Geweldig, die feel good tv. Ik kan er helemaal voor onderuit zakken, zo'n gezin met enorme draken van kinderen met de ene escalatie na de andere. Kinderen van 3 die hun ouders schoppen, alles bij elkaar krijsen, wegrennen in het park. Ouders die uit wanhoop elkaar in de haren vliegen. Zo erg dat supernanny eraan te pas moet komen. Ach wij doen het zo gek nog niet, denk ik dan samen met kijken Nederland. Maar eerlijk is eerlijk, supernanny heeft best aardige tips en weet me toch wel weer tot nadenken te bewegen.
In de dagelijkse praktijk merk ik dat deze programma's vooral maken dat ik steeds bewuster aardig onbekwaam ben. Als V. 's ochtends niet vooruit te branden is en ik helemaal geirriteerd naar haar snauw dat ze vaart moet maken denk ik: "tja K. dat had ook best met een beetje humor gekund". Als ik de kinderen voor de televisie zet omdat ik even de krant wil lezen denk ik: "eigenlijk is het tijd voor een stukje productive playtime". En dat E. nog steeds uit een tuitbeker drinkt is echt luiigheid van de opvoeders. Wanneer E. enthousiast komt vertellen dat ze nodig moet 'lassen' en ik haar vertel dat ze dat prima in haar luier kan doen had ik best wat meer actie kunnen ondernemen. Dat ik niet hou van zand in mijn huis betekent natuurlijk niet dat mijn kinderen niet in het zand mogen spelen. En verwachten dat V. het wel zelf kan omdat ze de oudste is, is niet altijd even eerlijk.
Maar het gebeurt allemaal wel. Ik ben ook maar een mens denk ik dan grommend. Suppernanny heeft wel gelijk. Want als het een keer lukt om 's ochtends grapjes te maken tegen V. is het direct een stuk gezelliger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten