K's antwoord

Voor al die vrouwen die zich afvragen wanneer dat toch begint, dat gefriemel met die piemel, heb ik hier het antwoord:
dat begint op de leeftijd van 8 maanden, 3 weken en 2 dagen.

Eerst was daar de verrassing: 'Hé wat voel ik daar?'
Toen kwam de pret: 'Ja hoor, je kan eraan trekken!'
En uiteindelijk de euforie: 'Neeeeeee, niet mijn luier aan doen!!!!'

De logische vervolgvraag (en wanneer stopt dat dan weer?) kan ik nog niet beantwoorden. Zodra ik daar meer over weet zal ik het laten horen.

K's aftellen

Nog 8 uur werken.
Nog 3 nachtjes slapen.
Nog 5 keer tandenpoetsen.
Nog 2 of 3 of 4 keer een nat pak bij Extrema Outdoor.
Nog 1 keer koken.
Nog 5 tassen inpakken.
Nog 1 keer boodschappen doen.
En dan is het vakantie.

Wat een heerlijk vooruitzicht.
Drie hele weken vrij. Niks. Noppes. Nada.

We blijven dit jaar in Nederland. We gaan naar het altijd zonnige Drente.
Omdat mijn liefste vriendinnetje S. een baby krijgt in de vakantie. En ook wel omdat V.'tje in een onmogelijke fase zit (de "ik kruip, ik zit overal aan, ik zie geen gevaar en ik gun mijn ouders geen moment rust" - fase) maar dat vindt F. geen reden om in Nederland te blijven dus daarom gooi ik het gewoon op deel 1 van de reden. Dan begrijpen we elkaar en dat scheelt weer een crisis.

Ik ga in de vakantie een begin maken met veren schudden. Zodat, als ik nog even terug moet naar mijn werk, ik dat met afstand en verstand kan bekijken (wat een grappig woord trouwens, verstand, alsof je door het van ver te bekijken er meer van zou weten, wat volgens mij nog wel eens waar kan zijn ook, maar dat slechts terzijde). En verder ga ik weer eens 'zijn'. Met mijn kinderen zijn. Met mijn man zijn. Met mijzelf zijn.

K's stofzuiger

K's veren

"Weet je wat jij moet doen", zei de man tegenover mij, "jij moet eerst eens even lekker je veren schudden". En hij deed het voor. Veren schudden. Nu ben ik niet zo van het moeten, en gezien het feit dat ik de man tegenover mij ongeveer 20 minuten geleden voor het eerst de hand had geschud was de acceptatiekans van zijn voorstel nogal klein. Maar toch. Hij had gelijk. Ik moet echt eerst even mijn veren schudden.

Want ik voel pijn als ik vertel dat ik ontslag heb genomen. En ik word emotioneel als ik vertel waarom ik dat gedaan heb. Op het moment dat ik vertel over hoe leuk het eerst was schijn ik nogal melancholisch te kijken. En de boosheid die ik voel over alles wat veranderd is helpt niet bij het zoeken naar een nieuwe baan.

Het kan soms raar lopen. Zo heb ik een wereldbaan. En zo neem ik ontslag. En daartussen? Teveel. Ongeloof, ontkennen, verzet, slapeloze nachten, onmacht, doorgaan, tegen beter weten in, besef, loyaliteit, realiteit, keuzes, uitstellen. En dan het moment dat ik onder ogen moet zien dat het ten koste van mijzelf gaat. Dat alles waar ik in geloof kapot gaat, dat de koers die gevaren wordt een koers is die niet bij mij past. Dat alles waar ik voor sta tenonder gaat in het grote geweld van minimale kosten en maximale opbrengsten.

Het is de enige juiste beslissing. Zij gaan dat pad, ik stap eraf. Maar het team dat ik achterlaat verdient beter. Daar zit de pijn en de melancholiek. Veren schudden. Juist ja. Dat moet ik eerst doen.

K's A

Ze moest met kleren aan watertrappelen, op de buik en op de rug zwemmen.
Ze moest door HET GAT en daarna 50 meter schoolslag en 50 meter rugslag.
Ze moest drijven met hoofd in water en weer terug.
Ze moest een beginnende borstcrawl laten zien (bleek geen keiharde slagingseis want zelfs V.'s zinkende zwaan ging door voor een beginnende borstcrawl).
Ze moest watertrappelend zwaaien en rondjes draaien.

En toen kreeg ze haar A diploma.
En een Mega Mindy pak.
Om te vieren dat F. niet meer iedere vrijdag met een ongeduldig zusje en een maxicosi vol baby van 10 kilo tussen de kakelende moeders zijn dochter naar zwemles hoeft te dirigeren.



Poeh wat een bevalling.
Nog 2 te gaan...

En ja... het Mega Mindy masker is inderdaad net wat te groot voor E. Doet niets af aan de pret.