K's lijstje

Wat ik allemaal niet inpakte:
* winterjas
* kerstballen
* laptop
* snowboots
* kerstmenurecepten
* lange broeken
* stress
* haast

Laterrrrr....

K's traan van geluk

Mijn liefste vriendinnetje S. was weg. Een dikke maand deed zij vrijwilligerswerk in Midden Amerika. Logeerde zij bij een gastgezin waar zij liefdevol werd opgevangen. Verbleef zij in een stad waar zij zich continu onveilig voelde. En ja, de wereld is klein, dus smsen kan ook naar Midden Amerika. En mailen is van alle landen. Maar toch. Het is anders.

En als het anders is dan voel je waar je aan gewend was geraakt en wat je lief is. Want S. is altijd in de buurt. Ben ik blij? Even S. bellen. Ben ik boos? Een smsje naar S. Heb ik advies nodig? Waar is S.? Wil ik advies geven? S. heeft het nodig. Zij is mijn lief zonder sex en zonder ruzie. Voor altijd en eeuwig en tot in het bejaardenhuis. Ik verheug me er nu al op. Mijn liefste vriendinnetje.

En dus miste ik haar enorm. Toen zij die dikke maand in Midden Amerika zat. En dat wist ik hoor, want ik merkte het denk ik dagelijks, maar je stelt je erop in, of zoiets clichématigs. Dus ik hobbelde gestaag door en was blij met de mails en de smsjes die mij regelmatig bereikte. En als ik advies nodig had, boos was, blij was, dan was F. de klos. Dus ach hee, het went.

Tot vanochtend, 9.00 uur, een smsje: "Ben d'r weer"
Ik was blij. Echt heel blij. En een beetje opgelucht. En vooral blij.
En toen zag ik mijzelf in de achteruitkijkspiegel van mijn auto.
Er liep een dikke traan over mijn wang.

CitatenK's

F.: "Jeetje wat was ik nog lekker in dromenland."
V.: "In dromenland?"
V.: "Was je zeker Sneeuwitje aan het kussen."

K's oude jaar

Vroeger, toen het gras nog groen was en de sex nog vies, toen wachtten de mensen met hun kerstboom opzetten tot een tijdje na mijn verjaadag. Zodat ik eerst in alle rust jarig kon zijn. Kon wennen aan mijn nieuwe leeftijd. De tijd had om rustig met mijn kadootjes te spelen. En dan pas, tijden daarna, kwam de kerstboom in huis. En dan ook gewoon IN huis. Waar een kerstboom voor bedoeld is.

Maar nu. Nu loop ik door het decemberdonker mijn rondje met mijn hondje en met nog een lange nacht voor de boeg voordat ik uberhaupt jarig ben word ik tegemoet geverblind door kerstlampjes bomen slingers rendieren en andersoortige protserige flikkeringen.

Buiten het feit dat ik niet zo erg gek ben op dit soort kerstversiering vind ik het stuitend dat hiermee mijn algehele jarigzijngevoel verdrongen wordt. Op het moment dat ik struikel over de kersttoestanden heb ik het gevoel dat mijn verjaardag reeds lang achter mij ligt. En dat. Dat is in ieder geval niet waar.

Ik zeg Proost!
Op het Oude Jaar.

K's drukte

Soms is mijn leven heel druk. En mijn hoofd heel vol. En loopt mijn werk over en overal doorheen. En is mijn week vol dingen en gedoetjes. En heb ik nergens tijd voor alleen voor de hoogstnoodzakelijk dingen zoals de kinderen eten geven en het verschonen van V.'tjes luiers.

En dan denk ik soms in al die drukte, 'ik maak toch vanallesennogwat mee, waarom schrijf ik niet even een logje?' Maar zo werkt dat dan weer niet. Er is vanalles om over te schrijven en het schrijven zou best kunnen (ik kan enorm snel typen met 10 vingers terwijl ik naar buiten kijk en nadenk over de dingen) maar dat is niet genoeg.

Het zit 'm in de traagheid waar ik geen tijd voor heb.
De dingen bekijken. Aanschouwen. Beleven. De ruimte die nodig is om te ontstaan. Het begint met een moment waarin de eerste zin ontstaat. Die wordt niet verzonnen, die wordt geboren. En dan breit zich daar omheen een stuk verhaal. Daar is dan de start van de log en de rest gebeurt schrijvenderwijs. Met 10 vingers en de blik naar buiten, op de wolken, in het donker, denkend over de volgende zin, de schoonheid van woorden, de kracht van de taal.

Anyhow, dat dus. En daarom.

K's chineesje

Als wij in de meisjeskant van onze familie ergens trots op zijn dat is het wel op het keurige ABN wat wij allemaal spreken. En wij zijn vooral trots omdat er heel wat obstakels waren. Zo was er een Amsterdamse oma, een Brabantse opa, is moeder een geboren en getogen Limburgse en heeft vader zijn jeugd doorgebracht onder de rook van Rotterdam. De laatste niet te verwaarlozen vuurdoop was dat Zus en ik opgroeiden in de Liemers (dat stuk achter Arnhem waar ze net iets verstaanbaarder praten dan in de Achterhoek). Alles met vlag en wimpel doorstaan, geen dialect of spraakgebrek voor ons. Natuurlijk voor een groot deel te danken aan moeder, de logopediste, die bij ieder mogelijk krasje in de tong met al haar rust, aandacht en gedrevenheid zorgde dat we weer snel terugkeerden naar het ABN pad.

Maar nu, ach en wee, er is een enorme kink in de ABN kabel gekomen. Ik citeer van het formulier van de GGD Midden Nederland:

"Onlangs is uw kind bij mij geweest voor logopedische screening. Op logopedisch gebied zijn er bij uw kind bijzonderheden gevonden. Het betreft: de articulatie. Toelichting: E. heeft moeite met het uitspreken van de r. deze vervangt ze door een l: met de sch heeft zijn nog moeite; dit wordt sl, schoen wordt sloen en de kn wordt kl, knoop wordt kloop. Graag zou ik een en ander met u willen bespreken."

En tot mijn schande moet ik bekennen dat wij, Zus en ik, ABN koninginnen van de bovenste plank, er zelfs een soort van aan gewend geraakt waren. Tot onlangs, we konden ineens niet anders dan bevestigen wat de logopedische screening op papier had gezet: Zus en ik zaten aan tafel, E. zat op de bank een Dora spelletje te doen op de DS van haar zus. Zo interactief als Dora is werd E. op enig moment gevraagd om een bijdrage; de rugzak moest tevoorschijn komen. E. dook in de DS en riep met al haar passie: "LUGZAK!! LUGZAK!!"

De DS reageerde niet.

K's ongelovige kind

Het was op vrijdagavond, de vrijdag voor hij aankwam, dat, toch wel redelijk uit het niets, de grote vraag kwam: "Zeg papa, is Sinterklaas nou echt of niet?" Tja, als de eerste scheuren in de dijk zitten is er natuurlijk geen houen meer an, dus hupsakee, daar kwam de naakte waarheid op tafel. V. nam het groots op, niet boos, niet verdrietig, slechts een beetje onder de indruk: "Wel lief dat jullie dat allemaal doen om kinderen blij te maken."

Ik vroeg me af of het nu tijd was om het commercieel belang van Sinterklaas in de groep te gooien en duidelijk te maken dat als het aan de ouders lag het vieren van Sinterklaas hoogstwaarschijnlijk zou bestaan uit het, onder het genot van een kopje warme chocola en een pepernoot, elkaar zelfgerijmde gedichtjes voorlezen in plaats van de jaarlijkse sponsering van BartSmitIntertoysToysRUs in de vorm van een wasmand vol belachelijke kadoos, maar ik besloot dat het daar nu niet perse de tijd voor was.

Toch wel enigszins tevreden met het feit dat ze nu een geheim deelde met haar ouders ging V. naar bed. Als partner in crime hielp ze de volgende ochtend met het uitzoeken van de eerste 'schoenkadootjes' terwijl ze duidelijk een rouwproces doormaakte.

"en... dat paard van Sinterklaas, is dat dan ook een gewoon paard?"
"maar... komt Sinterklaas dan eigenlijk ook niet uit Spanje?"
"dan is het ook niet waar dat je mee moet naar Spanje als je niet lief bent, toch?"
"hé.... wie is Sinterklaas eigenlijk?"

Wij hielden er rekening mee dat ze, op het moment dat de Goedheiligman bij ons het dorp in kwam varen, meteen weer om was en haar vaste geloof in deze mythe weer zou herstellen. Maar nee, de ontmaskering was en bleef een feit. Wel onstond er gedurende de dag van aankomst wat narrigheid. Zo vond V. het 'heel vermoeiend' om haar mond te houden tegen E. en was het uiteindelijk toch niet zo'n leuke dag want het was toch allemaal 'wel erg kinderachtig'.

Bij het naar bed gaan liet V. mij weten dat ze nu wel weer graag een eigen kamer wil aangezien 'ik nu weer net als papa en jij ben'.

Ach gos, het valt ook niet mee dat groot worden.

V's amandelen

Het was alweer twee en een half jaar geleden. En die neusamandelen van V., die waren weer aangegroeid. Dat doen ze, neusamandelen. De ellendelingen. Dus het was weer de hoogste tijd.

Godzijdank had ze afgelopen weekend genoeg gespaard om een DS te kopen.

K's roem

"Zeg", zei de 70 jarige eigenaresse van het enige leuke speelgoedwinkeltje in de wijde omtrek: "zag ik jou niet op tv van de week?"

K's tv debuut

Ooohoo... Weet ik veel.
Mijn nieuwe tuniekje is natuurlijk hartstikke leuk, beetje chinezig met groen (doet het altijd wel goed bij mijn ogen) en paars (echt retehip). Maar het is een beetje zakkig en het glimt. Dat is natuurlijk helemaal niet handig onder die grote lampen. Dat jurkje met die figuurtjes is vrouwelijker. Alhoewel, ze zeggen dat je op televisie ruim 3 kilo dikker lijkt. En dan zijn horizontale lijntjes, al zijn het figuurtjes, natuurlijk uit den boze. Zal ik dan toch maar voor mijn bloemetjesjurk gaan? Die heeft zijn succes al eerder bewezen. Dat zal de doelgroep van Omroep Max best een leuke jurk vinden. Toch? Of ben ik dan te fleurig?

K's mission impossible

Niet perse om ons als ouders in te dekken, maar toch wel om aan te geven dat het echt niet allemaal aan F. en mij heeft gelegen als V.'tjes opvoeding een mislukking blijkt te zijn.

V., E. en V.'tje spelen gebroederlijk met de lego. V.'tje is het óf ergens niet mee eens óf loopt over van liefde voor zijn zus en zet zijn tanden in E. haar schouder. E. schreeuwt het uit. Wrijft over haar pijnlijke schouder en kijkt beschuldigend naar haar ouders: "V.'tje bijt mij. Dat mag hij toch niet?!"

Nee natuurlijk niet. Het kind heeft helemaal gelijk. Ik neem mijn verantwoordelijkheid, spreek V.'tje bestraffend toe (terwijl ik door mijn knieën ga en een low tone of voice gebruik) en zet hem op de gang. Na, op een week na, 2 minuten haal ik hem van de gang af, leg gehurkt nogmaals uit dat hij niet mag bijten. V.'tje zegt dat hij het nooit meer zal doen en we doen de goedmaakhug. Om het helemaal correct af te ronden geef ik V.'tje de opdracht zijn zus een sorrykus te geven. Dat zal hij doen.

Ik loop de keuken in en verlies daardoor mijn zicht op de kamer en op de goedmaakhug tussen broer en zus. Terug in de kamer vraag ik V.'tje of hij E. een kus heeft gegeven. "Ja!" zegt hij. Maar als doorgewinterde moeder ga ik niet over één nacht ijs dus ik vraag E. of zij een kus heeft gekregen. "Ja!" zegt zij.

"OOh liegbeest", hoor ik V. tegen haar zusje zeggen.
"Ja nou", fluistert E. "ik wil helemaal geen kus".

K's tekortkoming

Over het algemeen vind ik mezelf als opvoeder best een hele peer. Ik ben mezelf, ik maak onwijs leuke grappen, ik word boos indien noodzakelijk, ik ben ook maar een mens en schuw niet dat te laten zien, ik stel grenzen, ik help, ik leg uit maar niet tot in den eeuwigheid, etcetera etcetera.

Vanavond stuitte ik op een duidelijke tekortkoming. Eéntje in de categorie 'daar kan ik helemaal niets mee'. Het omgaan met kinderen die een spelletje spelen en niet tegen hun verlies kunnen. En in dit geval waren het mijn eigen kinderen.

Na het in bed leggen van V.'tje (wat ik by the way weer heel opvoedkundig had gefixed) schoof ik aan bij een Winnie de Poeh achtige mens-erger-je-niet variant. De meiden hadden allebei al 2 poppetjes binnen, F. nog maar één en voor de gezelligheid hadden ze ook alvast een rode Winnie de Poeh van mij in zijn huisje gezet. We dobbelden, we verzetten de pionnetjes, we jaagden op elkaar en we hadden plezier.

Totdat...
V. in tranen uitbarstte omdat E. haar eraf moest slaan.
E. boos werd op mij omdat ze helemaal niet wilde dat ze V. moest slaan.
F. een lachstuip kreeg.
Ik zei dat het klaar was en we naar bed gingen.
E. hysterisch begon te huilen omdat ze niet naar bed wou.
F. heel wijselijk zijn mond hield en ondertussen stiekem het spelletje opruimde.
V. snikkend de kamer verliet om haar pyama aan te trekken.
E. stampvoetend achter haar zus aan ging.

Ik kan er helemaal niks mee. Ok, het zijn maar kinderen en ze hebben nog een hoop te leren en dat moet van ons komen maar toch. Wat een bijzonder vreemd gedrag. Gelukkig herkent F. wel het één en ander. Dat biedt perspectief.

K's oneindige gulheid

Het weekendje bij mijn ouders stond al driekwartjaar op de planning. F. had zijn jaarlijkse weekendje 'biertjes drinken met oude vrienden' koud vastgelegd toen mijn moeder enthousiast riep dat ik en de kinderen en de hond dan hartstikke welkom waren bij haar en mijn vader. Toen was ze nog enthousiast, inmiddels denkt ze daar heel anders over, maar daarover later meer.

Dus afgelopen vrijdag togen de kinderen en de hond en ikzelf in de BMWX5 totaal volgepakt met logeerspullen en spullendingen richting ouderlijk huis (wat feitelijk niet mijn ouderlijk huis is maar wel de stad van mijn roots en de plek waar mijn ouders inmiddels gesettled en gelukkig zijn, dus). Ik had wat hoofdpijn en waterige ogen en warm lijf maar dat mocht geen naam hebben. Na 3 wijntjes en de bloemkool en gehaktballen van mijn vader was er geen vuiltje meer aan de lucht. Ik deed leuk mee en maakte grapjes waar we allemaal hard om lachtten, het leek net vroeger.

Na een ietwat brakke nacht, wat natuurlijk kwam door het feit dat de liefde van mijn leven niet naast mij lag maar stomdronken door Oberhausen liep te zwalken, werd ik niet helemaal van jetje wakker. Beetje erg misselijk, tikje veel diarree, warm koud koud warm, ik moest eigenlijk alleen maar een beetje liggen en veel slapen. Hoe enig voor mijn ouders. Komt je dochter gezellig langs met 3 onzelfstandige kinderen en een hond, duikt ze vervolgens de hele dag in het logeerbed.

Er was echt de godganze dag geen lol aan mij te beleven. Het enige wat ik af en toe deed was sms'en met F. die net zo brak in zijn hotelbed lag. Bij hem had het alleen te maken met een kleine misrekening, hij had verzonnen dat hij nog wel als een jonge god de kroegen in Oberhausen tot 7 uur 's ochtends onveilig kon maken, tja...

Maar goed, toen ik me zondags weer iets beter voelde haalden mijn ouders opgelucht adem, ik zou in ieder geval met het hele konvooi in de loop van de dag vertrekken. Dan hadden zij nog even tijd om bij te komen van deze orkaan en konden ze zich vervolgens storten op het inpakken van de koffers aangezien ze binnen 2 dagen naar Frankrijk af zouden reizen voor een korte doch welverdiende vakantie.

Toen ik ze vandaag, onderweg van werk naar huis, even belde om te checken of ze klaar waren voor vertrek bleek ik nog een klein kadootje voor ze te hebben achtergelaten. Ze waren allebei niet zo erg lekker, ze voelden zich misselijk, hadden diarree, en ook wel erg warm koud koud warm. Het hotel van de eerste week van de vakantie hadden ze net geannuleerd.

K's timing

Het is niet mijn sterkste punt zeg maar. Van die emotionele mijlpalen vastleggen op de gevoelige plaat. Niet dat ik geen leuke kiekjes kan maken, dat lukt me over het algemeen aardig. Het is meer dat ik door emotie overmannen
1. vergeet het fototoestel te gebruiken
2. mijn gevoel voor timing totaal kwijt ben.

Dus...
Rechtsonder ziet u het rechterbeen van E., 50 meter voor de finish van de Sluizenloop. V. was al voorbij gesprint. Een foto maken was kansloos door de vochtige waas voor mijn ogen. Tegen V. hield het verhaal dat ze 'te hard liep om een foto van te maken' aardig stand, ze was zelfs een beetje trots.

K's ongelooflijk kinderachtige doch noodzakelijke actie

Het was na een feestje hier vlak om de hoek. Een feestje waar het hele dorp voor uit gelopen was. Een gezellig feestje met buurtjes, biertjes, Bonnie St. Claire en lekker dansen. F. had het naar zijn zin gehad. Hij had lekker geouweneeld. Hij had fijn met zijn buurtjes biertjes gedronken. Hij had gedanst en meegezongen met Bonnie St. Claire. Uit volle borst. Met andere woorden: Het was mooi geweest, tijd om te gaan.

Maar F. dacht daar anders over (een vaker voorkomend meningsverschil tussen F. en mij als er alcohol in het spel is). Hij had net een buurjongen gestrikt om nog een gezellige blow mee te roken. Ik vond dat een minder goed plan, mede ingegeven door het feit dat de ervaring leert dat F. moet spugen van blowtjes en daarna heel zielig is en/of doet.

Ik ken mijn F. wat langer dan vandaag en weet dat een keihard NEE redelijk kansloos is dus met al mijn tact en zachte dwang loodste ik F. naar huis:
"Liefje, ik denk dat het niet zo verstandig is"...
"Ik vind het fijn als je lekker met me naar huis gaat"...
"Ja, natuurlijk, het is ook niet zo leuk als je dat eigenlijk niet mag"...
"Ik snap wel dat je liever was gebleven maar het lijkt mij slimmer om het bedje op te zoeken"...

Eenmaal thuis, de oppas bevrijd, moest de hond nog uit. En ik vertrouwde het niet. Ik zag het helemaal voor me: Jonas en ik een ommetje, komen we terug, F. gevlogen, op zoek naar de buurjongen en zijn blow.

Dus terwijl F. met een bouillonnetje op de bank zat, stopte ik alle sleutelbossen in mijn zak, draaide de deur op slot en vertrok met de hond.

Het scheelde een fikse ruzie dat F. in de veronderstelling was dat de sleutels weer eens kwijt waren...

K's sprookje

Het is bij ons thuis net een sprookje.


De kleinste, ons V.'tje, komt helemaal tot zijn recht als De Kabouter. Hij banjert het leven in en uit, kijkt onverschrokken om zich heen en heeft een heel klein piemeltje.



V. is duidelijk De Prinses. Met haar lange blonden lokken, het liefst in roze met glitters, een tikje fijngevoelig voor erwten en gek op witte paarden.




E. is De Draak. Spuugt vuur, vliegt weg als het te heet onder haar voeten wordt en boezemt angst in bij alle onschuldige buurjongetjes.



F. is De Koning. Dat vindt hij zelf en dat leert hij de kinderen. Ik vind dat dat moet kunnen. Een stukje zelfverheerlijking over de rug van je kinderen.



En dan ik nog. 'Nou', zei ik onlangs tijdens het ontbijt, 'ik denk dat ik dan maar De Goede Fee ben', en keek zeer voldaan de tafel rond.



F. stikte direct in zijn boterham met oude kaas. Hij vond mijn moment van zelfreflectie duidelijk te wensen overlaten. Hij had meer De Boze Heks in gedachten.

Nu vraag ik je.

K's oprechte excuses

Bij deze: Sorry.
Het was echt niet mijn bedoeling u bijna 2 maanden te vervelen met een verhaal over mijn psyche. Het idee alleen al. Een paar foto's van onze dotjes was natuurlijk veel leuker geweest. Of een hilarisch mislukt opvoedingsmomentverhaal. Sorry.
Ik schreef de log in de flow van de maand juni. Moest vervolgens veel te hard werken omdat ik op vakantie ging (een logica die ik nog altijd niet begrijp maar die me voor elke vakantie keihard treft) en ging vervolgens daadwerkelijk op vakantie. Weg waren we. Ondergedoken in het altijd zonnige Drenthe. Het heerlijk achtergestelde Drenthe. Geen internet in de wijde omgeving (tenzij je heel ingewikkeld je best deed met allerlei gewijzigde instellingen op de laptop maar dat deden wij natuurlijk niet, stel je voor).

Nu gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat we inmiddels alweer ruim anderhalve week terug zijn. Maar ik wou niet. Ik had geen zin om me uit de kneuterigheid van ons fijne samenzijn te rukken en achter de laptop te kruipen. Ik zat keihard in de ontkenning. Ik wil geen mail lezen ik wil geen rekeningen betalen ik wil niet weten of er nog wel geld op de rekening staat ik wil het niet ik ben er niet. En daarbij moest ik de Milennium trilogie van Stieg Larsson lezen.

Om het goed te maken plak ik er wat foto's van de zomer bij. En ik zal niet meer zo lang wegblijven. Beloofd is beloofd.

K's psyche

Iets meer dan een half jaar geleden was ik bij de tandarts. De terugtrekking van mijn tandvlees had een hoogtepunt bereikt, nou ja...hoogtepunt...vertepunt is wellicht een beter woord in deze context. De tandarts had daar zo zijn bescheiden mening over: "Zwanger zijn is niet zo goed voor je tandvlees, en dan 3 keer, dan kan het best zo zijn dat het allemaal niet meer vanzelf goed komt (wat overigens niet alleen voor terugtrekkend tandvlees geldt maar daar heeft de tandarts dan weer niet zoveel zinnigs over te melden) dus daar moesten wé (dat bleken bij nader inzien mijn tandvlees en ik) maar eens iets aan gaan doen."

Ik kreeg het telefoonnummer van de mondhygiëniste. Nu weet ik niet hoe het bij u is maar ik krijg de kriebels van de mondhygiëniste. Ik hou al niet zo heel veel van de tandarts, het is dat het moet van mijn moeder, maar om dan ook nog soort van vrijwillig m'n mond te laten leegpulken door zo'n vast heel aardige mevrouw met allemaal nare tangetjes, ik weet het niet. Ik ging niet juichend de deur uit zullen we maar zeggen.

Maar plichtsgetrouw als ik ben, jaja je hebt maar 1 gebit en daar ben je zuinig op, belde ik een week of 8 later met de mondhygiënistassistente. Tja, de praktijk zat eigenlijk vol maar als het dan echt moest had de mondhygiëniste over een maand of 4 wel een gaatje. Hé weet je, van mij hoeft het niet hoor.

Dus ik ben niet naar de mondhygiëniste gegaan. De afgelopen weken kreeg ik last van tandpijn bij warm en koud, en last bij poetsen en niet poetsen en och en wee, en de halfjaarlijkse afspraak met de tandarts kwam met rasse schreden dichterbij. Mijn tandvlees was vast en zeker nog verder teruggetrokken en nu zou de tandarts vast boos en teleurgesteld zijn. En nu was er zeker helemaal niets meer aan te doen, behalve bij de kaakchirurg met beitel en zaag. En ooh was ik maar... Soms deed een ijsje eten echt stekend pijn. Dombo die ik er was.

Ik ging in de stoel liggen, hij keek, zei: "Mmm beetje tandsteen... mmmm ziet er goed uit hoor, mooi gebitje..." Hij deed zijn tandsteending met tang en pulk, ik spoelde mijn mond en verliet enigszins in de war de ruimte.

En sindsdien, geloof het of niet, geen centje pijn meer bij warm, geen centje pijn meer bij koud. Zouden nou werkelijk al dat soort dingen tussen die oren geregeld worden? Dat is toch raar?

K's prinsesje

Mijn kleine prinsesje wordt groot.

Het was een fijn feestje.

K's lachstuip

F. heeft nogal een flexibel gezicht en vindt het leuk om zo nu en dan in zijn omgeving te checken of hij nog steeds de enige is die DIT kan. Vanavond tijdens het eten was het weer eens zover. Ik doe bij voorbaat niet mee, behalve scheel kijken kan ik niks met mijn gezicht (buiten de reguliere zaken uiteraard) maar V. dacht dat er wel wat te winnen viel.

Dus F. wapperde met zijn oren: "Kan jij je oren bewegen?"
V. deed een poging. "Nee".
F. trok één wenkbrauw op: "Kan jij je wenkbrauw bewegen?"
V. trok haar wenkbrauwen op. Nee dat was niet goed: "Eén wenkbrauw!".
V. deed een poging. "Nee".
F. trok zijn lip scheef omhoog: "Kan jij je lip scheef omhoog trekken?"
V. deed eigenlijk geen poging meer, ze wroedde op wraak.
"Nee dus", concludeerde F en hij keek zeer voldaan in het rond. Nog steeds de koning van het elastieke gezicht.

V. keek haar vader aan, schudde haar weelderige lokken heen en weer en vroeg: "Kan jij je haar* bewegen?"


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
* voor intimi is het natuurlijk duidelijk waarom ik dubbel sloeg van het lachen, voor hen die wat verder van ons weg staan: F. heeft geen haar

K's nieuwe vriendin

Het was erg lang geleden en daarom de hoogste tijd dat liefste vriendinnetje S. en ik een weekendje samen gingen zijn. Samen op een plek zonder horloge, vieze luiers en snotneuzen. Maar wel op een plek met bereik op de mobiel want we moesten natuurlijk wel heel regelmatig gesmst kunnen worden om ons te laten vertellen hoe ernstig we gemist werden. F. was megagul door ons te laten vertrekken in zijn, 4 uur eerder aangeschafte zelf gepinde, nieuwe automobiel. En niet om het één of ander, maar dat is een vrij kek modelletje dus wij zaten er redelijk cool bij.

Naast alle zaken die natuurlijk hoognodig moeten gebeuren in zo'n weekend (denk aan stukje kletsen, wijntjes drinken, beetje shoppen, cappucinootje op zijn tijd, lachen naar de mannen die naar ons lachten) had ik een missie: het was tijd voor een echte bh. Zo'n bh die een mevrouw heeft uitgezocht nadat ze je maat heeft genomen en de vorm eens goed bestudeerd heeft, zo'n bh. Die had ik namelijk nog niet.

Liefste vriendinnetje S. en ik hebben naar schatting anderhalf uur doorgebracht in de plaatselijke lingerieshop. Met alle égards behandeld, borsten gewogen en gemeten, prachtige creaties aangehad en uiteindelijk met rode konen en geheel bedwelmd (dat moet wel anders had ik nooit zo'n bedrag gepind voor een bh en een stringetje) verlieten wij de winkel. Ik heb er een nieuwe vriendin bij.

K's weekendje weg

Bij ons gaat het eigenlijk altijd op dezelfde manier. F. pakt zijn eigen spullen bij elkaar. Ik vul dat aan met alles voor 3 kinderen en mijzelf (geheel gesorteerd op kleur, verschillende voorbedachte setjes en alle weertypes bestendig), inclusief de toiletspullen, beddegoed en aanverwante overkoepelende zaken en prop het geheel in tassen, koffers en zakken. Dan komt F. naar boven om de bagage op te halen en naar de auto te dragen. Na de eerste heen en weer trippel begint hij met heel hard vloeken dat het "nóóit mee kan" en dat "het véél te veel is" en dat "we echt maar 3 f**ing dagen weggaan". Ik zucht een keer diep en bedank mijzelf dat ik weer zo goed heb ingepakt voor de hele familie.

Dit weekend was er een extra complicerende factor. Opa had gevraagd of de fiets van V. ook mee zou kunnen, maar natuurlijk riepen wij. Daarmee was de achterbak vergeven. De skibox ging op het dak, de achterbank werd vol gestouwd en Jonas de hond moest voorin, tussen de benen van de bijrijder. "Moet je nou kijken wat een volle auto, dat is toch belachelijk voor een weekendje weg!"

En het had zo goed gepast dit jaar. Want toen wij, na een reis van twee én een half uur, op de plaats van bestemming de achterbakvullende fiets uit de auto haalde bleek deze op slot. Het sleuteltje hing aan het haakje. Thuis.

K's stalker

Iedere moeder, die ook vrouw van is, kent het fenomeen. Je bent een dagje, een uurtje, een ommetje weg en je telefoon gaat. Het is hem, de vader van je kinderen, die zich afvraagt 'waar de jas van zoon is', 'of jij misschien zijn sleutels hebt gezien', 'of het klopt dat de vaatwasser aan staat', 'waarom de stofzuiger midden in de kamer staat' en 'wanneer je denkt weer thuis te komen'. En geheel gewend aan dit fenomeen geef je, terwijl je 3 broeken en een te krappe jurk past, onverstoorbaar antwoord: 'derde la van links, onder de witte hempjes, achter de blauw gebloemde onderbroeken' (want dat soort wezenlijke informatie heb je altijd paraat).

En dan, als de kinderen groot genoeg worden om papa te voorzien van antwoorden, en je verwacht ongestoord te kunnen genieten van een dagje, een uurtje een ommetje weg, ontwikkelt zich een nieuw fenomeen. Zo ontdekte ik gister.

Vriendin I. had zichzelf een dag vrij gegeven en mij naar Utrecht gelokt om gezellig te lunchen. In de tram op de heenweg werd het offensief ingezet: V. met de telefoon van de buurvrouw: 'of ze mee mocht boodschappen doen', 'of ze V.'tje even aan de telefoon mocht', 'wie er zo hard aan het praten waren' en 'waarom ik zo zacht praatte'? Een krappe 6 minuten later weer V. met de telefoon van de buurvrouw: 'dat we helemaal morgen niet naar de dierentuin konden gaan want dan was het feestje van buurmeisje!!'. Goed 5 minuten later ging de telefoon van vriendin I. Haar oudste dochter was heel benieuwd of het allemaal een beetje gelukt was met shirtjes uitzoeken bij de H&M. En verdomd daar belde V. weer om 'te melden dat ze weer terug was van het boodschappen doen en dat ze bij vriend Merlijn bleef spelen'.

Ik word gestalkt. Door mijn eigen kind. En dan heeft ze nog niet eens een eigen mobiele telefoon. En de andere 2 kinderen snappen het fenomeen bellen nog niet eens. Er staan mij nog een hoop verstoorde dagjes, uurtjes, ommetjes te wachten.

K's rollenpatroon

"Schatje lucht jij de kamer even? Ik heb een windje gelaten. Dan ga ik alvast naar mijn werk!"

K's ontsnapping

V. (zingt) :
"We bouwen, we bouwen, we bouwen een stoel!
want klussen, want klussen, want klussen is cool!"

K. (denkt):
Haha. Heeft ze niet van haar vader.

V. (zingt):
"We bouwen, we bouwen, we bouwen een hut!"

K. (denkt):
Het zal toch niet waar zijn hè? Gaan we dit ge-eikel nu al krijgen??

V. (zingt):
"Want klussen, want klussen, want klussen is...!"

K. (denkt):
Gggrrrr....

V. (zingt):
"prut!"

K. (glimlacht):
Natuurlijk.

K's optimisme

Na 7 dagen tobben kreeg F. gister bij de huisartsenpost eindelijk zijn welverdiende antibioticakuur. Het werkt! Hij krijgt alweer praatjes. Roept dingen als "ophoeren" naar de scheidsrechter bij AZ-Vitesse en "wat een baggerbal, doe dan niks" naar Stephen Hendry. Ik zie licht gloren.

K's vraag

Zwanenmeer of penalty?

K's nervous breakdown

Na 6 dagen fulltime zorgen sjouwen en sleuren had ik vanavond een kleine nervous breakdown. Het werd me gewoon allemaal een beetje teveel. Teveel gejengel van V.'tje. Teveel vragen van E. Teveel brutale antwoorden van V. Teveel gemauw van Harrie. Teveel wasgoed wat opgevouwen moet worden. Teveel vooruitgedachte planningstechnische dingen die ik allemaal tegelijk aan het denken was.

Toen was ik te lomp met het uittrekken van het te strakke truitje van V.'tje (het kan ook aan zijn te dikke koppie gelegen hebben, dat laat ik even in het midden) waardoor hij echt te hard zijn koppie tegen het bad stootte. Hij huilen ik huilen je kent het wel.

F. was gelukkig net stoned van de pijnstillers dus die hoorde wel muziek in het gekrijs van V.'tje en heeft hem liefdevol in bed gelegd. Ik mocht even bijkomen op de badrand. En toen ging het wel weer. Op naar dag 7.

K's kutpasen

Mijn paasweeekend stond in het teken van de ontdekkingen:

1. de reden dat je met z'n tweeën moet zijn om kinderen te maken en te krijgen is dat het in je eentje echt te arbeidsintensief is
2. ik heb er zo gruwelijk goed aan gedaan geen verpleegster te worden
3. zieke mannen tellen ook mee als kind en mijn vermoeden is juist, 4 kinderen is ietwat te veel voor mij, ik overzie het net niet zeg maar
4. een oorontsteking doet heel erg veel pijn

Nu scheelt het dat ik niet zo aan feestdagen hecht. De supercroissants blijven nog wel een week goed en een eitje kan ook bij spinazie. Dus het hoeft echt niet perse allemaal op eerste of tweede paasdag. Maar ik ben wel erg dol op weekend. Weekend met ballen op het veld. Met samen een stukje fietsen en een ijsje eten. En gezellig met z'n tweeën de kinderen in bad en bed doen.

Het mag duidelijk zijn dat het afgelopen lekker lange weekend wat anders uitpakte dan gehoopt en gewenst. De meiden hielden zich goed. Verwerkten dapper de teleurstelling dat er dus niet gezwommen kon worden, dat we niet een rondje dijk gingen fietsen en dat papa, áls hij beneden op de bank lag, met ijzeren hand de afstandsbediening hanteerde. Ze hielpen waar mogelijk met broodjes smeren en opruimen. V.'tje was uiteraard strontvervelend (ik geloof niet zo in toeval dus ik denk dat hij ook niet zo gek is op Pasen).

Ik was wel enigszins afgedraaid aan het einde van tweede paasdag toen het hele stel in bed lag en manlief met dosis paracetamol en ibuprofen buiten westen was gestort. Maar mijn moment van ontspanning kwam vanochtend pas. Op mijn werk. Met een heerlijke capucino en wat rustgevend gekakel van de meiden van mijn afdeling.

K's klopjacht

Na een bijzonder sportieve avond blaas ik even lekker uit op de bank. Ik kijk wat Hart van Nederland late editie en vouw de donkere was. Ineens zie ik iets voor de tv langs schieten. Iets op hoge poten. Iets een maatje te groot wat mij betreft. Weg is het weer, onder de verwarming gedoken. Ik doe net of ik gek ben. Het is weg. Het was er vast maar nu niet meer. Ik vouw de was en ga daarna slapen en morgen is het nog wegger dan nu. Ondanks mijn overtuigende peptalk hou ik stiekem de linkerhoek in de buurt van de tv in de gaten. Niks. Zie je wel.

Fuck. Komt dat loeder ineens van rechts aansjesen. De gedachte dat dit nummer 2 is ban ik meteen uit mijn systeem. Nu is het klaar. Hij vraagt om zijn doodvonnis. Ik ga staan, wiebel wat heen en weer, hoe ga ik dit varkentje wassen. Ik haat die monsters. Waarom eigenlijk? Ze doen toch niks? Ze eten de mugjes dat is toch hartstikke lief? Ik bekijk hem van een afstand. Hij heeft gewoon echt veel te veel poten. Definitely. Een dik boek, dat lijkt me een keurig moordwapen. Scheef van boven laat ik het boek vallen. Tot 3 keer toe mis. Sjors de spin heeft de freezestand aangenomen. Hij denkt waarschijnlijk dat een blinde gek het op hem gemund heeft: 'wat een kluns, als ik niet beweeg ziet ze me vast niet'.

Een andere optie is doodtrappen maar ik vind mijn voet te dichtbij mezelf, ik durf niet ik durf niet. Dan beweegt het beest richting Jonas. O nee, straks gaat Jonas hem opeten, o gatver, ik moet wat doen. Met dweil op stok prik ik de ellendeling tegen de open haard. Binnen een seconde zo plat als een dubbeltje. Lafaard. Mij een beetje de stuipen op het lijf jagen en dan niet eens terugvechten.

Volgens mijn collega leven ze in setjes. Ik weet daar niks van. Wat niet weet wat niet deert.

K's zomertijd

Het is niet eens zozeer dat gestolen uur wat me nekt.
Het is dat gepiel met dat klokje in de auto.
Waar zit in jezusnaam ook alweer de knop om dat klokje goed te zetten?
Een half jaar geleden belandde ik ook al bijna in de sloot tijdens het herijken van de tijd.
Waarom heb ik toen niet meteen onthouden waar ik het klokgelijkzetknopje gevonden heb?

K's kleptomaantje

Het was nog heel stil in het winkelcentrum. E., V.'tje en ik hadden vroeg onze slag geslagen. Een volgend maatje schoenen gescoord en bij de Hema wat dozijnverpakkingen ondergoed binnengetikt. E. was erg in haar nopjes (met haar nieuwe schoenen dacht ik) en huppelde door de lege winkelstraat: "Als ik straks thuis ben ga ik meteen boven spelen. Maar ik hang eerst mijn jas op." Achteraf gezien ging hier de alarmbel rinkelen, jas ophangen, een eeuwig discussie item met als resultaat dat ik 12 keer per dag de jassen van de grond vis, maar ik negeerde de bellen en genoot van de nopjes.

Hè gezellig, dacht ik.
Pok, hoorde ik.

"Hé", zei ik terwijl ik naar een schattig rond doosje keek wat ineens op de grond lag, "waar komt dat nou vandaan?" "Hé", zei E met een tikje ingewikkeld gezicht, "waar komt dat nou vandaan? Ik weet het niet..."

E. keek om haar heen. E. zag helemaal niemand in de buurt die hier de schuld van kon krijgen. E. koos eieren voor haar geld en barstte in tranen uit.

Ze had inderdaad in de Hema al gemeld dat ze dit heel graag wou hebben. En ik had gezegd dat ze het niet kreeg. De rest laat zich raden.

Nadat ze het make up doosje terug in het Hema rek had gelegd haalde ze geheel uit eigen beweging een lippenstiftje in dezelfde kleur uit haar zak, die moest ook nog terug. Toen waren haar zakken leeg en konden we naar huis.

De nopjes van E. waren weg. Ik had wel nopjes. Kleine boefjes zijn leuk maar ik was blij dat we een stap hebben kunnen zetten op het pad van niet lonende misdaad.

K's stoere man

F. : "Ik ben wel een beetje zenuwachtig hoor."
V. : "Waarvoor is papa zenuwachtig?"
F. : "De dokter gaat zorgen dat papa geen kindjes meer kan krijgen."
E. : "Hahaha! Papa's kunnen helemaal geen kindjes krijgen!"
V. : "Welles hoor. De papa's hebben de zaadjes en de mama's hebben de eitjes. Toch?"
F. : "Ja. En nu gaat de dokter ervoor zorgen dat papa geen zaadjes meer aan mama kan geven."
"...................................."
V. : "Hoe hou je ook al weer je vork vast?"

K's terror V.'tje

Jawel het is zover, de lieve schattige poezelige babyperiode lijkt voorgoed voorbij. V.'tje ontpopt zich in rap tempo tot de terrorist van de familie. Krijsend en gillend baant hij zich een weg door ons huis een spoor van vernielingen achter zich latend.

Hoe was het ook al weer? Negeren heeft bij de dames goed gewerkt, negatief gedrag negeren, positief gedrag belonen en klaar is je gezellige kind (wij hebben Martin Gaus hoog in aanzien). Maar er speelt bij V.'tje een tweetal complicerende factoren.

Zo heeft hij 2 grote zussen die ook hun mening hebben over wat te doen in noodsituaties: "Maham geef hem zijn bord ik word gek van dit gekrijs!" schreeuwt V. wanhopig met haar vingers in haar oren. "Nee, aah, dat is zielig", vindt E. als V.'tje met stoel en al van tafel af gedraaid wordt. En "hier V.'tje, speel dan maar met het afstandsbediening" als ik hem net het fototoestel afhandig heb gemaakt.

En daarnaast hebben we te maken met het feit dat hij van het mannelijke geslacht is wat in ons geval betekent dat hij wilder, bruter, lomper en bijzonder hardleers is. Een ieniemienie voorbeeld: hij klimt bovenop zijn kinderstoel, bekijkt zijn prestatie vol trots in de spiegeling van de boekenkast en stuitert van boven naar beneden vol op zijn kop. Krijsen ende gillen uiteraard, geen probleem, wij zijn geschapen om te troosten. Paniek gesust, tranen gedroogd, ik draai me om en verdomd als het niet waar is, daar staat hij alweer boven op de stoel. Dus nee, we hebben geen nieuw meubilair, het is uit nood geboren...

Goed, we zijn dus weer gestart met een nieuwe fase en net als de vorige (die van de nachtelijke hongerklop) gaat het vast niet zonder slag of stoot maar voorbij gaat het.

Ik heb me laten vertellen dat jongens in hun puberteit heel lief voor hun moeder zijn. Lijkt me absoluut terecht.

K's smeekbede

Ik ben er klaar voor hoor. Ik heb me helemaal op je gekleed. Laagjes, dan kan ik pellen. Zodra ik je warmte voel gooi ik het laag voor laag uit. Buiten op het bankje is nog wat te hoopvol ben ik bang. Maar binnen, achter het glas moet het toch lukken.


Kom op, je kunt het. Het is al maart, je bent sterk genoeg onderhand.


Kom maar door met die stralen. Joehoe!
Joehoe? ...ik heb je zo nodig...

K's mannelijke kind

Ik denk dat V.'tje gewoon even een punt wou maken. Want hij had zich die middag nogal laten gaan met de roze tasjes van zijn zusjes. En hij had mij gevraagd om een speldje in zijn haar te doen. En hij had best hard gehuild om niet zo veel, ik had hem zelfs gezegd dat mijn schatje wel een meisje leek, of hij soms last had van zijn hormoontjes. Al met al denk ik dat hij zijn moeder hoognodig moest laten zien dat hij een man is, een echte man.

Dus toen hij in zijn dappere blote billen over de overloop paradeerde greep hij zijn kans. Hij stelde zich op achter het traphekje, riep "mama!", keek me recht aan en plaste in een grote boog de trap af.

K's genen

Onze E. die kan er wat van. Dat is er eentje die je niet snel over het hoofd ziet zeg maar. Als ze naast je zit bij het eten zit ze continu aan je trui, wil op schoot, pakt dingen van jouw bord. Als ze even wat minder onverdeelde aandacht krijgt gaat ze vertellen dat jij de allerallerliefste bent. En net voor het moment dat je heel boos op haar wordt zet ze haar liefste snoetje voor, kruipt op schoot, maakt een grapje, zorgt dat je alleen nog maar kan glimlachen.

Vanavond had ze het op V. gemund. Haar armen strak om het middel van haar grote zus heen, loslaten is geen optie, want "oooohhh V. jij bent de liefste van de wereld, ik blijf altijd bij je". V. deed allerlei verwoedde pogingen zich los te wurmen uit deze verstikkende omhelzing maar niets hielp. E. hing en bleef hangen.

Ik denk dat je wel de voorzichtige conclusie kan trekken dat ze een tikje opdringerig doet. Toen ik dat vanavond zo eens zat te bekijken en meewarig mijn hoofd schudde richting F. gooide hij het zo voor mijn voeten, alsof het niks was: "Jemig ze lijkt echt zó op jou.".

Op mij? Ikke, de bescheidenheid zelve, altijd bereid zichzelf weg te cijferen? Nee... toch? Het enige moment dat ik me wel eens opdring is als ik een kleine bevestiging wil over hoe lang F. bij mij denkt te blijven. Het enige goede antwoord is voor eeuwig en altijd. En daar help ik hem graag aan herinneren. Maar verder kan je mij toch echt niet opdringerig noemen. Dacht ik.

En terwijl ik dat zat te bedenken kreeg V. genoeg van E. Ze vertelde haar zusje dat ze nú op moest houden met als gevolg dat E. luid wenend haar beklag deed: ".... dan wil ik noooooit meer met je spelen hoor...."

"Zie", zei F. "puntje bij paaltje ligt het dan ook nog aan de ander. Zo typisch...". Nou ja zeg, nu vraag ik je.

