We moesten natuurlijk nog een keer terug naar het ziekenhuis want de hechtingen moesten er nog uit. Geen zelfoplosbaarverdwijnende touwtjes voor V. haar kinnetje maar authentiek handwerk. En aangezien V. nu niet de beste herinneringen had aan vorige week heb ik, als pedagogisch verantwoorde moeder, de welbekende Martin Gaus beloningstechnieken toegepast om de stress bij voorbaat te verlagen.
"We moeten nog 1 keer naar het ziekenhuis, dan haalt de dokter de pleister van je kin en de draadjes eruit, en als het klaar is gaan we naar de Bart Smit". "Ok", zei V. "moet ik dan nog een keer heel flink zijn?", "Schatje", zei ik, "zelfs als je het hele ziekenhuis bij elkaar krijst gaan we nog naar de Bart Smit". V. ging gerustgesteld op pad.
Het was allemaal helemaal niet nodig want het stelde geen moer voor maar beloofd is beloofd dus wij naar de Bart Smit. Het eerste wat V. zag toen ze binnenliep was een rose K3 schoudertas. Aangezien mijn budget wel iets groter was dan de bescheiden 4 euro 50 duwde ik V. met de K3 schoudertas verder de winkel in op zoek naar een fatsoenlijk kado. Na een half uurtje wikken en een uurtje wegen, een kwartiertje dubben en een minuut of 10 twijfelen was de keuze gemaakt. Het werd iets prachtigs denk ik, voor kleine meisjes vooral.
Ik toog naar de kassa en voor ik afrekende kwam V. aanlopen met een Barbielipstick. Die moest er ook nog bij. Nu hou ik niet van opmaakmeuk voor kleine meisjes, maar ik hou helemaal niet van kleine meisjes die altijd meer willen. Dus: "Nee, leg maar terug, je hebt een mooi kado uitgezocht en genoeg is genoeg".
De Barbielipstick kostte 1 euro. Omdat ik zo'n principiële trutmoeder ben heeft V. de hele middag met een pruillip om zich heen gekeken, het zojuist verworven kado geen blik waardig gegund. Voor slechts 1 euro meer was het een gezellige middag geweest. O, Martin Gaus, waar ging het toch mis?
donderdag 20 april 2006
dinsdag 18 april 2006
K's paasei
Zoals vriendin S. het gister weer eens uitstekend verwoordde: "Ieder stel heeft recht op een issue waar je niet uitkomt, en bij jullie is het dat".
Ik moet eerlijk zeggen dat het me dan nog steeds wel moeite kost. En dat ik nog steeds wel een kater heb van zo'n mislukt paasweekend. Maar over het grotere geheel bezien heeft ze gewoon gelijk. F. en ik gaan elkaar niet begrijpen daar waar het weggaan versus thuisblijven betreft. F. gaat gewoon graag weg, met mij. Ik blijf gewoon graag thuis, met hem. Beide dingen hebben niets te maken met afkeuring van het één, verwijt naar de ander, verveeldheid in het algemeen. Het betreft enkel een persoonlijke voorkeur. Maar omdat het zo vreselijk moeilijk is de behoefte van de ander te begrijpen, laat staan toe te juichen, in het geval dat het jouw behoefte gewoon niet is, gaan we er gewoon niet uitkomen.
Het komt in feite neer op acceptatie. En zeggen wat je eigenlijk het liefst zelf wilt. In plaats van verzinnen wat de ander dan misschien wel zal bedoelen als hij niet zegt wat hij meent maar wel wilt wat hij het liefst zou doen. Of zo.
Ik moet eerlijk zeggen dat het me dan nog steeds wel moeite kost. En dat ik nog steeds wel een kater heb van zo'n mislukt paasweekend. Maar over het grotere geheel bezien heeft ze gewoon gelijk. F. en ik gaan elkaar niet begrijpen daar waar het weggaan versus thuisblijven betreft. F. gaat gewoon graag weg, met mij. Ik blijf gewoon graag thuis, met hem. Beide dingen hebben niets te maken met afkeuring van het één, verwijt naar de ander, verveeldheid in het algemeen. Het betreft enkel een persoonlijke voorkeur. Maar omdat het zo vreselijk moeilijk is de behoefte van de ander te begrijpen, laat staan toe te juichen, in het geval dat het jouw behoefte gewoon niet is, gaan we er gewoon niet uitkomen.
Het komt in feite neer op acceptatie. En zeggen wat je eigenlijk het liefst zelf wilt. In plaats van verzinnen wat de ander dan misschien wel zal bedoelen als hij niet zegt wat hij meent maar wel wilt wat hij het liefst zou doen. Of zo.
donderdag 13 april 2006
K's maatschappij
Net op het moment dat ik de kindertjes op het schoolplein afzette, stapte er een horde bejaarden van de pleziervaart af, tegenover het schoolplein de kade op. "Jemig", hoorde ik in het plat Rotterdams: "ik zie alleen maar witte koppies".
