Zo'n zaterdag, dat je 's middags naar de winkel vlucht om wat tijd voor jezelf te hebben, dat was het vandaag.
Het begon al om half 7 vanochtend toen ik wakker werd van Jonas zijn geblaf. En dat is raar want Jonas blaft nooit. Dus ik dacht slaperig: 'He, dat is raar'. Nog een blaf. 'Ok', dacht ik, 'hier lijkt wel iets aan de hand'. Om een lang wakker wordingsproces kort te maken ben ik op enig moment opgestaan en gaan kijken wat er loos was. Jonas had hoge nood. Hij rende de tuin in, keek diepongelukkig om zich heen (een hond bevuilt bij voorkeur niet zijn eigen nest) en koos voor een plekje dicht tegen de schutting om zijn enorme koeienvla te deponeren. Ik terug naar bed.
V. die bij gebrek aan F. (een nachtje op stap en uit logeren) bij mij in bed lag was inmiddels wakker geworden en had er zin in. Ikke niet. Anderhalf uur weten te rekken maar toen de zon tussen de gordijnen door scheen was het toch echt ochtend.
Na het ontbijt, de ochtendronde met Jonas en het verwijderen van de koeienflats uit de tuin had ik mijn zinnen gezet op een moment met koffie en krant. Juist op dat moment startte F. zijn sms offensief vanuit het logeerbed bij zijn zus. Aandacht op afstand en wel nu. 3 smsjes en 1 telefoontje later was het duidelijk dat ik niet meedeed en boog ik me weer over mijn krant.
Halverwege het artikel over Hilary Clinton, de beoogde eerste vrouwelijke president van Amerika, zag ik in mijn linkerooghoek E. aankomen met een boekje van de Teletubbies. De televisieserie is al niet te nassen, de boekjes zijn nog erger. Dan moet je zelf de Oho's en de Kusjes doen. Dat weiger ik. Ik wil best bladeren, zodat E. heel blij Lala kan roepen als ze de gele Teletubbie ontwaart, meer zit er met mij niet in. Maar niet tijdens het lezen van mijn krant. Er werd gedreigd met krijsen en gillen, ok dan. En E. is de hardnekkigste boekenwurm van de familie, die kan boekjes lezen tot ze erbij neer valt, dan ga je niet winnen. Dus tot nader order werd het lezen van de krant uitgesteld. Misschien als F. thuis was.
Niets was minder waar. F., nog enigszins in de swingmood, had zijn zinnen op mij gezet. Een soort van binnenshuis stalkingsdrama was het. Geen seconde werd ik uit het oog verloren.
Vandaar mijn vlucht naar de winkel, 's middags om 3 uur, op zaterdag. De meest onmogelijke tijd van de week. Uit nood geboren. Even alleen zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten