Een blik in Kaaz hele oude dagboek:
8 april 1983
We hebben verder vanmiddag buskruit gedaan met Tom, Paul, Esther, Sandra, Dunya, Phillip en Maroesja. Die Phillip hè, die zit in de 6e en is een hele leuke jongen. Ik heb het met Patrick aan en ik hou ook best van hem. Maar toch zou ik het 10.000.000.000x liever met Phillip aan willen want van hem hou ik héél veel. Mijn hartewens is dan ook om met hem te mogen trouwen.
En zo heeft iedereen zijn eigen reden om naar het WK te kijken.
donderdag 22 juni 2006
maandag 19 juni 2006
K's vaderdagkado
Enigszins naïef is het zeker. Want natuurlijk past zo'n mooie grote barbeque niet in zo'n compacte platte doos. Maar op de één of andere manier komt bij mij dat besef altijd een tikje te laat. Op het moment dat manlief het 64 delige bouwpakket uit de doos haalt bijvoorbeeld.En dan is het toch jammer dat F., nou niet de grootste voorstander van handenarbeid in zijn vrije tijd, uitgerekend op vaderdag (de dag dat papa rusten mag, zoals V. zeker 35 keer gezongen heeft) zich moet buigen over de onmogelijke montage van zijn pasverworven kado. Een weg terug was er niet, de sateetjes lagen al uren in de marinade.
Het had voorkomen kunnen worden. Het enige wat de fabrikant had moeten doen is een sticker op de doos plakken:
'dames let op! Deze barbeque bestaat uit zeker 64 onderdelen. De gemiddelde montagetijd is A) een half uur voor een handige man, B) anderhalf uur voor een middelmatig handige man en C) zeker 4 uur voor een onhandige man. Wilt u de barbeque na deze waarschuwing toch kado doen voor vaderdag, bel met onderstaand telefoonnummer en wij komen voor €25,- de barbeque gemonteerd en al bij u thuis afzetten.'
Ik had het er echt voor over gehad.
maandag 5 juni 2006
K's opvoeding
Geweldig, die feel good tv. Ik kan er helemaal voor onderuit zakken, zo'n gezin met enorme draken van kinderen met de ene escalatie na de andere. Kinderen van 3 die hun ouders schoppen, alles bij elkaar krijsen, wegrennen in het park. Ouders die uit wanhoop elkaar in de haren vliegen. Zo erg dat supernanny eraan te pas moet komen. Ach wij doen het zo gek nog niet, denk ik dan samen met kijken Nederland. Maar eerlijk is eerlijk, supernanny heeft best aardige tips en weet me toch wel weer tot nadenken te bewegen.
In de dagelijkse praktijk merk ik dat deze programma's vooral maken dat ik steeds bewuster aardig onbekwaam ben. Als V. 's ochtends niet vooruit te branden is en ik helemaal geirriteerd naar haar snauw dat ze vaart moet maken denk ik: "tja K. dat had ook best met een beetje humor gekund". Als ik de kinderen voor de televisie zet omdat ik even de krant wil lezen denk ik: "eigenlijk is het tijd voor een stukje productive playtime". En dat E. nog steeds uit een tuitbeker drinkt is echt luiigheid van de opvoeders. Wanneer E. enthousiast komt vertellen dat ze nodig moet 'lassen' en ik haar vertel dat ze dat prima in haar luier kan doen had ik best wat meer actie kunnen ondernemen. Dat ik niet hou van zand in mijn huis betekent natuurlijk niet dat mijn kinderen niet in het zand mogen spelen. En verwachten dat V. het wel zelf kan omdat ze de oudste is, is niet altijd even eerlijk.
Maar het gebeurt allemaal wel. Ik ben ook maar een mens denk ik dan grommend. Suppernanny heeft wel gelijk. Want als het een keer lukt om 's ochtends grapjes te maken tegen V. is het direct een stuk gezelliger.
In de dagelijkse praktijk merk ik dat deze programma's vooral maken dat ik steeds bewuster aardig onbekwaam ben. Als V. 's ochtends niet vooruit te branden is en ik helemaal geirriteerd naar haar snauw dat ze vaart moet maken denk ik: "tja K. dat had ook best met een beetje humor gekund". Als ik de kinderen voor de televisie zet omdat ik even de krant wil lezen denk ik: "eigenlijk is het tijd voor een stukje productive playtime". En dat E. nog steeds uit een tuitbeker drinkt is echt luiigheid van de opvoeders. Wanneer E. enthousiast komt vertellen dat ze nodig moet 'lassen' en ik haar vertel dat ze dat prima in haar luier kan doen had ik best wat meer actie kunnen ondernemen. Dat ik niet hou van zand in mijn huis betekent natuurlijk niet dat mijn kinderen niet in het zand mogen spelen. En verwachten dat V. het wel zelf kan omdat ze de oudste is, is niet altijd even eerlijk.
Maar het gebeurt allemaal wel. Ik ben ook maar een mens denk ik dan grommend. Suppernanny heeft wel gelijk. Want als het een keer lukt om 's ochtends grapjes te maken tegen V. is het direct een stuk gezelliger.
zaterdag 3 juni 2006
K's lamlendigheid
De grootste desillusie in mijn leven als moeder totnutoe was de vakantie van vorig jaar. En dan niet zozeer de vakantie ansich alswel de onontkoombare wijzigingen in manier van vakantie houden.
F. en ik zijn nogal van de luie en aangezien daar in het dagelijks leven niet genoeg tijd voor is waren de vakanties altijd uitstekend om daar helemaal aan toe te geven. Een enorme stapel boeken verdrong de truitjes en de hempjes in de koffer en die hele stapel werd tot de laatste letter uitgelezen. Desnoods in de auto terug. Tussen het lezen door deden we wat luie zondagochtendsex, knapten we nog wat uiltjes en dronken flessen wijn leeg. Vakantie op haar best.
Zo begon ik ook vorig jaar op tijd met mijn grote boekenkastensnuffeltocht. Mijn vader heeft altijd de nodige nieuwe potentiele bestsellers in huis, zus vindt ongeveer hetzelfde leuk als ik en vriendin S. kan altijd net wat anders uitlenen dan ik zelf zou uitzoeken wat dan toch weer heel intrigerend blijkt te zijn. Deze keer hielp ook het thuislaten van luiers en rompertjes mee aan het vergroten van de kofferruimte zodat extra boeken ingeladen konden worden.
Wat een gesjouw voor niets. Twee weken vakantie en welgeteld anderhalf boek uitgelezen.
En ik geef toe, achteraf is het zo naief om te denken dat je de hele dag boeken kan lezen wanneer je met 2 kleine onzelfstandige kinderen op vakantie gaat. Kinderen in de fase 'ik wil alles en ik kan niets'. Kinderen die ervoor zorgen dat je vakantie in de verste verte niet meer op vakantie lijkt. Kinderen die tijdens de vakantie ook gewoon in hun luier poepen, een fles willen en huilen als ze geen zin hebben om nog langer in een restaurant te wachten op hun eten. Kinderen die door de warmte nog maar een krap uurtje slapen tussendemiddag in plaats van de idyllische 3 uur die ze thuis liggen te ronken. Kinderen die de hele dag dicht langs het zwembad willen kruipen, niet erin want dat is te nat, zodat je zelf in het zwembad op en neer blijft huppelen om ze op te vangen als ze erin kukelen, tot je blauw van de kou en zo verrimpeld als een oude kiwi afgelost wordt door papa, net weer bijgekomen van zijn ochtendshift.
Dit alles betekent concreet: een zin lezen, controlerend om je heen kijken, omhoog schieten, o nee daar zijn ze, een zin lezen, o die zin had ik al gelezen. Kansloos.
De dip kwam na een week, een flinke dag in diepe rouw gedompeld, de knop omgezet en me vol goede moed gestort in de vakantie met kinderen. Het scheelt enorm wanneer de verwachtingen zijn bijgesteld. En het goede nieuws is, er kunnen voortaan veel meer truitjes en hempjes mee in de koffer.
