Mijn liefste vriendinnetje S. was weg. Een dikke maand deed zij vrijwilligerswerk in Midden Amerika. Logeerde zij bij een gastgezin waar zij liefdevol werd opgevangen. Verbleef zij in een stad waar zij zich continu onveilig voelde. En ja, de wereld is klein, dus smsen kan ook naar Midden Amerika. En mailen is van alle landen. Maar toch. Het is anders.
En als het anders is dan voel je waar je aan gewend was geraakt en wat je lief is. Want S. is altijd in de buurt. Ben ik blij? Even S. bellen. Ben ik boos? Een smsje naar S. Heb ik advies nodig? Waar is S.? Wil ik advies geven? S. heeft het nodig. Zij is mijn lief zonder sex en zonder ruzie. Voor altijd en eeuwig en tot in het bejaardenhuis. Ik verheug me er nu al op. Mijn liefste vriendinnetje.
En dus miste ik haar enorm. Toen zij die dikke maand in Midden Amerika zat. En dat wist ik hoor, want ik merkte het denk ik dagelijks, maar je stelt je erop in, of zoiets clichématigs. Dus ik hobbelde gestaag door en was blij met de mails en de smsjes die mij regelmatig bereikte. En als ik advies nodig had, boos was, blij was, dan was F. de klos. Dus ach hee, het went.
Tot vanochtend, 9.00 uur, een smsje: "Ben d'r weer"
Ik was blij. Echt heel blij. En een beetje opgelucht. En vooral blij.
En toen zag ik mijzelf in de achteruitkijkspiegel van mijn auto.
Er liep een dikke traan over mijn wang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten