PeinzK's

Als zowel mijn eigen moeder als de moeder van de buurman zeggen dat ik zo'n schattig bloesje aan heb... Is het dan tijd voor een nieuw bloesje?

K's erfelijkheidsleer

Ik moet zeggen dat er een hoop dingen duidelijk worden sinds V.'tje in ons gezin is. Zo had ik al uitgelegd waarom ik nu begrijp dat de Symphony Light & Motion Mobile maar tot 5 maanden geschikt is. Inmiddels begrijp ik ook waarom er een tuigje in een wipstoeltje zit. En toch wel de grootste ontdekking is dat de potjes van Olvarit helemaal niet veel te groot zijn. Sterker nog, ze zijn te klein. Bij het bereiken van de bodem vindt V.'tje het nog lang niet genoeg. Nog lang niet. Hij is er zo van over de emmer dat hij gaat krijsen. Zo hard als ik dacht dat alleen meisjes kunnen krijsen, wat dan weer niet zo blijkt te zijn. Het voeren van een potje is serieuze business. Geen denken aan dat er tussendoor iets anders mogelijk is, zoals even wat te drinken halen, aan mijn neus krabben of de zelfs andere kant opkijken. V.'tje duldt geen enkele vorm van vertraging. Met mijn tong op mijn knieën hijs ik het stoofpotje met tomaten naar binnen.

Dit is nogal nieuw voor mij. Zo hongerig zijn wij niet in de familie. Dacht ik. Tot mijn schoonvader laatst uit de school klapte. Als F. vroeger gevoerd werd ging dat met het bakje onder zijn kin en werd de prak achter elkaar naar binnen geschoven. Geen pauze, geen geteut, anders zette F. een keel op. Kijk. Het arme kind is gewoon erfelijk belast.

K's zijn

Ik zit in het zonnetje op het schoolplein (geen stress, zonder moeders... het is zondag), V.'tje zit tegenover me in zijn wagen. Ik haal het vuil onder mijn nagels vandaan. Check mijn decollete op oneffenheden die ik weg kan peuteren. Froemel wat in mijn oor. En wou dat ik wat te lezen bij me had. Of dat ik even een tukje kon doen.

V.'tje zit het tuigje van de kinderwagen te bekijken. Heel aandachtig. Aan de voorkant, aan de achterkant, hij sabbelt er eens op. Houdt het wat verderaf. En dan ineens weer heel dichtbij. Oneindig interessant is het.

Waarom kan ik dat niet meer? Gewoon een beetje zijn. Samen met een tuigje. Natuurlijk kan ik dat wel. Ter plekke besluit ik alleen maar te zijn. In de zon te zijn. Met mijn zoon te zijn.

Ik pak het voetje van V.'tje vast, sluit mijn ogen, richt mijn gezicht naar de zon en ben.

Tuurlijk. Echt dus niet. Terwijl ik daar een beetje zijn zit te faken zit ik stiekem deze log te maken. Dus.

K's overtreffende trap

Of het geslacht hier een rol in speelt zal ik nooit weten maar het feit is wel dat V.'tje in alles zijn zussen overstijgt:
Daar waar V. niets nodig heeft, E. genoegen neemt met haar duim moet V.'tje een speen.
Op de leeftijd van bijna 6 maanden was E. 7 kilo, V. 8 kilo, V.'tje naderde 9 kilo.
V. was altijd zo gezond als een vis, E. licht asmatisch, V.'tje zit van top tot teen onder het eczeem.
V. was een vrolijke baby, E. lachtte veel, V.'tje schatert zich een slag in de rondte.
E. sliep met 3 maanden het klokje rond, V. nam genoegen met een fles om 11 uur, voor V.'tje sta ik met een beetje mazzel 3 keer per nacht naast mijn bed.
Bordje leeg eten zat er bij V. nooit in, bij E. met moeite maar V.'tje schreeuwt als een hongerig speenvarken als zijn bakje leeg is.

En dan staat er nog het nodige op stapel...
... E. liep met 15 maanden, V. met 20 maanden....
... V. was zindelijk met 2eneenhalf, E. met 3 jaar...

Ik hou mijn hart vast.

K's mobiel

De afgelopen 6 maanden was de baby gewoon een baby. Een baby met honger, met poep, met lachjes, met slapen, met huilen, net zoals de dames die hem voorgingen. In niets was daar iets wat leek op het veelbesproken verschil tussen de man en de vrouw. Maar nu....

Zo hebben wij bijvoorbeeld een mobiel, een heel mooi Symphony Light & Motion Mobile van Tiny Love. Echt reteduur maar dan heb je ook wat. Het bestaat uit 3 armen met kleurige kikkertjes en aapjes die draaien, rond en om hun as (beetje zoals de aarde en de zon doen stel ik me dan zo voor), het tingelt in 3 verschillende toonsoorten (klassiek, erg klassiek of fliedeldiediedel tuingeluiden) en het geeft rustgevend licht. Toen ik het in elkaar zette zag ik op de doos een leeftijdsindicatie staan, tot 5 maanden. Ik dacht 'huh?' en 'wat een gelul' en vergat het vervolgens weer. Om ook nooit meer aan te denken. Want de meiden hebben er maanden en maanden onder gelegen, gezeten en gestaan. Niets aan het meisjeshandje.

Tot ik van de week een raar geluid hoorde, enigszins paniekerig de kamer binnenstoof en daar mijn zoon aantrof. Liggend op zijn rug had hij de blauwe kikker te pakken en ging helemaal los op zijn nieuwe hobby 'heen en weer jengsen met toys'. Het hele Symphony Light & Motion Mobile boog piepend en krakend richting V.'tje en schaterend van de lach liet hij de blauwe kikker weer los. Toinkkkk! zei het Symphony Light & Motion Mobile om zich weer te herstellen in zijn oorspronkelijke staat, een ietsje verbogen. Deze haalt de 8 maanden zo niet dat is één ding wat duidelijk is.

K's wintersport

Het viel echt niet mee om weg te komen. Om het kleine mannetje, mijn dotje liefje poepje allesie schatje knuffeltje af te staan aan opa en oma en zonder hem te vertrekken. Of ik daarvan ziek werd zullen we nooit weten maar dat ik me beroerd voelde op de dag van vertrek was een feit.

En toen we er eenmaal waren was het goed.
Want wat is nou mooier dan...

... achter je dochter aan skieën die zingend de berg af skiet

... 's ochtends in de verse sneeuw in de zon op de berg staan en 's middags in diezelfde zon in de tuin liggen

... 2 kabouters met skihelm in de bambiclub

En dan, na een heerlijke week, ook nog gillend naar huis willen zodat je dat kleine hummeltje weer fijn kan knijpen.... beter kan het toch niet?

K's familie

Het moest er toch maar eens van komen.
Een familiekiekje...