We hebben 2 keer drie kwartier in de auto en Mega Mindy is onze vriendin.
V. hangt onderuit, zingt wat ingetogen maar zeer geconcentreerd de liedjes over de onbeantwoorde liefde van Mega Mindy voor hunk Toby. Je ziet aan haar gekwelde blik dat ze zich tot in haar tenen inleeft. Ik moet denken aan mijn tiende levensjaar, waarin ik vreselijk onbeantwoord maar zo overtuigd verliefd was. Heerlijk mezelf verliezen in de fantastische wereld die ik in mijn hoofd maakte.
E. kweelt vol overgave alles mee. Ze is bijzonder tevreden over haar zangkwaliteiten: "Moet je luisteren mama, mijn stem is net zo mooi als die van Mega Mindy, hoor je dat?" Ik hoor iets heel anders, maar dat is natuurlijk geheim. Ik moet denken aan mijn eigen jeugdige overtuiging, ik had ook zo'n prachtige zangstem, een ietwat vertekend zelfbeeld wat mij veel plezier heeft gebracht.
Eén moeder, 2 meiden, ieder met een eigen film in ons hoofd scheuren we luid zingend over de weg.
zondag 26 september 2010
donderdag 23 september 2010
vrijdag 17 september 2010
K's als...
... als ik nou niet de was nog even snel naar boven had gebracht, dan had ik niet geroken dat hij een poepluier had en dan had ik hem gewoon in zijn bedje laten liggen, was ik even snel op en neer gegaan om de meiden te halen...
... als ik nou niet zo had lopen dralen met de kinderen maar gewoon meteen in de meute mee was gelopen het schoolplein af...
... als ik nou niet Lollifantje voor hem gedragen had was hij misschien met zijn hoofd op de knuffel terecht gekomen...
... als, als, er is geen als...
Het is niet meer te keren. Daar waar V.'tje om 3 uur nog gaaf en heel was, was hij 20 minuten later kapot en gehavend. Een struikel over niets en een val plat op zijn gezicht. Ik peuterde hem van de stoep en keek in een bloedende mond waar ik meteen 1 voortandje miste. De hysterie was groot, bij hem en bij mij. Een minuut later vond ik ons op de grond in de kleuterwc met een bezorgde kleuterjuf en een zorgzame moeder. Terwijl ik mijn tranen liet vallen op V.'tje zijn blonde krullen werd F. gebeld, de tandarts gebeld, het tandje gevonden en een ijsje gehaald.
En natuurlijk komt er langzaam rust als tijd verstrijkt, als papa arriveert, als de tandarts zegt dat het tandje er goed uit is gekomen, dat dit zo vaak voorkomt, dat het geen effect heeft op zijn grotemensentanden, als V.'tje weer begint met praten ondanks zijn dikke lip.
En V.'tje maakt het goed. Toen ik vanochtend zijn kamertje op kwam stond hij in bed en zei hij op zijn eigen relaxte 'dude' manier: "Hé mam... m'n tand is deruit".
Ik ben nog even druk met het vervangen van het plaatje. Mijn kleine mannetje met die prachtige witte ronde voortandjes moet plaats maken voor een boevenkoppie met een gat in zijn mond. Dat is het plaatje voor de komende jaren, het is net zo lief, het zal echt wennen. Maar niet zonder pijn in mijn hart.
... als ik nou niet zo had lopen dralen met de kinderen maar gewoon meteen in de meute mee was gelopen het schoolplein af...
... als ik nou niet Lollifantje voor hem gedragen had was hij misschien met zijn hoofd op de knuffel terecht gekomen...
... als, als, er is geen als...
Het is niet meer te keren. Daar waar V.'tje om 3 uur nog gaaf en heel was, was hij 20 minuten later kapot en gehavend. Een struikel over niets en een val plat op zijn gezicht. Ik peuterde hem van de stoep en keek in een bloedende mond waar ik meteen 1 voortandje miste. De hysterie was groot, bij hem en bij mij. Een minuut later vond ik ons op de grond in de kleuterwc met een bezorgde kleuterjuf en een zorgzame moeder. Terwijl ik mijn tranen liet vallen op V.'tje zijn blonde krullen werd F. gebeld, de tandarts gebeld, het tandje gevonden en een ijsje gehaald.
En natuurlijk komt er langzaam rust als tijd verstrijkt, als papa arriveert, als de tandarts zegt dat het tandje er goed uit is gekomen, dat dit zo vaak voorkomt, dat het geen effect heeft op zijn grotemensentanden, als V.'tje weer begint met praten ondanks zijn dikke lip.
En V.'tje maakt het goed. Toen ik vanochtend zijn kamertje op kwam stond hij in bed en zei hij op zijn eigen relaxte 'dude' manier: "Hé mam... m'n tand is deruit".
Ik ben nog even druk met het vervangen van het plaatje. Mijn kleine mannetje met die prachtige witte ronde voortandjes moet plaats maken voor een boevenkoppie met een gat in zijn mond. Dat is het plaatje voor de komende jaren, het is net zo lief, het zal echt wennen. Maar niet zonder pijn in mijn hart.
donderdag 9 september 2010
K's knarslapje (deel 1)
Onze eigen tandarts was een beetje moe geworden van al die tanden dus vanochtend hadden we een vervanger, of een collega, of een waarnemer. Anyhow, het was een enthousiaste jonge wilde tandarts. Nu ben ik over het algemeen helemaal vóór enthousiaste jonge wilde mensen maar in het vak van tandarts vind ik dat een tikje minder nodig. Zeker als hij enthousiast jong en wild in mijn mond aan de slag gaat.
Serieus, de bloedspetters vlogen in het rond. Hij had het helemaal naar zijn zin met mijn enorme tandsteenaangroei en teruggetrokken tandvleestoestanden. Hier een drilboor, daar een haak, nog even met de zaag, stukje flostouw en hopseflopse daar zit ook nog wat. Ondertussen vloog de goede raad mij om de oren. Stukje spoelen met dit, stukje flossen met dat, niet te scheef en niet te hard, en zo niet dan gaan je tanden vanzelf loszitten. Een enorm plezierig vooruitzicht wat mijn tandartsbezoek in één klap bijzonder de moeite waard maakte.
Tegen de tijd dat ik voor lijk in de stoel hing zette hij mijn schoongebeitelde tanden op elkaar: "Knars jij?"
Jazeker meneer de enthousiaste jonge wilde tandarts, al jaren, maar mijn oude lieve zachte tandarts vond dat helemaal niet zo'n probleem. "Knakt jouw kaak wel eens?" Uuh... ja, best vaak eigenlijk en dat is fascinerend raar en niet fijn.
Nou dat beaamde de enthousiaste jonge wilde tandarts. Dat was niet fijn en zeker niet goed en dat was net als een tennisarm, of knakvingers en dat ging van kwaad tot erger als je er niets aan deed en straks komt er een dag en dan is je kaak helemaal uit vorm gezakt. Maar... godzijgeloofd... er is een remedie.
Over 2 weken mag ik terug om gips te happen voor mijn eigen knarslapje. Ik hou jullie op de hoogte.
Serieus, de bloedspetters vlogen in het rond. Hij had het helemaal naar zijn zin met mijn enorme tandsteenaangroei en teruggetrokken tandvleestoestanden. Hier een drilboor, daar een haak, nog even met de zaag, stukje flostouw en hopseflopse daar zit ook nog wat. Ondertussen vloog de goede raad mij om de oren. Stukje spoelen met dit, stukje flossen met dat, niet te scheef en niet te hard, en zo niet dan gaan je tanden vanzelf loszitten. Een enorm plezierig vooruitzicht wat mijn tandartsbezoek in één klap bijzonder de moeite waard maakte.
Tegen de tijd dat ik voor lijk in de stoel hing zette hij mijn schoongebeitelde tanden op elkaar: "Knars jij?"
Jazeker meneer de enthousiaste jonge wilde tandarts, al jaren, maar mijn oude lieve zachte tandarts vond dat helemaal niet zo'n probleem. "Knakt jouw kaak wel eens?" Uuh... ja, best vaak eigenlijk en dat is fascinerend raar en niet fijn.
Nou dat beaamde de enthousiaste jonge wilde tandarts. Dat was niet fijn en zeker niet goed en dat was net als een tennisarm, of knakvingers en dat ging van kwaad tot erger als je er niets aan deed en straks komt er een dag en dan is je kaak helemaal uit vorm gezakt. Maar... godzijgeloofd... er is een remedie.
Over 2 weken mag ik terug om gips te happen voor mijn eigen knarslapje. Ik hou jullie op de hoogte.
Abonneren op:
Posts (Atom)