Als wij in de meisjeskant van onze familie ergens trots op zijn dat is het wel op het keurige ABN wat wij allemaal spreken. En wij zijn vooral trots omdat er heel wat obstakels waren. Zo was er een Amsterdamse oma, een Brabantse opa, is moeder een geboren en getogen Limburgse en heeft vader zijn jeugd doorgebracht onder de rook van Rotterdam. De laatste niet te verwaarlozen vuurdoop was dat Zus en ik opgroeiden in de Liemers (dat stuk achter Arnhem waar ze net iets verstaanbaarder praten dan in de Achterhoek). Alles met vlag en wimpel doorstaan, geen dialect of spraakgebrek voor ons. Natuurlijk voor een groot deel te danken aan moeder, de logopediste, die bij ieder mogelijk krasje in de tong met al haar rust, aandacht en gedrevenheid zorgde dat we weer snel terugkeerden naar het ABN pad.
Maar nu, ach en wee, er is een enorme kink in de ABN kabel gekomen. Ik citeer van het formulier van de GGD Midden Nederland:
"Onlangs is uw kind bij mij geweest voor logopedische screening. Op logopedisch gebied zijn er bij uw kind bijzonderheden gevonden. Het betreft: de articulatie. Toelichting: E. heeft moeite met het uitspreken van de r. deze vervangt ze door een l: met de sch heeft zijn nog moeite; dit wordt sl, schoen wordt sloen en de kn wordt kl, knoop wordt kloop. Graag zou ik een en ander met u willen bespreken."
En tot mijn schande moet ik bekennen dat wij, Zus en ik, ABN koninginnen van de bovenste plank, er zelfs een soort van aan gewend geraakt waren. Tot onlangs, we konden ineens niet anders dan bevestigen wat de logopedische screening op papier had gezet: Zus en ik zaten aan tafel, E. zat op de bank een Dora spelletje te doen op de DS van haar zus. Zo interactief als Dora is werd E. op enig moment gevraagd om een bijdrage; de rugzak moest tevoorschijn komen. E. dook in de DS en riep met al haar passie: "LUGZAK!! LUGZAK!!"
De DS reageerde niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten