De grootste desillusie in mijn leven als moeder totnutoe was de vakantie van vorig jaar. En dan niet zozeer de vakantie ansich alswel de onontkoombare wijzigingen in manier van vakantie houden.
F. en ik zijn nogal van de luie en aangezien daar in het dagelijks leven niet genoeg tijd voor is waren de vakanties altijd uitstekend om daar helemaal aan toe te geven. Een enorme stapel boeken verdrong de truitjes en de hempjes in de koffer en die hele stapel werd tot de laatste letter uitgelezen. Desnoods in de auto terug. Tussen het lezen door deden we wat luie zondagochtendsex, knapten we nog wat uiltjes en dronken flessen wijn leeg. Vakantie op haar best.
Zo begon ik ook vorig jaar op tijd met mijn grote boekenkastensnuffeltocht. Mijn vader heeft altijd de nodige nieuwe potentiele bestsellers in huis, zus vindt ongeveer hetzelfde leuk als ik en vriendin S. kan altijd net wat anders uitlenen dan ik zelf zou uitzoeken wat dan toch weer heel intrigerend blijkt te zijn. Deze keer hielp ook het thuislaten van luiers en rompertjes mee aan het vergroten van de kofferruimte zodat extra boeken ingeladen konden worden.
Wat een gesjouw voor niets. Twee weken vakantie en welgeteld anderhalf boek uitgelezen.
En ik geef toe, achteraf is het zo naief om te denken dat je de hele dag boeken kan lezen wanneer je met 2 kleine onzelfstandige kinderen op vakantie gaat. Kinderen in de fase 'ik wil alles en ik kan niets'. Kinderen die ervoor zorgen dat je vakantie in de verste verte niet meer op vakantie lijkt. Kinderen die tijdens de vakantie ook gewoon in hun luier poepen, een fles willen en huilen als ze geen zin hebben om nog langer in een restaurant te wachten op hun eten. Kinderen die door de warmte nog maar een krap uurtje slapen tussendemiddag in plaats van de idyllische 3 uur die ze thuis liggen te ronken. Kinderen die de hele dag dicht langs het zwembad willen kruipen, niet erin want dat is te nat, zodat je zelf in het zwembad op en neer blijft huppelen om ze op te vangen als ze erin kukelen, tot je blauw van de kou en zo verrimpeld als een oude kiwi afgelost wordt door papa, net weer bijgekomen van zijn ochtendshift.
Dit alles betekent concreet: een zin lezen, controlerend om je heen kijken, omhoog schieten, o nee daar zijn ze, een zin lezen, o die zin had ik al gelezen. Kansloos.
De dip kwam na een week, een flinke dag in diepe rouw gedompeld, de knop omgezet en me vol goede moed gestort in de vakantie met kinderen. Het scheelt enorm wanneer de verwachtingen zijn bijgesteld. En het goede nieuws is, er kunnen voortaan veel meer truitjes en hempjes mee in de koffer.
Afgelopen week zaten F. en ik op Cuba, daar werd gevierd dat het bedrijf waar ik werk 10 bestaat. Een weekje zonder kinderen in een all inclusive resort. Wat een weelde. Op het strand een boek lezen, in slaap vallen als de behoefte daar is, om 11 uur tijd voor de eerste pina colada, naar de disco tot 2 uur. Heerlijk. En het bizarre van ouder zijn is dat je bij alles denkt: "ooh, dat hadden de kinderen leuk gevonden, wat jammer dat ze er niet zijn..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten