K's grote wachten (1)

Het zijn denk ik de meest vreemde dagen uit een leven, de dagen voor, rond en na de uitgerekende datum. Alles is klaar, het wachten is op het eerste initiatief van de kleine man. Omdat je wacht denk je bij alles wat er buiten je eigen initiatief om gebeurt (zoals de telefoon die gaat, de post die komt, iemand die langskomt, een smsje), Ha daar is het... Zo zinloos allemaal. De tijd kruipt voorbij en vol verwachting val je 's avonds in slaap om vervolgens 's ochtends teleurgesteld wakker te worden. Weer niks....

Aangezien ik tjokvol gierende hormonen door het leven ga is mijn gedrag op zijn minst vreemd te noemen. Zoals woensdag. Het begon 's ochtends met wat lichte kritiek van F., waar ik normaal aardig mee uit de voeten kan maar nu dus niet. De rest van de dag was een tranendal. Buiten alle proportie E. gecorrigeerd, E. schrok zich het apezuur en was het eerste half uur niet meer te kalmeren. O sorry sorry. Gehuild omdat het regende, gehuild omdat zus niet kwam, gehuild omdat zus toch kwam, gehuild omdat E. zo huilde, gehuild omdat... weet ik veel. Donderdag was beter, de zon scheen buiten en ook binnen. Zowaar erg hard moeten lachen om V. die met haar karatetechnieken haar vader torpedeerde. In de C1000 getrakteerd op een paar aardige indalingsweeën waar F. vervolgens enorm zenuwachtig van werd. En dan vandaag, een heerlijke rustige dag die ik heb gevuld met het afspoelen van het buitenspeelgoed, het weggooien van oude viooltjes en tomatenplantjes en het schoonspuiten van de tuinbanken en de tuintafel. Echt compleet zinloos in deze periode van regen en meer regen maar desalniettemin zeer bevredigend.

Het effect van mijn gedrag is dat F. van pure zenuwen niks anders meer kan dan een potje schieten, V. vanmiddag in bed doorbrengt en E. alle appels met zeep wast. Ik sleep de hele familie mee.

K's jaloezie

Gewoon een paar uur de drukte ontvluchten. Fijn met barbie achter het gordijn.

Harrie de kat heeft het maar goed voor elkaar.

K's chagrijn

Poeh.
Er zijn dagen bij dan ben ik echt niet te pruimen. Het chagrijn schiet zeg maar mijn omgeving in. Aan het eind van de dag voel ik dat de spieren in mijn hoofd het moeilijk hebben doordat ze de hele dag mijn hoofd in elkaar gefrommeld hebben. Mijn stem is onnatuurlijk laag door al het gegrom en geblaf om me heen. En ik ben moe, zeker niet voldaan.

De kinderen lijken hier geen last van te ondervinden. Ze voelen wel een stukje labiliteit bij mama waardoor ze wat meer op zoek gaan naar grenzen en rekbaarheid (waardoor ik, inflexibel als ik ben, nog strenger en onrechtvaardiger word). Maar er zal nooit eens een kind tegen mij zeggen: "Jezus moeder, kan het misschien een tikje vrolijker?"

K's schoolplein

Na een krappe 2 jaar schoolpleinervaring durf ik mijn conclusie langzaam te trekken. Schoolpleingedrag van moeders is een kopie van schoolpleingedrag van meisjes. Dertig jaar na dato blijken de dames zich moeiteloos te schikken in hun vertrouwde rol.

Zo is er een groepje luidruchtige, goed gekleedde en gekapte dames. Duidelijk de populairste van het schoolplein. Zij zijn ruimschoots voor het einde van de schooltijd aanwezig zodat ze hun plek veilig kunnen stellen, daar waar eenieder langs moet die dichter bij de school wil komen, waar ze goed overzicht kunnen houden op het grote geheel. Met één oog op elkaar gericht wordt er enorm belangrijke informatie uitgewisseld over nieuwe laarzen, de laatste trends op haarkleurmodegebied en het grote feest in het dorp waarvoor zij allemaal uitgenodigd zijn. Met het andere oog wordt het langslopende publiek nauwkeurig beoordeeld. Eventueel populaire mannen worden bezitterig in de groep opgenomen.

Dan is er een groepje rustige, degelijke dames te vinden onder de bomen, achter de glijbaan. Een onopvallend clubje dat elkaar enkel op het schoolplein treft. Zij hebben elkaar gevonden in hun eensgezindheid over maatschappelijke kwesties maar er is geen behoefte aan buitenschoolse contacten. Zij bespreken gedecideerd hun laatste vergadering, de combinatie werk en gezin, de resultaten van de schoolgaande kinderen en hun zorg over het huidige onderwijssysteem. Mannen nemen een boog om dit groepje heen. De dames zijn ietwat scherp van tong, een tikje gevaarlijk.

Een beetje meer naar het midden van het schoolplein staat een groepje van vrouwen die opvallen doordat ze net wat dikker zijn, net wat dunner zijn, net wat meer piekhaar hebben, net wat ouderwetse kinderwagen duwen, net wat rare stem hebben of net die laarzen van 2 jaar geleden nog aan hebben. Ze hebben elkaar gevonden en hebben het goed samen. Ze lachen hard, vangen elkaars kinderen op en zorgen voor elkaars planten. Ze zitten samen in de koffiecommissie en breien de kleren voor de eindmusical. Er staat wel eens een man tussen die gewoon opgaat in het geheel.

En dan zijn er nog

• de moeder van Kijaria en Giovanni
• de altijd jonge moeder die meedoet met tikkertje dat haar zoon met zijn vriendjes speelt
• de moeder die graag wil laten zien dat ze nooit over zich laten lopen, zeker niet op het schoolplein
• de moeder die heel intiem is met de juf
• de werkende moeder wiens kind altijd met het busje mee moet
• de moeder die tegen het hek staat te wachten op haar kind want dat is wat ze komt doen

Ik heb altijd moeite gehad met mijn groepje vinden. Vroeger wilde ik wel erg graag bij het populaire modebewuste groepje horen maar dat zat er meestal niet in. Op het hoogtepunt van mijn roem kreeg ik aansluiting met één van de populaire meisjes maar van een echte groepsopname was geen sprake.

Nu, 30 jaar later, is die behoefte er niet meer. Wat zekerder over wie ik ben en wat ik belangrijk vind sta ik graag tegen het hek te wachten op mijn kind. Want dat is wat ik kom doen.

Ik moet wel zeggen dat mijn populariteit evenredig lijkt toe te nemen met de omvang van mijn buik. Zou ik dan toch nog een keer het meest populaire meisje van het schoolplein kunnen worden....

K's brok

Er zijn van die momenten dat ik ineens overvallen word door de welbekende brok in de keel. Met moeite houd ik de tranen binnen. En dat allemaal omdat het moment me confronteert met het ouder worden van mijn kleine grote meis.

Het uitzwaaien bij de schoolreisbus, die keer dat ze uit school kwam met het verhaal over een papa die dood was gegaan, de solozang op de weeksluiting, het groothouden na een valpartij.

Gister was het er weer. V. liep de Sluizenloop en sprintte het laatste stuk naar de finish met een fanatisme waar menig renner jaloers op mag zijn. Door emotie overmand kreeg ik er slechts 1 foto uitgeperst. Met een grote rose mevrouw op de voorgrond. Maar V. komt eraan, ze sprint de foto in.

K's territorium

Langzaam maar zeker breidt mijn territorium zich uit. Van onder aan de dijk tot achter in het park. Van de Texaco wc naar het toilet op het winkelcentrum. Ik zou groepskorting moeten krijgen, een gemiddeld uurtje winkelen levert de wc exploitant toch al gauw 3 x 20 cent op. En dat allemaal omdat de kleine man nogal dicht op de blaas zit. Iedere beweging van hem geeft mij het idee dat mijn overvolle blaas op knappen staat. De realiteit is dat ik er, na het gestresst zoeken van een geschikte plek, met moeite een paar druppels uitgeperst krijg. Amper 20 cent waard.

K's bijnaam

Voor het eerst van mijn leven heb ik een bijnaam. Mijn naam leent zich voor de nodige afkortingen dus ik ben wel gewend aan K., Kaatje, BaggerK. Maar een heuse bijnaam die past bij iets van mij heb ik tot op heden nooit gehad. Er zijn natuurlijk bijnamen waarbij je je ernstig kan afvragen of je daar blij mee moet zijn. Ik denk aan 'de Neus', 'de Kromme', 'Sinterklaas' (omdat je maar 1 keer per jaar langskomt), 'Crisis'. Toch bijnamen die een stukje van je benadrukken wat je wellicht liever niet benadrukt zou zien.

