K's lijstje

Wat ik allemaal niet inpakte:
* winterjas
* kerstballen
* laptop
* snowboots
* kerstmenurecepten
* lange broeken
* stress
* haast

Laterrrrr....

K's traan van geluk

Mijn liefste vriendinnetje S. was weg. Een dikke maand deed zij vrijwilligerswerk in Midden Amerika. Logeerde zij bij een gastgezin waar zij liefdevol werd opgevangen. Verbleef zij in een stad waar zij zich continu onveilig voelde. En ja, de wereld is klein, dus smsen kan ook naar Midden Amerika. En mailen is van alle landen. Maar toch. Het is anders.

En als het anders is dan voel je waar je aan gewend was geraakt en wat je lief is. Want S. is altijd in de buurt. Ben ik blij? Even S. bellen. Ben ik boos? Een smsje naar S. Heb ik advies nodig? Waar is S.? Wil ik advies geven? S. heeft het nodig. Zij is mijn lief zonder sex en zonder ruzie. Voor altijd en eeuwig en tot in het bejaardenhuis. Ik verheug me er nu al op. Mijn liefste vriendinnetje.

En dus miste ik haar enorm. Toen zij die dikke maand in Midden Amerika zat. En dat wist ik hoor, want ik merkte het denk ik dagelijks, maar je stelt je erop in, of zoiets clichématigs. Dus ik hobbelde gestaag door en was blij met de mails en de smsjes die mij regelmatig bereikte. En als ik advies nodig had, boos was, blij was, dan was F. de klos. Dus ach hee, het went.

Tot vanochtend, 9.00 uur, een smsje: "Ben d'r weer"
Ik was blij. Echt heel blij. En een beetje opgelucht. En vooral blij.
En toen zag ik mijzelf in de achteruitkijkspiegel van mijn auto.
Er liep een dikke traan over mijn wang.

CitatenK's

F.: "Jeetje wat was ik nog lekker in dromenland."
V.: "In dromenland?"
V.: "Was je zeker Sneeuwitje aan het kussen."

K's oude jaar

Vroeger, toen het gras nog groen was en de sex nog vies, toen wachtten de mensen met hun kerstboom opzetten tot een tijdje na mijn verjaadag. Zodat ik eerst in alle rust jarig kon zijn. Kon wennen aan mijn nieuwe leeftijd. De tijd had om rustig met mijn kadootjes te spelen. En dan pas, tijden daarna, kwam de kerstboom in huis. En dan ook gewoon IN huis. Waar een kerstboom voor bedoeld is.

Maar nu. Nu loop ik door het decemberdonker mijn rondje met mijn hondje en met nog een lange nacht voor de boeg voordat ik uberhaupt jarig ben word ik tegemoet geverblind door kerstlampjes bomen slingers rendieren en andersoortige protserige flikkeringen.

Buiten het feit dat ik niet zo erg gek ben op dit soort kerstversiering vind ik het stuitend dat hiermee mijn algehele jarigzijngevoel verdrongen wordt. Op het moment dat ik struikel over de kersttoestanden heb ik het gevoel dat mijn verjaardag reeds lang achter mij ligt. En dat. Dat is in ieder geval niet waar.

Ik zeg Proost!
Op het Oude Jaar.

K's drukte

Soms is mijn leven heel druk. En mijn hoofd heel vol. En loopt mijn werk over en overal doorheen. En is mijn week vol dingen en gedoetjes. En heb ik nergens tijd voor alleen voor de hoogstnoodzakelijk dingen zoals de kinderen eten geven en het verschonen van V.'tjes luiers.

En dan denk ik soms in al die drukte, 'ik maak toch vanallesennogwat mee, waarom schrijf ik niet even een logje?' Maar zo werkt dat dan weer niet. Er is vanalles om over te schrijven en het schrijven zou best kunnen (ik kan enorm snel typen met 10 vingers terwijl ik naar buiten kijk en nadenk over de dingen) maar dat is niet genoeg.

Het zit 'm in de traagheid waar ik geen tijd voor heb.
De dingen bekijken. Aanschouwen. Beleven. De ruimte die nodig is om te ontstaan. Het begint met een moment waarin de eerste zin ontstaat. Die wordt niet verzonnen, die wordt geboren. En dan breit zich daar omheen een stuk verhaal. Daar is dan de start van de log en de rest gebeurt schrijvenderwijs. Met 10 vingers en de blik naar buiten, op de wolken, in het donker, denkend over de volgende zin, de schoonheid van woorden, de kracht van de taal.

Anyhow, dat dus. En daarom.