K's prioriteiten

Over het algemeen is de prioritering als volgt:

1. zorgen voor 3 onzelfstandige kinderen
2. het schrijven van logjes
3. klussen in en rond het huis

Dan kan ik gerust stellen dat er zoveel tijd op gaat aan 1. en 2. dat er voor 3. geen tijd overblijft. Tot de factor noodzaak een rol gaat spelen. Heel charmant hoor een oud huis maar o zo vergankelijk. Als je niet regelmatig de kieren dicht verft dan tocht je van de bank. Dus een week of 4 geleden veranderde (door die noodzaak) de rangorde in de prioriteitenlijst naar:

1. kinderen
2. klussen
3. logjes

Wat automatisch tot gevolg had dat er van logjes schrijven helemaal niets meer kwam.

Aangezien F. zijn lijfspreuk is 'Je vrije tijd moet je kopen' (wat zoveel betekent als: wij klussen niet zelf, daar worden we chagrijnig van dus daar betalen we wel een klusjesmeneer voor) klussen wij alleen datgene zelf wat we echt niet aan een ander durven te vragen, zoals het schilderen van een kamer. En dat is wat er hoognodig moest gebeuren. Een leuke jaren 30 kamer met heel veel hout en vochtplekken en kieren en gaten.

Maar als ik dan eenmaal los ga met die kwast dan ga ik ook echt. Heerlijk man, alles weer mooi in de verf, nieuwe kleuren, glimmend hout. Voordat ik een pot verf opruim struin ik met de lekkende kwast in de hand door het huis op zoek naar nog meer voorwerpen die hoognodig dit nieuwe kleurtje moeten. F. raakt daar een tikje geïrriteerd van: "Al die nevenprojecten, focus nou eens op waar je mee bezig bent...".

En nu ik hier weer zo blij een logje zit te produceren denkt u natuurlijk dat we klaar zijn met klussen. Niets is minder waar, we hebben de kinderen weggedaan. Dus:

1. klussen
2. logjes
3. kinderen

En het klussen voor vanavond is klaar. De vloer is voorbehandeld, het kozijn van V.'tje zit in de lak, het kastje op de gang heb ik en passant even meegesopt en staat te drogen, kortom... tijd voor een logje. Beetje jammer dat ik gestalkt word door 2 kwaaie katers die niet naar boven mogen, waar hun brokjes staan, omdat daar alles natgeverfd is. Zet die brokjes dan beneden denkt u natuurlijk maar helaas dan eet Jonas alles op. Jeetje wat een gedoe zo'n oud huis...

van V.'tje huilt naar V.'tje lacht in 2 minuut 10

K's bijbelmoment

V.: "Snelle kiezen is niet goed hoor mam."
K.: "Huh?"
V.: "Dat staat in de bijbel. Over een jongetje van 8 en die moet kiezen tussen een grote en een kleine fiets en dan kiest hij snel de kleine en als hij dan gaat fietsen komen zijn knieën tegen het stuur. Dus."
K.: "Ooh. Dus hij had zijn keuze wat te snel gemaakt. Hij had beter wat langer na kunnen denken voor hij ging kiezen?"
V.: "Ja."
K.: "Dat klopt wel. Maar soms is het juist goed om snel te kiezen, omdat je misschien een beetje tempo moet maken."
V.: "Huh?"

V. is niet zo van het tempo, vandaar...

K.: "Nou, bijvoorbeeld als er een hondje in het water is gevallen en die wil je redden en daar moet je snel heen met de fiets die je nog moet kiezen. Dan kan je maar beter snel kiezen, dan kan je snel naar het hondje."
V.: "O ja."
V.: "....."
V.: "Maar Jonas hoef ik helemaal niet te redden, die kan hartstikke goed zwemmen."

Die bijbel is niet mijn sterkste punt in de opvoeding.

K's (was het maar een) grap (II)

We hadden ons uitje voor ons 8 jarig huwelijk natuurlijk al maanden tevoren gereserveerd. Dat moet wel, want op een zaterdagochtend een belletje naar De Librije met de vraag of er nog een tafeltje voor 2 is hedenavond, is een redelijk kansloze missie. Dus wij verkneukelden ons al weken. Ik bedoel, nu met die enorme kredietcrisis zouden we dat natuurlijk nooit meer doen, maar ja, afzeggen is ook zo wat.

En omdat wij als stel gezegend zijn met weinig tot geen diepe relatiedalen durven wij absoluut te doen aan lange termijn planning. Hoe vreemd was het dan ook om zaterdagochtend wakker te worden en te constateren dat het misverstand van de avond ervoor zich had vergroot tot een reuze mega ruzie. Naast het zwijgen en de buikpijn kreeg ik toch ook een beetje de giegels ervan. Het idee dat wij onderweg waren naar een eet en slaapfestijn van een aantal honderden euro's en dat wij as we speak verzeild waren geraakt in een vijandigheid waar de 80 jarige oorlog niks bij was, deed af en toe een stupide grijns op mijn gezicht verschijnen.

Gelukkig was het een flinke rit naar Zwolle en hebben we deze vakkundig gebruikt om onze degens te kruisen. In de lobby van Librije's Hotel had ik mijn laatste huilbui (ja, ook ik ben zo'n vrouw die altijd hysterisch gaat huilen als ze ruzie maakt met haar man...) en daarna ging het bergopwaarts. Nog meer goed nieuws was dat we ruimschoots de tijd en de middelen hadden om het weer goed te maken.

Dus toen wij aan het diner verschenen was alles weer koek en ei. En niet zomaar een ei maar dat is de verdienste van Jonnie Boer. Wat kan die meneer lekker koken zeg.

K's (was het maar een) grap (I)

Stel je voor, je bent een man met een grijze baard en je bent heel gek op het Leger des Heils. Om een steentje bij te dragen aan de cashflow besluit je de Strijdkreet te gaan verkopen aan eenieder die op je pad komt. Dit gaat best aardig, het winkelend publiek in Zwolle zorgt voor een redelijke afname. Maar het kan altijd beter. Dan krijg je de geweldige aanbieding om de Strijdkreet te slijten aan de gasten van een 3 sterren restaurant. Terwijl zij genieten van een 8 gangen menu en dito wijnarrangement mag je 1 keer per weekend de tafeltjes langs. Aangezien de portemonnees goed gevuld moeten zijn om aan het eind van de avond de rekening te betalen kan er vast wel een gulle gift af voor een leuk magazine. Toch?

F. en ik hadden alles in de kluis van het hotel achtergelaten want we hadden een arrangementje geboekt en dat gingen we pas de volgende ochtend afrekenen. Maar ja, dat wist de Leger des Heils meneer natuurlijk niet. Dus toen ik wat hopeloos stamelde dat we geen geld hadden draaide hij zich hoofdschuddend om. Zo zout had hij het nog nooit gegeten.

K's 2009

Slechts één goed voornemen...
...laten we nou eens zorgen voor meer sneeuwpoppen...