K's verlegenheid

Na ruim 5 jaar neus snuiten, amandelen wegsnijden, niks ruiken, oorpijn, foto's maken, antibioticakuren en het betere neusstofzuigerwerk zat onze KNO arts met zijn handen in zijn haar. Hij wist het niet meer en besloot dat het tijd werd voor een bezoekje aan een serieuze professor kinder KNO arts. Ik was het daar helemaal mee eens. Want het is namelijk echt heel vreselijk erg en ook al veel en veel te lang. Dus jazeker moet daar een zeerweledelgeleerde professor naar kijken. Een huistuinKNO arts is natuurlijk niet goed genoeg om ons gigantische snotprobleem op te lossen. Ik hou namelijk niet van snot. Echt niet.

Met de uitnodiging van de professor in de ene hand en een nerveuzig kind in de andere hand liep ik het kinderziekenhuis binnen. Eindelijk zouden onze problemen echt aangepakt worden. Na jarenlang getob.

In de wachtkamer kreeg ik langzaam maar zeker wat minder praatjes. De meest vreselijke aandoeningen werden over mijn hoofd uitgewisseld door moeders van hele schattige kleine kindertjes. Jarenlange looporen, gehoorapparaten, het openklappen van een oor om bij de rotzooi te kunnen, uitgezogen holtes, poliepen, kystes, kwatsers en kwotsers. Godzijdank had ik een leesboek bij me waarin ik een half uur lang naar de zelfde zin staarde. "Ach", dacht ik nog: "dat beetje snot..."

Net voordat ik V. mee naar huis wou trekken ("We snuiten nog wel een keer extra schatje..") riep de professor ons binnen.

En het was goed hoor, dat de gezellige professormevrouw zich ontfermt heeft over V. haar snotprobleem. Want het is echt veel te veel en het klopt dat het al veel te lang duurt. Dus we gaan aan de bak. Weg met de snottebellen!

K's nieuwe look

Ik vind ´m keimooi.
Toevallig.

K's vrede

Het is vredig in huis. V. zit te tekenen, E. verft en V.'tje vermaakt zich via de verf en de treintjes met de legopoppetjes en de muziekinstrumenten. Dit soort vredigheid is zeldzaam en heerlijk. Een beter moment om mijn uitgescheurde stapel recepten netjes in de map te stoppen komt er niet dus ik schuif bij de meiden aan tafel.

Na exact 3 eneenhalve minuut houdt E. het voor gezien met de verf. Ze gaat met V.'tje spelen. Ik hum bedenkelijk. Dat wordt over het algemeen door V.'tje heel anders ervaren. Maar we zullen zien. Als het muziek maken overheersende vormen aan gaat nemen kan V. zich niet langer bedwingen en gaat ook zij "met V.'tje spelen". Ik schuif wat heen en weer op mijn stoel en neem me in stilte voor het deze keer aan de kinderen over te laten. Als zij denken dat dit kan...

Binnen no time willen ze alle 3 met dezelfde triangel spelen en rollebollen ze over de grond. Ik bijt op mijn lip en kijk naar buiten. Dan hengst V.'tje met een drumstok in V. haar oog. V. grijpt dramatisch naar haar oog, kijkt met haar andere oog naar mij, of ik graag even haar broer op wil voeden. Maar ik pieker er niet over. Ik zag dit al van mijlen ver aankomen. Los het maar op.

Als E. vervolgens over de pasgeverfde tekening van V.'tje wandelt en een heel spoor van rode vlekken op de vloer achterlaat kook ik over. Ik vlieg overeind en blaf ze allemaal naar buiten. Tierend prop ik V.'tje in zijn schoenen en duw hem achter zijn snikkende zussen aan. Opgesodehupsekeed! Eruit! Allemaal!

Grommend ruim ik de muziekinstrumenten, legopoppetjes, treintjes én verfspullen op.

Dat was toch weer 12 hele minuten jolijt ##?@*&%!!!

Ik stort mij weer op mijn receptenklus en dan slaat de twijfel toe. Het was ook wel weer een beetje van de onverwachten, die brute uitval. Ik steek mijn oor buiten de deur, hoor ik ze nog? Moet ik ze binnenhalen? Of in ieder geval even kijken waar ze uithangen? Of ze erg verdrietig en geschrokken zijn? Misschien ergens in een hoekje tegen elkaar aan zitten na te schokken?

Vanaf de slaapkamer kan ik buiten overzien dus vanachter het gordijn loer ik over het veld uit. En daar zie ik ze. Gedrieën op de grote trampoline, hand in hand, lachend en zingend aan het springen. Hun loeder van een moeder al lang en breed vergeten.