Mijn bijnaam is prachig. Benadrukt een stukje van mij waar ik erg content mee ben. Lolo. Vriend C. heeft mij deze naam geschonken gezien het grootste voordeel van mijn zwangerschap. Mijn weelderig, zij het tijdelijk, decolleté.

Normaal gesproken is het niet veel. Ook niet niks maar zeker niet veel. En de 2 afgelopen zwangerschap lieten nog minder over. Godzijdank heb je tegenwoordig fantastische bh's die zo keurig gevormd en gevoerd zijn dat het van buiten niet in te schatten is in welke mate de busthouder daadwerkelijk met borst gevuld is. Maar een decolleté, zeg maar van die heuvels die je shirt wat omhoog duwen, waar men stiekem in kan gluren, waarvan een klein stukje en bij voorover hangen nog net iets meer zichtbaar is, dat is niet mijn geluk. Normaal gesproken.

Ik heb nog altijd dezelfde bh's aan maar daar waar normaal gesproken de borst lekker los hangt, is de bh nu een tikje te klein. Dat duwt het geheel omhoog en maakt mij de gelukkige bezitter van een heus decolleté. Lolo is tevreden.

K's meevaller?

'dag mevrouw'
'dag meneer'
'wat een mooie buik heeft u'
'dankuwel'
'hoe lang duurt het nog voor de kleine komt?'
'nog een week of 4'
'oooh, dan valt het reuze mee...'
'..?????....'

Wat valt reuze mee?
Hoe ik eruit zie?
Hoe ik erbij loop?
Dat ik nog loop?
Hoe dik mijn buik is?
Hoelang ik nog moet?
Dat ik nog vriendelijk ben?
Dat mijn vliezen niet terplekke breken?
Dat ik niet hijgend over de toonbank hang?
Dat ik niet iedere man verrot scheld omdat zij wel zwanger maken maar nooit zwanger zijn?
Wat valt reuze mee?

K's schoonfamilie

De familie L, aan wiens zoon ik 21 jaar geleden mijn hart verloor, bestaat uit nogal wat opvliegerigheid. Zo heeft mijn schoonvader niet altijd zijn emoties onder controle als hij zich ergens over opwindt, ergert of irriteert. Zo heeft mijn schoonzus eens (in het bijzijn van één van mijn vriendinnen...) een praatpaal in een parkeergarage omver gescholden omdat de slagboom niet openging. Zo heeft mijn eigen F. bij tijd en wijle het hart op de tong, in die mate dat zijn voetbalvrienden zich bij de scheidsrechter verexcuseren: "Ja sorry scheids, hij heeft Gilles de la Touret....". De engelse benaming 'loose my temper', is helemaal van toepassing. Ze zijn echt iets kwijt op dat moment. Mijn schoonmoeder is de rust zelve, het levende bewijs dat de de opvliegerigheid via de mannelijke lijn is doorgegeven.

Afgelopen weekend hadden we een uitje gepland ter ere van de 64ste verjaardag van schoonvader. Bij ons verzamelen, naar een museum en aansluitend een etentje. Wij waren er klaar voor, schoonouders waren binnen, oppas M. zat in de startblokken maar schoonzus en zwager waren ietwat vertraagd, een krap uurtje zeg maar. Dit schoot verkeerd bij schoonvader die daarom uit pure woede, toen niemand oplette, aan de wandel ging ('even een visje eten' noemen wij dat ook wel eens).

Dus toen we dachten te vertrekken bleek schoonvader kwijt. Foetsie. De hele schoonfamilie schoot in het gedrag dat men zich vroeger als gezin eigen had gemaakt. F. begon enigszins overspannen te redderen, liep met mijn tassie iedereen tot spoed te manen, om het maar op te lossen voor zijn vader. Schoonzus zat in de auto te roepen dat we nu toch echt maar moesten gaan en tegen haar moeder te zeggen dat het echt de schuld van zwager was. En schoonmoeder liep met tekkel Ginnie onder haar arm te heen en weren, 'waar issie nou?'

Schoonvader kwam weer terug van zijn wandeling en wou niet meer mee. F. ontplofte en schopte een stoel om. Schoonmoeder probeerde het vertrek te verspoedigen. Oppas M. had zich met de kinderen teruggetrokken in de kamer en bekeek vanachter een kussen deze explosie van gezelligheid.

Een excuus aan schoonvader en wat kalmeringsknuffels voor F. later konden we vertrekken. Oppas M. en de kinderen zwaaiden ons grinnikend uit. Dit zou vast een hele leuke dag worden.