K's trip

Ik was van de week op een trip. Een echte serieuze trip met vliegtuig en gehuurde auto, hotel en engels praten. Ik was op bezoek bij ons kantoor in Granada waar sinds september een deel van ons werk gedaan wordt door nederlandstaligen. Wij doen aan offshoring, jawel. Anyhow, ik ben niet zo dol op trips. In de eerste plaats ben ik wel heel dol op thuis zijn (vind je het gek, ik heb niet voor niks 3x een zwangerschap doorstaan, dan wil ik ook wel optimaal genieten van de behaalde resultaten) en in de tweede plaats vind ik al dat gereis maar gedoe. Niet eng of griezelig maar gewoon, tijdrovend en gedoe. En dan is er ook nog dat ik gewoon het lekkerste slaap in bed bij F., maar dat slechts terzijde.

Maar goed, iedereen was het er over eens, ook in Granada hadden ze recht op een live ontmoeting en laten we eerlijk zijn, na zo'n kennismaking communiceert het een stuk makkelijker via mail en telefoon.

Dus ik ging. En als ik dan eenmaal ga, dan is het goed. Ik heb genoten van het opstijgen en het landen (het liefst zou ik Joeoeoeoepieieieie roepen als het vliegtuig vaart maakt en los van de grond komt maar ik weet me te beheersen). De autorit van Malaga naar Granada was heerlijk, strakblauwe hemel, de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada in de zon. De kennismaking was leuk, zinvol, nuttig. Mijn engels was slecht, dat van hun zo mogelijk nog slechter. De dag was lang en vol maar aan het einde smaakte het bier en de tapas goddelijk. En als klap op de vuurpijl kon ik zomaar de hele nacht doorslapen. Er hoefde helemaal niemand een fles.

K's ouderdomsbewustwordingsmoment

F. en ik hadden het onlangs allebei. Ieder op ons eigen moment, op ons eigen wijze. Een ouderdomsbewustwordingsmoment.

Bij mij was het toen ik naast mijn strakke twintigjarige buurmeisje stond, ons samen weerspiegeld zag in het raam en fronste: Ieieieieiekkkk, wat een diepe rimpels staan er in mijn voorhoofd!!!!

Bij F. was het toen hij als oudlid met zijn dispuut naar de kroeg ging: Tsjeeesusss, deze jongens hebben het EK'88 niet eens meegemaakt......

K's gestreken bed

Laat ik beginnen met de vermelding dat ik niet gek ben op strijken, dat niet van een vreemde heb (mijn moeder haalde mijn vaders overhemden al voor het centrifugeren uit de wasmachine en hing ze zeiknat aan de waslijn zodat ze van pure vochtigheid niet kónden kreuken) en het dientengevolge ook niet goed kan. Nu heb ik het geluk dat mijn lieve schoonmoeder op haar oppasdag het middagslaapje van V.'tje gebruikt om het beetje strijk dat wij maken even vakkundig weg te werken. Dus al met al is er geen vuiltje aan de lucht.

Nu vond mijn schoonmoeder ons strijkijzer te oud en niet gebruikersvriendelijk. Aangezien zij absoluut recht heeft van spreken ging ik akkoord met het voorgestelde verjaarskado: ikke een nieuwe bout, F. een nieuwe plank. En zo geschiedde in december.Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik vandaag pas voor het eerst de bout ter hand nam. En dat is niet netjes want het is voor de gever leuk als er meteen enthousiast gespeeld wordt met het geschonken kado. Maar ja, ik hou niet van strijken (daar hadden we het al over gehad) en daarbij had F. ook nog geen enkele actie ondernomen met zijn nieuwe plank (wat mij weer een excuus gaf om me niet al te schuldig te voelen).

Ik had mezelf tot doel gesteld het beddegoed te strijken. Het lijkt mij namelijk al jaren een enorm feest om eens in een frisgewassen, strakgestreken bed te liggen. Maar allemachtig, hoe strijk je in hemelsnaam een dekbedovertrek van 2 bij 2 meter op een plank van 1 meter bij 40 centimeter. Met dat ik 1 kreukel te lijf ga met de hypermoderne supersonische bout trek ik net over het randje van de plank een heel bosje nieuwe kreukels in de enorme lap stof. En terwijl ik op de plank zwetend de strijkbout heen en weer beweeg sta ik onder de plank met mijn vieze schoenen op mijn schone dekbedovertrek.

Halverwege heb ik het opgegeven. Dit is niet aan mij besteed. En F. slaapt vannacht toch niet thuis dus ik ga lekker op het stuk liggen wat wel gestreken is.

K's ontdekkingsreis

Wat een genot om getuige te mogen zijn van de grote ontdekkingen in smans leven. V.'tje heeft zijn handen ontdekt. Hij is zo druk als een klein baasje. Vol verwondering bekijkt hij de voorkant, de achterkant. Gefascineerd volgt hij de vingertjes die naar binnen vouwen en weer spreiden. Als hij moe wordt legt hij zijn handje naast zich neer om vervolgens compleet verrast te worden als zijn handje weer omhoog schiet.

