K's vrijdag

Een klein wijntje teveel, potje koken, nog één wijntje dan en aan tafel. Daar zit je dan, net wat te frivool, net wat teveel zin in elkaar, tegenover je kroost.

"Ik vind dit lekker", zegt V.
"Ik vind je moeder ook lekker", zegt F.
"Huh?, je kan mensen toch niet eten?", vraagt V. zich verbaast af.
"Nee", probeer ik opvoedkundig verantwoord, "maar je kan mensen wel lekker vinden over hoe ze eruit zien".
Ja ja, denkt V.
Juist, denkt F: "Kunnen ze al naar bed?"

K's tweede kind

Het is natuurlijk heerlijk om alle aandacht te krijgen. En nooit in je leven krijg je ooit nog zoveel aandacht als wanneer je het eerste en enige kind bent. Alles wat je doet is nieuw. Iedere nieuwe beweging, nieuw woord, nieuwe ontdekking levert een hele rits oehs en aahs op. Als ouder van het eerste en enige kind ben je in topvorm. Alles wordt vastgelegd op de gevoelige plaat, opgeschreven in boekjes en doorgebeld aan de net zo meelevende opa en oma. Als eerst en enig kind geniet je van de aandacht, buit je alles tot in de puntjes uit. Het enige jammere is dat je enige speelkameraadjes die ouders zijn. Die ouders die met open mond naar je kijken, omdat je zojuist een puzzel voor 3 jaar en ouder hebt gelegd met 2 vingers in je neus (en je bent pas 2 jaar en 10 maanden, waar is het fototoestel....).

Dat is dan ook heel fijn aan het zijn van het tweede kind. Je hebt vanaf dag 1 een speelkameraad, een vriend voor het leven, een gabber met wie je kan spelen en kan vechten. Voor een tweede kind is dit bijzonder belangrijk want de ouders, inmiddels moe van het eendjes tekenen en puzzels begeleiden, zijn afgehaakt. Die storten zich weer vol overgave op hun eigen bezigheden zoals daar zijn elkaar, televisie kijken, krant lezen en de kamer stofzuigen. Af en toe worden er wat onzinnige aanwijzingen gegeven vanaf de bank ('niet van de tafel springen', 'haal je hoofd uit de open haard', 'geen legoblokjes in je neus duwen') maar over het algemeen word je als tweede kind ongemerkt groot en groter. Af en toe zegt iemand verbaasd: wat gaat de tijd toch snel hè, moet je zien hoe groot ze alweer is.

Afgelopen week was V. wegens haar tweede vakantie sinds ze sinds 2 maanden naar school gaat, uit logeren bij oma M. Onze vakantiedagen zijn niet afgestemd op de enorme hoeveelheid schoolvakanties dus wij moesten gewoon werken. E. had het rijk alleen. E. is een typisch voorbeeld van een tweede kind. Als ouder zeg je daarover: "E., daar heb je geen omkijken naar, die kan zich zo goed vermaken." Dat klopt mits haar zus in de buurt is. Zo bleek van de week.

Op woensdag had F. het genoegen de dag met E. door te brengen. Hij heeft naar zijn eigen zegge 863 boekjes moeten voorlezen. Nu ken ik F. al wat langer en weet ik dat hij kan overdrijven in zijn enthousiasme maar laat de helft gelogen zijn, dan is het nog veel. Ik bedoel 431,5 boekje op een dag, ga er maar aan staan.

E. bleek zich amper een halve minuut alleen te kunnen vermaken. Daarna stortte ze zich vol overgave op haar vader. En die is uit conditie op het gebied van kindervermaak en vertier. Vanochtend hebben we V. uit de armen van oma M. gerukt en meegenomen naar huis. De rust is wedergekeerd.

K's telefoongesprek

"halloooh"
"hé V. met mama"
"weet ik toch al"
"hoe is het daar?"
"ooh, goehoed"
"wat ben je aan het doen?"
"ik heb mijn jaama aan"
"dat is raar, het is overdag"
"ja maar ik heb toch een kantie"
"das waar, heb je de hele dag al je pyama aan?"
"ja"
"ok, wat heb je dan gedaan?"
"ik heb Bambi gekijkt"
"verrassend"
"en Assepoetser"
"welja, wat ben jij een bofferd"
"ojee, hij botst er tegenaan"
"ben je nu weer televisie aan het kijken?"
"huh?"
"ben je nu weer televisie aan het kijken?"
"euh, ja"
"ben je niet naar buiten geweest?"
"ik heb toch geen kleren aan"
"ben je bloot dan?"
"nee mam, ik heb mijn jaama aan..."
"oja,"
"ik ga pannekoeken eten, weet je wat jij eet?"
"nou...?"
"kip met joeri, dat zei papa"
"lekker hoor, wil jij dat ook?"
"nee, ik wil pannekoeken"
"ok dan, hé V.?"'
"ja?"
"mag ik oma even?"
"o, oma... het is voor jou"

K's nederige excuses

Valentijnsnacht hebben wij doorgebracht in het schijnsel van deze romatische neon verlichting.

Na al die jaren weet F. mij nog steeds tot tranen te roeren met zijn onverwachte uitspattingen.

