K's kriebel

Ik wil geen slapende honden wakker maken, maar op nummer 9 overheerste vandaag de voorjaarsschoonmaak lente-opruimwoedekriebels.

Terwijl ik de vetrandjes achter het fornuis wegkrab, onder de bank stofzuig, de tuin schoffel en de hondenmand haarvrij pluk doet E. de beestjes in bad. De beestjes die onder de omgewoelde aarde vandaan kwamen. Recht uit hun winterslaap, zo in bad.

K's geheugen

Dementie tijdens en vlak na je zwangerschap is tot daar aan toe. Tot en met de ontzwangertijd accepteer je dat je lichtvoetig de trap op huppelt om vervolgens boven geen idee te hebben wat je daar in hemelsnaam ging doen. Dat je 4 maanden na je bevalling nog steeds direct na het openen van My documents een complete black out hebt over wat je van plan was te typen is geen drama. Het dient allemaal het hogere doel van de voortplanting. Maar dat ik 21 maanden na de laatste perswee nog steeds radeloos om me heen kijk als ik bij de slager sta nadat ik daar zeer doelbewust heen ben gefietst vind ik niet ok.

Ik begin me zorgen te maken, het komt gewoon niet goed. Vroeger deed ik boodschappen zonder boodschappenlijstje, tegenwoordig vergeet ik zelfs mijn lijstje mee te nemen. De echte belangrijke dingen, zoals kind ophalen bij het kinderdagverblijf, dinsdag is de dag van de naschoolse opvang, de afspraak bij het consultatiebureau, die gaan wel goed. Het lijkt wel of mijn hoofd met al die zaken vol is. Alles wat ik er vroeger makkelijk bij onthield kan niet meer. Mijn bureau en pc op mijn werk zitten onder de gele post-it, de rose zijn voor echte belangrijke dingen, de takenlijst in outlook is inmens, zelfs dingen die ik aan de telefoon beloof vandaag te doen moeten in de takenlijst, anders geen garantie, acties die besproken moeten worden met collega's gaan in excel. Ik ben de hele dag mijn tekortschietende korte termijn geheugen aan het faciliteren.

Er klagen meer vrouwen. Vriendin I. vertelde dat zij door haar dochter 'mama o ja' genoemd wordt, omdat dat haar meest gegeven antwoord op een dag is.
'Mama, we zouden toch naar de geitjes gaan?'
'O, ja'.
'Mama, we gingen toch bananen kopen?'
'O, ja'.

En dat terwijl zwangerschapsdementie gewoon niet bestaat. Er is nog nooit een wetenschapper geweest die deze vorm van geheugenverlies als medisch bewezen heeft verklaard. Het schijnt zelfs zo te zijn dat de geestelijke capaciteiten van de vrouw toenemen tijdens de zwangerschap: 'hoe lastiger de moeder het heeft, des te beter gaan de hersenen werken'. Volgens onderzoekers neemt gedurende de zwangerschap het leervermogen sterk toe en verbetert het geheugen merkbaar.

Nu maak ik me pas echt zorgen.

K's Snuffie

Het was of 'mep je zuster de kamer uit' of een gezamenlijk 'kleur en knutsel snuffie in' project.
Het eindresultaat is geheel niet onaardig (die rode linkerachterpoot is E. haar bijdrage).
Zou het wat opbrengen?

K's lentezonnetje

Doezelde ik toch zomaar even weg...

K's ei

Wat is dat toch met die mannen? Nu zit F. alweer met zijn poot omhoog, een dik ei op zijn enkel, 2 dagen rust houden, de zwelling moet er eerst uit. Stukje zaalvoetballen was het deze keer. Zaalvoetballen met mannen op leeftijd, daar schuilt toch geen gevaar in zou je denken.

Nu begreep ik laatst wel van een voetbalmaat van F. dat ze gestopt zijn met warmlopen voor de wedstrijd. Het risico dat je je in de warmlooptijd al blesseert is te groot. En dan ben je helemaal voor niks gekomen, dat is natuurlijk zonde.

Het verhaal: F. stond op de bal en toen iemand van de tegenstander tegen de bal schopte viel F. om. Compleet logisch goed te volgen verhaal. Helaas viel hij op zijn enkel, wat voor mij lastiger is voor te stellen, meestal val je gewoon op je kont of op je gezicht, F. valt op zijn enkel.

De afspraken zijn deze keer als volgt: er heeft maar 1 iemand recht op chagarijnigheid en dat ben ik, F. houdt 2 dagen rust en biedt niet iedere keer barmhartig aan om heus wel even de hond uit te kunnen laten, F. piept niet, zeurt niet, klaagt niet en zucht niet, F. biedt 1 dezer dagen zijn welgemeende excuses aan en koopt (als hij weer kan lopen) een mooie bos bloemen voor mij. Ei.

K's oeps

Ik trek vlot op bij het stoplicht en slinger mijn bolide naast pomp 3. Van binnenuit floep ik het klepje van mijn tankdop open en stap uit. Ik kijk om me heen en zie een man denken: "huh? een vrouw, een Alfa, kinderzitjes achterin?" Ik denk terug: "Ja, je ziet het goed, er zijn wel snelle moeders in deze wereld". Ik loop pittig om mijn zwarte vriend heen en buig me voorover naar de tankdop. Onverschillig draai ik eraan. Hé? Ik draai wat fanatieker, kijk voorzichtig om me heen. Ik krijg de dop niet open. Met geen mogelijkheid open te schroeven. De jongen in het pompstationhuisje heeft me in de gaten. Hij grinnikt.

Hij laat me nog even klooien en net op het moment dat ik de schaamte voorbij ben en naar binnen wil lopen om hulp te vragen komt hij eraan. "Krijg je de dop er niet af?"
Met één soepele handbeweging slingert hij de tankdop bovenop mijn auto. "Ooooh," blaat ik blond: "moet je hem wel door de klik heen draaien?"

Oeps.

K's gruwel

Bij de meeste smerigheden van mijn eigen kind overheerst de liefde. Mijn brakende kind is vooral heel zielig en wordt daarom brakend en al opgetild en getroost. Al ben ik helemaal ondergekotst, mijn grootste zorg is dat mijn kind gerustgesteld wordt en zich veilig voelt. Wanneer mijn kind de diarree dun langs de benen heeft lopen denk ik geen seconde na en heeft het voorkomen van de afgeschuurde rode billetjes de hoogste prioriteit. Ver daarna komen de ondergespatte meubels en mijn eigen outfit. Desnoods peuter ik op mijn knieen de diarree tussen de houten planken vloer vandaan. Het maakt me allemaal niets uit.

Ik heb wel een gruwel. Snot.
Groene loopneuzen zijn nog tot daar aan toe, mits ze tijdig gegrepen worden. Zodra ze over de bovenlip het mondje binnendruipen of op het bord vallen hou ik het bijna niet binnen. En de onvoorstelbaar smerige gewoonte die V. zich momenteel eigen maakt, de snot met de vinger opdeppen en dan de vinger in de mond, vind ik echt te erg om mee te maken. Zelfs bij het opschrijven gaat mijn mond in een samengeknepen zure citroenenstand staan.

V. is erg verkouden momenteel. Haar neus is rood en kapot. Haar lippen gebarsten en droog. Echt zielig. Mijn hoogste prioriteit ligt in het tijdig opvangen van snotdruipers zodat er zo min mogelijk dingen gebeuren die mijn eetlust bederven. V. wordt de hele dag achtervolgd door haar moeder en de tissuedoos. De gruwel overheerst.

K's aandacht

Zo'n zaterdag, dat je 's middags naar de winkel vlucht om wat tijd voor jezelf te hebben, dat was het vandaag.

Het begon al om half 7 vanochtend toen ik wakker werd van Jonas zijn geblaf. En dat is raar want Jonas blaft nooit. Dus ik dacht slaperig: 'He, dat is raar'. Nog een blaf. 'Ok', dacht ik, 'hier lijkt wel iets aan de hand'. Om een lang wakker wordingsproces kort te maken ben ik op enig moment opgestaan en gaan kijken wat er loos was. Jonas had hoge nood. Hij rende de tuin in, keek diepongelukkig om zich heen (een hond bevuilt bij voorkeur niet zijn eigen nest) en koos voor een plekje dicht tegen de schutting om zijn enorme koeienvla te deponeren. Ik terug naar bed.

V. die bij gebrek aan F. (een nachtje op stap en uit logeren) bij mij in bed lag was inmiddels wakker geworden en had er zin in. Ikke niet. Anderhalf uur weten te rekken maar toen de zon tussen de gordijnen door scheen was het toch echt ochtend.

Na het ontbijt, de ochtendronde met Jonas en het verwijderen van de koeienflats uit de tuin had ik mijn zinnen gezet op een moment met koffie en krant. Juist op dat moment startte F. zijn sms offensief vanuit het logeerbed bij zijn zus. Aandacht op afstand en wel nu. 3 smsjes en 1 telefoontje later was het duidelijk dat ik niet meedeed en boog ik me weer over mijn krant.