Vanochtend had hij in één keer de hydrofielluier te pakken en ik zag hem denken: "Potverdorie wat een handige dingen, ik kan er zelfs de hydrofielluier mee grijpen".

K's spenendienst

Daar waar de meiden genoegen namen met de duim of enkel de lucht heeft V.'tje een sterke spenensabbelbehoefte. En dat is arbeidsintensief. De speen moet op z'n tijd gesteriliseerd worden anders komt er spruw (zoals we deze week ontdekten), de speen moet altijd overal mee naar toe, de speen moet na zoveel sabbeluren vervangen worden, de speen is gekoppeld aan babies leeftijd (in maanden welteverstaan) en, en daar komtie, de speen moet in de mond gestopt worden door iemand. Want babies worden weliswaar geboren met sabbelbehoefte maar ze zijn de eerste paar honderd dagen van hun leven niet in staat de speen zelf in de mond te stoppen en/of langdurig te houden. Overdag is dat tot daar aan toe maar 's nachts is dat natuurlijk geen grap.

Het eerste deel van de nacht slaapt V.'tje volmaakt tevreden op zijn rond gedronken buikje, het tweede deel van de nacht slaapt V.'tje alleen volmaakt tevreden als de speen in zijn mond zit. Voor die periode is de spenendienst in het leven geroepen. Toen ik nog vrij had was het niet meer dan normaal dat ik die dienst voor mijn rekening nam en in de loop van die weken heb ik een muisstille, donkere, zeer effectieve routine opgebouwd. Ik moet daar wel eerlijk bij vermelden dat ik 's nachts niet op mijn best en vrolijkst ben, dus alles moet in slaapstand anders word ik bijzonder chagarijnig. Bij de eerste neiging tot 'piep' vanuit de babykamer ben ik in het donker al heen en weer geslopen, heb deuren kraakloos open en dicht gemaakt, de speen gevonden en in V.'tje gestopt. F. heeft het niet eens door. En dat is het beste want F. is mij wat te wild 's nachts.

Dat wordt pijnlijk duidelijk sinds ik weer aan het werk ben en we dus om en om spenendienst draaien. Voordat de instructies en sancties doorgesproken waren zag de spenendienst van F. er als volgt uit:
V.'tje: "Wèèèh...?"
V.'tje: "Wèèèèèh...?"
K:"F.?"
V.'tje: "Wèèèèèèèèèh...?"
F: "Huh?"
V.'tje: "Wèèèèèèèèèèh...!!!!!!!!!"
K: "F.! V.'tje is wakker."
F. schiet uit bed, slaat het grote licht aan, gooit de slaapkamer deur open (die tegen het nachtkastje kloenkt) en buldert: "Ik kom eraan hoor ventje, eerst even zeiken!"
V.'tje: "Wèèèèèèèèèèh...!!!!!!!!!"
F. stampt de babykamer op (de deur slaat open tegen de muur van de gang) en doet de 40watt maanlamp op de babykamer aan: "Dag mijn kereltje!! Wil jij je speen zo graag? Maar waar is die speen dan? Ik kan hier ook nooit wat vinden!" (nog een tikje harder omdat hij bang is dat ik hem anders niet kan verstaan in de stille nacht in ons net nog zo stille huis): "K.!!! Waar is die speen nou weer gebleven? Alles is hier ook altijd kwijt."

De afloop van deze nachtelijke activiteiten laat zich raden: ik klaarwakker en zwaar geïrriteerd, V.'tje roepend om zijn ontbijt, in de veronderstelling dat het ochtend is en F. zich verbaasd afvragend waarom er tijdens zijn spenendienst altijd zoveel meer gedoe is dan tijdens de mijne.

Inmiddels zijn er instructies opgesteld, heb ik F. laten zien hoe je stil en donker dingen kan doen en is het sanctiebeleid strak en helder neergezet. F. doet enorm zijn best, er wordt vooruitgang geboekt maar hij is geen natuurtalent. Vannacht ging er in zijn donkere stille tocht zoveel mis dat hij vervolgens 20 minuten de slappe lach had. Dat slaapt ook niet bijzonder relaxed kan ik u vertellen.

K's eerste werkdag

Jawel. Het was heus echt tijd om weer aan het werk te gaan. Ik bedoel, als je om zes uur je hardwerkende echtgenoot in de file lastig valt met teksten als "waarom ben je weer zo laat, het eten staat te verpieteren".... dan wordt je wereldje echt te klein. Laat ik voor mezelf spreken. Dan wordt mijn wereldje echt te klein. Dus. Het moest er maar weer eens van komen.

Maar dat viel nog zeker niet mee. Jemig. Ik ben gewoon helemaal uit conditie, op alle vlakken. Een beetje vlot in de kleren gaat nog wel maar dat make uppie en m'n haren in de werkcoupe is even van een andere orde. Daarnaast is afscheid nemen van 3 bloedjes weer een tikkie lastiger dan van 2 bloedjes. Dus voor ik eenmaal onderweg was naar kantoor liep ik al zeker 20 minuten achter op schema.

Werken is er natuurlijk niet bij op zo'n eerste dag, dat geeft niets, daar kwam ik tenslotte ook niet voor. Maar dat ik om half 2 al keimoe was is dan wel weer opmerkelijk.

Thuis een beetje lamlendig bijkomen van deze enerverende dag zat er niet in. De dekbedden lagen al in de tuin, de wasmachine draaide al op volle toeren. Hoofdluis has entered the building....

K's verbazing

Binnen is het 100 graden. Het is de warmste sauna van allemaal. Bij de deur hangt een bordje: Stilte gewenst. Wanneer we binnenkomen zitten er 3 vrouwen in een kring. Niet echt een opstelling waarin stilte gewenst is. Als wij ons plekje gaan zoeken gaan ze wat zachter praten. Zacht praten is stiller, dat klopt. Ik moet steeds dichterbij gaan zitten om ze nog te kunnen verstaan. Dan stoppen ze met praten. Maar dat vinden vrouwen moeilijk. In een kring zitten en stil zijn. Ze puffen. Zuchten. Kijken elkaar eens aan. "Warm hè", merkt de brunette op.
...
Zeg dan niks.

K's liefdesweekend

Zo ergens rond de vierde januari mogen F. en ik ieder jaar weer genieten van een liefdesweekend. Dit wordt mede mogelijk gemaakt door onze dierbare S. en E. Zij hebben 7 jaar geleden beloofd dat wij ieder jaar alles wat we produceren en aankopen 1 weekend bij hun mogen stallen zodat wij ons steeds langere samenzijn kunnen vieren. Dus dit jaar togen wij met een wagen volgeladen richting het Groene Hart om daar 2 dochters, 1 zoon, 1 hond, een reiswieg, een wipstoel, een hondenmand, een kinderwagen, 16 luiers, 20 spuugdoekjes, wat stiften en een pop achter te laten. S. en E. keken oprecht blij en gelukkig dus geenszins bezwaard vertrokken wij richting sauna, hotel, viergangendiner, jacuzzi, champagne, balkonscene, uitslapen, zon, zee en strand. Het was heerlijk van de eerste tot de laatste minuut. En daar waar ik bij baby 1 nog meteen na het ontbijt naar huis wou is dat niet meer zo. Naar huis betekent naast de lekkere knuffels en natte neuzen ook meteen weer terug in de luiers, drinken inschenken, snotneuzen vegen en billen poetsen. Dat kon best nog wel even wachten.

K's afbouwen

De laatste borstvoeding is een feit. Vanochtend om half 8 lurkte V.'tje eerst rechts leeg waarna links nog even werd aangedaan en dat was het dan. Nog een nachtje of wat strak gespannen in de voedingsbh met de zoogcompressen ervoor en dan is het oppelepop. Een tikje weemoedig kijk ik een paar keer per uur omlaag. Als ik ze ooit nog zo groot en weelderig in mijn bloesje wil moet ik eerst langs de chirurg. En ik weet het niet hoor, of ik dat er voor over heb. We gaan eerst maar eens zien of de verwachtte theezakjes mij werkelijk ongelukkig gaan maken. Ik heb zelf het vermoeden dat de fles wijn die al weken naar me staat te lachen een hoop goed kan maken.

En V.'tje? Die vindt het helemaal niks. Hij huilt bij iedere fles, heel hard richting mijn borsten zodat het beetje melk dat er nog in zit zich naar voren dringt om vervolgens in het zoogcompres terecht te komen. Hij spartelt en wurmt zich onder de speen vandaan en wordt nijdig tot in zijn tenen. De overgave komt pas bij berehonger. Snikkend en zuchtend smekt hij gestaag de fles leeg waarna hij bijzonder ontevreden in mijn oor boert en de laatste slokken melk terugspuugt, in mijn nek. Gelukkig is V.'tje tot over zijn oren verliefd op zijn moeder (en zij op hem) dus het kan wel tegen een stootje. Zolang ik niet moeilijk doe over de melk in mijn nek en na de fles nog een liedje voor hem zing breekt de lach weer door op zijn mooie snoetje en is alles vergeven en vergeten.

K's nieuwjaar

Het blijft een fascinerend iets, het mannenbrein.
Het is toch geweldig dat je kan verzinnen dat je, nadat je om half 5 nieuwjaarsnacht nog snel even een stiekem rotje afsteekt in de tuin, toch nog op je tenen de trap op moet lopen om niemand wakker te maken. Dat dat vervolgens niet lukt omdat je te beschonken bent verklaart wel weer teen en tander.

Dat het maar een mooi nieuw jaar mag worden.
Met babies (voor anderen!), met plezier, met hier en daar een dalletje (om het piekje te kunnen voelen), met geluk en liefde. En dat alles in goede, heel goede gezondheid. Want dat dat de basis is voor al het voorgaande is het afgelopen jaar weer ernstig duidelijk geworden.