K's boycot

Citaat: "Sinds 1997 zitten er twee keer per jaar Funnies in de pakken Venz. Je kent ze vast wel. Allemaal verschillende chocolade figuurtjes in allerlei kleuren, die het strooien van je boterham met Venz nog leuker en spannender maken."

Ik heb natuurlijk geen idee hoe de marketing afdeling van Venz eruit ziet. Of deze creatievelingen achter hun bureau dit soort briljante ingevingen krijgen. Of dat ze vroeger, toen ze klein waren, tijdens het eten van hun boterham met saaie bruine hageltjes dachten dat ze die wel eens zouden gaan opleuken als ze later groot waren. Of dat ze van de plaatselijke Funniesfabriek de overgeschoten verschillende chocolade figuurtjes in allerlei kleuren moeten opmaken omdat ze anders een Funnies overschot krijgen. Ik weet het niet.

Een ding weet ik wel. Het zijn geen marketeers met een ontbijttafel vol gillende kinderen, die alleen maar vlokken willen omdat er misschien een Funnie in zit en bij tegenvallend resultaat geen hap van de boterham eten, die mokkend naar de boterham van de ander loeren omdat daar meer Funnies op zijn geland, die het gat in het pak hagelslag groter scheuren om alvast te kunnen kijken hoe groot de kansen zijn op een Funnie bij de volgende strooibeurt, voor wie je 1 enkele kleine Funnie in 3 stukjes moet snijden zodat ze alledrie een evengroot deel krijgen.

Want als dat de praktijkervaring van de marketeers van Venz zou zijn hadden ze vast niet geschreven dat Funnies het strooien van je boterham met Venz nog leuker en spannender maken.

Bij ons komen ze er niet meer in. Funnies.

K's man

Het is gewoon geweldig. Hij wast, hij kookt, hij stofzuigt, hij verschoont luiers en vuilniszakken, hij poetst snoeten, hij ruimt de vaatwasser in en uit, hij vindt mij op tijd zielig en troost me, hij leert ze fietsen, doet ze in bad, hij is geduldig, lief, zorgzaam, hij slaapt met licht en tv aan zodat ik de nodige prikkels binnenkrijg, hij vouwt sokken, hij zet thee, niet te donker.

Ik heb het al jaren in huis. Ik heb er nooit gebruik van gemaakt. Ik wist het echt niet.

K's frozen shoulder

Wikipedia: "Frozen shoulder betekent 'bevroren schouder' ." Joh......

In praktijk komt het neer op: pijn, huilen, balen, kniezen, niet slapen, nog meer pijn. De klacht komt vooral voor bij vrouwen op leeftijd met diabetes. En bij mij.....
De orthopeet had deze week de ontluisterende mededeling dat het zomaar kan ontstaan, dat er niets aan te doen is, dat tijd alle wonden heelt en dat een jaar of 2 kan duren. Goedemiddag.

Qua pijnstillers en andere verzachtende omstandigheden ben ik aangewezen op de oude vertrouwde weinig effect hebbende wel bekende paracetamol. De verse baby die 'as we speak' gebouwd wordt in mijn binnenste maakt dat alle eventueel heilzame stoffen op een lijst verboden middelen staan. Over 6 maanden mag ik mijn eerste ibuprofen slikken.

Ik had me heilig voorgenomen om van deze derde en laatste zwangerschap te gaan genieten maar het lukt niet al te aardig met al dat gebevries in mijn lijf.

K's baby (1)

Mag ik u voorstellen? Onze knappe nieuwe jongeling:

K's bacillen

Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal de schuld van school. Want daar worden bacillen, hoofdluizen en ander gespuis gekweekt alvorens ze met de kinderen meegestuurd worden voor huis-, tuin- en keukenplezier. Het begon dan ook, zoals te doen gebruikelijk bij V. In de nacht, hoesten en proesten en koorts. Dekbed omhoog, kacheltje ertussen, mama op het randje. V. had het goed te pakken, rode konen, geen honger, dvd na dvd werd met waterige ogen bekeken.

Vrijdagavond begon F. met zijn offensief wat ik eerst met met de nodige scepsis aankeek (ik ken mijn pappenheimers inmiddels) maar na een paar uur moest ik toegeven dat ook F. gevloerd raakte. Het weekend stond in het teken van Zorg: voorhoofdjes deppen, sapjes inschenken, sinaasappels pellen, dvdjes verwisselen, wasjes draaien, koorts meten, bedden verschonen, heel gezond koken (bleek alleen voor E. en mij, de zieken hadden geen trek), peptalk houden, hond uitlaten en E. entertainen. Het was zondagavond en ik was gesloopt. Ideaal voer voor hongerige bacillen.

Dus maandag, nadat we de niet kapot te krijgen E. inclusief snotneus, hadden afgeleverd op het kinderdagverblijf, zaten we gedrieën op de bank. Vechtend om de mooie plekken. Steunend en kreunend de bacillen in het rond te blazen. Wie pelt er nu die sinaasappel?

Inmiddels is het ergste geweest, we zijn aan het aansterken. Gezellig allemaal thuis, een warm lentezonnetje, het lijkt zowaar een beetje vakantie.