Halverwege het artikel over Hilary Clinton, de beoogde eerste vrouwelijke president van Amerika, zag ik in mijn linkerooghoek E. aankomen met een boekje van de Teletubbies. De televisieserie is al niet te nassen, de boekjes zijn nog erger. Dan moet je zelf de Oho's en de Kusjes doen. Dat weiger ik. Ik wil best bladeren, zodat E. heel blij Lala kan roepen als ze de gele Teletubbie ontwaart, meer zit er met mij niet in. Maar niet tijdens het lezen van mijn krant. Er werd gedreigd met krijsen en gillen, ok dan. En E. is de hardnekkigste boekenwurm van de familie, die kan boekjes lezen tot ze erbij neer valt, dan ga je niet winnen. Dus tot nader order werd het lezen van de krant uitgesteld. Misschien als F. thuis was.

Niets was minder waar. F., nog enigszins in de swingmood, had zijn zinnen op mij gezet. Een soort van binnenshuis stalkingsdrama was het. Geen seconde werd ik uit het oog verloren.

Vandaar mijn vlucht naar de winkel, 's middags om 3 uur, op zaterdag. De meest onmogelijke tijd van de week. Uit nood geboren. Even alleen zijn...

K's grote meid

Ze zitten samen aan tafel, te tekenen.
Zij is 4 en hij is 5.
Ze zijn dikke vrienden, spelen zelfs samen doktertje.

Zij heeft een vel vol glimmende glitterende barbiestickers, gekregen van haar tante, helemaal voor haar alleen, benijdenswaardig.
Hij vraagt: "Mag ik een sticker van jou?"
Zij denkt, bekijkt haar schat, bekijkt haar vriend, en zegt: "Ja".

Hij pakt het stickervel aan en trekt zonder twijfel, zonder blikken of blozen de mooiste, grootste sticker van het midden van het vel en plakt deze op zijn tekening.
Zij kijkt, slikt.
"Mooi wordt mijn tekening he", deelt hij mee.
"Ja, heel mooi", zegt zij, oprecht, krijgt haar stickervel terug.

Ik kijk naar mijn meisje. Ik loop over, van liefde.

K's Romeo

Jeetje, dat is ook wat.
Moet je ineens een dikke pauperbak oprijden van je nieuwe werkgever.
Tja, anders staattie voor de deur, dat is toch ook jammer.
Zeker jammer.
Zoef.....

K's combinaties

Ik vond het altijd al lastig. Het is van zoveel dingen afhankelijk. Zoals daar is:

• niet weer hetzelfde
• de agenda van de dag
• de benodigde uitstraling
• het weer
• de tijd van de maand
• het moet schoon en droog zijn

De afspraak met mezelf was dat ik tot en met de ochtenddouche de tijd had om het te verzinnen en daarna was het uit met het gedraal. Hupsakee, dit gaat het worden.

Tegenwoordig is het probleem verdrievoudigd. Voor zowel mezelf, als V. als E. moeten keuzes gemaakt worden. Dit hele setje bij elkaar verzinnen lukt niet tijdens de ochtenddouche (dan heb ik nog geluk dat F. zijn eigen keuzes maakt, uiteraard enkel voor zichzelf, hem keuzes laten maken voor de kinderen zou misdadig zijn).

Het geval E. zou nog wel kunnen in de schemerige ochtend. Het maakt haar niks uit en mij ook niet al te veel, als het maar schoon genoeg is en een beetje meisjesachtig afkleedt. Een keer per week de Nijntje trui is de enige voorwaarde waar aan voldaan moet worden.

Bij V. is dat anders. Wanneer ik wacht tot de ochtend, het moment waarin het allemaal moet gebeuren, dan krijgen we midden in de winter, de pegels hangen aan je neus, een discussie over de roze sandaaltjes. Om dat te voorkomen is het moment van sorteren verschoven naar de avond ervoor, als V. slaapt, in het donker. Het risico op kleurmissers neem ik voor lief. De volgende ochtend hijs ik een halfslapende V. in haar zorgvuldig uitgekozen outfit en met een beetje mazzel komt ze er pas op weg naar school achter dat ze het niet eens is met de keuze van die dag.

K's uitje

Gister gingen vriendin S. en ik naar Amsterdam. Voor een avondje Carre. Door de altijd onbetrouwbare trein lieten wij ons Amsterdam inrijden alwaar wij te voet de stad doorkruistten op weg naar het door S.'s zus aangeprezen eetcafe, om de hoek bij Carre. Het was een hele happening.