Afgelopen week zaten F. en ik op Cuba, daar werd gevierd dat het bedrijf waar ik werk 10 bestaat. Een weekje zonder kinderen in een all inclusive resort. Wat een weelde. Op het strand een boek lezen, in slaap vallen als de behoefte daar is, om 11 uur tijd voor de eerste pina colada, naar de disco tot 2 uur. Heerlijk. En het bizarre van ouder zijn is dat je bij alles denkt: "ooh, dat hadden de kinderen leuk gevonden, wat jammer dat ze er niet zijn..."
F. en ik zijn nogal van de luie en aangezien daar in het dagelijks leven niet genoeg tijd voor is waren de vakanties altijd uitstekend om daar helemaal aan toe te geven. Een enorme stapel boeken verdrong de truitjes en de hempjes in de koffer en die hele stapel werd tot de laatste letter uitgelezen. Desnoods in de auto terug. Tussen het lezen door deden we wat luie zondagochtendsex, knapten we nog wat uiltjes en dronken flessen wijn leeg. Vakantie op haar best.
Zo begon ik ook vorig jaar op tijd met mijn grote boekenkastensnuffeltocht. Mijn vader heeft altijd de nodige nieuwe potentiele bestsellers in huis, zus vindt ongeveer hetzelfde leuk als ik en vriendin S. kan altijd net wat anders uitlenen dan ik zelf zou uitzoeken wat dan toch weer heel intrigerend blijkt te zijn. Deze keer hielp ook het thuislaten van luiers en rompertjes mee aan het vergroten van de kofferruimte zodat extra boeken ingeladen konden worden.
Wat een gesjouw voor niets. Twee weken vakantie en welgeteld anderhalf boek uitgelezen.
En ik geef toe, achteraf is het zo naief om te denken dat je de hele dag boeken kan lezen wanneer je met 2 kleine onzelfstandige kinderen op vakantie gaat. Kinderen in de fase 'ik wil alles en ik kan niets'. Kinderen die ervoor zorgen dat je vakantie in de verste verte niet meer op vakantie lijkt. Kinderen die tijdens de vakantie ook gewoon in hun luier poepen, een fles willen en huilen als ze geen zin hebben om nog langer in een restaurant te wachten op hun eten. Kinderen die door de warmte nog maar een krap uurtje slapen tussendemiddag in plaats van de idyllische 3 uur die ze thuis liggen te ronken. Kinderen die de hele dag dicht langs het zwembad willen kruipen, niet erin want dat is te nat, zodat je zelf in het zwembad op en neer blijft huppelen om ze op te vangen als ze erin kukelen, tot je blauw van de kou en zo verrimpeld als een oude kiwi afgelost wordt door papa, net weer bijgekomen van zijn ochtendshift.
Dit alles betekent concreet: een zin lezen, controlerend om je heen kijken, omhoog schieten, o nee daar zijn ze, een zin lezen, o die zin had ik al gelezen. Kansloos.
De dip kwam na een week, een flinke dag in diepe rouw gedompeld, de knop omgezet en me vol goede moed gestort in de vakantie met kinderen. Het scheelt enorm wanneer de verwachtingen zijn bijgesteld. En het goede nieuws is, er kunnen voortaan veel meer truitjes en hempjes mee in de koffer.
Afgelopen week zaten F. en ik op Cuba, daar werd gevierd dat het bedrijf waar ik werk 10 bestaat. Een weekje zonder kinderen in een all inclusive resort. Wat een weelde. Op het strand een boek lezen, in slaap vallen als de behoefte daar is, om 11 uur tijd voor de eerste pina colada, naar de disco tot 2 uur. Heerlijk. En het bizarre van ouder zijn is dat je bij alles denkt: "ooh, dat hadden de kinderen leuk gevonden, wat jammer dat ze er niet zijn..."
Abonneren op:
Posts (Atom)