K's reinste omkoping

Via de babyfoon word ik geattendeerd op het wakker worden van V.'tje. Het begint met een zoetgevooisd: "Halootjes, ik ben wakker" maar binnen een minuut springen de ramen uit de sponningen: "HALLOOOO! IK BEN WAKKER! HALLOOOOO!!! IK MOET AANDACHT!!!”

Het komt mij niet helemaal goed uit. Ik sta namelijk op het punt om de was op te hangen, de kip te snijden en een roseetje in te schenken voor mijzelf. Hé… zie ik daar mijn dochters… mijn altijd behulpzame meisjes...

Ik: “Meisjes?”
Meisjes: “Jaaah…”
Ik: “Als jullie nou even naar boven gaan om V.’tje te vermaken…”
Meisjes: “Waarom…???”
Ik: “Dan snij ik even de kip…”
Meisjes: “O…?”
Ik: “En als ik dan de kip gesneden heb kom ik naar boven…”
Meisjes: “Jaaahh…??”
Ik: “En dan mogen jullie beneden televisie kijken.”
Meisjes: “Jaaahhh!!!! We gaan al!!! Naar boven!!!”

De meisjes stormen de trap op en via de babyfoon hoor ik V.'tje lachen naar zijn zussen. Volmaakt tevreden met mijzelf schenk ik dat roseetje in en duik nog even terug in de Linda.

K's consequente opvoeding

Terwijl F. en ik liggen te chillen op het grote bed spelen de meiden in bad.
V: "Dat mag je niet doen E., dat mag niet van mama."
E: "O. Mag het wel van papa?"
V: "Het mag niet van mama. En papa doet het zelf ook."

Ik heb ooit één ding gezworen en dat is dat ik ten alle tijden, gewild en ongewild één lijn zou trekken met de vader van mijn kinderen als het gaat om wat ze wel en niet mogen. En wat blijkt... ik word keihard ondermijnd door diezelfde vader met wie ik lig te chillen op het grote bed.

Correctie. Lag te chillen.
Ik heb hem uit bed geduwd. Eikel.

K's vakantie?

Zie je dat plekje helemaal links op de bank? Waar dat tijdschrift ligt? Daar mag ik vandaag mijn vrije dag doormaken. In de rest van de kamer wordt vakantie gevierd door de kinderen.

K's gegluur

Bij toeval waren wij dit weekend getuige van het voorspel van Saar en Zimon. Als we genoeg geduld hadden gehad hadden we alles mogen zien maar het voorspel duurde ons lang genoeg. Omdat Saar en Zimon nogal van de wilde zijn waren er zandzakken langs de rand gezet, zodat, als Zimon Saar eens flink op zijn neus zou nemen, Saar zich geen pijn zou doen. Er werd gewaarschuwd dat het wellicht niet leuk zou zijn voor de kinderen om te zien. V. trok zich inderdaad in eerste instantie terug maar haar nieuwsgierigheid overwon en ze sloot zich toch weer bij de gluurders aan. E. had nergens last van, die zat heerlijk bij haar vader op de nek en keek het met de duim in haar mond rustig aan. In mijn grenzeloze naïviteit ging ik ervan uit dat ze niet meer zagen dan een robbertje stoeien.

Diezelfde middag zag ik mijn meisjes achter elkaar aan rennen op de trampoline:
"Wij zijn de neushoorns en ik rende achter jou aan", dirigeerde V. het spel. E. rende brullend en snuivend weg.
"En nu val jij", riep V. E. liet zich braaf vallen.
En terwijl V. zich briesend op haar zusje stortte kondigde ze haar laatste actie aan: "Als jij valt mag ik jouw 'afnemen'!!"

Ok, helemaal hebben ze het gestoei van Saar en Zimon niet begrepen maar toch wel net wat meer dan ik hoopte.

K's roots

Mijn wortels liggen in een ernstig geordend schoon huishouden. Bij ons thuis had alles zijn eigen plek, zelfs in de deur van de koelkast stond de melk altijd naast het sap, altijd naast de yoghurt, altijd naast de yoki. Bij ons thuis werd je gestenigd als je de kruimels op de grond gooide of het randje van de eettafel vergat schoon te vegen na het eten.

De kast van mijn moeder zag eruit alsof de sergeant majoor himself iedere avond langskwam met zijn lineaal. En als ik ooit wel eens heel stiekem in mijn moeders kast aan een t-shirtje voelde werd ik altijd betrapt. Hoe netjes ik het ook weer teruglegde, mijn moeder ontdekte het kreukeltje direct.

Als ik nu bij mijn ouders thuiskom is dat nog altijd het feest der herkenning. Het is weliswaar niet meer mijn ouderlijk huis maar het is een schoon en geordend huis met spullen (zoals de vleeswarenbak, de kaptafel, het tomatenmes en de yoghurtbakjes) die mij nog kennen van vroeger. Er staat niets in de weg, niemand is ooit iets kwijt (zelfs ik kan alles vinden en ik woon er niet eens) en er staat helemaal niks op scherp. Je kan alle keukenkastjes zonder enig gevaar opentrekken en de geordende blikjes en potjes lachen je toe.

Ik moet zeggen, ik vind dat wel heerlijk. Alles is schoon, alles klopt, alles past. Ik voel me er helemaal thuis bij. Maar waarom lukt me dit in mijn eigen huis dan echt voor geen ene meter? Het is hier altijd één grote dikke teringbende. Alles raakt kwijt, niks heeft een eigen plek, je trekt hier de keukenkastjes open met gevaar voor eigen leven, de vloer ligt bezaaid met kruimels en de randjes van de eettafel laten precies zien wat we de afgelopen 6 dagen hebben gegeten. Nou ja... bij wijze van spreken dan...

Zou ik me bewust afzetten? Een soort verlaat puberaal gedrag met consequenties waar alleen ikzelf hinder van ondervind? Of is het ook wel gewoon lekker? Een beetje leven in de bende.

V. kwam van de week thuis van een aantal nachten bij mijn ouders en vroeg mij: "Jouw moeder is wel heel keurig mam, wist jij dat?" Ik moest toegeven dat ik daar wel van op de hoogte ben en vroeg haar of ze dat fijn vond. V. dacht even na, nam de speelgoedpuinhoop om zich heen in haar op en zei tevreden: "Nee... slordig vind ik ook wel leuk".

K's vakantie

Of het altijd zonnige Drente goed bevallen is?




Het was heerlijk.
En maar 2 uur rijden.
Heel dichtbij mijn net bevallen vriendinnetje.

En die laatste foto?
Dat is F. in het kinderdoolhof in kabouterland.