Vriendin S. en ik zijn niet zoveel gewend. Beiden geboren en getogen in een willekeurig aanleundorp van een willekeurige middenmoot stad. Pas op 18 jarige leeftijd ervaringen opgebouwd in arbeiders en studentenstad Tilburg. Tilburg, de stad die goed beschouwd beter als een uit de kluiten gewassen dorp beschreven kan worden. Tilburg kent 9 buslijnen, een handjevol taxi's en geen metro, tram of ander zoevend openbaar verkeer. Tilburg kent een mega kermis maar dat is ook het enige. Heel prima te overzien.

Dus Amsterdam is niet helemaal ons ding. Na 100 meter lopen vanaf het Centraal Station kijken we rechts een kroeg in waar de meiden topless op de bar dansen, o ja, haha, we zijn in Amsterdam. Het lijkt wel of iedere mannelijke voorbijganger ons aanspreekt, sommigen in de meest exotische talen. Na check, dubbelcheck op langsrijdende trams wagen we de oversteek naar de andere stoep, worden we overhoop gefietst door een huismoeder met kind voorop die keihard door het rood fietst en ons vernietigend aankijkt, huh? En terwijl we midden op de RegulierDwarsStraat lopen, toch echt op de stoep lijkt het, krijgen we een hartverzakking van de achteropkomende tram.

Wat kan een mens zich een provinciaaltje voelen.
Maar, het eten was lekker, Carre geweldig en de trein terug een stuk minder onbetrouwbaar dan de trein heen.

K's dokterspraktijk

Het is zover. De gevreesde periode van doktertje spelen is aangebroken. Zij is 4 en hij is 5. Om de beurt mochten ze ziek op de bank liggen terwijl de ander de dokter was. De dokter moest de prik toedienen met een spuit (daarvoor deed de toren van het prinsessenkasteel uitstekend dienst). Vanaf de eettafel loerde ik voorzichtig om de bloemen heen hoe dat nou in zijn werk ging.

Een prikje in het bovenbeen. En eentje in de rug. Dan was de ander ziek en de een de dokter. En zo ging dat een tijdje heen en weer. De zieke gaf aan dat de dokter wat vaker mocht prikken, ook lekker in de zij en in de buik.

Het was een keurig spelletje. Kleren bleven aan. Geen onfatsoenlijke voorstellen. Er werd wel heel zachtjes overlegd, beetje alsof ik het niet mocht horen.

K's sneeuw

Ooit eerder maakte ik melding van het feit dat ik liever met mannen dan met vrouwen werk. Een nieuw gegeven is dat op mijn huidige werk de groep collega's voor zeker 85% uit vrouwen bestaat. En die mannen die er zijn, daar kan je je allerlei dingen bij afvragen.

Het is voor het eerst in mijn 10 jarige loopbaan dat mijn vaste werkomgeving deze vorm heeft en ik moet zeggen dat ik na deze eerste maand in het geheel niet ontevreden ben. De vrouwen in mijn omgeving werken hard, zijn kundig, hebben oog voor detail zowel sociaal als vakinhoudelijk en nemen hun verantwoordelijkheid. Ik hoor je denken, "dat zijn geen vrouwen", niet gevreesd, dat zijn ze wel, want ze zeuren, hebben het over de uitverkoop, zeggen stiekem dat de collega van 2 tafels verder eigenlijk nooit heeft begrepen hoe het eigenlijk zit en ontploffen pas als het te laat is.

Van de week gingen we na het werk een hapje eten, als beloning voor de grote inspanning en als stimulans om de spirit er nog even in te houden. Het was een aangenaam vrouwengekeuvel, een heel relaxed diner. Toen we buiten stapte bij Mister Shi (het eten was heerlijk maar die naam, hoe krijg je het verzonnen) lag er een dik pak sneeuw. En ineens kwam daar het woeste beest in de vrouw naar boven.

Er ontstond een sneeuwballengevecht van vrouw tot vrouw. Huppelend als een volleerde bambi met een handje vol sneeuw belaagden de vrouwen elkaar. Hoge kreetjes werden geslaakt bij een jammerlijk mislukte aanval. Vol afschuw werd een voltreffer in ontvangst genomen. De wraak was zoet, die ene vrouw die per ongeluk raak had gegooid werd achtervolgd en op inzeepafstand joelend met sneeuw bekogeld. Oog om oog, tand eruit. Zo zijn vrouwen.