K's maat

Het is niet direct een drankprobleem. Het is meer het probleem van het maat houden, of liever gezegd, het geen maat houden wat mij parten speelt. En dan speelt daar nog het fenomeen dat ik op dit vlak aldoende niet al te veel leer.

Mijn ervaringsdeskundigheid stamt uit mijn middelbare schooltijd, zo stoffig ver terug. Ik kan mij herinneren dat we met een groep vrienden in (toen nog) Sporthuiscentrum gingen vieren dat we al dan niet geslaagd waren voor ons eindexamen. Op avond 1 werd er 'gejuft' (nee, ik ga het niet uitleggen, het was een dom spelletje en als je het fout deed moest je rode martini drinken, hoe meer je dronk, hoe sneller het fout ging, hoe dronkener je werd, je snapt het al). De volgende dag nam de hele bende een verfrissende duik in het subtropisch zwemparadijs, ik lag in bed. Ze gingen gezellig boodschappen doen, koken, eten, ik lag in bed. 's Avonds doken ze de Sporthuiscentrumdisco in, ik lag in bed.

In mijn studententijd heb ik menig day after uit mijn agenda kunnen strepen. De dag had niet bestaan, ik had niets anders dan mijn kussen en de wc gezien en alle goede bedoelingen ten spijt kon ik geen bezoek verdragen.

En op een gegeven moment ga je het patroon herkennen: teveel drank is grote kater. Kijk, dat werkt verhelderend.

Dus daar zit ik dan op 33 jarige leeftijd, gepokt en gemazeld, mij maak je niets meer wijs, op een terrasje in Brugge. Een heerlijk Belgisch biertje in de zon. En nog één en nog één en nog één. En daar had ik ergens die maat moeten houden. Maar nee hoor, het nadenken stopt, de loerende kater lost op in de mist en ik zwaai nog een keer naar de ober: "doe nou maar eens een ander smaakje, gezellig hoor!!"

K's leed

Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat mijn meisjes vandaag lief zijn geweest. Ze zijn vanochtend op tijd afgeleverd bij het kinderdagverblijf. Hebben daar lekker gespeeld. Hun vader heeft vanavond shoarma voor ze besteld en dat hebben ze fijn opgepeuzeld.

Toen ik net thuis kwam heb ik nog even aan ze gesnuffeld. Zo lief als ze slapen. V. op haar rug, luid snurkend, het bed delend met Olifantje (een mega hond die dankzij zijn enorme omvang de liefkozende naam Olifantje heeft gekregen) die toch zeker de helft van het bed in beslag neemt. En E. op haar buik met haar billen in de lucht, armen naar achter, neus opzij. Meteen als je binnenkomt begint ze te woelen en te draaien, zoekt op de tast haar doekje en duim en gromt nog wat. Nog 1 nachtje slapen en dan weer bij daglicht.

Het leed dat werkende moeder heet.

CitatenK's

"Bij gestolen, verloren of ingeslikte kaart, bel met het volgende telefoonnummer."

Sticker op de pinautomaat in Brugge

PeinzK's

Soms heb ik van die momenten. Dan sta ik met Jonas in het donker wat te peinzen. Daar heb ik uitgebreid de tijd voor want Jonas is een erg besluiteloos tiepje als het gaat om de beslissing tussen tegen de boom of tegen de struik met rode besjes plassen. En dan sta ik daar wat te peinzen en dan overvalt het me.

Dan denk ik "Nee... Nee... ik ben niet ik. Ik ben toch niet een vrouw met een respectabele baan, een huis en bijbehorende hypotheek. En nee... ik? Moeder van 2 kinderen? Nee... Raar hoor. Er wordt al 4 jaar druk geklust aan ideale groei omstandigheden voor kleine muppets en dan ineens geloof ik niet dat het echt over mij gaat. Dat ik de moeder ben in dit verhaal. Medeverantwoordelijk voor wat er wel en niet gebeurt". Dat kriebelt vanuit mijn buik omhoog en eindigt ergens in mijn keel.

Ik vermoed dat dit het kleine meisje in mij is, wat meeleest in mijn leven en soms even overneemt. In een flits. En dan zie ik heel even mezelf zoals ik vroeger naar mijn soort vrouwen keek. Oude serieuze mevrouwen met saaie haren die stomme grapjes maakten en in wangen knepen. En dan denk ik "Nee... Nee..."

Dat begrijp ik wel.

K's kijkwijzer

Vanavond zat ik na het badderen nog even met V. beneden in de grote stoel een verhaaltje te lezen. We kregen het over de dood. Gewoon, over wie er allemaal nog dood moet gaan en hoe dat dan ongeveer in zijn werk gaat.

"Nou," zegt V.: "Dan krijg je allemaal grote bubbels en dan heb je overal kriebel. Dan word je helemaal plat. En dan word je dood."

Ik denk Jetix. Het kan ook Nickelodeon geweest zijn. Meekijken tot 6 jaar gewenst.

K's Feng Sui

Dan heb je het eindelijk voor elkaar. De woonkamer is helemaal Feng Sui. Alle rust die je nodig hebt komt vanuit de volkomen in balans zijnde inrichting.

En dan wordt het herfst. En komen ze weer binnenspelen...

K's idee

Wat een droevenis de afgelopen dagen.
Tijd voor een briljant idee.

Vanaf nu worden alle baby's geboren met een fatsoenlijke woordenschat, een redelijk medisch inzicht en het vermogen duidelijke taal te spreken. Dat zou onder andere kunnen betekenen dat E., wanneer ze 's nachts huilend wakker wordt, mij kan vertellen dat ze gestoken is door een mug en dat de daaardoor ontstane bult erg jeukt. Dat ze wakker is geworden van het gezoem van de mug wat moet betekenen dat deze zich nog binnen haar klamboe bevindt. Dat scheelt namelijk tot 3 keer toe tevergeefs troosten, poep checken, tandendruppels, net weer in slaap en wèèèèh...

Dat aangeboren spraakvermogen krijgt een dipje wanneer het kind op het toppunt van de 'ik-praat-de-hele-dag-maar-zeg-eigenlijk-niks' fase is. De hoogst noodzakelijke zinnen houdt het kind tot haar beschikking. Denk hierbij aan "ik lust graag chocoladepasta op mijn brood mama", "ik moet even naar het toilet" en "dank u wel slager voor dit lekkere stukje worst". De rest van de woorden en zinnen wordt in een soort van goed bewaakt archief geplaatst waar het weer uit gehaald wordt wanneer het kind het onderscheid kent tussen de zin en de onzin van het communiceren. Bij het ene kind gebeurt dit rond haar elfde, bij de ander rond haar achttiende. Uiteraard pas na een schriftelijk verzoek van de ouders.

K's brief

Lieve KJ,

Vandaag stond ik bij jouw kist en ik dacht:
'Jezus, wat jammer dat jij niet meer verder wou. Wat zonde dat jij niet meer mag bestaan. De mens met humor, met een gezond cynisme, met een talent om mensen te laten zijn wie ze zijn, met zoveel te geven. Maar ook, blijkt nu, de mens met het onvermogen hulp te vragen, met het onvermogen te nemen wat hij zelf steeds weer geeft. Met het vermogen de afschuwelijke onomkeerbare beslissing te nemen er niet meer te willen zijn'.

Het is zo verdrietig. Jouw vrouw. Jouw kinderen. Jouw vrienden, familie en collega's. Het onbegrip. De verbijstering. Het waarom. Waarom? Wat kan er zo erg zijn dat dit de enige weg uit was?

En toen stond ik daar voor jouw kist en werd ik zo verdrietig. Wij zagen elkaar niet vaak meer maar het besef dat 'niet vaak' verandert is in 'nooit' doet pijn. Heel erg pijn. Ik ga je missen.

K.

CitatenK's

“Van één hapje word ik vast niet dik. Eén hapje is zo weinig. Misschien word ik van één hapje zelfs wel dun.”

uit 'Winnie de Poeh en de honingboom'

K's hoop

Iedereen heeft zo zijn eigen manier van omgang met het wereldleed. Ook ik heb daar in de afgelopen 33 jaar wel ongeveer mijn weg in gevonden. In mijn leven is ruimte voor bezinning, medeleven en interesse in andermans welzijn zonder dat het mijn dagelijkse gang teveel aan het wankelen brengt. Wanneer het wereldleed te heftig wordt val ik terug op de ‘Acda & De Munnik’ strategie: “Vanochtend toen de krant kwam heb ik de oplossing bedacht, ik heb hem teruggegeven aan de jongen die hem bracht”. Mijn eigen kleine gezinsgeluk is absoluut prioriteit 1.

Vier jaar geleden op deze elfde september lukte dit niet. Ik denk dat veel mensen die dag hebben doorgebracht in totale verbijstering en ongeloof over de complete gekte die de wereld overgenomen leek te hebben.

Ik was die elfde september enorm zwanger. Zeven maanden onderweg en op het hoogtepunt van mijn emotionele hormonencarrousel. Nog steeds wanneer ik terugdenk aan die dag voel ik weer dat ongeloof, die machteloosheid die zich van mij meester maakte. Ik was niet in staat om de angst die mijn lijf inkroop buiten te duwen. Het kind in mijn buik zou binnen nu en 2 maanden aan wal gaan in deze wereld. Deze afschuwelijke onvoorspelbare wereld. Waar je niet zeker weet of de mens naast je net zoveel waarde hecht aan zijn leven als jij doet aan het jouwe. Ik zat op de poef voor de tv met mijn buik vooruit en huilde. Jezus, waar waren wij aan begonnen?

Een collega zei in die dagen erna: “Juist jouw kind hebben wij zo nodig in deze wereld. Een kind wat opgroeit daar waar het kleine gezinsgeluk prioriteit 1 is. Een kind dat de kans krijgt een stukje van het goede in de wereld te brengen. Ik ben blij dat jouw kind er aan zit te komen”.

En dat klopt, een kind brengt hoop.

K's zelfreflectie

V. heeft een beste vriend. Buurjongen Merlijn. Merlijn is een jaartje ouder en dus wijzer, stoerder, sneller, beter en groter. Dat mag duidelijk zijn. Na een flink jaar met ups en downs zijn ze er halverwege deze zomer helemaal uit: V. is de baas wanneer het gaat over kleding, zonnebrillen, etenswaren, cowgirl-stuff, hoe om te gaan met kleine zusjes (die hebben ze allebei 1) en buiten krijten. Merlijn is de baas wanneer het gaat over fietsen, cowboy-dingen, zorro's en pistolen, duplo torens en treinbanen.

Sinds de strijd is gestreden zijn ze over het algemeen erg leuk samen. Er zijn dagen dat je ze samen mee durft te nemen naar de bakker, er zijn ook dagen dan durf je dat niet. Vanochtend had ik het idee dat het wel zou kunnen.

Ik had geluk. Ik had gelijk. Ze gedroegen zich voorbeeldig. Verkleed als cowgirl en zorro liepen ze keurig, binnen handbereik over de stoep. Links kijken, rechts kijken wanneer er overgestoken moest worden. Het zwaard en het pistool werden alleen tegen bomen en palen gebruikt (ik vind het altijd zo knullig wanneer ze tegen iedere voorbijganger het pistool trekken en roepen “jij moet dood”). Bij de bakker werd niet gezeurd om een koekje, bij de slager niet om een worstje.

Volmaakt gelukkig liep ik met ‘mijn’ kroost terug naar huis. Wat een beetje strakke opvoeding al niet teweeg brengt dacht ik in mijn nopjes.

K's energie

Zo'n bijtank moment. Lekker samen stenen gooien in het water. Jonas met een enorme sprong te water om vervolgens helemaal in de war te constateren dat 'datgeen wat net gegooid was niet langer te vinden is'. Pas na het kanaal grondig te hebben uitgeplozen weer terug op de kant: 'Kan er iemand nog wat gooien, misschien??'

K's meisje

Wij wonen in een buurt met nogal veel jongetjes. Kleine, grote, lawaaierige, gezellige en stoere jongetjes. V. is 1 van de weinig meisjes die buitenspeelt. Dat is helemaal prima. V. kan zich uitstekend vermaken tussen al dat jongensgedoe. En inmiddels hebben een aantal van deze jongetjes zich ontpopt tot koene ridders die continu in de gaten houden of V. het allemaal nog wel trekt.

Van de week zat ik ’s avonds na het eten op het gras te genieten van het buitenspeelschouwspel. De jongetjes en het ene meisje waren verwikkeld in een groots ridderspel. Iedere ridder was uitgerust met een zwaard. Sommige waren helemaal in stijl met ridderschild en riddermuts. Er werd lustig op elkaar ingehakt en de bijbehorende oerkreten maakte het een waar genot om naar te kijken. V. had ook een zwaard en rende driftig met haar ridders mee om de ridders van de andere partij te grijpen.

Terwijl ze langs rent hoor ik haar tegen 1 van haar mederidders zeggen: “Merlijn!! Merlijn, kijk Merlijn, ik heb mijn nieuwe schoenen uitgetrokken, anders worden ze vies”.

Merlijn was niet bijster geïnteresseerd. Typisch.

PrutsK's

Ik ben niet zo handig. Eigenlijk ben ik een groot gevaar, met name voor mezelf, in een huis, tuin en keuken omgeving. Het zijn de zogenaamde B-genen. Mijn zus heeft het ook en tot mijn grote spijt zie ik dat ook V. behept is met een aardige dosis. Gelukkig geldt ook voor zoiets dat men aldoende leert en kan ik zeggen dat ik er inmiddels aardig mee om kan gaan.

Maandagochtend erg vroeg. Op weg naar een klant in het uiterste zuiden van ons land krijg ik zo rond Eindhoven trek in mijn Fruit2day. Dit is je dagelijkse portie fruit in een flesje. Een enorm ergonomisch verantwoord flesje. Zo ergonomisch dat je het laatste restje fruit er alleen maar uit krijgt wanneer je het flesje op zijn kop boven je mond leeg schudt. En kijk, zo goed ken ik mezelf, dat doe ik dus niet. Dan maar niet helemaal leeg.

Dat flesje heeft een schroefdop en onder die schroefdop zit zo’n vervelend aluminiumfolie achtig plakkertje wat je met enige kracht van het flesje af moet trekken. Dit is een erg heikele situatie in een rijdende auto. Met de nodig voorzichtigheid gaat dit iedere keer weer goed. En eerlijk is eerlijk, daar ben ik trots op.

Anyhow, het openen en leegdrinken ging ook vanochtend weer van een leien dakje. Een half uurtje later was mijn kauwgum wat flauw geworden en om nou niet het Limburgse land te bevuilen zocht ik in mijn auto naar een prullebakje. Het lege flesje. Dom.

Bij het dichtdraaien voel ik drup. Ik denk “huh?” (zie gister), kijk en verdomme, een vlek op mijn broek. Terwijl ik mezelf verwens lek ik nog een vlek op mijn andere pijp.

De kleur van mijn Fruit2day was Aardbei-Sinaasappel, de kleur van de broek wit.

En ja, ik was op weg naar een klant.
En nee, ik had vanochtend geen Jip&Janneke rugzak meegekregen met een extra verschoning erin.

K's verwondering

Wij doen tegenwoordig iets nieuws. Wij denken wat vaker ‘huh?’. Het is door V. in het leven geroepen en het bevalt uitstekend. Wij kunnen het op commando (“dan doe ik dit en dan moeten jullie ‘huh?’ denken”) maar ook geheel uit ons eigen zelf (“huh?”).

Voorbeelden van momenten waarop we dit graag doen zijn:
* wanneer er iemand kwijt is (bijvoorbeeld verstopt achter een spuugdoekje of theedoek)
* als V. ineens haar sperciebonen op heeft
* wanneer er op je eigen bord plotseling een hele berg sperciebonen ligt
* als E. zomaar begint te huilen (en dan blijkt dat ze haar vinger tussen de kast houdt terwijl ze de kast probeert dicht te doen)

Zomaar van die momenten die een verwondering waard zijn.

CitatenK's

"De heel diepe kuil moet op de plek waar hij is als hij erin valt".

uit 'Knorretje vangt een woezel'.