"Nee", bemoeide ik me er tegen aan: "daar staat een negertje en daar ziet u nog een halfbloedje, daar bij de zandbak".
De heer op leeftijd keek me aan en glimlachtte: "Bij ons is het net andersom mevrouwtje, daar moet je de witte koppies aanwijzen".
"Nee", bemoeide ik me er tegen aan: "daar staat een negertje en daar ziet u nog een halfbloedje, daar bij de zandbak".
De heer op leeftijd keek me aan en glimlachtte: "Bij ons is het net andersom mevrouwtje, daar moet je de witte koppies aanwijzen".
dinsdag 11 april 2006
K's pijn
Het was een aardige dokter en zeker ook een lieve zuster. De visjes die ze op het plafond hadden geschilderd vond ik erg slim. Het zoeken van Nemo leidde even af van de bedrijvigheid rondom haar kinnetje. En V. was zo flink. Alleen tijdens de prik van de verdoving moest ze heel hard huilen. Ik denk dat ik harder in haar hand kneep dan zij in de mijne.
Voorover van het fietsje gevallen. Bij de naschoolse opvang. Drie hechtingen in het mooie gave rose kinnetje van mijn meisje. Getekend voor het leven. Bruut vind ik het.
Voorover van het fietsje gevallen. Bij de naschoolse opvang. Drie hechtingen in het mooie gave rose kinnetje van mijn meisje. Getekend voor het leven. Bruut vind ik het.
zaterdag 8 april 2006
K's poging
Het was een leuke poging. Ik moet helaas concluderen dat hij mislukt is. We proberen het over een half jaartje nog een keer.
Gewoon even geld halen, langs de bakker en op de weg terug een zakje hondenbrokken halen bij de supermarkt. Omdat het niet mogelijk is weg te komen zonder kind 1, en je het met goed fatsoen niet kan maken kind 2 dan achter te laten, vertrokken we gevieren. De naderende grijze wolken deden V. besluiten haar paraplu mee te nemen. Een grenzeloos optimisme van F. deed ons besluiten de kinderwagen niet mee te nemen.
Het begin ging echt goed. V. voorop met de paraplu, E. handje handje tussen ons in. Een bijzonder harmonieus gezinnetje op weg naar de dorpsstraat. Halverwege de heenweg begonnen de eerste barsten te ontstaan. De wind was wat aan de fikse kant, dus V. stond haar paraplu af maar kreeg direct spijt toen E. met de paraplu aan de haal ging. Na het nodige geduw, getrek en gekrijs greep F. V. in haar kraag en maakte met haar rechtsomkeerts. Ik vervolgde mijn weg met E. die subiet niet meer wou lopen. Het was kiezen of delen, 11 kilo op je arm of oorverdovend gekrijs aan je been. Kom op, denk je dan, je bent een consequente moeder of je bent het niet. Ik was het niet. We waren nog niet eens bij de pinautomaat.
Bij de bakker kwamen F. en V. ons weer vergezellen, ze hadden het uitgepraat. F. had de paraplu in de mouw van zijn jas en V. gaf haar zus een kus. Gewapend met gratis gescoorde krentenbol op naar de supermarkt. Het liep als een zonnetje, hondenbrokken ingeladen en de laatste etappe kon beginnen.
Maar ja, als je zus op de schouders van papa mag zitten wil jij dat natuurlijk ook. Dan is getild worden door je moeder, die ook al 3 broden en een zak hondenbrokken probeert te vervoeren, niet genoeg. Dan moet je hard huilen en loswrikken en bijna op de grond vallen en nog harder huilen.
Gelukkig hadden we de paraplu niet voor niks meegenomen. Halverwege de terugweg was daar dan toch de regenbui. Het leken net kleine hagelkorrels.
Gewoon even geld halen, langs de bakker en op de weg terug een zakje hondenbrokken halen bij de supermarkt. Omdat het niet mogelijk is weg te komen zonder kind 1, en je het met goed fatsoen niet kan maken kind 2 dan achter te laten, vertrokken we gevieren. De naderende grijze wolken deden V. besluiten haar paraplu mee te nemen. Een grenzeloos optimisme van F. deed ons besluiten de kinderwagen niet mee te nemen.
Het begin ging echt goed. V. voorop met de paraplu, E. handje handje tussen ons in. Een bijzonder harmonieus gezinnetje op weg naar de dorpsstraat. Halverwege de heenweg begonnen de eerste barsten te ontstaan. De wind was wat aan de fikse kant, dus V. stond haar paraplu af maar kreeg direct spijt toen E. met de paraplu aan de haal ging. Na het nodige geduw, getrek en gekrijs greep F. V. in haar kraag en maakte met haar rechtsomkeerts. Ik vervolgde mijn weg met E. die subiet niet meer wou lopen. Het was kiezen of delen, 11 kilo op je arm of oorverdovend gekrijs aan je been. Kom op, denk je dan, je bent een consequente moeder of je bent het niet. Ik was het niet. We waren nog niet eens bij de pinautomaat.
Bij de bakker kwamen F. en V. ons weer vergezellen, ze hadden het uitgepraat. F. had de paraplu in de mouw van zijn jas en V. gaf haar zus een kus. Gewapend met gratis gescoorde krentenbol op naar de supermarkt. Het liep als een zonnetje, hondenbrokken ingeladen en de laatste etappe kon beginnen.
Maar ja, als je zus op de schouders van papa mag zitten wil jij dat natuurlijk ook. Dan is getild worden door je moeder, die ook al 3 broden en een zak hondenbrokken probeert te vervoeren, niet genoeg. Dan moet je hard huilen en loswrikken en bijna op de grond vallen en nog harder huilen.
Gelukkig hadden we de paraplu niet voor niks meegenomen. Halverwege de terugweg was daar dan toch de regenbui. Het leken net kleine hagelkorrels.
vrijdag 7 april 2006
K's stand van zaken
Ik lig nog niet helemaal op schema maar met voornemen 1 gaat het in zijn geheel niet onaardig.
Van de week werd ik uitgenodigd door een collegamoeder, voor een workshop stempelen op zaterdagavond.
Helaas heb ik wat anders.
Van de week werd ik uitgenodigd door een collegamoeder, voor een workshop stempelen op zaterdagavond.
Helaas heb ik wat anders.
donderdag 6 april 2006
K's rrr
Die voorvaderen van ons hadden het zo slecht nog niet verzonnen. Drie R'en in het leven geroepen, de rest hangen we eraan op en gaan met die banaan. Helemaal ok.
Ik bedoel, hoe druk ons bestaan ook is volgens mij gedijen we nog altijd het best bij Rust, Reinheid en Regelmaat. Ik wel in ieder geval.
De afgelopen periode was meer een ABC'tje. Een continue 'Afstemmen-Bijschakelen-Chaos' cyclus. Helemaal niet altijd onaardig maar wel erg vermoeiend. En een vermoeiende tijd in een druk bestaan uit zich in mijn geval uiteindelijk in prikkelig onaangenaam onverdraagzaam gedrag. En aangezien ik dit gedrag met name tentoonspreid in een huiselijke omgeving wordt de sfeer daar niet perse beter van. Net toen ik dacht, 'wat is het hier toch altijd een ongeorganiseerde chagarijnige bende', keerde mijn grote vriend Regelmaat terug in ons leven.
Ik haal op maandagochtend vers brood in plaats van op dinsdagochtend. Ik weet dat ik om kwart voor vijf weg moet van mijn werk om beide kinderen voor sluitingstijd bij de opvang weg te kunnen plukken. Op maandag en dinsdag wordt het diner bepaald door de factor gemak. Op donderdag en zondag mag het kookboek erbij. Brood wordt gesmeerd voordat ik V. uit bed haal, dan kan zij alvast eten terwijl ik E. aankleed. De kinderen gaan op dinsdagavond en zaterdagochtend in bad. En Jonas is op dinsdag en vrijdag om 6 uur 's ochtends aan de beurt. Jonas blijkt ook een grote Regelmaatfreak: dinsdag en vrijdagochtend staat hij op uit zijn mand als ik de trap af kom, de rest van de week doet hij nog niet eens 1 oog open als ik beneden kom. Heerlijk. Ik wentel me gelukzalig om in de Regelmaat.
Vanzelf dat daar ook de Rust verschijnt. Ieder gezinslid weet waar hij aan toe is. Moeder is niet meer geirriteerd van dat onvoorspelbare gedoe. Tijdens de drukte van ons tweeverdieners met twee onzelfstandige kinderen is er gewoon Rust. Rust is goed. Rust is fijn.
Alleen die Reinheid...
Dat zit zo, wij hebben een huishouden met 1 hond en 2 katten die achthonderdmiljoen haren verliezen op een dag. Dan hebben wij 2 kinderen zonder benul van modderschoenen, zandbroeken, stenen horen niet in huis en takken al helemaal niet. En eerlijk is eerlijk, F. geeft helemaal niets om Reinheid.
Ik zou hem wel graag erbij willen, de Reinheid. Ik word namelijk wel kriegel van vies, nat, modder, haren, stof. Maar als er Regelmaat en Rust is kan ik ermee leven. Dan ga ik niet in mijn eentje de smerigheid van 6 individuen opheffen. Reinheid is voor later.
