K's nieuwe tafel

Wij hebben een nieuwe tafel.
Ik vind hem echt heel mooi. En ik moet ook tegen iedereen vertellen dat hij van oud hout gemaakt is, oud hout uit Zuid Amerika, van huisjes die gesloopt zijn omdat die mensen huizen van steen kregen en ze het hout niet weg wilden gooien maar wilden recycelen.

V. denkt er heel anders over. Zij vraagt zich regelmatig hardop af wanneer we de tafel gaan verven? En als we dat dan echt niet van plan zijn, of we dan misschien in ieder geval de vlekken weg kunnen halen?

K's nieuwe trainer

Zussie en ik liepen keuvelend richting trainingsuurtje, zoals meisjes dat doen als ze gaan sporten, met een watertje, beetje tegen elkaar aanbeppen alsof ze elkaar een week niet gezien hebben terwijl dat eigenlijk gister voor het laatst was. We zeiden de trainer gedag, liepen naar een fiets die de onze zou worden en keken elkaar met een schok aan.

We keken om, naar de man die op de plek van de trainer stond. De man die waarschijnlijk dan dus de nieuwe trainer zou zijn. In plaats van het kleine vertrouwde fietsnichtje met geschoren kuiten stond daar een enorme fitnesshunk. Zo'n bonk die van de voorkant gezien armen heeft die uit 3 stukken bestaan omdat zijn schouder zo gespierd is dat het een aparte extra bovenarm lijkt.

Zussie en ik werden een beetje bang.
En schoven een fietsje door naar achteren.
Het was kansloos.
De fitnesshunk ging los en sleepte iedereen mee. Daar waar normaal de nasi pas tijdens de vijfde track omhoog komt zat ik nou al tijdens de derde track te boeren. En toen ik naar rechts keek zei Zussie met een wit bekkie dat ze een beetje moest spugen. In de weinige pauzes die er tussen de powertrain momenten zaten kwam ik niet aan drinken toe omdat ik zo hard moest hijgen. Tering wat miste ik die kleine vertrouwde fietsnicht met zijn geschoren kuiten.

K's vanalles

Nou ja, toen ging ik weer aan het werk en dat was wel prima. Zeker toen ik mezelf aan het eind van mijn sabbatical erop betrapte dat ik bij het inpakken van de vaatwasser de vorken bij de vorken en de messen bij de messen in het bakje stopte omdat dat zo handig was bij het uitruimen. Hoeveel tijd kan een mens teveel hebben?

Toen ik eenmaal aan het werk was zat de week natuurlijk hartstikke tjokvol met werken en dan ook nog de kinderen brengen en halen, de was doen, vriendenboekjes schrijven, potjes koken, opruimen.

Het weekend was daar, bij uitstek geschikt voor een moment voor mezelf, maar dit weekend gaf geen milimeter mee. Ons babykind was jarig en dat moest gevierd worden met balonnen, slingers, taart en jezus wat veel taart (besteld via hema.nl, op internet verlies ik weleens een tikje de hoeveelheid uit het oog, F. vroeg bij het afhalen van de bestelling vol verbazing aan de taartmevrouw of dit niet per ongeluk 2 bestellingen waren want "we zouden het toch bescheiden houden").

En toen was daar nog de avond dat ik op de bank in slaap viel, de avond dat ik echt ernstig nodig weer eens moest gaan sporten, de avond dat ik mijn kast uitbaggerde en ontdekte dat ik 12 v hals truien heb wat echt schandalig veel is ook al ben ik heel gek op v halzen, de avond dat de nieuwe tafel bezorgd werd en natuurlijk ook per direct in elkaar gezet moest worden en de avond dat F. ineens snel achter de pc dook omdat "hij ook wel eens zijn mail wil lezen toevallig".

Dus nu op zaterdagmiddag, terwijl mijn liefjes aan míjn schrijftafel zitten te lunchen, doe ik hardnekkige pogingen mijzelf af te sluiten voor al het gewauwel om mij heen en typ ik gestaag door. Hé, ik heb ook recht op mijn creatieve moment. Beetje jammer dat de rest van de familie daar nogal een soort van schijt aan heeft.

K's excuus

Het is echt niet dat ik niet wil schrijven.
Of dat ik niks heb om te schrijven.
Of dat er niets gebeurt in mijn leven, integendeel.
Het is meer dat mijn pc in een soort van staat van belegging verkeert.
Dus.

K's bezige zoon

V.'tje heeft een nieuwe hobby...
Cool man zo'n katteluik.



Alleen jammer dat de katten niet meer naar buiten durven vanwege die rare obstakels.

K. en hoe ze ineens een bakfiets had

Het gebeurde toen ik met al mijn kinderen naar school liep dat de directrice mij aanschoot: "Zeg, ik zie jou altijd zo met al die kinderen naar school hobbelen, zou jij het niet leuk vinden om dit met een bakfiets te doen?" Nou euh jaah waarom niet maar hoezo en waarom, dacht ik allemaal tegelijk.

Diezelfde middag nam de directrice mij mee naar Cees, een plaatselijke ondernemer met een bestickerde bakfiets waarmee hij maar één plan had, rond laten fietsen in het dorp.

"Dag meisje, dus jij gaat op mijn bakfiets fietsen?" bulderde Cees toen ik voorzichtig over de drempel stapte. "Nou euh jaah toch misschien...?" stamelde ik vlotjes terug.

Om een lang verhaal over Cees zijn zaak en hoe hij zo groot en succesvol was geworden en waarom zijn lokale naamsbekendheid nogal te wensen overlaat en wat hij allemaal voor wilde plannen had om daar iets aan te gaan doen kort te houden: een half uur later fietste ik weg. Op een bakfiets. Met daarin een fles champagne, van Cees, om te vieren dat ik een bakfiets had gekregen.

K's kookkunsten

Aangezien V.'tje altijd wakker wordt met een grote knaag in zijn maag schuiven wij meteen na het ontwaken een enorme hoeveelheid Olvarit naar binnen. Het avondeten is op dat moment meestal nog under construction. Maar gister was dat anders.

Gister hield de megamiddagslaap van V.'tje pas op toen we gingen avondeten. Dus eindelijk kon hij aanschuiven. En dat gaan we vaker doen want de onzekerheid over mijn kookkunsten (gevoed door de miesmuizerigheid van mijn beide dochters) verdween als sneeuw voor de zon.

V.'tje heeft gejuicht voor mijn andijviestamppot. Na de eerste hap keek hij met grote glimogen de tafel rond, stak 2 handen de lucht in en jubelde een vreugdelied. Zijn mond ging wagewijd open voor de volgende hap en achter elkaar sloekte hij de berg stamppot weg. Het enige waar hij af en toe tijd voor maakte was een kreet van verrukking.

Ik wist het wel. Ik kan echt keilekker koken.