K's begin

Het is begonnen. Sinds maandag is mijn verlof een feit, het begin van de laatste weken van de laatste zwangerschap die ik als drager en barer ooit ga meemaken. Wat een genoegen.

Ja, ik heb gefaald. Ik heb niet genoten van deze laatste zwangerschap. Het lukte me niet. Ik werd gefrustreerd van al die moeite om te genieten van dit wonder. Het is gewoon niet mijn ding. Alle kwalen en ongemakken dienden zich achter elkaar aan op het moment dat ik begon met genieten. Pas toen F. mij verbood zo hardnekkig bezig zijn met een poging tot genieten ging het wat beter. Dat gaf rust, de ruimte om te schelden op alles wat zich voltrekt tijdens het zwanger zijn en waar ik niet vrolijk van word. En dat scheelt een hele hoop frustratie. Dat had ik eerder moeten weten...

Ik verheug me enorm op ons derde kind. Op het knulletje dat ons gezin volmaakt. En ik verheug me zo mogelijk nog meer op het verbranden van mijn ontzettende grote witte zwangerschapsonderbroeken.

K's voorwaardelijk

Toen we in Luxemburg wisselden zei F. voor de 48ste keer: "Let op K. ze controleren streng in Frankrijk, let nou een beetje op je snelheid". Ik was geïrriteerd: "Jahaha, dat weet ik nou onderhand wel".

Het was nog geen half uur later, bij Metz, gezellig met z'n allen op de rem want we moesten terug van 130 naar 90 en de gendarmerie vond mij daar kennelijk niet vlot genoeg mee. Een motormuis met hoge leren laarzen draaide zijn motor soepeltjes naast me en sommeerde mij. Mee de snelweg af.

Vluchten? No way.
F. laten slapen? Niet handig.
Zwangere buik in de strijd? Kansloos.

In rap frans werd mij meegedeeld dat ik 36 km te hard reed en daar per direct 90 euro voor moest betalen. Enigszins opgelucht (dit zou goed komen) liep ik achter de stuurse gendarmeriemeneer aan en nam plaats in het busje waar een enorme bekeuring uitgeschreven werd. Mijn pogingen tot een glimlachcontact werden genegeerd, geen sprankje vriendelijkheid in de lucht. Ondertussen werd de volgende overtredende Nederlander binnengebracht, het bleek een lucratieve ochtend voor de Franse overheid.

Toen de administratiegendarmeriemeneer klaar was met het invullen van zijn epistel keek hij me nog eens streng aan en liet mij duidelijk weten dat ik een heel jaar lang op mijn tellen moest passen in La douce France. De volgende snelheidsovertreding kost mij mijn rijbewijs. Snikkend van de lach vervolgde F. onze weg, een jaar voorwaardelijk: "Ik zeg niks...", zei hij terwijl hij de tranen van zijn wang veegde.

K's vakantiegedachten

We hebben geen haast, geen haast, geen haast.
Rijden rijden rijden. O nee, we hadden geen haast.
Geen haast.
Shit moet ik mee met de gendarmerie, zoveel te hard reed ik toch niet? O fuck, krijgt F. weer eens gelijk..
De caravan ziet er heel anders uit dan op de site.
Wat zijn vrouwen toch lelijk als je achter ze aan het trapje opklimt bij het verlaten van het zwembad
Waar is de vaatwasser?
Hoe zou het op het werk zijn?
Ik wil een bier.
Goh, zij gaan morgen al naar huis, lekker.
Ben ik nou echt de enige die zo panisch op wespen reageert?
Jezus, hoe bruiner de buik, hoe dikker hij lijkt.
Zou op het werk alles goed zijn?
Toch raar dat er niet minder wespen komen als je er zoveel dood slaat.
Hé die wolk lijkt wel Ginny (teckel schoonouders, red.) die op haar rug ligt.
Werk…?
Waar is Harry Potter?
Ik zou echt een moord doen voor een bier.
Ik ga zo een stokbroodje smeren met camembert.
Mmm... ik doe even mijn oogjes dicht.

K's vakantiebaantjes

In mijn oneindige bereidwilligheid heb ik allerlei vakantiegangers aangeboden hun tuinen te sproeien, de post weg te halen, de poezen te voeren, de gordijnen open en dicht te schuiven en, last but not least, de kippen te verzorgen.

F. is wat minder gecharmeerd van al mijn genereuze aanbiedingen, want in de praktijk pakken de dingen weer eens anders uit. Aangezien ik met mijn dikke buik echt niet meer in het kippenhok pas zit hij met zijn neus in de stront....