K's nieuwe hobby

Omdat ik nogal hysterisch ben met het op de hoogte blijven van de laatst binnengekomen mail, reactie, kennismakingsverzoek en allerhande logjes had ik lang geleden besloten dat ik genoeg prikkels binnenkreeg via mijn 4 verschillende mailadressen, LinkedIn en de grote blogwereld. Een rondje status checken langs de velden kost mij nu al gemiddeld een half uur. Laat staan als ik ook nog Hyves, Twitter, Facebook, Yfrog, Flowd, iPing, What's App en Tweetdeck moet checken. Mijn digitale wereld was prettig en overzichtelijk. En zo leefde ik bijzonder tevreden. Tot ik onlangs gevraagd werd waarom ik niet Facebook gebruik om te laten weten dat er een nieuw bericht staat op Kaazlog. Nou. Briljant. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb.

Gister heb ik mijn eerste voorzichtige stappen gezet in Facebook land. En weet je, het is gewoon hartstikke gezellig. Ik heb al 11 vrienden, ben nu eindelijk officieel getrouwd met F. (je moet wel allebei 'actief' zijn, anders blijk je weliswaar getrouwd maar met niemand), heb een prikbord en een zus, als ik zeg dat ik Armin leuk vind staat Armin de hele tijd op mijn prikbord dus dat zeg ik niet, en ik ben nu echt eindeloos aan het controleren of er nog iemand wat gepost heeft. De kinderen doen maar iets voor zichzelf en met F. communiceer ik via ons beider prikbord. Spitsvondig en scherp als we zijn. Het leuke is dat iedereen zich ermee kan bemoeien, dus voor je het weet heb je een enorm kringgesprek over een klein echtelijk misverstandje. Enig.... Geloof ik....

Eens kijken of de PR kant van het verhaal zoden aan den dijk gaat zetten.

K's spagaat

En terwijl wij opgeslokt worden door die aandachtverslindende peuterpuber, wordt in de luwte ons oudste kind groter en groter. Soms probeert ze dat ons duidelijk te maken door wat voorzichtig te mopperen over  haar spijkerbroek op hoog water en de knoop die niet meer dicht gaat. Maar ja, wij hebben natuurlijk geen tijd om daar op te letten. Druk als we zijn met corrigeren, interruperen, anticiperen, stoofperen en frustreren.

Dus toen ik onlangs thuis kwam en zag dat de bank helemaal gevuld werd door 1 enkel kind terwijl Nick en Simon luidkeels door onze kamer schalden moest ik dat toch eens van dichtbij bekijken. Welk enorm groot kind ligt er nou zomaar op onze bank en luistert naar Nick en Simon was de vraag die mij bezighield.

Ik tilde het dekentje op waaronder dit grote bankvullende kind lag. En ik geloofde mijn ogen niet. Daar lag mijn eerstgeborene. Mijn kleine zachte onschuldige baby. Het kind wat mijn moederhart had doen ontwaken. Wanneer was dit gebeurd? Wie had dit kind zoveel boterhammen gegeven dat er nu al dit van gekomen was?

V. keerde zich tergend traag om, keek mij zinloos lui aan, strekte haar hand naar de schouw uit en zei : "`Hé mam... de afstandsbediening?"