn vooral trots omdat er heel wat obstakels waren. Zo was er een Amsterdamse oma, een Brabantse opa, is moeder een geboren en getogen Limburgse en heeft vader zijn jeugd doorgebracht onder de rook van Rotterdam. De laatste niet te verwaarlozen vuurdoop was dat Zus en ik opgroeiden in de Liemers (dat stuk achter Arnhem waar ze net iets verstaanbaarder praten dan in de Achterhoek). Alles met vlag en wimpel doorstaan, geen dialect of spraakgebrek voor ons. Natuurlijk voor een groot deel te danken aan moeder, de logopediste, die bij ieder mogelijk krasje in de tong met al haar rust, aandacht en gedrevenheid zorgde dat we weer snel terugkeerden naar het ABN pad.

Maar nu, ach en wee, er is een enorme kink in de ABN kabel gekomen. Ik citeer van het formulier van de GGD Midden Nederland:

"Onlangs is uw kind bij mij geweest voor logopedische screening. Op logopedisch gebied zijn er bij uw kind bijzonderheden gevonden. Het betreft: de articulatie. Toelichting: E. heeft moeite met het uitspreken van de r. deze vervangt ze door een l: met de sch heeft zijn nog moeite; dit wordt sl, schoen wordt sloen en de kn wordt kl, knoop wordt kloop. Graag zou ik een en ander met u willen bespreken."

En tot mijn schande moet ik bekennen dat wij, Zus en ik, ABN koninginnen van de bovenste plank, er zelfs een soort van aan gewend geraakt waren. Tot onlangs, we konden ineens niet anders dan bevestigen wat de logopedische screening op papier had gezet: Zus en ik zaten aan tafel, E. zat op de bank een Dora spelletje te doen op de DS van haar zus. Zo interactief als Dora is werd E. op enig moment gevraagd om een bijdrage; de rugzak moest tevoorschijn komen. E. dook in de DS en riep met al haar passie: "LUGZAK!! LUGZAK!!"

De DS reageerde niet.

K's ongelovige kind

Het was op vrijdagavond, de vrijdag voor hij aankwam, dat, toch wel redelijk uit het niets, de grote vraag kwam: "Zeg papa, is Sinterklaas nou echt of niet?" Tja, als de eerste scheuren in de dijk zitten is er natuurlijk geen houen meer an, dus hupsakee, daar kwam de naakte waarheid op tafel. V. nam het groots op, niet boos, niet verdrietig, slechts een beetje onder de indruk: "Wel lief dat jullie dat allemaal doen om kinderen blij te maken."

Ik vroeg me af of het nu tijd was om het commercieel belang van Sinterklaas in de groep te gooien en duidelijk te maken dat als het aan de ouders lag het vieren van Sinterklaas hoogstwaarschijnlijk zou bestaan uit het, onder het genot van een kopje warme chocola en een pepernoot, elkaar zelfgerijmde gedichtjes voorlezen in plaats van de jaarlijkse sponsering van BartSmitIntertoysToysRUs in de vorm van een wasmand vol belachelijke kadoos, maar ik besloot dat het daar nu niet perse de tijd voor was.

Toch wel enigszins tevreden met het feit dat ze nu een geheim deelde met haar ouders ging V. naar bed. Als partner in crime hielp ze de volgende ochtend met het uitzoeken van de eerste 'schoenkadootjes' terwijl ze duidelijk een rouwproces doormaakte.

"en... dat paard van Sinterklaas, is dat dan ook een gewoon paard?"
"maar... komt Sinterklaas dan eigenlijk ook niet uit Spanje?"
"dan is het ook niet waar dat je mee moet naar Spanje als je niet lief bent, toch?"
"hé.... wie is Sinterklaas eigenlijk?"

Wij hielden er rekening mee dat ze, op het moment dat de Goedheiligman bij ons het dorp in kwam varen, meteen weer om was en haar vaste geloof in deze mythe weer zou herstellen. Maar nee, de ontmaskering was en bleef een feit. Wel onstond er gedurende de dag van aankomst wat narrigheid. Zo vond V. het 'heel vermoeiend' om haar mond te houden tegen E. en was het uiteindelijk toch niet zo'n leuke dag want het was toch allemaal 'wel erg kinderachtig'.

Bij het naar bed gaan liet V. mij weten dat ze nu wel weer graag een eigen kamer wil aangezien 'ik nu weer net als papa en jij ben'.

Ach gos, het valt ook niet mee dat groot worden.