K's kerstboom

En als ik dan met Jonas mijn rondje loop. En overal naar binnen loer. Dan zie ik allemaal kerstbomen. Van die enorme grote lelijke bomen (laten we eerlijk zijn, een naaldboom is toch niet om aan te zien) volgehangen met ellendige versiering aan kleine fruthaakjes en kutlampjes die altijd in de knoop zitten. En dan ben ik helemaal blij dat ik dit jaar niet hoef. Dat ik eindelijk een reden heb om de kerstboom niet binnen te laten. Want ik ga lekker met al mijn liefjes 2 hele weken naar de sneeuw in Frankrijk.

En als ik dan mijn dochters ophaal van de kerstviering op school. En E. vertelt dat ze kerstliedjes gezongen hebben. En daarna kerstgepraat hebben. Over kerstbomen. Over dat iedereen een kerstboom had. En zij was het allene meisje dat geen kerstboom had. Dan denk ik: Och gij brute moeder. Met je overdreven antikerstbomengedrag. Jij onthoudt je kinderen de symboliek van de kerst die in de kerstboom tot uiting komt. Een klein boompje had best gekund. Gij nare heks. En vraag ik ietwat schuldbewust of ze haar nu een zielig meisje vonden. Dan lacht E. hard en zegt dat ze natuurlijk niet zielig is want je kan toch niet én skieën én een kerstboom hebben. Kijk. Now we're talking. Mijn kind.

K's bekentenis

Nu we langzaam weer een beetje bijgeslapen raken wordt het tijd voor een bekentenis:

F. en ik hebben V.'tje echt zelf verziekt.

Dan kan je denken dat je ervaren ouders bent, been there seen this, maar echt niet dat het dan zonder slag of stoot zomaar goed gaat. Ook wij weten nu wat 'erinsluipen' betekent. Al die maanden hebben wij 's nachts bij alles wat op huilen leek gedacht én gedaan "ach... even een flesje erin en hij is weer stil, zo'n makkelijk kind, hij slaapt meteen weer...". Daar was helemaal niets aan gelogen. Maar toen een fikse verkoudheid ervoor zorgde dat het van één keer per 3 nachten naar twee keer per nacht ging kregen F. en ik door dat er weinig lange termijn visie in onze aanpak zat.

Wij keken elkaar wat schaapachtig aan, checkten nog even bij elkaar of dit echt ons derde kind was, of het klopte dat we er nu na 7 jaar gedegen voorbereiding toch ingetuind bleken te zijn, rechtte onze rug en besloten over te gaan tot de rigoreuze aanpak van het 'begeleid laten huilen'. Dus geen voedsel tussen 7 uur 's avonds en 7 uur 's ochtends en tijdens de betere huil- en schreeuwsessies om het kwartier een fijne aai over de bol (om te laten weten dat je er nog bent, jaja, niet dat het uitmaakt maar je doet in ieder geval iets). "Even een paar nachten doorbijten en je bent er doorheen", mekkerde het consultatieburoschaap.

Nou echt niet. Wij hebben de afgelopen drieëneenhalve week menig nacht met ons kussen over ons hoofd gelegen, wij durven onze buren niet meer te vragen hoe het met hun nachtrust is, wij zijn gestopt met de fijne aai over de bol want ons V.'tje ging zo mogelijk nog harder krijsen als hij merkte dat je er wel was maar niets deed en zelfs F. weet nu zeker dat hij echt geen vierde kind meer wil.

Kortom, het was afzien. Het was overigens maar voor 2 iemanden zielig en dat was voor F. en voor mij. V.'tje had nergens last van, behalve dan dat hij soms wat slecht bij stem was in de ochtend. Overdag was hij berevrolijk en hij sliep gewoon lekker bij tijdens zijn enorme middagslaap, zonder problemen 3 uur aan een stuk.

Nu vraag ik me wel af of het niet wat voorbarig is om na de vijfde nacht op rij doorslapen hierover in de verleden tijd te berichten. Tegelijkertijd wil ik er gewoon in geloven. Wat een gekkenhuis.

K's cry for help

Consultatieburo: "Ja goedemorgen u spreekt met jeugdgezondheidswerkwelzijnsgedoe waarmee kan ik u van dienst zijn?"
K.: "Nou euh.. ik heb een vraagje..."
Consultatieburo: "Jaaah?"
K.: "Nou euh... kijk... mijn zoontje van 13 maanden die wordt sinds een paar weken weer 2 keer per nacht wakker en is dan alleen te troosten met een fles warme melk. En nou ja, aangezien hij toch wel ruim 12 kilo weegt... misschien wel 13 bedenk ik me nu... lijkt het mij niet echt nodig meer. En daarbij, nou ja, euhhhh... zijn wij het eigenlijk ook wel een klein beetje zat, dat gedoe 's nachts...."
Consultatieburo: "Jaaah?"
K.: "Ik zou dus eigenlijk graag wat tips willen om daarvan af te komen, geloof ik.."
Consultatieburo: "Heeft hij tanden?"
K.: "??????"
Consultatieburo: "Hallo?"
K.: "Euhhhh.. ja, hij heeft tanden, al 8 om precies te zijn."
Consultatieburo: "Nou dan wordt het inderdaad helemaal vervelend!"
K.: "?????????????"
Consultatieburo: "Toch? Ik bedoel, dan heb je zijn tanden gepoetst 's avonds en dan geef je hem 's nachts nog weer melk. Ik bedoel, dan heeft het tanden poetsen toch weinig zin. Toch?"
K.: "..... ja..... nou inderdaad heel vervelend....geloof ik...."

K's gewoonte

Er zijn dagen dat ik er niet eens over nadenk. Dat ik gewoon doe. Gebukt verplaats ik mij door de kamer, rapend van de grond. En iedere dag liggen daar dezelfde dingen. Namelijk de dingen die lekker kletteren. Want dat vindt V.'tje leuk. Er zijn gewoon dingen bij, die ik iedere dag weer terug stop in hun doosje, die maar één doel dienen, het betere kletterwerk.

Zo hebben wij hier een houten doosje met sjablonen. Leek me leuk, om een beetje van die voorgevormde figuurtjes te tekenen. Misschien ergens, maar niet hier. Hier wordt het enkel en alleen gebruikt om op de grond te gooien. Omdat het zo lekker klettert. Ik raap het iedere dag weer bij elkaar en stop het terug in het doosje. Maar... ik ben gestopt met stapeltjes maken. Hé! Ik ben gekke Henkie niet.

K's nood en deugd

Waar ik dan wel weer heel trots op ben is dat ik zo ontzettend goed van de nood een deugd kan maken. Ik bedoel, als ik dan toch 's nachts iedere 4 uur een fles sta te verwarmen voor een krijsende meneer V.'tje, kan ik net zo goed de wasmachine of de droger even een slinger geven. De wallen hangen op mijn kin maar de wasmand is nog nooit zo leeg geweest...

K's ziekenboeg

Ik haat november. Ieder jaar is het hier hetzelfde liedje. Snot, diarree, kots, er komt geen eind aan. Ieder jaar weer slepen we ons van weekend naar weekend met doorwaakte nachten, hoopvol dat we dit jaar wel met ons allen naar de intocht van Sinterklaas kunnen, biddend dat V. dit jaar niet ziek is op haar verjaardag.

Het begint met wat gesnotter en geproest en dan ineens is daar de explosie van bacillen. Vanochtend stond ik de kots van E. uit de kieren van onze planken vloer te peuteren toen V.'tje lachend keek hoe de diarree langs zijn spekbeentjes naar beneden liep.

En ik, brute carrièremoeder die er rondloopt, denk als eerste op het moment dat E. over haar nekje gaat, "Oh shit... dat komt lullig uit op zondag... en opa en oma zijn op vakantie...". Schandalig.

Maar toen ik op weg naar huis, vanaf de verjaardag van liefste vriendinnetje S., met F. belde, stelde hij me gerust dat E. alweer wat binnenhield, zoals 2 plakken ontbijtkoek...
Ik zei: "F....",
ik zei: "ontbijtkoek laxeert..."

K's pestbui

Het blijft een raar fenomeen. Dat ik dan 's ochtends wakker word en eigenlijk meteen al voel dat het niet helemaal precies mijn dag is. En dat dat dan ook klopt. Dat alles wat ik zegt begint met GGGRRR of WWRAUWWW. En dat ik iedereen weg zie duiken, ook als ik denk dat ik probeer lief te kijken.

Vandaag was zo'n dag vol pestbui. En daar waar ik normaal gesproken mezelf comfortabel laat wegzakken in mijn zielige ellendigheid en een beetje onbehouwen om me heen blaf gedurende de dag vond ik vandaag dat het maar eens anders moest. F. roept al sinds zijn eerste serieuze 'wie ben ik waar sta ik en waar moet ik in godsnaam heen'-cursus, "Je hebt altijd een keuze" en ik knik dan altijd heel hard (want ik ben het daar helemaal mee eens) maar ondertussen overkomt mij op een dag als vandaag het ene onrecht na het andere. Och arme ik.

Dus toen ik vanochtend F. richting zijn voetbal had gegromd en de kinderen trillend als een rietje achter de bank zaten zei ik tegen mijzelf: "K. Je hebt altijd een keuze... Welles. Kijk maar. " Ik zette de cd van Kate Ryan aan, deed een poging tot glimlachen naar de kinderen en begon met het maken van de fruithap. "Kom op K., leuk muziekje, meezingen", zei ik tegen mijzelf. Maar meezingen was nog genant, dat paste zo niet bij mijn bui, meehummen leek vooralsnog het hoogst haalbare. Maar toch. Meehummen op Kate Ryan is altijd beter dan om je heen grommen.

Zo ging ik de pestbui te lijf. Ik moet zeggen, het werd me niet makkelijk gemaakt maar ik hield dapper vol (je hebt altijd een keuze...altijd). Toen V.'tje stikte in de te grote stukjes appel paste ik doortastend de Heimlichgreep toe en spoelde ik fluitend zijn ondergekotste zondagse broekje uit. Toen ik bij het inpakken van een kadootje mijn linker ringvinger sneed aan het inpakpapier draaide ik neuriend een Poehpleister om de bloedende vinger. En toen ik bij het uitpakken van de vaatwasser over de kat struikelde vloekte ik maar één keer, heel zachtjes.

Toen ik beneden een enorme knutselbende en geen meisjes aantrof had ik het wel even moeilijk maar ik liet me niet kennen, gaf Kate Ryan nog een slinger en ruimde zingend (jawel, nu lukte het wel) de zooi op.

Tegen de tijd dat F. terugkwam van het voetballen was ik weer helemaal het gezellige vrouwtje. Beetje jammer dat hij zo moest zuchten en steunen omdat hij zo hard had moeten lopen en dat ik daar nou echt helemaal niet tegen kan, zelfs niet als ik wel heel vrolijk wakker ben geworden. "Hé!" riep ik een tikje geïrriteerd, "je hebt altijd een keuze hoor!"

K's nieuwe tafel

Wij hebben een nieuwe tafel.
Ik vind hem echt heel mooi. En ik moet ook tegen iedereen vertellen dat hij van oud hout gemaakt is, oud hout uit Zuid Amerika, van huisjes die gesloopt zijn omdat die mensen huizen van steen kregen en ze het hout niet weg wilden gooien maar wilden recycelen.

V. denkt er heel anders over. Zij vraagt zich regelmatig hardop af wanneer we de tafel gaan verven? En als we dat dan echt niet van plan zijn, of we dan misschien in ieder geval de vlekken weg kunnen halen?

K's nieuwe trainer

Zussie en ik liepen keuvelend richting trainingsuurtje, zoals meisjes dat doen als ze gaan sporten, met een watertje, beetje tegen elkaar aanbeppen alsof ze elkaar een week niet gezien hebben terwijl dat eigenlijk gister voor het laatst was. We zeiden de trainer gedag, liepen naar een fiets die de onze zou worden en keken elkaar met een schok aan.

We keken om, naar de man die op de plek van de trainer stond. De man die waarschijnlijk dan dus de nieuwe trainer zou zijn. In plaats van het kleine vertrouwde fietsnichtje met geschoren kuiten stond daar een enorme fitnesshunk. Zo'n bonk die van de voorkant gezien armen heeft die uit 3 stukken bestaan omdat zijn schouder zo gespierd is dat het een aparte extra bovenarm lijkt.

Zussie en ik werden een beetje bang.
En schoven een fietsje door naar achteren.
Het was kansloos.
De fitnesshunk ging los en sleepte iedereen mee. Daar waar normaal de nasi pas tijdens de vijfde track omhoog komt zat ik nou al tijdens de derde track te boeren. En toen ik naar rechts keek zei Zussie met een wit bekkie dat ze een beetje moest spugen. In de weinige pauzes die er tussen de powertrain momenten zaten kwam ik niet aan drinken toe omdat ik zo hard moest hijgen. Tering wat miste ik die kleine vertrouwde fietsnicht met zijn geschoren kuiten.

K's vanalles

Nou ja, toen ging ik weer aan het werk en dat was wel prima. Zeker toen ik mezelf aan het eind van mijn sabbatical erop betrapte dat ik bij het inpakken van de vaatwasser de vorken bij de vorken en de messen bij de messen in het bakje stopte omdat dat zo handig was bij het uitruimen. Hoeveel tijd kan een mens teveel hebben?

Toen ik eenmaal aan het werk was zat de week natuurlijk hartstikke tjokvol met werken en dan ook nog de kinderen brengen en halen, de was doen, vriendenboekjes schrijven, potjes koken, opruimen.

Het weekend was daar, bij uitstek geschikt voor een moment voor mezelf, maar dit weekend gaf geen milimeter mee. Ons babykind was jarig en dat moest gevierd worden met balonnen, slingers, taart en jezus wat veel taart (besteld via hema.nl, op internet verlies ik weleens een tikje de hoeveelheid uit het oog, F. vroeg bij het afhalen van de bestelling vol verbazing aan de taartmevrouw of dit niet per ongeluk 2 bestellingen waren want "we zouden het toch bescheiden houden").

En toen was daar nog de avond dat ik op de bank in slaap viel, de avond dat ik echt ernstig nodig weer eens moest gaan sporten, de avond dat ik mijn kast uitbaggerde en ontdekte dat ik 12 v hals truien heb wat echt schandalig veel is ook al ben ik heel gek op v halzen, de avond dat de nieuwe tafel bezorgd werd en natuurlijk ook per direct in elkaar gezet moest worden en de avond dat F. ineens snel achter de pc dook omdat "hij ook wel eens zijn mail wil lezen toevallig".

Dus nu op zaterdagmiddag, terwijl mijn liefjes aan míjn schrijftafel zitten te lunchen, doe ik hardnekkige pogingen mijzelf af te sluiten voor al het gewauwel om mij heen en typ ik gestaag door. Hé, ik heb ook recht op mijn creatieve moment. Beetje jammer dat de rest van de familie daar nogal een soort van schijt aan heeft.

K's excuus

Het is echt niet dat ik niet wil schrijven.
Of dat ik niks heb om te schrijven.
Of dat er niets gebeurt in mijn leven, integendeel.
Het is meer dat mijn pc in een soort van staat van belegging verkeert.
Dus.

K's bezige zoon

V.'tje heeft een nieuwe hobby...
Cool man zo'n katteluik.



Alleen jammer dat de katten niet meer naar buiten durven vanwege die rare obstakels.

K. en hoe ze ineens een bakfiets had

Het gebeurde toen ik met al mijn kinderen naar school liep dat de directrice mij aanschoot: "Zeg, ik zie jou altijd zo met al die kinderen naar school hobbelen, zou jij het niet leuk vinden om dit met een bakfiets te doen?" Nou euh jaah waarom niet maar hoezo en waarom, dacht ik allemaal tegelijk.

Diezelfde middag nam de directrice mij mee naar Cees, een plaatselijke ondernemer met een bestickerde bakfiets waarmee hij maar één plan had, rond laten fietsen in het dorp.

"Dag meisje, dus jij gaat op mijn bakfiets fietsen?" bulderde Cees toen ik voorzichtig over de drempel stapte. "Nou euh jaah toch misschien...?" stamelde ik vlotjes terug.

Om een lang verhaal over Cees zijn zaak en hoe hij zo groot en succesvol was geworden en waarom zijn lokale naamsbekendheid nogal te wensen overlaat en wat hij allemaal voor wilde plannen had om daar iets aan te gaan doen kort te houden: een half uur later fietste ik weg. Op een bakfiets. Met daarin een fles champagne, van Cees, om te vieren dat ik een bakfiets had gekregen.

K's kookkunsten

Aangezien V.'tje altijd wakker wordt met een grote knaag in zijn maag schuiven wij meteen na het ontwaken een enorme hoeveelheid Olvarit naar binnen. Het avondeten is op dat moment meestal nog under construction. Maar gister was dat anders.

Gister hield de megamiddagslaap van V.'tje pas op toen we gingen avondeten. Dus eindelijk kon hij aanschuiven. En dat gaan we vaker doen want de onzekerheid over mijn kookkunsten (gevoed door de miesmuizerigheid van mijn beide dochters) verdween als sneeuw voor de zon.

V.'tje heeft gejuicht voor mijn andijviestamppot. Na de eerste hap keek hij met grote glimogen de tafel rond, stak 2 handen de lucht in en jubelde een vreugdelied. Zijn mond ging wagewijd open voor de volgende hap en achter elkaar sloekte hij de berg stamppot weg. Het enige waar hij af en toe tijd voor maakte was een kreet van verrukking.

Ik wist het wel. Ik kan echt keilekker koken.

K's state of happiness

Eigenlijk was alles fijn in de Vossemeren.
Het weer.
Het huisje.
De achtertuin.
Het gezelschap.
De rosé.
De wildwaterbaan.

Kijk nou.
Dit verzin je toch niet voor het laatste weekend van september.


Er zat in het hele weekend maar één enkel klein kreukje. En dat was op zaterdagochtend om half 7. Toen we wakker werden van het gepiep van Jonas (die nooit piept). En toen we gingen kijken waarom hij piepte. Gelukkig liep F. voorop. Helaas deed hij het licht niet aan. Want toen hij de derrie tussen zijn tenen omhoog voelde kruipen begreep hij waarom Jonas had gepiept. Jonas bleek wat te vaak in het meer gedoken te zijn. Hij was niet zo lekker geworden van al dat binnengesloekte water. Hij was een beetje misselijk en ook wat aan de dunne. En hij had het niet binnen kunnen houden. Waarschijnlijk omdat we niet snel genoeg wakker waren geworden van zijn gepiep. Wat ook wel jammer was, was dat het toen echt heel erg stonk in het fijne huisje. En ook dat F. zijn voet echt heel vies was. En eigenlijk vooral dat ik niet wakker genoeg was om te begrijpen dat het wel fijn zou zijn als ik iets zou halen om die voet schoon te vegen.

Maar goed. Het was gewoon heel fijn in de Vossemeren.

K's wedstrijd

Wegens alle verheugde reacties op mijn tele's van vorige week vraag ik nu om een gunst terug. Laat ook Viva weten dat het echt een heel hilarisch blij leuk stukje is en stem op mij, op http://www.viva.nl/viva-colom/.

Ik ben heel makkelijk te vinden, helemaal onderaan met nul stemmen.
En wie weet win ik dan wel die mooie laptop of beter nog, de eeuwige roem op de Viva site.

K's tele's

Ik had verzonnen dat de ultieme ontspanning en verwenning te halen zou zijn bij de plaatselijke Beauty Inn. En dat had ik onderhand wel verdiend vond ik zelf. Dat dit maar gedeeltelijk waar is weet ik nu, een ervaring wijzer zullen we maar zeggen. Want een bezoekje aan de plaatselijke Beauty Inn geeft naast ontspanning ook stress en problemen. Dus.

Het begon al met de intakevragenlijst van 3 kantjes.
Met welke producten verzorgt u uw huid?
Drinkt u water? Hoeveel per dag?
Gebruikt u alcohol? Hoeveel per week?
Zoekt u wel eens naar oneffendheden op uw huid? En zo ja, wanneer doet u dat? (vragen ze me nu werkelijk wanneer ik mijn puistjes uitknijp...???)
Belooft u serieus om te gaan met de adviezen die u krijgt van de Beauty Inn? Want goede thuisverzorging is de helft van de verbetering.
Hier ondertekenen...

De schoonheidsspecialiste in opleiding die mij toegewezen was nam met mij de vragenlijst door. "O. U gebruikt alleen maar dagcrème. Echt niet meer? O. Nou ja, u drinkt wat water en u sport eens per week, dat is in ieder geval iets." Ze was vast inhoudelijk bijzonder deskundig maar ik hoop voor de Beauty Inn dat de module klantvriendelijkheid nog op het to do lijstje staat.

Na deze tandvoeling mocht ik plaatsnemen in de comfortabele stoel. Het verwennen kon beginnen. Er werd driftig gereinigd (was al in geen jaren meer gebeurd dat was wel duidelijk), gesmeerd, geplukt, gepulkt, geknepen en gepraat. Over het nut van oppervlakte reiniging, de noodzaak van dieptereiniging, ik leek wel een stuk bouwgrond. Ja ja, knikte ik braaf, tuurlijk, ik zal eraan denken, o echt waar, jeetje nooit geweten. En toen ineens, tussen neus en lippen door, kregen mijn rode wangen een naam, had ik ineens een cosmetisch huidprobleem te pakken. Hopseflopse of het niks was, ik was de gelukkige eigenaar van teleangiëctasieën.

Een nek- en rugmassage leidde de aandacht even af maar toen ik tijdens de floatingsessie weg dreigde te dommelen kwam de waarheid met een schok tot me. Ik heb geen gezonde rode blosjes, ik heb een netwerk van verwijdde bloedvaten aan de oppervlakte van mijn huid. Een goedaardige aandoening die zich in de loop van de jaren meestal uitbreidt.

Toch wel enigszins ontdaan douchte ik het zoute water van mij af en begaf me naar de kassa. "Nog even over die tele's," zei ik tegen het blaag dat schoonheidsspecialiste aan het worden was, "jij zei dat het erger wordt met de jaren, toch? En dat jullie iets hebben om het enigszins natuurlijk mee te camoufleren?"

Ze sprong enthousiast achter de balie vandaan en sleepte me naar de opmaakstoel. Dankbaar misbruik makend van mijn apatische toestand smeerde ze me onder, liet VOOR en NA zien en overtuigde me van het nut van dit smeersel wat ook nog de huid voedt en verzorgt en herstelt.

En zo verliet ik, 3 uur later, de Beauty Inn. In mijn hand een tasje met daarin de oplossing voor een probleem waarvan ik niet wist dat ik het had. Slechts vijfenzestig euro, het was in de aanbieding, wat een gelukkig toeval...

K's Kadetje

Sinds ik in between jobs ben (en dus leaseautoloos) kros ik rond in het antieke monster van mijn moeder. Een blauw kadetje uit 1982. En ik moet zeggen, als iets mij de laatste dagen heeft geholpen met onthaasten en relaxen is het Kadetje geweest.

De max ligt op 110 bij wind mee, dus de rechterrijstrook is de mijne.
Om de 250 km staan we bij de pomp, tank leeggeslurpt, de hoogste tijd voor 30 liter euro 95, een flinke scheut lood en een ranzige bamiehap.
Wegens de nogal flinke draaicirkel (believe it or not, in 1982 werden de auto's zonder stuurbekrachtiging afgeleverd) valt menig parkeerplaats af, ik tuf rustig rondjes door de parkeergarage tot er een plekkie is waar we zo rechtdoor in en uit kunnen rijden.
Even snel heen en weer in de regen zit er niet in, er moet gesjookt worden tot de moter warm is, anders wordt er niet meer gestart.
En last but not least, de kinderen kunnen niet mee wegens het ontbreken van gordels. Ook heel rustgevend.

En weet je... die 48 onbegrijpelijke knopjes op het dashboard van tegenwoordig? Dikke bullshit. Met 5 lampjes en 3 metertjes kom je overal.

K's post scriptum

Ik weet het niet hoor...
Ik geloof niet dat mijn draai ertussen zit...

K's draai

Nou dat was het dan. Afgelopen vrijdag mijn laatste werkdag en nu officieel werkloos. Of laten we het officieel in between jobs noemen, dat klinkt wat relaxter. Het was een bizarre laatste dag. Tranen en bloemen van de afdeling. Radiostilte van het management. Erg tekenend en precies de reden van vertrek, voor mij een bevestiging van de moeilijke beslissing die ik voor de zomer nam.

En nu? Ik heb nog geen boodschappen gedaan. Ik heb de was nog niet opgeruimd. Ik heb nog geen koffie gedronken bij mijn vriendin of de buurvrouw. Ik heb nog niet met mijn moeder gebeld. Ik ben nog niet in de zon gaan zitten met een boek. En ik ben zeker nog niet begonnen aan de grote opruimklus die boven op mij wacht. Want ik ben op zoek naar mijn draai. Die is kwijt.

Ik ga eens doelloos in de winkelstraat rondhangen. Kijken of ik daar iets kan vinden wat op mijn draai lijkt.

K's strakke wangen

Ik kan het niet. Een beetje gezellig de kinderen vanuit bed via ontbijttafel naar school helpen zit er op mijn wegbrengochtend gewoon niet in.

In de eerste plaats heb ik altijd haast. Hoe vroeg ik ook op sta, hoeveel ik ook voorbereid de avond vooraf, hoeveel kalmerende zengedachten ik mezelf ook opdring, ik kom altijd tijd tekort.

In de tweede plaats begrijpen mijn kinderen het concept haast niet. Vanaf het moment dat ik ze wakker maak moet ik ze naar het volgende moment coachen. Ik coach ze langs het plassen, afvegen, broek omhoog, broek dicht, o nee, hemd eerst in je broek, ja broek dus weer open, hemd erin, broek dicht, ja riem ook dicht, spoel je ook nog even door, via het brood eten, melk drinken, niet stuiteren voor het op is, wil je nog een boterham, wat wil je erop, wat wil je erop, wat wil je erohohop??? naar het schoenen aan, nee andersom, jas aan, hoezo moet je nog plassen dat hebben we toch net gedaan? En dat hun moeder als een dwaas om hen heen danst, met het zweet onder haar net gedouchte oksels, van tasjes inpakken naar staarten maken, van boterhammen smeren naar fles geven, dat stoort de kinderen niet in het minst. Haast? Opschieten? Ja maar mama, ik wil dat aapje mee naar school nemen, dat ligt nog boven. GGGrrr...

En zo gebeurt het me iedere keer weer dat ik tot op het bot geirriteerd richting school stier. En op het moment dat ik de eerste bekende tegenkom, die mij uiterst vriendelijk een heel goedemorgen wenst merkt ik dat mijn wangen strak staan van de irritatie. Ik heb wel 20 seconden nodig om mijn wangen van 'gggrrr' naar 'glimlachgoedemorgen' te krijgen. Echt veel te lang om een beetje 'kijk mij een relaxte moeder met 3 kinderen in de plooi op de vroege ochtend' terug te reageren.

K's kiendjes

F. vond het allemaal prima, dat geschrijf op Kaazlog, als het maar een beetje anoniem bleef. En foto's prima, maar wel een beetje onherkenbaar. Volgzaam als ik ben hou ik mij keurig aan de gemaakte afspraken. Maar nu word ik een beetje ongehoorzaam. Deze prachtige plaat moet toch echt de wereld in.

Wat zijn ze mooi hè.

K's 1e schooldag (voor de 2e keer)

Onder het motto "been there, seen it, done that" togen wij maandag met 2 meisjes aan de hand naar school. Met rechte rug, niet bang voor enig tranendal. Ik bedoel, die ongein hadden we 3 jaar geleden al doorgemaakt, toen de school nog nieuw was de juffen nog eng.

Eerst mikten we V. in haar klas. Een serieuze klas met blokken tafels met laatjes voor pennen en potloden. Ik voelde een oeps opkomen. Maar V. keek om haar heen, herkende haar vriendinnen en knikte ons bemoedigend toe, komt goed hier parents, no sweat. Ze greep een potlood en ging klaar zitten om te leren lezen en schrijven. Cool, zoals ervaren ouders dat doen, liepen we naar de klas van E.

We schoven ons frummeltje langs de nieuwe juf, zochten onze weg tussen de grote lummels door, kleuters die al maanden 4 zijn en zetten ons kleine meisje op een stoeltje in de kring. Daar zat ze. Met een bleek bekkie, haar duimpje in haar mond, keek ze om zich heen. E. was flink, ging niet huilen, zwaaide dapper toen we na 15 afscheidskussen de klas verlieten. Ik werd overvallen. Toch dat tranendal.

K's reinste omkoping

Via de babyfoon word ik geattendeerd op het wakker worden van V.'tje. Het begint met een zoetgevooisd: "Halootjes, ik ben wakker" maar binnen een minuut springen de ramen uit de sponningen: "HALLOOOO! IK BEN WAKKER! HALLOOOOO!!! IK MOET AANDACHT!!!”

Het komt mij niet helemaal goed uit. Ik sta namelijk op het punt om de was op te hangen, de kip te snijden en een roseetje in te schenken voor mijzelf. Hé… zie ik daar mijn dochters… mijn altijd behulpzame meisjes...

Ik: “Meisjes?”
Meisjes: “Jaaah…”
Ik: “Als jullie nou even naar boven gaan om V.’tje te vermaken…”
Meisjes: “Waarom…???”
Ik: “Dan snij ik even de kip…”
Meisjes: “O…?”
Ik: “En als ik dan de kip gesneden heb kom ik naar boven…”
Meisjes: “Jaaahh…??”
Ik: “En dan mogen jullie beneden televisie kijken.”
Meisjes: “Jaaahhh!!!! We gaan al!!! Naar boven!!!”

De meisjes stormen de trap op en via de babyfoon hoor ik V.'tje lachen naar zijn zussen. Volmaakt tevreden met mijzelf schenk ik dat roseetje in en duik nog even terug in de Linda.

K's consequente opvoeding

Terwijl F. en ik liggen te chillen op het grote bed spelen de meiden in bad.
V: "Dat mag je niet doen E., dat mag niet van mama."
E: "O. Mag het wel van papa?"
V: "Het mag niet van mama. En papa doet het zelf ook."

Ik heb ooit één ding gezworen en dat is dat ik ten alle tijden, gewild en ongewild één lijn zou trekken met de vader van mijn kinderen als het gaat om wat ze wel en niet mogen. En wat blijkt... ik word keihard ondermijnd door diezelfde vader met wie ik lig te chillen op het grote bed.

Correctie. Lag te chillen.
Ik heb hem uit bed geduwd. Eikel.

K's vakantie?

Zie je dat plekje helemaal links op de bank? Waar dat tijdschrift ligt? Daar mag ik vandaag mijn vrije dag doormaken. In de rest van de kamer wordt vakantie gevierd door de kinderen.

K's gegluur

Bij toeval waren wij dit weekend getuige van het voorspel van Saar en Zimon. Als we genoeg geduld hadden gehad hadden we alles mogen zien maar het voorspel duurde ons lang genoeg. Omdat Saar en Zimon nogal van de wilde zijn waren er zandzakken langs de rand gezet, zodat, als Zimon Saar eens flink op zijn neus zou nemen, Saar zich geen pijn zou doen. Er werd gewaarschuwd dat het wellicht niet leuk zou zijn voor de kinderen om te zien. V. trok zich inderdaad in eerste instantie terug maar haar nieuwsgierigheid overwon en ze sloot zich toch weer bij de gluurders aan. E. had nergens last van, die zat heerlijk bij haar vader op de nek en keek het met de duim in haar mond rustig aan. In mijn grenzeloze naïviteit ging ik ervan uit dat ze niet meer zagen dan een robbertje stoeien.

Diezelfde middag zag ik mijn meisjes achter elkaar aan rennen op de trampoline:
"Wij zijn de neushoorns en ik rende achter jou aan", dirigeerde V. het spel. E. rende brullend en snuivend weg.
"En nu val jij", riep V. E. liet zich braaf vallen.
En terwijl V. zich briesend op haar zusje stortte kondigde ze haar laatste actie aan: "Als jij valt mag ik jouw 'afnemen'!!"

Ok, helemaal hebben ze het gestoei van Saar en Zimon niet begrepen maar toch wel net wat meer dan ik hoopte.

K's roots

Mijn wortels liggen in een ernstig geordend schoon huishouden. Bij ons thuis had alles zijn eigen plek, zelfs in de deur van de koelkast stond de melk altijd naast het sap, altijd naast de yoghurt, altijd naast de yoki. Bij ons thuis werd je gestenigd als je de kruimels op de grond gooide of het randje van de eettafel vergat schoon te vegen na het eten.

De kast van mijn moeder zag eruit alsof de sergeant majoor himself iedere avond langskwam met zijn lineaal. En als ik ooit wel eens heel stiekem in mijn moeders kast aan een t-shirtje voelde werd ik altijd betrapt. Hoe netjes ik het ook weer teruglegde, mijn moeder ontdekte het kreukeltje direct.

Als ik nu bij mijn ouders thuiskom is dat nog altijd het feest der herkenning. Het is weliswaar niet meer mijn ouderlijk huis maar het is een schoon en geordend huis met spullen (zoals de vleeswarenbak, de kaptafel, het tomatenmes en de yoghurtbakjes) die mij nog kennen van vroeger. Er staat niets in de weg, niemand is ooit iets kwijt (zelfs ik kan alles vinden en ik woon er niet eens) en er staat helemaal niks op scherp. Je kan alle keukenkastjes zonder enig gevaar opentrekken en de geordende blikjes en potjes lachen je toe.

Ik moet zeggen, ik vind dat wel heerlijk. Alles is schoon, alles klopt, alles past. Ik voel me er helemaal thuis bij. Maar waarom lukt me dit in mijn eigen huis dan echt voor geen ene meter? Het is hier altijd één grote dikke teringbende. Alles raakt kwijt, niks heeft een eigen plek, je trekt hier de keukenkastjes open met gevaar voor eigen leven, de vloer ligt bezaaid met kruimels en de randjes van de eettafel laten precies zien wat we de afgelopen 6 dagen hebben gegeten. Nou ja... bij wijze van spreken dan...

Zou ik me bewust afzetten? Een soort verlaat puberaal gedrag met consequenties waar alleen ikzelf hinder van ondervind? Of is het ook wel gewoon lekker? Een beetje leven in de bende.

V. kwam van de week thuis van een aantal nachten bij mijn ouders en vroeg mij: "Jouw moeder is wel heel keurig mam, wist jij dat?" Ik moest toegeven dat ik daar wel van op de hoogte ben en vroeg haar of ze dat fijn vond. V. dacht even na, nam de speelgoedpuinhoop om zich heen in haar op en zei tevreden: "Nee... slordig vind ik ook wel leuk".

K's vakantie

Of het altijd zonnige Drente goed bevallen is?




Het was heerlijk.
En maar 2 uur rijden.
Heel dichtbij mijn net bevallen vriendinnetje.

En die laatste foto?
Dat is F. in het kinderdoolhof in kabouterland.

K's antwoord

Voor al die vrouwen die zich afvragen wanneer dat toch begint, dat gefriemel met die piemel, heb ik hier het antwoord:
dat begint op de leeftijd van 8 maanden, 3 weken en 2 dagen.

Eerst was daar de verrassing: 'Hé wat voel ik daar?'
Toen kwam de pret: 'Ja hoor, je kan eraan trekken!'
En uiteindelijk de euforie: 'Neeeeeee, niet mijn luier aan doen!!!!'

De logische vervolgvraag (en wanneer stopt dat dan weer?) kan ik nog niet beantwoorden. Zodra ik daar meer over weet zal ik het laten horen.

K's aftellen

Nog 8 uur werken.
Nog 3 nachtjes slapen.
Nog 5 keer tandenpoetsen.
Nog 2 of 3 of 4 keer een nat pak bij Extrema Outdoor.
Nog 1 keer koken.
Nog 5 tassen inpakken.
Nog 1 keer boodschappen doen.
En dan is het vakantie.

Wat een heerlijk vooruitzicht.
Drie hele weken vrij. Niks. Noppes. Nada.

We blijven dit jaar in Nederland. We gaan naar het altijd zonnige Drente.
Omdat mijn liefste vriendinnetje S. een baby krijgt in de vakantie. En ook wel omdat V.'tje in een onmogelijke fase zit (de "ik kruip, ik zit overal aan, ik zie geen gevaar en ik gun mijn ouders geen moment rust" - fase) maar dat vindt F. geen reden om in Nederland te blijven dus daarom gooi ik het gewoon op deel 1 van de reden. Dan begrijpen we elkaar en dat scheelt weer een crisis.

Ik ga in de vakantie een begin maken met veren schudden. Zodat, als ik nog even terug moet naar mijn werk, ik dat met afstand en verstand kan bekijken (wat een grappig woord trouwens, verstand, alsof je door het van ver te bekijken er meer van zou weten, wat volgens mij nog wel eens waar kan zijn ook, maar dat slechts terzijde). En verder ga ik weer eens 'zijn'. Met mijn kinderen zijn. Met mijn man zijn. Met mijzelf zijn.

K's stofzuiger

K's veren

"Weet je wat jij moet doen", zei de man tegenover mij, "jij moet eerst eens even lekker je veren schudden". En hij deed het voor. Veren schudden. Nu ben ik niet zo van het moeten, en gezien het feit dat ik de man tegenover mij ongeveer 20 minuten geleden voor het eerst de hand had geschud was de acceptatiekans van zijn voorstel nogal klein. Maar toch. Hij had gelijk. Ik moet echt eerst even mijn veren schudden.

Want ik voel pijn als ik vertel dat ik ontslag heb genomen. En ik word emotioneel als ik vertel waarom ik dat gedaan heb. Op het moment dat ik vertel over hoe leuk het eerst was schijn ik nogal melancholisch te kijken. En de boosheid die ik voel over alles wat veranderd is helpt niet bij het zoeken naar een nieuwe baan.

Het kan soms raar lopen. Zo heb ik een wereldbaan. En zo neem ik ontslag. En daartussen? Teveel. Ongeloof, ontkennen, verzet, slapeloze nachten, onmacht, doorgaan, tegen beter weten in, besef, loyaliteit, realiteit, keuzes, uitstellen. En dan het moment dat ik onder ogen moet zien dat het ten koste van mijzelf gaat. Dat alles waar ik in geloof kapot gaat, dat de koers die gevaren wordt een koers is die niet bij mij past. Dat alles waar ik voor sta tenonder gaat in het grote geweld van minimale kosten en maximale opbrengsten.

Het is de enige juiste beslissing. Zij gaan dat pad, ik stap eraf. Maar het team dat ik achterlaat verdient beter. Daar zit de pijn en de melancholiek. Veren schudden. Juist ja. Dat moet ik eerst doen.

K's A

Ze moest met kleren aan watertrappelen, op de buik en op de rug zwemmen.
Ze moest door HET GAT en daarna 50 meter schoolslag en 50 meter rugslag.
Ze moest drijven met hoofd in water en weer terug.
Ze moest een beginnende borstcrawl laten zien (bleek geen keiharde slagingseis want zelfs V.'s zinkende zwaan ging door voor een beginnende borstcrawl).
Ze moest watertrappelend zwaaien en rondjes draaien.

En toen kreeg ze haar A diploma.
En een Mega Mindy pak.
Om te vieren dat F. niet meer iedere vrijdag met een ongeduldig zusje en een maxicosi vol baby van 10 kilo tussen de kakelende moeders zijn dochter naar zwemles hoeft te dirigeren.



Poeh wat een bevalling.
Nog 2 te gaan...

En ja... het Mega Mindy masker is inderdaad net wat te groot voor E. Doet niets af aan de pret.

K's wolken

Het is vast niet verrassend en/of nieuw dat ik geen fan ben van zwanger zijn. Het staat mij bij dat ik vorig jaar rond deze tijd meerdere keren uitgebreid uit de doeken heb gedaan wat mij allemaal tegenstaat aan zwanger zijn (jaja, naast dat het natuurlijk een wonder is, en dat het toch allemaal goed gaat, enzo.. jaja), dus dat zal ik jullie nu besparen. Daar gaat het ook niet om, het betreft vandaag meer de wolken.

Al tijdens zwangerschap 1 hadden F. en ik besloten al dat gelul over roze wolken op niks gestoeld was. Wat nou blijde verwachting. Er was in de weide omtrek geen wolk te bekennen, laat staan een roze. En er waren mensen om ons heen die graag met ons meehuilden: "Haha, roze wolk, echt niet, ja, rugpijn, en een dikke buik, dat wel. En een knap chagrijnig wijf, dat ook, ja. Haha". Zo dus. En vanaf dat moment gebruikten wij iedere twijfel bij een zwanger stel "Tja, die roze wolk, ik weet het niet hoor"... om die hele wolkenbende meteen de kop in te drukken. Allemaal kolder. Alleen maar bedoeld om mensen te verleiden zich voort te planten.

En nu is mijn allerliefste vriendinnetje voor het eerst zwanger. Wij vielen op ons 18e voor elkaar en delen sindsdien lief en leed. We zijn anders en erg gelijk. We begrijpen elkaar zonder woorden en voelen zelfs door de telefoon hoe het zit. Dus toen zij zwanger werd ging zij er vanuit dat zij de komende maanden een ontzettend chagrijnig rotwijf zou worden, want zo gaat dat met zwangere vrouwen was haar ervaring. En het was vreemd, want de eerste weken (die echt ontzettend stom ellendig verrot zijn) kwam ze redelijk fluitend door. In maand 4 was ze een dagje niet zo in haar hum, "Ha! Zie je wel!", riep de aanstaande vader, "nu gaat het beginnen!". Maar nee.

Vandaag kwam ze hier de eerste dag van haar zwangerschapsverlof vieren. Ik zat in de tuin met V.'tje, de poort ging open en daar zweefde ze binnen, stralend om zich heen kijkend, vanaf een grote roze wolk, haar buik trots vooruitstekend.

Laat F. het niet weten. Die gaat met terugwerkende kracht 27 maanden wraak nemen.

K's vertedering

Omdat vriend A. en zoon Jesper bleven kijken mocht V. ook opblijven voor de wedstrijd van Oranje. Want met Jesper vindt V. het leuk. Dat vindt ze al 7 jaar (even tussendoor: toen ik bijna 7 jaar geleden de net geboren Jesper op mijn dikke buik legde schopte V. door mijn buik heen de nieuwe wereldburger omhoog, dat was het begin van een zeer harmonieuze lieve vriendschap die nog altijd voortduurt). V. vindt het spelletje niet boeiend genoeg om 2 x drie kwartier naar de televisie te kijken. Jesper daarentegen zit op het puntje van de bank, wipt heen en weer, springt op, roept (naar mijn inschatting redelijk vakkundig) vanalles naar de televisie en leeft mee. Hij past daarmee prima in het gezelschap van zijn vader en de vader van V. die beiden nogal intens opgaan in een dergelijke wedstrijd. Zwager E. was er ook, hij zorgt vooral voor de vrolijke noot.

En zo vorderde de wedstrijd. V. was haar vermoeidheid aan het verbloemen door op de bank te springen, op haar kop te hangen, buurjongen K. te beklimmen (ja, die van die x-box) en Jesper over te halen nog een beetje te gaan rennen buiten. Maar Jesper zat in de wedstrijd. Hij hield de moed er goed in, maar bij 3-1 zag zelfs hij dat het niet meer te redden was. Hij rende zijn vader achterna (die al naar buiten gestierd was) en barstte in tranen uit.

Ik begrijp niet veel van voetbal maar ik ben dol op emotie en was dan ook ernstig vertederd, zeker toen F. en vriend A. neerknielden om Jesper te troosten en hem vertelde dat dit erbij hoort, bij voetbal, dat je kan winnen maar ook kan verliezen, en dat Rusland beter was en zo nog veel meer zinloze waarheden. Terwijl ik zeker weet dat ze eigenlijk gewoon het allerliefst keihard met Jesper mee hadden gehuild. Dikke tranen. Zelfs zwager E. had wel willen huilen. Ik zag het aan hem.

K's koorts

Over het algemeen ben ik, vind ik zelf, bijzonder relaxed wanneer mijn kinderen ziek zijn. Onder het motto "van een gestressde moeder wordt niemand beter" neem ik de zorgtaak zoals deze komt en doe mijn moederlijke plicht. Daarbij ben ik wetenschappelijk geschoold, iets waar ik door de bank genomen weinig van merk, maar op dat soort cruciale momenten bekijk ik alles ineens retelogisch. Zo van, koorts heeft een functie, ze reageert nog alert, van ziek zijn krijgen ze weerstand en als ze nog plassen dan is er nog vocht.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat mijn kinderen ook altijd keurig ziek zijn. Acceptabele koorts, acceptabele termijnen, acceptabel zielig.

V.'tje is momenteel aan de beurt. En daar steekt mijn logische zelf al direct de kop op: "het werd tijd hoor, hij is tenslotte al 8 maanden en nog nooit ziek geweest". V.'tje heeft koorts. Verder is hij alert, wakker, geeft antwoord op simpele vragen (zoals "heb je gepoept?" "ja, mam dat ruik je toch"), drinkt acceptabel zijn flessen leeg, huilt acceptabel en slaapt wat meer dan normaal, ook heel acceptabel.

Vanavond ging het mis. De thermometer (ik ben van de generatie 'meten is weten') zei 40,4. Kijk. Mijn logica is ingericht tot 40 graden Celcius en meer is stress. Ik laat mijn huilende V.'tje achter in zijn bed en stort mij op vriend Google. 'hoe zit het met de koortstuipen, kan paracetamol wel of niet, hoeveel mag een dikke baby van 10 kilo daarvan, hoelang mag de koorts duren, hoeveel mag de baby huilen, wanneer moet hij plassen en waarom heeft hij koorts en waarom zo veel.....?????'

Na lang wikken en wegen, en heel veel tranen van V.'tje die moederziel in zijn bed lag te huilen omdat hij zich zo ellendig voelde en graag bij zijn moeder op schoot wou zitten, heb ik gekozen voor het scenario van de paracetamol. Ik bedoel, 40,4... dat is toch echt te veel voor een babylijf. Dus om 3 uur vannacht gaat de wekker. Want 'indien u toch paracetamol geeft omdat uw kind zich erg ziek voelt moet dit in een schema gebeuren...'

K's oudbollige uitspraak

Och hemel...
Wat vliegt de tijd.

K's complot

Ik wist echt zeker dat buurjongen K. mijn F. gewoon keihard in het ootje zat te nemen. Het kan toch niet waar zijn dat je een x-box die kapot is kan maken door hem in te pakken in handdoeken en dan een kwartier aan te zetten. Ik zag het helemaal voor me, buurjongen K. rollend over de grond van de lol, samen met zijn game vriendjes, omdat hij zijn oude buurman de hele avond had zoet gehouden met nog meer handdoeken om de x-box heen, nog langer de x-box aanhouden en weer teleurgesteld zijn dat de x-box nog altijd niet gemaakt was.

Toen F. gister vroegtijdig afhaakte tijdens het kinderen in bed leg ritueel omdat hij 'de x-box niet zolang alleen kon laten' vermoedde ik een complot en was ik ineens het slachtoffer en F. de medeplichtige. Dat vond ik toch minder geslaagd.

Maar verdomd, ineens deed de x-box het weer. Het was wel een goede grap geweest, laten we eerlijk zijn.

K's grappen

Telefonisch contact 1.

F: "Zwager E. vraagt of ik vrijdag de 27ste mee mag stappen..."
K: "Ja. Je mag wel maar je kan niet."
F: "Kan niet?"
K: "Nee. Ik ben weg die avond. Kookclub!"
F: "O. Ok."

Telefonisch contact 2.

F: "Kan ik dan wel de 28ste?"
K: "Ja."
F: "Mooi."
K: "Maar dan mag je niet..."

Soms vind ik mezelf zo verschrikkelijk geestig...

K's schaamrood

Ik sta bij de kassa en V. drentelt wat heen en weer voor de uitgang. Dan stapt ze op een vrouw met hoofddoek af en vraag: "Praat jij nederlands?"

De vrouw met hoofddoek kijkt spichtig om haar heen, of dit kind wellicht gestuurd is door de Controledienst van de Integratiebevordering en snibt dan: "Ja!"

"Ok", zegt V. terwijl ze tevreden naar mij knikt.

Dit is natuurlijk enigszins genant. Maar ik begrijp het wel. Want ik weet dat dit voortkomt uit de situatie een uur daarvoor. Toen V. in het zwembad een heel verhaal vertelde tegen een mevrouw met een hoofddoek. En die mevrouw uiteindelijk, toen V. helemaal klaar was met vertellen, heel ongelukkig naar V. keek en zei: "Ik van Iran... ik jou niet snap..."

Dus. Vandaar. Maar ja. Dat weet de vrouw met hoofddoek niet.

K's zondagochtend

Het is zondagochtend. F. is zwemmen met de meisjes (ja geweldig hè, dat doettie gewoon, ik maak hem wel eens uit voor lazy bastard maar hierin overstijgt hij menigeen, ik moet er niet aan denken met 2 kleine meisjes van wie één er helemaal niet kan zwemmen en één nog net te weinig om haar A diploma te halen, en dan nog dat gepiel in die kleedhokjes, hysterisch bij het idee alleen al, maar F. niet, hij doet het gewoon), V.'tje slaapt (als V.'tje alleen is met mama wordt hij snel moe, want V.'tje is erg gek op mama en slooft zich graag enorm uit, want als hij omrolt, zijn tongetje dubbelgevouwen tegen zijn bovenlip duwt, probeert te kruipen, dan slaakt mama 'oeh' en 'aah' kreetjes en daar wordt hij heel blij van, maar dus ook heel moe) en ik gebruik mijn tijd uitermate efficiënt met de te kleine kleertjes van V.'tje uitzoeken en de was opvouwen.

Tot het moment dat ik denk: K. ben je wel normaal? Hoe vaak komt het voor dat niemand iets van je wil? Fuck de was. Fuck de kleren. Ik heb een keispannend boek. En ik duik mijn bed in. Met mijn boek. Net op tijd. Na 2 hoofdstukken hoor ik de poortdeur slaan. "Mamaaaaaa! Ik ben 3 keer van de glijbaan geweest!" "En ik kon al alleen! Maaamaaaa!"

PeinzK's

Als zowel mijn eigen moeder als de moeder van de buurman zeggen dat ik zo'n schattig bloesje aan heb... Is het dan tijd voor een nieuw bloesje?

K's erfelijkheidsleer

Ik moet zeggen dat er een hoop dingen duidelijk worden sinds V.'tje in ons gezin is. Zo had ik al uitgelegd waarom ik nu begrijp dat de Symphony Light & Motion Mobile maar tot 5 maanden geschikt is. Inmiddels begrijp ik ook waarom er een tuigje in een wipstoeltje zit. En toch wel de grootste ontdekking is dat de potjes van Olvarit helemaal niet veel te groot zijn. Sterker nog, ze zijn te klein. Bij het bereiken van de bodem vindt V.'tje het nog lang niet genoeg. Nog lang niet. Hij is er zo van over de emmer dat hij gaat krijsen. Zo hard als ik dacht dat alleen meisjes kunnen krijsen, wat dan weer niet zo blijkt te zijn. Het voeren van een potje is serieuze business. Geen denken aan dat er tussendoor iets anders mogelijk is, zoals even wat te drinken halen, aan mijn neus krabben of de zelfs andere kant opkijken. V.'tje duldt geen enkele vorm van vertraging. Met mijn tong op mijn knieën hijs ik het stoofpotje met tomaten naar binnen.

Dit is nogal nieuw voor mij. Zo hongerig zijn wij niet in de familie. Dacht ik. Tot mijn schoonvader laatst uit de school klapte. Als F. vroeger gevoerd werd ging dat met het bakje onder zijn kin en werd de prak achter elkaar naar binnen geschoven. Geen pauze, geen geteut, anders zette F. een keel op. Kijk. Het arme kind is gewoon erfelijk belast.

K's zijn

Ik zit in het zonnetje op het schoolplein (geen stress, zonder moeders... het is zondag), V.'tje zit tegenover me in zijn wagen. Ik haal het vuil onder mijn nagels vandaan. Check mijn decollete op oneffenheden die ik weg kan peuteren. Froemel wat in mijn oor. En wou dat ik wat te lezen bij me had. Of dat ik even een tukje kon doen.

V.'tje zit het tuigje van de kinderwagen te bekijken. Heel aandachtig. Aan de voorkant, aan de achterkant, hij sabbelt er eens op. Houdt het wat verderaf. En dan ineens weer heel dichtbij. Oneindig interessant is het.

Waarom kan ik dat niet meer? Gewoon een beetje zijn. Samen met een tuigje. Natuurlijk kan ik dat wel. Ter plekke besluit ik alleen maar te zijn. In de zon te zijn. Met mijn zoon te zijn.

Ik pak het voetje van V.'tje vast, sluit mijn ogen, richt mijn gezicht naar de zon en ben.

Tuurlijk. Echt dus niet. Terwijl ik daar een beetje zijn zit te faken zit ik stiekem deze log te maken. Dus.

K's overtreffende trap

Of het geslacht hier een rol in speelt zal ik nooit weten maar het feit is wel dat V.'tje in alles zijn zussen overstijgt:
Daar waar V. niets nodig heeft, E. genoegen neemt met haar duim moet V.'tje een speen.
Op de leeftijd van bijna 6 maanden was E. 7 kilo, V. 8 kilo, V.'tje naderde 9 kilo.
V. was altijd zo gezond als een vis, E. licht asmatisch, V.'tje zit van top tot teen onder het eczeem.
V. was een vrolijke baby, E. lachtte veel, V.'tje schatert zich een slag in de rondte.
E. sliep met 3 maanden het klokje rond, V. nam genoegen met een fles om 11 uur, voor V.'tje sta ik met een beetje mazzel 3 keer per nacht naast mijn bed.
Bordje leeg eten zat er bij V. nooit in, bij E. met moeite maar V.'tje schreeuwt als een hongerig speenvarken als zijn bakje leeg is.

En dan staat er nog het nodige op stapel...
... E. liep met 15 maanden, V. met 20 maanden....
... V. was zindelijk met 2eneenhalf, E. met 3 jaar...

Ik hou mijn hart vast.

K's mobiel

De afgelopen 6 maanden was de baby gewoon een baby. Een baby met honger, met poep, met lachjes, met slapen, met huilen, net zoals de dames die hem voorgingen. In niets was daar iets wat leek op het veelbesproken verschil tussen de man en de vrouw. Maar nu....

Zo hebben wij bijvoorbeeld een mobiel, een heel mooi Symphony Light & Motion Mobile van Tiny Love. Echt reteduur maar dan heb je ook wat. Het bestaat uit 3 armen met kleurige kikkertjes en aapjes die draaien, rond en om hun as (beetje zoals de aarde en de zon doen stel ik me dan zo voor), het tingelt in 3 verschillende toonsoorten (klassiek, erg klassiek of fliedeldiediedel tuingeluiden) en het geeft rustgevend licht. Toen ik het in elkaar zette zag ik op de doos een leeftijdsindicatie staan, tot 5 maanden. Ik dacht 'huh?' en 'wat een gelul' en vergat het vervolgens weer. Om ook nooit meer aan te denken. Want de meiden hebben er maanden en maanden onder gelegen, gezeten en gestaan. Niets aan het meisjeshandje.

Tot ik van de week een raar geluid hoorde, enigszins paniekerig de kamer binnenstoof en daar mijn zoon aantrof. Liggend op zijn rug had hij de blauwe kikker te pakken en ging helemaal los op zijn nieuwe hobby 'heen en weer jengsen met toys'. Het hele Symphony Light & Motion Mobile boog piepend en krakend richting V.'tje en schaterend van de lach liet hij de blauwe kikker weer los. Toinkkkk! zei het Symphony Light & Motion Mobile om zich weer te herstellen in zijn oorspronkelijke staat, een ietsje verbogen. Deze haalt de 8 maanden zo niet dat is één ding wat duidelijk is.

K's wintersport

Het viel echt niet mee om weg te komen. Om het kleine mannetje, mijn dotje liefje poepje allesie schatje knuffeltje af te staan aan opa en oma en zonder hem te vertrekken. Of ik daarvan ziek werd zullen we nooit weten maar dat ik me beroerd voelde op de dag van vertrek was een feit.

En toen we er eenmaal waren was het goed.
Want wat is nou mooier dan...

... achter je dochter aan skieën die zingend de berg af skiet

... 's ochtends in de verse sneeuw in de zon op de berg staan en 's middags in diezelfde zon in de tuin liggen

... 2 kabouters met skihelm in de bambiclub

En dan, na een heerlijke week, ook nog gillend naar huis willen zodat je dat kleine hummeltje weer fijn kan knijpen.... beter kan het toch niet?

K's familie

Het moest er toch maar eens van komen.
Een familiekiekje...

K's volksverhuizing

Ja hoor. We zijn er weer beland. Het toppunt van volksverhuizing. De hele achterbak vol voor een nachtje logeren. Want de partij waar gelogeerd wordt is natuurlijk bij lange na niet goed genoeg uitgerust om mijn oogappeltje met alle gemakken te omringen.

Niet alleen een tas met luiers, doekjes en een speen. Nee de hele meubelboulevard moet mee. De wipstoel, het kleedje om op te rollen, het campingbedje, de inklapbare kinderstoel met stoelverkleiner, het uitvouwbare boxkleed met bogen om onder te liggen en het aankleedkussen met opstaande randen. En dan zijn we er nog niet. We moeten vooral ook niet de poedermelk, de ligakoeken, de groentepotjes en fruithapjes en de diksap vergeten. En dan natuurlijk nog de flessen, flessenborstel, het lepeltje om de fruithap mee te lepelen en de plastic slab. Het onvoorspelbare nederlandse weer maakt dat we tenslotte nog winter- en zomerjas inpakken en met het oog op de mogelijke dunne poep die wel eens langs de luier naar beneden loopt pakken we voor de zekerheid ook wat extra rompers, een broek en wat truitjes in.

En dan hebben wij, als uitzondering op de regel, een mannetje dat 2 tot 3 keer per dag met 4 verschillende zalfjes ingesmeerd moet worden omdat anders zijn eczeem opspeelt, dus nee, 1 toilettasje met enkel wat paracetamol, sudocreme, neusspray en babyvicks is in dit geval niet toereikend.

Tegen de tijd dat wij de straat uitrijden op weg naar het logeeradres verdienen we gewoon een staande ovatie.

K's splaakgeblek

Het is natuurlijk hartstikke schattig dat een klein meisje er lekker een beetje langs plaat. Dat ze overal waar een 'r' hoort een 'l' zegt en dan ook nog op plekken waar helemaal geen 'r' of een 'l' hoort toch een 'l' zegt. Zoals? Nou gewoon, bijvoorbeeld dlopje, dlinken, lennen, maar ook schlool, schloenen en schlat. Wij zijn er inmiddels aardig aan gewend en kunnen E. uitstekend verstaan maar ik merk vaak in onze omgeving dat dat niet voor iedereen geldt. En nu E. de leeftijd van 4 met rasse schreden nadert lijkt het me toch tijd worden dat het meisje eens fatsoenlijk ABN gaat praten.

Gelukkig hebben wij oma M. (beter bekend als Omamalijke), van oorsprong logopediste, in de buurt. Om de zoveel weken informeer ik voorzichtig of het al tijd is om me zorgen te gaan maken en om de zoveel weken stelt Omamalijke mij gerust: "zolang je maar het goede voorbeeld blijft geven komt het echt wel goed". Ik moet er wel bij vermelden dat Omamalijke het ook gewoon ontzettend fijn vindt om Omamalijke genoemd te worden en er dus zeker een tikje eigenbelang zit in deze probleemontkenning. Maar goed, de expert heeft het laatste woord. Geen zorgen dus.

Tot ik van de week beneden kwam en Omamalijke en E. betrapte in een kleine logopedische oefensessie: "E. zeg eens Rie Ra Roosje..." E. keek Omamalijke een beetje argwanend aan, besloot toen dat het hoogstwaarschijnlijk geen kwaad kon en gaf toe: "Lie La Loosje!"

Omamalijke en ik hebben gezamenlijk besloten dat we wat regelmatiger gaan oefenen.

K's discussie

Een volvo stopt en draait zijn raampje open: "Mag ik wat vragen?" 'Uiteraard' knik ik, 'als het maar niet de weg is' denk ik. "Weet u ook waar deze straat is?" Het is toch de weg die hij vraagt maar mijn hart maakt een vreugdesprongetje, deze straat weet ik, en hij is hier niet goed, hij moet terug. Ik ga er goed voor staan en met duidelijke armzwaaiingen en vingergewijs vertel ik de volvo hoe hij bij de gewenste straat kan komen (of het de snelste weg is weet ik niet, maar dat was niet de vraag). De volvo kijkt naar mij, mijn armen, mijn enthousiaste verhaal en als ik klaar ben zegt hij, terwijl hij naar zijn dashboard knikt: "Ok?... maar ZIJ zegt dat het hier is...".

Ja hoor eens. De weg vragen aan een vrouw brengt een zeker risico met zich mee en ik heb zojuist mijn stinkende best gedaan. In discussie gaan met Tom Tom of Karin of hoe ZIJ dan ook mag heten is wel het laatste waar ik behoefte aan heb.

Ik zeg: "Nou, dan zal ZIJ wel gelijk hebben", en vervolg mijn weg.
Een tikje op mijn pik getrapt. Dat wel.

K's schok

Tijdens een laat avondommetje met Jonas (het is over enen) kruis ik het pad van 2 puberjongens. Onder de pet rokend, voor zich uit mompelend, wellicht tegen elkaar, licht zwalkend, de één op de fiets, de ander lopend. Een hippe ringtone maakt één van beide alert op een binnenkomend bericht. Hij grabbelt zijn mobiel uit zijn strakke jeans en bekijkt zijn vangst. "Huh?", vraagt de ander. "M'n moeder", mompelt de één.

"Haha", grinnik ik terwijl ik de hoek om loop, "m'n moeder... het blijven babies...".

En ineens, met een schok, word ik getroffen door de harde realiteit. Daar is mijn toekomst. Als straks mijn zoon eindelijk doorslaapt omdat hij niet langer middenin de nacht een fles, speen of schone luier nodig heeft dan slaap ik nog altijd niet. Dan zit ik, in elkaar gekrompen van de ongerustheid, middenin de nacht, rechtop in bed, sms'jes te versturen naar diezelfde zoon.

K's nieuwste vriendin

Van de geestelijk vader van alle Studio 100 creaturen krijg ik het niet echt warm, Samson (of was het nou Gert) vind ik over het algemeen nogal een dooie. Maar eerlijk is eerlijk, af en toe heeft hij een voltreffer als het gaat om kindervermaak. Ik bedoel, Kabouter Plop en Piet Piraat zijn gelukkig niet aan mijn dochters besteed maar K3 kan mij best bekoren, de liedjes zijn vrolijk en de show (jaja, ook ik heb me ooit laten verleiden) is prima te hebben, zelfs voor de papa's en de mama's.

En nu heeft Samson (of Gert...) zichzelf overtroffen. Zijn nieuwste creatie maakt zelfs de meest rampzalige middag nog gezellig. Haar tv serie hebben we ooit 1 keer gezien maar haar cd staat dag en nacht op. Ieder liedje wordt luidkeels meegezongen, daar waar Mega Mindy zingt: "Voor gevaren ben ik blind", schalt V. door het huis: "Voor je vader ben ik blind". En wanneer Mega Mindy zingt: "die elke boef op aarde velt", hoor je E. "die elke boef op aarde belt".

Ook oma zingt mee, alle mogelijke vriendinnetjes kennen de teksten van buiten en zelfs buurjongen Merlijn (toch een hele stoere makker) vraagt of Mega Mindy weer op mag want dan kunnen ze lekker samen vechten (lees dansen maar dat klinkt natuurlijk minder stoer).

En ik? Ik betrap mijzelf regelmatig voor me uit neuriënd... "Ik ben Mega Mindy... Mega Mindy... ben een echte superheld..."

K's alien

En toen moest en zou er, ondanks alles wat er al is, toch met alle geweld een Playstation3 komen. Ik had nog geprotesteerd, met argumenten zoals: het is toch wel genoeg, en het gaat om de aandacht voor elkaar, en je moet nog wat te wensen houden, en we willen onze kinderen toch niet groot laten worden met het idee dat je alles maar meteen kan kopen, en mensergerjenieten is toch ook leuk. Het was allemaal tevergeefs. Ik werd genegeerd en de Playstation3 werd gekocht.

Dus zo kwam het dat ik gisteravond verbannen was naar de eettafel, mijn heil zocht in het besurfen van Internet terwijl de audiohoek werd uitgebreid met nog meer snoeren, consoles, apparaten en doosjes met spelletjes. De boel was zonder noemenswaardig gescheld aan de praat en F. zat tevreden zijn nieuwe spelletje (dat overigens erg veel lijkt op al zijn oude spelletjes, maar dat zeg ik maar niet want dan begint hij weer over mijn nieuwe laarzen, die zoveel schijnen te lijken op mijn oude laarzen terwijl ze echt heel anders zijn...) te spelen.

Tot ik ineens een baby hoor huilen. Mijn getrainde gehoor richt zich tot de trap naar boven, V.'tje wakker?, het klinkt wel typisch, anders dan normaal. Ik wend mij tot F., wiens aanblik mij verrast met een blauwknipperend geval in zijn oor, en voordat ik hem gevraagd heb of hij ook een baby hoort huilen, hoor ik het gehoest van mijn zwager door de kamer. Wat is dit voor buitenaardse gedoe?

De Playstation3 doet dingen met internet. Dus mijn zwager was mijn zwager die thuis hetzelfde spel als F. zat te doen. En de baby was van één van de medegamers, een medegamer die vooral aan het gamen was, de baby stond beduidend lager op het prioriteitenlijstje. Mijn hemel. Ik had echt veel harder mijn best moeten doen om die Playstation3 buiten de deur te houden.

K's pasen

Aangezien ons hele paasweekend in het teken van poep stond (ja, sorry, ik had ook liever een hoger paaseigehalte gehad maar helaas) en de loosfrequentie vanmiddag eindelijk wat afnam (nadat het 2 dagen continu dringen was voor de wc, terwijl nerveus het onderbroekje gecheckt werd of er wellicht al iets vooruit gefloeberd was) durfde ik een uitje met de dames wel aan. Maar ja, aangezien pasen 2008 werd gekenmerkt door winterse buien en ik daar geen zin meer in heb als het officieel lente is waren de opties wat beperkt. Gelukkig was daar die geniale inval. Ik moest nog een lampje kopen en IKEA heeft een bijzonder goed georganiseerde ballenbak. Jaaah! Eén en één is twee! Weg waren we.

Nu weet ik wel dat iedereen altijd gekscherend vraagt of je nog naar de meubelboulevard gaat op tweede paasdag. En ik denk dan toch, blijkbaar, dat dit leuke grapjes zijn. Zo van: 'Ja haha! lekker naar de meubelboulevard, duuhh...'. Maar dit zijn geen grapjes. Echt niet. Serieus half nederland bevond zich vandaag in de IKEA. Waarom? Er was zelfs een clown in het zelfbedieningsmagazijn. Dit meen je niet!

En ondanks dit alles was het gewoon een hartstikke goed idee van mij. De meiden hebben zich uitstekend vermaakt in de ballenbak, exact 45 minuten, toen moesten ze weer opgehaald worden. En mama heeft haar lampje kunnen kopen en nog 16 zinloze andere producten (helemaal goed, die 45 minuten, 16 zinloze producten is meer dan genoeg). Iedereen blij.

K's dieet

V. en ik moesten naar de schooldokter. Tenminste, V. moest en aangezien ze nog altijd een onzelfstandige kleuter is moest ik met haar mee. Al snel bleek dat ik echt alleen maar taxi was want bij de schooldokter werd het gesprek met V. gevoerd. "En V. Hoe vaak poets jij je tanden?" "Wordt er bij jullie thuis gerookt?" "Werkt je mama?" "En waar ga jij dan naar toe?" "Vind je dat leuk?" Al had ik het mooier willen maken dan het was, het was me niet gelukt. Hadden we eerlijkheid maar niet zo hoog in het vaandel moeten hebben. Na dit kruisverhoor gingen we over tot de afdeling meten is weten. Ogen check, oren check, hinkelen check, lengte check, gewicht mmmmm.... Wat mmmmmm?

V. bleek wat zwaar. Nou is dat niet nieuw maar ik word niet vrolijk van zwaar. Zwaar pretendeert te dik en V. is wat je noemt compact, al vanaf haar geboorte, lekker compact, goed om in te knijpen. Voordat ze ging lopen werd ze wat dikkig maar ach, zo'n dreumes mag best wat dikkig zijn, hartstikke koddig. Nadat ze ging lopen werd ze wat uitgestrekter maar nog altijd compact.

De schooldokter vond het niet echt heel erg, niet echt bijzonder buiten de curve, maar toch wel een puntje van aandacht. Wat doen we op haar brood, tja, appelstroop is beter, en wat krijgt ze te drinken, tja, water is beter... Langzaam maar zeker werd ik een tikje aggressief. Zat deze schooldokter mij nou werkelijk te vertellen dat ik een meisje van 6 geen chocopasta op haar brood mag doen en geen sapjes te drinken mag geven omdat ze daar te dik van wordt? Ik zag me al zitten over 8 jaar met een dochter van 14, vel over been van de anorexia omdat haar ouders haar vanaf vanaf haar zesde hebben ingepeperd dat ze dik wordt van eten.

Vannacht heeft V. 2 eneenhalf uur op de wc gezeten met diarree, ze liep helemaal leeg. Ik schat in dat ze wel een kilo of anderhalf kwijt is. Ik heb een heftige neiging om de schooldokter nog een keertje op te zoeken van de week, te vertellen dat ik haar zorgen zeer serieus heb genomen en mijn dochter van 6 op een streng dieet heb gezet en dat ik graag wil weten of de schooldokter nu wel tevreden is over het gewicht van deze kleuter.

K's Y chromosoom

Een tijd terug las ik een artikel van een geleerde meneer die de noodzaak van het Y chromosoom aan de kaak stelde (voor de onwetenden onder ons, het Y chromosoom is datgeen wat maakt dat zij mannen geen vrouwen zijn). Deze geleerde meneer stelde dat het Y chromosoom, naast de ontwikkeling van eitje tot man (en zijn testosteron) weinig zinvols met zich meebracht. Er zouden op het Y chromosoom enkel gedragskenmerken terug te vinden zijn zoals dominantie, machtswellust en aggressiviteit. Allemaal kenmerken die leiden tot oorlog en verderf, iets waar we als mensheid prima zonder kunnen. Deze geleerde meneer stelde dan ook dat het Y chromosoom in principe rijp is om uit te sterven ware het niet dat er nog altijd mannen nodig zijn om te komen tot voortplanting. Zodra dat kunstje door enkel vrouwen uitgevoerd kan worden is het Y chromosoom officieel overbodig. Een kwestie van tijd lijkt me...

Maar goed, tot de geboorte van V.'tje beperkte mijn ervaringsdeskundigheid met betrekking tot het Y chromosoom zich tot het Y chromosoom van F. En ik denk dat, vergeleken met het verhaal van de geleerde meneer, F. beschikt over een zeer genuanceerd Y chromosoom (al verwacht ik dat zijn voetbalvrienden daar heel anders over denken). In de huiselijke sfeer vertoont F. weinig tot geen dominantie, machtswellust en/of aggressiviteit. Het enige wat wel eens gebeurt is dat hij moet vloeken als hij de kapstok niet opgehangen krijgt.

Sinds de geboorte van V.'tje vind ik dat ik mezelf kan rekenen tot de wat meer doorgewinterde ervaringsdeskundigen daar waar het de kenmerken van het Y chromosoom betreft. Zeker gezien het feit ik alles wat voorvalt kan vergelijken met 2 setjes van enkel X chromosomen en dus een keurige testset tot mijn bezit heb. En ik moet zeggen, ik ben het niet helemaal eens met de geleerde meneer. Er zit een bijzondere hoop meer op dat Y chromosoom. Zoals daar zijn de moeite met veranderingen, onverdraaglijke gillende honger, allergische reacties op doorsnee fruitsoorten zoals appel en peer zich uitend in een hoofd vol jeukende rode pukkeltjes die vervolgens nooit meer weg willen, een glimlach waar moeder, tante, buurvrouw en oma bij wegsmelten en last but not least het vermogen om met zo'n volume stemoefeningen te doen dat de zusjes, terwijl ze hun uiterste best doen Peter Pan te verstaan, geirriteerd melden dat het echt bedtijd is voor de kleine man.

Zinloos is een groot woord. Ik denk wel dat het Y chromosoom een kleine opknapbeurt kan gebruiken.

K's smurfenverzameling

Leuk hoor, die smurfenactie van Albert, wat een jeugdsentiment. En allemaal nog zo hetzelfde: Grote Smurf, Lolsmurf, Potige, Moppersmurf, Brilsmurf, Smurfin, Gargamel en Azraël, Knutselsmurf.

Alleen deze smurf....
Die kan ik me niet zo goed herinneren...

K's liefde

"Hé", moppert F.: "dat derde kind is er toch vooral gekomen omdat ik dat zo graag wou?" "Huh?", zeg ik terwijl ik verliefd rondsnuffel in V.'tjes nekje: "euh... Ja?" "Waarom pik jij hem dan de hele tijd in?" moppert F. door.

Nou gewoon. Omdat het een heel lekker ventje is. En ik de hele dag aan hem wil snuffelen. En wanneer het even niet heeft gekund, omdat hij slaapt of ik werk, dan wil ik daarna alle verloren tijd inhalen. Omdat het mijn laatste baby is. Die veel te snel groter en groter wordt. En omdat ik wel genoeg in zijn nekje gesnuffeld wil hebben voordat ik het niet meer mag. Als hij 16 is en zijn vriendinnetje het niet goed vind dat haar schoonmoeder de hele tijd in de nek van haar vriendje snuffelt, waar ik me op zich wel weer iets bij kan voorstellen. Maar goed. Daarom dus.

K's buren

Het was geen verrassing hoor. En we hadden er ook al over gepraat. Over waar hij dan heen gaat en dat dat helemaal niet ver weg is. Maar blijkbaar was het allemaal nog wat virtueel. Tot het moment dat we van de week de straat in reden en het bord aan het huis hing.

"O...", schrok V.: "te koop...". Ze verborg haar gezicht in haar handjes en begon te snikken. Wel een kwartier lang tranen en verdriet. Groot verdriet over hoe dat dan verder moet. Want dat ze niet alleen de drukke straat over mag steken. En wat dan als wij geen zin hebben om haar te brengen. En dat allemaal nu Merlijn en zij beste vrienden zijn. En ze iedere dag met hem wil spelen.

K's schoenenfetisj

Weet u nog? Van die degelijke piedro schoenen, met dikke veters, spekzolen, verkrijgbaar in de kleuren donkerbruin of donkerblauw maar ooo zo goed voor de voeten? Jarenlang was ik slachtoffer van Janssen, de plaatselijke schoenenspecialist. Met een hele strenge mevrouw van wie ik op één of andere spiegelkruk moest staan zodat ze ook van onderaf kon aanwijzen aan mijn moeder dat mijn voeten echt hele serieuze afschuwelijke schoenen nodig hadden. En als ik die niet iedere dag zou dragen was de kans enorm groot dat mijn toch al labiele voeten helemaal in den vreemde zouden groeien, dat zou echt nooit meer goed komen.

Inmiddels is bewezen dat het allemaal geen ene moer uitmaakt, het beste is lopen op blote voeten en aangezien dat in ons land niet iedere dag kan kun je het beste maar schoenen kopen waar je je gelukkig bij voelt. Wat een genot!

Ik ben een serieus gevaar voor onze gezinsliquiditeit als ik voor de meiden schoenen moet uitzoeken. Ik vind ze allemaal leuk. Echt allemaal. Met glitters en bloemen en stoer maar toch vrouwelijk en ook nog prima pasvorm. En bij het afrekenen doe ik voor één keer even net alsof de guldens nog bestaan en dan valt het best mee voor 2 paar.

K's geturf

De nacht voorafgaand was pittig. Het begon met een feestje voor buurvrouw 'Sara', toen was daar in volgorde van opkomst, een zieke man, een hongerige baby, een veel te vroeg wakker meisje, weer die hongerige baby, een volgepoepte pot en uiteindelijk een afstandbediening die niet deed wat de dames wilden. Kortom, ik begon niet echt uitgerust aan de zondag. Maar ja, niet dat daar verder erg veel rekening mee gehouden wordt. Want V. werd bijtijds opgehaald door opa en oma om daar een deel van de voorjaarsvakantie door te brengen en om het leed voor E. te verzachten had ik haar een bezoekje aan de dierentuin toegezegd. En je weet het, wat je beloofd.... Het leek mij voor alle partijen leuk als nichtje F. ons zou vergezellen dus gedrieën vertrokken wij richting Amersfoort.

In de auto realiseer ik me dat dit de eerste zondag van de voorjaarsvakantie is en dat het enorm dierentuin weer is (droog, te koud voor het strand, te warm voor sleetje rijden op de plaatselijke bult). En jawel, de parkeerplaats is VOL. In mijn zesjarige dierentuinervaring is me dit nog niet eerder gebeurd (en de komende zes jaar gaat me dit niet weer gebeuren zoveel is zeker). Negenhonderd hele meters verderop heeft de dierentuin wat extra parkeerplaatsen geregeld, hoe attent. Tegen de tijd dat we goed en wel bij de beren staan hebben de dames beenpijn, een beetje pijn in de buik en gillende honger. De speeltuin zorgt voor de broodnodige afleiding. E. en nichtje F. stuiteren van glijbaan naar schommel naar wipkip. En ik zit op een bankje in de zon en als ik niet uitkijk sukkel ik in slaap. Om wakker te blijven ga ik turven.

Ik turf 58 bugaboo's, 16 lelijk geruite luiertassen, 23 vrouwen met brandende sigaret achter de kinderwagen, 4 mannen die met hun handen in de zakken ondefenieerbaar om zich heen staan te kijken in de speeltuin, 14 alleenstaande vaders waarvan er 6 te weinig luiers bij zich blijken te hebben, 39 ouders die door de speeltuin commando's krijsen naar hun kind, waarbij het wel zo eerlijk is te vermelden dat ik één van die 39 ben aangezien ik tijdens het turven word afgeleid door mijn dochter en mijn nichtje die zand staan te gooien naar kindjes die van de glijbaan afkomen.

Tot zover het geturf, mijn attentie is vereist. Met de barre nacht in mijn benen sleep ik mezelf door de speeltuin en voeg me bij de meiden. Even gezellig op de wipkip, val ik in ieder geval niet in slaap.

K's maandverband

Ik begrijp het niet. Er zitten tegenwoordig lichtgroene bloemetjes op de libresse maandverbandjes. Dat zal best allemaal heel fris en fruitig bedoeld zijn hoor maar het pakt uiteindelijk tamelijk ranzig uit. Als ik mijn maandverbandje check op datgene waarvoor het bedoeld is schrik ik iedere keer weer van die vage groene vlekjes. Jasses, denk ik, wat is er nu weer meegekomen?

Dat kan toch alleen maar door een man verzonnen zijn. De nieuwe productmanager van Unilever, divisie maandverbandjes vouwen, zit achter zijn buro en denkt zelfingenomen terwijl hij over zijn onderkin wrijft: "Ik ga eens een punt zetten, een statement ga ik maken, ik ga in deze functie mijn toegevoegde waarde vanaf de eerste minuut absoluut helder neerzetten, ik maak uit, over een maand kunnen ze niet meer zonder mij. En aangezien ik de vrouw begrijp ga ik beginnen met het opleuken van de maandverbandjes. Die zijn bedoeld voor de wat minder frisse kant van de vrouw en daar ga ik verandering in brengen. Ik ga zorgen dat de vrouw zich ook tijdens die dagen van de maand kan en wil identificeren met een frisse lichtgroene bloem".

Wat een koekebakker. Ik zeg 'ontslag op staande voet'. Vieze ranzige maandverbandjes zijn het geworden. Met idiote bloemen die na gebruik groene ondefinieerbare vlekken worden. Bah!

K's favoriete boer

Ik moet toch nog even terugkomen op boer Klaas. Hoe kan Agnes deze mooie boer met ogen om in te verdrinken nu wegsturen en met boer Jurre verder gaan? Hoe kan ze? Boer Klaas kreeg tranen in zijn mooie ogen omdat hij weg moest. Dat laat je toch niet gebeuren? Ik bedoel, een mens kan zich vergissen. Maar als je dat ziet dan zeg je toch: "Hoooooo! Boer Klaas! Ik bedoelde natuurlijk dat ik jou wil houden! Natuurlijk!" Dan zeg je toch niet tegen boer Jurre: "Tja ik heb gewoon wat meer met jou". Nee. Ik ben er nog steeds niet van bijgekomen. Onbegrijpelijk.

K's zieke kind

V. is sinds het weekend niet helemaal lekker. Gewoon snotterig, klein hoestje, af en toe wat hese stem, een stevige verkoudheid noemen we het maar. Ze is te verleiden tot wat spelen maar ze is toch met name wat hangerig op en rond de bank te vinden met, jawel, de blik strak op de televisie. En natuurlijk is het zo dat een kind met de zware ellende in het lijf hier de godganse dag televisie mag kijken maar een kind mag niet ziek zijn om de godganse dag televisie te kunnen kijken. Ik bedoel, dat zou toch de omgekeerde wereld worden.

Dus gister op school gemeld dat ze niet helemaal oke is maar ook niet ziek nou ja je kent het wel kijk het maar aan en als het echt niet gaat bel maar. Om half 3 is V. door buurvrouw E. van school gehaald (aan 2 kanten oorpijn, zware ellende) en toen ik om 4 uur met een bezwaard gemoed thuis kwam stond ze te springen in de kamer. Jaja. Gisteravond een ernstig gesprek gevoerd over ziek zijn of niet. Over wat dat dan betekent en wat niet. En dat ze natuurlijk altijd naar huis mag als ze ziek is en dat wij dan voor haar zorgen. Zeker. Natuurlijk. Met liefde.

Vanochtend geen centje pijn, iedereen zingend weggebracht en net voor half 12 gaat de telefoon. School....

Tijdens het boterham eten op het bankje in de tuin kreeg V. al wat meer praatjes.
Maar ze ligt in bed.
Met haar pyama aan.
Zich kapot te vervelen.

K's weekend

"Goh?", vraagt een geïnteresseerde collega: "heb je het nu druk met 3 kinderen?" Ik kijk hem aan, een beetje oenig volgens mij.

Druk? Tja, poeh, weet ik veel. Ik ga onze handelingen na van de afgelopen uren. Gisteravond flesjes klaarzetten, voedingen afmeten, schriftjes schrijven, tasjes inpakken, vaatwasser uitruimen, kleren klaarleggen, o ja, brood uit de vriezer, vannacht speentje erin, flesje geven, vanochtend Jonas uitlaten, brood smeren, appeltjes schillen, haren kammen, toch nog maar een keer met de luizenkam want ze krabt nog altijd, toeten poetsen, veters strikken, rondje kinderdagverblijf, school, juffen bijpraten, naar het werk, koffie.... koffie helemaal alleen voor mezelf.

"Ja", zeg ik tegen mijn collega: "ik geloof dat we het best druk hebben met 3 kinderen."

Als diezelfde collega op vrijdagmiddag informeert of ik nog iets leuks ga doen van het weekend kijk ik volgens mij even oenig als eerder deze week: iets doen? in het weekend? Ik peins er niet over.

K's RPM

Terwijl ik mijn rondjes draai bedenk ik tevreden dat alles langzamerhand weer normaal wordt. Een jaar geleden was de bevruchting nog amper een feit en zie hier... Thuis liggen 3 dotjes op één oor, op het werk loopt het weer aardig soepel, er dreigt ritme en regelmaat te ontstaan. Met mijn ogen dicht verlies ik me in de muziek. Tiesto geeft me vleugels. Ik fiets berg op berg af. Iedere ademteug, iedere zweetdruppel, iedere trap brengt me dichterbij mijn vertrouwde lijf en energienivo. Dan word ik bruut gestoord in mijn zalige niksie; een boer komt omhoog, de nasi van 2 uur geleden speelt op.

K's carnaval

Er waren jaren dat ik me op zaterdagmiddag de Carnaval in stortte om daar woensdagmiddag zonder stem, met houten kop uit bij te komen. Tegenwoordig gaat het volledig langs me heen. De kinderen gaan naar een protestantschristelijke school en daar doen ze niet aan carnaval: 'nee zeker niet, jakkiebah, wij zijn géén katholieke school...'. F. mág sinds hij 3 kinderen heeft niet meer afreizen naar Tilburg om zich daar in boerenkiel kansloos vol te laten lopen (vind je het gek, ik heb niet voor niks 3x een zwangerschap doorstaan, dan wil ik ook wel dat hij optimaal geniet van de behaalde resultaten). En tot slot kent de stad die wij bewonen in het midden van het land amper carnavalse uitspattingen.

Dus zo gebeurde het dat ik gister tijdens een wandeling met Jonas een te vrolijke clown met gele pruik tegenkwam. Huh? Zelfs Jonas keek even om.

K's opvoedcrisis

Het loopt allemaal goed en fijn en iedereen is tevree en ineens Kabeng! crasht de gezelligheid. F. en ik krijgen ruzie over een woord en de al dan niet bedoelde betekenis ervan. V.'tje huilt ook als hij geen honger heeft. V. en E. lijken het luisteren aan de wilgen gehangen te hebben en hun enige communicatievorm is piepend en zuchtend.

Het sluipt erin. Eerst vraag ik me af of dit nu de eerste of de tweede keer is dat ik iets vraag en dat er niet gereageerd wordt. Dan wijst F. E. voorzichtig terecht waarna E. met gierende uithalen naar de gang verdwijnt: 'is dit een normale reactie?' Vervolgens zie ik mezelf tijdens het eten opdracht na commando na correctie uitspreken. Het lijkt geen vruchten af te werpen. We raken geïrriteerd.

Als de vrije zaterdag, die in het teken moest staan van rust en vrede, wegglijdt in nog een dag vol gepiep, gezeur en geween gaat het mis. De ontploffing zat eraan te komen, de kinderen zijn desalniettemin verrast. Huilend zoeken ze hun heenkomen en dan zien F. en ik het licht. Onze aandacht is gewenst. Onze kinderen willen graag wat doen met papa en mama en dan niet een beetje 'ja leuk hoor' maar met echte oprechte aandacht. We worden gemist.

Ons leven is vol en gaat als een razende trein voorbij en dat brengt risico's met zich mee. Heftige diepgaande aandachttekorten liggen op de loer. En eigenlijk is het niet zo ingewikkeld. Op het moment dat F. en ik de zaak niet meer met humor kunnen bekijken moeten de alarmbellen gaan rinkelen. Want onze narrigheid met elkaar of met het leven slaat per direct over op de kinderen en dan heb je de poppen aan het dansen. Een narrig kind doet een heleboel dingen maar gaat in ieder geval niet luisteren.

K's trip

Ik was van de week op een trip. Een echte serieuze trip met vliegtuig en gehuurde auto, hotel en engels praten. Ik was op bezoek bij ons kantoor in Granada waar sinds september een deel van ons werk gedaan wordt door nederlandstaligen. Wij doen aan offshoring, jawel. Anyhow, ik ben niet zo dol op trips. In de eerste plaats ben ik wel heel dol op thuis zijn (vind je het gek, ik heb niet voor niks 3x een zwangerschap doorstaan, dan wil ik ook wel optimaal genieten van de behaalde resultaten) en in de tweede plaats vind ik al dat gereis maar gedoe. Niet eng of griezelig maar gewoon, tijdrovend en gedoe. En dan is er ook nog dat ik gewoon het lekkerste slaap in bed bij F., maar dat slechts terzijde.

Maar goed, iedereen was het er over eens, ook in Granada hadden ze recht op een live ontmoeting en laten we eerlijk zijn, na zo'n kennismaking communiceert het een stuk makkelijker via mail en telefoon.

Dus ik ging. En als ik dan eenmaal ga, dan is het goed. Ik heb genoten van het opstijgen en het landen (het liefst zou ik Joeoeoeoepieieieie roepen als het vliegtuig vaart maakt en los van de grond komt maar ik weet me te beheersen). De autorit van Malaga naar Granada was heerlijk, strakblauwe hemel, de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada in de zon. De kennismaking was leuk, zinvol, nuttig. Mijn engels was slecht, dat van hun zo mogelijk nog slechter. De dag was lang en vol maar aan het einde smaakte het bier en de tapas goddelijk. En als klap op de vuurpijl kon ik zomaar de hele nacht doorslapen. Er hoefde helemaal niemand een fles.

K's ouderdomsbewustwordingsmoment

F. en ik hadden het onlangs allebei. Ieder op ons eigen moment, op ons eigen wijze. Een ouderdomsbewustwordingsmoment.

Bij mij was het toen ik naast mijn strakke twintigjarige buurmeisje stond, ons samen weerspiegeld zag in het raam en fronste: Ieieieieiekkkk, wat een diepe rimpels staan er in mijn voorhoofd!!!!

Bij F. was het toen hij als oudlid met zijn dispuut naar de kroeg ging: Tsjeeesusss, deze jongens hebben het EK'88 niet eens meegemaakt......

K's gestreken bed

Laat ik beginnen met de vermelding dat ik niet gek ben op strijken, dat niet van een vreemde heb (mijn moeder haalde mijn vaders overhemden al voor het centrifugeren uit de wasmachine en hing ze zeiknat aan de waslijn zodat ze van pure vochtigheid niet kónden kreuken) en het dientengevolge ook niet goed kan. Nu heb ik het geluk dat mijn lieve schoonmoeder op haar oppasdag het middagslaapje van V.'tje gebruikt om het beetje strijk dat wij maken even vakkundig weg te werken. Dus al met al is er geen vuiltje aan de lucht.

Nu vond mijn schoonmoeder ons strijkijzer te oud en niet gebruikersvriendelijk. Aangezien zij absoluut recht heeft van spreken ging ik akkoord met het voorgestelde verjaarskado: ikke een nieuwe bout, F. een nieuwe plank. En zo geschiedde in december.Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik vandaag pas voor het eerst de bout ter hand nam. En dat is niet netjes want het is voor de gever leuk als er meteen enthousiast gespeeld wordt met het geschonken kado. Maar ja, ik hou niet van strijken (daar hadden we het al over gehad) en daarbij had F. ook nog geen enkele actie ondernomen met zijn nieuwe plank (wat mij weer een excuus gaf om me niet al te schuldig te voelen).

Ik had mezelf tot doel gesteld het beddegoed te strijken. Het lijkt mij namelijk al jaren een enorm feest om eens in een frisgewassen, strakgestreken bed te liggen. Maar allemachtig, hoe strijk je in hemelsnaam een dekbedovertrek van 2 bij 2 meter op een plank van 1 meter bij 40 centimeter. Met dat ik 1 kreukel te lijf ga met de hypermoderne supersonische bout trek ik net over het randje van de plank een heel bosje nieuwe kreukels in de enorme lap stof. En terwijl ik op de plank zwetend de strijkbout heen en weer beweeg sta ik onder de plank met mijn vieze schoenen op mijn schone dekbedovertrek.

Halverwege heb ik het opgegeven. Dit is niet aan mij besteed. En F. slaapt vannacht toch niet thuis dus ik ga lekker op het stuk liggen wat wel gestreken is.

K's ontdekkingsreis

Wat een genot om getuige te mogen zijn van de grote ontdekkingen in smans leven. V.'tje heeft zijn handen ontdekt. Hij is zo druk als een klein baasje. Vol verwondering bekijkt hij de voorkant, de achterkant. Gefascineerd volgt hij de vingertjes die naar binnen vouwen en weer spreiden. Als hij moe wordt legt hij zijn handje naast zich neer om vervolgens compleet verrast te worden als zijn handje weer omhoog schiet.

Vanochtend had hij in één keer de hydrofielluier te pakken en ik zag hem denken: "Potverdorie wat een handige dingen, ik kan er zelfs de hydrofielluier mee grijpen".