Ik bedoel, hoe druk ons bestaan ook is volgens mij gedijen we nog altijd het best bij Rust, Reinheid en Regelmaat. Ik wel in ieder geval.
De afgelopen periode was meer een ABC'tje. Een continue 'Afstemmen-Bijschakelen-Chaos' cyclus. Helemaal niet altijd onaardig maar wel erg vermoeiend. En een vermoeiende tijd in een druk bestaan uit zich in mijn geval uiteindelijk in prikkelig onaangenaam onverdraagzaam gedrag. En aangezien ik dit gedrag met name tentoonspreid in een huiselijke omgeving wordt de sfeer daar niet perse beter van. Net toen ik dacht, 'wat is het hier toch altijd een ongeorganiseerde chagarijnige bende', keerde mijn grote vriend Regelmaat terug in ons leven.
Ik haal op maandagochtend vers brood in plaats van op dinsdagochtend. Ik weet dat ik om kwart voor vijf weg moet van mijn werk om beide kinderen voor sluitingstijd bij de opvang weg te kunnen plukken. Op maandag en dinsdag wordt het diner bepaald door de factor gemak. Op donderdag en zondag mag het kookboek erbij. Brood wordt gesmeerd voordat ik V. uit bed haal, dan kan zij alvast eten terwijl ik E. aankleed. De kinderen gaan op dinsdagavond en zaterdagochtend in bad. En Jonas is op dinsdag en vrijdag om 6 uur 's ochtends aan de beurt. Jonas blijkt ook een grote Regelmaatfreak: dinsdag en vrijdagochtend staat hij op uit zijn mand als ik de trap af kom, de rest van de week doet hij nog niet eens 1 oog open als ik beneden kom. Heerlijk. Ik wentel me gelukzalig om in de Regelmaat.
Vanzelf dat daar ook de Rust verschijnt. Ieder gezinslid weet waar hij aan toe is. Moeder is niet meer geirriteerd van dat onvoorspelbare gedoe. Tijdens de drukte van ons tweeverdieners met twee onzelfstandige kinderen is er gewoon Rust. Rust is goed. Rust is fijn.
Alleen die Reinheid...
Dat zit zo, wij hebben een huishouden met 1 hond en 2 katten die achthonderdmiljoen haren verliezen op een dag. Dan hebben wij 2 kinderen zonder benul van modderschoenen, zandbroeken, stenen horen niet in huis en takken al helemaal niet. En eerlijk is eerlijk, F. geeft helemaal niets om Reinheid.
Ik zou hem wel graag erbij willen, de Reinheid. Ik word namelijk wel kriegel van vies, nat, modder, haren, stof. Maar als er Regelmaat en Rust is kan ik ermee leven. Dan ga ik niet in mijn eentje de smerigheid van 6 individuen opheffen. Reinheid is voor later.
zondag 2 april 2006
K's man met 2 dochters
Soms heb ik echt met hem te doen. Het is zo'n enorm vrouwenhuishouden hier.
Stel je voor, je bent heftig op stap bent geweest en om een uurtje of 6 je bed in gedoken. Op zolder, zodat je lekker kan uitslapen zonder onderbrekingen door ontwakende vrouwen. Tegen een uurtje of 9 komt je oudste dochter helemaal speciaal voor jou naar zolder om zichzelf te showen: "Kijk papa, hoe mooi ik er vandaag uitzie."
Wanneer je in de loop van de middag beneden komt in je badjas met je haar overhoop is er wel enig enthousiasme, eindelijk iemand om mee te legoën, maar ook commentaar van je jongste dochter: "Papa doesjen? Ja?, papa jij doesjen!"
En als je dan, fris gewassen en geschoren op de bank zit voor een lekker potje zondagavondvoetbal beginnen de dochters recht voor de tv 'taartje eten' te spelen.
Hoe veel kan een man hebben?
Stel je voor, je bent heftig op stap bent geweest en om een uurtje of 6 je bed in gedoken. Op zolder, zodat je lekker kan uitslapen zonder onderbrekingen door ontwakende vrouwen. Tegen een uurtje of 9 komt je oudste dochter helemaal speciaal voor jou naar zolder om zichzelf te showen: "Kijk papa, hoe mooi ik er vandaag uitzie."
Wanneer je in de loop van de middag beneden komt in je badjas met je haar overhoop is er wel enig enthousiasme, eindelijk iemand om mee te legoën, maar ook commentaar van je jongste dochter: "Papa doesjen? Ja?, papa jij doesjen!"
En als je dan, fris gewassen en geschoren op de bank zit voor een lekker potje zondagavondvoetbal beginnen de dochters recht voor de tv 'taartje eten' te spelen.
Hoe veel kan een man hebben?
Abonneren op:
Posts (Atom)