K's romantiek

Nou, euh, hetzelfde als vorig jaar. En het jaar ervoor. En het jaar daarvoor.

Liefde, voor altijd en eeuwig. En een kus. En warme voeten in bed. En een kopje koffie met geklopte melk. En nog een kus.

Maar geen rozen hoor, geen paniek.

Ooit heb ik nog wel eens opstandig gedacht dat ik wél een romantische man wou. Maar dat bleek niet waar. Ik wil gewoon F.

En F. heeft andere kwaliteiten.

K's verbijten

En dan liepen zus en ik om de salontafel achter elkaar aan te rennen. Heel hard te rennen en te lachen en te roepen. En dan riep mijn moeder: "Hou op meiden want straks is het huilen". En ze had altijd gelijk. Het was straks huilen. Want een van ons stootte zijn teen, bleef achter de groene draaistoel hangen of gleed uit over de slecht geparkeerde schoenen.

Wanneer ik mijn kleine meisjes om de tafel zie rennen, V. volle vaart vooruit en E. (jij bent het monster en jij moet ons pakken, ok) er waggelend achteraan, moet ik zo op mijn tong bijten om niet te roepen: "Hou op meiden want straks is het huilen".

Ik weet dat ik gelijk ga krijgen. Maar ik weet ook dat het heel leuk is om heel hard rondjes om de tafel te rennen. Zo leuk dat het niet erg is om je teen te stoten, te blijven hangen of uit te glijden.

Een beetje huilen weegt niet op tegen al die leuke rondjes.

K's outfit

Ik hou niet van kou en niet van goede schoenen die onder de modder zitten wat je vervolgens in het hele huis terugvindt. Dus als ik met Jonas ga wandelen doe ik mijn dikke jas aan, duik in een warme sjaal en als het erg waait zet ik F.'s muts op (zo'n grote zwarte met de tekst Hitachi erop). En gezien het feit dat ze bij ons achter aan het bouwen zijn, wat de nodige modderbergen veroorzaakt, doe ik mijn regenlaarzen aan. Die overigens erg hip, met bloemen, maar wel gewoon regenlaarzen zijn.

Vandaag liep ik een 'in de buurt vrouw met hond' tegen het lijf. Zij woont midden in die bouwput en was het beu. "Ze zouden iedere vrijdag de straat schoonmaken, nou vergeet het maar, al die smerigheid, is toch niet leuk meer, voor jou toch ook vervelend als je met de hond loopt". "Ach", zei ik, "ik doe mijn regenlaarzen aan en verder nergens last van".

"Nee, hoor", zegt 'in de buurt vrouw met hond', "ik ga nog het hele dorp door, dan ga ik niet voor dat kleine stukje modder regenlaarzen aan doen".

Ok. Zo had ik er nog niet over nagedacht.

K's leegte

Een week lang op scherp.
Mensen, namen, kantoor, systemen, werkwijzen, procedures, relaties, frustraties, opbergsysteem, archief, loginnamen, koffie automaat, parkeerbeleid, telefoon opnemen.
Alles nieuw.
Erg leuk, enerverend, alsof ik er al een maand zit.
Mijn hoofd zit stampend vol.
Mijn lijf is leeg.

K's mission impossible

Het is hier af en toe net het debat over de missie naar Afghanistan. En ik ben dan een soort van Boris Dittrich. Ik wil het niet en het gebeurt niet. En het gebeurt toch. Er is wel een verschil. Ik kan niet aftreden. Soort van 'tot de dood ons schijt' (nee, mam dit is geen typefout, dit is bewust, dichterlijke vrijheid , je kent het wel).

Ook F. en ik willen onze kinderen wat meegeven. Normen, waarden, fatsoen, respect, begrip, weerbaarheid, enzovoort. Eén van de dingen die daar wat mij betreft bijhoort is op een acceptabele manier het diner nuttigen, zodat je dat ook elders kan doen met je kinderen of kan laten doen door je kinderen. Over veel dingen veel dingen zijn F. en ik het eens en kunnen we, zoals het goede ouders betaamt, de welbekende lijn trekken.

Nu is F. het wel met mij eens dat boeren en winden laten aan tafel niet netjes is voor een meisje van 4. Maar het goede voorbeeld geven is nog net even te veel gevraagd. En dat is jammer.

V. had als baby al de gave om knallers te produceren waarvoor je als moeder de behoefte voelt je te verontschuldigen. Zo'n klein hoopje mens, in een box en dan een wind zoals een volwassen kerel laat. Dit is ze niet verleerd.

En er zijn 2 redenen waarom ze er ook nog trots op is:
1. haar vader doet mee
2. haar vader krijgt er de slappe lach van

Ga er maar aan staan Boris.

K's hippe speelgoed

Kijk, oma T. heeft de pop van nieuwe kleren voorzien.
Een heuse rasta outfit met naveltruitje.
Staat haar wel goed hè?

V. vindt het maar "zo, zo".
Het is niet het truitje waar ze over valt.
De broek moet omhoog.

K's verwachtingsmanagement

Ik ben zo benieuwd wat ik dit jaar voor Valentijn krijg.